De Vertrekken van Zyanya

-

Zyanya zat op het tapijt in haar ontvangstruimte te wachten op haar gasten terwijl haar haar geborsteld en gevlochten werd. De deuren naar het balkon stonden wagenwijd open en lieten een frisse bries de kamer in waaien. Ze was nog niet echt gewend aan de vertrekken. Vooral niet omdat ze zo ver van de grond was, dat ze zich licht voelde in haar hoofd als ze er aan dacht. Zyanya had nog nooit zulke hoge menselijke creaties gezien, noch was ze bekend met hoge bomen of immense bergen. Het waren uitgestrekte vlaktes waar ze gewend aan was. Ze had nog steeds niet uit het raam durven kijken. Maar ze kon nog altijd doen alsof ze op de grond zat, zoals nu. Zyanya vroeg met een glimlach of iemand wat versnaperingen wilde halen uit de keukens. Haar gasten zouden vast iets verwachten.

Kahu liep met zijn twee meest betrouwbare krijgers door de gangen heen, richting de vertrekken van Zyanya. Hun verblijf was tot zijn verbazing goed verlopen: hij was steeds diegene geweest die had gezegd dat het hele verbond een truc was om hun drieën om te brengen. Hij had fout gezeten, maar wat nog niet was gebeurd, kon altijd nog gebeuren. Eenmaal voor de deur van het vertrek stapte hij onaangekondigd binnen en zag hij Zyanya op de grond zitten. 'Word je weer vertroeteld door je onderdanen, oh heilige Zya?' grapte hij, waarna hij naast haar ging zitten.

Zyanya stond op het punt om te vragen of haar volgelingen nog een langs wilden gaan bij de heren, toen Kahu binnen kwam. Ze glimlachte naar hem. 'Ze zijn vrienden.' Maar Zyanya was niet altijd de leider, de licht brenger, geweest van haar volk en ze wist hoe vriendschap er daarvoor had uitgezien. 'Geen onderdanen,' zei ze zacht. Met een bedankje vroeg ze de twee vrouwen haar haar met rust te laten. Ze gingen echter niet weg. Haar gezelschap omringde haar altijd. Ze waren allen een extra paren oren en ogen. 'Hoe bevielen de donzen bedden?' vroeg ze beleefd. Zyanya zelf had niet kunnen slapen.

'Maak dat jezelf vooral wijs,' zei hij zuchtend, terwijl hij zijn lange benen uitstrekten. Hij kende het verhaal achter Zyanya en hoe ze de leidster was geworden van haar volk. Híj had in elk geval nog iets bewezen, in tegenstelling tot deze vrouw. Toch had hij veel respect voor haar en de manier waarop ze met haar volk om ging. 'Ze sliepen heerlijk,' zei hij gemeend. 'Maar je kent mij, ik kan overal op slapen. Als je eenmaal gewend bent aan stenen en rotsen, dan slaapt alles lekker. En hoe bevielen ze voor jou? Raak je al gewend aan de hoogte?'

Zyanya keek Kahu lang aan. Hij had al vaker opmerkingen gemaakt die op dat onderwerp doelden. Ze wist dat hij daarmee haar metgezellen zich het harnas in joeg, maar moest ze hem waarschuwen? Glimlachend schudde ze haar hoofd en keek weg. 'Herinner me er alsjeblieft niet aan.' Iedere gedachte die uitging naar de hoogte waarop ze nu was, deed haar maag doen draaien. Hij vond haar vast een zwakkeling. Een man uit de bergen zou vast geen waardering hebben voor iemand die de hoogten niet aan kon. Ze moest dus maar op andere manieren zijn respect winnen. 'Hoe heb je het feest ervaren?' vroeg ze benieuwd.

Silas kwam wat later dan gepland binnen wandelen. Hij had vanochtend vroeg besloten om door de tuinen te wandelen, maar was al snel tot de conclusie gekomen dat ze groter waren dan hij had verwacht. Het was dat hij een bediende tegen het lijf was gelopen, anders was hij nu waarschijnlijk nog steeds geweest. 'Excuses voor mijn late binnenkomst, ik hoop dat ik jullie niet al te lang heb laten wachten op mijn afwezigheid.' Zelf ging hij ook op de grond zitten en keek naar de twee. Alle drie waren ze anders, van achtergrond en karakter, maar ze leken hier alle drie met hetzelfde doel te zijn.

