Pippa's Vertrekken

-

Evan was een hele dag in de weer geweest met de nieuwe boeken die hij in het antiquariaat had gevonden op de dag dat hij Wren was tegen gekomen. Maar nu was hij plots bezig geraakt met het kookboek dat hij gevonden had en dat hij maar al te graag voor de kok wilde vertalen. Het bleek alleen nogal moeilijk te zijn om de termen die gebruikt werden voor het koken te vertalen. Evan's kennis over het Quandaaïs ging vooral over geschiedenis, over literatuur, over politiek misschien, maar niet over eten. Uiteindelijk was het ineens in hem opgekomen om Pippa om hulp te vragen. Zij was altijd al goed geweest met talen. Ze leerde zelfs de talen van de nieuwe leiders, had hij van zijn vader gehoord. Met een frons had hij aangeklopt en was hij zonder op antwoord te wachten naar binnen gelopen. De dienstmeisjes achtervolgden hem vlug om te zeggen dat hij dat niet kon doen, maar Evan had eindelijk een oplossing voor zijn probleem gevonden en ging er recht op af. 'Pippa, Pippa?'

Pippa was deze ochtend later ontwaakt dan normaal en had besloten om een bad te nemen om eens goed wakker te worden. De laatste dagen sliep ze slechter, waarom precies wist ze niet. Waarschijnlijk was het een combinatie van dingen. Het gesprek met haar vader over een eventueel huwelijk met Evan, het feit dat Lucas vertrok op zee en dat Mart zou trouwen met Estella. Het waren nogal wat stressvolle gebeurtenissen. Net toen ze was afgedroogd hoorde ze de deur van het vertrek opengaan en hoorde ze haar naam door het vertrek heen. Vluchtig verschool ze zich achter het kamerscherm, om een ochtendrobe aan te trekken. 'Oh, Evan. Hé..' Ze was enigszins verbaast over zijn komst en zeker over het feit dat hij haar vertrekken zomaar binnen was komen walsen. 'Kan ik je ergens mee helpen?'

Evan had Pippa nog net achter het kamerscherm zien verschuilen, dus legde hij al zijn spullen op de salontafel in die ruimte neer en knielde op het tapijt. 'Ja, tenminste, ja, ik denk dat je me kan helpen. Jouw Quandaïs is veel beter dan het mijne en je weet veel meer dan ik, omdat ik niet zo goed ben met al die klemtonen en dat onthoud ik niet zo makkelijk. Niet zoals de dialecten uit Tarth zelf, begrijp je? En ik was dit boek aan het vertalen, een kookboek uit het Noordelijke gebergte, maar ik kom er maar niet aan uit wat een aantal woorden betekenen. Ik denk dat ik niet de juiste woordenboek heb. En toen dacht ik ineens aan jou, omdat jouw taalbeheersing dus veel beter is.' Evan ratelde verder terwijl hij het zware boek opensloeg en naar de bladzijde toe ging die hij gemarkeerd had met stukjes stof. Daarnaast zocht hij naar de bladzijdes uit zijn schrift waar hij sommige recepten al deels in vertaald had.

'Geef me een moment.' lachte ze, van achter het kamerscherm en gebaarde de dienstmeisjes om haar te komen helpen. Ze wilde er wel een beetje toonbaar uitzien. Nadat ze een simpele, azuurblauwe jurk had aangetrokken, liep ze naar de tafel waar Evan al had plaats genomen. 'Kan ik je misschien iets te drinken aanbieden?' vroeg ze, terwijl ze plaats nam op één van de stoelen en het boek voor zich nam. 'Welke woorden moet ik vertalen?' Talen leren was altijd iets waar ze verzot op was geweest. Het was begonnen toen haar vader haar vroeger verhalen vertelde over de landen waar hij was geweest tijdens zijn reizen op zee. Daar was haar interesse over andere culturen begonnen. Toen haar moeder had gezegd dat ze zich eens moest verdiepen in de taal, was het helemaal overboord gegaan. Quandaïs was de eerste taal, naast Tarthiaans, die ze had geleerd en daarna hadden er nog velen gevolgd.

