Het legerkamp

-

De trainingsvelden waren vol gezaaid met mensen die uit alle windstreken die aan het trainen waren voor het toernooi. Ivy had de drukte niet meer kunnen uitstaan en had toevlucht gezocht in het legerkamp. Het had niet lang geduurd voordat ze haar vader tegen het lijf was gelopen en ze hem had gevraagd om samen te trainen. Ze deed aan de meeste onderdelen mee, op de paardenrace en steekspel na. Haar oude vertrouwde knol had een blessure opgelopen en ze weigerde het om met een ander paard deel te nemen. 'Nou, kom op oudje. Laat maar zien wat je kan. Als je al niet van mij kan winnen, kan je net zo goed alle hoop opgeven.' lachte ze, terwijl ze haar zwaard voor zich hield.

Gregoire grimaste toen hij oud werd genoemd en hield zijn zwaard wat steviger vast. Ondanks dat hij al op leeftijd was, had hij zijn hele leven door zijn conditie op peil gehouden en zijn zwaardkunsten getraind. Misschien was zijn reactievermogen wat lager dan zijn dochter, qua zwaardvechten waren ze zeker nog steeds gelijken. 'Ik ben benieuwd of je nog steeds zo'n grote mond hebt als ik zometeen heb gewonnen,' grinnikte hij, waarna hij haar aan viel. Gregoire was altijd een aanvallende krijger geweest, dit ten ongenoegen van zijn trainers vroeger, die juist wilden dat hij verdedigend vocht.

Ivy moest lachen door het optimisme van haar vader. Ze was er zeker van dat ze hem kon verslaan. Hij was geen makkelijke tegenstander, dat moest ze toegeven, maar niet onmogelijk om te verslaan. Daarbij kende ze hem goed, dus wist ze waar zijn zwakke plekken zaten. Helaas gelde dat omgekeerd ook. 'Is dat alles wat je in je hebt?' vroeg ze spottend, terwijl ze tussen al zijn aanvallen en plaats zocht om zelf een aanval te doen. Toen ze door al zijn aanvallen heen kon breken, draaide ze de rollen om: dit keer was zij degene die aanviel.

Gregoire merkte hoe het zweet op zijn voorhoofd stond en hoe hij harder begon te ademen. Ondanks dat zijn conditie prima was, was het niets vergeleken met zijn dochter die nog niet eens dertig lentes oud was. Knarsetandend hield hij haar slagen tegen, maar door zijn vermoeidheid werd al snel zijn zwaard uit zijn handen geslagen. Hij leunde met zijn handen op zijn knieën en probeerde weer op adem te komen. 'Als jij niet wint tijdens dat toernooi, dan weet ik het ook niet meer,' lachte hij, waarna hij zijn dochter een kus op haar haren gaf. 'Maar je moet wel letten op de verdediging van je linkerflank.'

'Ha!' lachte ze toen ze zijn zwaard uit zijn handen sloeg en klopte hem lachend op de rug. 'Sorry pap, maar ik moet toegeven dat het best oké voelt om je in te maken.' gniffelde ze en knikte. 'Ja, links is altijd een probleem geweest.' Haar moeder het had haar ook al meerdere malen verteld, maar als ze opging in het gevecht, vergat ze het altijd. 'Waar doe je nog meer aan mee? Boogschieten?' Ze wist dat haar vader meedeed, maar ze had nog niet geïnformeerd met welke onderdelen.

Gregoire knikte en sloeg zijn armen over elkaar heen met een glimlach. 'Ik doe mee aan alle rustige onderdelen. Je moeder heeft me uiteindelijk toch uitgeschreven bij het zwaardvechten. Ze zei dat ik met één verkeerde beweging mijn rug voor altijd zou verpesten en dat ze dan niet voor me zou zorgen, omdat het mijn eigen schuld was,' grinnikte hij. De laatste tijd had hij veel problemen met zijn rug, dus zijn vrouw had eigenlijk wel gelijk dat hij niet moest doen alsof hij zelf nog dertig was. 'En het speer werpen. Ook slecht voor mijn rug, maar ik heb het je moeder gewoon niet verteld.' Hij knipoogde en pakte zijn zwaard weer op.

