Het legerkamp

-

Een tijdje geleden hadden ze kamp aangelegd aan de rand van Myr in het Oosten. Zelf kwam Leona er niet vaak en nu herinnerde ze zich weer waarom. Myr was niets in vergelijking met Lorath of Tyrosh en al helemaal niets als je het vergelijk met de hoofdstad. Daarnaast was het er kil, je kon zien dat men nog steeds bezig was om het Oosten opnieuw op te bouwen. Gelukkig konden zij met het leger zo nu en dan helpen. Ze hadden al een paar boerderijen opgeknapt en ervoor gezorgd dat er wat ruzies over stukken land waren opgelost. De mensen leken erg blij te zijn met hun komst. Vandaag was het een rustigere dag. Nathan had haar meegenomen naar een rivier die in de buurt van het kamp stroomde. Leona lag op haar rug in de bedding en keek naar de lucht waar de wolken langzaam voorbij dreven. 'Ben je eigenlijk nog van plan om langs het Noorden te gaan voordat we naar het Zuiden vertrekken?' vroeg ze nieuwsgierig en keek hem aan. 'Naar huis bedoel ik.'

Nathan zat aan de rand van de rivier en was bezig om zijn zwaard schoon te maken. Ze hadden in de ochtend een tijd door de modder gelopen om een echtpaar te helpen met een brand op hun boerderij en zijn zwaard was enorm vies geworden, ondanks dat er geen bloed bij te pas was gekomen. De modder zat werkelijk overal en Nathan vond het maar niets als zijn spullen vies waren. Over zijn schouder keek hij Leona aan bij haar vraag en trok hij eerlijk zijn schouders op. 'Ik weet het nog niet. Willa zal wel woest zijn dat ik al zo lang niet meer ben langs geweest. Die ontmoeting stel ik dus liever nog even uit. Maar- mijn vader wil ik eigenlijk wel graag zien. Dus ik weet het nog niet.' Hij legde zijn zwaard op wat doeken neer en kroop naar Leona toe, om een kus op haar lippen te drukken.

Leona keek hem kort aan en glimlachte naar hem. 'Ik denk dat je moet gaan.' zei ze uiteindelijk. 'Willa kan niet eeuwig boos blijven, natuurlijk zal ze in het begin wel boos zijn, maar ik denk dat ze uiteindelijk vooral erg blij is je weer te zien.' zei ze oprecht en kwam overeind. 'En daarbij denk ik dat het je vader ook goed doet om je weer te zien.' Leona miste haar familie meer dan ze wilde toegeven. Ze miste vooral de kleine dingetjes, de wandelingen met Jill en het geplaag van Henry en Ren, de gesprekken met Evan. Ze miste haar moeder en ergens miste ze ook haar vader, ondanks dat ze hem nog steeds niet had vergeven voor de keuze die hij haar liet maken. 'En ik denk dat je het zelf ook graag wilt, maar dat je gewoon bang bent voor Willa's reactie.' zei ze uiteindelijk en moest zacht lachen. 'Of heb ik ongelijk?'

Nathan ging naast haar op zijn rug liggen en zuchtte diep. 'Ik weet het, ik weet het,' verzuchtte hij. 'Ik zal even langs gaan als we in het Noorden zijn en de tirannie van mijn zuster ondergaan.' Hij moest lachen, ondanks dat hij er niets grappigs aan vond. De dood van zijn moeder lag hem nog steeds zwaar en hij voelde zich er schuldig dat hij zijn vader en Willa zomaar alleen had gelaten. Hij duwde zichzelf omhoog en knikte lachend. 'Je hebt gelijk.' En daarbij liet álles in zijn huis hem aan zijn moeder denken. Pas als hij op pad was met zijn leger dacht hij even niet aan haar. Daarbij was Leona ook een goede afleiding geworden de laatste weken. 'En jij moet beloven dat je ook snel weer contact op neemt met je familie. Én je vader om vergeving vraagt, ondanks dat je te koppig bent om dat te doen. Je bent en blijft een Rabbion en dat moet je vader nu wel ingezien hebben.'

