Het Gouden Zeepaard

'Ja, Maire, het spijt me.' Eileen werkte hier nu net meer dan een jaar en ze wist heel goed wat de regels van Maire waren, maar ze moest ze soms wel aan haar laars lappen. Hoe wilde ze ooit overleven in Tyrosh als ze geen geld had? En alles ging op aan- Eileen schudde haar hoofd en volgde Maire verder de taverne in. 'Maire, ik hoorde van Hava dat je van plan was om de huur omhoog te doen. Voor de kamers.' Het was iets wat ze nooit graag hoorde, maar het gebeurde zo nu en dan als de taverne het moeilijker had. Als de prijs van de wijn die ze serveerde omhoog ging. Er was altijd wel een reden.

Maire stopte met lopen bij de woorden van Eileen. Ze kon ook niemand vertrouwen, ze had het graag nog even voor zich willen houden, maar blijkbaar werd er al gepraat. 'Het havenfeest komt eraan, mensen betalen veel voor een kamer. Ik moet bijbenen met de concurrenten, dus ja, de prijs van de kamers gaat inderdaad omhoog.' Er kwamen mensen uit alle windstreken, die wel een kamer moesten huren. De prijs maakte voor hen dus niet zoveel uit, ze kon er met gemak een paar tientjes bovenop gooien. Het doet de zaken goed. 'Hoezo? Problemen mee?'

Eileen zag de verveling op Maire's gezicht. Misschien had ze niet moeten zeggen dat ze het van Hava gehoord had. Haar gezicht viel toen het waar bleek te zijn. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek van de waardin weg. 'Gaat de prijs voor mijn kamer omhoog?' Misschien kon ze er deze keer onderuit komen. Ze had één van de kleinste kamers en hij zat op een plek waar het tochtte, niet veel gasten wilden die kamer, hoopte ze. 'Of kan ik niet wat extra's doen? Meer werkuren?' Voorzichtig keek ze de waardin weer aan en wreef langs haar krullen. 'Ik heb het geld niet, Maire.'

'Je mag blij zijn dat je in het hoogseizoen je kamer mag behouden, meisje.' Maire zou het voor meer kunnen verhuren aan een toerist die er wel wat voor over had. 'We blijven tijdens het haven feest in de nachten open. Als je een deel van de nachten doorwerkt wil ik er wel over nadenken.' Ze was de rotste niet en daarbij wilde ze haar ook niet ontslaan. Het was in deze tijd moeilijk om een baan te vinden in Tyrosh en ze zag het niet graag dat iemand zoals Eileen op straat zou belanden. 'Ik mats je deze keer, de volgende keer betaal je net zoveel als de rest en als je het niet hebt, zoek je maar een andere plek om te slapen.' Als de rest hier achter kwam moest ze hen ook korting gaan geven en dat was niet iets waar ze op zat te wachten.

Eileen verwachtte het ergste toen Maire zo patroniserend begon, maar uiteindelijk brak toch een glimlach door. 'Natuurlijk. Ik werk alle nachten waarin het nodig is en je me kan gebruiken.' Zonder er bij na te denken sloeg ze haar armen om Maire heen en hield ze de vrouw stevig vast. Ze moest eens weten wat voor een verlossing deze woorden waren. Het zou het natuurlijk moeilijk maken om klanten te ontvangen als ze s'nachts werkte in de taverne, maar Eileen kon daar vast iets op verzinnen. Vluchtig liet ze de waardin weer los toen ze door had wat ze deed en streek ze haar schort glad. 'Bedankt, Maire, ik weet dat je de uitzondering eigenlijk niet kan maken, maar bedankt.' Ze gaf de vrouw één van haar Elsie glimlachen: breed, vreugdevol en kinderlijk.