Ivy moest lachen om de woorden van haar vader. Dat klonk wel als iets dat haar moeder zou zeggen. Ze was blij dat haar moeder haar altijd had gestimuleerd om te doen wat ze leuk vond. Ze had het dus ook nooit een probleem gevonden dat haar dochter meedeed aan dit soort evenementen. 'Ik geef mam geen ongelijk hoor. Ik zie het nog wel gebeuren dat je halverwege door je rug heen gaat en we je moeten afvoeren.' Ze zag het al helemaal gebeuren. 'Wil je nog een potje?'

Gregoire legde zijn hand op Ivy's rug en begeleidde haar naar een bankje toe. 'Zometeen kunnen we nog wel even vechten, nu wil ik eerst even met je praten,' vertelde hij, waarna hij plaats nam en geduldig wachtte tot zijn dochter hetzelfde zou doen. 'Ik wil met je praten over de toekomst. Ik weet dat je het niet leuk vindt, maar ik vind het belangrijk om het erover te hebben.' Hij nam diep adem en keek zijn dochter aan. 'Ik wil dat je de komende tijd eens serieus naar een levenspartner gaat kijken. En daarnaast wil ik ook dat je een baan gaat krijgen. Dat kan van alles zijn, of je gaat het leger in, of je neemt een positie in het kasteel, of je gaat iets doen in de omgeving van het huis van je man...'

Ivy rolde met haar ogen toen haar vader tegen haar begon te spreken. 'Serieus, pap?' merkte ze nukkig op en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Je weet hoe ik erover denk, ik zie het vanzelf wel. Als ik iemand tegen kom, kom ik iemand tegen. En als het niet zo is, blijf ik vrijgezel. Alsof het iemand uitmaakt?!' Ze snapte niet dat haar vader er zo moeilijk over deed, van haar moeder hoefde ze niet te trouwen als ze dat niet wilde. 'Ik weet dat het belangrijk voor jou, maar niet voor mij. Het is mijn leven pap. En over die baan, daar zal ik wel over na gaan denken.'

Gregoire pakte haar dochter bij haar schouders vast en dwong haar hem aan te kijken. 'Ik meen het Ivy,' zei hij op serieuze toon, 'je moeder en ik hebben jou en je zuster ongelofelijk veel vrijheid gegeven. Maar besef je dat ik de broer van de koning ben en jij dus zijn nichtje. We hebben banden nodig met de andere families en desnoods met de nieuwe volkeren. Ik ga je niet uithuwelijken, maar ik wil dat je om je heen gaat kijken en je best gaat doen. En als het je niet lukt voor je dertigste...' Hij stond op en zuchtte diep. 'Dan ga ik uithuwelijking overwegen.'

'Wat?!' riep ze verwoed uit, terwijl ze zich lostrok uit haar vader's greep. 'Daar had je wel even wat eerder mee mogen komen!' Ze vond het vrijgezelle leventje prima zo en ze had er dan ook geen problemen mee om haar leven zo door te brengen. 'David heeft zelf vier kinderen, alsof ie daar niet genoeg aan heeft. Nathan en Willa worden ook nergens gedwongen en zie je David daar een probleem van maken? Nee.' Dit was echt volslagen onzin. 'Maar als je me zo graag ongelukkig ziet, best, dan huwelijk je me toch lekker uit!'

Door de jaren heen was Gregoire immuun geworden tegen het geklaag en geschreeuw van zijn dochters. Vooral Ada was vroeger vreselijk geweest en Morena en hij hadden dan ook vele avonden ruziënd met haar doorgebracht. 'David maakt er misschien geen probleem van, maar ik wel.' Gregoire had gelukkig niet de opvliegendheid van zijn vader geërfd, maar Ivy had het zeker wel van Morena. Dat gold ook voor Ada. Hij had eerder de kalmte van zijn moeder. 'En je moet het nu niet erger maken dan het is, Ivy. Als je nu wat meer je best gaat doen, dan word je niet eens uitgehuwelijkt.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek zijn dochter streng aan. 'Ooit zul je me er dankbaar voor zijn.'

