Het legerkamp

-

Naevia had met veel hulp van Eileen haar zoons en Erin naar buiten gekregen. Het had de hele ochtend geregend, waardoor de kinderen zich bezig hadden moeten houden in de tenten, wat al snel resulteerde in verveling. Gelukkig stopte het na enkele uren met regenen en probeerde ze de kinderen zo ver te krijgen om naar buiten te gaan. Haar krukken hadden maar weinig houvast in de modder en voorzichtig bewoog ze zich dan ook voort. De verlenging van haar been kon ze al helemaal niet in dit weer gebruiken, dus ging het lopen moeizaam en besloot ze uiteindelijk maar op één van de tonnen plaats te nemen. Zo kon ze de kinderen in de gaten houden en ondertussen ook rust nemen. Esra was een erg moeilijke slaper en had vannacht dan ook weer naast haar bed gestaan. Uiteindelijk liet ze hem in haar eigen bed slapen en had ze gelukkig nog enkele uren slaap kunnen mee pakken. Met een voldane zucht bekeek ze de kinderen, terwijl ze met haar hand over haar pijnlijke onderrug wreef.

Marcus zat met een tevreden blik op zijn paard toen hij eindelijk het kamp in zicht had. De afgelopen paar maanden kampten ze met een hoogtepunt in aanmeldingen. Het leek er op dat de jeugd elkaar aan stak. Jongeren uit de buurt, maar zeker ook velen van verder weg wilden zich aansluiten. Het kwam er op neer dat zijn campagne succesvol was geweest. Marcus was er op uitgetrokken om Tarth door te gaan en mannen en vrouwen aan te sporen zich aan te sluiten. De uitbreiding was noodzakelijk omdat vele soldaten oud begonnen te worden en de opvolgers schaars waren. Ondanks zijn succes zou het toch een hele klus worden om alles logistiek op orde te brengen. Van al het materiaal hadden ze meer nodig: wapens, uitrustingen, voedsel. Bovendien moest hij nu nadenken over uitbreidingen van de infrastructuur van het kamp. De keukentent moest groter worden en hij had meerdere geneesheren nodig en dan was er nog niet gesproken over de extra barakken die gebouwd zouden moeten worden. Om dit te regelen voor de grote stroom nieuwelingen zou komen had hij een tijd vroeger dan hen aan willen komen. Het weer had hem echter flink tegen gezeten en die ochtend had hij besloten om maar besloten om gewoon op pad te gaan. Toen hij het kamp binnen reed, van zijn paard gesprongen was en de tent van hem en Naevia naderde begreep hij al snel dat het het waard was geweest de regen te trotseren. Met een grote lach liep hij naar zijn vriendin en tilde haar op in zijn armen.

Hakeem, Esra, Erin en wat andere kinderen waren verdiept in een fel potje tikkertje. Hakeem, als oudste van het stel, liet al snel zijn dominantie zien door de kleinere kinderen maar te laten en te laten rennen. Esra vond het allemaal prachtig en rende met een brede glimlach achter zijn grotere broer aan. Erin was in de tussentijd gevallen en kwam met een zere pols naar Naevia toe. Naevia wreef er met haar warme handen overheen en drukte er vervolgens een kus op. 'Hakeem ziet je nu niet, pak hem snel!' spoorde ze het meisje lachend aan, die al snel de woorden opvolgde en Hakeem van achteren tikte. Op hetzelfde moment werd haar aandacht getrokken door een gestalte in de verte en herkende ze Marcus. Haastig pakte ze haar krukken op, zodat ze naar haar vriend kon lopen, maar het ging zo onhandig dat Marcus haar in de tussentijd al bereikt had. Stevig sloeg ze haar armen om hem heen en liet een gelukzalige zucht gaan. 'Ik ben zo blij dat je weer terug bent,' fluisterde ze in zijn oor, waarna ze hem aan keek en met haar hand teder over zijn wang gleed. Ze had net haar lippen op de zijne gedrukt, toen ze drie enthousiaste stemmen hoorde achter Marcus.

