Huisje in het bos [Willa/Henry]

Willa zat uitgeput met haar rug tegen de sofa en bekeek haar drie zoons met een moe maar zeer tevreden blik. Toen het bleek dat zij en Henry in verwachting waren geweest van een tweeling had ze plots veel begrepen. De lange draagtijd was inderdaad twee keer zo zwaar geweest dan bij Tobias en de bevalling was inderdaad ook twee keer zo erg en de hersteltijd was lang niet zo snel als bij haar eerste zoon. Eén geluk was dat de twee kindjes makkelijk waren. Ze lagen opgerold in hun kleedjes op het tapijt en vielen er gemakkelijk in slaap of ze tuurden in het rond. Tobias daarentegen was een bom van energie. Het was dan ook een opluchting toen Henry binnenkwam en zich om Toby bekommerde. 'Ja, en net zo'n beetje ook,' zei ze met een zucht. Ze schoof dichter naar haar man toe zodat ze tegen hem aan kon leunen en de kleine grote Tobias kon kietelen. 'Je moeder heeft vandaag zelf gemaakte kleedjes gebracht én hulp van één van haar dienstmeiden. Ze komt morgen langs om het huis eens te poetsen.' Nu Henry weer druk was en zij geen energie had om het te doen, zag het er niet erg netjes uit meer binnen. Willa nam graag alle hulp aan. Iets wat ze normaal niet graag zou doen, maar wat ze nu niet af kon slaan.

Henry sloeg zijn vrije arm om zijn vrouw heen en drukte een kus op haar haren. De beelden van de bevalling stonden nog vers in zijn geheugen en vooral de blijdschap toen hij zijn twee zoons in zijn armen hield. Hij wist nog heel goed dat zijn eerste gedachte was dat zijn vader het hoogstwaarschijnlijk prachtig had gevonden dat hij zoveel kleinzoons zou hebben. 'Mijn moeder heeft zelf geen kleine kinderen meer op om te voeden, dus gebruikt ze die van ons,' grinnikte Henry, terwijl hij Tobias stevig tegen zijn borst hield. Het was een schat van een joch, maar hij begreep nog niet goed dat zijn broertjes niet groot genoeg waren om mee te spelen. 'Maar die extra hulp vind ik wel fijn,' zei hij eerlijk, waarna hij de wat rustiger geworden Tobias los liet en toe keek hoe hij naast de baby's ging liggen. 'En hoe gaat het nu met jou? Heb je een fijne middag gehad? Een rustige, hoop ik. Als ik overdag Tobias mee moet nemen, dan moet je het zeggen. Hij vindt het vast allemaal prachtig.'

Willa sloot haar ogen met een voldane glimlach. Als Henry er niet was moest ze constant een oogje in het zeil houden. Ze durfde niet weg te draaien van haar drie kinderen. Nu zaten ze misschien in hun huisje, afgezonderd van de chaos, alsnog kon er van alles gebeuren. 'Als je hem een dagje mee kan nemen zou dat erg fijn zijn. Ik kan hem maar met moeite tegen houden als hij er tussen uit knijpt.' Sinds de bevalling voelde het alsof haar ruggenwervel in de knoop zat en haar nek maar op één stand kon staan. Dat was niet erg behulpzaam als er drie kinderen aandacht nodig hadden. 'Maar het was inderdaad een rustige middag.' Gelukkig was het bijna onmogelijk om je te vervelen als je twee pasgeborenen had en een uitbundige oudere broer. 'Hoe was het in het paleis?'

Henry gleed met zijn hand over haar rug heen en liet haar hoofd tegen zijn borst aan steunen. Hij zag dat ze erg vermoeid was. 'Wat denk je ervan als ik jou eens een avond vrij geef van het moederschap,' stelde hij met een brede glimlach voor. 'Ik zorg ervoor dat er eten voor jou, Tobias en mij op tafel komt. De kleintjes hebben al gegeten, dus die hoef ik alleen in de gaten te houden. Wil je misschien een warm bad? Of zal ik de bank eens omtoveren tot tijdelijk bed?' Hij was inmiddels opgestaan en liep alvast naar de keuken toe, zodat hij de eerste voorbereiding voor de maaltijd kon treffen. Vanuit zijn positie in de keuken kon hij nog steeds Willa en zijn kinderen zien. 'In het paleis ging alles prima. We zijn druk bezig om een route uit te stippelen en een juiste plaats te vinden om voor te bereiden op de strijd in Evenfall.'

