Het Gouden Zeepaard

--

Eileen hield het dienblad boven haar hoofd terwijl ze zich tussen de tafels door manoeuvreerde. Ze bezorgde iedere klant zijn of haar drankje met een glimlach, maar kon nooit kletsen omdat ze weer door moest naar de volgende tafel. Soms hoorde ze een 'Elsie' hier of daar, maar ze had altijd eenzelfde route die ze iedere keer weer af ging. Van links naar rechts en dan weer terug vanaf het begin. Ondertussen neuriede ze zacht met de troubadour op het podium mee en ontweek ze een enkele dronken gast. Helaas hadden ze er daar genoeg van in Het Gouden Zeepaard.

Naevia veegde haar vieze, bebloede handen af aan haar schort en kwam zo de taverne binnen lopen. Het zat stampvol vaste gasten, dus veel mensen keken gelukkig niet meer van haar binnenkomen op. Ze ging op haar vaste plaats in de hoek zitten en wachtte geduldig tot er iemand langs kwam. Ondertussen pakte ze haar geld uit één van haar zakken en begon het onopvallend te tellen. Ze had enkele kiezen moeten trekken, wat aderlatingen moeten verrichten en ook wat mensen hadden om een wat meer... spirituele behandeling gevraagd, met rook, kruiden en achterlijke spreuken.

Eileen kon het niet laten een kort praatje te maken met één van haar favoriete gasten. Het was een dikke en vooral rijke man die altijd veel geld spendeerde in de taverne, zolang hij maar tevreden werd gehouden en daar zorgde Eileen wel voor. Giechelend luisterde ze naar zijn verhalen voor ze haar naam geroepen hoorde worden van de bar en weer aan de slag moest. Uiteindelijk liep ze met een leeg dienblad naar de achterste hoek in de ruimte. 'Wat kan Elsie voor je halen?' Met een glimlach keek ze de klant aan en realiseerde in die tel wie er voor haar zat. Kort verdween haar glimlach, maar Eileen had hem al zo snel terug opgezet dat het leek alsof er niets aan de hand was.

Naevia was bijna klaar met tellen, toen ze plotseling bruut werd verstoord en ze spontaan de tel kwijt was. Gefrustreerd keek ze op, maar al snel kwam er een glimlach op haar gezicht, terwijl ze over haar tafel naar het meisje toe boog. 'Élsie kan voor mij wat wijn halen. En snel ook een beetje, het meisje dat hier op de dinsdag werkt had me niet laten wachten.' Ze maakte een onverschillig wegwerp gebaar en pakte haar geld weer op, om opnieuw te tellen. Haar huur was plotseling torenhoog geworden en er zou maar weinig geld overblijven voor haar zelf.

Eileen knipperde terwijl ze tegenover haar stond. Het commentaar deerde haar niet eens. Ze kreeg genoeg kritiek en ander negatiefs naar haar hoofd geworpen als ze hier serveerde. 'We hebben vandaag een zomerwijn of een wijn gewoon van hier?' Vragend keek ze op Naevia neer. Normaal stelde ze die vraag niet, maar ze bleef expres langer hangen. Ze was verward dat ze geen herkenning had gezien in Naevia's blik. Eileen wist echter maar al te goed hoe misleidend ze soms kon zijn. 'Sorry trouwens voor het wachten, we zitten zó vol! Maar we hadden ook niets anders verwacht met onze speciale gast.' Ze wees met haar dienblad naar het podium.

Naevia sloeg het geld opnieuw gefrustreerd op tafel en met een geïrriteerde blik keek ze de serveerster aan. 'Zomerwijn is prima, ik-' Ze had bijna weggekeken, maar precies op dat moment besefte ze zich dat ze het meisje herkende. Met een geamuseerde blik bekeek ze haar van top tot teen en beet ze op haar lip. 'Dus één baantje is niet genoeg?' grinnikte ze, terwijl ze rond keek. De glimlach verdween echter al snel en met een serieuze blik boog ze weer voorover. 'Heb je binnenkort weer wat nodig?' Ze kon het geld goed gebruiken.

Eileen begreep pas dat ze een fout had begaan door rond te blijven hangen toen Naevia echt verrast leek. Ze had gewoon haar werk moeten doen en dan was het haar nooit opgevallen. Met een zucht keek ze naar de tafel. 'Nee, niet nu, niet hier,' mompelde ze uiteindelijk nors om snel weer weg te lopen. Ze had in de taverne altijd ogen op haar gericht. Ze moest aan het werk blijven en ze moest blijven glimlachen. Toch kwam Eileen al snel weer terug bij Naevia's hoekje en zette ze een mok zomerwijn op de tafel. Tegelijkertijd boog ze voorover en beet ze onzeker op haar lip. 'Heb je- Kun je nog meer maan thee voor me regelen?' Ze was erg snel door haar voorraad heen gegaan. Eileen nam de moeite om haar hoofd lachend achterover te gooien. Alsof Naevia haar een goed verhaal vertelde.