Ivy fronste haar wenkbrauwen bij haar vaders woorden. 'En wat nou als ik vrijgezel wil blijven? Wat nou als ik helemaal niet wíl trouwen?' Ze had wel eens hier en daar een relatie gehad, maar ze had een hekel aan al dat kleffe gedoe en het laatste wat ze wilde was dat ze zich moest gaan verantwoorden tegenover iemand anders. 'Of wat als ik wel mijn best doe en ik niemand vind? Wat dan?' snapte haar vader dan niet dat ze iemand was van vrijheid? Iemand die zich niet wilde binden aan een ander enkel omdat het moest?

Gregoire keek zijn dochter verontschuldigend aan. 'Ik blijf bij mijn woord, Ivy. Als je voor de dertigste geen man hebt gevonden, dan ga ik je uit huwelijken. Kijk, David en Adelaide zijn misschien getrouwd, maar veel samen zijn ze niet. Je kan best getrouwd zijn, maar toch nog vrij zijn.' Hij vond het vreselijk om zijn dochter hierin te moeten dwingen, maar hij had haar al zoveel vrijheid gegeven dat dit noodzakelijk was. 'Dan moet je beter je best doen, Ivy. Er lopen zat leuke mannen rond. Hier in het leger zijn er ook genoeg!'

'Wauw, gebruik je nou serieus het voorbeeld van Adelaide en David als een modelhuwelijk voor hoe het ook kan zijn?!' Dat haar vader zo diep zou zinken om haar over te halen tot een huwelijk had ze nooit verwacht. 'Je blijft maar bij je besluit, ik blij ook bij de mijne en als je daar geen vrede mee kan hebben, prima.' Ze was oud en wijs genoeg om haar eigen keuzes te maken en dat zou ze blijven doen ook. Daarnaast wist ze ook niet waar dit ineens vandaan kwam. Het was nooit een probleem geweest, ze hadden altijd hun eigen keuzes mogen maken en nu moest ze ineens.

Gregoire liet zijn schouders zakken en zuchtte diep. 'Ik heb je altijd vrijheid gegeven, Ivy. Je mocht altijd doen wat je wou, in tegenstelling tot je neefje en nichtjes in het paleis. En dan vraag ik je één ding te doen, iets wat inderdaad ingrijpend is, maar noodzakelijk, en dan doe je zo?' Zijn gezicht betrok en gepijnigd keek hij haar aan. 'En als je niet naar me luistert, dan zij het zo. Dan kan ik enkel zeggen dat ik als vader erg teleurgesteld ben.' Hij stond op en keek naar de lucht. Hij had gedacht dat het gesprek veel gemakkelijker zou verlopen.

Ivy keek haar vader kort aan en stond op van het bankje. 'En ik ben teleurgesteld als dochter. Ik dacht dat je anders was dan David en Adelaide, maar niets blijkt minder waar te zijn. Mam heeft altijd gezegd dat ik niet zoveel waarde moet hechten aan alle tradities, dat het mijn leven is en dat ik mag beslissen wat ik ermee ga doen, maar blijkbaar sluit jij je niet bij die uitspraak aan.' Misschien had haar vader er anders over gedacht als hij had moeten trouwen met iemand waarvan hij niet hield, misschien had hij er dan anders tegenaan gekeken.

Gregoire luisterde afwezig naar de woorden van zijn dochter. Niets zou hem toch over halen om er anders over na te denken. 'Jouw moeder komt niet uit een adellijk gezin, dus het is logisch dat ze heeft gezegd dat je zelf mag beslissen wat je moet je leven doet. En tja, David is mijn broer, logisch dat we op elkaar lijken.' Hij voelde hoe hij langzamerhand toch geïrriteerd raakte. 'Bij de Goden, Ivy, je doet alsof ik je een doodstraf heb opgelegd! Ik zeg alleen maar dat je om je heen moet kijken en eens wat met mannen moet gaan praten. En als je dat doet, vind je vast wel iemand waar je je leven mee wilt delen.'