Evan tikte ongeduldig met zijn veer op de tafel terwijl hij wachtte tot Pippa weer achter het kamerscherm tevoorschijn kwam. Hij snapte nooit waarom het vrouwen altijd zoveel tijd koste om een jurk aan te trekken. Hij wuifde haar aanbod om iets te drinken af en duwde een stuk papier met enkele woorden onder haar neus. 'Dit zijn er een paar waar ik niet aan uit kwam. Ze staan hier-' Hij boog ongemakkelijk over de tafel naar voren en gleed met zijn vinger over de bladzijde. 'En hier mis ik nog een groot deel van mijn vertaling.' Hij wilde Wren absoluut niet een half afgewerkte vertaling geven. Daar zou de kok niets aan hebben.

Pippa boog zich over het boek heen en bekeek het recept dat er beschreven stond. 'Waarom ben je eigenlijk een kookboek aan het vertalen?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze een veer in de inkt doopte en de woorden die hij aan had gewezen op een stuk perkament schreef. 'Dit is in ieder geval pompoen.' mompelde ze, terwijl ze de rest van de ingrediënten las. 'En dit is iets van kruiden, oh wacht laat me het opzoeken.' Ze wel wat het betekende, maar ze had geen idee wat het wordt in het Tarthiaans was. Nadat ze een woordenboek uit de kast had geplukt en even had gebladerd, liep ze terug naar de tafel. 'Ik heb het al, het is koriander.' zei ze tevreden en las het recept nog even door. 'En de laatste van de ingrediënten is de melk van twee kokosnoten.' Toen ze dit allemaal had opgeschreven, focuste ze zich op het recept zelf. 'Hoe kom je eigenlijk aan dit boek? Ben je naar de boekenwinkels geweest?' Tyrosh kende een paar parels van boekenwinkels, waar Pippa in haar vrije tijd graag naartoe ging.

Evan vulde de gaten in zijn vertaling op met de woorden die Pippa hem gaf en keek toen het af was tevreden naar het resultaat. Hij zou het overnieuw schrijven. Misschien kon hij zelfs vragen of Jillian het overschreef. Haar handschrift was vele malen netter en leesbaarder dan dat van hemzelf, vond Evan. 'Het is voor een kennis. Een kok in een taverne in de stad en ik kwam dit kookboek tegen en dacht-' Plots onzeker keek Evan naar de bladzijden. 'Ik ben naar die ene geweest. In dezelfde straat als de oude kapel?' antwoordde hij afwezig terwijl hij zich probeerde te herinneren hoe Wren precies had gereageerd toen hij het recept aan hem had gegeven. Was hij er oprecht blij mee geweest? Of had hij er misschien niets aan? Hij had gezegd dat hij het recept zou uit proberen, toch? Hij liet zijn veer vallen en wreef zijn handen ruw over elkaar. 'Pippa, is het raar om iemand dit te geven zonder dat ze er om vragen?'

Pippa keek hem aan en haalde haar schouders op. 'Je zei dat hij een kok was toch? Ik denk niet dat het raar is... Het is gewoon een kleinigheidje, toch? Misschien kan je zeggen dat je hem nog iets wilde geven voordat je weer naar het Zuiden vertrekt?' stelde ze voor. Ze vond het niet raar om zomaar iemand een cadeau te geven en in haar ogen zou dit iets zijn waar een kok erg blij mee zou zijn. Zelf had ze het gerecht nog nooit gegeten, maar het klonk erg lekker. 'Oh ja en die boekenwinkel ken ik! Ze hebben er pareltjes, vind je niet?! Soms ga ik de winkel in en komt de eigenaar me halen als hij gaat sluiten.' In boekenwinkels vergat ze altijd de tijd. Ze zat zo in haar eigen wereldje dat ze helemaal niet meer door had wat er allemaal om haar heen gebeurde. 'Nu je hier toch bent, heb je tijd om even te praten?' Ze had het al een tijdje aan hem willen vragen, maar ze had er geen mogelijkheid voor gevonden. Daarbij wist ze ook niet zo goed hoe ze over het onderwerp moest beginnen, maar ze had besloten het maar gewoon op tafel te gooien.