'Naevia,' verzuchtte Marcus gelukzalig terwijl hij haar stevig vast hield en haar innig kuste. Ook hij hoorde de stemmen en voorzichtig zette hij Naevia terug op de grond en zette de krukken stevig onder haar voor hij door zijn knieën zakte en de drie kleintjes in zijn armen sloeg. 'Bij de Goden en Moeder wat zijn jullie gegroeid en ik ben maar 4 manen weg geweest!' Hij prikte Hakeem plagend in zijn zij en warde Esra door zijn haar. Hij stond versteld van de kleine Erin die toen hij vertrok nog onstabiel rond liep en nu rondjes om hen heen rende en hem maar kirrend bleef tikken. 'Jullie zijn net zo modderig als ik,' grinnikte Marcus. Met een kreun stond hij weer op en glimlachte naar Naevia. 'Hoe gaat het met iedereen?' Hakeem had zijn hand vast gepakt en leek die niet meer los te willen laten terwijl Esra al snel door Marcus opgepakt en op zijn arm werd gezet.

Naevia pakte haar krukken stevig vast en keek zo toe hoe Marcus de kinderen begroette. Hun gezichten gloeiden van spanning en enthousiasme. 'Het gaat erg goed. Deze drie groeien als kool,' glimlachte ze, terwijl ze gebaarde dat ze de tent in moesten komen. Marcus had vast behoefte aan voedsel na de reis en de kinderen wilde ze schone kleding aan doen. Binnen was het voor haar veel makkelijker om rond te lopen: bijna overal stond wel iets waar ze zich aan vast kon houden en op die manier lukte het haar vrij aardig om op één been rond te lopen. De krukken legde ze dus weg en zo manoeuvreerde ze zich door de tent heen. Voor de kinderen had ze de kok kleine hapjes gemaakt en deze zette ze op tafel. Terwijl de kinderen aten, gaf het haar de gelegenheid om hem het laatste nieuws te vertellen. 'Eileen en ik zijn druk bezig om de ziekenboeg uit te breiden. Ik heb ook een week geleden een potentiële geneesheer gevonden,' vertelde ze enthousiast, terwijl ze hem hielp om zijn modderige mantel uit te trekken. 'Hoe is de reis gegaan?'

Marcus nam zijn twee zoons mee de tent in en zag dat Erin al achter Naevia aan waggelde. 'Esra, jongen, papa kan je niet de hele tijd dragen. Je begint veel te groot te worden.' Hij zette zijn zoon aan de tafel en voelde dat Hakeem eindelijk zijn hand los liet toen er eten op tafel kwam. Met een glimlach keek hij naar Naevia. 'Dat is geweldig. Hoe staat het met de nieuwe barakken?' Grijnzend wreef hij zijn natte haar uit zijn gezicht. 'Het is uitstekend gegaan, wat had je dan verwacht?' Hij trapte zijn besmeurde laarzen uit en rekte zich toen eens goed uit. Hij had een lange tocht af gelegd en dat begon hij toch wel te voelen op deze leeftijd. 'We hebben minstens 200 hoofden geteld, maar onderweg zullen er nog wel wat afhakers zijn. Ik verwacht niet meer dan die 200 in het kamp bij elkaar te hebben over een paar weken.' Na zijn ledematen flink uitgerekt te hebben legde hij glunderend zijn handen op haar wangen. 'Maar Goden wat heb ik je gemist.' Hij kuste haar vluchtig en keek toen de tent door. 'Wat heb ik hier nog meer gemist?'

