Vertrekken van Evan

-

Iwone

Toen eindelijk de nasleep van de bruiloft over was en de rust in het kasteel weer was teruggekeerd was Iwone zorgvuldig al haar kinderen langsgegaan om ze te spreken. Eerder had ze maar weinig tijd gehad om lang met ze om te gaan en nu wilde ze alle tijd in halen. Het zou niet lang duren, voordat Jill en Leona weg zouden gaan, en ze probeerde er koppig niet aan te denken. Nadat ze bij Henry, Tobias en Willa langs was geweest, liep ze naar het vertrek toe van Evan. Ze had nauwelijks de tijd gehad om over Pippa en het huwelijk te spreken. Ze hoopte natuurlijk dat hij er erg positief over dacht. 'Evan?' vroeg ze, terwijl ze op de deur klopte. 'Ben je er?'

Evan zat aan zijn tafel met het boek dat beschadigd was geweest. Hij kon altijd uren bezig zijn met het herstellen van zijn zeldzame exemplaren en nam er ook altijd genoeg tijd voor. Toen hij zijn naam hoorde keek hij verrast op. Niemand zou hem vandaag op komen zoeken. Hij hoorde echter meteen dat het zijn moeder was. 'Kom binnen, ik ben in de zitkamer,' riep hij haar toe, maar ging ondertussen nauwkeurig verder met zijn werk. Meestal kwam zijn moeder langs om met hem te praten. Zijn vader deed dat nooit, maar met hem hoefde hij ook niet altijd te praten. Soms dan zocht Evan hem gewoon op, spendeerden ze een middag schakend of lezend en dan werden ze er beiden beter van. Tenminste, Evan dacht dat het zijn vader ook hielp. Zijn moeder was echter degene die om gesprekken kwam over hoe hij zich voelde en dat vreesde Evan nu ook.

Iwone hoorde haar zoon van binnen roepen en opende dus de deur. Ze wist al waar hij hoogstwaarschijnlijk zou zitten, dus liep ze linea recta naar zijn zitkamer toe en zag ze hem al snel achter zijn bureau zitten. 'Is er een boek kapot gegaan?' vroeg ze benieuwd, waarna ze achter hem ging staan en met haar hand zacht door zijn haren ging. Ze wist nog wel hoe dat hem vroeger altijd had gekalmeerd. 'Kom je even bij mij zitten, Evan?' Ze nam zelf plaats op een sofa in de hoek en schonk voor hen tweeën wat wijn in. 'Ik wil je namelijk wat dingen vragen. Over Pippa grotendeels.' Ze probeerde altijd zo duidelijk mogelijk tegen haar zoon te zijn, zodat hij wist wat hij kon verwachten. Haar man was daar echter altijd veel beter in.

'Het is gewoon ouderdom. De lijm hield het niet meer, ik probeer nu met naald en draad de boel bijeen te houden,' legde Evan met veel plezier aan zijn moeder uit. Als iemand de juiste vraag stelde zou hij uren over dit soort dingen kunnen praten. Hij keek op toen ze vroeg of hij bij haar kwam zitten en dus zijn werk aan de kant legde. Hij deed get, maar met tegenzin. Evan ging op een stoel tegenover zijn moeder zitten en trok zijn wenkbrauwen op toen Pippa werd genoemd. 'Waarom over Pippa?' vroeg hij onzeker terwijl hij zijn handen samen vouwde. 'Dat is allemaal geregeld nu toch? Hebben u en vader een datum gevondrn?'

