De keuken

'Evenfall? In welke taverne?' Als Wren van zijn broer had leren koken, dan moest dat eten vast net zo lekker zijn. Hij kon er misschien wel langs wanneer ze weer in de hoofdstad waren. Hij verveelde zich daar altijd op de een of andere manier. 'Ja, nee, ik moet ook terug naar hem. Hij zit daar maar alleen.' Evan wees naar de deur en toen hij terug keek, stond Wren een stuk dichter bij. Met een glimlach knikte hij en en greep toen naar de hand van de kok. 'Ik kom vast nog wel eens langs voor het eten,' beloofde hij terwijl hij enthousiast de hand schudde. Hij had er niet aan gedacht dat deze besmeurd zou zijn door de vis. Ongemakkelijk klopte Evan zijn hand aan zijn broek af.

Wren spande zijn kaak in een ruw gebaar aan en schudde zijn hoofd. 'Ik heb geen idee hoe de taverne heet. Ik heb hem nooit kunnen bezoeken.' Gelukkig had hij zijn rug naar Iwan gedraaid en had hij alweer een glimlach op zijn gezicht getoverd toen hij hem weer aan keek. Hij had zijn hand nog willen afvegen aan zijn broek, maar Iwan had hem al gepakt en met een geamuseerde blik wachtte Wren zijn reactie af. 'Je raakt wel gewend aan de geur,' lachte hij met een knipoog, waarna hij de jongen voorzichtig naar de deur begeleidde met een hand op zijn rug. 'Daar houd ik je aan.'

[new]

Wren had speciaal voor deze avond wat nets aangetrokken, al zou het natuurlijk nooit Iwans kleding overtreffen. Hij had Maire de dag ervoor mee uit gevraagd en besloten dat hij met haar ging picknicken ergens op het strand. Het was een cliché idee, maar hij vond de stad te druk en wilde Maire eindelijk eens een ontspannen avond gunnen. Zelf had hij daar trouwens ook wel behoefte aan. Met een tas vol met eten en een fles wijn stond hij op Maire te wachten in de keuken. Stiekem had hij ook nog wat sterke drank meegenomen en een bos bloemen voor haar geplukt.

Het was een lange en drukke dag geweest en Maire had besloten om de tent wat eerder te sluiten. Iedereen verdiende na deze drukke week wel wat rust en daarbij had Wren ontzettend lopen zeuren of hij haar niet eens een avondje mee kon nemen, ergens naartoe. Ze had het al die tijd geweigerd, omdat ze haar taverne niet achter wilde laten in de drukke zomer weken, maar uiteindelijk had ze toch mee ingestemd. Voordat ze naar de keuken toe ging, had ze zichzelf nog omgekleed in één van de weinige jurken die ze in haar bezit had. Het was niets speciaals, maar omdat ze bijna altijd een blouse en een rok droeg, voelde ze zich toch iets meer opgedoft dan normaal. Met een kleine glimlach op haar gezicht, opende ze de deur naar de keuken. Toen ze Wren zag staan, verbrede haar glimlach. 'Hé.'

Wren draaide zich om bij het horen van het openen van de deur en floot toen hij Maire zag. 'Je ziet er prachtig uit,' glimlachte hij, waarna hij haar omhelsde en teder kuste. Hij gebaarde naar de tas die hij om had en begeleidde haar ondertussen de keuken uit, het steegje in. 'Ik had als plan om op het strand te dineren. Ik wou niet ook nog eens onze vrije avond in een andere drukke taverne doorbrengen.' Hij leidde haar gemakkelijk de stad door en vertelde ondertussen over de sterren die aan de hemel stonden. Als snel kwamen ze bij het strand aan en spreidde hij het kleed over het zand uit. 'Ik heb je lievelingseten meegenomen,' glimlachte hij.