Naevia keek Eileen geamuseerd na, waarna ze al snel weer haar geld ging tellen. Nu werd ze gelukkig niet gestoord en had ze dus ook alles kunnen tellen. Haar opbrengsten van deze dag waren vergelijkbaar met andere dagen, maar het was nog steeds niet genoeg. De vergoeding voor de maanthee zou ze dan ook dankbaar aan nemen, áls Eileen ten minste interesse had. Toen ze terug kwam, tikte Naevia bedachtzaam op de tafel en hield ze haar gezicht nors toen Eileen aan het lachen was. 'Dus zo te zien nog steeds geen kinderwens?' Ze hield niet van mensen met een dubbelleven, ondanks dat ze er zelf ook aan mee deed. 'Ik zie je zometeen bij de achterdeur,' murmelde ze, waarna ze vervolgens snel haar zomerwijn op dronk en de taverne verliet met haar tas vol met maanthee. Als ze zaken wou doen, dan wou ze het ook meteen doen, zodat haar cliënten zich niet zouden bedenken. Afwachtend leunde ze tegen de muur aan naast de achteringang en wachtte op de komst van Naevia,

Eileen knikte en verdween nogmaals in de menigte van de taverne. Het koste haar moeite om Hava te vinden, maar toen ze de vrouw vond, hoefde ze haar alleen maar een korte blik te geven en zag ze dat Hava haar taak voor het moment over nam. Daarna snelde ze de trappen op naar haar kamer om haar buidel te pakken en een sjaal om te slaan. Niet veel later stond ze buiten en liep ze, weliswaar op haar hoede, op Naevia af. 'Wat kost het me deze keer? Als ik even veel wil?' Prijzen waren nooit stabiel. Afwachtend keek Eileen de vrouw aan en wisselde ondertussen nerveus van been. Als iemand uit de taverne naar buiten kwam, dan had ze een probleem.

Naevia duwde zich van de muur af en keek toe hoe Eileen door de achteringang naar buiten kwam. Naevia noemde een hogere prijs dan normaal en keek het meisje achteloos aan. 'Ik heb de laatste tijd meer klanten gekregen, dus ik ben noodgedwongen om de prijzen omhoog te brengen,' loog ze, terwijl ze de juiste hoeveelheid maan thee uit haar tas haalde. Eileen was haar beste klant en ze kon het dan ook niet veroorloven om haar te missen. 'En stel dat je de maan thee een keer vergeet en er iets gebeurt, dan kan je ook altijd langs komen. Ik heb wel vaker vrouwen geholpen met een ongewenste zwangerschap.' Het zou enkel nog meer geld opbrengen en dat had ze hard nodig.

Eileen deed haar best om haar ontmoediging te verbergen, maar dat ging moeilijk. Ze had gerekend op meer maan thee. Ze had klanten op haar staan wachten, ze kon ze niet weigeren. Het geld- Zuchtend keek ze naar haar buidel en schudde ze haar hoofd. 'Dat kan ik je er niet voor geven. Zoveel heb ik niet.' Vernederd sloeg ze haar armen over elkaar en fronste ze diep. 'Ik vergeet mijn maan thee niet. Er gebeurt ook niets. Ik ben geen idioot.' Zoiets zou ze nooit kunnen verbergen voor Maire. En ze kon het niet veroorloven haar plek hier te verliezen.

Naevia voelde hoe ze het benauwd kreeg door de woorden van Eileen. De woorden over extra klanten waren niet waar en eigenlijk verkocht ze alleen haar maan thee aan Eileen. Als zij het niet kon betalen, dan zou ze het sowieso aan niemand verkopen. Toch bleef ze standvastig bij haar aanbod staan. 'Je kan me ook in meerdere delen betalen. Je zal vast vanavond uitbetaald krijgen, niet waar? Heb je vannacht wat klanten? Kijk, dan geef ik je alvast de maan thee, zodat er geen rare dingen gebeuren, en dan betaal je me erna. Desnoods wacht ik- waar je dan ook maar je dingen doet.'

