De Vertrekken van Henry en Willa

-

Willa had nu al een aantal weken gehad om te herstellen van haar zwangerschap en voelde zich bij iedere dag weer als hernieuwd. Ondanks dat de bevalling erg zwaar was geweest had haar lichaam zichzelf in rap tempo hersteld. Ze had daarom ook maar amper naar de geneesheren geluisterd als ze haar zeiden dat ze nog in bed moest blijven, nog niet mocht gaan rijden, alleen licht gekruid voedsel kon eten, haar zoons haar zo niet moest laten uitputten en haar taken als Koningin voor nu moest laten. Gelukkig waren de vrouwen die haar geholpen hadden aan het kraambed het ook niet eens met dat stel mannen. Ze hadden haar aan haar tantes uit het Noorden doen denken, aan haar eerste bevalling van Tobias toen ze enkel en alleen omringd was door familie. Er was echter iets aan haar veranderd dat haar niet met spijt deed terug denken aan haar vorige leven. Haar zwangerschap leek nieuwe kansen in het leven te hebben geroepen. Henry en zij hadden de afgelopen maanden meer tijd samen door gebracht met hun jongens dan ze in alle lentes daarvoor hadden gedaan sinds ze naar Evenfall waren verhuisd. Bovendien had ze met hulp van Ren een project opgezet om zwangere vrouwen in Evenfall te helpen met basisvoorzieningen. Ze hadden het naar Henry's moeder vernoemd. En hoewel die maanden van hervonden productiviteit in haar rol als Koningin, liefde voor haar echtgenoot en zoons, tolerantie voor het paleisleven, had ze pas echt de verandering gevoeld toen haar jongste zoon geboren was. De kleine Adrian was een droom, een wonder. Ze liet hem amper uit het zicht. Ook nu zat ze dicht bij de wieg op een stoel voor het balkon met de deuren wagenwijd open. De zon warmde haar gezicht terwijl ze met haar vingers langs de bolle wangetjes van het kindje wreef en hem zacht één van haar moeders liederen zong.

Henry had de laatste tijd als in een droom geleefd: hij zweefde van gelukzalige, geweldige dagen naar zware, weemoedige nachten. Willa's bevalling was hevig geweest en 's nachts herleefde hij die volledige dag opnieuw en opnieuw. Het deerde hem echter niet, vooral omdat hij elke ochtend met haar kussen en liefkozingen wakker werd. Dan wist hij dat het goed was en dat ze bij hem was. In de ochtend had hij vergaderingen gehad en vervolgens had hij besloten om bij zijn zoons en hun Septa te kijken. In de bibliotheek zaten ze gebogen over hun boeken, echter had Iwan zijn vader al snel zien staan en was hij enthousiast gaan zwaaien. Augustus had hem echter al snel tot stilte gesust en Tobias kon hem nog stiekem een glimlach geven. De laatste tijd had hij veel in bed moeten liggen door ziekte, maar hij was net zoals zijn moeder hersteld en kon nu weer met zijn broertjes mee doen. De gedachte aan zijn vrouw en zijn jongste zoon liet hem ook al snel zijn plichten vergeten en vluchtig ontweek hij zijn Raad en wachters, op weg naar zijn vrouw toe. Het laatste stuk naar zijn vertrekken toe rende hij dan ook, met de breedste glimlach rond zijn lippen, iets waar Ren hem de laatste tijd erg mee had gepest. Eenmaal binnen zag hij het silhouette van zijn vrouw op het balkon en hoorde hij ook haar stem. Hij besloot het lied niet te onderbreken en enkel in de deuropening te blijven staan, om zo zijn zoon en partner te bewonderen.