Pippa's woorden stelden Evan zeer zeker gerust. Ze liet het erg logisch klinken en Evan kon er uit af leiden dat het als een goed idee klonk. Hij vouwde het recept met een glimlach op en stopte het in zijn borstzak. 'Ik ben er die dag weg gegaan met een hele stapel boeken. Stuk voor stuk bijzondere exemplaren.' Hij sloot het boek weer en wilde het net onder zijn arm stoppen om er weer vandoor te gaan toen Pippa hem vroeg ergens met hem over te hebben. Hij knikte langzaam en wachtte onzeker af waar ze nu over zou beginnen. Wilde ze hem misschien ook om hulp vragen? Misschien had ze wel een boek waar hij naar moest kijken om te bepalen hoe oud het was. Dat had hij wel eens eerder gedaan.

Pippa glimlachte bij zijn woorden over de boeken. 'Dat geloof ik graag.' Zelf kwam ze ook altijd terug met pareltjes. 'Misschien is het beter als je weer eventjes gaat zitten.' zei ze uiteindelijk en zuchtte diep in en uit voor ze begon met praten. 'Ik weet niet of jou ouders het er al met jou over hebben gehad, maar ik had laatst een gesprek met mijn vader. Over huwelijken, het schijnt dat ze erover aan het nadenken zijn om ons te laten huwen, met elkaar. Ik dacht- ik dacht gewoon dat je dat misschien wel wilde weten.' Ze wist niet zo goed hoe Evan hierop zou reageren, maar ze wilde in ieder geval weten hoe hij erover dacht.

Evan fronste en ging maar, zoals Pippa voorstelde, terug op zijn plek zitten. 'Huwelijken,' herhaalde hij en keek afwezig naar de tafel. 'Het klinkt logisch. Jij bent de oudste Storm dochter, ik de oudste Rabbion zoon en nu Halley en Rabbion en Halley en Storm al verbonden zijn, moet dit vast ook gebeuren. Ik geloof niet dat mijn ouders het aan durven om Leona aan Lucas uit te huwen,' lachte Evan naar Pippa. 'En we zijn vrienden,' voegde hij er aan toe terwijl zijn lach weer weg stierf. Handenwrijvend keek hij de vrouw voor hem met knipperende ogen aan. Hij snapte niet wat ze met het verschaffen van die informatie wilde bereiken. 'Mijn ouders hebben er nog niet met me over gesproken?' Onzeker wreef hij door zijn haar.

Toen hij zei dat ze vrienden waren, knikte Pippa. 'Dat is waar.' zei ze lachend en haalde uiteindelijk haar schouders op. 'Ik dacht dat je het misschien wel wilde weten, voordat je ouders erover begonnen. Mijn vader leek er vrij zeker van te zijn dat ze er goed aan doen als ze ons huwen, dus ik dacht, dan kan je je er misschien alvast op voorbereiden.' Ze wist niet precies waarom ze deze informatie met hem had gedeeld. Misschien was het wel enkel omdat ze het er met iemand over wilde hebben, maar niet zo goed wist met wie. 'Maar ik wil je niet langer vast houden hier. Als je me nog eens nodig hebt om iets te vertalen, moet je het me maar laten weten.' zei ze met een brede glimlach en stond op. 'En als je me ergens anders voor nodig hebt, mag dat natuurlijk ook altijd.' voegde ze er nog aan toe.

