De tuinen

'Het is gewoon- Alles lijkt om mij en William te draaien. Ik wil er niet zo'n heisa van maken,' legde ze zachtjes uit. 'Mijn ouders hebben het er constant over, mijn opa is naar me toe gekomen, mijn broers en zuster praten erover. Ik heb zelfs het personeel erover gehoord!' Ze legde haar boek gefrustreerd naast haar neer en keek naar de bloemen in de tuin. Haar vader had haar weleens verteld dat haar moeder meteen na haar aankomst allemaal bloemen had geplant, zodat de tuinen haar aan het Noorden zouden laten denken. De tuinen hadden dan ook een kalmerend effect op Jill. 'Het is fijn om te horen dat het zo goed gaat. En ik hoop dat het ook snel beter met je moeder zal gaan. Misschien kan mijn moeder weer een keer langs komen?' Ze legde haar hand over die van Willa heen en glimlachte. Ze was onbeschrijfelijk gelukkig dat Willa er was.

Willa begreep heel goed hoe vervelend het moest zijn om plots het middelpunt van de belangstelling te zijn. Ze trad ook liever op de achtergrond. Willa pakte Jill's hand vast. 'Ik denk dat dat mijn moeder erg goed zal doen. Ze lichtte op toen ze Henry weer zag. Het was ontzettend aardig van hem om ons te bezoeken. Het doet haar goed bij vrienden en familie te zijn. Dat is nog altijd het nadeel van ons leven in het Noorden. We zijn ver verwijderd van jullie.' Ze liet haar vriendin los om met veel moeite haar rijlaarzen los te rijgen en ze vervolgens uit te trekken. Opgelucht wiebelde ze met haar blote tenen. 'Dus heb je je jurk al moeten passen voor het banket?' Langzaamaan zou ze het onderwerp weer terug brengen in hun gesprek.

Jill was blij met de switch qua gespreksonderwerpen, zodat ze het gesprek over William kon vermijden. 'Henry is altijd blij als hij tijd heeft om jullie te bezoeken. De laatste tijd heeft hij het opvallend veel over je,' zei ze met een plagerige glimlach, waarna ze erover stopte. Het lag niet in haar aard om haar beste vriendin en broer zo te plagen en in verlegenheid te brengen. 'Ik wou ook dat jullie dichterbij woonden. Dat zou nog eens een pluspunt zijn van het huwelijk, dan woon ik dichterbij.' Al snel klapte ze dicht, toen ze merkte dat ze het zelf omhoog had gebracht. 'Ja, mijn moeder heeft nieuwe jurken laten maken. Ik wou eerst mijn jurk van vorig jaar aan, maar ze stond erop dat we nieuwe zouden laten maken... En de jouwe dan?'

Willa voelde hoe ze het plots een stuk warmer had en keek onverschillig naar de bloemen om hen heen. Hoe vaak had ze nu al mensen gehoord over Henry en- en haar. Ze negeerde het onderwerp echter iedere keer, zelfs in haar eigen gedachten. Willa keek op naar Jill en glimlachte zwakjes. 'Dat zou inderdaad een pluspunt zijn. Maar hoe veel zijn er tegen?' Ze wilde het gesprek niet forceren en ging dus maar verder met het geklets over de jurken. 'Mijn tante maakt de jurk, ze was nog niet klaar toen ik weg ging, dus ik zie hem tijdens het banket en waarschijnlijk daarna nooit meer,' grinnikte ze. Het was niet dat Willa iets had tegen jurken, ze droeg ze vaak genoeg, haar jurken waren comfortabel! Het was echter de jurken voor het hof die ze niet fijn vond aan te hebben. 'Dit jaar draag ik grijs,' vertrouwde ze Jill toe. Ze had jarenlang de rode kleur van de Halley's gedragen, maar sinds een paar jaar weigerde ze een kleur te dragen die te associëren was met één van de huizen. Bruin, grijs, zwart, wit, sombere kleuren.