Maire reageerde enigszins verbaast toen het meisje haar stevig omhelsde. Kort klopte ze haar op de rug en maakte zichzelf los van haar. 'Raak er niet aan gewend meid..' merkte ze op en keek de taverne rond. Het was vol, gelukkig, mede door de troubadour die aan het spelen was. Het was een jonge gozer, aantrekkelijk om te zien en hij kon ook nog eens goed spelen ook. Dat trok altijd publiek. 'Nou, hup, waar wacht je nog op? Er zijn nog genoeg monden om te vullen hier.' Treuzelen was niet iets dat voorkwam in Maire's woordenboek en ze tolereerde het dan ook niet van haar medewerkers.

Eileen had altijd al bewondering gehad voor Maire. Ze had haar eigen taverne, en niet zomaar eentje, en ze hield zichzelf staande. Als er iemand was die niet over zich heen liet lopen dat was Maire het wel. Het inspireerde haar wel degelijk, maar ze wist dat ze dat allemaal nooit zou bereiken. Eileen moest het op haar eigen manier doen. Ze glimlachte en pakte haar dienblad vlug weer op. 'Kan ik iets voor jou halen voor ik weer verder ga?' Ze zag de waardin bijna nooit een moment nemen om eens te zitten en wat eten of drinken te nuttigen. Waarschijnlijk deed ze dat altijd maar snel tussendoor, tenminste dat verwachtte Eileen. Maar wat wist ze nu eigenlijk echt over Maire?

Maire rolde met haar ogen bij de woorden van Eileen. 'Ik kan voor mezelf zorgen, die dronkenlappen die hier zitten daarentegen niet. Hup, ik zou maar snel doorgaan voordat ik van gedachten verander.' Ze had nog veel te regelen vandaag. Ze moest het nieuwe weekmenu nog bespreken met Wren. Ze zouden een uitgebreidere kaart hebben vanwege het havenfestival. In die week zou er extra veel aanvoer in vis zijn, dus daar zou ze zeker gebruik van maken en moest ze eens een hartig woordje gaan spreken met Hava die blijkbaar erg veel moeite moeite had om haar mond dicht te houden tegenover haar collega's.

Eileen snapte dat ze al te veel tijd had genomen om met Maire te praten. Ze knikte en scheerde zich weg van de waardin en terug aan het werk. Met een plezierige glimlach begon ze weer aan haar dans tussen de tafels door. Soms probeerde ze haar passen zelfs op de muziek van de troubadour te zetten. Het was een triomf als ze precies op de maat mokken wijn en bier voor iemands neus kon plaatsen. Het zorgde er voor dat haar glimlach niet verdween als ze dacht aan alle dingen die door haar hoofd spookten. Geld, schulden, werken, meer werken. Dat was iets waar Elsie zich nooit druk om maakte.

Maire keek het meisje nog kort na toen ze de taverne in liep en besloot op zoek te gaan naar Hava. Ze had gehoopt dat ze haar na al die tijd wel kon vertrouwen met zaken als deze, maar helaas bleek niets minder waar te zijn. Al snel had ze één van haar meest vertrouwde werknemers gevonden bij één van de tafeltjes. 'Hava, kan ik je even spreken? Onder vier ogen.' Het leek wel alsof er geen dag voorbij kon gaan dat ze niet hoefde in te grijpen in deze volgeplakte hut. Ze was trots op wat ze had weten op te zetten hier in Tyrosh, maar dat betekende niet dat het altijd gemakkelijk voor haar was om de boel draaiende te houden. Er moesten beslissingen gemaakt worden die niet altijd even leuk waren om te maken.

Hava's uren zaten er voor die dag al een tijdje op, maar ze bleef altijd wel hangen om te babbelen met de vaste klanten. Ze kende ze allemaal. Dat was de verantwoordelijkheid die ze zichzelf had gegeven: om iedereen te kennen. Ze dronk van de wijn voor haar en klonk haar mok tegen de man die naast haar zat. 'Kijk wie ons een bezoek komt brengen! Maire, wat een genoegen.' Hava glimlachte naar haar bazin en gaf de mannen toen een blik. 'Ze moet me onder vier ogen spreken, als ik niet terug kom, weten jullie wat er gebeurd is.' Lachend stond ze op en nam haar nog bijna volle mok wijn mee. 'Als dit over Eileen gaat, ik heb haar taak maar heel even overgenomen, ze moest gewoon even een luchtje scheppen. Je kent het wel.'

