De keuken

Wren glimlachte en klopte op de zak van zijn schort. 'Dat denk ik ook. Is dit het toevallig?' Hij haalde het luxe boekje uit zijn schort en zwaaide er even kort mee in de lucht. Hij keek al sinds het begin van zijn plan er vreselijk tegenop, maar hij kon niets anders. Maire en Eileen waren niet de enige met problemen. 'Je rijmpjes boek, niet waar? Sommige van die dingen zijn echt-' Hij beet op zijn lip en zocht naar het juiste woord. 'Diep. Heel erg diep. Maar dat was niet het enige wat ik merkte...' Zijn gezicht werd serieuzer en hij stopte het boekje weer in zijn schort. 'Wat heb je ervoor over om hem terug te krijgen?' Wren was niet zo stom dat hij niet door had dat Ivan rijk was. En dit was dé kans om nog wat extra geld binnen te halen.

Niet begrijpend staarde Evan naar het schrift in de handen van de jongeman. Moest hij er iets voor geven om zijn bezit terug te krijgen? 'Maar- het is niet van jou?' Onzeker liep hij verder de keuken in. Hij klemde zijn handen samen en wreef ze stug over elkaar terwijl hij de situatie probeerde te vatten. 'Je hebt er niets aan om het te hebben,' probeerde Evan. Hij wist echter dat dat waarschijnlijk een slecht argument was om Wren te overtuigen. Hij begreep langzaam dat het hem niet ging om het schrift zelf, dat was niets waard voor de kok, het ging om wat Evan zou geven, dat moest iets waard zijn. 'Ik heb mijn buidel niet. Ik kan mijn broer vragen, maar-' Hij wilde Ren niet vertellen dat dit de reden was dat ze in de taverne waren. Besluiteloos bleef hij naar de kok staren.

Wren voelde hoe zijn eerst zo zekere houding in zakte, maar hij behield zijn serieuze gezicht en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Kijk, Iwan, ik weet dat je rijk bent. Dat wist ik in de steeg al en dat boekje bevestigt het al helemaal. Ik-' Gefrustreerd haalde hij een hand door zijn zweterige haar heen en keek hij weg van de jongen. 'Je kan vast iets kwijt, Iwan,' gooide hij er dus maar uit. 'Ik kan nauwelijks mijn huur betalen en ik probeer ondertussen te sparen voor een reis, zodat ik eindelijk eens deze klote stad kan verlaten en naar het Oosten of Zuiden kan gaan.' Het Westen zou hij zeker overslaan: hij had een hekel aan de Halley's. Zijn serieuze blik werd al snel vervangen door een smekende, maar ook verontschuldigende blik. 'Alsjeblieft Iwan. Ik wil je rijmpjes boek helemaal niet hebben, een paar goudstukken is al genoeg.'

Langzaam begon Evan door te krijgen wat Wren precies van hem vroeg. Het stelde hem gerust nu de man zo duidelijk uit legde wat er achter zijn acties zat. Hoe kon hij nou weten wat er aan de hand was als iemand zomaar om iets vroeg? Hoe kon hij dat nu meteen snappen? Knikkend stopte Evan zijn handen in zijn zakken en zocht hij naar iets dat hij de kok kon geven. Er zaten enkele kwartjes in die hij op het werkblad legde. In zijn borstzak vond hij nog een bronzen munt, maar meer kwam hij niet tegen. Bedenkelijk beet hij op de nagel van zijn duim tot hij zich herinnerde dat hij zijn klok mee droeg. Hij viste zijn zakhorloge onder zijn blouse vandaan en hield het in een open hand Wren voor.

Wren keek opgelucht toe hoe de jongen het begon te snappen en naar spullen zocht. Hij was al blij met de paar munten die hij neer legde, maar toen hij plotseling met een zakhorloge kwam aan zetten, werden zijn ogen groter en groter. Wren pakte het zakhorloge van hem over en gaf Iwan zijn rijmpjes boek. 'Trouwens...' Hij glimlachte vriendelijk en gebaarde naar het boekje. 'Sommige rijmpjes waren echt mooi. Je zou alleen eens wat meer moeten rijmen. Soms leken het net verhalen die dronken mensen in de taverne weleens vertellen. Onsamenhangend en herhalend.' Wren stopte het zakhorloge en de munten in zijn zak en keek Iwan vragend aan. 'Hoe vond je het eten?'