Jill keek haar vriendin met grote ogen aan en moest toen lachen. Ze vond het geweldig dat haar vriendin zo stoer was en expres grijs naar een banket durfde te dragen. Haar eigen jurk had natuurlijk de kleuren van de Rabbions en ze merkte dat haar jurk er ook uitbundiger uit zag dan andere jaren... alsof ze op moest vallen in de menigte. Ze vond het maar niets. Al verdacht ze haar moeder er niet van dat ze het expres had gedaan. 'Weet je toevallig hoe het gegaan is met Henry in het Noorden?' Elke keer was het weer spannend of er nieuws van Thomas was gekomen. Haar moeder en haar oom hadden al jaren weinig contact meer, ondanks dat iedereen hun altijd maar stimuleerde tot meer. Ze had altijd het idee gehad dat Henry er een rol in had gespeeld. 'Leona is trouwens begonnen met vechttrainingen.'

Willa was blij dat ze Jill aan het lachen had kunnen maken. Ook al ging het om een onderwerp dat minder prettig was. Ze wist dat veel mensen aan het hof er schande over spraken, maar gelukkig hadden haar ouders het nooit als een groot probleem gezien. Ze wilde hen niet dwars zitten. Ze droeg die kleuren echter om te laten zien dat ze niet gehecht was aan het adellijke leven. Willa had zich er van gedistantieerd en was daar blij mee. 'Hij heeft me niet veel verteld. Slechts hoe het ging met onze neven en nichten, maar verder- Ik denk dat hij met Thomas heeft gepraat.' Een paar keer had ze met Henry proberen te praten over zijn bezoek aan het Noorden, maar hij ging snel genoeg over op andere zaken. Eerlijk gezegd hadden ze überhaupt maar weinig woorden gewisseld tijdens de reis. 'Werkelijk?' Een verraste lachende blik verborg haar frons. 'Dat gaat Nathan geweldig vinden. Hij gaat haar vast en zeker uitdagen.'

Jill moest lachen en dacht aan het fanatisme dat ze in de ogen van haar jongere zusje had gezien. 'Ik denk dat het eerder andersom zal zijn. Leona ziet in alles dat los en vast is een tegenstander om mee te sparren. En o wee als ze dan verliest!' lachte Jill, waarna ze naar haar vriendin keek. 'Henry vertelt inderdaad altijd weinig over zijn bezoeken. Ik denk dat hij de informatie enkel aan mijn moeder vertelt. Ondanks dat ze te koppig is om met mijn oom te spreken, weet ik zeker dat ze wel op de hoogte wil blijven van zijn leven. Ren en Evan zullen trouwens vast blij zijn dat hij weer thuis is. En ze zullen ook blij zijn dat jij er bent! Mijn ouders zullen heel erg blij zijn.' Ze pakte de handen van Willa vast en glimlachte overtuigend.

'Ik zal Nathan waarschuwen als ik hem schrijf,' lachte Willa. Het was waar dat ze haar broer na enkele dagen al miste. Ze schreef hem altijd volop als ze van huis weg was en Nathan zou al haar brieven altijd delen met hun ouders. 'Henry-' Willa probeerde een antwoord te formuleren dat waar was, maar niet de waarheid zou vertellen over wat hem bezig hield. 'Hij voelt zich verantwoordelijk voor zo veel dingen.' Ze wilde er verder niet over uit wijken, noch over de stand van zaken tussen haar oom en Iwone, wie ze als een tante beschouwde. 'En ik ben blij om hier te zijn. Nu kan ik eindelijk Evan zijn boek teruggeven en de laatste keer dat ik hier was hebben Ren en ik een schaakspel niet meer af kunnen maken, ik zin nog steeds op wraak,' vertelde ze met een knipoog. Simpel gezegd was Willa verzot op de familie Rabbion.

Nieuw

Zyanya speurde nieuwsgierig de tuinen af. Ze had van een dienstmeisje vernomen dat volgens de dienstbode Ada Halley de tuinen in was gegaan. Het was echter onduidelijk hoe goed de jongen het had gezien en óf het meisje het goed had gehoord, maar ze zocht liever de tuinen af dan dat ze Ada weer mis liep. Ze was al een paar dagen in het Zuiden, maar was de eerste momenten druk geweest met zaken. Er was iets gaande geweest in haar volk en daar had ze pas bericht over gekregen bij aankomst, maar het zou nu geregeld moeten zijn. Hoopte ze met heel haar hart. Zyanya dacht dat een bezoek aan Ada haar misschien voor even op andere gedachten zou brengen.