Naevia zuchtte diep en gebaarde naar buiten. 'Het gaat op zich prima, maar we hebben constant belabberd weer. Wat we op een dag bouwen, wordt 's avonds weer weggespoeld. Het is zonde van de tijd en de energie.' Toch moesten ze op tijd af komen. Het zou een grote afknapper kunnen zijn voor al die jongeren als het bleek dat het kamp niet zoveel mensen kon onderhouden. '200?! Dat heb ik zelfs niet durven dromen.' Ze glimlachte naar hem en gleed met haar handen langs zijn natte shirt. Nadat ze zijn kus had ontvangen, gaf ze hem een klein duwtje naar de slaapkamer toe en volgde ze hem. 'En ik wil niet dat je de koud vat. Dus geef je kinderen het goede voorbeeld en trek droge kleding aan!' Zelf zocht ze tussen de schone was naar wat kledingstukken voor de kinderen en praatte hem ondertussen bij: 'Hakeem heeft zijn eerste tanden verloren, Esra is begonnen met lezen en Erin kan geweldig lopen. Oh, Nathan en Leona zijn trouwens enkele keren langs gekomen met hun zoons. Je moet hem laten weten dat je weer terug bent.' Ze hield de kledingstukken onder haar arm en nam Marcus eens goed in haar op. Ze had hem ook erg gemist. Gelukkig was Eileen er om haar te helpen met de kinderen. Zonder haar had Marcus nooit op reis gekund, puur omdat Naevia het niet aan kon om twee drukke zoons in haar eentje in de gaten te houden. 'Eileen is in de ziekenboeg, ze zal zometeen wel komen.' Het nieuws van zijn terugkomst ging vast als een lopend vuurtje door het kamp heen.

Het klonk niet goed dat al het werk steeds wegspoelde. Ze konden nu niet achter op schema raken. Het zou niet goed zijn als de jongeren straks aankwamen en er niets eens voor iedereen bedden klaar stonden. Wie weet verloor hij dan meteen de helft van de nieuwelingen. Tegelijkertijd konden ze er ook maar meteen aan wennen dat het leven in het kamp soms erg bar was. Hij lachte en knikte. 'Oké, oké,' suste hij haar en zocht naar wat vervangende kleding. Geïnteresseerd luisterde hij naar haar verhaal. 'Natuurlijk, ik ga Nathan zo snel mogelijk vertellen over de nieuwe lichting die we op getrommeld hebben.' Zijn vriend zou net zo opgewekt zijn als hijzelf. Het was belangrijk dat ze als leger bleven groeien. Ze hoefde niet immens groot te worden, maar als ze zichtbaar kleiner werden dan was dat een probleem voor hun reputatie. Hij had zich in een droge broek gewurmd en glimlachte naar Naevia. 'Dus we zijn nog heel even met zijn tweeën?' Al snel had hij zijn armen om haar middel liggen en wilde haar net kussen toen er gekibbel van de kinderen kwam. Met een zucht trok Marcus een blouse over zijn hoofd en liep terug naar de eettafel om tussen zijn twee zoons in te gaan zitten. 'We gaan geen ruzie maken nu, oké?' Streng keek hij beide jongetjes aan en zag toe hoe ze stil verder aten. 'Ik heb Ren gezien in Evenfall,' begon Marcus met een blik op Erin.

Naevia glimlachte verrukt bij zijn omhelzing en sloeg haar armen om zijn nek heen. 'Wees daar maar niet zo zeker van, ze-' Zoals voorspeld hoorde ze de jongens in de andere kamer en liet ze Marcus ernaartoe gaan om het te sussen. Met een ontspannen gevoel liep ze achter hem aan en liet ze Hakeem opstaan, zodat ze zijn kleding kon verwisselen. Het was een verademing dat Marcus er weer was. Normaal zat ze overdag constant heen en weer te lopen als Eileen bezig was en daar maakte de kinderen daar goed gebruik van. Het was dan ook vaak voorgekomen dat ze ergens over struikelde of door haar been heen zakte. Na zo'n drukke periode zat haar been dan ook onder de blauwe plekken. 'Wanneer komt hij weer langs?' vroeg Naevia benieuwd, waarna ze Hakeem weer liet zitten en Erin haar droge kleding aan deed. Benieuwd wachtte ze de reactie van Erin af. Erin wist dat ze blij moest reageren op het noemen van Rens naam, maar Naevia betwijfelde of ze ook al echt de link kon leggen tussen de man die weleens langs kwam en de naam. 'Had hij het nog over Eileen of Erin?'

