Vertrekken van David

-

De prognose van de geneesheren was niet erg gunstig geweest, dus was het moment daar dat er afscheid van de koning genomen moest worden. Gezien iedereen nog in het paleis was door de herdenking van enkele dagen geleden wilden alle adelen nog een laatste afscheid nemen van David. Henry had gelukkig kunnen regelen dat hij en zijn moeder snel aan de beurt waren, zodat David nog redelijk goed was en ze hem nog konden spreken. Stilletjes opende Henry de deur van Davids vertrekken, die leidde naar zijn slaapkamer, en gebaarde dat zijn moeder voorop moest. Iwone was de laatste dagen constant in de bibliotheek geweest om te zoeken waardoor hij precies vergiftigd was, maar had niets kunnen vinden, net zoals de geneesheren. Toen ze zag dat hij wakker was, liep ze snel naar hem toe en hield ze zijn beide handen stevig vast in de hare. 'David, het spijt me zo erg, ik heb naar het gif gezocht, maar-' Ze schudde haar hoofd en drukte haar lippen tegen zijn handen aan. Henry was inmiddels dichterbij gekomen en ging aan de andere kant van het bed staan, waarna hij zijn hand op zijn vaders schouder legde.

David schommelde de hele dag al tussen bewusteloosheid en bewustzijn in. Hij kreeg wel mee wat er gebeurde om hem heen, maar de fut om erop te reageren had hij meestal niet. Soms had hij heldere momenten, waarin hij haast weer de oude David was, maar soms herkende hij degene die aan zijn bedzijde stond niet eens. Toen er weer twee gedaanten zijn kamer binnen stapte, duurde het eventjes voordat hij doorhad wie het waren. 'Het is oké, Iwone, mijn tijd is geweest.' zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht en draaide zich naar Henry toe. 'Jullie zouden niet zo om mij moeten treuren.' Niet na wat hij Iwone en Henry allemaal had aangedaan, door de foute keuze te maken zoveel jaren geleden. Nu op zijn sterfbed voelde hij het pas, de échte consequenties die zijn naïeve keuze van toen had. Hij zou dood gaan en het koninkrijk zou in de handen van William vallen, het was niet het vooruitzicht waar David op gehoopt had.

Henry keek zijn vader aan en kneep zachtjes in zijn schouder als geruststellend gebaar. 'Ik- ik beloof je dat ik erachter zal komen wie dit heeft gedaan. Misschien lukt dat wel op tijd en dan vinden we een tegengif en-' Henry merkte de blik op zijn moeders gezicht op en wist dat het geen zin had. David had niet erg lang meer te leven, leek de blik te zeggen. Gepijnigd beet Henry op zijn lip, waarna hij op de rand van het bed ging zitten. 'Alles is je vergeven, David, al jaren geleden,' stelde Iwone hem gerust, terwijl ze voorzichtig met een koele doek het zweet van zijn voorhoofd depte. Ze ging ook op de rand van het bed zitten en keek hem met een kleine glimlach aan. 'Je hebt mij een prachtige zoon geschonken en ook een prachtige kleinzoon. Er komt er zelfs nog eentje aan. Allemaal met jóuw ogen. Ik zal je eeuwig dankbaar zijn daarvoor.'

David schudde zijn hoofd. 'Mijn tijd is gekomen jongen en dat is prima.' Misschien had Tarth wel een andere heerser nodig. Hij had zoveel jaar op de troon gezeten dat hij soms niet eens meer wist wat hij allemaal had bereikt - en welke kansen hij links had laten liggen. Met een kleine glimlach ging hij wat verliggen en keek de kamer rond. Het was dezelfde kamer waar zijn vader in gestorven was, bij de goden, hij leek meer op zijn oude man dan hij zou willen. Hier in dat bed, half stervende met zijn familie rond hem heen. Zo melodramatisch als zijn vader afscheid had genomen, zou hij zelf niet doen. De mensen van wie hij hield wist dat hij van hen hield en dat was ook het enigste dat hij wilde. 'Wees blij dat ze die ogen van me over hebben genomen en niet het karakter.' Zijn lach veranderde halverwege in gehoest, maar al snel had hij het weer onder controle.

