Huisje in het bos [Willa/Henry]

-

Henry liep bedachtzaam langs de muur van het huisje, op zoek naar enkele gaten waar nog koude lucht doorheen kon komen. Hij, Willa en Tobias waren enkele dagen geleden ingetrokken in het houten huisje en ondanks dat het er erg aangenaam was, konden de nachten nog erg koud zijn. Toen hij eenmaal een opening had gevonden, pakte hij een stuk hout en timmerde hij het stuk ervoor. Met een zucht besefte hij zich dat Dorian dit waarschijnlijk veel beter op zou kunnen lossen en besloot dus om later zijn schoonvaders hulp in te roepen. Hij had al meerdere malen aangeboden om te helpen, maar Henry had alle hulp afgeslagen.

Willa was die ochtend een stukje gaan wandelen met de kleine Tobias. Ze had van haar tantes geleerd om met doeken haar zoontje op haar rug te dragen zodat ze beiden konden genieten van een wandeling of van wat dan ook. Ze kon nog steeds niet ver de bossen in, vooral vanwege de koud, maar het was iets. Tussen de bomen door hoorde ze al het getimmer van Henry toen ze weer op weg terug was. Eenmaal aangekomen liep ze met een glimlach om het huisje. 'Heb je trek? Toby slaapt, ik kan nu wat voor je maken voor hij wakker wordt?' De huiselijkheid die meegekomen was met het verhuizen naar het bescheiden gebouw in de bossen van het kasteel had haar de afgelopen erg goed laten voelen. Ze had weer dingen gedaan zoals schoon maken en met plezier. Er was weer een routine die ze voor zichzelf uit kon zetten.

Henry had toch maar het stuk hout op de muur getimmerd en ging net verder met de rest van de muren, toen Willa met Tobias aan kwam lopen. Het was een mooi gezicht om Tobias zo content te zien slapen op de rug van zijn vrouw. 'Ik kan wel drie zwijnen op,' grapte Henry, waarna hij Tobias van Willa's rug los maakte en hem voorzichtig in zijn eigen armen nam. Zijn zoon groeide als bloemkool en voelde elke dag wel weer wat zwaarder aan. Hij sloeg zijn vrije arm om Willa heen en drukte een kus op haar haren, waarna hij haar mee naar binnen nam. 'Hoe was de wandeling? Heeft Toby al zijn eerste hert gezien?' vroeg Henry nieuwsgierig. Hij wist nog goed hoe Edmund en zijn moeder hem ook vaak mee de bossen in hadden genomen.

Willa lachte om Henry's grap. Ze kuste hem vlug terug voor hij verdween en volgde hem naar binnen het huisje in. Het koste wat tijd voor ze haar laarzen en al haar andere lagen dikke warme kleding uit had. Gelukkig was er een aangenaam vuur aan in de haard en kon ze zich daar goed aan op warmen. 'Het was prachtig en juist toen er een hert voorbij sprong had die zoon van jou het voor elkaar gekregen om in slaap te vallen dus heeft Tobias hem gemist' lachte Willa geamuseerd. Ze was zo enthousiast geweest en had haar kleine jongen het nog niet gezien. Nog enkele seconden bleef ze voor de warmende vlammen staan, maar liet ze het toch gaan om aan het eten te beginnen. Het koken deed haar vanzelfsprekend erg aan haar moeder denken. Het was echter een fijne herinnering. Natuurlijk maakte het haar nog altijd emotioneel om aan haar te denken, maar het gevoel dat ze kreeg was nu anders dan een lente geleden. 'Wat was je aan het timmeren?' vroeg ze benieuwd.