Marcus haalde zijn schouders op. 'Dat zei ie niet. Hij vroeg alleen naar ze en gaf me een brief mee.' Het had hem altijd al dwars gezeten hoe het was gegaan tussen Eileen en Ren toen ze hier wisten dat ze in verwachting was. Hij had haar zo vaak aangespoord om het de man te vertellen, maar ze had het maar laten wachten tot niet erg lang geleden, toen Erin haar tweede lente begon. Het meisje had waarschijnlijk geen idee wat er precies gezegd werd, maar was blij met de aandacht en de schone kleding die ze van Naevia kreeg. Hij glimlachte naar Hakeem die hem, nu hij zijn bord leeg had, zijn vader allerlei vragen begon te stellen. Marcus grinnikte en besloot maar eens duidelijk uit te leggen wat hij had gedaan voor de fantasie van zijn zoons op hol sloeg. 'Ik heb niet gevochten deze keer. Ik ben met een paar mannen door Tarth gereisd om nieuwe soldaten te zoeken. Die komen ook hier wonen en werken. Straks zijn er nog veel meer mogelijke speelmaatjes.' Grijnzend wreef hij over de rug van zijn oudste zoon. 'En over een paar lentes gaan ze je vast helpen trainen.'

Naevia liet haar schouders hangen, maar liet haar stemming niet aan het kleine meisje zien en schonk haar een brede glimlach. 'Zo, nu ben je weer helemaal warm.' Zacht drukte ze een kus op haar haren, waarna ze Esra ook nog in droge kleding stopte en vervolgens aan de tafel ging zitten met Erin op haar goede been. Ze zouden vast wel van Eileen te horen krijgen wat er precies in de brief stond. Met een liefdevolle blik keek ze toe hoe Marcus met zijn zoons om ging en hoe blij de kinderen waren om hem weer te zien. 'Nathan heeft Hakeem, Brayden en Flynn laatst nog geleerd hoe ze een zwaard moeten vast houden,' glimlachte Naevia. 'En Esra mocht het ook even proberen.' Over de tafel heen pakte ze Marcus' hand vast en zacht wreef ze met haar duim over de ruwe huid heen. Ze had nooit gedacht dat ze kinderen zou hebben, niet van haarzelf en ook niet van anderen. Op hetzelfde moment liet Hakeem trots een lang litteken op zijn arm zien en met een beschaamde blik keek Naevia weg. Ze was te laat geweest, zoals al vaker was voorgekomen. Het werd moeilijker en moeilijker voor haar om in haar eentje op drie kinderen te passen, vooral nu ze groter en sneller werden.

Marcus keek verrast en keek toen naar zijn twee zoons. 'Jullie hebben die twee Barnesje toch wel flink laten werken om het zo goed als jullie te doen, hoop ik?' Lachend schudde hij zijn hoofd als hij aan het tafereel dacht. Hij en Nathan hadden het er vaak genoeg over gehad hoe vreemd het was om elkaar met de kinderen te zien. Nooit hadden ze gedacht vaders te worden of tenminste ze zouden vast kinderen verwekken, maar om ook echt de familieman te zijn dat was iets heel anders. En Nathan en Leona gingen er dan ook nog flink tegenaan. Behalve hun echtelijke kinderen waren er natuurlijk ook de arme schapen die ze opvingen en aan een beter leven hielpen. Hij glimlachte naar Naevia en gaf een kneepje in haar hand. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij naar Hakeem's litteken. 'Wat is daar gebeurd? Begin je nu al aan je oorlogswonden,' grinnikte Marcus, maar keek vragend naar zijn vriendin.

