Vertrekken van Willa en Henry

-

Nathan was later aangekomen in het Zuiden dan verwacht, doordat ze eerst met een grote groep naar het Noorden waren gereisd. Nathan had gehoopt om zijn zuster en neefje te kunnen zien, maar toen Leona en Nathan aan waren gekomen, bleek al snel dat zijn zuster naar het Zuiden was gereisd. Ze hadden gelukkig kunnen overnachten bij Nathans grootmoeder en zijn vervolgens ook naar het Zuiden gereisd. Hij was nog maar paar uur thuis en had besloten dat hij meteen zijn zuster op zou zoeken. Zelf zou Leona naar haar moeder gaan. Onaangekondigd liep Nathan het vertrek van zijn zuster binnen en keek hij om zich heen. 'Will! Ben je er?'

Willa had een paar uur voor haarzelf gehad. Henry was met Tobias op stap naar zijn grootouders en haar eigen vader had het zijn doel gemaakt om hout te vinden in het paleis en een nieuwe kribbe te maken voor Toby. Willa was daarom alleen in de immense vertrekken en was langzaam ingedut, ook al was het midden op de dag. De laatste tijd was ze moe, uitgeput en had ze maar in weinig dingen zin. Ze sprak bijna niemand, zelfs niet Henry, en trok voornamelijk met haar vader en zoontje op. Ze was daarom verrast te horen dat er iemand de vertrekken binnen kwam, tot ze haar broer's stem herkende. Moeizaam kwam ze overeind en strompelde ze slaperig zijn kant op. 'Nael?' Wrijvend in haar ogen probeerde ze te bevatten dat haar tweelingbroer hier in de vertrekken stond, in het Zuiden. Ze had hem al langer dan een half jaar niet gezien.

Nathan was al wat andere kamers ingelopen, toen hij plotseling Willa in de centrale ruimte zag komen lopen. 'Hé Will,' glimlachte hij, waarna hij onzeker naar haar toe liep en haar omhelsde. 'Je ziet er goed uit. Hoe gaat het?' Hij drukte een kus op haar wang, waarna hij wat afstand nam en haar opnieuw bekeek. 'Het spijt me dat ik niet eerder contact heb genomen. Leona en ik waren in het Noorden, maar blijkbaar hadden we jullie net gemist. We hebben toen bij oma Barnes geslapen.' Hij glimlachte en keek vervolgens om zich heen. 'Dus, waar is Tobias? Waar is mijn neefje?' lachte hij. 'En waar is Henry?'

Willa was nog niet wakker, anders had ze haar broer nooit zo dicht bij laten komen. Dan was ze meteen het vertrek uit gerend, maar nu hij haar zo verrast dat ze hem zonder iets te doen aan staarde. Pas toen hij Tobias noemde, ontwaakte ze echt en gleed er een schaduw over haar gezicht. 'Hoe gaat het? Hoe gáát het?' Haar handen grepen naar zijn schouders. 'Hoe durf je dat te vragen, Nathanael! Hoe durf je hier zomaar ineens in mijn vertrekken te verschijnen en te doen alsof er niets gebeurd is! Het spijt je dat je geen contact hebt opgenomen?' Ze schudde hem verwoed heen en weer en rukte zichzelf plots los toen ze de hitte van de woede naar haar gezicht voelde stijgen. 'Ga weg, alsjeblieft. En waag het niet Tobias op te zoeken. Wat heeft hij aan een oom die plots verdwijnt? Die niet eens de moeite neemt om brieven te sturen? Zo iemand wil ik niet in het leven van mijn zoon.' De woorden kwamen er sissend uit en het koste haar veel moeite om niet tegen hem te gaan schreeuwen.

Nathan zette geschrokken een stap naar achteren bij de aanval van Willa en slikte nerveus. Vol schuld sloot hij zijn ogen, terwijl hij zich besefte hoe verkeerd hij had gehandeld. 'Alsjeblieft, Willa, laat het me goed maken. Ik- na de dood van mam, ik was mezelf niet. En elke keer wilde ik een brief sturen, maar ik wist niet wat ik moest schrijven, en-' Hij haalde zijn schouders op. Het was een enorm zwak antwoord en daar was hij zich erg bewust van. 'Ik weet dat ik het verkloot heb, oké? Maar laat het me alsjeblieft goed maken. Ik zal nooit meer zo lang niets van me laten horen. Ik was gewoon bezig met het leger, met Marcus, met Leona...' Hij lette erop dat hij haar niet aan raakte en keek haar dus enkel aan. 'Maar houd me alsjeblieft niet van Tobias weg.'