Willa was opgestaan om de energie die ze voelde maar te benutten. Nog altijd zingend liep ze rond de wieg om de rondslingerende spullen op te pakken en in haar armen te houden. De jongens waren die ochtend op bezoek geweest bij hun broertje en natuurlijk had dat er voor gezorgd dat de vertrekken overhoop lagen. Ze had er erg van genoten hoe Iwan en Tobias de kamer door aan het ravotten waren terwijl Augustus aan haar stoel gekluisterd zat terwijl ze Adrian voedde. Ze vond het helemaal niet erg als haar jongens een zooi achter lieten en ze had moeten lachen toen ze de gezichten van de kindermeisjes had gezien die de kinderen kwam halen om naar hun les met de Septa te brengen. Ze had ze maar meteen gerustgesteld dat zij dat niet op hoefden te ruimen. Ze wilde zojuist de vertrekken terug in stappen tot ze toen pas haar man in de deur zag staan. De glimlach die zijn aanwezigheid teweeg bracht besloeg haar hele gezicht. 'We hebben al weer bezoek, Adrian,' lachte Willa terwijl ze de opgeraapte spullen aan de kant legde en vervolgens op Henry af stapte. Met een hand op iedere wang begroette ze hem met een zachte kus. 'Ik dacht dat je vanavond pas klaar zou zijn.'

Henry had vol liefde naar zijn partner gekeken, hoe ze rond liep in hun vertrekken, alle rondslingerende spullen op pakte en zo lieflijk zong. Hij had zichzelf moeten inhouden om haar niet te helpen - de geneesheren waren meermaals naar hem toe gekomen met zorgen over de Koningin, dat ze niet genoeg rust nam en te snel alweer fysieke taken oppakte -, maar Willa had hem gerustgesteld dat het goed ging en dat zou hij dan dus ook aan nemen. Hij had nog even van het rustige moment willen genieten, maar zijn vrouw had hem al betrapt en vol genot keek hij toe hoe haar hele gezicht oplichtte. 'Ben ik al de zoveelste vandaag?' glimlachte hij benieuwd, terwijl hij de kus ontving en zijn eigen armen om zijn vrouw heen wikkelde. Zo drukte hij nog enkele kussen op haar lippen en gelaat en liep zo met zijn vrouw naar de wieg toe. Daar lag Adrian stilletjes om hem heen te kijken, al fixeerde zijn blik zich al snel op zijn ouders. 'Ik ben officieel ook nog niet klaar,' moest hij zachtjes bekennen, 'maar de Raad kan vast wel even wachten. Ik vond dit belangrijker.'

'Je zoons zijn je voor geweest deze ochtend.' Ook al waren al haar mannen vandaag al langs geweest, het was maar een rustige dag in tegenstelling tot weken geleden. De dagen na de bevalling terwijl ze zelf nog maar amper iets kon had ze bezoek gehad van haar hele familie, Henry's familie, de landheer en vrouwe uit het Oosten en nog veel meer. Het was natuurlijk al weer even geleden dat er een prins in het paleis geboren was dus er had veel bekijks bij gekomen. Willa had het niet erg gevonden. Vooral niet omdat ze familie en vrienden ineens weer om zich heen had. Ze liet zich door Henry terug naar de wieg leiden en bekeek haar echtgenoot met een nieuwsgierig glimlach toen hij vertelde dat hij eigenlijk nog niet zijn taken had afgerond voor die dag. 'De Raad kan vast wachten,' herhaalde ze met een tevreden blik en wenkte hem toen naar de stoel waar zij eerder op had gezeten. Vervolgens tilde Willa de kleine Adrian uit zijn wieg en overhandigde hem aan haar man. Die ochtend had ze tot haar verbazing iets mee gemaakt dat ze nu met Henry hoopte te kunnen delen. Hun zoon had zomaar gelachen, uit het niets.