Iwone legde ook haar handen over elkaar heen en probeerde de woorden juist te formuleren. 'Ik heb er eigenlijk nog maar weinig met je over gesproken, vooral na de bruiloft ben ik erg druk geweest. Ik weet-' Ze zuchtte en zette haar wijn weg. 'Ik huwelijk jullie niet met plezier uit. Het is mij zelf tweemaal overkomen en- Laten we erop houden dat het niet altijd goed uit pakt. En ik wil niet dat dat bij jullie ook gebeurd. Dus laat het me alsjeblieft weten als er wat is, oké Evan?' Als antwoord op zijn vraag schudde ze haar hoofd. 'In het Noorden zullen ze vast hun handen vol hebben met de komst van de kleine baby. Daarna zullen we het pas over jullie huwelijks gaan hebben.' Ze glimlachte bij het idee dat haar broer grootvader zou worden. Vervolgens leunde ze naar voren en legde ze haar hand op die van Evan. 'Hoe gaat het tussen jullie? Heb je haar al een keer meegenomen om iets leuks te doen?'

'Maar ik heb gekozen om met Pippa te trouwen. Ik begrijp dat ze een goede optie is, dat het goed is voor mij als erfgenaam om met een ander adellijk huis een verbond aan te gaan. Dat is het belangrijkste, toch?' Dat was wat hem altijd verteld was. Hij had bepaalde taken en verantwoordelijkheden als opvolger van zijn vader en dit was er een van. Zijn vader had het in de afgelopen jaren al enkele keren voor hem uiteengezet op een erg klaarblijkelijke manier. 'Oke,' zei hij zacht en opgelucht als antwoord op haar woorden dat het nog wel even zou duren. Hij keek naar zijn moeders hand. 'Zoals altijd, we zijn vrienden. Ik heb haar beloofd mee de stad in te nemen, maar dat heb ik nog niet gedaan,' gaf hij iet wat beschaamd toe toen hij door had dat dat misschien niet erg gepast was. Pippa was hier al een hele tijd en hij had haar allang voor iets uit moeten nodigen.

Iwone keek haar zoon met een tikkeltje afkeurende blik aan bij het horen van zijn woorden. 'Evan, je moet haar nu wel een keer mee gaan nemen. Of misschien kan je haar wel uitnodigen om te gaan schaken? Of je laat haar zien hoe je boeken repareert?' stelde Iwone voor, terwijl ze met haar vinger tegen haar onderlip tikte. 'En misschien heeft Pippa zelf wel een leuk voorstel voor een uitje of om iets te gaan doen. Je moet er echter wel voor open staan, Evan. En anders vraag je je vader maar voor advies.' Ze kneep nog even in zijn hand en leunde vervolgens weer naar achteren toe, terwijl ze dronk van haar wijn. 'Het is inderdaad belangrijk, maar het is ook belangrijk dat jij je daarbij goed voelt, Evan. En dat voel je je bij Pippa, niet waar?'

Zijn moeder bevestigde wat Evan zelf ook al bedacht had. Het werd tijd dat hij iets met Pippa deed. 'Dat zijn goede ideeen,' zei hij zacht. Hij moest nu maar eens goed naar eht advies van zijn moeder luisteren aangezien hij zelf maar amper wist hoe hij dit aan moest pakken. Hij volgde haar voorbeeld en nam tevens een slok van zijn wijn, maar een kleine zoals gewoonlijk dronk hij nooit veel. 'Ja, ja, natuurlijk,' mompelde hij iet wat afwezig. Als hij nu al veel tijd met Pippa moest gaan spenderen zou die uren en dagen niet op kunnen vullen met Wren. Hij had nog wel zo gezegd tijd voor hem te hebben. 'Moeder-' begon Evan wijfelend toen hij haar weer aan keek. 'Zou u zeggen dat liefde kan komen en gaan?' Het zou zijn moeder vast van haar stuk brengen. Hij stelde nooit dit soort vragen. De vragen die hij stelden waren meestal veel directer te beantwoorden.

