Nathans legerkamp

-

Na een aantal dagen gereisd te hebben, waren ze na maanden weggeweest te zijn eindelijk weer in hun hoofdkamp. Er waren altijd wel mensen in het kamp aanwezig - in de loop der tijd was het meer een soort opvangkamp geworden - en ze hadden dus ook een groots onthaal gehad. Toch had Nathan al snel de rust van zijn eigen tent opgezocht en had hij zijn vervelende reiskleding verruild voor een simpelere set. Er viel nog een hoop te bespreken, vooral met Marcus over hun volgende stappen, maar dat had hij allemaal uitgesteld naar de volgende dag. Daarbij had iedereen wel wat rust verdiend, vooral na hun plotselinge vertrek uit het Westen.

Op het moment dat Henry haar had verteld dat het Westen niet meer veilig was voor hen, had Leona Nathan ingelicht en waren ze vertrokken. Dat was nu alweer een tijd geleden en ze waren eindelijk weer terug bij hun basiskamp. Ze had net wat tijd gespendeerd met wat vrouwelijke soldaten die ze al een tijdje niet meer had gesproken en was nu weer op weg naar haar eigen tent. Ondanks alles was ze vandaag in een goede bui, het was fijn om weer terug te zijn in het Noorden. De warmte was echt iets wat ze had gemist. Met een brede glimlach liep ze de tent in en zag ze dat Nathan er al was. 'Hé! Ik had je hier niet verwacht.' Nathan was altijd zo druk in de weer dat ze had gedacht dat hij vast alweer ergens zijn volgende stappen aan het bespreken was. 'Voelt het niet goed om hier weer te zijn?'

Nathan keek over zijn schouder toe hoe Leona binnen kwam lopen en merkte al snel haar brede glimlach op. 'Ik heb mezelf een dag rust gegeven. De besprekingen gaan morgen weer beginnen,' legde hij uit, waarna hij wat papieren neer legde en naar zijn vriendin toe liep. Haar vrolijke bui was aanstekelijk, zodat hij al snel ook glimlachte. 'Het voelt erg goed om hier weer te zijn. Maar het voelt nog beter om te weten dat het allemaal nog overeind staat en dat we geen chaos hebben aangetroffen.' Hij fronste lichtelijk en sloeg vervolgens zijn armen om haar middel heen. 'Vertel me alsjeblieft dat je ook geen plannen hebt voor vandaag,' murmelde hij in haar oor, terwijl hij zacht een kus drukte op haar slaap. 'Want ik wil je heel graag mee nemen naar het meer. Zoals vroeger.'

'Wauw, Nathan Halley heeft zichzelf een dag rust gegund. Wie ben jij en wat heb je met mijn vriend gedaan?' grapte Leona en drukte een kus op zijn lippen. Nathan was normaal niet iemand die snel een dagje vrij nam, maar ze was blij dat hij het had gedaan, dat kon hij wel gebruiken. 'Dat is zeker waar.' beaamde ze, je kon nooit weten wat je te wachten stond als je voor zo'n lange tijd weg bent geweest. 'Maar ze hebben het goed in de hand weten te houden hierzo.' Marcus en een klein deel van het leger was meegegaan naar het Westen, maar de rest was hier gebleven. 'Ik heb niets meer gepland, ik was ook van plan om het vandaag rustig aan te doen.' zei ze met een klein glimlachje en sloeg haar armen om zijn nek heen. 'Het meer? Daar zeg ik geen nee tegen.'

Nathan moest lachen en drukte zijn lippen terug op de hare. 'Ik denk dat zijn vriendin een goede invloed op hem heeft,' grinnikte hij, waarna hij haar hand vast pakte en haar zo mee leidde de tent uit. Het meer was gelukkig niet erg ver, maar wel afgelegen genoeg om niet gestoord te worden. Toen ze het kamp uitgelopen waren, sloeg hij zijn arm om haar schouders heen en trok hij haar wat dichter tegen hem aan. In het kamp wilde hij niet al te intiem zijn met Leona. Hij dacht dat dat misschien zijn aanzien als leider zou schaden. 'Bij de Goden, wat ben ik blij dat we weg konden uit het Westen,' verzuchtte hij, terwijl hij in de verte het meer al zag opdoemen. 'Gelukkig was mijn vader niet mee. Hij had niet nogmaals zo'n... situatie mee willen maken.'

