De Vertrekken van Zyanya

-

Zyanya zat midden op haar bed, met haar rug naar de grote ramen gekeerd. Ze had haar gastvrouw gevraagd om kamers dichter bij de grond of met minder ramen, maar ze werd teleurgesteld met het antwoord dat het hele paleis vol zat voor het huwelijk. Ze konden niet zomaar ruilen. Gelukkig begon ze nu langzaam meer manieren te vinden om te voorkomen dat ze geconfronteerd werd met de hoogte van het gebouw. Met een boek in haar schoot maakte ze vlechtjes in haar haar terwijl ze naar de woorden op het papier staarde. Haar gezelschap was naar de stad gegaan. Zyanya had gezegd dat ze liever hier bleef om nog wat van de Tarthse taal bij te spijkeren, maar dat ze absoluut moesten gaan. Nu had ze eindelijk eens een middag om alleen door te brengen en na te denken.

Cordelia was de laatste dagen zo eenzaam geweest dat haar moeder had voorgesteld dat ze eens langs de vrouwelijke leidster Zyanya zou gaan. Adelaide was ervan overtuigd geweest dat ze vriendinnen zouden worden, dus was Cordelia al snel op pad gegaan om de vertrekken van de leidster te zoeken. Pas na een heleboel heen en weer geloop en het aanspreken van een hoop bediendes kwam ze erachter waar Zyanya haar vertrekken had. Ze klopte op de deur en wachtte ongeduldig, terwijl ze op haar voeten wiebelden en haar blonde haren achter haar oren streek. Haar moeder wou dat ze er altijd representatief uit zag als Halley en voor deze ene keer zag ze er dan ook echt netjes uit. Normaal gesproken kwam ze altijd met vieze vegen op haar gezicht thuis en dan was haar vader de enige die moest lachen.

Zyanya had net haar boek aan de kant gelegd om even te dutten in de warmte van de zon toen er op de deur geklopt werd. Ze dacht dat het misschien Kahu of Silas zouden kunnen zijn. Dat ze eindelijk weer eens met haar over zaken kwamen praten, maar meestal sloegen ze haar over en gingen ze naar haar mannelijk en oudere adviseurs. Het kwam zelfs even in haar op dat het Ada kon zijn. Ze had de vrouw nog niet gesproken sinds Evenfall en ze zou haar erg graag weer willen zien. Toen ze de deur echter opende zag ze een blonde verschijning en koste het haar enkele tellen voor ze wist wie het was. 'Prinses Cordelia,' zei Zyanya beleefd terwijl ze haar best deed om te buigen zoals ze dat hier deden. Onzeker keek ze achter het meisje om te zien of er misschien iemand anders was, maar het was enkel de prinses. 'Kan ik- Kan ik je helpen?'

Cordelia glimlachte stralend naar Zyanya, toen ze eenmaal de deur open had gedaan, en boog vervolgens sierlijk voor de leidster. 'Nee hoor!' zei ze verbaasd, terwijl ze het vertrek in liep en om haar heen keek. Het vertrek was identiek aan de hare, maar toch had Zyanya het heel anders ingericht met haar eigen spullen. 'Ik heb nergens hulp voor nodig. Mijn moeder heeft me naar u toegestuurd. Ze ziet u altijd alleen lopen en ik ben ook de meeste tijd alleen, dus-' Ze haalde plotseling verlegen haar schouders op en ging op bed zitten. 'Ze dacht dat we misschien tijd met elkaar door konden brengen. Ze weet dat ik altijd verkeerde dingen ga doen als ik me verveel en ze wil vast dat u een oogje in het zeil houdt,' lachte ze.