Leona zuchtte uit bij zijn woorden en plukte wat gras uit de aarde. 'Daar heb ik genoeg tijd voor als we in het Zuiden zijn, niet waar?' Als ze hier zouden vertrekken, zouden ze naar het Zuiden gaan en het kon niet anders dan dat ze daar haar ouders onder ogen moest komen. 'Soms vraag ik me af of ze me zullen missen, wat ze nu aan het doen zijn.' Ze kon zich niet eens meer voorstellen hoe het was om in een kasteel te leven. Ze genoot veel teveel van het leven hier en ze zou het voor geen goud meer willen inwisselen. Toch hoopte ze ergens nog dat haar familie haar miste, dat ze ergens nog wist dat ze om haar gaven. 'Maar goed, daar komen we ook vast wel achter als we in het Zuiden zijn.' Ze wilde niet toegeven dat ze er best wel tegenop zag om haar vader te confronteren en om haar gezicht weer te vertonen bij de rest van haar familie. Wat als ze het haar niet zo makkelijk vergaven dat ze zomaar weg was gegaan? 'Maar daar wil ik nu niet al teveel over nadenken.' zei ze uiteindelijk en richtte zich op Nathan. 'Heb je nog veel plannen voor hier in het Oosten?' Ondanks dat ze bijna al haar tijd met Nathan door bracht, wist ze nog steeds niet al zijn plannen. Vaak waren ze met hele andere dingen bezig dan zaken.

Nathan keek Leona onderzoekend aan en rolde op zijn buik, zodat hij haar beter kon bekijken. Ze zaten beiden in moeilijke posities in hun familie en misschien was dat wel de grootste reden dat ze het samen uithielden. Daarnaast had hij gelukkig ook veel steun van Marcus en leken hij en Leona het ook goed met elkaar te kunnen vinden. 'Daar zullen we zeker genoeg tijd voor hebben, zeker als we ook nog eens het Zuiden gaan rondreizen.' Nathan plukte wat bloemetjes uit het gras en probeerde ze aan elkaar te rijgen, zoals zijn moeder vroeger altijd had gedaan. 'Niet veel meer. Ik wil nog paar informanten langs gaan en dan richting het Zuiden reizen. Op de grenzen van de gebieden gebeurt altijd wel wat, dus wil ik extra tijd inplannen voor de reis. Daarbij is het een erg mooie route die we gaan maken.'

'Kom eens hier.' lachte ze, toen Nathan de bloemen niet goed aan elkaar geregen kreeg. Ze nam de bloemen van hem over, maakte een gaatje in de stam met haar nagel en reeg de andere bloem er doorheen. Toen ze een klein rondje had gevormd, legde ze hem op zijn hoofd en gaf ze hem een zachte kus. 'Nu ben je echt van adel met je kroon.' grapte ze en ging staan om met haar voeten het water in te lopen. Ze had in de afgelopen weken al meer van Tarth gezien dan ze ooit had gedaan. Normaal zat ze in een koets als ze naar een andere stad toe gingen en als ze eenmaal daar waren, zag ze enkel een klein deel van de stad. Nu zag ze alles. De bossen, de vlaktes, de rijkdom maar ook de armoede van het land. Ze had dingen gezien die ze nooit voor mogelijk had gehouden, waar ze niets vanaf had geweten. Ze was dankbaar dat ze dit nu allemaal kon zien, dat ze eens zag hoe het er echt aantoe ging in Tarth. 'Ik mis mijn moeder, en Jill.' zei ze uiteindelijk en draaide zich om, zodat ze met haar gezicht zijn kant op stond. 'En Evan en Ren en Henry.' maakte ze de rij nog af.

Nathan moest lachen en keek ondertussen toe hoe Leona het water in liep. Ze wisten beiden dat hij nooit echt deel zou uit maken van de adel, niet zoals Leona. Hij was er namelijk zeker van dat haar vader zijn woorden in zou trekken en haar weer een Rabbion zou maken. Hij haalde de bloemenkrans van zijn hoofd af en bekeek het geduldig. Het was precies zoals zijn moeder ze maakte. 'Ik weet het,' verzuchtte hij, waarna hij opstond en ook het water in liep. Teder legde hij zijn handen op haar wangen en drukte hij een kus op haar voorhoofd. 'Je zult ze snel weer zien. Ik mis jouw familie ook, vooral Henry, en ik mis mijn nichtjes, Ada en Ivy. Ik mis-' Hij fronste diep en liet Leona weer los, om in het water te kijken en wat steentjes eruit te pakken.