Naevia vermeed Marcus' vragende blik en hielp in plaats daarvan Erin met de hapjes. 'Ik was bezig aan tafel om een appel te snijden en hoorde Erin buiten huilen. Nadat ik haar had geholpen, kwam ik terug en zaten de jongens met het mes te spelen.' Naevia had inmiddels Hakeems arm gepakt en wreef zacht met haar vinger over het litteken heen. Het was een erg lelijke wond geweest en het zou dus ook niet mooi herstellen. Ze voelde zich erg verantwoordelijk. 'Ik was niet snel genoeg, Marcus. Zoals altijd.' Als het om haar kinderen ging, dan kon ze erg snel in paniek raken en dat hielp niet met haar evenwicht. Zo waren er al meerdere kleine ongelukken gebeurd, met dit als hoogtepunt. Ze zetten Erin weer op de stoel neer en verzamelde in stilte de borden, om deze weg te zetten en vervolgens naar haar slaapkamer te lopen. Met een zucht nam ze plaats op de rand van het bed en wreef ze de kramp uit haar goede been. Al snel kwam Esra naar haar toe en nam ze hem in haar armen om haar schoot. Hij begon allerlei vragen over zijn papa te stellen in haar oor en fluisterend gaf ze hem antwoord. 'Ja, hij blijft nu weer voor een langere tijd. Hij gaat nergens naartoe.'

Marcus keek al snel met heel andere ogen naar het litteken. Hij had gedacht dat hij het misschien op had gelopen terwijl hij buiten aan het ravotten was geweest, maar dit was iets heel anders. Met een frons keek hij Hakeem aan. 'Jongen, je moet voorzichtiger gaan zijn. Je bent de oudste en je weet heel goed dat dingen gevaarlijk kunnen zijn. Geef Esra en Erin het goede voorbeeld.' Zijn zoon was inmiddels al 8 lentes en had beter moeten weten, maar hij wilde ook niet meteen zo streng zijn en wreef met een zucht over het erg zichtbare litteken. Hij boog wat naar voren en glimlachte voorzichtig. 'Je moet een beetje oppassen voor je broertje en Erin en jezelf. Je bent een grote jongen, je kunt mama goed helpen,' fluisterde hij zijn zoon toe. Vervolgens keek hij toe hoe Naevia de tafel afruimde en naar het andere deel van de tent verdween. 'Hakeem, wil jij anders tante Eileen gaan halen? En snel hè, ik weet dat je goed kan rennen!' Met een glimlach zag hij zijn zoon wegschieten en liep toen met Erin aan de hand naar de slaapkamer. Hij ging op de grond tegenover Naevia zitten en zette haar voet tegen zijn schouder om vervolgens haar been te masseren. 'Je weet dat Nathan en Leona het maar al te leuk vinden als ze logeerkindjes krijgen. Het is echt niet erg wat dagen je niet met hen bezig te houden.'

Naevia liet Esra tegen haar aan kruipen en nam hem stevig in haar armen, zodat ze hem knuffelde. Ondanks dat het biologisch niet haar kind was, voelde hij net zo erg als Hakeem als haar zoon. Ze wist nog goed hoe Marcus met hem thuis kwam en ze hen allebei drie volle dagen niet had willen aan kijken. De wonden van haar nagels die ze op Marcus' gezicht had achtergelaten waren nog weken zichtbaar gebleven. Eileen nam het kleine mannetje onder haar hoede en al snel groeide ook Naevia naar hem toe, met hulp van haar vriendin en haar eigen zoon. Zwijgend keek ze toe hoe Erin en Marcus de kamer binnen kwamen en een ontspannen zucht liet ze gaan door de aanrakingen van haar vriend. 'Ik weet het,' zei ze zachtjes, terwijl ze ook Erin op bed hielp. 'Eileen heeft ook aangeboden om meer op de kinderen te passen, maar zij leidt de verbouwing van de ziekenboeg en ik wil haar niet van haar werk af houden. Ik heb overdag toch niets anders te doen, het is niet zo dat ik ergens nog nuttig ben.' Ze behandelde nog wel soldaten, maar ze was niet sterk genoeg om grote operaties te verrichten, laat staan te helpen met bouwen. 'Maar ik wil niet als zielig gezien worden. Ik kan best op de kinderen passen, maar- maar soms ben ik niet op tijd.'