Zyanya's verwarring werd enkel groter toen Cordelia de ruimte in stapte, op haar bed ging zitten en vertelde dat de koningin, haar moeder, haar had gestuurd. 'Een oog in het zeil houden?' vroeg ze niet begrijpend terwijl ze de deur sloot en onzeker naar het bed liep. Ze had er nooit aan gedacht om de prinsessen aan te spreken. Ze zagen er altijd zeer indrukwekkend uit met hun grote jurken en de sierlijke en beleefde bewegingen die ze maakten. En als ze praatten! Zyanya kon het moeilijk bijhouden om naar de adel te luisteren. 'Wat voor verkeerde dingen?' vroeg ze vervolgens met enige nieuwsgierigheid. Ze had nooit gedacht dat de koninklijke familie kattenkwaad uit zou halen. Konden ze dat überhaupt wel als ze in die grote stenen gebouwen zaten opgesloten?

Cordelia glimlachte tevreden en was blij dat Zyanya die vraag had gesteld. 'Ik zie de jonge bedienden altijd wel naar me kijken,' glimlachte ze samenzweerderig, 'en gezien de andere edelen toch niet met mij willen omgaan, sluip ik altijd met hen weg. Ik word altijd wel betrapt, maar- ach, het is te leuk om ermee te stoppen. En mijn vader vindt het niet zo erg, in tegenstelling tot mijn moeder.' Ze moest lachen en liep naar het balkon toe, om over de zee uit te kijken. 'Wat was je aan het doen toen ik binnen kwam? Zie je, je was weer eens alleen!' lachte ze, terwijl ze over haar schouder naar Zyanya keek.

Zyanya was overrompeld door de openheid waarmee Cordelia sprak, maar het was een verademing in vergelijking met de stijve behandeling die ze kreeg van de meeste adel. Al dat formele gedoe was zo nieuw voor haar dat het erg fijn was weer eens als een persoon behandeld te worden en niet als leider. Met een glimlach luisterde ze naar Cordelia en ging op het bed zitten toen de prinses het balkon op liep. 'Ik vind het niet erg alleen te zijn.' Daar had ze nooit problemen mee gehad. Maar gezelschap was op z'n tijd ook erg fijn. 'Ik leerde jouw taal.' Ze pakte het boekje op van haar kussen en hield het op voor Cordelia.

'Ik ook niet. Maar het is zo-' Ze legde haar vinger bedachtzaam op haar lippen en nam ook plaats op het bed. 'Eenzaam? En stil. Ik houd van kletsen en als je niemand hebt om mee te kletsen, dan-' Ze haalde haar schouders op en leunde in de kussens. Cordelia had het niet eens door dat ze het zich wel erg comfortabel maakte. 'Mijn taal?' vroeg ze verbaasd, waarna ze het boekje overnam en erin bladerde. 'Maar je spreekt het al zo goed! Dat is toch niet nodig? Moest het van mijn vader?' Ze gaf het boekje weer terug en glimlachte vriendelijk. 'Hoe langer je in Tarth bent, hoe makkelijker het zal worden. Hoe klinkt uw eigen moedertaal?'

Zyanya voelde dat ze begreep waar Cordelia het over had. Ze hield stuk voor stuk van haar vrienden en vriendinnen die waren mee gekomen als haar gezelschap. Maar ze was nog altijd hun verkoren leider, niet de gelijke die ze wilde zijn. 'Ik wil het zelf. Ik kan nu nog niet kletsen zoals jij.' Ze glimlachte goedbedoeld bij die woorden en pakte het boekje weer aan. Met een lach vertelde ze Cordelia in haar eigen taal dat ze geen formele toon hoefde te gebruiken om haar aan te spreken, dat ze dat niet kenden en vervolgens vertelde ze Cordelia dat ze maar al te graag een vriendin wilde om mee te kletsen. 'Silas en Kahu spreken jouw taal veel beter.'