Iwone had net een slok genomen van haar wijn, toen Evan plotseling een vraag stelde. Het was niet gebruikelijk dat Evan zulke vragen stelde, dus nam ze de tijd om erover na te denken en hem een zo goed mogelijk antwoord te kunnen geven. Bedachtzaam keek ze hem aan, waarna ze langzaam knikte. 'Ik denk zeker dat liefde kan komen en gaan,' zei ze zachtjes. Ze was er zelf het levende voorbeeld van geweest in haar jeugd. 'Het kan soms meerdere keren tegelijk komen of het is er op een gegeven moment helemaal niet. En het mooie is, is dat het nooit fout zal zijn. Liefde kan niet bestraft worden, hoe erg mensen ook hun best daarvoor zullen doen.' Ze gaf haar zoon een knipoog en keek hem vervolgens nieuwsgierig aan. 'Hoezo, lieverd? Heeft je dat ergens gelezen of heeft iemand je dat verteld?'

Evan keek zijn moeder niet aan maar luisterde zeer belangstellend naar haar antwoord. Hij besloot dat het een mooi antwoord was. Soms zei zijn moeder dingen die net zo goed uit een boek konden komen en ze had het zelf vaak niet door. 'Nee, ik vroeg het me af.' Evan dronk van zijn wijn en ving toen haar blik weer. Dat deed hem al snel beslissen dat als hij het aan iemand kon en zou moeten vertellen het zijn moeder was. 'Denkt u dat ik nog verliefd kan worden op Pippa?' vroeg hij echter in plaats van over Wren te beginnen. Hij was er bang voor dat zijn moeder zou zien en uitspreken hoeveel Wren voor hem betekende en dat probeerde hij tot nu toe nog veelal te erkennen. Of in ieder geval deed hij net alsof hij zijn gevoelens wat betreft de kok niet herkende voor wat het was. Liegen zichzelf ging Evan tot nu toe beter af dan het verkopen van leugens aan anderen.

Iwone had de vraag al verwacht en leunde bedachtzaam tegen de leuning van haar stoel aan. Ze had allang opgemerkt dat er tussen Pippa en Evan niet meer dan vriendschap zat. 'Ik weet het niet, Evan. Jullie zullen erg veel emotionele en belangrijke momenten samen delen: een huwelijk, samen wonen en misschien zelfs wel een kind. Het kan dat je ergens op die weg verliefd op haar gaat worden, maar het kan ook dat je haar nooit meer zal zien dat een vriend. En weet je wat, dat is niet erg. Liefde is niet exclusief voor romantiek. Liefde kan in allerlei vormen voorkomen. Als je er maar je best voor doet, dan kan je een heel mooi leven met Pippa opbouwen. En wie weet wordt het ooit wel meer.' Ze glimlachte geruststellend en streek over haar jurk. 'Ik dacht ook dat ik nooit op jouw vader zou vallen. Voor ons huwelijk hadden we nooit veel contact gehad. Maar... uiteindelijk is het gebeurd. Ik werd verliefd op hem en niet lang daarna kregen we jou.'

Evan nam de woorden zijn moeder erg serieus en liet zijn schouders zakken. Ze had er niet het grootste vertrouwen in, dat merkte hij al wel. De geruststellende glimlach hielp hem echter en zwakjes krulden zijn lippen ook op. Vooral toen hij het verhaal van zijn ouders nog eens hoorde voelde hij een grotere kalmte wat betreft zijn aankomende huwelijk en het leven als echtgenoot van Pippa. Maar er was de gedachte aan Wren en stil keek hij zijn moeder aan. 'En hoe gewoon is het dat een verliefdheid stop?' Zijn moeder was vast al verrast door zijn eerste vraag, maar als hij nu echt op ging biechten wat er gaande was, zou ze pas echt een shock beleven.