Leona keek toe hoe hij wat steentjes uit het water pakte en liep weer naar hem toe, om van achteren haar armen om hem heen te slaan. 'Wat nou als we hier iets eerder weggaan? Dan hebben we tijd om een kleine omweg te maken naar het Noorden toe. Dan kan je Willa en je vader zien, wellicht kunnen we wat bloemen bij je moeder neerleggen?' stelde ze voor en wachtte zijn antwoord af. Stiekem wilde ze haar bezoek aan het Zuiden zo lang mogelijk uitstellen. Ooit zou ze haar familie onder ogen moeten komen, maar het liefste stuurde dat nog eventjes, in ieder geval tot ze zelf een idee had wat ze wilde zeggen tegen hen. 'En misschien is Henry ook wel in het Noorden.' Die kans schatte ze zelf nogal groot in, die twee leken onafscheidelijk van elkaar te zijn.

Nathan voelde haar armen om zijn middel heen en legde zijn eigen handen op de hare. Bedachtzaam luisterde hij naar haar woorden, terwijl hij probeerde te bedenken of dat mogelijk was. Als generaal bleef je altijd graag bij je leger en liet je ze liever niet alleen. 'Misschien, ik zal er even over nadenken. Het is op zich een goed idee,' zei hij eerlijk, waarna hij zich omdraaide en Leona gemakkelijk op tilde. Met een brede grijns bekeek hij haar en kuste hij haar vervolgens. 'Laten we maar weer naar het kamp gaan, ik heb namelijk zometeen een afspraak met Marcus. Hij moest me iets belangrijks vertellen. En dat wil ik zo snel mogelijk gehad hebben, zodat wij nog de hele avond samen hebben.' De laatste dagen had hij constant vergaderingen gehad tot diep in de nacht, zodat hij pas in zijn tent kwam als Leona allang sliep.

'Geloof me nou maar dat het je goed zal doen. Marcus vindt het vast niet erg om nog even een oogje in het zeil te houden. En als het je beter laat voelen, kan ik ook hier blijven om Marcus te helpen.' Leona spoorde hem al een tijd aan om langs te gaan bij zijn familie, ook al wist ze zelf dat ze me exact hetzelfde probleem zat. Ze wist hoe hij zich voelde, hoe rot het was. 'Laten we dat maar doen, ik ben benieuwd wat hij te melden heeft.' In de tijd dat ze hier in het kamp was, had ze aardig wat vrienden gemaakt. Ook met Marcus kon ze het erg goed vinden, ze snapte wel waarom Nathan hem zo vertrouwde. 'En dan heb je eindelijk eens tijd voor mij.' lachte ze, quasi-beledigd en sloeg haar armen om hem heen. 'Ik kan het wel gebruiken om weer eens een avondje samen te zijn.' gaf ze eerlijk toe en glimlachte.

Hij sloeg zijn arm om haar middel heen en trok haar zo lachend tegen hem aan, terwijl ze naar het legerkamp terug liepen. Hij vond het maar niets om Leona hier achter te laten, terwijl hij weg was. Als hij naar het Noorden zou gaan, dan zou zij in elk geval met hem meegaan. Marcus had hem er laatst op aangesproken dat hij teveel op Leona lette en haar nauwelijks vrijheid gaf en vanaf dat moment probeerde hij haar vaker alleen te laten in het kamp met de andere mannen en vrouwen. 'Ik weet het, ik ben de laatste tijd een slechte vriend geweest,' glimlachte hij, waarna hij een kus op haar wang drukte. 'En ik heb zeker weer eens een avond met jou nodig. Een avond even totaal geen leger- en familiezaken.'

'Een hele slechte vriend, maar ik kan wel wat dingen bedenken hoe je het weer goed kan maken met me.' lachte Leona drukte een kus op zijn kaak. 'Gelukkig, ik was al bijna bang dat je de avond slapend door wilde brengen.' grapte ze en liep het kamp in. Ze werd begroet door wat vrouwen die voorbij liepen, waarop zij hen teruggroette. 'Heb je enig idee waar Marcus over wilde praten?' vroeg ze nieuwsgierig aan hem, misschien had Marcus wat getipt over het onderwerp dat hij wilde bespreken, maar meestal was het een complete verrassing met wat voor een nieuws hij dit keer weer aankwam.