Willa keek glimlachend toe hoe Henry plots in de weer ging. Ze kon niet zeggen dat ze het vervelend vond. 'Misschien doe ik wel even mijn ogen dicht op de bank. Maar maak me zo wel weer wakker, alsjeblieft?' Moeizaam trok ze zichzelf overeind en ging vervolgens op de bank liggen. Ze hield haar blik echter gericht op Augustus en Iwan en zuchtte toen ze over het paleis hoorde. Ze had er misschien zelf naar gevraagd, eigenlijk wilde ze niets weten van de gang van zaken. Het kwam allemaal op hetzelfde neer. Ze zou snel niet haar man ieder moment aan haar zijde hebben en andersom hetzelfde. Ze kon Henry dan ook moeilijker steunen. 'Je moet Ren echt eens vragen of hij zijn vriendin eens hier mee naar toe neemt. Je zei dat hij erg serieus was, is het niet?' begon ze om maar van onderwerp en gedachten te veranderen.

'Ik maak je wakker als het eten klaar is,' riep hij vanuit de keuken, terwijl hij de groentes sneed en het vlees pakte dat de jagers eerder die dag langs hadden gebracht. Toen dat allemaal boven het vuur hing, haalde hij een deken uit de slaapkamer en legde deze over zijn vrouw heen. 'Ik kan hem weleens vragen of ze het leuk vinden om hier met ons te eten. Voor zover ik van hem hoor, is het erg serieus. Ik heb haar al eens ontmoet en het is een aardige vrouw.' Toen Augustus plotseling begon te huilen, pakte hij zijn zoon op en ging hij zo op de rand van de bank zitten. Hij wist dat Willa het onderwerp opzettelijk had veranderd, maar het was nodig dat ze over zijn plannen spraken. 'Het plan is om over twee weken te vertrekken. Ik heb Nathan een brief gestuurd om te vragen of jij in zijn leger kan blijven, gedurende de strijd. Lijkt je dat wat?'

Willa kon de slaap niet vatten en bleef dus van het uitzicht op haar kinderen genieten. Glimlachend trok ze de deken om zich heen toen Henry haar onder gestopt had. 'Nu kun je eindelijk Ren terug plagen,' grapte Willa glimlachend terwijl ze wat overeind kwam om naar haar man en zoon te kijken. Beide jongetjes hadden al een flinke bos donker haar en ze zag nu al hoeveel ze op hun vader zouden gaan lijken. Toen ze het plan van Henry hoorde keek ze hem verbaasd aan en lachte vervolgens. 'Natuurlijk, Nael-' Ze leunde achterover in de bank en glimlachte zwakjes. 'Ik heb het er ook met hem over gehad. Dat is één van de redenen waarom hij nu hier is. Natuurlijk wilde hij er ook zijn voor de bevalling maar-' Willa sprong op toen ze wat lawaai in de keuken hoorde en vervolgens een krijsende Tobias de kamer binnen zag komen. Moeizaam knielde ze bij haar oudste zoon neer en nam hem bezorgd in haar armen. 'Toby, wat heb je gedaan? Doet het pijn?'

Henry glimlachte naar zijn vrouw en pakte haar hand teder vast. 'Dus hij vindt het goed als je bij hem blijft tijdens de strijd? Ik weet dat het niet heel comfortabel is, zeker niet voor de kinderen, maar-' Hij stopte met praten, toen Tobias plotseling huilend de kamer binnen kwam lopen. Henry was ook snel opgestaan en keek toe hoe Willa hun zoon in haar armen nam. Hij legde Augustus weer voorzichtig naast zijn broer en knielde vervolgens naast zijn oudste zoon neer. 'Ik vrees dat hij zich verbrand heeft,' verzuchtte Henry, terwijl hij wees naar een plek op zijn arm. Onmiddellijk had hij hem uit Willa's armen getrokken en nam hij hem mee naar de badkamer, waar een volle ton water stond voor de was. Met veel tegenzin vanuit Tobias stak Henry zijn dunne armpje in het koude water en probeerde hij hem rustig te houden. Hij had ook gewoon bij het eten moeten blijven staan, dan was dit niet gebeurd.

Willa keek bezorgd Henry en haar zoontje na en zuchtte terwijl ze overeind kwam en door haar haren streek. Het was in dit huis al gevaarlijk voor haar kinderen, laat staan in een legerkamp. Dat baarde haar nu nog veel zorgen. 'We blijven zolang het kan net buiten het kamp, in de rondom liggende dorpen. Ik wil niet dat mijn zoons te veel in het kamp moeten leven. Nael geeft me een persoonlijke wacht en hij blijft natuurlijk altijd in de buurt. Zodra het te- te gevaarlijk wordt gaan we in het kamp wonen.' Het was makkelijker hier over te praten als ze haar echtgenoot niet zag. Ze bleef dan ook in de woonkamer en ging terug op de zetel zitten. 'Ik heb het al helemaal geregeld. Misschien komt Jillian ook mee.' Ze bekeek haar twee kleintjes en warmde haar handen door ze naar de haard uit te steken.