Henry nam plaats op de stoel en kreeg al snel zijn zoon door zijn vrouw overhandigd. Hij herinnerde zich nog goed hoe hij na de geboorte van de tweeling steeds twee baby's in zijn armen had gehad. Eentje was dan ook een makkie. Gemakkelijk liet hij zijn zoon in de ronding van de arm liggen, zodat Adrian zich al snel ontspande en diep gaapte. Tegelijkertijd trok hij zijn vrouw op zijn vrije been en drukte hij gelukzalig enkele kussen op haar lippen. Hij was zo, zo opgelucht geweest toen zijn partners gezondheid de goede kant op ging. Na de bevalling had ze zo grauw geleken, zo ziek en zo zwak. Hij had nachtenlang gebeden tot de Goden dat ze Willa zouden genezen en gelukkig hadden ze geluisterd. 'Ik ben blij dat het goed met jullie gaat,' murmelde hij gelukzalig, terwijl hij over Willa's rug wreef. 'En dat de jongens zo voorzichtig met Adrian om gaan. Ze voelen zich echt al grote broers. Het is überhaupt ongelofelijk dat de jongens alweer zo groot zijn. Ik kan me nog herinneren dat Tobias een kleine jongen was.' Hij keek weer naar zijn zoon en wreef voorzichtig met zijn duim langs Adrians kleine wangetje, waardoor al snel de mondhoeken van zijn zoon omhoog trokken. Met dezelfde lach keek Henry naar zijn vrouw. 'Hij is aan het lachen!'

Willa keek toe hoe Henry Adrian behendig in zijn armen hield. Toen ze de tweeling hadden gekregen in het Zuiden had ze hem alles nog moeten voor doen. Echter had ze toen erg gemerkt hoe hard hij daar zijn best in deed, om in te halen wat zij de eerste keer had geleerd. En ondanks dat ze nu voor de tweede keer een zwangerschap van begin tot eind samen mee hadden gemaakt, had ze nog altijd spijt dat Henry er niet bij was geweest toen ze met Tobias in haar buik rondliep. Misschien was het deze keer ook zo veel rustiger gelopen allemaal, omdat er lang niet meer zo veel druk lag op hen tweeën. Henry had niets in te halen, Willa had het ongemak met het leven in een paleis van zich afgeschud, en ze hadden bovendien geen politieke crisis die al hun aandacht op eiste. Met een grijns keek ze toe hoe haar man het voor elkaar kreeg om net zoals zij zelf eerder die dag een glimlach op Adrian's gezichtje te krijgen. 'Ik zag het hem vanochtend voor het eerst doen. Is het niet ongelooflijk?' Haar andere zoons hadden pas veel later hun prachtige lachjes gedeeld met de wereld. 'Ik geloof dat we een heel vrolijk kindje hebben gekregen,' beaamde ze gelukkig terwijl ze de kleine jongen onder zijn kin kietelde om hem aan het lachen te houden.

'Vrolijker dan Iwan?' grapte Henry, terwijl hij nogmaals over zijn wangen streek en opnieuw een glimlach op het kleine gezichtje zag verschijnen. Tobias en Augustus waren een stuk ernstiger en het deed hem denken aan zichzelf van vroeger. Zijn moeder had hem vaak verteld hoe erg hij zich had moeten gedragen in de verschillende paleizen waar hij had gewoond en hoe serieus hij dat had genomen. 'Hij heeft jouw glimlach,' merkte hij op, terwijl hij ook langs Willa's wang streek om haar aan het glimlachen te maken. Ze was zo prachtig, zo mooi en zo lief. 'Wat ga je de rest van de dag doen? De geneesheren vertelde mij dat je al allerlei plannen hebt,' grinnikte hij, terwijl hij haar nieuwsgierig aan keek.

Willa moest lachen en haalde haar schouders op. 'Ik zou niet weten of dat wel mogelijk is.' De kleine Iwan was nu al een grote grappenmaker, hoe jong hij ook nog maar was. Soms konden zijn streken echt niet, maar dan was er altijd wel Augustus die hem tegen hield. Ze vond het fascinerend hoe ze zelf maar zelden tussen beiden hoefde te komen, omdat ze zo de balans in stand hielden door hij elkaar te zijn. Als Iwan zich verveelde en niet op kon letten tijdens een les, dan hielp Gus hem om te focussen en als Augustus weer te veel in zijn eigen wereld zat dan trok Iwan hem er wel uit om de paleistuinen te gaan verkennen. Willa keek naar Henry en probeerde haar glimlach nog tegen te houden al lukte dat niet. 'Maar hij begint steeds meer op zijn vader te lijken,' vulde ze aan en stond vervolgens op om weer in de weer te gaan met het opruimen en om het noemen van de geneesheren te ontwijken. 'Ik wil straks nog langs Ren gaan om te vragen hoe het met het project staat en om te checken of hij zichzelf niet overwerkt heeft. Maar verder houd ik het rustig.' Haar blik veranderde echter al snel terwijl ze aan haar plan voor de volgende dag dacht. 'Ik wil morgen uit rijden gaan. Naar de jagersbossen. Volgens de stalknechten is Iwani al wekenlang onrustig, dus zal het voor ons beiden bevrijdend zijn.'