'Zo voelt het voor mij ook!' riep ze gefrustreerd uit, terwijl ze een steentje wegschopte. 'Nee, je zegt niet dat ik om me heen moet gaan kijken! Je zegt dat ik maar snel een man moet vinden, want anders dan zorg jij ervoor dat jíj een man voor me vindt! Dat is wat je zegt!' Ze had altijd gedacht dat ze nu de leeftijd had bereikt dat ze dit niet meer hoefde mee te maken, maar hij bleef haar vader en dat liet hij ook merken ook.

'Nee, ik zeg dat je je hele leven al plezier hebt kunnen maken en hebt kunnen doen wat je wilt en nooit eens aan mij hebt gevraagd of je het voor mij makkelijker kon maken! En nu vraag ik je één ding te doen en dan krijg ik alleen maar naar mijn kop gegooid dat ik een slechte vader ben! Wat had je ervan gevonden als ik op je twintigste had gezegd dat ik wel wat mannen voor je kende?' riep hij ook gefrustreerd uit. Hij werd echt te oud voor dit kinderachtige gedoe. 'Ik heb ook plichten en taken, Ivy, dingen die van mij en mijn familie worden verwacht. Dus werk nou in godsnaam een keer mee!'

Ivy keek haar vader sprakeloos aan, maar haar ogen spuwde vuur. 'Best..' mompelde ze knarsetandend en pakte haar zwaard op, dat ze naast het bankje neer had gelegd. 'Prima, ik zoek wel een man, wat jij wil. Maar verwacht niet dat het er eentje van adel is. Ik wil niet dat mijn kinderen een vader krijgen die ze dit soort dingen verplicht.' Ze had nog geen idee of ze wel kinderen wilde, maar dat maakte haar niets uit. Alles wat ze in de strijd kon gooien, gebruikte ze.

Gregoire keek zijn dochter doordringend aan en knikte kort. 'Mooi. Als je maar een man zoekt, adel of niet-adel.' Ooit zou ze hem erg dankbaar zijn, als ze een vriendelijke man en lieve kinderen had. Als haar leven niet alleen maar bestond uit vechten en plezier en ze voor de maatschappij moest werken. En hopelijk zou die man ook nog eens een welvarige zijn. 'Zoek maar een man die veel beter is dan je eigen vader. Dan zul je nog weleens zien wat die rottige vader allemaal voor je heeft betekend!' riep hij haar achterna, terwijl hij gepijnigd aan keek.

Ivy stopte met lopen bij het horen van de woorden van haar vader. Ze haatte hem niet, ondanks dat ze op dit moment ook niet liet blijken dat ze van hem hield. Het frustreerde haar gewoon ontzettend dat hij nu ineens hiermee kwam en dan ook nog eens net voor het toernooi! Geïrriteerd draaide ze zich om, om terug te lopen naar haar vader. 'Ik weet wel hoe je het goed kan maken met me... Boogschieten. Ik moet nog trainen met boogschieten.' Ze wist dat haar vader altijd een goed schot had gehad met de boog. Zelf kon ze er ook wat van, maar ze wist ook dat ze nog wat van haar oude man kon leren.

Gregoire keek naar zijn dochter en voelde hoe hij twijfelde. Zijn vader zou Ivy allang een klap hadden verkocht en zou daarna weggelopen zijn. En William was een vader geweest waar hij nooit op wou lijken. 'Dan gaan we dat doen,' glimlachte hij, waarna hij zijn hand op haar rug legde en haar mee nam naar een schietschijf. Nadat ze een lange tijd hadden geoefend, werd hij opgeroepen voor een vergadering. Nadat hij zijn dochter een kus had gegeven, volgde hij de soldaat en ging hij naar de vergadering toe.