Evan griste het boekje uit Wrens handen en bekeek het van alle kanten om te zien of het niet beschadigd was. Hij probeerde altijd alles in perfecte staat te behouden. 'Het zijn geen rijmpjes,' mompelde hij afwezig terwijl hij nog altijd het schrift inspecteerde. 'Het is poëzie,' legde hij uit toen Evan de kok weer aan keek. 'Dat hoeft niet te rijmen. Dat zou maar makkelijk zijn.' Na de grondige inspectie stopte hij zijn dierbare bezit in zijn binnenzak en keek de keuken rond. Hij kon het niet laten om te lachen bij de vraag van de jongeman. 'Ik heb gelogen en gezegd dat ik het vreselijk vond. Dat het te zout was. En het meisje, die met de blonde krullen, ze wist niet wat ze moest doen.' Nog altijd lachend sloeg hij zijn armen over elkaar. 'Maar het was heerlijk!'

Wren sloeg geamuseerd zijn armen over elkaar heen en keek hem hoofdschuddend aan. 'Ik ben in elk geval blij dat je het lekker vond. Je weet dat je de volgende keer gewoon via de steeg kan komen, he?' Áls er een volgende keer in zat. Met een frons liep hij naar Iwan toe en wees hij naar het boekje. 'Wat is... p-poëzie?' Hij struikelde over het woord en krabde schaapachtig aan zijn kaak. Hij voelde zich een botte boer naar Iwan zonder enig idee van cultuur. 'Ik heb trouwens voorzichtig gedaan met het boekje. Wees maar niet bang, ik heb er niet mijn billen mee afgeveegd hoor,' lachte hij, terwijl hij ondertussen verder ging met het snijden van vis. 'Ik wou je de vorige keer trouwens nog vragen waar je vandaan komt. Want je kan me niet gaan voorliegen dat je uit Tyrosh komt.'

Evan wist niet waarom hij liever langs de steeg zou gaan. Hij was nu ook zo de keuken in gekomen, dus een volgende keer zou dat vast ook geen probleem zijn. Met een glimlach haalde hij zijn schouders op en herinnerde zich het citaat dat hij ooit ergens gelezen had. 'Er is evenveel verschil tussen goede poëzie en mooie verzen, als tussen de geur van een bloementuin en een parfumerie.' Verontwaardigd keek hij de kok vervolgens aan. 'Waarom zou je het gebruiken als-' Schamper lachte Evan toen Wren dat ook deed en begreep dat het niet erg serieus moest zijn geweest. 'Oh, nee, ik kom uit het Zuiden. Ik ben hier voor de havenfeesten.' Het deed hem goed om hier tenminste nog niet over te hoeven liegen.

Wren keek Iwan onderzoekend aan, terwijl hij de resten van de vis weggooide. Het was een eigenaardige man, maar misschien was iedereen in het Zuiden wel. 'Oké, dat snap ik niet helemaal. Je komt speciaal voor de feesten, maar tíjdens die feesten zit je verscholen tussen prullenbakken?' De rare vergelijking van Iwan negeerde hij maar helemaal, want hij wilde niet stommer overkomen dan dat hij al over kwam. Hij was het niet gewend om met zo'n slimme man te praten en het bracht hem nogal van zijn stuk. Het was al heel wat dat Wren kon lezen en schrijven. Plots herinnerde hij zich iets, iets dat niet in het plaatje klopte. 'Waarom stond de naam Iwone in je gedichten? Het is een veelvoorkomende naam in het Noorden, maar in het Zuiden zal het vast niet voorkomen. En Henry?' Het Noordelijke adelhuis kende hij wel redelijk, dus die twee namen waren hem meteen opgevallen.

Evan sloeg zijn armen in een houding van zelfverdediging over elkaar. 'Je hebt me er maar één keer gevonden.' De jongeman had geen idee wat hij daarnaast allemaal gedaan had. Nu was hij voornamelijk in het paleis geweest met een boek en wat versnaperingen, maar hij was ook bij de feesten geweest! Verward keek Evan naar Wren toen hij voer de namen begon. 'Wat- Het- Ben je niet op de hoogte van de politiek? Iwone Storm is getrouwd met Edmund Rabbion en woont met haar zoon Henry Storm in het Zuiden. Natuurlijk zijn het ook veel gebruikte en gewaardeerde namen in het Zuiden.'