Henry keek toe hoe Willa weer in de weer ging in hun vertrekken, terwijl hij zelf bleef zitten en hij Adrian tegen zijn brede borst aan liet liggen. Adrian was langzaam in slaap geprutteld en lag nu vredig te slapen. 'Je hebt gelijk,' zei hij zachtjes, terwijl hij de (nog minimale) gelijkenissen tussen hemzelf en zijn zoon zag. Hij had altijd gehoopt dat zijn zoons het uiterlijk en innerlijk van hun moeder zouden krijgen, echter kon het natuurlijk niet anders dan dat zijn zoons ook trekken van hemzelf kregen. 'Ik sprak Ren net nog. Hij vertelde dat alles prima verloopt met het project,' zei hij met een zijdelingse blik naar zijn vriendin toe. 'En je kent hem, wat hij ook doet, hij werkt altijd hard. Harder dan hij zou moeten werken. Maar je weet ook dat hij naar niemand luistert.' Hij grinnikte om die woorden en schudde ongelovig zijn hoofd. Hij vond het heerlijk om zijn koppige vriend aan zijn zijde te hebben, maar bij de Goden- wat kon die man toch koppig zijn. 'Buitenlucht is goed voor je,' stemde hij in, echter werd zijn toon voorzichtiger. 'Zorg je wel dat je iemand mee neemt? Gewoon voor de zekerheid.'

Willa stopte het speelgoed terug in de kisten en verzamelde de kussens en dekens waarmee Tobias en Iwan een fort aan het bouwen waren geweest. 'Ik ben blij dat je het toe geeft,' grinnikte Willa terwijl ze het balkon weer op stapte en één van de deuren sloot omdat er een frisse wind aan het opzetten was. 'Hij luistert naar jou. En heel soms als ik wel een erg goed punt maak ben ik trots te zeggen dat hij ook naar mij kan luisteren.' Met een lach schudde ze haar hoofd. Ze waardeerde de aanwezigheid van Henry's broer, zijn vriend, en zeker ook de hare, erg. Echter herinnerde ze zich ook nog goed hoe in zichzelf gekeerd hij was na de oorlog en hoe hij dat soms nog altijd was. 'Ik heb hem gezegd dat ik wil weten hoe ze in het legerkamp met beperkte middelen vrouwen tijdens de bevalling en naderhand helpen. Hopelijk schrijft hij Eileen dus.' Ze hoopte nog altijd dat Ren een sprankje geluk kon vinden zoals zij en Henry de laatste tijd. Verontwaardigd draaide Willa zich om toen ze de volgende woorden van haar man hoorde. 'Henry, ik voel me prima. Het is al weer weken geleden. Laat de geneesheren niet zo op je in praten. Die mannen hebben alleen maar tere adellijke vrouwen behandeld. Je moeder zegt dat ook altijd.' Ze deed haar best haar woorden geruststellend te maken, maar ze voelde wel degelijk een frustratie.