Ada was de tuinen ingegaan om wat rust te zoeken. Haar vader was al een tijdlang erg ziek - eigenlijk al sinds de dood van Agathe - en was erg vermoeid geraakt door de lange reis. Hij had constant geneesheren om zich heen, maar zelf was ze er zeker van dat hij weer bovenop zou komen. Ze kende maar weinig mannen die nog zo sterk als hij waren op zijn leeftijd. Toen ze een nieuw gedeelte van de tuin in stapte, zag ze plotseling Zyanya lopen. Van achteren liep ze op de leidster af en legde ze geruststellend een hand op haar rug. 'Niet schrikken, ik ben het maar,' glimlachte Ada, waarna ze haar ogen over Zya heen liet glijden en eindigde bij haar gezicht. 'Hoe gaat het? Ik hoorde dat je mij mist?'

Zyanya draaide met een verraste glimlach om en zag tot haar plezier dat het inderdaad Ada was. 'Hallo,' begroette ze de vrouw. 'Je was niet in het Noorden, dus je miste daar.' Kort bekeek ze Ada om te zien of ze er gezondheid en fit uitzag. 'Het gaat goed. En met jou? Hoe was het om thuis te zijn zonder alle adel om je heen?' vroeg ze nieuwsgierig. Het moest vast rustig zijn geweest in de hoofdstad. Ze sloeg haar armen over elkaar en liep vervolgens verder de tuin door. 'Hoe komt het dat je toch in het Zuiden bent?'

Ada trok glimlachend een wenkbrauw op en liet met de vrouw mee. 'Het gaat goed. Het is altijd heerlijk om in het paleis te zijn zonder de andere adel. Ik kan doen wat ik wil, er gebeurt toch nooit iets waardoor ik moet ingrijpen.' Zo had ze een heleboel vrouwen in haar eigen vertrekken kunnen uitnodigen en hoefde ze eindelijk eens niet de stad in. Ze had een vrijheid die ze normaal nooit had en dat beviel haar wel. Ze stopte haar handen in haar zakken en haalde haar schouders onverschillig op. 'Ik vind het Zuiden beter uit te houden dan het Noorden. En daarbij, de zonsverduistering schijnt erg mooi te zijn en het is enkel hier zichtbaar. Zo simpel is het.'

Zyanya wist niet zeker hoe ze het zich voor moest stellen, een leeg paleis. Het leek haar eerder een beangstigend iets om in zo een groot gebouw rond te lopen zonder de gebruikelijke drukte. Er zouden echter vast wel wat mensen aanwezig zijn geweest. Het kon nooit helemaal leeg gelaten worden. Ze knikte begrijpelijk bij haar uitleg waarom ze wel in het Zuiden aanwezig was. Zya kon zelf ook niet wachten tot de zonsverduistering. Haar volk had er velen verhalen over van eeuwen geleden, maar niemand had het in de laatste jaren aanschouwd. 'Dus Cordelia had je laten weten dat ik naar je had gezocht?' vroeg ze nieuwsgierig. Het meisje was erg blij geweest met die taak, had ze vernomen van haar enthousiasme.

Ada moest lachen en trok verbaasd een wenkbrauw op. 'Dus Cordelia zat erachter? Iemand had een briefje onder mijn deur geschoven zonder naam. Ik wist dus niet wie het had gestuurd.' Ze haakte haar arm in die van Zyanya en gleed zachtjes met haar hand over de blote huid heen. Ze had de leidster ook gemist, maar dat zou ze natuurlijk niet toegeven. Daarbij had ze geen idee wat de leidster nou precies van haar dacht en wat ze verwachtte van Ada. 'Het is toch ongelofelijk, je bent hier nog maar een jaar, en je gaat nu alweer het tweede huwelijk mee maken. Is het gewoon in jouw cultuur om mensen uit te huwelijken? Want zo niet, dan weet ik waar ik naartoe ga verhuizen. Straks zit ik ook nog met een of andere man opgescheept.'