Maire had geen idee wat Wren voor haar in petto had, maar ze was blij verrast toen ze hoorde dat hij haar meenam op een picknick op het strand. Er waren zoveel stranden te vinden rondom Tyrosh, dat er altijd wel eentje was waar ze wat privacy hadden. 'En hoe komt het dat jij ineens zoveel weet over alle sterren?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze zichzelf op het kleed liet zakken en naar de lucht keek. De sterren waren adembenemend mooi, al had ze geen idee hoe de sterrenstelsels precies heette en waarom ze die naam hadden gekregen. 'Mijn lievelingseten? Nou Wren, je weet wel hoe je indruk moet maken op een vrouw.' lachte ze, terwijl ze zich naar hem toeboog en hem teder kuste.

Wren nam zelf ook plaats op het kleed en keek naar de lucht. 'Ik ben paar dagen geleden een man tegengekomen in de steeg bij mijn keuken. We raakten aan de praat. Daarna is hij nog een keer teruggekomen en heeft hij me verteld over de sterren,' vertelde hij eerlijk. Hij was niet iemand die veel geheimen voor andere mensen had of zelf de noodzaak zag om ergens een geheim van te maken. Hij haalde het eten uit de tas en verdeelde dat over twee borden, die hij uit de keuken mee had genomen. Daarnaast schonk hij ook twee glazen met wijn in. 'Op ons, op de taverne, op deze avond,' glimlachte hij, waarna hij zijn glas tegen de hare klonk en haar kus liefdevol beantwoordde. 'Oh, ik had dit trouwens nog voor je.' Hij toverde de bloemen uit zijn tas tevoorschijn en gaf deze aan Maire.

Maire ging niet al te diep in op zijn verhaal over de man die hij was tegengekomen. Ze had er wel vragen bij, maar ze wilde niet haar hele avond besteden aan deze mysterieuze man waar Wren het over had. Ze had zich eindelijk over laten halen om mee te gaan met hem, dus zou ze er ook van genieten. Bij de toost, nam ze een slok van de wijn en keek verrast op toen hij de bos bloemen tevoorschijn haalde.' Wauw, Wren, ze zijn prachtig!' zei ze enthousiast en rook er kort aan. Ze waren heerlijk en ze zouden dan ook een mooi plekje krijgen in haar kamer. Nadat ze haar wijn aan de kant had gezet, kroop ze dichter tegen hem aan en liet ze haar lippen met die van hem versmelten. 'Ik heb je gemist.'

Wren plukte een enkele bloem uit de bos en stopte deze tussen de donkere krullen van Maire. Vervolgens sloeg hij een arm om haar heen en liet hij haar dichter naar hem toe komen. 'Ik jou ook,' glimlachte hij, waarna hij haar opnieuw verlangend kuste. Ondanks dat ze elkaar elke dag zagen, moesten ze de meeste tijd de schijn ophouden dat ze enkel collega's waren. Ook al wist hij niet precies hoe hij hun relatie mocht noemen, gaf hij wel om Maire en wilde hij de avond dan ook zo perfect mogelijk maken. 'We moeten het eten niet koud laten worden,' glimlachte hij, waarna hij haar nogmaals een kus gaf en daarna haar bord aan gaf met bestek. 'Dáárna hebben we tijd voor hele andere dingen.'

Maire pakte het bord met het bestek aan en nam een hap van het overheerlijke eten. Liefde ging door de maag zeiden ze toch altijd? Dat was zeker waar. Ze wist echt niet of ze dit liefde mocht noemen, of hoe ze hun relatie in het algemeen mocht noemen. 'Gelukkig hebben we de hele avond. De taverne is dicht, dus niemand die ons kan storen.' Ze had er lang over getwijfeld om de taverne eerder te laten sluiten, maar achteraf gezien was het een goede beslissing geweest. Als ze de zaken had laten draaien, had ze vast en zeker de hele tijd gepiekerd of het wel goed ging. Nu kon ze zich volledig richten op Wren. 'Ik zat eraan te denken om Eileen en Hava wat opslag te geven. Ze hebben hard gewerkt de afgelopen weken, wat denk jij?'