'Goh, dan heb ik toch nog enig effect gehad op je.' grapte ze en zag het meer al in de verte. Ze had deze plek meer gemist dan ze zich had gerealiseerd. Ze had het Noorden in het algemeen erg gemist, het was toch een soort thuis basis geworden. 'Ik ook, wat een gedoe.' merkte ze op. Ergens voelde ze zich niet helemaal comfortabel met het idee dat ze niet mee was gegaan naar het Zuiden. Ze had haar moeder graag willen steunen, maar ze wist dat er genoeg mensen waren die er voor haar waren daarzo en misschien had Nathan haar nog wel harder nodig dan wie dan ook. 'Nee, ik denk dat het inderdaad ook een slimme keuze is geweest dat hij niet mee zou gaan.' Zeker niet nu zijn vrouw er niet meer was. 'Oh, ik heb het hier zo gemist.' zei ze met een brede glimlach, toen ze bij het meer aankwamen.

'Ik heb het hier ook gemist,' glimlachte Nathan, terwijl hij Leona mee nam naar het water toe. Hij had altijd het idee dat hij niet zichzelf kon zijn als hij tussen de adel liep. Pas weer in het kamp kon hij weer zichzelf zijn én voelen. Daarom vermeed hij gebeurtenissen, zoals de herdenking, zoveel mogelijk. 'Ik wou me trouwens nog verontschuldigen,' begon hij onzeker, nadat ze de oever bereikt hadden. 'Voor hoe ik deed tijdens de herdenking. Ik had niet zo bot mogen reageren. Het waren gewoon- gevoelige onderwerpen. Maar dat is geen excuus om je zo te behandelen.' Hij had ondertussen zijn schoenen uitgeschopt en zijn broekspijpen opgerold, om zo haar blik te vermijden. Hij herinnerde zich, ondanks de drank, nog goed hoe hij negatief had gesproken over kinderen en hoe geraakt ze daardoor was geweest. Het spookte de dagen daarna constant in zijn hoofd: wilde ze echt ooit kinderen met hem?

Leona had inmiddels ook haar geveterde sandalen uitgedaan en had net als Nathan haar broek opgestroopt, zodat deze niet nat zou worden. 'Het is oké, excuses aanvaard.' zei ze, terwijl ze met haar voeten het water in ging. Ze ging voor hem staan en liet haar handen in die van hem glijden, terwijl ze zijn blik probeerde te vangen. 'Ik ben niet boos... Niet meer in ieder geval.' Ze was op de dag zelf furieus geweest door zijn gedrag, maar ze had het al snel weer van zich af laten vallen. Haar moeder had altijd gezegd dat een relatie bestond uit geven en nemen en dat advies probeerde ze altijd zo goed mogelijk op te volgen. Soms was het alleen lastig als ze het gevoel gaf dat zij altijd maar moest geven: sommige dingen in het leven van de adel waren nog wel belangrijk voor haar en ze wilde ook graag dat hij dat zou accepteren.

Nathan hield haar handen vast en knikte enkel al antwoord op haar woorden. Zelfs door zijn dronken bui heen had hij gemerkt dat ze erg boos was geweest. Hij had het feest uiteindelijk ook verlaten en had het hele gebeuren met David niet eens gemerkt. 'De laatste tijd hebben we veel te vaak ruzie,' zei hij uiteindelijk. 'En ik denk dat dat aan mij ligt. Ik weet alleen niet wat ik anders moet doen om ervoor te zorgen dat het niet meer gaat gebeuren.' Hij had inmiddels zijn shirt uitgetrokken en zijn wapens op de oever gegooid. Met enkel een broek aan sprong hij het water in en ging hij met zijn hoofd onder water. 'Wil jij trouwens kinderen?' durfde hij vervolgens eindelijk te vragen, waarna hij uit het water naar haar keek.

Leona keek toe hoe hij een duik nam en dacht na over zijn woorden. Ze hadden de afgelopen tijd inderdaad vaak ruzie gehad, maar Leona had er nooit al teveel achter gezocht. 'Als er ruzie is, ligt het nooit aan één iemand.' Er waren altijd twee kanten en die kanten hadden allebei schuld. Ze liet zichzelf op haar hurken zakken en keek hoe het water haar enkels raakte. Nathan was veranderd sinds de dood van zijn moeder. Leona kon zich niet eens voorstellen hoe het moest voelen om iemand die zo belangrijk voor haar was te verliezen en ze kon zich best bedenken dat zoiets je veranderde. Ze had altijd geprobeerd om hem te ruimte te geven die hij nodig had, maar soms was dat best lastig. 'Ooit wel ja.' zei ze eerlijk en keek op toen hij de vraag stelde. 'Niet persé nu, ik bedoel- ik ben nog jong en er is nog zoveel wat ik wil doen voordat ik aan kinderen wil beginnen.' zei ze en keek hem aan. 'Maar uiteindelijk wil ik wel kinderen ja.' Ze wist niet goed hoe hij er nou werkelijk over dacht. De laatste keer, op de herdenking, was hij nogal negatief geweest, maar ze wist niet of dat het de drank en het verdriet was dat had gesproken of hijzelf. 'En jij? Hoe denk jij erover?'