Iwone werd door elke vraag verrast die Evan stelde. Dit was totaal niet het gedrag dat ze van hem gewend was. Normaal was hij nooit zo geïnteresseerd in onderwerpen in liefde, laat staan dat hij zoveel vragen uit zichzelf vroeg. Bij zijn vraag werd ze rood en draaide ze ongemakkelijk haar ring om haar vinger heen. Ondanks dat ze al een hele tijd gescheiden was van David kon ze niet ontkennen dat haar liefde voor hem ooit verdwenen was. Hetzelfde gold voor Tobias. Uiteraard kwam die liefde in de verste verten niet in de buurt van de liefde die ze voor Edmund voelde, het was er wel. 'Dat weet ik niet, Evan. Ik- ik denk dat het erg moeilijk is om geen liefde meer voor iemand te voelen, als je dat ooit wel hebt gedaan. Maar ik denk dat het wel kan gebeuren?' Ze was inmiddels opgestaan en op de leuning van Evans stoel gaan zitten. Geruststellend legde ze haar hand op zijn schouder. 'Vanwaar al die vragen, lieverd? Gaat dit over Pippa?'

Evan slikte en probeerde zijn moeders ogen te vermijden. Dat ging echter moeilijk toen ze bij hem kwam zitten en ze haar hand op zijn schouder legde. Het was voor hem genoeg om het nu te kunnen zeggen. 'Ik ben geloof ik verliefd op Wren, de kok uit de taverne in het Noorden. Hij is nu hier, in het Zuiden.' Stil liet hij zijn hoofd hangen. Nu het er uit was, begreep hij dat hij zich nooit geschaamd had voor zijn vriend of hun relatie. Iets wat hij in eerste instantie had gedacht dat hem ervan weerhield om het ook maar met iemand te delen. Evan was echter de hele tijd bang geweest dat iemand het af zou keuren en hem zou adviseren om er meteen mee te stoppen. En als hem dat verteld was geweest had hij het al af moeten kappen voor hij naar huis ging vanuit het Noorden. De maanden van brievenuitwisseling en nu het hernieuwde contact had hij voor geen goud willen missen.

Iwone verstarde bij zijn woorden en keek hem vol verbazing aan. Er was een heleboel dat ze had verwacht, maar dit hoorde er zeker niet bij. 'Evan, je-' Ze slikte moeizaam en kneep zacht in zijn schouder. Met veel moeite produceerde ze weer een geruststellende glimlach. 'Je hebt mij nog nooit over deze man verteld. Vertel eens wat meer!' spoorde ze hem aan. Haar hoofd leek op volle toeren na te denken en het enige wat ze kon bedenken was dat dit een grap was van Henry en Ren of dat iemand Evan gebruikte voor allerlei zaken. Hoe had hij in godsnaam een kok in het Noorden kunnen ontmoeten? 'Was deze man een kok aan het Noordelijke hof?' vroeg ze uiteindelijk benieuwd. 'En is hij meegekomen met mijn broer en zijn familie?'

Evan vond de blik van zijn moeder maar niets. Hij wist niet wat het betekende en het bracht hem in verlegenheid. Eerst zei hij niets, maar schudde geïrriteerd zijn hoofd. 'Nee, ik zei dat hij een kok in een taverne was.' Hij vond het altijd uitermate vervelend als iemand maar half had opgevangen van wat hij zei, omdat hij zichzelf dan opnieuw moest verklaren. 'Het was de taverne waar Ren het meisje ontmoette. Ik heb hem daarmee naartoe genomen. Tijdens de festiviteiten had ik een- werd ik onwel en heb ik me verstopt in een steeg. Wren heeft me toen geholpen en later heb ik hem terug opgezocht. Hij is hier gekomen omdat de taverne in het Noorden stuk gelopen was. Dat kwam niet door zijn kookkunsten, overigens.' Hij staarde hard naar zijn handen. Op de een of andere manier voelde hij zich erg opgelaten, zelfs boos, omdat hij het gevoel had dat hij moest uitleggen hoe hij op een man zoals Wren had kunnen vallen. 'Ik voel me rustig bij hem. Op mijn gemak.'

