De tuinen

Jill zag haar vriendin al van een afstand aan komen lopen, maar deed geen aanstalte om te laten weten waar ze zat. Willa kende haar goed genoeg om te snappen dat Jillian al snel dit plekje weer teruggezocht zou hebben. Zorgvuldig sloeg ze haar boek dicht en stopte ze het weg onder haar dikke mantel. De laatste dagen hing er een grimmige sfeer in het kasteel: Henry had Evan en haar terzijde genomen en verteld over zijn plannen. Ren en Willa waren hoogstwaarschijnlijk al op de hoogte. Daarbij waren haar ouders ook nog steeds niet teruggekeerd uit het Zuiden en was de hele hofhouding door elkaar geschud, toen ze plotseling weer thuis waren gekomen met hun reisgezelschap. 'Willa, hé,' begroette ze haar vriendin, toen ze eenmaal voor haar stond, en ze schoof op het bankje op om plaats te maken. 'Hoe gaat het nu met de kleine?'

Willa sloeg de mantel stevig om zich heen voor ze plaats nam op het door Jill's lichaam verwarmde bankje en zuchtte toen diep. Haar zwangerschap begon steeds zwaarder te vallen en ze wist maar al te goed wat dat betekende. Zo was het met Tobias ook gegaan. 'Goed en snel.' Te snel als het aan haar lag. Na de geboorte veranderde alles. Stilletjes keek Willa voor zich uit en gleed met haar handen over de bolling. 'Hoe gaat het met jou?' probeerde ze enigszins onzeker. Dat Jillian mee was gegaan had haar niet verbaasd, maar ze kon niet weten hoe de keuze haar vriendin nu beviel. Ze had gezien dat zij en William gehecht aan elkaar waren geraakt, dat had iedereen mee gekregen. Dat Henry zijn zuster dus had meegenomen was een drastisch gebaar.

Jillian keek toe hoe Willa naast haar kwam zitten en trok haar eigen mantel nog wat dichter tegen haar aan. Het was wennen om weer in koud te zitten, na al die manen in het warmere Westen. Jillian legde voorzichtig haar hand op Willa's buik, in de hoop dat ze het kindje voelde schoppen. 'Het gaat goed. Het is enkel- het voelt zo dubbel. Ik voel me zo achterbaks door de manier dat ik William achtergelaten heb. Nu is hij alleen, terwijl zijn vader overlijdt en zijn moeder zich tegen hem heeft gekeerd.' Ze probeerde de brok in haar keel door te slikken en staarde naar de grond. 'We hadden iets moois en dat is nu verpest.' Ze haalde haar hand van Willa's buik af en stopte deze vervolgens in de rokken van haar jurk. Gelukkig had ze al haar warme jurken in het Zuiden achtergelaten en had ze dus genoeg gehad om uit te kiezen. 'Maar ik ben blij dat het goed met jou gaat. Henry heeft mij verteld over zijn plannen.'

Willa hoorde met een half oor aan wat Jillian zei over haar vertrek uit het Westen. Natuurlijk wist ze dat het onwerkelijk moest zijn geweest voor Jill om de keuze te moeten maken en met haar broer het Westen achter zich te laten. En nu ze de plannen van Henry wist.. Ze besloot haar vriendin niet tegen te spreken en liet haar blik nog altijd op haar eigen buik rusten. De druk die op deze zwangerschap lag was zo anders dan bij Tobias. 'Ik-' Willa zuchtte diep en leunde naar achteren tegen de rugleuning. 'Ik denk dat we dit allemaal wel wisten toen Henry ons vroeg weg te gaan uit Evenfall. Waarom moesten we anders zo plots weg?' Niemand had het toen uitgesproken, maar de vermoedens waren er zeker geweest. 'Het moest er eens van komen.'

Jill schudde haar hoofd en keek haar vriendin zijdelings aan. 'Ik heb aan een heleboel gedacht, maar niet aan dit. Dat hij de troon op wil eisen. Ik dacht werkelijk dat hij die ideeën los had gelaten nadat jullie samen kwamen en de komst van Tobias.' Ze had nooit achter zijn plannen gestaan en nog steeds dacht ze dat het een belachelijk idee was. Natuurlijk zou ze hem steunen, maar nooit aansporen. 'En hoe denk jij erover? Jullie zullen het vast en zeker erover gehad hebben.' Ze vond het onverantwoord van Henry dat hij nu, uitgerekend nu Willa en hij nog een kindje zouden krijgen, besloten had om toch maar voor de troon te gaan.