Marcus was de afgelopen dagen achter gebleven in het kamp dichter bij de grens van Tarth om in de gaten te houden hoe het werd afgebroken. Hij reisde pas later achter Nathan aan met de laatste mannen die het afbreken volbrachten. Het betekende dat hij echter de brieven nog moest ontvangen en naar Nathan brengen. Eigenlijk ontving hij sowieso alle post en zeker die van Willa. Nathan nam de brieven nooit in ontvangst, noch beantwoordde hij ze. Weken terug had hij dan ook maar zelf een brief naar haar gestuurd met de leugen dat Nathan en Leona op een expeditie waren gegaan waarop ze moeilijk te bereiken waren. De brief die hij nu had ontvangen had echter dringend antwoord nodig. Ongeduldig wachtte hij al een paar uur in het nieuwe kamp en hoorde al snel dat zijn vriend er aan kwam. In plaats van te wachten in de tent, snelde hij op hem af en bereikte ze bij de ingang. 'Nathan, je zuster, ze heeft weer geschreven. Lees het alsjeblieft.'

Nathan knikte naar wat soldaten die langs kwamen lopen en grijnsde jongensachtig. 'Ik weet heel wat manieren om de avond door te komen én het goed met je te maken,' grinnikte hij, waarna hij haar net wou kussen, toen Marcus ze onderbrak. Diep fronsend bekeek hij de brief en keek vervolgens naar Marcus. Al maanden had hij geen brief meer aangeraakt. Na het bericht van zijn moeders dood was hij doodsbang geworden voor brieven en vooral voor de informatie die erin stond. Als hij ze simpelweg niet las, dan hoefde hij ook niet met de inhoud geconfronteerd te worden. Nathan wist echter dat Marcus hem niet zomaar zou vragen om de brief te lezen, dus maakte hij de brief onzeker open en las hij vluchtig de woorden. Al snel ontstond er een brede glimlach op zijn gezicht en omhelsde hij Leona. 'Henry en Willa hebben een zoon gekregen!'

Leona glimlachte kort naar Marcus en probeerde half mee te lezen met de brief die Nathan had ontvangen. Haar nieuwsgierigheid was ze in ieder geval niet verloren. 'Een zoon? Maar...' Leona kon niet goed bevatten wat ze zojuist te horen had gekregen. Toch glimlachte ze. 'Nou, dan zijn wij nu beide officieel oom en tante.' lachte ze en keek naar Marcus. 'Bedankt voor het brengen van dit nieuws.' Als het aan Nathan had gelegen, was deze brief waarschijnlijk nooit geopend. 'Nu heb je nog een betere reden om terug te gaan naar het Noorden.' Nu moest hij wel langsgaan, hij kon het niet maken om niet langs Willa en Henry te gaan.

Marcus sloeg Nathan op zijn schouder en drukte Leona plagend een kus op haar wang, omdat hij maar al te goed wist hoe vreselijk ze dat vond. 'Gefeliciteerd oom en tante.' Hij was blij dat Nathan niet had tegen gestribbeld om de brief te lezen, maar hij was nog meer verrast toen Leona door liet spelen dat ze gepraat hadden over een bezoek aan het Noorden. Hij had het onderwerp allang niet meer aan durven snijden. 'Ik geloof dat er aardig wat mannen graag een tijdje terug naar het Noorden gaan,' zei hij voorzichtig. Van een aantal soldaten had hij gehoord hoe graag ze terug naar hun families wilden gaan, al was het maar een kort bezoek, voor ze naar het Zuiden gingen.

Nathan keek met een brede grijns naar zijn vriend en omhelsde hem broederlijk. Het was goed dat hij hem overgehaald had om de brief te lezen. Daarnaast stond er gelukkig ook in dat het goed ging met zijn vader. 'Ja- ja, natuurlijk! We kunnen vast wel even met zijn allen langs het Noorden gaan.' Hij was zo immens gelukkig dat hij niet eens besefte wat hij precies zei. Opgetogen kuste hij Leona, waarna hij haar aan keek en glimlachte. 'Natuurlijk ga ik langs! Jij toch ook wel? Henry zal er vast ook zijn.' Zorgvuldig vouwde hij de brief dicht en stopte hem in zijn borstzak.

Leona gaf Marcus lachend een duw toen hij haar een kus op haar wang gaf. 'Natuurlijk ga ik mee, ik ben maar al te nieuwsgierig naar mijn kleine neefje.' lachte ze. Het was een lange tijd geleden toen ze voor het laatst bij de familie Halley-Barnes was geweest. Ze kon zich het huis amper nog herinneren. Ze wist dat ze grote stallen hadden voor de paarden van Willa en dat het huis iedere keer weer wat uitgebreid was, iedere keer als ze langs kwam. 'Het zal de soldaten vast goed doen om even een stop thuis te maken, denk je ook niet? Dan kunnen ze weer met frisse moed naar het Zuiden.' Leona wist dat veel soldaten hun familie in het Noorden had, het kon ook geen kwaad om ze even wat tijd met hun familie te geven.

