De keuken

Wren had al wat voetstappen in de steeg gehoord en was dan ook niet verbaasd dat hij iemand de keuken in hoorde lopen. Hij kreeg wel vaker bezoek langs, maar toen hij eenmaal over zijn schouder had gekeken, was hij verbaasd om Iwan te zien. Hij veegde zijn handen vluchtig af aan zijn schort en liep naar de man toe. 'Oké, schrik niet,' waarschuwde hij de man, 'maar ik weet wie je bent. Je bent Evan Rabbion en je zakenpartner is jouw broer Ren.' Hij besloot om meteen maar alles op tafel te gooien en dit uit te praten. Eileen en hij hadden een lang gesprek gehad en ze had hem overtuigd dat hij zijn vriendschap niet zomaar moest weggooien door paar leugens. Hij liep snel naar de deur achter Evan en sloot deze. 'Loop alsjeblieft niet weg. We- we kunnen erover praten.'

Evan trok een wenkbrauw op toen Wren hem waarschuwde en deed automatisch een stap naar achteren, nog voor hij hem ontmaskerde. Met een zucht keek hij naar de grond en glimlachte toen zwak. Hij was nog wel zo trots geweest dat hij de leugens zo lang op had kunnen houden. Maar nu hij zo naar de reactie van Wren luisterde, leek het er niet op dat de kok hem plots niet meer wilde zien. Daar was hij bang voor geweest. 'Excuses dat ik tegen je loog,' begon hij waarna hij de kok pas weer aan durfde te kijken.

Wren checkte nogmaals of de deur op slot was en ging toen voor Evan staan. Met over elkaar geslagen armen keek hij de man aan en zuchtte hij diep. Dagenlang had Wren over dit moment nagedacht, maar nu het aangebroken was, had hij geen idee wat hij moest doen of zeggen. 'Heb je tegen mij gelogen, omdat je wist dat je me hierna toch nooit meer zou zien?' vroeg Wren uiteindelijk zachtjes, terwijl hij Evan afwachtend aan keek. Evans zakhorloge rommelde in zijn schort en peinzend beet Wren op zijn lip. Het was een vraag die hem al lang bezig hield. 'Doe je dit in elke stad met mannen die je tegen komt?'

Evan wist niet waarvoor Wren die maatregelen nam, om te checken of de deur goed dicht was. Het was niet dat ook maar iemand geïnteresseerd was over wat er zich in de keuken van een taverne afspeelde. 'N- Nee, ik dacht dat-' De volgende vraag verwarde hem enkel meer. 'Mannen die ik tegen kom?' herhaalde hij met een peinzende blik terwijl iets probeerde op te vangen van Wren's houding. Als hij maar iets begreep van zijn gezichtsuitdrukking, misschien zou hij dan de vraag begrijpen. Handenwrijvend, met zijn blik nog altijd op de kok gericht, schuifelde hij heen en weer. 'In de steeg, je was aardig tegen me, zonder iets over me te weten. Mensen doen dat nooit.' Ze waren alleen maar aardig tegen hem omdat hij Evan Rabbion was, anders accepteerden ze nooit zijn rare trekjes en aparte karakter.

Wren merkte dat Evan onrustig en nerveus werd, dus legde hij zijn eigen handen over de zijne en keek hij de man geruststellend aan. 'Ik vind je ook aardig, zelfs nu ik weet dat je van adel bent. Jij-' Hij slikte en keek weg. Het ging tegen zijn natuur in wat hij zou gaan zeggen. 'Jij kan er ook niets aan doen dat je adellijk bent en dat je bij hén hoort.' Hij kneep zacht in de handen van Evan en keek hem met een zwakke glimlach aan. Het maakte alles een hoop lastiger nu hij wist dat Evan adellijk was en zelfs een landheer was. Die zou natuurlijk nooit met een kok kunnen omgaan, laat staan- Hij liet de handen los en liep terug naar zijn pannen. 'Hoe gaan we nu verder? We zijn vrienden, maar jij gaat weg en ik blijf hier.'

Evan keek naar hun handen. Hij was verrast dat Wren hem aanraakte, maar meer nog was hij verrast dat hij niet automatisch zijn handen terugtrok. De aanraking stelde hem gerust en liet hem kalmeren. 'Nou, ze zouden graag willen dat ik niet van adel was.' Dat had nooit iemand werkelijk tegen hem gezegd, maar hij voelde dat soms wel degelijk aan. Toen Wren hem los liet grepen zijn handen zich al snel weer aan elkaar vast. 'We komen ieder jaar in het Noorden en jij wilde graag eens naar het Zuiden reizen, toch? We zien elkaar toch nog wel?' vroeg hij onzeker.