Nathan zweeg en zocht met zijn voeten de grond in het water, zodat hij haar goed aan kon kijken. Ze zou een goede moeder zijn: ondanks haar soms harde buitenkant was ze erg zorgzaam. Dat zag hij bijna elke dag in het kamp, als ze gewonde krijgers hielp of kinderen leerde hoe ze met een zwaard om moesten gaan. 'Ik- ik denk dat ik geen kinderen wil,' zei hij eerlijk. Hij wist dat hij haar pijn zou doen met zijn woorden, maar hij wilde niet tegen haar liegen. 'Ik ben geen Henry, ik ben mijn vader niet, ik-' Hij zuchtte diep en zwom naar haar toe, zodat hij beter haar gezichtsuitdrukking kon zien. 'Ik zal nooit een goede vader zijn.' Hij liep het water uit en pakte zijn shirt op, om daarmee zijn gezicht en borstkas te drogen.

Leona voelde een vlaag van teleurstelling boven komen bij zijn antwoord. Ergens had ze gehoopt dat het bij de herdenking de drank en het verdriet was die sprak, maar blijkbaar had ze het bij het verkeerde einde gehad. 'Dat is oké.' zei ze uiteindelijk. Ze kon hem tegen gaan spreken, maar daar had ze helemaal geen zin in. 'Al denk ik dat je wel een goede vader zal zijn, een hele goede zelfs.' Nathan kon het zelf ontkennen, maar altijd als ze hem zag met Tobias, leefde hij op één of andere manier op. Ze probeerde zich altijd voor te stellen hoe het zou zijn als hij met zijn eigen zoon in zijn armen stond. Ook Leona liep het water uit en sloeg haar armen om hem heen. 'Ik hou van je Nathan.' zei ze zachtjes, terwijl ze haar hoofd tegen zijn schouder aan legde.

Nathan merkte pas op dat Leona naar hem toe was gelopen, toen hij twee armen om zich heen voelde. Hij liet zijn shirt op de grond vallen en nam haar ook in een omhelzing. 'Ik hou ook van jou, Leo,' murmelde hij, terwijl hij met zijn vingers over haar rug heen en weer gleed. Ondanks dat hij zei dat hij geen kinderen wilde, wist hij toch wel dat hij er uiteindelijk mee in zou stemmen. En daarbij, één kind kon hij best aan. Misschien had Leona wel gelijk en zou hij echt een goede vader zijn. Met een glimlach tilde hij haar vervolgens op en knielde hij in het zand, zodat hij haar op de grond kon leggen. Teder kuste hij haar lippen, waarna hij lachend de druppels water dat uit zijn haren was gevallen van haar gezicht veegde. 'Weet je nog de vorige keer dat we hier waren?' vroeg hij met een brutale grijns. 'Ik weet nog dat ik toen wanhopig om je aandacht vroeg.'

Leona moest lachen aan de herinnering. 'Zo wanhopig heb ik Nathaniel Halley nog nooit gezien.' gniffelde ze en maakte zich los van hem. 'En nu, nu is het allemaal normaal geworden. Misschien moet ik je wat minder aandacht geven, dan moet je er daadwerkelijk ook eens voor werken.' grapte ze en liep weer naar het water waar ze tot haar middel inliep. Het weer wat altijd goed in het Noorden, dus het water had vanzelf sprekend een heerlijke temperatuur. Ze deed haar shirt uit en liet zichzelf tot haar nek in het water zakken. 'Kom je nog of hoe zit dat?' vroeg ze met een grijns, terwijl ze zich omdraaide en wachtte tot hij het water in kwam.