Iwone merkte de verandering in zijn toon op en gleed geruststellend met haar hand door zijn haren heen. Het was duidelijk dat Evan dit veel serieuzer nam dan dat ze had gedacht. Overdonderd luisterde ze naar zijn verhaal en keek ze hem vervolgens met een kleine glimlach aan. 'Het klinkt alsof het een erg aardige man is. En het zegt erg veel dat hij je helemaal naar het Zuiden is gevolgd.' Nu vielen ook al zijn vragen op zijn plek. 'Maar waarom heb je het mij niet eerder verteld? Dan had ik kunnen helpen om hem in het Zuiden te krijgen of om dit te laten werken of...' Ze betrapte zichzelf erop dat ze erg meeging in de emotie van haar zoon. Het kwam gewoonweg niet vaak voor dat Evan zich bij iemand op zijn gemak voelde. 'Ik wil deze man erg graag eens ontmoeten. Vind je dat goed, Evan? En in de tussentijd...' Ze beet op haar lip en pakte vervolgens zijn hand vast. 'Vertel het verder maar aan niemand, oké?'

'Hij is me niet gevolgd. Wren had altijd al naar het Zuiden willen komen en toen de taverne ten onder ging moesten hij en de waardin en de andere serveerster ergens opnieuw beginnen.' Evan dacht het verstandig zijn moeder wat informatie te weerhouden. Bijvoorbeeld dat hij zomaar geld had achtergelaten voor Wren om ooit naar het Zuiden te komen. Hij was beduusd door haar woorden en haar wil om zijn vriend eens te ontmoeten. Dat had hij nooit gedacht. 'Ik- Ik kan Wren vragen of hij dat zou willen.' Het zou veel voor hem betekenen om Wren voor te stellen aan ook maar iemand als zijn vriend, en niet de leugen op houdend dat hij een vriend was. 'Niemand?' Vragend keek Evan zijn moeder aan en kneep in haar hand. 'Wat kan er gebeuren?' vroeg hij met tegenzin, maar bereid om de risico's te kennen.

'Ik hoop van harte dat Wren ermee zal in stemmen,' glimlachte Iwone oprecht, maar die glimlach verdween al snel weer na zijn vraag. Liefdevol gleed ze met haar vrije hand langs zijn wang en zuchtte ze zachtjes. 'Evan, lieverd, je gaat met Pippa trouwen. Het Noorden rekent erop dat jij en Pippa een goed huwelijk krijgen en dat Pippa zich geliefd voelt. Als ze te horen krijgen dat er nog iemand in het spel is, dan...' Ze kneep in zijn hand en schudde haar hoofd. Ze besloot om maar eerlijk te zijn. 'Dat gaan ze niet tolereren. Mijn broer zal Pippa dan vast weer naar het Noorden meenemen en het huwelijk af blazen.' Nu kwam nog het moeilijkste gedeelte en met een treurige blik keek ze haar zoon aan. 'Relaties tussen mannen zijn in de adel niet zo vanzelfsprekend als onder het volk. Ik weet niet eens hoe je vader erover denkt. Er wordt haast niet over gesproken.' Één van haar broers viel op mannen en ze herinnerde zich nog goed hoe erg hij daarmee worstelde. Alles moest in het geheim gebeuren, vooral nadat hij met een vrouw was getrouwd. Ze wilde Evan niet zo'n leven aan doen, maar daarnaast wilde ze ook dat hij gelukkig was.

'Ik wilde het ook niet aan iedereen vertellen,' sprak Evan zijn moeder tegen. 'Niet aan de verkeerde mensen. Maar vader-' Hij besefte zich dat hij zijn moeder nu ook nog niet had verteld over het feit dat Wren opgesloten had gezeten in de kerkers door zijn bezoek aan het bruiloftsfeest. 'Ik ga met Pippa trouwen, ik weet dat ik dat moet doen. Wren weet dat ook,' vertelde Evan haar. Hij hoopte dat ze begreep dat hij advies nodig had over hoe het verder moest. Het was fijn het haar te vertellen, maar voor hem de grootste reden om dat te doen was dat ze hem vast kon vertellen wat er nu te doen stond. Volgens haar moest hij er dus sowieso met niemand over praten. Dat kon hij wel doen.