Hij keek Tobias met een opgetrokken wenkbrauw aan, maar hij lag nog steeds te slapen en leek niets door te hebben van wat er om hem heen gebeurde. Voorzichtig legde Henry dus zijn zoon in zijn wiegje en liep hij vervolgens naar Willa toe, om te kijken of hij kon helpen. Hij pakte wat groenten onder haar handen vandaan en begon deze in stukken te snijden. 'Weet je nog dat het 's nachts zo koud wordt? Het komt denk ik doordat er nog wat openingen in het hout zitten. Ik denk dat ik Dorian morgen ga vragen of hij er iets tegen weet. Dit is namelijk de meest provisorische manier die ik kon verzinnen,' lachte hij, waarna hij verder ging met snijden. Het was een hele opluchting geweest toen hun huisje eindelijk bewoonbaar was en ze konden intrekken. Het was dan ook grote teleurstelling voor Henry geweest dat er nog steeds fouten bleken te zitten in het huis.

Nieuw

Willa had een slapende Tobias in haar armen. Hij was uitgeput geweest na de lange en plotselinge reis. Het had Willa veel moeite gekost hem rustig te houden. Voor haar was de reis net zo uitputtend geweest. Vooral omdat ze niet wist wat er aan de hand was. Haar hoofd draaide echter op volle toeren en ze kon niet net zoals haar zoon de slaap vatten. Bovendien was ze meteen naar het huisje van haar en Henry gegaan om haar vader te zien. Hij was net zo bezorgd geweest toen ze had verteld dat Henry hen had aangespoord alle spullen te pakken en te vertrekken, nog voor Davids dood. Bovendien was hij bij aankomst in het Zuiden niet eens mee gegaan naar het paleis. Het was meer dan zorgwekkend. Willa wachtte al een hele tijd op hem en ze voelde aan haar rug dat ze moest gaan zitten. Zelfs de kleine in haar buik was onrustig. Uiteindelijk nam ze toch plaats op een stoel en keek ze door het raam, wachtend op Henry's komst.

Henry kwam zijn huis zwijgend binnen lopen en liep linea recta naar de slaapkamer toe. Daar verwisselde hij zijn geurende en modderige kleding voor een schone set en waste hij de modder van zijn gezicht. Hij had dagenlang achter elkaar gereden en hij kon werkelijk niet meer. Maar vooral de kwestie van zijn vader hing zwaar boven zijn hoofd. Pas na een tijdje verliet hij de kamer en ging hij op zoek naar Willa, die hij vond in de woonkamer. Hij had haar vanaf buiten al zien zitten met Tobias. Als begroeting drukte hij een kus op haar lippen en trok hij een stoel naast de hare, waarop hij plaats nam. 'Het spijt me dat het allemaal zo'n chaos is. Ik- ik ben op verzoek van mijn vader meteen doorgereden naar Anthony. En- oké, Willa, schrik alsjeblieft niet. Hier, laat mij Tobias vast houden.'

Willa had Henry aan zien komen, maar was niet overeind gekomen toen ze de deur open en dicht had horen gaan. Nu ze dan eindelijk precies zouden weten waar dit alles over ging, kon ze het niet meer opbrengen om het werkelijk aan te horen. Met een ernstig gezicht nam ze de kus aan en overhandigde vervolgens de nog altijd slapende Tobias aan haar man. Vermoeid wreef ze langs haar slapen. 'Zeg het gewoon, Henry. Gooi het er uit.' Het had geen nut meer om er omheen te draaien. Ze waren beiden moe en Willa had het idee dat Henry te veel last droeg. Ze zag het aan zijn gezicht, aan zijn houding.

Henry nam Tobias van haar over en hield zijn slapende zoon voorzichtig in zijn armen vast. 'Mijn vader wil dat ik koning word,' gooide hij er uiteindelijk maar uit. 'En hij heeft al een deal gesloten met Silas. Er staat een leger klaar. En hij hoopt dat ik ook de steun van Gregoire, Edmund en Nathan zal krijgen.' Vervolgens zweeg Henry en staarde hij naar het vredige gezichtje van Tobias. Het zou alles veranderen als hij ervoor zou kiezen om de troon te pakken. 'Hij had een brief met alle uitleg aan Anthony gegeven. Toen ik bij hem kwam om afscheid te nemen, beval hij mij om weg te gaan en naar Anthony te gaan. Mijn moeder heeft namelijk ooit van Adelaide gehoord dat ze Estella op de troon wil gaan zetten. Dat plan gaat door, nu mijn vader op sterven ligt.'