'Onder de deur?' Zyanya lachte zacht en schudde ongelovig haar hoofd. 'Dus ze praatte niet gewoon tegen je?' Ze had niet gedacht dat de prinses haar boodschap zo over zou brengen. Dat maakte het meteen meer- Het maakte het geheimzinnig. Zya keek op naar Ada toen ze hun armen verstrengelde en glimlachte kort. 'We hebben geen huwelijk, alleen een verbintenis. En die gebeurt alleen als alle twee 'ja' zeggen.' Het spektakel dat de bruiloft in het Noorden was, was nogal overweldigend geweest. Bovendien had Zyanya maar de helft van de rituelen en tradities begrepen. De ringen, het omhangen van de mantel, de bruidsmeisjes, Zya had er gefascineerd naar gekeken maar zonder enig begrip. 'Moet jij ook niet trouwen?' vroeg ze op haar beurt met een glimlach.

'Ooit,' begon Ada onzeker, terwijl ze naar hun voeten keek. Haar vader had haar en Ivy erop aangesproken dat ze meer hun best moesten doen om een geschikte partner uit te zoeken. Dat was echter niet zo gemakkelijk voor Ada, gezien huwelijken tussen hetzelfde geslacht slecht werd geaccepteerd. Ze had wat vrouwen benaderd, maar dat was nooit goed afgelopen. 'Ik heb niet zo'n goede band met mijn nichtjes, vandaar dat ze me waarschijnlijk niet durfde aan te spreken.' Ada luisterde gefascineerd naar de woorden van Zyanya en keek haar vervolgens weer aan. 'Ben jij al een verbintenis aangegaan? Of hoeft dat niet als leider, gezien jullie nageslacht toch niet de leider gaat worden?'

'Maar jullie zijn familie,' begon Zyanya verward, waarna ze haar woorden meteen al terug trok. 'Dat betekent hier echter niet zo veel,' voegde ze zelf al toe en zuchtte. Het speet haar voor Cordelia dat ze haar oudere nicht niet vaak sprak. Ze waren beiden erg aardig en Lia kon wel wat vrienden gebruiken. 'Oh, nee, ik ben te jong, maar ik kan wel. Ik mag alleen geen kinderen krijgen.' Het klonk allemaal zo logisch voor haar, maar waarschijnlijk ontzettend verwarrend voor de mensen uit Tarth. Ze had het vaak maar verzwegen als iets compleet anders er aan toe ging. Ada legde ze het echter graag uit en ze herinnerde zich dat ze het er al vaker over gehad hadden.

Ada moest lachen toen Zyanya haar vraag zelf al juist beantwoordde. 'Dat betekent hier inderdaad erg weinig,' stemde Ada in, 'al ben ik wel erg hecht met mijn ouders en zuster. Zo erg zijn we nou ook weer niet.' Ada liep de hoek om met Zyanya en zuchtte diep. 'Hoe is het toch mogelijk dat culturen die zo dichtbij elkaar wonen dusdanig van elkaar verschillen? Ik heb het altijd apart gevonden, al ben ik blij dat niet iedereen is zoals de adel van Tarth.' Daarbij verschilden de culturen van de drie leiders ook weer met elkaar. Misschien was het wel goed dat de leiders nu hier waren en David op andere ideeën konden zetten. 'Vind je dat erg? Dat je geen kinderen mag krijgen?'

Zyanya haalde haar schouders op. Ze had zich nooit afgevraagd hoe het kon dat de culturen zo anders waren. Het was gewoon zo en ze had het er al moeilijk genoeg mee om daar mee om te kunnen gaan. Maar er was één argument die ze ooit van een adviseur had gehoord. 'Tarth heeft ons altijd actief buiten gehouden, dus hebben we ons ook nooit laten beïnvloeden door jullie cultuur. We hebben onze eigen tradities opgebouwd en sommige zijn overigens veel ouder dan die van Tarth. Mijn volk bestaat eeuwen langer dan dat Tarth als monarchie bestaat. Kahu's volk is dan weer wat nieuwer omdat ze voormalige slaven zijn, maar zij hebben een even eigen gemaakte cultuur.' Het verbaasde haar dat ze zo een lang antwoord kon formuleren, maar het stelde haar tevens tevreden. Dit was wat ze hoorde te doen als leidster. De laatste vraag van Ada negeerde ze echter compleet.