'Henry heeft meer van jouw karakter trekken dan dat je denkt, geloof mij maar,' lachte Iwone zacht, terwijl ze zijn kussen op klopte en zijn dekens wat hoger op trok. 'Jullie zijn allebei koppig. En nee, dat heeft hij niet van mij.' Iwone lachte opnieuw en ging vervolgens weer op de zijkant van het bed zitten. 'Zijn Adelaide en je kinderen al langs gekomen?' Henry was inmiddels in gedachten verzonken, terwijl hij zijn blik niet van zijn vader af kon houden. Ondanks dat hij misschien maar weinig in zijn leven als échte vader heeft opgetreden, had hij het hem nooit kwalijk kunnen nemen. David was de man waar hij altijd naar op had gekeken, voor wie hij alles altijd beter wilde doen. Er kwam een idee in hem op en zacht schraapte hij zijn keel. 'Ik wil mijn kind naar u vernoemen, vader. Willa denkt dat het weer een jongen wordt. En ik kan geen betere naam bedenken dan die van u.'

'Helaas wel.' grinnikte hij en pakte de zakdoek die naast hem lag om het bloed bij zijn mondhoeken weg te vegen. Sinds vanochtend hoestte hij bloed op en iedereen wist dat het geen goed teken was. David had zich er zelf gelukkig allang bij neergelegd dat hij het einde van de week waarschijnlijk niet meer zou meemaken. 'Bij de goden, ik heb Adelaide al die tijd niet gezien. Niet dat het me verbaast hoor. En ik denk dat de kinderen me niet in deze staat willen zien. Ik hoorde dat William het veel te druk heeft met de dader te vinden, niet dat hem dat ooit gaat lukken, maar ik ben blij dat hij tenminste iets heeft waar hij zich op focust.' Hij zat er ook niet op te wachten dat iedereen druilend rond zijn bed hing. Toen Henry ineens begon te praten, fronste David zijn wenkbrauwen. 'Ik vind het een prachtig gebaar Henry, echt, maar ik denk niet dat je je vrouw daar zo blij mee maakt als ik heel eerlijk ben.' Hij wist hoe Agathe haar kinderen over hem dachten. 'Maak er alsjeblieft geen ruzie om met haar, niet om mij, dat heeft geen zin.'

Iwone keek zwijgend naar David en hoe hij het bloed van zijn mondhoeken veegde. Ze nam vervolgens de zakdoek van hem over en maakte deze schoon in de bak water die naast hem stond. 'Ze zal vast een goede reden hebben,' zei Iwone zwakjes als antwoord op de woorden over Adelaide. Ze wist nooit wat in het hoofd van die vrouw om ging. Wellicht was ze zelfs nu wel vol vreugde om de vergiftiging van David. 'En ik weet zeker dat de meiden snel langs komen. Ze zullen snel beseffen dat ze je nog graag willen zien. Wij hebben ook allebei onze vaders nog gezien, voordat ze-' Ze zweeg en legde de schone zakdoek weer naast David neer. Toen Henry zijn voorstel deed, zweeg Iwone en keek ze de beide mannen afwachtend aan. Henry schudde al snel zijn hoofd en glimlachte geruststellend. 'Ik weet zeker dat ze het een mooi idee vindt.' Hij besloot er verder maar niet op in te gaan en hoorde vervolgens fronsend de woorden over William. 'Zou William nu niet bezig moeten zijn met andere dingen? Hij heeft er genoeg mensen op gezet, hij zou er beter aan doen om uw taken langzaam over te nemen.'