Maire wachtte tot ze buiten gehoorafstand waren van de meeste gasten. 'Dit gaat niet over Eileen. Dit gaat over het feit dat jij blijkbaar je mond niet dicht kan houden tegenover de rest van mijn medewerkers.' Ze was vandaag alweer helemaal zat en de dag was bij lange na nog niet afgelopen. 'Ik heb net Eileen's gejammer aan moeten horen over het feit dat ze de huur niet kan betalen omdat jij tegen haar hebt gezegd dat deze omhoog gaat. Je weet dat ik je vertrouw, Hava en dat je een belangrijke werknemer bent. Je haalt een hoop last van mijn schouders af.' Ze was zeker niet van plan om haar te straffen, maar ze wilde wel dat het duidelijk was dat ze sommige dingen simpelweg niet kon accepteren. 'Ik weet niet wie het nog meer heeft gehoord, maar ik hoop niemand. Als ze horen dat ik mijn prijzen ineens met een paar tientjes omhoog gooi, kan ik die extra klandizie tijdens het Havenfeest wel vergeten.' De markt in Tyrosh was verraderlijk en het was al moeilijk genoeg om bij te blijven benen met de rest.

Hava volgde Maire en luisterde uiteindelijk geduldig naar haar woorden terwijl ze van haar wijn nipte. Ze had kunnen weten dat Eileen zich zou verspreken. Dat meisje was een schat, maar naïef. 'Ik wilde haar alleen maar waarschuwen. Ik weet dat ze moeite heeft om het geld op te kunnen hoesten.' Haar blik gleed door de taverne. 'Het minste wat je kan doen is je werkers even op de hoogte te stellen, Maire.' Hava was maar al te bekend met de harde regels van Maire en hoe graag ze zich daar aan hield. Ze was één keer ook op straat geraakt doordat ze de huur niet kon betalen, maar het koste haar maar een week voor ze weer een plek in de taverne had. 'Hebben zich er al muzikanten aangemeld voor tijdens de feesten?' vroeg ze benieuwd na ze de waarschuwing af had gewimpeld.

Maire wist na al die jaren hoe Hava in elkaar zat, dus besloot ze het hierbij te laten. 'Een aantal, er zijn zelfs al wat kamers verhuurd.' Het ging snel in deze tijd, zeker als er evenementen als het Havenfeest eraan zaten de komen, zaten ze snel volgeboekt. Maire was altijd al iemand geweest die niet goed stil kon staan, dus liep ze naar de bar toe, om hier een mok met wijn te vullen voor zichzelf. Ze was al de hele dag aan het rennen en het springen, dat ze amper tijd had gehad om even rustig te zitten en te drinken. 'Ik ga straks het nieuwe menu bespreken met Wren.' meldde ze, zonder enige reden. Ze had later deze week nog een afspraak met de man die het pand hiernaast in zijn bezit had. Het stond al een tijdje leeg en Maire had interesse getoond om het te kopen: het was een geweldige manier om uit te breiden. Boven kon ze nog meer kamers maken om te verhuren en als ze de muur tussen de twee panden zou doorbreken, zouden er twee keer zoveel mensen hier passen.

'Denk je dat er nog een avond vrij gaat zijn om mij op het podium te zetten?' Hava liep met de waardin mee de taverne door naar de bar en vulde daar ook haar eigen mok bij. Vanuit haar binnenzak viste ze nog een kleine flacon waarmee ze de mok tot het randje toe opvulde. Ze wist beter dan te vragen of Maire ook wat wilde. 'Ga je ook nog eens zitten vanavond? Of blijf je de hele nacht rondlopen?' Hava nam een slok van haar drank en bekeek Maire. 'De champignonsoep valt erg in de smaak, ik zou die er op houden als ik de klanten zo hoor.' Ze zette haar elleboog op de bar en leunde zo met een zucht naar achteren. Zij kon absoluut niet zo lang op haar voeten blijven staan als de vrouw naast haar deed.