Wren glimlachte door de glimlach van Maire tijdens het eten en begon toen zelf ook van zijn bord te eten. Toen ze wat etensresten op haar mondhoek had zitten, veegde hij het met zijn duim af en stopte deze vervolgens in zijn mond. Onmiddellijk dacht hij aan Iwan, maar hij schudde die gedachte al snel van zich af. 'Gelukkig maar, want ik heb nog wat dingen in petto,' grinnikte hij, terwijl hij met zijn hand over haar bovenbeen gleed. Toch stopte hij op tijd en keek hij Maire bedenkelijk aan. 'Ik zou eerst afwachten hoe het met de taverne gaat ná het havenfeest en dan beslissen of je Eileen en Hava wat meer kan betalen.'

'Je hebt gelijk..' Ze gunde het de meiden, maar Wren had gelijk: als het na het Havenfeest achteruit ging met de taverne, kon ze het zich niet veroorloven. Toch zette Maire het snel van zich af en nam ze glimlachend nog een hap van het eten. 'Nog meer dingen in petto? Je weet dat je me nu natuurlijk wel heel erg nieuwsgierig maakt. Kan je me geen kleine hint geven?' vroeg ze lachend, terwijl ze nog wat van de wijn nam. Ze mocht zichzelf gelukkig prijzen dat ze ja had gezegd tegen Wren, ze had deze avond voor geen goud willen missen.

Wren glimlachte mysterieus en boog voorover om haar een zachte kus op haar neus te drukken. 'Kleine hint? Hmm, ik heb wat dekens mee? Is dat een goede hint?' Toen hij zijn bord op had, zocht hij kort in zijn tas en haalde hij er uiteindelijk de fles sterke drank uit. 'Wil je wat?' Hij zette de fles aan zijn mond en nam er wat stevige slokken van, waarna hij de fles overgaf aan Maire. Hij pakte daarnaast ook haar vrije hand en drukte er een kus op. 'Ik ben heel erg blij dat je mee bent, Maire. Je verdient een leuke avond. En ik verdien een leuke avond met jóú,' grinnikte hij.

Maire moest lachen toen ze hoorde wat zijn hint was. 'Dat was een hele goede hint.' giechelde ze nog na en nam de fles van hem aan. Wijn begon inmiddels gewoon te worden, haast saai. 'En ik ben blij dat ik toch in ben gegaan op je verzoek. Ik kan niet anders zeggen dat het goed voelt dat ik me geen zorgen hoef te maken.' Het was iets wat ze al heel erg lang niet meer ervaren had. Er was altijd wel iets om je zorgen over te maken als je een eigen zaak runde. 'En ik ben blij dat ik jou een leuke avond kan bezorgen.' Nadat ze de fles drank aan de kant had gezet, net als de borden en de mokken, klom ze op zijn schoot en kuste zijn lippen teder.

Wren trok haar op zijn schoot en kuste haar teder terug. Gelukkig was het weer nog kalm en stond er geen koude wind op het strand. Als het zo bleef, dan konden ze misschien zelfs een duik nemen in de zee. 'Ik weet zo weinig over je verleden,' murmelde hij na een tijdje tegen haar lippen aan, waarna hij haar bedachtzaam bekeek. 'Hoe komt het dat je ooit de taverne bent begonnen? Heb je ooit al eens een serieuze relatie gehad? Heb je nog ergens familie?' Hij was benieuwd naar Maire en hoe ze op deze positie is beland. Na de gesprekken van Iwan voelde hij pas voor het eerst echt interesse naar de achtergrond van mensen, zelfs de mensen die hij al zo lang kende.