Willa keek niet naar haar man, maar naar Tobias toen de woorden werden gezegd. Een zucht verliet haar mond terwijl ze haar ogen sloot en haar hoofd voorover liet hangen. In eerste instantie gebeurde er niet veel. Ze was gewoon zo ingenomen door de moeheid. Uiteindelijk slaakte ze nog een zucht en wreef met haar handen door haar haren terwijl ze de emoties op voelde borrelen. Met tranen in haar ogen keek ze Henry aan. Willa had geen idee wat ze nu kon zeggen. Ze had het idee dat er helemaal niets meer te zeggen was. Wat had ze er aan om boos te worden? En wat deed het haar nu voor goeds om in tranen uit te barsten? Haar handen tot vuisten ballend stond ze op en liep linea recta naar buiten.

Henry keek zwijgend de reactie van Willa af en wist niets wat hij moest zeggen toen hij de tranen in haar ogen zag. Hij liet haar dan ook weg lopen zonder in eerste instantie achter haar aan te lopen. Hoe kon hij dit goed praten? Ze kende hem goed genoeg dat ze allang had gemerkt dat hij dit serieus nam. Toch stond hij uiteindelijk ook op met Tobias in zijn armen, legde hij hem in zijn wieg en liep hij naar buiten toe achter Willa aan. Hij ging naast haar staan en staarde zo naar de bomen die hun huisje omringden. 'Het spijt me dat ik niet eerder iets heb gezegd. Ik had mijn vader beloofd om niets te vertellen, tot ik bij Anthony langs was geweest. Op dat moment wist ik pas wat mijn vader met mij van plan was.' Hij draaide zich naar haar toe, maar raakte haar verder niet aan. 'Vertel me alsjeblieft wat er nu in je omgaat. Ik weet dat dit ongelofelijk onverwachts is.'

Willa liet de kille wind in haar gezicht slaan in de hoop dat het haar tranen zou drogen. Ze had haar armen stevig om haar eigen lichaam geslagen, meer om haarzelf bij elkaar te houden dan tegen de koud. Toen ze plots Henry's stem hoorde keek ze kort naar hem om. Ze bleef nog enkele tellen stil. 'Het kan nog steeds. Dat wat ik een paar jaar terug heb gezegd. Een nieuw leven starten. Jij, Tobias, ik en de nieuweling.' Het waren loze woorden zonder enige hoop. Willa wist maar al te goed dat Henry nooit zomaar afstand kon doen van dit alles. Ze zou doen wat hij met haar had gedaan toen ze hierheen verhuisden. Ze zou hem weg halen van alles dat hem bezig hield, waar hij gepassioneerd in was, waar hij betekenis in het leven vond. Zou hij dan net zoals haar een nieuw doel kunnen vinden?

Toen hij Willa naast zich zag bibberen, sloeg hij uiteindelijk toch een arm om haar heen en hield hij haar zo stevig vast. Haar buik drukte tegen zijn heup aan en hij besefte zich weer hoeveel er wel op het spel stond als hij de wens van zijn vader zou navolgen. 'Ik weet het,' reageerde hij zacht. Niemand zou hen tegen houden. Estella zou koningin worden en de Goden mochten weten hoe het volk daarop zou reageren. Hij kon hen niet zomaar zijn rug toe keren. 'Kom in elk geval naar binnen toe, Will. Ik- ik heb nog geen idee hoe ik hier over denk. We zijn beiden te moe om hier nu over te gaan discussiëren.' Daarbij begon Tobias binnen te huilen en was het haardvuur uitgegaan door de koude lucht van buiten. Simpel gezegd wilde hij er gewoon niet over praten, omdat hij wist dat geen enkele keuze hen allebei gelukkig zou maken.