'Ren en ik hebben altijd al naar elkaar geluisterd,' grinnikte hij, terwijl hij zijn zoon nauwkeurig bekeek. Nog steeds probeerde hij zijn eigen trekken of die van Willa in zijn gezichtje te zoeken. 'Al luistert hij nooit als ik het over Eileen heb. Hij is vast veel te bang om haar een brief te sturen en zijn liefde te verkondigen. Ik heb hem al zo vaak op het hart gedrukt dat we hem echt wel een tijd kunnen missen.' Zijn broer was veel te koppig en verkondigde altijd dat er te veel werk op hem lag te wachten. Bij Willa's plots felle woorden zuchtte Henry diep en probeerde hij zijn blik op zijn zoon te blijven richten. Dan wist hij dat hij rustig en redelijk bleef. 'Ik weet het, Willa,' zei hij zacht en voorzichtig. 'Ik zou mezelf gewoon nooit vergeven als jou iets zou overkomen en ik er iets aan had kunnen doen. Begrijp dat ook alsjeblieft.' Hij stak zijn hand naar haar uit en hoopte dat ze deze zou vast pakken. 'Ik hou van je, Willa. Zal ik anders morgen mee gaan rijden?'

'Ik begrijp gewoon niet wat er zich tussen die twee heeft afgespeeld,' verzuchtte Willa nog als reactie op de adviseur en de zuster uit het legerkamp. Maar ze wist ook dat ze haar vriend gewoon moest laten doen wat hij dacht dat het beste was. Ze konden hem niet dwingen. Zuchtend sloot Willa vervolgens haar ogen en wreef langs haar wenkbrauw. Zij had maar weinig mee gekregen van de tijd na de bevalling. Het was Jillian die haar achteraf had verteld dat ze echt op het randje had gestaan. Dat had haar haar ogen doen openen en de reacties van haar familie heel anders doen zien. Vooral hoe Henry nu zo beschermend was. Echter was dat er al tijden en leek het sterker geworden na de komst van Adrian. Zwijgend pakte ze zijn hand vast en schoof een stoel naar de zijne zodat ze weer bij vader en zoon kon gaan zitten. 'Dat weet ik,' reageerde ze zacht terwijl haar vingers naar zijn gezicht gingen en uiteindelijk rond het ooglapje dwaalden. Ze wou dat hij begreep dat zij zo vaak moest toe kijken hoe hij zich in verschrikkelijk risicovolle situaties gooide, maar ze dacht niet dat ze dat echt uit hoefde te spreken. 'Ik zal iemand achter me aan laten rijden. Jij hebt morgen je besprekingen met de Noordelijke delegatie. Mart zal er zijn.' Willa glimlachte zwak en liet haar hand weer in haar schoot vallen.

Henry was opgelucht dat zijn vrouw weer toenadering naar hem zocht én dat ze instemde met zijn plan. Hij zou de volgende dag een stuk rustiger zijn met de gedachte dat zijn vrouw niet alleen in de bossen aan het rijden was. Met een vermoeide zucht sloot hij zijn éne oog bij de strelingen van zijn vrouw: nog steeds was zijn verloren oog een hekelpunt in zijn gezondheid en had het hem al vaak met hoge koorts in bed laten liggen. En dat verdomde ding jeukte zó erg... Toen haar hand weg viel, opende hij zijn oog weer en knikte hij kort. 'Ik ben blij dat Mart hier naartoe kon komen,' zei hij eerlijk. Het was eerst het plan geweest dat Henry naar het Noorden zou reizen, maar gezien de omstandigheden had Mart toegezegd om deze kant op te komen. Hij was de man erg dankbaar. 'Ik ben benieuwd hoe de omstandigheden in het Noorden op dit moment zijn. Ik heb gehoord dat de haven goed werk doet.' Hij brabbelde maar wat, terwijl zijn gedachten heel ergens anders lagen. Hij legde zijn hand in Willa's schoot en pakte zo weer haar hand vast. 'Hoe zou Tarth er nu uitgezien hebben als Estella koningin was geweest?'