Willa schudde haar hoofd en wendde zich van Nathan af. Ze sloeg haar armen om haar eigen lichaam. 'Ik wil het helemaal niet meer horen.' Bijtende op haar lip staarde ze naar de grond en liep ze uiteindelijk naar het raam om de frisse lucht haar rode wangen af te laten koelen. 'Vader en ik moesten het maar uitzoeken? Jij dacht, die redden het wel? Ze hebben mij niet nodig? Bij de Goden, Nathan waarom denk je áltijd en alleen aan jezelf op dat soort momenten!' Willa had zich nooit eerder zo boos gevoeld, maar het kwam niet alleen door Nathan. Het kwam door alles op het moment. Ze was boos op de mensen op de dingen, zelfs het weer kon haar woedend maken. Ze balde haar haar vuisten en kneep haar ogen dicht terwijl ze de neiging om tegen haar tweelingbroer te gillen weg probeerde te drukken. 'Je had het beloofd. Je had beloofd voor een tijdje te blijven. Waarom-'

Nathan liet verslagen zijn armen hangen en keek haar ongelovig aan. 'Kom op, Willa... Ik heb een fout gemaakt, het was stom van me, maar ik heb ervan geleerd. Ik zal jullie nooit meer zo lang alleen laten, laat staan zo weinig van me laten horen. Het- Het voelde gewoon fijn om even nergens aan te hoeven denken. En ik weet dat ik daardoor jou alleen maar met meer dingen opzadelde.' Zijn oma had hem ook al op zijn gedrag aangesproken, waar ze niet over te spreken was. Daarbij verwachtte hij ook wel een serieus gesprek met zijn vader te krijgen over zijn daden en gedrag. 'Kijk, ik wil best weggaan, maar- maar laat me niet gaan zonder enige belofte dat we nogmaals een gesprek gaan krijgen, oké?'

Willa klemde haar handen om de rand van het venster en gaf haar broer niet het genoegen om hem aan te kijken. Het was waarschijnlijk beter voor hem ook dat ze zijn gezicht niet zag die bij de woorden die hij zei paste. 'Maar ík had een fout gemaakt, Nathan en ik probeerde het je te vertellen, maar toen was je weg. Ik had je nodig! Ik wilde nergens aan denken. Is het ooit in je op gekomen dat- ' Ze besloot die gedachte niet uit te spreken en haalde diep adem. 'Ik haat het hier, Nathan. Ik wil naar huis, naar ons thuis, maar ik moest het achter laten omdat jij er niet was en nu heb ik vader daar ook weggehaald. Tobias zal er niet opgroeien. Hij zal niet op de veranda zitten of kastelen bouwen op de hooizolder. En moeder-' Ze haatte het dat ze tegen Nathan bleef praten. Ze wilde het niet en toch had ze de neiging om haar hart te luchten bij hem. Hij was haar beste vriend, tenminste dat was hij ooit.

Nathan liep naar Willa toe en ging naast haar bij het raam staan. 'Willa, ik ben niet diegene geweest die ervoor heeft gezorgd dat jullie in het Zuiden moeten wonen. Henry heeft dat gedaan en het was een goede beslissing. Álles is veranderd met de komst van Tobias.' Onzeker haalde hij een hand door zijn haren heen en zuchtte hij diep. 'Als ik terug kon, dan zou ik alles veranderen, Will. Ik heb er een zooitje van gemaakt en dat weet ik. Marcus en Leona hebben me zo vaak verteld dat ik moest schrijven en ik- ik klapte elke keer dicht.' Het was geen smoesje, hij wilde het ook niet als smoesje gebruiken, hij wilde enkel dat zijn zuster de waarheid wist. 'Tobias krijgt een goed leven, waar hij ook woont, Will. Onze jeugd was geweldig en speciaal- het was een buitenkans, Will. Maar alle anderen die in paleizen zijn opgegroeid zijn ook goed terecht gekomen. Tobias zal goed terecht komen. Dat kan niet anders met de ouders die hij heeft.'