Willa legde haar hoofd tegen Henry's borst toen hij een arm om haar heen legde. Het was dat haar buik zo aanwezig was, anders had ze misschien kunnen in beelden dat het jaren eerder was en dat er nog geen complicaties waren geweest. Ze herinnerde zich het bezoek dat hij had gebracht nog goed toen hij had verteld over zij mogelijke plan. Langzaam knikte Willa bij het voorstel van haar man. Misschien werd zou de woede en frustratie haar de aankomende dagen en weken nog wel grijpen, maar voor nu was ze slechts geraakt en misschien zelfs bang. Toen ze ook Tobias hoorde huilen liep ze Henry voor het huisje in en haalde hun zoon uit het wiegje om hem vervolgens stevig tegen zich aan te houden. Hem heen en weer wiegend keek ze Henry aan en stak uiteindelijk een hand naar hem uit.

Henry liep achter Willa aan naar binnen en knielde vervolgens bij de haard neer. Al snel had hij deze met wat extra hout aan het branden gekregen en zo verspreidde de warmte van eerder zich weer door het huisje heen. Hij besefte zich nu pas hoe erg hij dit had gemist tijdens het verblijf in het Noorden. Hij nam de uitgestoken hand van Willa aan en sloeg zijn armen vervolgens om zijn vrouw en zoon heen. Misschien zou de komende dagen ook eindelijk zijn opgekropte verdriet om zijn vader naar boven komen. Tijdens de lange reis had hij veel te veel tijd gehad om alle momenten met zijn vader te herinneren. 'Hoe ging het toen jullie hier aan kwamen? Ging dat allemaal goed? Waren er geen gekke dingen gebeurd in de tijd dat we weg waren?' Hij gebaarde naar de sofa en nam daar samen met haar op plaats. 'En hoe gaat het met je vader?'

Willa concentreerde zich op haar ademhaling en op de warmte van zowel Henry's als Tobias lichaam terwijl ze zo samen stonden. Uiteindelijk moest ze toch afstand nemen toen hun zoon onrustig begon te worden en in haar armen kronkelde. Ze zette hem op zijn beide benen en ging toen zoals Henry gebaarde op de bank zitten. 'Er was wat onrust onder de bedienden van je familie. De stallen waren niet klaar en dat soort dingen. Verder heb ik geen idee.' Willa had zich tot nu toe erg bewust buiten al het kasteel gebeuren gehouden. Het enige waar ze zich zo nu en dan in mengde waren de paarden van de familie Rabbion. 'Vader was heel blij ons te zien, maar ik heb hem met een smoes naar de stad gestuurd. Hij zal straks vast langs komen om te vragen wat er aan de hand is.' Ze zuchtte en leunde voorover en legde zo haar hoofd tegen Henry's schouder. 'Ik moet weten wat er nu gaat gebeuren,' zei ze zacht.

Henry liet zijn gezicht in zijn handen rusten en haalde zijn schouders op. 'Ik weet niet wat er gaat gebeuren, Willa. Ik- ik weet niet wat ik wil, wat het beste is, wat- Als ik eenmaal een pad heb gekozen, dan kan ik niet meer terug,' herhaalde hij de woorden van Anthony. 'Dan kunnen wíj niet meer terug. Ik moet hier gewoon nog over nadenken.' Tobias was de laatste tijd begonnen met lopen, dus pakte Henry zijn handen vast en liet hij hem heen en weer voor zijn benen lopen. Stilletjes bekeek hij het tevreden gezichtje van zijn zoon en liet hij vervolgens zijn blik afglijden naar Willa's bolle buik. Ze hadden een erg goed leven en het zou nog mooier worden met hun tweede kind erbij. Het was de meest verschrikkelijke tijd om zijn recht op de troon op te eisen. Maar als hij nu niet zou handelen, dan zou de hulproep van zijn vader voor niets zijn geweest.