Marcus gleed knedend met zijn handen over Naevia's been en glimlachte vervolgens zwak. 'Eileen gaat het vast nog drukker krijgen.' Hij wist er het een en ander meer over, maar wist van Eileen dat ze het liever zelf met haar vriendin besprak. 'Dat is het absoluut niet, Naevia. Niemand zal je zo beschouwen, maar we moeten gewoon zorgen dat de jongens niet iets overkomt en-' Marcus zuchtte. Hij voelde dat dit onderwerp hem erg raakte en dat hij er een uitgesproken mening over had, maar hij was degene die bijna de helft van het jaar op reis was. Hij had expres de eerste paar lentes van Hakeem's leven en net toen Esra erbij gekomen was de expedities aan zich voorbij laten gaan of hij was slechts een week weg gegaan. Nu waren ze echter ouder en hadden ze niet de hele tijd een wakend oog nodig, tenminste dat had Marcus gedacht. 'We denken er gewoon nog even over na. Er zijn vast opties die we hebben.'

'Opties? Wat wil je gaan doen, Marcus? Een oppas betalen? Een vrouw zoeken die wél haar beide benen nog heeft?' Ze trok haar been in een reflex terug, maar besefte op hetzelfde moment dat ze zijn woorden groter maakte dan ze waren bedoeld. Het was echter haar meest gevoelige onderwerp dat hij aan sneed en het kostte haar veel moeite om redelijk te blijven. 'Het is niet zo dat ik erop had gerekend om twee zoons te hebben!' Het was niet per se een sneer naar hem toe, maar zeker ook naar haar zelf. Ze had nooit erop gerekend dat ze zwanger zou worden en toen het toch zo was, was er geen enkele cel in haar lichaam die het zou verwijderen. Ze wist welke consequenties het zou hebben, dat ze het wellicht niet zou overleven, maar ze koos er toch voor. Daarbij had ze er nooit op gerekend dat Marcus op een ochtend met een baby in zijn armen aan zou komen lopen. 'Wij zijn hun ouders en zij zijn onze verantwoordelijkheid. Ik weet dat ik onbetrouwbaar ben door mijn lichaam, maar- ik doe mijn best, oké? Ik heb een hoop hulp geaccepteerd, maar ik wil niet iemand anders hebben die mijn kinderen opvoed. Ik wil alleen jou en Eileen. Dus als je opties zoekt, zoek dan als eerst bij jezelf.'

Marcus sloot kort zijn ogen en wreef langs zijn nek. Hij was te uitgeput om deze discussie nu te gaan voeren. Even was hij stil en vouwde de handen die nu geen taak meer hadden samen. Hij wist dat ze gefrustreerd was en weigerde absoluut mee te gaan in een nutteloze discussie. Hij had er ook niet op gerekend twee zoons te hebben, maar het was nu eenmaal zo en ze hadden hun keuzes gemaakt. 'Luister, wat vind je er van als we iemand vinden die de jongens les kan gaan geven? Dan leren we ze lezen en schrijven en natuurlijk kan Hakeem aan zijn vechttrainingen gaan beginnen. Wie weet zitten er ook nog wel soldaten tussen die er nood aan hebben, dan is het niet dat we zomaar betalen voor wat lessen, maar ook kunnen investeren in het kamp.' Marcus wreef langs Esra's ruggetje. Hij zat met zijn duim in zijn mond dicht tegen zijn moeder aan en keek met grote ogen toe hoe zijn ouders fel woorden wisselden. 'Met de nieuwe soldaten ga ik een tijd hier moeten blijven. Ik zal er meer zijn.' Dat beloofde hij iedere keer wel.