Evan begreep dat Pippa hem een dienst had willen doen door dit te vertellen en glimlachend stond hij ook op. 'Dankjewel, Pippa. Voor je hulp met het recept en voor het delen van die informatie.' Hij klopte op het borstzakje waar het recept in zat om nog maar eens te laten zien hoe enthousiast hij er over was en pakte vervolgens het grote boek op. 'Misschien kunnen we een keer samen de tijd vergeten in een boekenwinkel,' grinnikte Evan, verrast dat hij dat grapje had kunnen maken. Vervolgens boog hij kort zijn hoofd als afscheid en snelde toen het vertrek uit. Op de gang liep hij Estella straal voorbij, zonder haar te herkennen, om Jillian te vinden en haar te vragen het recept in haar prachtige handschrift over te schrijven. Morgen zou hij het meteen bij Wren langs gaan brengen.

Pippa moest lachen om zijn woorden en knikte. 'Laten we dat vooral een keertje doen.' zei ze, terwijl ze met hem mee naar de deur toe liep. Net toen hij het vertrek had verlaten en ze zich wilde omdraaien om naar het balkon te lopen, hield haar dienstmeisje haar tegen om te zeggen dat ze nog een andere gast had. Verrast draaide ze zich om en glimlachte - nog steeds enigszins verbaast - toen ze Estella zag staan. 'Estella, wat een leuke verassing, kom binnen!' zei ze enthousiast. Ze had nog niet veel gepraat met haar toekomstige schoonzuster en ze vond het leuk dat ze hier langskwam. 'Kan ik je misschien iets te drinken aanbieden?'

Estella was verontwaardigd dat Evan Rabbion haar niet had begroet in de gang, maar ze besloot er geen aandacht aan te besteden omdat ze belangrijkere dingen te doen had. Met een glimlach liep ze het vertrek van Pippa binnen en gaf haar als begroeting een kus op iedere wang. 'Hallo, Pippa,' glimlachte ze terwijl geïnteresseerd een blik de vertrekken in wierp. Haar toekomstige schoonzuster was nog altijd een raadsel voor Ella, maar ze wilde graag weten wat voor iemand ze was zodat ze hopelijk vriendinnen konden worden. 'Graag, een limonade zou fijn zijn.' Ze liet de wijn voor een aantal dagen even voor wat het was. De alcohol maakte haar alleen maar meer gestrest. 'Was Evan hier?' vroeg ze nieuwsgierig toen ze verder liep en op een fauteuil plaats nam.

Pippa ruimde snel de boeken die op de tafel lagen op en stuurde een kamer meisje naar de keuken om twee glazen verse limonade te laten brengen. 'Ja, Evan was inderdaad net hier. Hij had wat vragen over een boek dat hij aan het vertalen was.' vertelde ze en nam zelf ook plaats op een fauteuil die tegenover die van Estella stond. 'Ben je al een beetje gewend aan het Noorden? Aan alle kleine gangetjes hier in het paleis?' Als kind was ze zelfs wel eens verdwaald geraakt. Nu was dat ook haar eigen schuld geweest, omdat ze er liever zelf op uit ging dan met anderen. Pas 's avonds laat had haar vader haar gevonden in één van de gangen. Gelukkig wist ze nu inmiddels overal de weg, maar ze snapte dat het voor buitenstaanders nog wel eens verwarrend kon zijn.

Estella luisterde geïnteresseerd naar de reden die Pippa gaf voor Evans aanwezigheid, maar ze ging er verder niet op in. Ze wist niets over boeken en het klonk alsof het niet heel raar was dat Evan langs was gekomen. Ze sloeg haar benen over elkaar en knikte glimlachend. 'Langzaam vind ik me een weg door het paleis en het leven hier. Ik denk dat het me wel lukt om er echt gewend aan te raken.' In het begin had ze zich nogal hopeloos gevoeld toen ze enkele malen verdwaald was geraakt, maar er was meestal wel iemand in de buurt die haar kon helpen. Het hele kasteel was erg vriendelijk, heel anders dan in Evenfall. 'De kleine gangetjes heb ik tot nu toe proberen te vermijden,' lachte ze. 'Hoe vond je de havenfeesten dit jaar? Ik heb het idee dat het ieder jaar drukker wordt.' Ze wilde eerst een gesprek beginnen met haar schoonzuster voor ze haar verzoek deed.