Nathan keek glimlachend toe hoe ze het water in liep, maar bleef zelf nog even op de kant staan. De dag ervoor had hij een brief binnen gekregen van Henry met een complete uitleg over wat er precies was gebeurd in het Westen. En daarbij kwam de vraag of Nathan hem met zijn leger zou steunen als hij de troon op zou gaan eisen. Hij had het allemaal nog niet verteld aan Leona en daarbij wist hij ook niet of ze zijn besluit leuk zou vinden. 'Ik moet je nog iets vertellen,' zei hij uiteindelijk, terwijl hij ook het water gedeeltelijk in liep. 'Ik heb gisteren een brief van Henry ontvangen. We moesten ze snel uit het Westen vertrekken, omdat Adelaide Estella op de troon zal zetten na Davids dood. Echter, David heeft juist Henry gevraagd om de troon op te eisen en dat is precies wat hij nu van plan is. Hij vraagt of ik hem wil steunen met mijn leger.'

Leona draaide zich om naar hem toen hij wederom tegen haar begon te spreken. 'Wat- maar waarom heb je dat niet eerder tegen me gezegd?' vroeg ze verward. Ze had toch wel verwacht dat als hij nieuws van haar broer had ontvangen dat zij de eerste was die het hoorde en niet een halve dag later. 'En heb je hem al terug bericht dat we hem steunen?' Ze had maar half naar het verhaal van hem geluisterd, ze had alleen het gedeelte verwerkt dat David Henry op de troon wilde en dat Henry hun hulp nodig had. Pas later drongen zijn eerdere woorden door. 'Wacht, Adelaide wil Estella op de troon? Ik dacht dat William de troon over nam?' Soms snapte ze nog steeds niets van de politiek van de adel.

Nathan fronste diep en keek van haar weg, terwijl hij zijn shirt weer aan deed. 'Dat was ook altijd het plan geweest. Pas nu David op sterven ligt, heeft Adelaide naar buiten gebracht dat ze Estella op de troon gaat zetten in plaats van William. Hij is opzij gezet. En, nou ja, David heeft hetzelfde gedaan door Henry nu pas op de hoogte te brengen.' Hij bekeek Leona in het water en sloeg zijn armen over elkaar heen. Ze zou het vast niet leuk vinden wat hij ging vertellen. 'Ik wilde niet dat je je zou bemoeien met de keuze of we hem gaan steunen. Je staat veel de dicht bij hem en denkt enkel met je emoties. Marcus en ik daarentegen hebben over andere dingen nagedacht.' Hij haalde diep adem en keek haar recht aan. 'En ik heb besloten om Henry niet te steunen.'

'Wat?!' riep ze gefrustreerd uit, terwijl ze het water uitliep en haar kleding weer aandeed. 'Hoezo denk ik alleen maar met mijn emoties? Ik dacht dat ik me de laatste tijd toch wel bewezen had, maar nee - Leona mag zich er weer niet mee bemoeien hoor!' riep ze gefrustreerd uit en kneep het water uit haar haren, om het vervolgens vast te binden met een touwtje. Het frustreerde haar al dat ze haar niet hadden ingelicht maar dat hij Henry niet wilde steunen, liet haar helemaal perplex staan. 'Je- je hebt wat besloten?' vroeg ze haast onhoorbaar. Het duurde eventjes voordat alles door was gedrongen. 'Oh dus daarom mocht ik er niet bijzijn, je wist dat ik je zou proberen om te praten en dat ga ik ook doen want dit is belachelijk!? Je hebt liever een Estella Halley op de troon dan Henry?! Wauw Nathan... dit is echt- echt ongelofelijk. Zelfs voor jou!'

'Het is je broer, Leona!' wierp hij gefrustreerd terug. 'En daarbij, omdat wij een relatie hebben en omdat jij van adel bent, maakt je nog niet meteen één van mijn adviseurs.' Ze was nog jong en daarbij niet opgegroeid in een leger. Hij en zijn advisers daarentegen leefden al jarenlang met elkaar en wisten wat hun doelen en mogelijkheden waren. 'Ik ga mijn mannen niet opofferen voor de egoïstische wens van één man. En hij mag dan één van mijn vrienden zijn, het is het niet waard. Al die levens van mijn krijgers zijn het niet waard om opgeofferd te worden voor Henry.' Hij sloeg zijn mantel weer om en keek toe hoe Leona zich aan kleedde. 'En daarbij, als Estella wint, dan wil ik niet in kwaad daglicht bij haar staan. Estella zal ook het beste met Tarth voor hebben, dat weet ik zeker. Ik wil gewoon dat we ons niet in de strijd werpen. En jíj dus ook niet.'