Overwegend likte Eileen over haar lippen en streek ze door haar krullen. Ze zou het misschien in delen kunnen betalen, maar ze haatte het om bij iemand in de schuld te staan. Het voelde als een lening en dat was gevaarlijk. 'Ik krijg pas aan het einde van de week uitbetaald én ik heb geen klanten vannacht. Dus ik kan je niet helpen. Behalve-' Plots verscheen er een glimlach op haar gezicht en bekeek ze haar nagels aandachtig. 'Ik geef je het geld dat ik heb en betaal de rest in mijn eigen verdiensten.' Het was bijna vernederend om het spel zo te spelen. Wat was echter het verschil tussen geld verdienen met dat werk en zo betalen of met het echte werk haar maan thee verkrijgen? Schaamte kon ze niet gebruiken wanneer ze haar werk buiten de taverne deed.

Naevia had de maan thee weer in haar tas gestopt, toen ze plotseling een ander aanbod kreeg. Met een neutrale blik keek ze naar het meisje en zette uiteindelijk enkele stappen naar haar toe. 'Wat voor verdiensten?' vroeg ze met een hese stem, terwijl ze haar wenkbrauw op trok, alsof ze geen idee had waar ze over sprak. 'Ga je me een avond lang alleen maar zomerwijn in schenken?' Ze snapte best wat Eileen voor stelde, maar wist geen juist antwoord te geven. Ze wou zich niet verlagen tot dat niveau, maar tegelijkertijd verlangde ze al wekenlang naar een warm lichaam tegen de hare.

Eileen keek met een zucht weg en lachte zacht. Natuurlijk wist Naevia waar ze het over had, maar het was te gemakkelijk om er gewoon mee in te stemmen. Langzaam liet ze haar ogen terug naar de vrouw glijden en glimlachte ze voorzichtig, bijna verlegen. 'Je zou later terug kunnen komen, als mijn taak er op zit, de laatste man de taverne is uitgetrapt, ik loods je naar boven. En als je wil kan er zomerwijn bij aan te pas komen, maar ik heb er vertrouwen in dat je genoeg aan mij hebt.' Ze zette een stap dichterbij en stak een pluk haar terug op zijn plek aan de zijkant van Naevia's hoofd. Het was na al die weken erg gemakkelijk geworden om Elsie om te ruilen voor Eileen.

Naevia slikte moeizaam en wendde haar blik af van Eileen. Haar aanraking deed haar denken aan de eerdere mannen en vrouwen waar ze enkele nachten mee had doorgebracht. Een echte relatie had ze echter nog nooit gehad. Behoefte en tijd ontbraken daarvoor. Het aanbod van Eileen klonk zo aantrekkelijk dat ze met heel haar hart instemde, maar dat haar hoofd juist nee zei. 'Wat zou ik ermee opschieten om een nacht met jou door te brengen in plaats van geld te krijgen?' vroeg ze zacht met een trillende stem. 'En waarom zou ik juist naar jou gaan voor wat verlichting?'

Eileen zag het aan Naevia's blik dat ze twijfelde en daar kon ze altijd goed mee werken. Maar ze moest weten wat de vrouw verlangde. Met mannen was het soms gemakkelijk: ze wilde een meisje dat zich onderdanig aan hen maakte, of ze wilde simpelweg een echte vrouw om hen te plezieren. Beide wensen kon ze vervullen. Het was moeilijker met vrouwen, maar dat kwam omdat dit niet van hen verwacht werd. Ze glimlachte nogmaals naar Naevia en streek met haar vingertoppen langs haar arm. 'Een warm bed? Gezelschap? Wakker worden naast iemand?' Haar stem werd vanzelf zachter. 'Waarom niet? Ik bied het je nu aan.' Ze lachte zacht en voegde toe: 'En je weet dat ik het veilig en hygiënisch doe.'

Naevia rilde bij de intieme, kleine aanrakingen en nog steeds kon ze Eileen niet aan kijken. Ze schaamde zich voor dit gedrag en al helemaal hoe graag ze op het verzoek in wou gaan. In de eenzame weken die hiervoor gingen was ze veel te vaak geneigd geweest om een bordeel in te lopen of gewoon op de aantrekkelijke aanboden in te gaan van de vrouwen en mannen die 's nachts tevoorschijn kwamen. Ze hoefde niet eens per se lichamelijke verlichting, eerder iemand om mee te praten. Ze slikte nogmaals en keek Eileen uiteindelijk aan. 'Denk maar niet dat dit nog een keer zal gebeuren, de volgende keer vraag ik opnieuw deze prijs,' siste ze, waarna haar stem vervolgens zachter werd: 'Hoe laat verwacht je me? En dit blijft tussen ons, begrepen? Anders zal iedereen in de taverne weten wat voor dubbelleven je leidt, Élsie.'