'Ik kan vast nog wel en avond vinden om jou op het programma te zetten.' verzekerde ze Hava. Maire was de rotste niet. Als ze het zich kon veroorloven, hielp ze haar medewerkers graag een handje. Hava was net als Eileen een populair gezicht in de taverne. Als er bekend werd gemaakt dat zij 's avonds het programma zou vullen, liep het altijd erg snel vol. 'De champignonsoep? Ik zal het doorgeven aan Wren, ik zat te denken om ook die visschotel weer op het menu te zetten. Met het havenfeest opkomst krijgen we ladingen vis binnen, zonde om er niets mee te doen vind je ook niet?'

Hava stond meteen een beetje rechter toen Maire haar het gewenste antwoord gaf. Ze vond het heerlijk om op het podium te staan voor een publiek zoals de taverne trok. Iedereen zong altijd luidkeels mee als ze de bekende nummers in zette en dankzij de drank huilden ze tranen met tuiten zodra ze een gevoeliger nummer zong. Een ideaal publiek voor Hava, ze had die interactie met het publiek nodig. 'Ik zorg dat je er geen spijt van krijgt.' Ze gaf Maire een knipoog en dronk nog wat van haar wijn. 'Dat lijkt me ook slim. De toeristen proeven maar al te graag wat van onze lokale vis.' Ze schoof de mok wijn heen en weer over de bar en keek de waardin met een vragende blik aan. 'Moet ik Jarod nog eens benaderen? Ik heb nog altijd een dealtje met hem. Wellicht kan Wren wat goedkopere vis van hem overkopen.' Hava had altijd wel wat connecties her en der.

'Daar vertrouw ik op, Hava.' Gelukkig leverde ze de bijna altijd kwaliteit af, ze was consistent in wat ze bereikte, dus vertrouwde Maire op haar. Ze dronk het laatste beetje wijn uit de mok en zette hem bij de rest van de lege mokken neer, klaar om afgewassen te worden. 'Een deal met Jarod? Die vent komt me mijn neus uit..' bromde ze nors. Zij en de visser zaten vaak niet op dezelfde lijn als het aankwam op de vis die hij verkocht. 'Als jij denkt dat je hem kan overhalen, kunnen we daar vast wel wat voordeel uithalen. Het is in ieder geval het proberen waard.'

Hava moest hard lachen om het norse gezicht van Maire. Ze legde een hand op haar schouder en klopte er hard op. 'Je moest Jarod eens horen, lieverd. Hij mag je dan misschien behandelen als een stuk vuil, maar dat is zijn manier om aan te geven dat hij gek op je is. Hij vraagt altijd naar je.' Ze snapte nog steeds niet dat de vrouw die voor haar stond geen man in haar bed had liggen. Ze was aantrekkelijk en had een taverne. Het leek haar een recept voor een ideale partner. Maar Maire had er natuurlijk geen tijd voor. 'Ik kan Wren meenemen zodat hij de vis kan controleren op kwaliteit en me kan vertellen hoe veel hij nodig heeft en dan ding ik de prijs voor je af.'

Maire rolde met haar ogen bij de woorden van Hava. 'Dan heeft hij een bijzondere manier van affectie tonen.' merkte ze droogjes op en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Goed, prima. Wren kan morgenochtend wel meegaan, maak het enkel niet te lang. Ik kan jullie beide niet missen voor een halve dag.' Ze zat eraan te denken om nog maar eens wat meer mensen in te huren, dan kon ze iedereen wat meer vrije dagen geven als ze dat wilde en kon ze ook meer mensen tegelijkertijd inzetten. 'Maar al met al lijkt het me een goed idee.'