Willa keek naast zich naar Nathan en wreef ruw het nat op haar wangen weg. Ze wilde niet horen wiens schuld het wel of niet was. Ze zocht al dagenlang naar iemand op wie ze de schuld van al haar problemen kon schuiven, maar dat was natuurlijk onmogelijk. 'Had me dan iets gestuurd waardoor ik wist dat je mijn brieven las. Bij de Goden het was dat Marcus me schreef anders had ik gedacht dat je dood was! Snap alsjeblieft waar je vader en mij doorheen hebt laten gaan!' Ze schudde haar hoofd en haalde verwoed een hand door haar krullen en streek nerveus langs haar donkere jurk. 'Het zal allemaal wel goed werken, natuurlijk, maar-' Willa stopte zichzelf en hield een hand naar hem op. 'Ik wil het niet met je goed maken zolang je nog niet met vader hebt gesproken. Bovendien ga ik het je niet vergeven nu. Ik was en ben woedend,' vertelde ze hem alsof het nog meer uitleg nodig had hoe ze zich voelde.

Nathan zweeg en wist dat zijn woorden niets goed zouden maken. Het zou hem niets verbazen als Willa enkel bozer werd door zijn loze verontschuldigingen. 'Ik was van plan om nu naar vader toe te gaan. Ik hoorde dat hij in het bos aan het werk was.' Zijn vader was altijd erg op zichzelf geweest en het verbaasde hem niet dat hij probeerde in zijn ritme te blijven door zich te storten op kleine projectjes. Zuchtend stopte hij zijn handen in zijn zakken en staarde hij naar buiten toe. Misschien kon hij via Henry wel zijn neefje te zien krijgen, al was het maar van een afstandje. 'Dan denk ik dat het maar een goed idee is als ik nu ga. Ik wil je niet langer ophouden,' mompelde hij, waarna hij Willa aan keek en knikte. 'Ik zie je nog wel deze dagen.'

'Goed, doe dat, ga naar vader.' Willa wist heel goed dat één van de redenen waarom haar vader had ingestemd met de verhuizing naar het Noorden was dat hij dacht Nathan dan weer te zien. Het leger moest vast en zeker naar het Zuiden komen voor de verduistering. Maar ze hadden hem dus net zo goed in het Noorden kunnen zien, wist ze nu. Kort keek ze haar broer aan en sloeg ze haar armen over elkaar met een knik van haar hoofd. Het was beter dat hij nu weg ging. Ze was niet in staat om over vergeving na te denken, nog niet. Er was nog te veel waar ze zich druk om maakte. Te veel zaken aan haar hoofd. 'Je hebt de slechtste periode gekozen om me je rug toe te keren.' Met die laatste woorden liep ze terug naar de slaapkamer om haar zichzelf rij klaar te maken. Rijden hielp altijd om haar hoofd te klaren.

Nathan knarste met zijn tanden op elkaar en sloeg zijn armen over elkaar heen, terwijl hoe toe keek hoe Willa koppig kwaad bleef op hem. Hij snapte dat ze hem niet zomaar kan vergeven, maar hoe dacht ze er mee op te schieten door kwaad te blijven? 'Het is goed dat je eindelijk eens uit je sprookje wakker bent geworden,' merkte hij op, terwijl hij de deur opende naar de gang toe. 'Want het leven zal niet alleen meer gaan op de manier dat jíj wilt.' Hij sloeg de deur dicht en liep onmiddellijk richting het bos. Hij keek er erg naar uit om zijn vader weer te spreken en daarbij hoopte hij dat hij vergevingsgezinder zou zijn. Hij zou vast weten hoe Nathan het moest aanpakken met Willa, want het deed hem erg veel dat hij zijn tweelingzus zoveel pijn had gedaan en niet bij haar was toen ze hem nodig had.

[new]

Willa had gezegd dat ze wat moest regelen, dus moest Henry die middag op Tobias passen. Hij vond het geen probleem, want hij paste graag op zijn eigen zoon. De eerste weken was het onwennig en raakte hij constant in paniek als Tobias maar niet stopte met huilen, maar nu had hij de meeste dingen onder de knie en durfde hij langer met Tobias alleen te zijn. Hij had Ren gevraagd om langs te komen, zodat hij Tobias kon ontmoeten. Hij was al op een punt dat hij op de grond kon liggen en met zijn speeltjes kon spelen. Het zou hem niet verbazen als hij over paar weken al kon kruipen. Zelf zat Henry naast hem en las hij wat papieren door. Nu hij weer thuis was in het Zuiden werd van hem verwacht dat hij zijn taken weer zou oppakken.