Het was altijd een triomf voor Eileen als ze iemand overstag kon laten gaan. Het was een zekere zin een compliment voor haar. 'Oh, natuurlijk niet. De volgende keer zal ik mijn geld hebben.' Eileen beperkte haar glimlach tot een kleine grijns. Ze gleed nog kort met haar hand over Naevia's arm en liet hem toen rusten in haar nek. 'Tegen twee is alles leeg. Wacht hier, dan pik ik je op. Ga onder geen enkele voorwaarde naar binnen.' Ze hield haar hoofd lichtelijk schuin terwijl ze naar haar nieuwe klant op keek. 'Vanzelfsprekend blijft dit tussen ons.' Het dreigement deerde haar, maar Eileen was er van overtuigd dat ze kon voorkomen dat Naevia haar mond voorbij praatte zodra ze haar verdiensten ervaren had. Met een laatste glimlach nam ze afstand en hield twee vingers voor haar op voor ze de taverne weer in verdween.

'Het is je geraden,' mompelde Naevia zachtjes, terwijl ze met haar ogen de hand van Eileen volgde. Het was een raar idee om nu elke keer dat ze Eileen maan thee gaf fysiek ook te weten wat er achter dat verzoek zat. Ze wist het natuurlijk niet letterlijk, maar ze zou nu ook een groot deel ervaren van iets waar ze al zo lang over wist, maar nooit ervaren had. 'Ik zal er rond tweeën zijn en je maan thee mee nemen,' beloofde ze zacht, waarna ze zich om draaide en van de taverne weg liep. Haar benen waren stijf, maar nog steeds liep ze met vastberaden stappen naar haar eigen huis toe. Ze zou nog wat slaap pakken, voordat ze weer naar de taverne zou gaan.

Toen Eileen weer binnen stond haalde ze diep adem en klopte haar handen kort aan haar schort af. Zodra een paar klanten haar zagen werd er al weer om wijn en bier en vlees gevraagd. Kort glimlachte ze naar Hava die haar geholpen had. Ze hoopte dat Maire niet gezien had dat ze er even tussenuit was geweest. Na haar dienblad onder haar arm te hebben gestoken en een glimlach opgezet te hebben cirkelde ze weer om de tafels en mensen heen. Ze spotte de waardin, maar deed haar best de blik van de vrouw te ontwijken.

Maire had overal oren en ogen, vooral in haar eigen Taverne. Haar oog viel op Eileen die haar wel heel haastig voorbij probeerde te lopen. Ze wist niet wat het meisje had gedaan, maar ze wist dat er iets aan de hand was. 'Waren er buiten belangrijkere zaken om af te handelen dan je werk?' vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Haar armen sloeg ze over elkaar heen, terwijl ze met haar voet op de grond tikte. 'Je weet dat ik je hier graag hou, Eileen. De klanten zijn erg over je te spreken, maar ik hou niet van geheimen, dat weet je.' Het was een waarschuwing, misschien wel iets meer dan dat. Ze wilde de mensen die voor haar werkte volledig kunnen vertrouwen - als dat al mogelijk was.

Eileen sloot haar ogen kort voor ze zich naar Maire om draaide en haar een zwakke glimlach gaf. 'Sorry, Maire, maar-' Ze zuchtte diep en giechelde toen zacht. 'Het is een jongen en ik weet dat je daar heel erg op tegen bent! Maar ik zie hem nooit tijdens mijn werkuren, dit was de eerste keer dat hij plots in de taverne was. Ik heb hem verteld dat hij me niet kan storen als ik werk.' Zo overtuigend mogelijk glimlachte ze naar de vrouw. Wat nerveus schuifelde ze heen en weer onder de blik van Maire. Ze wist heel goed dat ze deze woorden serieus moest nemen. Als Maire haar er uit trapte zou ze op straat komen te staan en niemand zou haar in nemen als ze Het Gouden Zeepaard uitgezet was.

Maire schudde haar hoofd zuchtend en liep zelf ook de taverne in. Ze kon het zich niet veroorloven als haar werknemers er constant tussenuit zouden glippen als het hen uitkwam. Het koste haar al genoeg om iedereen aan te nemen. Eileen deed haar werk goed, dat kon ze niet ontkennen en de klanten waren dol op haar. Dat was ook iets wat ze waardeerde aan het meisje, maar ze was nog jong. Ze had nog veel te ontdekken en veel te leren. 'Ik waarschuw je deze keer, Eileen, maar als ik het nog eens zie gebeuren lig je eruit, begrepen?' Ze moest nou eenmaal streng zijn, anders konden al haar werknemers maar doen wat ze wilde en dat was niet de bedoeling.