Cordelia veerde plotseling op en keek Zyanya stralend aan. 'Als jij mij helpt om goed te leren boogschieten, dan help ik jou met mijn taal. Ik heb je gezien tijdens het toernooi en je was geweldig!' Gefascineerd luisterde Cordelia naar de woorden van Zyanya en bedacht ze zich wat ze gezegd zou hebben. Het was vast een complimentje. 'Bedankt Zya!' glimlachte ze breed, waarna ze weer languit op bed ging liggen en met haar vinger de patroontjes op de lakens volgde. 'Van mijn ouders moet ik ook andere talen leren, maar ik hou niet van studeren en lang stil zitten. Er is niets waar ik goed in ben, omdat ik niet genoeg geduld heb.'

'Ik ben niet zo heel goed.' Zyanya haalde bescheiden haar schouders op. 'We hebben betere schutters dan ik, thuis.' Het was een ware kunst om de boog te kunnen hanteren. Op de open vlaktes van haar land was het vereist dat iedereen overweg kon met het wapen, maar er waren maar enkelen die echt getalenteerd waren en het wild van meters ver konden neer halen. Of vijanden. 'Het is een kunst om stil te kunnen zitten. En met al die muren, ze dwingen je stil te zitten.' Zyanya keek om haar heen en ving een glimps van het raam en het uitzicht op. Vlug wendde ze haar blik af en greep zich in de dekens vast tot de duizeligheid weg trok.

'Je bent goed genoeg,' concludeerde Cordelia, terwijl ze Zyanya met een brede glimlach aan keek. Ze kon niet wachten dat ze eindelijk eens met een wapen om kon gaan. En boogschieten zag er zo sierlijk uit! Haar broer had haar echter nooit willen helpen en ook haar vader vond het niets als ze met wapens zou gaan trainen. Cordelia was dan ook een beetje onhandig en zou zichzelf nog eerder bezeren dan iemand anders. 'Ik weet het, meer dan je zou denken,' verzuchtte Cordelia, terwijl ze op haar buik ging liggen en haar kin liet steunen op haar handen. 'Ik haat het paleis in Evenfall. Ik haat alle paleizen, kastelen, alles!'

'Goed genoeg om het je te leren,' glimlachte Zyanya terug naar Cordelia. Ze dacht dat de prinses bovendien een goede lerares was om haar de taal te leren. En dan niet per se het politieke jargon, maar gewoon de woorden en zinnen waarmee ze vlotter gesprekken kon voeren met mensen. 'Ze zijn zo groot,' stelde Zyanya met grote ogen nu de duizeligheid weer weg was. 'Vind je dat niet- eng?' Ze wist er geen beter woord voor te vinden. Het was absurd dat de mensen hier er op vertrouwden dat de immense gebouwen zo op zichzelf zouden blijven staan, dat geen wind en geen regen het in kon doen storten.

'Of ik het paleis eng vind?' vroeg Cordelia verbaasd, waarna ze onmiddellijk haar hoofd schudde. 'Ik vind het juist saai. Buiten het paleis is alles zoveel spannender en leuker. Ik voel me zo verstikt in dat paleis! En als ik eenmaal met een prins trouw, mag ik nog steeds niet naar buiten toe!' Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek Zya ondertussen zijdelings aan. 'En jij dan? Vind jij de paleizen dan wel eng? Heb je thuis geen grote paleizen voor jou en jouw bediendes?' vroeg Cordelia verbaasd. Eigenlijk had ze helemaal geen beeld van Zyanya's woonplaats, maar met haar fantasie had ze al snel wat bedacht.

Zyanya knikte en luisterde vervolgens naar de woorden van Cordelia. Zoals ze het liet klinken was het ook echt niet leuk om op te groeien binnen de muren van een kasteel. 'Het is zo hoog,' legde ze uit. 'We hebben geen paleizen en ik heb geen bediendes,' ging ze met een frons verder. Ja, ze had haar gezelschap die haar adviseerden en hielpen, maar ze waren geen bediendes zoals ze dat hier bedoelden. Ze waren meer- vrienden. 'We hebben geen grote stenen gebouwen. Niet trappen en trappen en trappen,' glimlachte Zyanya. Iedere keer als ze naar boven moest was ze weer verbaasd over de vele treden die het paleis telde.