Willa leunde naar achteren en gleed onrustig met haar handen over haar opgezwollen buik. Ze vond het ontzettend verontrustend dat Henry alleen over zichzelf sprak en het was daarom des te meer een opluchting toen hij de 'wij' erkende. Stil keek ze toe hoe haar man en zoon de kamer door stapten en zelfbewust liet ook zij haar blik op haar bollende lichaam rusten toen Henry dat deed. 'Wat- Het-' Ze zuchtte diep en wreef over haar voorhoofd. 'Wat me het meest beangstigd is dat ik je niet kan helpen. Als je de positie op eist.' Ze was voorzichtig met haar verwoording, omdat ze geen foute dingen wilde zeggen die haar later zouden achtervolgen. Willa haatte het dat ze nu niet oprecht eerlijk kon zijn tegen haar echtgenoot, maar het zou hen beiden niet veel goeds doen.

Henry liet Tobias naar zijn moeder toe stappen en tilde hem vervolgens op. Hij ging weer op de bank zitten en nam zijn zoon op schoot. 'Willa, ik-' Hij wreef over zijn baard heen en zocht naar de juiste woorden. 'Ik wil weten hoe je hier over denkt. Al je gedachten. We hebben nu een gezin en ik wil en kan deze beslissing dus niet in mijn eentje maken.' Henry leunde naar Willa toe en legde zijn hand in haar nek, om zo voorzichtig de spanning eruit te masseren. Hij vond het vreselijk dat dit moest gebeuren in zo'n belangrijke periode in hun leven. Het zou de eerste keer voor hen allebei zijn dat ze samen deze belangrijke momenten mee zouden maken. Met zijn andere hand wreef hij zacht over Tobias' rug, zodat hij al snel in slaap viel tegen zijn borst aan.

Willa sloot haar ogen toen ze de krachtige grip van Henry's hand voelde. Haar lichaam ontspande zich meteen, maar haar hoofd volgde dat voorbeeld niet. Ze dacht lang na over haar woorden en toen ze weer wat wilde zeggen zag ze dat hun zoon in slaap was gevallen. Zuchtend en met een kleine glimlach keek ze op naar Henry. 'Weet je nog dat je me van je plannen op de hoogte had gesteld? Voor we dit allemaal hadden?' Ze legde een hand op zijn wang en keek hem recht aan. 'Ik heb me er sinds toen altijd al op voorbereid en ik had altijd gedacht dat ik woest zou zijn. Net zo boos als toen je me vertelde dat we weg moesten uit het Noorden of misschien zelfs erger. Maar-' Met haar vrije hand gleed ze door de krullen van Tobias. 'Maar het heeft geen nut meer om boos te worden. Toen had ik mezelf er misschien nog van kunnen weerhouden om van je te houden en dit allemaal met je door te maken, maar nu niet meer. Dus ik steun je als je de keuze maakt en later kunnen we het wel over praktische zaken hebben. Over onze kinderen en wat dit voor hen betekent en- en wat het voor mij betekent. Maar je moet eerst een beslissing maken, anders wil ik al de gesprekken niet voeren.' Willa hoopte dat ze haar gevoelens juist verwoord had.

Henry luisterde stilletjes naar zijn vrouw, terwijl hij zijn slapende zoon nog steeds tegen zijn borst aan hield. Haar reactie gaf hem het zelfvertrouwen dat hij nog zocht om de stap ook werkelijk te overwegen. 'Ik wil nu nog geen beslissing maken. Ik moet eerst weten of ik de steun van Edmund, Nathan en Gregoire kan krijgen.' Het Zuidelijke leger was gigantisch en het zou hem enkele streepjes voor zetten. Daarbij kon hij de krijgers van Nathan ook goed gebruiken en het mooiste zou zijn als hij het Westelijke leger uit Estella's greep kon houden. Dan was de strijd eigenlijk al bijna gestreden, vooral met Silas' leger erbij. 'Maar dat zijn zaken voor morgen. Ik wil eerst weten hoe het met jou gaat en met de kleine.' Hij legde ook een hand op haar wang en drukte een geruststellende kus op haar lippen. Misschien was het zelfs wel een verontschuldigend gebaar voor alle heisa waarin hij hen zou brengen. 'En daarbij wil ik eerst de geboorte mee maken. Daarvoor ga ik nog geen acties ondernemen. Ik wil er eerst voor jou zijn.'