Naevia keek Marcus peilend aan en volgde zijn blik naar hun zoon toe. Het zou Hakeem en Esra goed doen om niet altijd maar bij hun moeder te zijn. Daarbij hielden ze van leren en kon Hakeem niet wachtent tot hij zou beginnen met vechten. Hij had als kleine jongen al toe staan kijken hoe zijn vader soldaten les gaf. 'Dat lijkt me een goed idee,' zei ze uiteindelijk zacht, waarna ze gebaarde dat Marcus naast haar moest komen zitten en Esra moest vast houden. 'Maar ik wil die persoon wel zelf goed keuren.' Met een halve grijns keek ze haar vriend een en nam ze zelf Erin op haar schoot. Ondanks dat ze vaak dacht van niet, hadden de kinderen het erg goed door als Marcus en zij het ergens niet over eens waren. Hetzelfde gold voor Eileen en Naevia. Haar vrije hand legde ze op Marcus' wang en zo draaide ze zijn gezicht naar de hare toe. 'Doe geen beloftes die je niet kan houden. Dat verdienen de jongens niet.'

Marcus glimlachte tevreden toen Naevia leek in te stemmen met zijn plan. Het was ineens in hem opgekomen, maar had al langer met het idee rond gelopen om zijn zoons te onderwijzen. Het was belangrijk kennis te bezitten, net zoals het belangrijk was om goed te kunnen vechten. Hij kwam overeind en nam de jongen van zijn vriendin over toen hij naast haar zat. Marcus glimlachte naar Esra en moest lachen toen hij weer allerlei vragen over zich heen kreeg. 'Even wachten, Esra, ik praat met mama.' Esra was altijd een babbelaar geweest. Het was een erg vrolijk jongetje, waar Hakeem wat ernstiger was, meer zoals Naevia. 'Ik zal die persoon eerst door je laten keuren,' grinnikte Marcus en keek toen haar aan. Hij zuchtte en knikte. Dat kon hij inderdaad niet doen. Die teleurstellingen hoefden de jongens niet te ervaren. 'Het zal nu echt even duren voor ik weg ga. Ik moet mijn aandacht nu op het thuiskamp richten.' Hij boog naar voren en gaf haar een kus voor hij eindelijk de ongeduldige Esra zijn vragen begon te antwoorden. 'Ja, we gaan je leren lezen. En we leren je waar Tarth ligt. Dat ken je wel, toch? Tarth? Uit alle verhalen van papa?'

Eileen was in de ziekenboeg weer aan de slag gegaan . Er moest veel gebeuren om alles klaar te hebben voordat de extra soldaten aankwamen. Het was natuurlijk niet dat die meteen de ziekenboeg in zouden gaan, maar ze moesten meer capaciteit hebben en meer voorraden en meer helpers. Het was een vermoeiende klus en één die ze niet graag uit voerde. Maar dit zou het laatste zijn, had ze zichzelf beloofd. Tenminste, ze zou altijd bij willen springen als het nodig was, maar over het algemeen was Eileen klaar met het leven als dokter. Hoewel ze niet dacht dat ze het ooit helemaal achter zich zou kunnen laten. Toen Hakeem haar met een stralend gezicht kwam vertellen dat zijn papa thuis was, liet ze meteen al haar werk vallen en vertelde een paar zusters wat te doen. Met Hakeem aan haar hand liep ze richting de tent van zijn ouders en vond ze binnen haar twee vrienden en de kinderen. Erin kirde blij toen ze haar zag, maar Eileen begroette eerst Marcus met een stevige omhelzing. Het had haar een hele tijd gekost om te wennen aan de intimiderende man, maar ze hadden samen keihard gewerkt om Naevia te helpen en dat had hen natuurlijk wel verbonden. Met een glimlach keek ze naar Naevia die er ook altijd meteen beter uit zag als haar vriend terug was. Terwijl ze Erin van haar tante over nam werd ze door Marcus ingelicht over zijn reis en kreeg ze al snel een brief van Ren in haar handen gedrukt. Nerveus slikte ze, maar stopte het papier weg zodat ze eerst met haar vrienden kon praten.