'Het feest? Enorm saai. Ik heb met één van de prinsessen gedanst, maar dat was helemaal niets.' Ze had geen interesse in hem getoond en dat was niet iets dat hij gewend was. Alle vrouwen uit zijn volk smachtten al naar een blik van hem, laat staan een volledige dans. 'En wat vond jij er dan van?' Hij keek op toen de andere leider, Silas, binnen kwam en hij klopte uitnodigend op de plaats naast hem. 'Nu kunnen we eindelijk beginnen met de echte zaken,' zei Kahu tevreden. 'Silas, jij bent de slimste hier. Vertel eens wat.'

Zyanya keek op toen Silas ook eindelijk aan kwam. 'Hallo, Silas.' Ze keek met een glimlach toe hoe ook hij ging zitten op het tapijt. Met een hand streek ze afwezig over de stof terwijl ze bedacht wat haar antwoord was. 'Het was anders.' Nieuwsgierig keek ze naar de andere man en wachtte af hoe hij zou reageren op Kahu. Ze vond dat hij zeker de betere spreker van hen drieën was. Zelfs met de taal van Tarth kon hij erg goed uit de voeten. Kahu's volk waren gewoon geen mensen die tijd wilden verspillen met woorden en zijzelf had niet de juiste beheersing. Ze probeerde zichzelf altijd op andere manieren uit te drukken dan met woorden.

Silas keek de twee aan en haalde zijn schouders op. 'Wat wil je dat ik zeg? We leven alle drie nog, we zijn netjes behandeld... Volgens de normen van Tarth.' Ze waren alle drie iets anders gewend, maar hij dacht nu vooral aan het land waar ze zich nu bevonden. 'Ik zie op dit moment niet in waarom het verbond niet goed af zou lopen.' zei hij uiteindelijk en keek de twee aan. 'Maar wat denken jullie zelf? Jullie kunnen wel blindelings op mijn oordeel vertrouwen, maar wat zegt jullie eigen gevoel?' Daar was hij des de nieuwsgieriger naar.

Kahu leunde achterover op zijn ellebogen en liet afwezig zijn ogen door de ruimte glijden. 'Mijn gevoel zegt dat we nu misschien geaccepteerd worden, maar dat het niet lang zal duren, voordat ze hun rug naar ons toekeren,' mompelde hij, waarna hij rechter ging zitten en de twee doordringend aan keek. 'Ik denk dat als we eenmaal de adel hier in Tarth kunnen uitschakelen, dat we dan met onze drie volkeren onverslaanbaar zullen zijn en nooit meer bang hoeven te zijn voor de veiligheid van onze mensen.' Hij pakte een mes uit zijn riem en prikte er mee op de grond. 'Jullie denken toch niet dat ik hier naar Tarth ben gekomen om me in mooie kleding te hijsen, op zachte bedden te slapen en naar David te luisteren?'

Zyanya luisterde gespannen naar de woorden van beide mannen. De éen vertrouwde in het verbond, de andere prikte er het liefst door heen voor het fout kon gaan. En het zou volgens Kahu omslaan. Haar ogen gleden van Silas naar Kahu en weer terug om vervolgens op het tapijt te blijven hangen. 'Dus je bedoelt samen tegen Tarth te keren? Hun gastvrijheid met vijandigheid beantwoorden?' Ze probeerde een beeld te krijgen van dat plan, maar het ging moeizaam. Haar adviseurs zouden er vast aan gedacht hebben, maar zij elimineerde die ideeën. 'Ik geloof dat Tarth werkelijk bereid is onze volkeren veiligheid te bieden.'

Silas zuchtte diep uit toen hij de plannen van Kahu hoorde. 'Ik weet dat je wat persoonlijke... dingen te wreken hebt hier in Tarth, maar dat het echt waard om een oorlog te beginnen? Wij zijn met zijn drieën sterk, dat geef ik toe, maar vergeet niet dat Tarth een groot land is. Het leger van het Zuiden, het is gigantisch...' Naast dit alles was Silas helemaal niet uit op oorlog of het land. Hij wilde enkel vrede. 'Ik sluit me aan bij Zyanya, ik denk dat we een hele grote fout maken als we ons tegen hen gaan keren.'