'Alle mannen hebben een bijzondere manier van affectie tonen,' lachte Hava. Ze liet Maire weer los en knikte met een glimlach toen haar voorstel werd aangenomen. Ze ging er graag op uit voor de taverne óf voor de mensen die er werkten. Al was het in het daglicht of onder de dekmantel van de nacht. Ze deed alle klussen graag en met passie. 'We zijn snel terug. Vertel hem maar dat ie met me mee moet als je het menu gaat bespreken.' Hava wreef langs haar nek met beide handen en rolde haar schouders om het stijve gevoel te doen verdwijnen. 'Is er nog iets anders dat ik voor je kan doen?' vroeg ze de waardin terwijl haar blik de taverne door gleed. 'Nog vervelende klanten die je liever niet terug ziet?' Misschien was dat ook wel een reden dat ze soms bleef hangen.

'Vertel mij wat.' merkte Maire lachend op. Ze was iemand die haar persoonlijke leven niet graag deelde met de buitenwereld en ze wilde haar zaken zeker gescheiden houden van de rest. Ondanks de korte momenten die ze ondervond in de keuken dan tenminste. 'Iedereen gedraagt zich verbazingwekkend netjes vandaag, vind je ook niet?' Er was enkel vanochtend een ruzie geweest tussen twee mannen, maar dat was al snel opgelost door ze buiten te zetten. Als ze wilde knokken, konden ze dat op de straat doen. 'Als je wilt mag je nog blijven hangen, dat weet je, maar wat mij betreft ben je vrij voor de rest van de dag.'

'Het is vast de stilte voor de storm.' Pas tijdens de havenfeesten kon Hava echt aan de slag. Dan waren er genoeg mannen die ze op straat kon gooien, of klusjes die afgehandeld moesten worden of wat dan ook. Het was altijd één grote chaos in die ene week. 'Oke, dan ga ik toch maar mijn bed opzoeken. Ik kan maar beter wat extra slaap verzamelen voor het echt begint.' Ze sloeg haar wijn achterover en kneep haar ogen kort samen tegen de sterke smaak. De mok zette ze vervolgens in de wasbak en met een glimlach gaf ze Maire nog een klop op haar schouder. 'Tot morgen en zorg dat je tenminste wat slaapt. Helpt om je mooi te houden, kan je toch nog wat van die mannen aantrekken.' Grijnzend liep ze de taverne door, op naar haar kamer.

Nieuw

Evan had één van de zout potjes vast gepakt en schoof deze van de ene naar de andere hand terwijl hij de taverne met een nerveuze blik rond keek. Het was veel drukker in de ruimte dan dat hij eigenlijk gewend was. Ren had hem ook gewaarschuwd voor ze naar binnen ging dat het er volgepropt zou zijn, maar hij was koppig geweest en alsnog naar binnen gegaan. Hij had een goede reden om daar te zijn. Die kok had waarschijnlijk zijn schrift! 'Het ziet er goed uit, toch? Typisch Noordelijk, lijkt me? Precies zoals de bediende me vertelde.' Zijn blik gleed naar Ren en bleef daar glimlachend hangen. Als hij zich op zijn broer focuste hoefde Evan zich minder zorgen te maken om de menigte om hen heen.

Ren zat samen met Evan in één van de tavernes in Tyrosh. Hij had geen idee waarom Evan hier precies naar toe had willen gaan, maar hij had vanzelf sprekend ingestemd om hem te vergezellen. 'Ja, het ziet er prima uit. Druk, dus ze zullen vast iets goeds verkopen.' grijnsde hij en bekeek Evan kort. 'Weet je zeker dat je hier wilt blijven?' Hij wist hoe zijn broer was in drukke plekken en deze tent was niet bepaald leeg te noemen. Het krioelde er van de mensen - vooral dronken mensen. 'Kan ik iets voor je bestellen? Wijn?' Zelf wilde hij wel iets te drinken en hij wist dan ook dat de Zomerwijn hier in het Noorden overheerlijk was.