'Dat is niet vaak genoeg,' murmelde hij het zacht, waarbij hij twijfelde of Evan het had gehoord. Stug werkte hij verder en hakte hij ruw de koppen van de vissen eraf. Pas toen hij weer drie extra visschotels had gemaakt, draaide hij zich naar Evan om en maakte hij ondertussen zijn handen schoon met wat water. 'Kan je echt niet paar dagen langer blijven?' vroeg hij hoopvol, terwijl hij opnieuw zijn handen op die van Evan legde. Hij werd zelf zenuwachtig van die handeling en hij vond het daarentegen niet erg om zo dichtbij Evan te staan. 'Ik- ik vrees dat ik nog lang moet doorwerken om het geld bij elkaar te hebben. Geloof me, een baan als kok verdient niet zoveel.' Hij lachte en wreef met zijn duim over de knokkels van Evans handen. 'Waarom willen ze dat je niet van adel bent?'

Evan keek de kok aan en wist niet wat hij moest zeggen of doen. Hij wilde langer blijven in het Noorden, maar kon niet goed aan geven waarom. Inderdaad om meer tijd door te brengen met Wren, maar hij kon hem ook later weer zien, dus dat zou voldoende zijn, toch? 'Ik kan je helpen met het geld, als je dat wil. Dan kun je eerder naar het Zuiden komen. Ik zou je graag Lorath willen laten zien. Het is een prachtige stad, werkelijk.' Hoopvol dat Wren het aanbod aan zou nemen keek hij hem aan en zuchtte vervolgens. 'Ik ben geen goede vertegenwoordiger voor de adel,' legde hij uit. 'en ik moet mijn vader opvolgen. Velen vinden mij daar niet geschikt voor.'

Wren glimlachte ongelovig en schudde zijn hoofd. 'Geloof me, ik zou heel erg graag Lorath willen zien, maar- Ik vind het moeilijk om zomaar geld van je aan te nemen, Evan. Ik wil het geld heel graag, maar...' Hij moest lachen en legde zijn hand op Evans schouder. 'Verstop het hier ergens, oké? Dan voel ik me niet zo schuldig dat ik geld van je heb aangenomen. En ik zweer het je, dan ben ik nog sneller in het Zuiden dan dat jij er weer bent.' Wren keek Evan onderzoekend aan bij zijn woorden en fronste diep. 'Dan hebben ze nog nooit goed naar je geluisterd of gekeken, geloof mij maar. Als iemand het kan weten, dan ben ik het wel. Ik háát de adel, maar ik haat jou niet. Jij gebruikt je hersenen en de anderen gebruiken enkel hun portemonnee, kleding, bedienden en-' Wren moest lachen en schudde zijn hoofd. Hij wou Evan niet meer in verlegenheid brengen.

'Verstoppen? Maar wat als iemand anders het vindt? Of je het niet kan vinden?' vroeg Evan totaal in de war door dit rare voorstel van Wren. Niet veel later moest hij er om lachen. Die rare ideeën waren iets dat hij van de kok eigenlijk wel verwachtte. 'Als klein kind dacht ik altijd dat die mensen zo anders waren dan ik, maar het is me later duidelijk geworden dat ik degene ben die anders is.' Het was niet Evan's bedoeling om al zijn problemen op tafel te gooien om medelijden te wekken. Voor hem was het gewoon het constateren van de feiten. Zo zat de wereld in elkaar en Evan leefde er maar mee. Dat was wat hij duidelijk wilde maken. 'Ik dacht dat je boos zou zijn. Als je er achter kwam,' vertrouwde hij vervolgens aan zijn vriend toe en leunde naar achteren tegen de stenen muur. 'Je bent niet boos, toch?' vroeg Evan nog maar voor de zekerheid.