Willa wist zeker dat Henry vast op een bepaald moment met zijn zus had gedeeld dat hij plannen zoals dit had gehad. Niet per se in de afgelopen seizoenen, maar lentes geleden moesten ze het daar vast eens over gehad hebben. Ren had het ook geweten en wie weet wie nog meer. 'Ik-' Willa keek haar vriendin kort aan, maar kon de blik niet vast blijven houden. Ze wreef haar handen warm onder de dikke mantel en haalde haar schouders op. 'Het maakt niet meer uit. Het gaat nu toch gebeuren. Ik heb gezegd dat Henry het moet doen, dat is alles wat belangrijk is.' Ze beet op haar lip en probeerde haar vriendin nogmaals aan te kijken. 'Ik moet hem nu gewoon steunen, Jill, ik kan toch niet aan hem twijfelen?'

Jill fronste diep en schudde haar hoofd. 'Ik vind Henry ongelofelijk zelfzuchtig en egoïstisch dat hij dit nú gaat doen. Je mag aan hem twijfelen. Je mag tegen zijn keuzes in gaan. Jullie zijn een huwelijk aangegaan, jullie hebben er voor gekozen om kinderen te namen, dus jij hebt hier ook iets in te zeggen, Willa. Je moet jezelf niet wegcijferen, daarvoor is deze beslissing veel te belangrijk en verstrekkend.' Ze pakte Willa's handen vast tussen de hare en keek haar serieus aan. Willa klonk niet eens als haarzelf terwijl ze de woorden uit sprak. 'Ik heb Adelaide in mijn tijd in Evenfall goed leren kennen. Ze zou Estella nooit op de troon zetten als ze er niet zeker van is dat ze die positie kan behouden. Hoogstwaarschijnlijk heeft ze er al rekening mee gehouden dat Henry de troon gaat opeisen. Ze zal er vast een plan voor hebben. Henry denkt dat hij deze strijd al gewonnen, maar dat heeft hij bij lange na niet!'

Willa had haar vriendin willen stoppen. Ze hoefde al die woorden niet te horen. Ze kon er echter niet tussen komen en liet al wat ze zei dus maar tot haar door dringen. Willa keek afwezig naar hun handen. Ze had graag wat van de energie van Jill gehad, zelfs al was het frustratie, ze had het graag willen voelen. Misschien kreeg Jill dat inderdaad wel voor elkaar. Misschien niet nu meteen, maar straks als de kleine er was. Ze had iemand nodig die zo sprak. Al snel voelde Willa dat haar ogen vochtig werden en hard kneep ze in de handen van haar vriendin. 'Bij de Goden, ik ben zo moe, Jill. Ik wilde gewoon in het Noorden wonen en paarden houden en verder niets-' Ze haalde diep adem en schudde haar hoofd. 'Ik- Ik kan Henry nu steunen als hij Estella aanvecht, maar als dat lukt en ik moet dan naast hem zitten. Goden, en onze kinderen- Het zal meteen duidelijk zijn wat er met hen gaat gebeuren hun hele leven. Vast zitten voor hun eigen bestwil in een of ander paleis. Moeder-'

'Vertel Henry hoe je hierover voelt, Will! Voordat het te laat is...' Ze kneep in de handen van haar vriendin en bestuurde haar gezichtsuitdrukking. Het was duidelijk dat ze vermoeid was, niet enkel fysiek, maar ook mentaal. 'Ik geloof niet dat Henry wil dat Tobias en de kleine net zo'n leven krijgen als dat de andere edelen hebben gehad, zoals ik. Hij heeft hele vernieuwende ideeën, die allemaal helemaal zo slecht nog niet zijn, maar- Willa, het is voor de rest van je leven. Als jij niet je kinderen op wil voeden in een kasteel, dan moet je dat aan Henry vertellen! Ik zou het verschrikkelijk vinden om je verdrietig te zien en Henry ook...' Ze sloeg haar arm om Willa's schouders heen en legde haar hoofd tegen de hare aan.