Kahu stond op na de tegenstrijdige woorden van Silas en Nyanya en begon door de kamer heen te lopen. 'We gaan ook niet meteen aanvallen, maar eerst eens wat infiltreren in de families. Iedereen tegen elkaar op zetten. Dat Zuidelijke leger eens wat zwakker maken. David en William doden, zodat het onduidelijk is wie de troon neemt. En dan slaan we toe!' Hij balde zijn vuist en keek de andere leiders strijdlustig aan. 'Voordat het te laat is en mijn volk weer geketend als slaven het vuile werk voor mensen moeten doen die heel toevallig net het goede bloed hebben en eigenlijk nergens recht op zouden moeten hebben.'

Zyanya sloeg haar armen over elkaar. Het was fijn dat Silas het met haar eens was. Tegelijkertijd voelde ze heel goed waar Kahu op doelde. Haar volk mocht dan nooit slaaf geweest zijn, ze wist heel goed hoe groot die dreiging was voor mensen uit de 'Wilde Landen'. Er waren veel groepen die gevlucht waren uit Tarth en terecht waren gekomen in de uitgestrekte wildernissen, vlaktes, bergen, moerassen en wat nog meer in het onbenoemde land. Daar waren volkeren uit ontstaan die groter waren dan sommige steden in Tarth. Maar of het met onder die mensen nou ook allemaal zo goed ging, wist Zyanya niet. Zij had alleen ervaren hoe gruwelijk sommigen konden zijn. Hoeveel er gedreigd was tegenover haar mensen. 'Mijn volk kan het niet veroorloven om in opstand te komen tegen Tarth,' zei ze uiteindelijk.

Silas keek naar de twee en liet zijn ogen rusten op Kahu. 'Ik wil mijn volk en dit verbond niet op het spel zetten omdat jij iets te wreken hebt met Tarth en zijn leiders.' zei hij uiteindelijk en sloeg zijn armen over elkaar. 'Ik snap dat je niet idolaat bent over dit land, maar dit is onze beste kans op overleving. Waarom zou Tarth jou volk opnieuw willen ketenen? Waarom zouden ze dat riskeren als ze weten dat wij onze drie volken op ieder moment kunnen vereringen en we hen met gemak kunnen verslaan?' Kahu had in die zin wel gelijk: als ze het op het goede moment aanvielen konden ze de hoofdstad met gemak innemen, maar wat zou er daarna gebeuren? Wat zou er gebeuren als de rest van Tarth op de stoep zou staan? 'Mijn zegen heb je om aan te vallen, maar reken niet op mijn steun, Kahu.'

'Mijn volk zal me niet eens meer terug willen als ik niets tegen Tarth en de adel doe. Bijna de helft van mijn mensen komt uit dit land en er is een reden dat ze nu onder mij staan. Dus jullie kunnen vast begrijpen dat ik dit plan niet nu pas heb verzonnen,' bromde hij. Hij vond het maar niets dat Silas en Zyanya niet achter hem stonden en vooral dat ze het ook niet in de nabije toekomst van plan waren. 'Dan gaan jullie maar mooi poppenkast spelen met die mensen en jullie in mooie kleding hijsen, maar ik doe er niet aan mee. Ik ga liever dood dan David te moeten volgen.'

Stilletjes ging Zyanya verzitten en luisterde ze naar wat de twee leiders te zeggen hadden. Dachten ze echt dat als ze zich samen zouden voegen dat ze dan Tarth aan konden? Haar adviseurs hadden er erg aan getwijfeld, maar als ze dit zo hoorde- 'Waarom wachten we niet gewoon af? We hoeven niet meteen toe te slaan of te beslissen dat we dat nooit gaan doen? David geeft ons nu een kans, laten we hem er ook één geven. Maar als er iets gebeurt, dan-' Zya keek naar de grond en streek met haar hand over het tapijt. Ze vond het nog altijd ongemakkelijk om beslissingen te maken voor het hele volk. Ze maakte haar zin dan ook niet af en stond op om het eten en drinken dat werd gebracht aan te pakken.

'Wie heeft ooit gezegd dat we David gaan volgen? Ik ga niet achter hem aanlopen, Kahu. Zie het als een... samenwerking. Hij helpt ons en wij geven hem de grondstoffen die hij nodig heeft.' Kort keek hij op naar Zyanya en knikte. 'Ze heeft gelijk, laten we geen overhaaste beslissingen nemen. Als alles goed gaat en we er beide van kunnen profiteren, waarom zouden wij daar verandering in brengen?' Oorlog was iets wat hij niet graag zag gebeuren en zeker niet omdat hij het had ontketend.