'Bij de goden, Nathan, hoe oud denk je dat ik ben?! Ik ben geen klein kind meer, ik weet heus wel waar het over gaat en ik weet ook best dat ik geen doorslaggevende mening heb wat betreft deze zaken, maar ik had op zijn minst verwacht dat je me wel had ingelicht! Ik heb net zoveel recht om het te weten als jij!' riep ze gefrustreerd, terwijl ze haar weg terug naar het kamp begon. 'Ik bepaal zelf wel of ik me in die strijd werp of niet. Blijkbaar ben ik niet belangrijk genoeg voor je om ingelicht te worden, dus dan ben jij ook zeker niet belangrijk genoeg om te bepalen wat ik wel en niet mag doen!' Dacht hij nou ook nog eens te kunnen bepalen wat zij zou doen? Als zij Henry wilde steunen, zou ze Henry steunen of hij dat nou wilde of niet. 'Je houdt liever Estella te vriend dan Henry en mij. Ik weet in ieder geval nu waar je prioriteiten liggen.' merkte ze nog op en sloeg haar armen over elkaar heen.

'Dit is precies wat ik bedoel!' riep hij gefrustreerd uit. 'Ik vertel je mijn plannen en je begint meteen te zeuren over hoe ik mijn prioriteiten niet bij jou heb liggen. Dát is waarom ik je niet bij de beslissing heb betrokken. Dit gaat niet om míj en Henry, of om jou en mij, dit gaat over mijn leger. Puur omdat hij mijn schoonbroer is, laat ik niet al mijn mannen hun leven voor hem en zijn ambities riskeren.' Hij liep achter haar aan naar het kamp toe en spande zijn kaak in een geïrriteerd gebaar aan. Soms werkte haar naïviteit hem echt op zijn zenuwen. 'Je hebt niet evenveel recht om het te weten als ik. Als hij had gewild dat jij het zou weten, dan had hij jou wel een brief gestuurd of gezegd dat ik jou moest inlichten. Dat is beiden niet gebeurd! Dus leg nou eens voor één keer niet de schuld bij mij. En als jij graag hem wil steunen, dat is dan prima, ik houd je vooral niet tegen. Ik zou niet durven,' mompelde hij geërgerd.

Leona stopte met lopen, draaide zich om en fronste haar wenkbrauwen. 'Ik had het op zijn minst erg gewaardeerd als je me had vertelt wat er aan de hand was.' zei ze kalm en probeerde haar woede en irritatie te verbergen. 'En voor mij gaat het wel om Henry en om jou en mij.' Ze slikte haar verdere woorden weg en draaide zich om, om verder naar het kamp te lopen. De goede sfeer die er net in had gezeten, was compleet omgeslagen. Nathan wist ook wel hoe hij een moment moest verpesten. Eenmaal in het kamp probeerde ze zoveel mogelijk blikken te ontwijken en mensen te negeren, ze had geen zin om los te barsten waar iedereen bijstond.

Nathan zuchtte diep en liep achter Leona aan het kamp in. Het was precies dáárom dat hij Leona niet bij zijn beslissingen betrok: bij haar ging het wel om haar familie en dat plaatste ze boven dit leger. Zijn krijgers hadden niets te maken met Henry en ze zouden hem dus ook niet gaan steunen. Toen ze weer in hun tent waren, verplaatste hij zijn vieze kleding voor een schoon paar en ging hij uiteindelijk op bed zitten. 'Ik zei net nog dat we veel te veel ruzie maken de laatste tijd en nu-' Hij beet op de binnenkant van zijn wang en legde vervolgens zijn hand op Leona's zij. 'Het spijt me dat ik het je niet eerder heb verteld, Leo. Laten we het alsjeblieft hier niet meer over hebben. We zouden vandaag een leuke dag hebben en ik wil hem dus goed afsluiten. Vanavond is er een feest in het kamp en ik wil er heel graag samen met jou naartoe.'

Leona nam met een diepe zucht plaats op het bed en legde haar hoofd in de kussens. Soms zou ze willen dat ze lang boos kon blijven op Nathan, om hem echt duidelijk te maken hoe ze zich hierover voelde: het had haar wel degelijk geraakt dat hij het haar niet eerder had verteld. Het ging om haar eigen broer en Nathan vond het niet belangrijk genoeg om het aan haar te laten weten! Toen hij begon te praten, keek ze op en haalde ze haar schouders op. Ze had helemaal geen zin om te feesten vanavond, niet nu ze dit wist en daarbij was ze nog steeds moe van al het reizen dat ze de afgelopen tijd hadden gedaan. 'Ik ga niets beloven, Nathan. Ik ben moe en- nou ja, niet echt in een euforische stemming om te feesten.' gaf ze eerlijk toe en keek hem aan. 'Maar ik hou je niet tegen om te gaan, als jij graag wilt gaan moet je gaan.'