Iwone keek haar zoon bedachtzaam aan en streek ondertussen met haar duim over zijn hand heen. 'Misschien is het wel verstandig om eens met jouw vader om tafel te gaan zitten en het te vertellen. Het is namelijk voor ons allebei vervelend om een geheim voor hem te hebben,' zei ze zachtjes en onzeker. Ze had geen idee hoe Edmund zou reageren en wat hij zou willen dat er zou gebeuren. Iwone kon het voor Evan opnemen, maar uiteindelijk had haar man het laatste woord. 'Ik hoop echt dat je nog een mooie tijd met hem zal hebben, Evan. Maar ooit- Het zal ooit moeten stoppen. Dan heb je een vrouw en kinderen om voor te zorgen en ben je tevens landheer. Ik zeg niet dat jullie moeten stoppen om elkaar te zien, maar ik denk dat jullie elkaar en jullie gezin enkel pijn doen door op romantische voet verder te gaan.'

Evan voelde maar al te goed hoe het was om een geheim voor zijn ouders te hebben. Zeker nu hij op dit moment zijn moeder alles had opgebiecht, behalve de gebeurtenissen rondom het feest. Het zou hem ernstig kwalijk genomen worden als ze daar achter kwam via zijn vader. Evan kon het zichzelf echter niet opbrengen om het haar nu te vertellen. 'Ik- ja.' Het idee om het stop te moeten zetten bracht hem erg in dubio. Hij had daar namelijk de verantwoordelijkheid voor. Wren zou geen gezin krijgen en geen positie als landheer, maar Evan wel en daar moest hij goed rekening mee houden. Hij knikte uiteindelijk afwezig en leunde wat naar achteren. 'Bedankt voor al uw begrip, moeder,' zei Evan zacht.

Iwone keek haar zoon liefdevol aan en drukte een kus op zijn donkere haren. 'Ga de komende tijd iets leuks met Pippa doen, oké? En geniet nog van je tijd met Wren.' Iwone was opgestaan en wreef haar jurk weer recht. Ze hoopte dat Evan goed na zou denken over haar woorden en deze ook zou nastreven. 'Dan gaan we binnenkort maar eens met jouw vader erover praten. Laat maar weten als je er klaar voor bent.' Ze knipoogde naar hem, gaf hem nog een stevige omhelzing en liep vervolgens het vertrek uit.

[klaar]

Nieuw

Evan zat aan zijn schaakbord en staarde intens naar de witte en zwarte speelstukken. Hij fronste echter diep en zuchtte meerdere malen terwijl hij zo af en toe afgeleid het raam uit staarde. Hij had zojuist een brief gelezen van Henry. Zijn vader had het langs gebracht. Het herinnerde hem er des te meer aan hoe stil het was in het kasteel. De familie was verspreid over het land. Hij had zijn zusjes en twee oudere broers in geen tijden gezien. Hetzelfde gold voor zijn ouders. Hij merkte dat ze meer bij hem langs kwamen, vaker met hem probeerden te spreken en ook te overleggen, omdat er nu niemand anders was. Het maakte de sfeer in het kasteel er niet beter op. Dat was ernstig ontregeld, zeker na de aanval van het Oosten. Het mocht dan geen geslaagde actie zijn geweest, het was wel blijven hangen. En niet alleen bij Evan en zijn vader, maar ook bij de bevolking die steeds ontevredener werd. Met een diepe zucht stond Evan op en ging voor het raam staan om over de bossen uit te turen. Het was een beter uitzicht dan de stad op het moment. Het gaf hem niet zoveel zorgen.