Cordelia moest lachen en keek daarbij uit het raam. 'Het is echt hoog, he? Je zou eens naar het torentje moeten in mijn paleis, dat is pas hoog! Mam en pap hebben dan ook liever dat ik daar niet kom.' Cordelia beet bedachtzaam op haar lip en hield haar hoofd schuin. 'Maar wat hebben jullie dan wel?' vroeg ze fronsend, terwijl ze weer rechtop ging zitten. Cordelia had adel altijd geassocieerd met paleizen, bedienden en dure spullen. Zyanya zag er echter niet uit alsof ze een jurk vol met diamanten droeg. Estella daarentegen kreeg wel altijd zulke jurken van hun moeder. Cordelia mocht niet van die dure jurken aan, omdat ze die alleen maar vies zou maken.

'Ik durf daar niet heen,' lachte Zya. Meena had geprobeerd haar het balkon op te jagen, maar ze had zich zich angstig vast geklampt aan haar metgezel en geweigerd ook maar één stap verder te zetten. De anderen vonden het spannend om over de reling te leunen en naar beneden te kijken, maar zij kreeg het er doodsbenauwd van. Bedachtzaam streek Zyanya over haar bruine rok en glimlachte terwijl ze dacht aan haar thuis. 'We hebben lage gebouwen die ons afschermen voor de zandstormen en de bliksemwoedes en veel van ons leven in tenten omdat we vaak verplaatsen naar andere plekken op de vlaktes. Anders raakt de grond uitgeput.' Haar volk was grotendeels gebaseerd op een nomaden bestaan. Ze had wel van reizigers gehoord die ongeveer hetzelfde deden in Tarth, maar niemand trok hier met een hele bevolking rond. 'Ik woon in een rond gebouw met wandschilderingen gemaakt door mijn voorouders en middenin het dak is een gat zodat ik de sterren kan zien als ik ga slapen,' ging ze dromend van haar thuis verder.

'Heb je hoogtevrees?' vroeg Cordelia benieuwd. Ze had ook een dienstmeisje gehad die nooit dichtbij haar balkon durfde te komen. Als er dan lakens uitgeklopt moesten worden, deed ze het altijd zelf als kind. Ze had aan het dienstmeisje moeten beloven dat ze nooit aan haar moeder zou vertellen dat Cordelia die taakjes zelf moest doen. Geïnteresseerd luisterde ze naar de woorden van Zyanya over haar cultuur en woonplaats. 'Ik kan niet slapen met licht,' giechelde ze, 'jij wel? Het lijkt me wel mooi om naar de sterren te kunnen kijken 's nachts. Maar zandstormen en bliksem? Komt dat echt bij jullie voor?' Geschrokken sloeg ze haar handen voor haar mond en keek ze Zya afwachtend aan.

'Is dat hoe je het noemt? Hoogtevrees?' Zyanya had er nog geen woord voor gevonden, omdat er niets in haar taal voor bestond. Ze kon het dus niet laten vertalen. 'Ik kan niet slapen zonder licht. Dan zou ik nooit wakker worden. Ik kom uit mijn slaap zodra de zon op komt.' Zyanya vond het idee van doeken voor de ramen erg vreemd en had ze dan ook nog nooit gebruikt. Het voelde onnatuurlijk om zonder het zonlicht te ontwaken. 'Ja, het is gebruikelijk, maar we weten hoe we er mee overweg moeten.' Even twijfelde ze of ze Cordelia haar litteken moest laten zien, maar ze wilde het meisje niet afschrikken. Het idee van stormen deed haar al versteld doen staan, laat staan als ze wist dat Zya door de bliksem was getroffen. 'Wat is je favoriete plek in dit kasteel?' vroeg ze maar om het onderwerp wat af te laten wijken.