Pippa nam het dienblad dankbaar aan van haar dienstmeisje en zette de twee glazen neer op de tafel. 'Dat lijkt me inderdaad een goed idee, als je eenmaal je plek hier hebt gevonden, zal ik je de goede plekjes van het kasteel wel eens laten zien. Altijd fijn als je op zoek bent naar wat rust.' Er waren genoeg plekken te vinden in het kasteel waar je even rustig op adem kon komen als je daar behoefte aan had. 'Ik geniet er ieder jaar weer van. Het is een traditie waar ik mee ben opgegroeid, dus het kan ook niet anders.' glimlachte ze. Het afscheid van haar broer was zwaar, maar daarnaast begon hij aan een onderdeel van zijn leven waar hij erg naar uit had gekeken en dat deed Pippa dan weer goed. 'En ik hou erg van de zee, net als mijn vader, dus ik geniet er altijd een beetje extra van.' Haar moeder had een hekel aan water en ook Mart was nooit echt een waterrat geweest. Pippa had de zee daarentegen altijd erg intrigerend gevonden. Toen ze jonger was had ze haar vader altijd gevraagd om verhalen te vertellen over de zee. 'Nu de bruiloft eraan komt is het nog veel drukker dan anders. Iedereen wil natuurlijk een glimp opvangen van de prachtige bruid.' glimlachte ze.

Estella pakte één van de glazen op en glimlachte opgewekt omwille van het voorstel van Pippa. 'Dat klinkt als een uitermate slim plan.' Ze keek er naar uit tijd door te brengen met haar shcoonzuster en ze was erg blij dat ze het zelf ook voorstelde om dingen met haar te doen. Ze knikte instemmend om de woorden over het festival. Het was inderdaad een erg mooie traditie en het werd altijd op een zeer feestelijk wijze naar buiten gebracht. Ella kon er wel van genieten om iedereen zo in plezier te zien. 'Oh, stop,' lachte Estella, hoewel ze het compliment gretig aan pakte. 'Ik wilde je trouwens iets vragen, over de bruiloft. Ik heb eens gelezen dat ze onder het volk vaak bloemendragers hebben, bruidsmeisjes, noemen ze het. Ze staan bij het bruidspaar en vaak zijn het zusters van de bruid. Ik weet dat Cecilia het graag wil doen, maar Cordelia kan nooit zo lang stil staan.' Ze zou haar jongste zuster wel vragen om de bloemblaadjes te gooien voor ze de sept door liep naar het altaar. 'Maar één bruidsmeisje lijkt me erg eenzaam en toen bedacht ik me dat jij het misschien ook wel zou willen doen.'

Pippa zette haar drinken aan de kant, toen Estella haar iets wilde vragen. Haar gezicht lichtte verrast op toen ze vroeg of Pippa één van de bruidsmeisjes wilde zijn. 'Oh, ja, dat lijkt me enig!' zei ze enthousiast en glimlachte breed. 'Ik zou Cecilia graag willen vergezellen.' Ze pakte haar glas limonade weer op en nam er een paar slokken uit. 'Als uiteindelijk blijkt dat Cordelia toch graag wilt, is dat geen probleem hoor!' Ze wilde het jongste zusje van Estella niet aan de kant schuiven door haar plek in te nemen, als ze het zelf toch graag deed. Daarbij vond ze het allang leuk dat ze het van zo dichtbij kon meemaken. 'Hoe staat het trouwens met de jurk? Ik heb al wat mensen in het kasteel horen rond fluisteren dat hij prachtig wordt!' Zelf had ze de jurk natuurlijk nog niet gezien, maar haar eigen jurk had ze wel al gewassen. Hij was prachtig zee blauw, van een lichte zwierige stof. Dat waren altijd haar favoriete jurken geweest.