Ren had besloten om de ochtend door te brengen in de stad. Het was koud geweest, maar de kou had ervoor gezorgd dat hij al zijn gedachten weer op een rijtje kon zetten. Het was nog steeds een vreemd gevoel dat Eileen weer terug was, nadat hij haar een aantal weken niet had gezien en gesproken. Daar bovenop kwam nog dat Henry ineens een familie had waar hij voor moest zorgen, dus geen grappen en grollen meer - tot de grote spijt van Ren. Inmiddels was hij weer terug in het paleis, waar hij zich had omgekleed en nu was hij op weg naar de vertrekken van Henry. Hij had een briefje gevonden op zijn tafel met de vraag of hij langs wilde komen en daar kon hij natuurlijk geen nee tegen zeggen. Eenmaal bij de vertrekken, klopte hij aan en opende hij de deur. 'Je favoriete broer is gearriveerd.' lachte hij en stapte naar binnen.

Henry keek op bij horen van iemand die zij vertrekken binnen kwam en grijnsde breed toen het Ren bleek te zijn. Hij legde zijn papieren opzij, checkte of Tobias goed op het kleed lag en liep toen op Ren af, om hem stevig te omhelzen. 'Eindelijk!' lachte hij, waarna hij hem op zijn rug sloeg en breed glimlachte. 'Hoe gaat het met je? Het leek me nu wel een mooi moment om wat bij te praten. Willa komt vanavond pas weer thuis.' Hij schonk twee glazen met wijn in en ging vervolgens naast Tobias op de grond zitten. 'Nou, dit is dus beroemde Tobias Halley-Rabbion-Storm-Barnes,' lachte hij, terwijl hij Tobias op tilde.

Ren moest lachen en omhelsde Henry ook stevig. 'Alles gaat zijn gangetje.' lachte hij, terwijl hij al naar Tobias keek. 'En hoe bevalt het familieleven?' vroeg hij, terwijl hij de wijn aanpakte en ook op de grond ging zitten. 'De beroemde man met de vele achternamen.' grapte hij. 'Nou Tobias, ontmoet je favoriete oom.' Het jongetje keek hem onderzoekend aan, maar had zijn aandacht al snel weer gevestigd op zijn speelgoed dat op de grond lag. 'Hij heeft jou ogen en neus.' concludeerde hij, nadat Ren hem had bekeken en glimlachte. 'Maar hoe gaat het met jou?'

Henry moest lachen en haalde zijn schouders op. 'Het bevalt wel. Ik ben gek op Will en Tobias, maar dit leven is heel erg wennen. Ik kan niet meer de bossen in gaan wanneer ik wil, of met jou een andere stad bezoeken. Maar daartegenover heb ik wel een mooie, gezonde zoon gekregen. Dus, tja, laten we zeggen dat het wennen is.' Henry keek ook naar zijn zoon en moest lachen. 'Dat heeft hij inderdaad. Jammer genoeg heeft mijn vader dat nog niet kunnen zien,' verzuchtte Henry, waarna hij geruststellend glimlachte. 'Het gaat goed. Het is druk en Willa voelt zich hier niet lekker op haar plaats en-' Hij zuchtte en wreef over zijn baard. 'Ik voel me erg schuldig dat ik haar hier naartoe heb gedwongen.'

Ren kon begrijpen dat het erg wennen was. Hoe leuk hij het ook vond voor Henry, moest hij er zelf nog niet aan denken om een familie te hebben. Hij wist überhaupt niet of hij wel de juiste persoon was om een familie te starten. Misschien dat het ooit nog zou komen, als hij er klaar voor was. 'Ik weet zeker dat Willa het uiteindelijk wel zal begrijpen. Daarbij, je hebt gedaan wat je moest doen. Als er in het Noorden iets zou gebeuren met Tobias zou Will zichzelf nooit vergeven dat ze niet is mee gegaan naar het Zuiden. Misschien is ze boos op je, dat ze je heeft gedwongen, maar jij hebt de goede keuze gemaakt. Jij hebt gezien waar er gevaar is, waar zij dat niet heeft gezien. Hou dat in je achterhoofd.'