'Hoogtevrees, inderdaad. De vrees voor hoogtes,' legde Cordelia zorgvuldig uit. Het was leuk om nu eens niet de leerling te zijn, maar juist diegene de ergens kennis van heeft en anderen erin onderwijst. 'Nou, dan ga ik je binnenkort geen bezoekje geven. Ik ben veel te bang voor bliksem!' Cordelia moest lachen en ging toch maar weer op haar buik liggen, terwijl ze met haar benen heen en weer in de lucht wiebelde. 'Mijn favoriete plek in dít kasteel? Oh, dat is makkelijk, dat zijn de tuinen. Ik ben dol op bloemen, ondanks dat ik er een beetje allergisch voor ben, net zoals mijn vader. En buiten het kasteel houd ik het meest van het strand en de zee. En jij dan? Wat vind jij mooi aan onze paleizen?'

Zyanya was blij dat Cordelia het voor haar uitlegde en op een begrijpelijke manier. Niet iedereen in het paleis had het geduld om wat meer tijd te nemen en dingen voor haar duidelijk te maken. 'Het is niet heel eng, het is bijzonder. Het zijn voorouders die een bezoek brengen,' stelde Zya met een glimlach. De bliksem was altijd al erg significant geweest in het leven van haar volk, op allerlei manieren. 'De vloeren, die met de kleine gekleurde stukjes. Ze vormen figuren en jullie lopen er over heen!' Zyanya was zo verbaasd geweest dat men gewoon over die kunstwerken liepen alsof het niets was. Ze kon urenlang door de gangen struinen en naar de vloeren kijken. In Evenfall hadden ze niet zoveel mozaïek vloeren als hier in het Noorden. 'De tuinen zijn ook erg mooi. Het doet me denken aan het moment na het regenseizoen. Dan is de vlakte bezaaid met kleine paarse bloemen.'

Cordelia vond het idee van bezoekende, dode grootouders zo'n raar idee dat ze alleen maar instemmend kon glimlachen. Afwezig streek ze over de stof van haar jurk heen, terwijl ze moest lachen om de woorden van Zya. 'Dat heet mozaïek! Onze kapellen zitten er vol mee en ook de zalen van ons eigen paleis hebben veel mozaïek.' Zelf was ze er allang op uitgekeken, maar de schilderingen op de muren zouden haar nooit vervelen. Haar vader had dan ook speciaal haar kamer laten beschilderen met allerlei uitgebeelde verhalen. 'Tuinen zal je niet mooier vinden dan in het Noorden. Maar als je bergen wilt zien, dan moet je weer naar het Zuiden toe.'

'Mozaïek,' probeerde Zyanya uit. Ze deed haar best om alle woorden op te slaan, maar ze vergat er zoveel weer binnen één dag. 'Maar het zijn tekeningen gemaakt met steentjes, op de vloer!' Ze kon er nog steeds niet over uit hoe bijzonder ze het vond. 'Ben je ook al eens in het Zuiden geweest?' vroeg ze nieuwsgierig aan de prinses. Ze wist dat de families veel reisden om het hele land te kunnen bezoeken. Maar ze bleven nooit lang, blijkbaar. Dat soort reizen had ze nooit meegemaakt. Tot nu dan. Ze waren samen met de families vanuit het Westen naar het Noorden gereisd en zouden na de bruiloft waarschijnlijk weer ergens anders heen reizen.

Cordelia moest lachen om haar verbazing over mozaïek en legde een hand op Zyanya's schouder. 'Misschien kan je het ook wel proberen te maken bij jou thuis! Het is heel makkelijk, als je allemaal bordjes hebt van verschillende kleuren, dan sla je ze stuk en dan leg je de stukjes op de grond, tot het een geheel vormt.' Cordelia was tevreden om haar beschrijving en keek Zya afwachtend aan. Toch kletste ze al snel weer verder: 'Ik ben heel vaak in het Zuiden geweest! Het wordt van alle families verwacht dat ze tijdens evenementen naar dat deel van het land af reizen... Wil je daar soms graag naartoe? Naar het Zuiden?'