Maire keek hem aan bij al zijn vragen. 'Jullie hebben er nooit naar gevraagd.' gaf ze als verklaring dat hij zo weinig over haar wist. Ze was niet iemand die haar leven open en bloot op de tafel gooide als dat niet hoefde. 'Mijn moeder had een taverne hier in het Noorden toen ik jong was. Het was een goed lopende zaak, tot mijn moeder ziek werd en ze de zaak heeft moeten sluiten. Ik was te jong om het over te nemen en mijn vader had ons verlaten vlak na mijn geboorte.' vertelde ze en ging weer naast hem zitten. 'Ze is overleden toen ik vijftien lentes was. Toen ben ik bij mijn grootmoeder gaan wonen, die heeft voor me gezorgd tot mijn achttiende en toen kon ik het zelf gaan uitzoeken. Ik ontmoette een jongen, raakte verliefd op hem. Hij deed alles voor me, hij zorgde voor het inkomen, we hadden samen een mooi klein huis. Tot hij van de ene op de andere dag verdween. Hij was gaan varen en had alles meegenomen. Ik had werkelijk niets meer. Toen besloot ik dat ik nooit meer afhankelijk wilde zijn van iemand anders en ben ik gaan werken. Gelukkig was er een waardin die mijn moeder goed kende toen ze jonger was en bood me een baan aan. Ik kon daar werken voor wat geld en ik kreeg het onderdak er gratis bij. Toen zij overleed heb ik de taverne overnomen. Ik denk dat ik 22 was. Familie? Ik heb geen idee waar mijn vader is, mijn moeder leeft niet meer en mijn grootouders zijn inmiddels allemaal overleden. Ik heb geen idee of ik tantes of ooms heb.' Als ze iets vertelde, vertelde ze het ook helemaal. 'Is er nog iets wat je wilt weten?'

Wren luisterde stilletjes naar haar woorden, die haar levensverhaal vertelden. Het verklaarde goed hoe waarom ze was zoals ze was en hoe ze maar weinig mensen durfde te vertrouwen. Hij pakte haar hand vast en schudde zijn hoofd. 'Ik denk dat dat wel even genoeg was. Straks kan je morgen niet meer bevelen rond schreeuwen,' plaagde hij, waarna hij haar een kus op haar lippen drukte. Vervolgens ging hij op zijn rug liggen en legde hij zijn armen onder zijn hoofd. 'Ik moet je trouwens nog iets vertellen. Ik heb laatst een nieuwe vriend gemaakt en je zal nooit geloven wat hij allemaal weet. Zijn leven-' Hij zocht naar de juiste woorden, terwijl hij naar de sterren staarde. 'Het is zo anders dan ons leven.'

Maire glimlachte bij zijn woorden. 'Ik commandeer jullie graag rond.' grapte ze en ging naast hem liggen. De sterren waren werkelijk prachtig, al was dit één van de weinige keren dat ze de tijd ervoor had om er aandacht aan te schenken. Ze was 's avonds altijd erg blij als ze eindelijk naar haar bed toe kon, dus buiten kwam ze rond die tijden niet veel 'Er zijn zoveel mensen die anders leven dan dat wij leven.' Maire was blij met haar leven. Ze had genoeg geld om zichzelf te onderhouden, ze had een goedlopende zaak. Voor meer kon ze niet vragen. 'Kijk naar de adel, maar dat niet alleen, kijk ook naar de mensen die het niet zo goed hebben als wij. We mogen nog van geluk spreken dat we onszelf kunnen onderhouden.'

Wren staarde gefascineerd naar de sterren en wenste dat Iwan al tijd had gehad om hem erover te vertellen. Hij had enkel het zakhorloge om de sterren mee te vergelijken, maar hij durfde die niet tevoorschijn te halen met Maire erbij. 'Ja, want van de adel krijgen we ook geen steun,' mompelde hij op bittere toon, waarna hij op zijn zij ging liggen en Maire bekeek. 'Ik zou ze zo graag-' Hij dacht na over zijn woorden en legde daarna lachend zijn handen op haar schouders. 'Ik zou ze zo graag eens door elkaar willen schudden, om ze te laten beseffen wat er om hen heen gebeurt.' Hij schudde haar ook zachtjes door elkaar en drukte vervolgens een kus op haar lippen. 'Mijn leven zou ook perfect zijn als ik eindelijk eens het geld heb om te reizen,' verzuchtte hij.