Willa herinnerde zich nog veel te goed de dag dat ze het paleis in waren gegaan na de laatste slag net buiten Evenfall. Er had toen zo een gespannen sfeer gehangen die haar toen over haar hele lichaam kippenvel had bezorgd. De aanblik van de oude Koningin verzwolgen in verdriet en verlies zou ze nooit meer vergeten. Ondanks alle voornemens om het Noorden niet te straffen voor de burgeroorlog was de relatie tussen het Westen en het Noorden niet soepel verlopen. Mart was de goedheid zelve, maar de andere adel uit Tyrosh waren soms onmogelijk. 'Het spijt me dat hij de jonge Celine niet mee heeft kunnen nemen. Het zou leuk geweest zijn voor de jongens om een nieuw speelmaatje te hebben.' Ze begreep het echter maar al te goed dat Mart zijn dochter liever in het Noorden hield met al het vreselijke gepraat dat er soms het hof rond ging. Willa keek op toen ze Henry's hand voelde en kneep er hard in toen hij zijn vraag stelde. 'Anders, natuurlijk. Maar jíj bent nu de Koning, Henry. Jij moet Tarth maken zoals jij het altijd voor je hebt gezien.' Ze wilde niet dat hij vast zou komen te zitten met deze gedachte.

Hij zou het nooit vergeten hoe de oude Koningin hem met zoveel verdriet had aangekeken in zijn net veroverde paleis. Er had niet eens per se haat of woede in haar blik geschemerd, iets wat hij wel verdiend had. Sowieso schoten er nog vaak beelden van die verdomde dag door zijn hoofd heen. En van de veldslag. En van Willa's bevalling. En- Hij zuchtte diep en stond vervolgens op. Zorgvuldig hield hij zijn zoon in zijn armen vast en legde hij hem voorzichtig in zijn wieg. Hij was zo diep in slaap gedutteld dat hij niet eens door had dat hij niet meer bij zijn vader was. Nu hij zijn handen vrij had, trok hij zijn vrouw naar zich toe en kuste hij haar teder op haar wang. 'Ik had de oudste jongens mee willen nemen naar het Noorden, zodat ze hun neefjes en nichtjes nog eens zagen. Misschien dat ik dat over paar manen wel kan doen,' murmelde hij, terwijl hij zijn vrouw bedachtzaam aan keek. Haar opmerking over zijn koningschap deed hem altijd veel. Hij was diegene geweest die haar uiteindelijk mee had gesleurd in dit leven. 'Ik wil een goede Koning zijn, maar ik wil ook een goede vader en echtgenoot zijn. Ik wil mij niet in die balans verliezen, niet zoals mijn vader dat had gedaan en zijn vader weer...'

Willa volgde haar partner met haar ogen toen hij opgestaan was om Adrian terug in zijn wieg te leggen. Soms verdacht ze Henry er van dat hij lang niet alles wat er in zijn hoofd om ging met haar deelde. Dan zag ze zijn blik afdwalen als ze aan de eettafel zaten en wist ze niet hoe ze hem kon bereiken. Ze wilde hem zo graag kunnen helpen op die momenten en op zovele anderen, maar dan bedacht ze zich weer hoe weinig ze werkelijk voor hem kon doen. Het was dat Ren haar vaak genoeg vertelde dat haar ideeën voor Tarth ook waardevol waren, dat als ze wilde ze er werk van kon maken, anders had ze het al lang op gegeven om zich geheel op de kinderen te richten. Willa liet zich overeind trekken door Henry en glimlachte naar hem op. 'Een reis naar het Noorden zal ze vast goed doen. Ik wil ze al erg lang weer mee nemen naar de boerderij.' Ze liet niet alleen graag haar zoons de plek zien waar zij opgegroeid was, maar ze wilde ook vaker langs gaan om te zien hoe het met haar broer ging. 'Het is moeilijk zonder goed voorbeeld. Het zal niet altijd goed gaan, maar je doet zo je best, Henry. Ik-' Ze legde een hand op zijn wang en streek langs zijn volle baard. 'Ik doe ook maar wat. Denk je dat ik weet hoe ik een goede moeder, echtgenote en Koningin in één kan zijn? We kunnen dit samen uitzoeken.'