Wren moest lachen om Evans woorden en besefte zich toen pas hoe erg hij Evan zou gaan missen als hij terug ging naar het Zuiden. In korte tijd had hij zich erg aan de man gehecht. 'Leg het maar op het aanrecht, dan vind ik het wel,' stelde hij hem gerust, waarna hij hem begeleidde naar een kruk naast zijn ovenstel. Zelf kon hij zo doorwerken, maar ook met Evan in contact blijven. 'Ach, je wilt ook niet zoals de adel zijn. Blijf maar gewoon wie je bent, dat is de Evan waar ik vrienden mee wil zijn. De zakenhandelaar Evan, maar ook de adellijke Evan,' glimlachte hij met een knipoog. Wren werkte ondertussen stug verder en probeerde weer in een toptempo drie schotels klaar te maken. 'Ik was in eerste instantie ook boos, maar daarna besefte ik me dat ik nooit vrienden met je had kunnen worden als je eerlijk was geweest. Dan had ik je meteen de steeg uit gejaagd,' lachte hij, terwijl hij een deuntje begon te fluiten. 'Ik ben niet boos op je.'

Evan voelde in zijn binnenzak of zijn buidel nog op zijn plek zat. Hij had na zijn bezoek aan de taverne weer langs de boekenwinkel willen gaan, dus hij had aardig wat geld op zich. Toen Wren verder ging met koken pakte Evan de kruk erbij en ging hij uit de weg zitten zodat hij niet Wren in de weg zat. Hij nam de knipoog met een glimlach in zich op en voelde zich opgetogen dat de kok ondanks zijn afkomst vrienden met hem wilde blijven. 'De adel, vind je dat maar niets?' Evan dacht dat af te kunnen leiden uit zijn woorden. Een tevreden blik gleed over zijn gezicht toen Wren begon te fluiten. Hij kon het niet altijd waarderen als iemand plots begon te fluiten in zijn bijzijn omdat men het vaak nogal- slecht deed. Maar Wren's gefluit was op de juiste toon, één die Evan goed kon verdragen.

Wren haalde zijn schouders op en bleef stug door werken. 'Het is gewoon- De adel geeft niets om het volk. Ze trekken alle macht en rijkdom naar hen toe en leven daar riant van, zodat ze alle zorgen van het volk maar vergeten. En dat proberen ze te compenseren door eens in de zoveel tijd wat feesten te organiseren, waarbij het volk gratis drank krijgt.' Wren schudde ongelovig zijn hoofd, waarna hij een klein bord met wat vis erop naar Evan toe schoof. 'Is jouw familie ook zo? Blind voor de zorgen van andere mensen die níét adellijk zijn? Of zijn ze te druk bezig om je uit te huwelijken aan de eerste de beste ádellijke vrouw?' Wren stopte met werken bij die vraag en keek Evan afwachtend aan.

Evan luisterde met een dubbel gevoel naar de woorden van Wren. Hij sprak nu ook over zijn familie. Zijn liefhebbende ouders en sympathieke zusters en goedgezinde broers. Zij maakten ook deel uit van de adel waar Wren nu zo verontwaardigd over sprak. Hij ving het bord op en zocht naar een lepel op het aanrecht zodat hij er van kon eten. 'Ik- Nou, ze-' Evan liet zijn schouders hangen, maar schudde uiteindelijk zijn hoofd. 'Nee, mijn familie is níet zo. Mijn familie is betrokken bij het volk, bij het Zuiden. Mijn vader heeft veel voor ze gedaan sinds hij de zetel over heeft genomen en mijn moeder heeft veel betekend voor de vrouwen in heel Tarth. Misschien lijkt het voor jóu alsof ze niets doen, maar ze zijn iedere dag bezig met de zorgen van het Zuiden en zijn mensen.' Hij liet de lepel die hij net had gevonden weer vallen en stond op, met zijn armen over elkaar geslagen.

Wren zag in zijn ooghoeken dat Evan op stond en zweeg. Hij kon gemakkelijk praten als zoon van adel, hij had vast nog nooit honger geleden of op straat geslapen. 'Ik kan niet oordelen over het Zuiden, enkel over het Noorden en over de koning. En geef nou toe, Evan, jullie kunnen echt wel wat geld missen. K-kijk hoe je eruit ziet!' Wren zuchtte en liep naar zijn vriend toe, om een hand op zijn schouder te leggen en hem aan te kijken. 'Ik bedoel niets persoonlijks tegenover jou of je familie. Ik heb het over het grote geheel. De adel bezit zo ongelofelijk, belachelijk veel geld. De kloof moet gewoon kleiner worden.' Wren pakte wat haren van Evan in zijn hand en rook er aan. Vervolgens duwde hij zijn neus in zijn nek en rook hij de onmiskenbare geur van rijkdom. 'Die zeep mag je weleens mee nemen,' lachte hij.