Estella was zo opgelucht dat Pippa het een leuk idee vond dat ze glimlachend naar haar hand greep en er dankbaar een kneepje in gaf. 'Drie bruidsmeisjes is ook absoluut geen probleem, maar ik denk dat Cordelia liever iets met meer beweging doet,' lachte Ella. Het leek haar leuker voor haar zusje om dus maar met de bloemen rond te kunnen strooien dan stil te staan en mooi te wezen. Estella zuchtte van geluk toen de jurk onderwerp van gesprek werd. Er was veel fout gegaan tijdens de voorbereidingen, maar dank de Goden haar jurk was nog altijd even perfect. 'Ik heb nog nooit zo een mooie jurk mogen dragen. En wonder boven wonder staat het Storm blauw me goed,' giechelde ze. Ze hoopte dat ze mensen zou verrassen met haar keuze voor de soort jurk. Het was iets wat ze normaal niet zou dragen, maar ze had dan ook het advies van haar moeder opgevolgd. Ze zou nu een vrouwe zijn en daar hoorde een vernieuwde en verfijndere kledingstijl bij. 'Heb je Martin misschien gezien in zijn kostuum?' Ze was erg benieuwd hoe charmant haar verloofde er uit zou zien.

Pippa glimlachte breed toen ze vertelde dat haar jurk prachtig was. 'Ik denk inderdaad dat het blauwe mooi staat bij de kleur van je haar en je huid.' Eigenlijk vond ze dat de kleuren van haar huis iedereen wel stonden, maar die gedachte sprak ze niet hardop uit. Bij de vraag van Estella knikte ze lachend en zette haar limonade aan de kant. 'Ik ben mee geweest naar de vorige passessie, hij wilde niet alleen gaan en hij wilde mijn advies hebben of het hem wel mooi stond.' lachte Pippa. Ze vond het altijd leuk om haar broer te helpen bij dit soort dingen. Zelf had hij helemaal niets met mode, hij kon gerust een groene broek met een rood shirt aantrekken, als hij er echt geen moeite voor wilde doen. Gelukkig had de naaister een prachtig kostuum voor hem gemaakt. 'Ik kan je alleen verklappen dat hij er erg charmant uitzag in zijn pak. Al heeft hij me natuurlijk laten beloven dat ik verder niets zou vertellen.'

Estella dronk van haar limonade met een glunderende blik. Iedereen zou het vast met Pippa eens zijn dat blauw een erg goede kleur voor Ella was, zodra ze haar in haar trouwjurk zagen. 'Ik geloof je meteen, Pippa, en dat is alles dat ik hoef te weten.' Ze was een knappe man gegund, dus verwachtte ze dat hij er inderdaad charmant uit zou zien tijdens hun bruiloft, maar alsnog; wie weet hoe erg de naaisters de plank mis konden slaan. 'Heb je de bloemenslinger gezien die gemaakt worden om in de sept en in de balzaal rond te hangen? Het paleis gaat van binnen en buiten vol bloemen zijn,' vertelde ze enthousiast. Nu het nog maar een paar dagen was voor het huwelijk, begon Ella's nervositeit stukje bij beetje overgenomen te worden door haar enthousiasme.

Pippa had nog niet veel tijd gehad om te kijken naar alle voorbereidingen die er gedaan werden voor het huwelijk. Haar hoofd zat nog steeds bij het vertrek van Lucas en het gesprek tussen haar en haar vader. 'Ik zal vanmiddag eens een kijkje gaan nemen, maar zelfs nu ik het nog niet heb gezien, weet ik zeker dat het prachtig wordt. Ze doen hier altijd erg veel moeite om het er prachtig uit te laten zien voor gelegenheden als dit. Ik weet dat het paleis niet zo groot is als dat van jullie, maar ze doen altijd erg hun best om het goed aan te kleden. Zeker als het neerkomt op bloemen.' Heel het Noorden hield van bloemen en dat was overal terug te zien. Zelfs in haar vertrekken stonden er vazen met bloemen en de mozaïek op de muur beeldde ook prachtige gekleurde bloemen uit. 'Zullen je ouders meteen na het huwelijk weer vertrekken, of blijven ze nog even?' vroeg ze nieuwsgierig en streek haar jurk glad.