Ada keek Zyanya verrast aan, toen woord na woord uit haar mond rolde. 'Jij hebt veel geoefend, zo te horen,' glimlachte Ada, waarna ze Zyanya mee leidde naar een bankje, die afgezonderd lag van de paden. Ze keek de vrouw nieuwsgierig aan en legde haar hand op de hare. 'Ik wil het niet meer over politiek hebben, ik wil meer over jou te weten komen. Gewoon kleine dingen... hobby's, interesses, favoriete kleur?' De politiek maakte haar weinig uit, Zyanya was nu hier en dat was nu eenmaal zo, verschillende culturen of niet. Ada merkte op dat ze haar vraag niet had beantwoord, maar ze besloot om er later op terug te komen. Zulke kleine dingen vergat ze niet snel.

Zyanya nam het compliment met een glimlach aan. 'Cordelia heeft geholpen. Ze kletst veel, maar het helpt erg.' Misschien had de prinses haar geen woorden zoals monarchie en beïnvloeden geleerd, maar door de gesprekken die ze hadden leerde Zya haar zinnen beter te formuleren. De moeilijke woorden kon ze dan zelf er in passen. Ze ging op het bankje zitten en keek met een verwarde blik naar Ada. 'Hobby? Wat bedoel je?' Tevens vroeg ze zich af waarom iemand een favoriete kleur zou hebben. Wat kon je met die informatie? Ze legde haar handen in haar schoot en wachtte tot Ada het haar uit zou leggen.

Ada herkende de verwarde blik al snel en moest erom lachen. Ze besefte zich nu pas dat ze een moeilijk woord had gebruikt. 'Wat je bezigheden zijn... wat je graag in je vrije tijd doet! Ik hou bijvoorbeeld van sparren met mijn ouders en zus, rijden in het bos en de stad bezoeken.' Benieuwd keek ze Zyanya aan, maar ze had het idee dat ze om meer uitleg vroeg. 'Dit is hoe mensen elkaar proberen te leren kennen in Tarth. Je begint met wat standaard vragen, gaat dan verder op wat serieuzere zaken en dan...' Ze haalde haar schouders op en lachte. 'En dan besluit je of je de vriendschappelijke of... andere kant op wil gaan.'

Zyanya probeerde te vatten wat Ada bedoelde en glimlachte uiteindelijk. 'Ik zing en dans en thuis verken ik de vlaktes, met mijn speer. Maar meestal hoor ik in het kamp te blijven en naar mijn volk te luisteren.' Geïnteresseerd luisterde ze naar de verdere uitleg van Ada en knikte. Zo liep het ongeveer ook wel in haar cultuur. Maar je vroeg niet naar iemands favoriete kleur.. 'Vriendschappelijk of wat? Moeten de mensen dat dan met elkaar overleggen?' Het klonk allemaal erg abstract hoe ze het zo bracht. Alsof er een lijstje werd afgegaan waarmee werd besloten wat je relatie tot die persoon werd.

[new]
Na aankomst in het Zuiden had Jillian al snel weer haar plek in de tuinen opgezocht. Gedurende de reis had ze veel te veel tijd gehad om na te denken over haar vertrek en over William. Het hielp daarbij niet mee dat ze nog steeds niet wist waarom ze nou precies het Westen hadden moeten verlaten. Met een zucht opende ze haar boek weer en probeerde ze haar gedachten weg te krijgen van William. Ze vond het maar niets dat al deze gebeurtenissen erg leken op wat haar moeder ooit was overkomen. Ondanks dat dat allemaal goed was gekomen, was ze niet erg zeker over haar eigen lot.

Willa had de afgelopen dagen het kasteel vrijwel vermeden. Behalve haar vader en Henry had ze nog niemand gezien. Ze wist niet hoe ze moest reageren zou ze Iwone of Ren of wie dan ook van Henry's familie zou zien. Ze praatte daarom vooral met haar vader maar verlangde naar een geruststellend gesprek met Nathan. Hij had vast geweten hoe hij haar kon helpen voorbereiden of in ieder geval kalmeren. Maar na enkele dagen wist Willa dat ze met iemand moest praten. Ze kon niet alleen haar man als uitlaat gebruiken. Ze had extern advies nodig. Uiteindelijk had ze aan Jill gedacht, iemand wie ze nog niet onder ogen had durven komen. Ze was meteen naar de tuinen gegaan ondanks de koud zou haar vriendin daar vast te vinden zijn. Voorzichtig stapte ze op Jill af en glimlachte voorzichtig. 'Hee,' begon Willa zacht.