Wren sloeg zijn armen over elkaar heen en zweeg toen Iwan zijn redenatie gemakkelijk de grond in stampte. 'Wanneer ga je weer terug naar het Zuiden? Na de feesten?' praatte Wren er dan ook maar snel overheen. Zijn reizigershart overwon al snel zijn achterdocht en voordat Evan weg kon lopen, was Wren alweer naar hem toe gestapt. 'Kan je wat vertellen over het Zuiden? Ik ben er nog nooit geweest, maar over een jaar heb ik vast genoeg geld om ernaar toe te reizen,' vertelde Wren trots. Dat zakhorloge zou in elk geval al goed helpen.

'Nee, niet meteen, we blijven-' Evan fronste en glimlachte vervolgens. 'Mijn partner en ik blijven nog wat langer tot de zaken ons niet meer bezig kunnen houden.' Dat zijn leugen zo plausibel in zijn oren klonk, gaf hem een triomfantelijk blik. Hij kon Ren aanwijzen als zijn partner, dat zou niet zo'n probleem zijn. Bovendien zou Ren hem kunnen helpen als zijn leugens niet werkten. Hij wist dat zijn broer vaak genoeg een hele nieuwe identiteit verzon als hij de stad in ging. 'Het is bijzonder in zijn ruwheid en charmant ondanks het gure weer.' Afwezig leunde hij tegen het aanrecht. Hij verkoos het Zuiden zonder twijfel boven het Noorden. 'Ik zou niet in de winter komen als ik jou was. De meeste Noorderlingen kunnen dat niet aan. Mijn moeder had er veel problemen mee.'

Wren fronste, terwijl hij zijn handen waste, en keek Iwan nieuwsgierig aan. 'Waar doe je zaken in?' Misschien kon hij wel iets betekenen voor de taverne en als Wren diegene was geweest die hen had getipt, dan zou Maire hem sowieso een bonus geven. Gefascineerd luisterde Wren naar zijn woorden over het Zuiden en was hij als vanzelf dichter bij de man gaan staan. 'Je moeder komt dus uit het Noorden?' vroeg Wren verbaasd, terwijl zijn hersenen begonnen te werken. Er klopte iets niet, maar hij wist niet precies wat. Hij was daarnaast ook bang dat al zijn argumenten door Iwan de grond ingeboord zouden worden. Opnieuw pakte hij het zakhorloge uit zijn schort en bekeek hem aandachtig.

Met iedere vraag koste het Evan meer moeite om op te komen me geloofwaardige antwoorden. 'Boeken,' bracht hij uiteindelijk uit terwijl hij de handelingen van Wren volgde. 'Zeldzame boeken.' Mocht de kok daar vragen over gaan stellen, dan wist Evan zich daar zeker uit te redden. Hij wist er alles over en meer dan de gebruikelijk boekverkoper. Evan knikte enthousiast. 'Ja, ze kwam naar het Zuiden voor mijn vader. Ze vertelde altijd geweldige verhalen over het Noorden. Hoe kleurrijk het hier is in en de geur van de zee en vis. Het doet haar altijd goed om terug te zijn, ook al is het maar voor even.' Hij praatte graag over zijn moeder. Al van jongs af aan was hij een echt moederskindje geweest. Evan zag dat de kok zijn zakhorloge te voorschijn had gehaald en met een glimlach pakte hij zijn hand vast om iets aan te kunnen wijzen. 'De sterren constellaties staan er in gegraveerd. Orion, ursa major-'

'Ik wist helemaal niet dat daar zo'n zakenwereldje achter zit. Mijn vader hield van boeken, weet je dat? Toen hij overleed, heeft mijn moeder uit waanzin alles of verbrand of weggegeven of in zee gegooid. Ik heb nog maar één boek uit zijn collectie over.' Het was een sprookjesboek voor kinderen, maar toch las Wren er nog vaak uit. Het was het boekje geweest waardoor hij had leren lezen. Wren keek op van het zakhorloge door de aanraking van Iwan, maar al snel richtte hij ook zijn ogen op het horloge. 'Die kan je 's nachts zien in de lucht, niet waar? Het zijn speciale sterren,' glimlachte Wren naar Iwan. Zijn broer had er weleens over verteld. Ongemakkelijk kuchte hij, toen hij besefte dat hij het zakhorloge weer terug zou stoppen in zijn schort, ondanks dat het van Iwan was. 'Bedankt dat ik het mag hebben,' zei hij dus zacht, terwijl hij Iwan dankbaar aan keek.