'Ik weet dat Henry hen niet hetzelfde leven wil geven als dat hij had, maar hij kan dit alles ook niet in één dag veranderen. Misschien denkt hij dat nu nog-' Willa leunde tegen Jillian aan en beet hard op haar lip. 'Jill, ik ga het niet van hem afpakken. Zijn hele leven en dan dit moment dat zijn vader hém op de troon wil dat is- daar kan ik niet tegen op.' Ze schudde nogmaals haar hoofd. Het had geen nut om dit nog te bespreken. De keuze die ze daar over had gemaakt was vrij duidelijk, ze moest alleen nu weten hoe ze er mee ging leven. 'Vertel me waarom jij het wilde. Jij trouwde met William en jullie wilden kinderen, toch? Je wilde hen dit leven geven?' Afwachtend bekeek Willa haar vriendin. De vreemdheid van deze situatie drong maar al te goed tot haar door. 'Ik pak jouw leven af,' zei ze zacht.

Jill zuchtte diep en schudde haar hoofd. 'Het was in eerste instantie geen zaak van ''willen''. Ik deed puur wat mijn ouders graag wilden dat ik zou gaan doen. Maar toen werd ik verliefd op William en- Ik accepteerde wat er van mij verwacht werd: zoons krijgen. Dat was voor William's familie het enige waar ik goed voor was.' Ze slikte bij de laatste woorden van Willa en keek haar twijfelachtig aan. 'Je pakt een leven af dat ik nooit voor een volle honderd procent gewild heb. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van William, maar... Mijn hele leven begon om hem en zijn taak als kroonprins te draaien. Ik was niet meer Jill Rabbion, maar ''de vrouw van''.' Ze kneep in Willa's schouder en glimlachte geruststellend. 'Maar ik weet zeker dat mijn kinderen met William een goed leven gehad zouden hebben als hij ook werkelijk koning was geworden. Daar had ik hoogstpersoonlijk voor gezorgd.'

Willa wist niet precies hoe de woorden van haar vriendin haar zouden helpen. Het gaf haar eerder een meer hopeloos gevoel te horen dat degene die gekozen had voor dit leven er eigenlijk ook niet helemaal zelf achter stond. Toch waardeerde ze de eerlijkheid van Jillian erg. 'William- Als hij van je heeft gehouden, dan vergeeft hij het je vast. Het is niet jouw schuld wat Henry nu gaat doen, als hij het gaat doen.' Willa wreef haar wangen droog en blies vervolgens in haar handen om ze warm te houden. 'Dit gaat me zo erg boven het hoofd allemaal. Ik heb er geen grip op en eerlijk gezegd wil ik dat ook niet.' Ze leunde tegen Jill aan. 'Het is goed dat we mensen om ons heen hebben. Dat ik mijn vader nog heb en Nael en jij. Dan kan ik het misschien wel doen.'

Jill werd stil door Willa's laatste woorden en keek haar twijfelachtig aan. 'Willa,' begon ze voorzichtig,' heeft Henry je al verteld dat Nathan en zijn leger hem niet zullen steunen? Ik- ik hoorde Henry vanochtend vloekend zijn werkkamer uit lopen in het kasteel en ik ben toen naar binnen gegaan en heb de brief gelezen.' Ze wist dat Henry het vast niet leuk vond dat ze de brief had gelezen, laat staan dat ze het Willa ook nog eens vertelde, maar de gevoelens van haar broer interesseerde haar op dit moment niet. Ze gaf veel meer om Willa, Tobias en de kleine die op komst was. 'Natuurlijk gaat het je lukken, Willa. Je hebt ook nog je kinderen en mijn hele familie en je vader en zijn familie. Daarbij was Gregoire ook goed bevriend met je moeder, dus die zal jullie vast steunen. En Silas heeft een compleet leger buiten Tarth staan. Alles gaat goed komen, ik weet het zeker,' ratelde Jill met een optimistische glimlach. Ze wist niet precies wie ze met haar woorden wilde over halen, maar ze gokte dat het haarzelf was. Ze vond het namelijk nog steeds een belachelijk plan.

Willa hield haar adem in en schudde haar hoofd. Dat had Henry haar inderdaad nog niet verteld. Dat maakte haar nog meer gefrustreerd dan het werkelijke nieuws. Eerlijk gezegd drong het niet echt tot haar door wat het überhaupt betekende. Haar broer had er voor gekozen om haar echtgenoot niet te steunen. Het zou meer bij haar los moeten maken dan nu gebeurde. Glimlachend keek ze naar een vriendin en zuchtte toen. 'Er is natuurlijk altijd nog een andere optie,' begon ze zacht. Willa wist niet of ze die gedachte wel uit wilde spreken, maar als ze het met iemand kon delen dan was het Jillian wel. Die zou er wel begrip voor hebben, toch?