Henry sloeg zijn armen om zijn vrouw heen en nam haar zo in een stevige omhelzing. Hij wist niet of hij wel vaak genoeg uit sprak wat voor steun zijn echtgenote voor hem was, niet alleen privé, maar ook in zijn taken als Koning. Zijn moeder had hem altijd op het hart gedrukt dat hij niet enkel naar zijn voorganger moest kijken, maar ook vooral naar de partners die ze hadden gehad. Katharina, Adelaide en nu Willa... 'Ik ben zo, zó blij dat ik jou aan mijn zijde heb,' zei hij zacht, terwijl hij zijn voorhoofd tegen de hare drukt en diep adem haalde. 'En dat we zulke mooie en- en lieve zoons hebben.' Hij had het woord gezond in zijn mond willen nemen, maar hij wist dat het niet waar was. Sinds de leeftijd van vijf jaar was Tobias plots veel ziek geworden. Ze hadden er allereerst niet veel achter gezocht, tot hij plotseling schreeuwend en huilend van de pijn naast hun bed had gestaan. Hij herinnerde zich nog goed hoe hij met Tobias in zijn armen naar de geneesheren was gerend. Het was één van de nachtmerries die hij nog vaak had. Hij besloot om zijn gedachten maar ergens anders op te richten. 'Dat lijkt mij ook een goed plan. Laten we bij het volgende bezoek aan het Noorden de jongens mee nemen, zodat we met zijn allen de boerderij kunnen bezoeken. Het is goed voor de jongens om hun nichtjes en neefjes vaker te zien.'

Willa glimlachte toen Henry haar omarmde en zijn woorden hoorde. 'Dat is maar goed ook, want ik blijf nog wel even rond je hangen,' lachte ze zacht. Ze stopte echter haar gelach om het intieme moment in zich op te nemen. Ze had vaak genoeg momenten waarop ze twijfelde aan al haar keuzes, maar dan werd ze er weer door Henry aan herinnerd waar haar plaats was. Als ze een taak in dit alles had dan was het wel om de Koning, de vader van haar kinderen, lief te hebben zo goed ze kon. Als ze dat alleen al kon geven, dan zou de rest daar uit voort kunnen komen. 'Het zal sowieso fijn zijn als ze wat speelmaatjes van hun eigen leeftijd hebben.' Het speet Willa dat ze haar kinderen niet de vrije opvoeding kon geven die zij gekend had. Zij had altijd vriendjes en vriendinnetjes in het dorp gehad en bovendien was haar vaders familie altijd in de buurt. Toch herinnerde ze zich ook hoe ze zich tevens vermaakt had in de paleizen. Tenminste, als kind dan, toen ze ouder werd had ze daar niets meer aan gevonden. Ze hoopte dat ze de jongens als ze groter werden meer kon bieden dan het veilige wereldje tussen de muren. 'Misschien moeten we je moeder mee nemen naar het Noorden? Ze is er al zo lang niet geweest.'

Henry wreef over Willa's rug heen en keek haar met dezelfde bedachtzame blik aan. 'Mij hoor je niet klagen,' grinnikte hij, 'een leven lang samen met jou klinkt heerlijk.' Henry's gedachten gleden af naar zijn moeder en met een glimlach nam hij opnieuw plaats in zijn stoel. 'Ik denk dat ze dat heerlijk zou vinden,' zei Henry oprecht. Zijn moeder was speciaal naar het Westen gekomen voor de zwangerschap van Willa en de geboorte van Adrian. Zijn moeder begon nu ook al op leeftijd te komen, maar toch reisde ze nog heel Tarth af om al haar kinderen en kleinkinderen te blijven zien. 'Ik geloof dat ze de kinderen van Leona en Nathan ook al even niet meer gezien heeft.' Op hetzelfde moment werd er op de deur geklopt en stapte een wachter binnen, om te vertellen dat de Raad zich af vroeg waar de Koning bleef. Met een teleurgestelde blik keek Henry van zijn zoon naar zijn vrouw toe. 'Ik moet weer gaan,' verzuchtte hij, waarna hij op stond en nog een tedere kus aan zijn vrouw gaf. 'Ik zorg dat ik er vanavond met het eten ben.'