'Adelaide zal vast verheugd zijn om het feit dat ik het einde van de week niet meer haal. Ik twijfel er niet over.' grinnikte hij en schudde zijn hoofd. Hij had liever een snelle dood gehad, dan had hij al dit ellendige afscheid niet hoeven mee maken. Nu hij hier lag kon hij pas echt nadenken over zijn leven en daar had hij een hekel aan, maar het gebeurde gewoon. 'Ach, laat William zijn gang maar even gaan. Hij komt er snel genoeg achter dat hij zijn tijd beter kan besteden aan andere dingen. Hij heeft zijn vader niet meer om hem alles in zijn oor te fluisteren, dus hij moet het toch echt op de harde manier leren.' David wist dat het misschien egoïstisch was, maar eigenlijk maakte het hem niet veel uit wat William zou doen: een slechte koning zou hij toch wel worden, zeker als Adelaide haar invloed op hem zou uitoefenen.

Iwone balde kwaad haar vuisten en wendde haar hoofd af. Ze kon niet geloven dat Adelaide nog steeds niet langs gekomen was. Als het Edmund was, dan had ze constant aan zijn bed gezeten. En als het had gekund, dan had ze David ook vaker en langer gezelschap gehouden. Maar in die positie stond ze niet. Ze was niet zijn vrouw. Kort voelde ze aan de trouwring van David in haar zak, maar besloot deze er niet bij te pakken. 'Kunnen wij nog iets voor je doen, David? Als je er niet meer bent...' vroeg ze gericht. David zat er vast niet op te wachten dat ze via allerlei zijwegen over zijn dood probeerde te vragen. 'Of kan Edmund nog iets voor je betekenen? Qua legers, bijvoorbeeld?' voegde Henry daaraan toe. 'Heeft u al een opvolger van Anthony kunnen vinden?' Hij hoopte dat zijn vader wist dat hij hem en zijn moeder kon vertrouwen. Dan kon hij misschien nog wel iets voor zijn vader betekenen na zijn dood.

David keek de twee één voor één aan. 'Het enigste wat ik van jullie kan vragen is om je niet al teveel te bemoeien met Evenfall.' Het zou een zooitje worden, een chaos. Hij wist niet waarom hij dat dacht, maar hij voelde het diep van binnen. David verdacht Adelaide er al een hele tijd van dat ze haar eigen agenda had en als William nu het land zou moeten besturen, zou het al helemaal verkeerd eindigen. 'Ik denk niet dat mijn vervanger voor Anthony het lang gaat uithouden als ik er niet meer ben. William had zo zijn eigen ideeën over wie zijn adviseur zou moeten zijn volgens mij.' Gelukkig had David nog veel door kunnen spelen naar Anthony in de vorm van brieven, dus zijn vertrouwde adviseur wist hoe de zaken ervoor stonden en wat David's wensen waren.

Iwone knikte langzaam na Davids woorden en keek vervolgens bedachtzaam naar David. Adelaide had haar een jaar geleden iets toevertrouwd, info waar David hoogstwaarschijnlijk niet van op de hoogte was. Edmund had haar er nog voor gewaarschuwd het níet aan David te vertellen, maar nu ze hoorde dat Adelaide nog niet eens langs geweest was, besloot ze dat het maar eens tijd was dat dit geheim boven water kwam. 'Adelaide is van plan om Estella op de troon te zetten,' zei ze uiteindelijk. Ze zag in haar ooghoeken dat Henry haar verbaasd aan keek, maar ze besloot om het hem later nog maar eens uit te leggen. 'Ze wil William niet op de troon, maar Estella. David, als dat zo is, dan gaat er een burgeroorlog ontstaan. Gregoire staat waarschijnlijk achter William, maar het Oosten achter Estella.' Ze kneep hard in zijn hand en keek hem doordringend aan. 'Als je daar nog iets aan wil doen, dan moet je het nú doen.'

David fronste zijn wenkbrauwen bij de woorden van Iwone. 'Jij wist hier vanaf? Hoe lang al?' Waarom was hem dit nooit eerder ter ore gekomen? Nu lag hij hier machteloos, wat kon hij er nu nog aan veranderen? Gefrustreerd worstelde hij zijn hand los uit die van Iwone en zuchtte diep uit. 'Wat moet ik nu met deze informatie? Kijk hoe ik erbij lig Iwone, wat kan ik nu nog doen? Ik mag blij zijn als ik de morgen nog haal.' Een hoestbui kwam weer boven en machteloos liet hij zich terug in het bed vallen. 'Misschien is het beter als jullie gaan.'