Maire moest lachen om zijn woorden. 'De adel wakker schudden?' grinnikte en schudde lachend haar hoofd. 'Succes daarmee. Ze denken dat ze op een grote wolk boven ons leven en dat wij ze niets kunnen doen. Dat ze veilig zijn daarboven.' mompelde ze en haalde uiteindelijk haar schouders op. 'Ik denk dat wij nog geluk hebben met de Storm's hier in het Noorden.' Ze had nooit echt problemen gehad met de adel, ze had er nooit een reden voor gehad. Bij zijn kus glimlachte ze. Zelf had ze nooit de droom gehad om te reizen. Ze moest er niet aan denken om al haar bezittingen achter te moeten laten. Alles wat ze hier had opgebouwd zou verdwijnen.

Wren keek Maire bedachtzaam aan en herinnerde zich de woorden van zijn vader. 'Jaren geleden waren er rebellen, die de adel bijna te machtig waren. Toen zijn ze al wakker geschud, maar het is gewoon nog niet genoeg. Het is-' Zuchtend liet hij zich weer naast haar vallen. Maire had in dat opzicht gelijk, Wren zou er niets tegen kunnen doen en ze moesten blij zijn met de Storms. De armoede in het Noorden viel erg mee vergeleken met de andere windstreken. 'Heb je zin om een duik te nemen in het water? Of om wat te wandelen over het strand?' vroeg hij plotseling enthousiast. Ze zouden niet over politiek en zulke zaken moeten praten. Ze moesten plezier hebben op hun vrije avond!

Maire liet het onderwerp maar voor wat het was. Ze besteedde er nooit veel aandacht aan en ze had eigenlijk ook nu niet zoveel zin om er dieper op in te gaan. Gelukkig switchte Wren als snel over naar een ander onderwerp. 'We kunnen wel even gaan wandelen!' zei ze enthousiast. Ze had er geen rekening mee gehouden om het water in te gaan en daarbij was ze ook niet zo'n grote fan van dat nachtzwemmen wat iedereen hier in Tyrosh leek te doen. Met een glimlach sloeg ze haar armen om hem heen en kuste hem zachtjes. 'Dit zouden we vaker moeten doen.'

Wren sloeg ook zijn armen om haar heen en glimlachte. 'Dat kan alleen als je ons vaker vrij geeft,' plaagde hij haar, waarna hij zijn arm om haar middel sloeg en zo begon te wandelen. 'Maar zeker, we moeten dit vaker doen.' Hij keek naar de zee en liep naar de branding toe, zodat ze met hun voeten door het water konden lopen. 'Ik vroeg me trouwens af, Maire, ik-' Hij zweeg en keek van haar weg. 'Hoe zie jij de toekomst? En niet per se de toekomst van de taverne, maar de toekomst tussen ons. Hoe wij verder gaan.'

[new]

Wren stond in de keuken en was bezig met zijn befaamde visschotel. De klanten vroegen constant om de schotel, dus had hij de laatste tijd weinig andere gerechten gemaakt. Ondanks dat het leek dat hij zorgeloos aan het koken was, gingen honderden gedachten in zijn hoofd door en die gingen voornamelijk over Iwan - Evan - en Ren. Eileen was er lange tijd nog zeker van geweest dat Ren niet loog, maar Wren was al snel van gedachte veranderd en was er nu juist zeker van dat ze allebei wél gelogen hadden. Het kon niet anders, alles paste gewoon te perfect in het plaatje dat ze van adel waren.

Toen Evan eenmaal de vertalingen had van de recepten had hij ze samen gebonden in een klein, handbaar boekje, dat hij nu met trots naar de taverne mee bracht. Hij keek er erg naar uit om het presentje aan Wren te geven, ook al wist hij niet zeker wat hij van de kok zijn reactie moest verwachten. Desalniettemin stapte hij met een glimlach door de straten van Tyrosh en stond hij al gauw voor de deur naar de keuken. Hij nam Wren's voorstel maar aan om door de achterdeur te gaan in plaats van te proberen de serveerster weer te misleiden. Evan zag dat de deur openstond, waarschijnlijk voor de hitte, en stapte met een kleine kuch om zichzelf aan te kondigen binnen. Wren was erg druk in de weer zo te zien.