'Verbrand?' Met grote ogen keek Evan naar Wren en kneep hij zonder dat hij het door had in zijn hand. Afwezig gleden zijn ogen af en zag hij het voor zich hoe de vlammen aan zijn boeken likten. Hoe zijn boeken de zee in werden gegooid. Het koste hem enkele tellen om dat beeld te verdrijven. Hij knikte vervolgens en keek weer naar het klokje. 'Het wordt gebruikt om je positie te bepalen in het donker. In de Wilde Landen hebben ze er veel verhalen over. Ooit bestonden er in Tarth ook mythes over de sterren, maar die zijn we al lang geleden vergeten.' Laatst had Evan er nog iets over gelezen. 'Je mag het niet hebben, maar anders gaf je mijn schrift niet, ik moest wel.'

Wren knikte, terwijl hij ook voor zich zag hoe al die boeken in vlammen op gingen. Hij was nog maar zes jaar oud geweest. Daardoor had hij nooit iets met boeken gehad, ondanks de interesse en passie van zijn vader ervoor. Hij voelde hoe Iwan in zijn hand kneep, maar hij besloot er niets over te zeggen en keek in plaats daarvan naar zijn bedachtzame gezicht. Hij bewonderde Iwan om zijn kennis, gezien hij nog nooit iemand had gesproken die hem zoveel kon vertellen over dingen die totaal niets uitmaakten. Wel over koken en vissen en handelen en liefde bedrijven, maar niet over speciale sterren. Wren voelde hoe er een groot schuldgevoel in zijn groeide door de woorden van Iwan. 'Als je hem terug wilt, dan vind ik het goed,' zei hij dan ook ten slotte.

Evan probeerde zich te herinneren in welk boek hij over de sterren had gelezen. Hij probeerde het in zijn hoofd in zijn boekenkast te vinden. Als hij thuis was kon hij het nog eens open slaan om zijn kennis te verversen. Evan keek neer op hun handen en fronste diep. 'Maar we hebben geruild. Wat moet ik je dan geven?' Hij liet Wren's hand los en schudde vervolgens zijn hoofd. 'Anders moet je het maar zien als een uitlening.' Hij was niet boos of wat dan ook op de kok dat hij iets had gehouden wat van Evan was. Dus het was voor hem helemaal niet raar om Wren iets aan te bieden.

Wren keek Iwan gefronst aan en voelde hoe hij zijn hand weer los liet. Het verbaasde hem dat Iwan er zo onverschillig over deed dat Wren zijn zakhorloge had: hij was waarschijnlijk zo rijk dat hij gemakkelijk een nieuwe kon kopen. Toch kon Wren zich daar niet boos over maken. 'Ik denk dat Eileen je bord al heeft weggehaald als je haar hebt verteld dat het niet te eten was. Wil je een nieuw bord?' Hij gebaarde naar de vis en glimlachte. Hij vond het altijd geweldig om mensen te zien genieten van zijn eten. Dat was toch het doel van kok zijn. 'Ik zal er voorzichtig mee doen, dat beloof ik.' Hij liet het zakhorloge weer in zijn schort glijden en bedenkelijk beet hij op zijn lip. 'Anders moet je hier een keer komen als het donker is... Dan kan je me de speciale sterren laten zien.'

Evan glimlachte. 'Is Eileen de serveerster?' Hij wist met zekerheid te kunnen zeggen dat zijn met het broer met het meisje was gaan praten. Hij raakte altijd wel verwikkeld in gesprekken met de vrouwen of wie dan ook. Hij kon met iedereen wel overweg in tegenstelling tot Evan. Daarom verbaasde het hem ook dat hij zich nog steeds in de keuken bevond. 'Ja, graag.' Hij zag het wel zitten om toch een vol bord visschotel te kunnen eten in plaats van die paar happen. 'Ze zijn niet heel speciaal. Ze passen alleen in een figuur. Maar ik laat ze graag een keer zien. Ik ben alleen geen expert, ik kan er nogal eens naast zitten. Bovendien hoef ik niet zo veel te doen, behalve ze aan te wijzen.' Babbelend was hij op een kruk gaan zitten die naast het aanrecht stond.