'Sinds het toernooi. Het spijt me, Edmund zei dat ik het beter niet kon vertellen, en ik-' Iwone voelde al snel hoe hij zijn hand los trok en gefrustreerd sloeg ze haar armen over elkaar heen na het horen van zijn woorden. 'Je bent nog steeds de koning, David. Natuurlijk kan je er iets aan doen! En anders dan kunnen Gregoire, Edmund en Thomas er wel iets aan doen. Henry en ik kunnen ook helpen!' Ze kon hem wel door elkaar schudden, in de hoop dat hij wat verstand zou krijgen. Ze was inmiddels opgestaan en leunde met een ernstige blik over hem heen. 'Ik ga niet weg, voordat je belooft dat je ons niet opzadelt met een burgeroorlog. En als jij er niet iets aan doet, dan zal ik het wel doen.' Haar ogen gleden onbewust kort naar haar zoon, maar al snel wendde ze haar ogen af. 'Je bent niet machteloos, David, maar wel als je eenmaal dood bent. Dus roep wat mannen bij elkaar en maak verdomme een plan!'

David rolde met zijn ogen toen zijn hoestbui voorbij was en keek kort van Iwone naar Henry en weer terug. Hij had vele jaren geleden al een plan gemaakt, een plan dat in werking gezet zou worden als hij er niet meer was. Hij was niet van plan om Tarth naar de verdommenis te helpen, maar hij kon zijn plan niet delen. Met niemand niet. 'Ik zei, ga weg Iwone.' Hij wilde Henry hier niet bij betrekken, het was niet zijn fout dat zijn moeder zo dom was geweest om deze cruciale informatie achter te houden. 'Als je ooit vertrouwen in mij hebt gehad, vertrouw me nu dan ook maar als ik zeg dat er geen burgeroorlog komt.' Daarmee was voor hem alles gezegd.

Iwone balde haar vuisten en keek van David naar Henry en weer terug. Ze hoopte dat haar zoon het voor haar zou opnemen, maar hij zweeg en keek van haar weg. 'Best. Ik hoop voor je dat je niet iedereen zo behandelt die je wilt helpen.' Ruw pakte ze al haar spullen weer bij elkaar, keek ze David nogmaals aan en zuchtte ze diep. Als afscheid gaf ze hem nog een klein kneepje in zijn schouder, waarna ze zich om draaide en de kamer uit liep. Henry bleef zwijgen, tot zijn moeder het vertrek uit was gelopen. Vervolgens wendde hij zich tot zijn vader. 'Hoe wil je dat voor elkaar gaan krijgen?' vroeg Henry ernstig en vooral ook benieuwd. Misschien als ze er samen over zouden praten, dat ze tot een oplossing zouden komen. 'Als je bent overleden, dan neemt Adelaide het paleis over. Ze is er nu al mee bezig, ik zie haar van alles regelen. William kan ze vast wel beïnvloeden en Estella is nu toch al in het paleis en-' Hij zweeg en liet zijn schouders zakken. Zijn vader kende deze mensen veel beter dan dat hij deed. Hij kon enkel raden wat er zou gebeuren.

David keek Iwone kort na en richtte zich tot Henry. 'Henry, ik wil dat je goed naar me luistert en dat je alles in je opneemt wat ik je nu ga vertellen.' Hij schraapte zijn keel en zuchtte uit. 'Als ik er niet meer ben, en die tijd gaat snel komen, wil ik dat je naar Anthony toegaat. Hij zal je iets geven dat je zal helpen, oké? Het is van het grootste belang dat je naar hem toe gaat, zo snel mogelijk. Als het aan mij ligt stap je nu op je paard.' Hij wilde niet blootgeven wat hij al die jaren had voorbereid, want als het uit zou komen voordat het plan in werking gezet kon worden, was alles voor niets geweest. 'Je mag aan niemand vertellen waar je heen gaat. Niet aan je moeder, niet aan Willa, aan niemand. Beloof je me dat?'