Evan vond het niet eerlijk hoe Wren de adel zo over één kam scheerde, maar hij begon zijn punt langzaam in te zien toen de kok verder ging. Zelfbewust keek hij naar zijn verfijnde kleding en beet hij op zijn lip toen Wren een hand op zijn schouder legde. Hij voelde zich erg op zijn plaats gezet, omdat hij heel goed doorkreeg dat hij nooit zo actief over dit soort dingen na had gedacht. Evan merkte maar amper op hoe dichtbij Wren was. Zijn gedachten draaiden op volle toeren over het feit dat hij landheer zou worden, maar zo ver verwijderd was van zijn volk. Toen hij terug uit zijn hoofd gekomen was, legde hij verward een hand op Wren's rug en fronste hij ernstig. 'Waar ruikt dat dan naar?'

Wren moest lachen en schudde ondertussen ongelovig zijn hoofd. Evan rook al niet eens meer dat hij gewoon... schoon was. Het had een erg opvallende geur, vooral als je zoals Wren al jarenlang enkel met vieze mensen om ging. Of niet per se vies, maar nooit helemaal schoon. Dat kon ook niet met het water dat door de stad stroomde en waar iedereen maar zijn afval in gooide. 'We gaan een keer enorm vies worden en dan maak je jezelf schoon in één van de paleizen en dan zal je het wel ruiken.' Wrens vinger bewogen naar Evans gezicht toe en wreven voorzichtig over zijn wang. Zijn stoppels waren niet eens te voelen, in tegenstelling tot de wangen en kaak van Wren. Hij kreeg zijn huid met zijn botte mesjes nooit glad. Hij vroeg zich af hoe de rest van Evans lichaam eruit zag en hoe de adel dat onder handen nam. De vrouwen zouden er vast ook heel anders uit zien dan Maire.

Evan luisterde gefascineerd naar het gelach van Wren en bekeek de rimpels die zich samen trokken toen hij zo lachte. Hij had er veel rondom zijn ogen en een paar rond zijn mond. De hand die nog op Wren's rug lag spande kort aan toen Evan plots de vingers op zijn wang voelde, maar verslapten even snel weer en gleden naar beneden. Hij had eerlijk gezegd geen idee wat hij deed of wat hij voelde, maar er was een overweldigende kalmte in het moment die Evan overspoelde. Bestuderend gleden zijn ogen over het ruwe gezicht van de kok. Hij dacht een litteken te zien en een lichte vlek naar zijn wenkbrauw. Geheel ingenomen staarde Evan naar Wren en probeerde hij de man te lezen zoals hij met een zeldzaam boek zou hebben gedaan.

Wren kreeg het warm door de intense blik van Evan en glimlachend wendde hij zijn ogen af. Hij was zich erg bewust van Evans hand op zijn rug en zijn eigen hand lag nog steeds op zijn wang. Het was doodstil in de keuken, ondanks dat de geluiden uit de taverne duidelijk te horen waren. 'Evan-' Wren slikte moeizaam en bracht zijn gezicht dichter bij die van de man. 'Iwan.' Langzaam en zacht drukte hij zijn lippen op de zijne en legde hij zijn hand op zijn achterhoofd, om nogmaals zijn gezicht naar de zijne te brengen en zijn lippen te kussen. Vervolgens trok hij zich terug en keek hij Evan met de breedste glimlach aan die hij maar kon produceren.

Evan keek Wren recht aan toen hij zijn naam noemde en deed in eerste instantie niet veel toen hun lippen elkaar raakten. Het was pas toen hij de glimlach op de kok zijn gelaat zag, dat hij echt reageerde en Wren op zijn beurt naar hem toe trok. Tone Evan hem nogmaals gekust had keek hij met een glimlach naar de grond en liet hem los om een stap naar achteren te zetten en handenwrijvend de blik van Wren te ontwijken. Het had erg goed gevoeld, zo goed dat hij niet wist wat hij nu moest doen of zeggen of wat dan ook. Besluiteloos pulkte Evan aan een los touwtje van zijn jas en wachtte af tot Wren iets zou zeggen.