Jill keek van Willa weg en streek met haar hand over haar boek heen. Ze moest denken aan hoe ze enkele jaren geleden ook op dit bankje zaten en hoe anders hun leven eruit had gezien. Het kon best zo zijn dat Willa en Henry toen nog niet eens samen waren en Jill William nog als een verwend joch zag. 'Wat houdt die optie in?' vroeg Jill, terwijl ze haar blik weer op Willa vestigde en haar onderzoekend aan keek. Ze kon niet goed peilen wat Willa van haar broers keuze dacht. Zelf hoopte ze dat Henry zou in zien dat zijn plan erg hoogmoedig was. En daarbij zou hij het land wéér in oorlog brengen.

'Ik kan weg gaan. Ver weg.' Willa trok haar mantel strakker om zich heen toen er een kille wind door de tuien trok. 'Henry kan dan hier regeren en ik kan mezelf daar van afzonderen. Dan kan ik de kinderen opvoeden waar ze niet binnen handbereik zijn van iedereen die hen kwaad wil doen. En als ze dan oud genoeg zijn, als ze zichzelf kunnen verdedigen, als ze een opvoeding hebben gehad die niet helemaal en alleen in dienst staat van het adellijke leven hier, dan kunnen ze zelf kiezen.' Kort keek ze naar haar vriendin. 'Henry kan ons komen opzoeken. We zouden naar- naar het land van Silas kunnen gaan. Als hij werkelijk bereid is Henry te steunen, biedt hij wellicht ook bescherming aan ons. Of ik kan Nathan om hulp vragen. Hij wil Henry misschien niet steunen door zijn leger te overhandigen maar mij en Toby en- en de volgende kleine kan hij niet weigeren, toch?' Willa voelde de adrenaline die dit nieuwe, plotselinge idee bij haar opwekte. Ze zou dit alles kunnen ontsnappen.

Jill keek haar vriendin stilletjes aan tijdens de uitbarsting van woorden. Ze kende Willa goed genoeg om te weten dat ze in staat was om dit plan uit te voeren, ondanks wat andere mensen zouden zeggen. Daarbij merkte ze een blik op die ze maar al te goed kende: het zou haar niet verbazen als Willa dit ook echt wilde. 'Het is- het is niet eens zo'n gek plan,' bekende Jill. Misschien zou ze zelfs wel mee gaan als gezelschap, gezien ze niets meer te zoeken had tussen de adel. Dan kon ze net zoals haar moeder het volk helpen en niet verscholen zitten achter dikke muren en wachters. 'Nathan zal je natuurlijk helpen. Kan je niet gewoon weer in je oude huis gaan wonen? Dan kan je je vader ook mee nemen.' Toch viel ze al snel stil en staarde ze haar vriendin met een bedachtzame blik aan. 'Je weet dat Henry hier nooit mee zal in stemmen. Hij is gek op Tobias en op jou.'

Willa knikte hevig met haar hoofd. Een plan begon nu vorm aan te nemen. Ze wist nu dat ze opties had. Nog steeds was ze ongelooflijk beperkt, maar het was een beperking waarmee ze kon leven. 'Vader- Vader gaat waar ik ga. Waar Tobias gaat.' Zo gehecht ze ooit aan haar moeder was geweest, zo dicht stond ze nu bij haar vader. Zeker nu ze beiden veel hadden achter gelaten in het Noorden hielden ze ernstig aan elkaar vast. Het was een grote steun voor haar en ze hoopte dat haar vader nog vele mooie jaren tegemoet zou gaan. 'Je mag altijd met me mee, Jillian. Als je niet weet waar je nu heen moet. Ik kan wel een vriendin gebruiken. En Tobias vindt een extra speelmaatje nooit een probleem-' Verrast keek ze op toen een bediende voor hen stond en haar een briefje gaf. 'Henry- Ah, ik had hem beloofd mee te nemen bij mijn afspraak met de geneesheren.' Willa legde een hand op haar bollende buik terwijl ze opstond. 'Ik kom je snel weer opzoeken.' Met een kleine glimlach verdween ze uit de tuinen.