Henry leunde achterover en knikte instemmend. 'Ik kon inderdaad niets anders. Mijn vader zei dat ik een goede beslissing heb genomen en Edmund zei dat ook. Willa zal het vast wel op den duur beseffen.' Toen Tobias onrustig werd, pakte Henry hem op en wiegde hij hem in zijn armen. Al snel werd hij rustiger en nam hij goed te tijd om Ren te bestuderen. 'Maar genoeg over mij gepraat, heb jij nog nieuws? Ik hoorde dat je laatst naar Constance en Anthony bent geweest? Hoe was dat?' Henry glimlachte en keek zijn vriend afwachtend aan. Ren was de enige persoon aan wie hij écht alles vertelde, zelfs nog meer dan dat hij aan Willa en zijn moeder vertelde.

Ren moest glimlachen toen Henry Tobias oppakte. 'Ach, wat kan ik zeggen. Eileen is in het Zuiden, ze is zelfs in Lorath. Ik kwam haar tegen toen ik op de markt liep, hoe groot zijn de kansen..' grinnikte hij en dronk wat van zijn wijn. 'Het is altijd fijn om Constance en Anthony te zien en ik moet zeggen dat ze het goed voor elkaar hebben gekregen hoor. Het huis ziet er goed uit, het is een gezellig dorp. Schijnbaar is Anthony daar opgegroeid. Ze lijken erg gelukkig samen.' Hij was blij dat ze eindelijk een wat tijd voor elkaar hadden gevonden. 'En ik heb Constance zo ver gekregen om een boek te schrijven over alle reizen die ze heeft gemaakt.' lachte hij.

Henry luisterde aandachtig naar de woorden van Ren, waarna hij plotseling zijn hand op stak. 'Oké, wacht even, Ren,' zei hij snel, voordat hij nog verder over het onderwerp heen zou praten. 'Eileen is híér? In het Zuiden? Waarom is ze hiernaartoe gekomen?' In Henry's oren klonk dit heel erg alsof Eileen Ren achterna was gereisd. 'Wat heb je tegen haar gezegd, toen je haar tegen kwam?' Ren had eerder erg prijzend over haar gesproken en Henry was er zeker van dat er wel wat gevoelens van te pas waren gekomen. Hij glimlachte om de woorden over Constance. 'Ik weet zeker dat het een succes wordt. Ze heeft zulke indrukwekkende reizen gemaakt. Ik wil het in elk geval erg graag lezen.'

Ren had Henry niet verteld dat ze uit de taverne was gezet en dat hij Eileen had geholpen om naar het Zuiden te komen. 'Ze was in het Tyrosh uit de taverne gezet waar ze werkte. Ze had helemaal niets meer, dus ik heb haar destijds op weggeholpen. Geregeld dat ze bij wat tavernes kon overnachten, dat soort dingen.' vertelde hij Henry. 'Ik hoorde enkel maar niets van haar terug, ik dacht dat ze me had gebruikt. Tot ik haar tegenkwam op de markt. Ze werkt bij een stoffen kraam, ze heeft een kamer. Het lijkt erop alsof ze alles weer een beetje bij elkaar heeft. Ze had me al die tijd een brief willen sturen, met een uitleg. Die heeft ze uiteindelijk toch aan me gegeven.' Hij zette zijn lege mok aan de kant en kwam overeind, om naar het raam te lopen. 'Ik heb gezegd dat ik haar nog een kans geef, dat ze het recht heeft om hier opnieuw te beginnen.' zei hij uiteindelijk en draaide zich weer om, zodat hij Henry weer kon aankijken. 'Ik weet enkel nog niet hoe ik erover denk. Aan de ene kant ben ik blij dat ze in het Zuiden is, dat ik haar weer kan zien. Aan de andere kant weet ik niet wat ik precies voor haar voel, of ik na al die weken nog wel iets voor haar voel.'

Henry luisterde verbaasd naar de woorden van Ren over het meisje uit het Noorden. Ze had blijkbaar een veel grotere indruk op Ren gemaakt dan Henry eerder had gedacht. 'Ik denk dat je dat maar op één manier kan uitzoeken en dat is door weer eens wat met haar te gaan doen. Stel dat je haar dan gewoon als vriend ziet, dat is prima. Is het meer, dan weet je dat en kan je er werk van maken. En wie weet of het nog wel wederzijds is?' Henry stond met Tobias in zijn armen op en liep ook naar het raam toe. 'Houd ik elk geval je neefje eens vast, dat maakt je vast rustiger.' Hij legde Tobias in Rens armen en keek tevreden naar zijn beste vriend en broer met zijn eigen zoon in zijn handen. 'Hoe reageerde zij erop dat je haar nog een kans geeft?'