Wren glimlachte breed toen Iwan aan gaf dat hij wel een bord wou en pakte er snel een bord bij, om hiervan zijn befaamde visschotel te maken. 'Eileen is de serveerster, inderdaad. Ze heeft prachtige blonde krullen,' legde Wren uit, waarna hij het bord voor Iwans neus zette. 'Eet smakelijk.' Hij knipoogde en luisterde tevreden het gebabbel van Iwan aan. Het maakte het koken vele malen gezelliger met iemand erbij. Natuurlijk kwamen Hava, Maire en Eileen weleens langs, maar ze konden nooit lang blijven. 'Ga je vanavond nog naar de feesten toe? Ik hoorde dat er paar schepen gaan vertrekken en dat betekent gratis drank.' Wren glimlachte jongensachtig en keek Iwan vragend aan.

Evan zag het bord met veel plezier voor zijn neus verschijnen en viste ergens een lepel vandaan. 'Bedankt.' Enthousiast begon hij met eten en smulde hij van iedere hap. Nu hoefde hij tenminste niet te doen alsof hij het verschrikkelijk vond. 'Hoe maak je dit? Heb je er een recept voor? Heb je het van iemand geleerd?' Nieuwsgierig keek hij naar Wren op. Hij had dezelfde vragen gesteld aan de kok die in zijn jeugd in het kasteel had gewerkt. De man kon erg goed over zijn moeder vertellen van wie hij had leren koken. Bij de vraag haalde hij zijn schouders op en veegde zijn mond zorgvuldig af met een servet voor hij antwoord gaf. 'Ik denk het niet. Ik ben niet zo van de drank. Of het feesten. Dus als ik er niet heen moet, dan ga ik niet.'

Wren knikte en ging weer verder met koken. Hij wilde geen argwaan bij Maire uitlokken door geen eten meer op tafel te krijgen. Hij gaf enkele borden aan Hava, die hem een vragende blik schonk, maar hij wuifde het al snel weg en liep weer naar Iwan toe. 'Mijn broer heeft het mij geleerd. Hij is acht jaar ouder en heeft een opleiding tot kok gedaan met het laatste geld dat we van onze ouders hadden geërfd. Omdat er geen geld meer was voor mijn opleiding, leerde hij mij elke dag na zijn lessen wat hij had geleerd.' Hij pakte het lege bord op en waste deze onmiddellijk af. 'Serieus? Ik zou een moord doen om vanavond te mogen feesten in de haven. En als ik jou zie, heb je genoeg geld voor wat drankjes.' Hij keek toe hoe Iwan zijn mond afveegde, maar wat vergat bij zijn linker mondhoek. 'Kom eens hier,' lachte hij, waarna hij met zijn vinger de vlek weg veegde en hem daarna in zijn eigen mond stopte. Schaapachtig grinnikte hij, waarna hij snel verder werkte.

Evan luisterde met veel interesse terwijl hij de visschotel naar binnen werkte. Zijn bord was zo leeg en zijn buik was meteen goed gevuld. In het Zuiden aten ze maar zelden vis. Daar hadden ze wild dat vaak op het menu stond, maar Evan vond de lichtheid van vis ook wel eens wat. 'Werkt hij nu ook als kok?' Evan haalde zijn schouders op. Drinken was geen bezigheid voor hem, net zo goed als feesten kon hij het beter zo veel mogelijk vermijden. Hij keek met een frons toe hoe Wren dichterbij kwam en klemde zijn handen om het aanrecht toen zijn vinger hem raakte. Het was te snel gegaan, anders had hij er misschien heftiger op gereageerd. Nog steeds stijfjes liet hij het aanrecht weer gaan en stond op van de kruk. 'Ik houd je van je werk.' Het contact had hem nogal van zijn stuk gebracht. Hij was erg specifiek over fysiek contact, vooral met vreemden. 'Excuseer me, ik zou je niet langer bezig moeten houden.'

Wren zweeg door de vraag van Iwan en keek naar zijn schoenen. 'Mijn broer heeft wel het geld bijeengezameld om te gaan reizen. Hij werkt nu in Evenfall als kok,' mompelde hij op bittere toon, terwijl hij ruw de vis sneed. Verbaasd keek hij op toen Iwan plotseling op stond en mededeelde dat hij Wren van zijn werk hield. 'Sorry, ik wil je niet weg houden van je partner,' reageerde Wren met een korte glimlach, waarna hij zijn mes neer legde en enkele stappen naar Iwan zette. 'Je weet dat je nog een keer terug moet komen om mij over de sterren te vertellen, he?' Hij glimlachte vriendelijk en keek Iwan afwachtend aan.