Tobias was nog steeds luidkeels aan het protesteren dat zijn arm in het koude water moest, maar Henry wou het zekere voor het onzekere nemen. Hij was er niet bij geweest en hij wist dus ook niet hoe erg hij zich gebrand had. Dat het pijn deed, was in elk geval al een goed teken. 'Het is een goed idee om niet teveel in het kamp te zijn,' stemde Henry in, waarna hij Tobias op tilde en zijn arm droog maakte. Vervolgens liep hij de kamer weer in en legde hij zijn huilende zoon in Willa's armen. 'Waarom wil Jillian mee gaan?' vroeg hij verbaasd. Het zou fijn zijn voor Willa als ze een vriendin mee had, die tevens ook nog kon helpen met de kinderen, en nu hij het zo bedacht, verbaasde het hem eigenlijk niet eens meer. Jillian had laatst nog tegen hem gezegd dat ze niets meer te zoeken had in het Zuiden. In die korte tijd was het Westen echt haar thuis geworden. 'Ik probeer natuurlijk ook zo vaak mogelijk langs te komen,' beloofde hij, terwijl hij naast haar op de grond plaats nam.

Willa nam Tobias in haar armen en streek geruststellend over zijn ruggetje terwijl hij langzaam kalmeerde. 'Waar moet ze anders heen, Henry? Als ze hier zit en haar hele familie trekt er op uit en ze kan moeilijk terug naar William nu hij- Wat gaat ze anders doen?' Willa had zich in de afgelopen dagen maar al te goed gerealiseerd dat zij haar vriendin nodig had, maar dat het wellicht ook heel goed andersom gold. Ze glimlachte vervolgens maar schudde haar hoofd. 'Doe me alsjeblieft geen beloftes. Je gaat straks al voor genoeg personen beloftes moeten behouden. Aan die lijst hoef je mij niet toe te voegen.' Ze hield Toby met één arm vast en legde een vrije hand in die van Henry. 'Ik weet het, oké? Je hoeft het niet te zeggen en je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik weet dat je je best doet.'

Henry keek toe hoe zijn zoon rustig werd in de armen van Willa. Hij wist nog goed hoe zijn moeder hem altijd kon kalmeren, hoe stressvol of pijnlijk de situatie ook was. Die band had hij nooit met zijn eigen vader of Edmund gehad. 'Ik zou het fijn vinden als Jill en jij elkaar kunnen steunen,' gaf hij toe, terwijl hij een zacht kneepje in haar hand gaf. Vervolgens tilde hij zijn beide zoons op en legde hij ze tegen zijn borst aan. Hij had nooit gedacht dat hij zoveel zoons zou hebben, laat staan zoveel kinderen. 'Ik weet het,' verzuchtte hij, terwijl hij haar zijdelings aan keek. 'Het is gewoon- Als de situatie ook maar een beetje uit de hand loopt, dan stop ik ermee. Ik wil koste wat het koste dat jullie veilig blijven. Jullie zijn belangrijker dan die hele titel.'

Willa gaf Tobias een kus op zijn bolletje toen hij comfortabel in haar armen zakte. Het zag er naar uit dat de slaap hem snel zou gaan vatten. Toen zijn vader met zijn twee broertjes erbij kwam zitten probeerde hij echter zijn ogen wijd open te houden. Zelf kon ze ook niet genoeg krijgen van de aanblik van de tweeling. Willa keek op naar Henry en schudde glimlachend haar hoofd. 'Laten we daar niet aan denken, oké?' Zuchtend hees ze Toby hoger op en kwam met wat moeite de zetel uit. 'Laten we ze maar eens naar bed gaan brengen en dan kan ik zelf ook een warm bed op zoeken.' Ze voelde Tobias wat tegen stribbelen, maar hij nam al niet te veel moeite meer. Hij was doodop, net zoals zij zelf. 'Kom je ook? Ik weet dat het vroeg is, maar het is vreemd niet met jou naast me in slaap te vallen.'

Henry knikte en kwam overeind met zijn twee zoons in zijn armen. In hun slaapkamer had hij twee aparte wiegjes gemaakt, zodat ze elkaar niet in de weg zouden zitten. Zijn moeder hadden hem erg vaak gewaarschuwd voor ongelukken in de wieg, dus was hij er extra voorzichtig mee. Voorzichtig legde hij ze elk in hun eigen wieg en tilde vervolgens Tobias op, die slaperig naar de slaapkamer toe waggelde. 'Ik kom bij je slapen. Ik kan ook wel wat extra nachtrust gebruiken.' Hij kleedde Tobias uit, voerde het nachtritueel uit en liep vervolgens naar zijn eigen bed toe. Tobias was zo moe dat hij niet eens protesteerde dat hij naar bed moest, tegelijk met zijn kleine broertjes. Henry trok zijn eigen kleding uit en kroop alvast onder de dekens, terwijl hij voelde hoe de vermoeidheid al snel over hem heen trok.

[end, heel slecht]