Willa had geen idee wat ze verder moest zeggen. Ze had geen verstand van deze zaken. Ze kon niet zeggen of ze dacht dat Nathan's leger hem zou steunen, of het Noorden achter hem zou staan. Voor haar leek het logisch om Henry te helpen, maar ze wist niet hoe het was om dit te moeten beslissen als leider van een leger. Nathan zou een erg belangrijke keuze moeten gaan maken die zij nooit zou kunnen maken. Willa nam de kus gewillig aan en probeerde zo de gedachten uit haar hoofd te zetten en zoals Henry zei die zorgen voor morgen of liever nog veel later te bewaren. 'Het gaat goed.' De afgelopen weken had ze een snellere zwangerschap gewenst. Haar lichaam zat constant in de weg en het had haar niet snel genoeg kunnen gaan, maar nu had ze plots een reden om zo lang mogelijk vast te houden aan de zwangerschap. Hierna zou alles veranderen. 'Vader heeft me een lijstje met mogelijke namen gegeven,' lachte ze zacht terwijl ze met haar handen over haar buik wreef.

'Dat verbaast mij niets. Staat zijn eigen naam er ook op?' lachte Henry als reactie op het lijstje van Dorian, waarna Tobias wakker schrok en al snel zichzelf uit rekte met een diepe gaap. Hij gaf Willa nog een kus op haar haren, waarna hij met zijn zoon op stond en nogmaals een stuk hout in de haard gooide. 'Ik denk dat ik nog even ga liggen, voordat je vader komt. En misschien wil onze zoon ook nog wel even zijn ogen dicht doen.' Hij kriebelde grinnikend met zijn vingers onder zijn voetjes en keek zijn vrouw vervolgens oprecht aan. 'Ik ben heel erg blij dat alles goed gaat. Voordat we het weten, hebben we opnieuw zo'n gezond kind.' Hij glimlachte en liep vervolgens naar de slaapkamer toe, waar hij enkel zijn oppervlakkige, vieze kleding uit deed en verder nog volledig gekleed in bed stapte. 'En als je ook nog wat rust nodig hebt, ben je hier welkom!' riep hij naar de woonkamer, waarna hij Tobias naast zich legde en al snel in een diepe slaap raakte.

[new]
Het was ongeveer een week geleden dat de tweeling van Willa en Henry was geboren. Het was een grote verrassing geweest en het had dus dubbel geluk geleverd. Echter begon Henry al een beetje uit zijn geluksroes te komen en besefte hij zich dat hij Willa niet alleen kon laten, niet met drie kleine kinderen. Alles was geregeld, de mannen stonden klaar, iedereen was gereed, maar Henry was de laatste dagen begonnen met twijfelen. Hij had net weer een gesprek gehad met Edmund, Evan en Ren en was op weg naar zijn huis toe, op weg naar zijn gezin. Eenmaal binnen sloot hij snel de deur achter zich en hoorde hij de enthousiaste stem van Tobias uit de woonkamer komen. Op het kleed bij de open haard vond hij uiteindelijk zijn drie zoons en zijn vrouw. Hij deed vluchtig zijn schoenen uit en nam ook plaats, waarna hij de drukke Tobias op zijn schoot nam. 'Heeft Iwan nou al eindelijk iets gedronken?' vroeg hij zijn vrouw, nadat hij haar een kus had gegeven.