Henry zweeg en luisterde gespannen naar de woorden van David. Hij had geen idee wat het allemaal betekende, maar hij wist in elk geval dat het erg belangrijk was dat het tussen hen bleef. 'Ik beloof dat niemand erachter komt. Ik- ik kan met een smoes naar het Zuiden gaan met Willa, Tobias en Ren. Het gaat teveel opvallen als ik alleen ga. Daarna zal ik Anthony opzoeken.' Henry fronste bedachtzaam en keek zijn vader vragend aan. 'Waarom ik, vader? Wat gaat er in die brief staan? Kan- kan je mij er op een of andere manier op voorbereiden? Als ik vanavond vertrek, zal dit de laatste keer zijn dat ik je spreek. En omdat ik er verder met niemand over mag spreken-' Hij zuchtte ook en wreef bedenkelijk met zijn hand over zijn baard heen. 'Ik vrees voor Tarth na je dood. Als dit op een of andere manier kan helpen, dan zal ik alles doen wat je nu zegt.'

'Iedereen heeft oren en ogen in dit paleis, Henry. Bij de goden, ik weet nog niet eens of ik op mijn sterfbed alles kan zeggen zonder dat ik afgeluisterd wordt door wie dan ook.' Het wantrouwen dat in dit paleis zat was gigantisch. Hij wist niet meer wie hij wel en niet kon vertrouwen. Nu hij het plan van Adelaide had gehoord, wist hij dat William niet lang op de troon zou blijven zitten. Wie er ook zou volgen, hij zou er vanaf worden gestoten. 'Dit is het enigste wat ik kan zeggen Henry, meer zou te gevaarlijk zijn. Zorg in ieder geval dat Tobias en Willa niet meer in Evenfall zijn. Ik weet niet wat er gaat gebeuren als ik er niet meer ben, maar ik gok op niet veel goeds.'

Henry knikte langzaam en merkte hoe zijn hersenen op volle snelheid werkten. Wat zou er in de brief staan? Wat had Anthony ermee te maken? En vooral, waarom moest Henry deze taak uit voeren? 'Ik zal ze mee nemen naar het Zuiden. Daar zullen ze veilig zijn.' Daarbij zou hij proberen om zijn hele familie mee te krijgen. Zijn moeder was al op de hoogte van het gevaar en kon Edmund vast overtuigen om mee te gaan. Hij moest echter nog wel een manier verzinnen om ook Jillian in veiligheid te brengen. Stilletjes keek Henry zijn vader aan, terwijl hij besefte dat dit de laatste keer zou zijn dat hij hem zou zien. 'Het gaat je goed, vader.' Henry kwam overeind en sloeg zijn armen stevig om zijn vader heen. 'Ik zal je trots maken, op wat voor manier ook, dat beloof ik. En ik zal aan je blijven denken.' Hij liet zijn vader los en stond vervolgens op.

David glimlachte kort en knikte. 'Je hebt me allang trots gemaakt en ik wil dat je dat weet.' zei hij met een kleine glimlach en kwam een klein stukje overeind. 'Hier, ik wil dat je deze aan je moeder geeft.' Hij pakte een jute zakje van het kleine tafeltje naast zijn bed. 'Het is mijn trouwring, van toen ik nog met je moeder was getrouwd.' Hij had hem altijd bewaard, al droeg hij hem al jaren niet meer. 'Ik wil graag dat ze die heeft, oké?' Als hij hier bleef liggen, zou hij vast ergens tussen het afval eindigen en dat zou zonde zijn. Daarbij wilde hij graag dat Iwone nog iets had waardoor ze aan hem kon denken. En als ze hem niet wilde, had hij het op zijn minst geprobeerd. 'Succes Henry, ik vertrouw op je.'