Wren liet zich verrast naar Evan toe trekken en liet zich door de man kussen. Voor zijn gevoel was het alweer veel te snel voorbij en glunderend liet hij zijn vingers over zijn eigen lippen glijden, alsof hij het nog steeds niet kon geloven. Al snel zag hij dat Evan zijn handen weer over elkaar wreef en beschermend pakte hij zijn handen weer vast. 'Het is oké, Evan. Dat was fijn, niet waar?' Wren kon het niet laten om weer te glimlachen en Evan naar zich toe te trekken voor een geruststellende omhelzing. Ze waren nog steeds op de eerste plaats vrienden. Hij drukte een kus op zijn adamsappel en vervolgens ook op zijn kaak, waarna hij ook een tikkeltje verlegen zijn ogen af wendde en met zijn hand over zijn stoppels wreef. 'Ik vind je echt leuk, Evan. Vandaar dat ik meer tijd met je wil doorbrengen en dat ik je net kuste.'

'Is het oké?' vroeg Evan onzeker terwijl hij naar hun handen keek. De omhelzing en de volgende woorden stelde hem echter gerust. Wren legde duidelijk uit wat er aan de hand was en wat er gebeurd was. Evan vroeg zich alleen nog af hoe het kon dat hij hier met een kok stond in een keuken in een taverne midden in Tyrosh. Schuchter wreef hij over zijn nek en glimlachte zwakjes. 'Je bent erg aardig en wat betreft je voorkomen valt er ook niets te klagen. Hoewel je naar vis ruikt, net zoals ik blijkbaar schoon ruik.' Hij fronste en keek op naar Wren. Moesten ze nu besluiten om nogmaals af te spreken? Evan zou erg graag nog eens met Wren praten, maar hij kon niet zomaar in het Noorden blijven, toch? Misschien moest hij met zijn moeder praten of met Ren, die wist vast meer over dit soort situaties. Plots herinnerdr hij zich de recepten en haalde hij het kleine ingebonden boekje uit zijn zak. 'Ik had dit nog voor je.'

Wren moest lachen en legde zijn hand weer op Evans schouder. Het leek wel alsof zijn aanraking hem leek te kalmeren en Wren vond het natuurlijk geen problemen om lichamelijk contact te hebben. 'Dus ik ben goedgekeurd door dé Evan Rabbion?' lachte hij, waarna hij verrast toe keek hoe Evan iets tevoorschijn haalde. Nieuwsgierig bladerde Wren erdoorheen en hij besefte al snel dat het een heleboel recepten waren. 'Kom eens hier, jij!' Met een dankbare glimlach leunde hij weer naar voren toe en kuste hij Evan, ditmaal wat langer en sensueler. Vervolgens legde hij zijn voorhoofd tegen de zijne en zuchtte hij diep. 'Bedankt Evan. Dit, het zakhorloge, de herinneringen- Geloof me, wat er ook gebeurt, ik zal je nooit vergeten.'

Evan haalde zijn schouders op. Hij voelde zich niet als dé Evan Rabbion, hij was veel liever Iwan op dit moment. Dat zou veel makkelijker zijn. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen Wren zijn presentje dankbaar aannam en ontving de kus verrast. Hij was nooit een jongen of man geweest met fysieke verlangens. Niet van zijn ouders, niet van zijn broers of zusters, maar ook niet van meisjes. Maar alles wat Wren deed, stelde hem alleen maar gerust. 'Jij ook bedankt, Wren. En- En kom snel naar het Zuiden, oké? Ik kijk voor je uit.' Hij keek naar buiten om de zon te zien en glimlachte vervolgens triest. 'Ik moet gaan. Een diner met mijn familie. Ik- Ik kan je brieven sturen, zolang je hier bent. Misschien kan ik regelen dat je post naar een taverne kan sturen zodat je mij kan schrijven.'

Toen Evan vertelde dat hij weg moest, viel er een grote triestheid op Wrens gezicht en pakte hij Evan nog wat steviger vast. 'Ik kom snel naar het Zuiden toe. Jouw geld, mijn eigen gespaarde geld- dat moet lukken. En dan betaal ik je tot de laatste cent terug.' Wren zuchtte diep en beet gepijnigd op zijn lip. Hij wilde helemaal geen afscheid nemen van Evan zonder enige zekerheid over een nieuwe ontmoeting. 'Ik ontvang graag brieven,' glimlachte hij uiteindelijk toch. 'En dan stuur ik jou ook brieven en dan houd ik je op de hoogte van mijn plannen. Je bent de eerste die zal weten als ik naar het Zuiden toe reis.' Wren liep met Evan mee naar de deuropening en omhelsde hem voor de laatste keer. 'Pas op jezelf en laat niet over je heen lopen, begrepen? En als je je onzeker voelt, dan doe je maar alsof je Iwan bent, die onschuldige koks ervan beschuldigt slecht eten te maken.' Wren glimlachte speels en klopte op zijn rug.