Marcus wierp Leona een verraste blik toe. Hij was benieuwd of zij net zo overrompeld was door het plots instemmen van Nathan om naar het Noorden te gaan. Hij liet het zijn vriend echter niet zien en lachte om zijn enthousiasme. 'Wellicht kunnen we de Zuiderlijke troepen alvast naar Lorath sturen zodat zij hun familie daar op kunnen zoeken. Of ze reizen natuurlijk mee naar het Noorden als ze dat liever doen.' Niet iedereen had iets om naar terug te gaan. Dat was voor velen al een reden om als soldaat te werken. Hij herinnerde zichzelf er aan om Naevia te vragen wat zij van plan was. Marcus zou graag zijn ouders opzoeken, maar zag Naevia niet snel terug naar het Noorden gaan. 'Dus, er zal vast zo wéér een huwelijk zijn.'

Nathan dacht nogmaals na over wat hij nou precies gezegd had. Het was goed om de soldaten wat vrije tijd te gunnen, maar hij wilde ook niet de kans lopen dat de mannen en vrouwen besloten dat ze het thuis toch veel fijner vonden dan in zijn leger. 'We hebben het er nog wel even over,' besloot hij uiteindelijk. In zijn blijdschap wilde hij geen overhaaste beslissingen maken, ondanks dat hij uit de woorden van Leona en Marcus kon opmaken dat veel soldaten er behoefte aan hadden en zijzelf waarschijnlijk ook wel. Hij legde zijn hand op Leona's onderrug en moest lachen. 'Ik heb geen idee wat voor plannen Willa en Henry hebben. Werkelijk, als er twee mensen in dit land rondlopen die totaal onvoorspelbaar zijn, dan zijn het die twee wel. Plotseling een relatie, plotseling een baby en waarschijnlijk ook wel plotseling trouwen.'

'Het zou me niets verbazen als ze al getrouwd zouden zijn als we daar aankomen.' merkte ze lachend op. Nathan had gelijk, die twee waren onvoorspelbaar. Henry was dat altijd al geweest, maar dat vond ze juist zo leuk aan haar broer. 'Maar moesten jullie niet vergaderen? Of was dit de vergadering?' vroeg ze lachend. 'Ik wil niet haastig overkomen hoor Marcus, maar het wordt toch wel eens tijd dat je Nathan een avondje rust gunt met zijn vriendin.' grapte Leona en glimlachte kort naar Nathan. 'En je zou jezelf ook een avondje rust moeten gunnen.' voegde ze er nog aantoe. Ze wist dat Nathan hard werkte, maar Marcus minstens net zo hard.

Marcus haalde zijn schouders op. 'Ik weet of dat plots hen wel goed doet, tenminste voor de mensen om hen heen.' Hij glimlachte vervolgens naar Leona en grijnsde breed. 'Ik had je vantevoren moeten waardchuwen dat als je een relatie met deze jongen aaan gaat, je hem met mij moet delen.' Marcus gaf Nathan een aai over zijn bol maar liet de grijns toen gaan. 'Maar nee, er is niets anders dringends dus als jullie graag met zijn tweetjes wat doen, dan houd ik jullie niet tegen. Ik ga wel naar mijn lege, koude tent.'

Nathan beet op zijn lip en sloeg zijn armen over elkaar heen. Marcus had wel gelijk dat waarschijnlijk niet iedereen zo positief als hijzelf hadden gereageerd op het nieuws. Daarbij zou het de eerste Halley zijn van de nieuwe generatie en ook nog eens jongen. Nathan moest lachen om Marcus' woorden en net toen hij wou voorstellen dat ze vast wel iets met Marcus konden doen, hield hij zichzelf in. Hij had de laatste dagen alleen maar tijd doorgebracht met zijn vriend en maar weinig met Leona. Voor hun relatie was het goed om weer eens iets samen te doen. Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte een kus op haar wang. 'We hebben vanavond eindelijk weer eens wat tijd voor elkaar. Maar Leona heeft wel gelijk, neem ook vrijaf en ga iets leuks doen. Die tent zal vast niet voor lang zo leeg en koud zijn,' knipoogde hij.