Henry pakte de ring voorzichtig aan en glimlachte vervolgens dankbaar naar zijn vader. 'Daar zal moeder erg blij mee zijn, dat weet ik zeker.' Hij stopte de ring zorgvuldig in één van zijn borstzakken en pakte voor een laatste keer zijn vaders hand stevig vast. 'Het gaat lukken. Wat je me ook hebt toevertrouwd, ik zal het waar maken. En ik zal je altijd herinneren.' Hij keek zijn vader voor een laatste keer goed aan, elk detail in zich op nemend, en verliet vervolgens de kamer. Gehaast liep hij naar zijn eigen vertrekken toe, waar Willa en Tobias waren. 'We moeten nu onze spullen in pakken en het paleis verlaten. Alsjeblieft, Willa, geen vragen. Het wordt allemaal nog wel duidelijk.' Vervolgens beval hij Ren en Evan om ook hun spullen in te pakken en zocht hij Jill op om haar te overtuigen met hem mee te gaan. Ze moesten voor de volgende ochtend uit het paleis weg zijn.

Nieuw

Eindelijk had haar moeder vrij gegeven wat er altijd voor haar in gedachten was geweest. En toch kon Estella het moeilijk geloven. Urenlang had ze gepiekerd met de kleine Celine op haar schoot, opgesloten in haar binnenste vertrekken. Ze had iedereen die had aangeklopt weggestuurd, inclusief haar echtgenoot en zuster en wie er dan ook nog meer langs was geweest. Het begon echter te dagen dat ze niet besluiteloos stil kon blijven zitten. Als vanzelf was ze uit haar bubbel gekomen en richting de vertrekken van haar vader gegaan. Haar dochter had ze bij het kindermeisje achtergelaten met tenminste vier bewakers. Nu stond ze alleen voor de deur en kwam ze er opgelucht achter dat er niemand anders op bezoek was, een zeldzaam gebeuren. Tot nu toe had haar vader geen rust gekregen, behalve als de geneesheren het opdroegen. Ze was zelf al eens langs geweest, maar toen hij sliep. Ze had toen met hem moeten praten, voor ze dit alles had geweten, maar ze kon het zich niet inbeelden niet meer met hem te praten nu ze al deze dingen wist. Na zacht aangeklopt te hebben stapte ze naar binnen en bekeek vanuit de deuropening haar vader.

Het verbaasde David zelf dat hij er nog steeds was. De dagen tikte steeds langzamer voorbij, maar hij bleef ademen. Hij sliep veel in de hoop dat hij niet meer wakker zou worden, maar dat lot was hem nog steeds niet gegund. Hij was het zat om hier te liggen en om iedereen's klaagzang aan te horen. Hij had gedaan wat hij moest doen: hij had zijn kinderen gezien, hij had Henry op weg gestuurd en alles wat hem nog restte te doen, was doodgaan. Toen er op de deur werd geklopt, keek hij moeizaam op en zag dat zijn oudste dochter het vertrek binnenstapte. Hij kon zich nog herinneren dat hij met haar op schoot in de vergaderzalen zat. Ze was altijd een rustige baby geweest en nu, ze was volwassen, had zelf een kind en zou misschien Tarth wel gaan regeren. 'Estella, kom binnen.'

Toen ze binnen was gestapt kon Ella niet meteen zeggen of haar vader nu sliep of wakker was of allang vertrokken was. De geneesheren snapten er niets van dat hij er nog altijd was. Estella had een sterk vermoeden dat haar moeder daar iets mee te maken had. Wellicht was ze niet de oorzaak geweest van het eerste gif, maar wat de koning nu levende hield kon heel goed van haar hand komen. Estella probeerde er echter niet te veel over na te denken. Ze sloot de deur zacht achter zich en knielde vervolgens naast het bed van haar vader. 'Vader-' Met een zucht sloot ze haar ogen en vouwde ze haar handen samen. 'Vader, het spijt me. Het spijt me dat ik niet ga doen wat u van mij verwacht,' begon ze langzaam. Het deed haar veel pijn dit te bespreken met haar vader, meer dan ze van tevoren verwacht had.