Naevia ontving zijn zachte kus met een kleine glimlach en legde vervolgens haar kin op zijn schouder, terwijl ze vertederd naar het gebabbel van haar zoon luisterde. 'Ik hou van je, Marcus Hoster,' fluisterde ze in zijn oor, waarna ze met Erin op stond en op hetzelfde moment Eileen binnen hoorde komen. Tevreden keek ze toe hoe Eileen Marcus begroette en drukte vervolgens een kus op de wang van haar vriendin. Door haar eigen herstel waren ze allemaal dichter naar elkaar toe gegroeid. Daarbij had ze het nooit overleefd zonder de goede zorgen van haar vriendin en de steun van haar man. Met haar oudste zoon liep ze naar het tapijt toe in het woongedeelte, een plaats waar ze met ze allen konden zitten, en vertelde hem over het plan van zijn vader. Met een glimlach bekeek ze zijn enthousiaste reactie en zelf had ze ook een gevoel van opluchting. 'Waardoor ga jij het drukker krijgen?' vroeg ze maar meteen rechtuit en benieuwd aan Eileen. 'Wil je ook andere projecten op je gaan nemen?'

Eileen was erg onder de indruk om te horen te krijgen dat er zoveel nieuwe rekruten bij zouden komen. In geen jaren was er zo'n grote uitbreiding geweest. Het zou veel inspanning kosten om al die soldaten hun plek te laten vinden in het kamp. Met Erin in haar armen volgde ze Naevia en wierp een blik op Marcus bij de vraag die ze van haar vriendin kreeg. Ze had hem nog zo gezegd het aan haar over te laten om het te vertellen. Marcus snapte haar blik en nam zijn twee zoons erbij en pakte Erin van Eileen over. 'Laten we de vrouwen maar eens met rust laten, dan gaan wij mijn paard aftuigen. Kom, jongens.' Hij stuurde zijn zoons de tent uit en volgde met Erin op zijn rug. Eileen bleef zo alleen achter met Naevia terwijl ze op één van de krukken gaat zitten. Kort keek ze naar haar vriendin en bedacht hoe ze het beste kon beginnen. Ze haalde diep adem en kwam maar meteen ter zake. Naevia haatte het als ze om de zaken heen liep. 'Ik ga in de herberg werken. Die aan de weg richting Tyrosh, niet zo ver hier vandaan.'

Naevia keek verbaasd toe hoe Marcus overduidelijk met de kinderen wegging om hen te tijd te geven om te praten. Met een nieuwsgierige blik keek ze dan ook haar vriendin aan, maar die blik veranderde al snel in iets anders. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen,' zei ze uiteindelijk maar eerlijk, terwijl ze zacht maar vingers haar korte been masseerde. In bijzijn van de kinderen en Marcus wilde ze er nooit extra nadruk op leggen, maar bij Eileen kon dat. 'Hoe lang wil je dit al? Waarom heb je er nooit iets over gezegd? Dacht je dat ik het af zou keuren?' Een geraakte toon was in haar stem geslopen en moeizaam keek ze van Eileen weg. Ze had Marcus wel vertrouwd met het plan en haar blijkbaar niet. 'Nu weet ik ook dat het toch Ren was die ervoor zorgde dat je bij mij in de leer kwam en niet het helen zelf.' Het was niet haar bedoeling geweest om het zo beschuldigend te laten klinken, maar een erg egoïstische gedachte kwam in haar hoofd. Ze zou zelf een moord doen om weer als dokter te kunnen werken en Eileen gooide dat nu in één klap weg.