Het Gouden Zeepaard

Eileen stond te trappelen om op zijn aanbod in te gaan, ook al gaf hij niets prijs, maar ze werd tegen gehouden door haar verplichtingen. Ze draaide aan een krul en beet bedenkelijk op haar lip. Ze zou blij moeten zijn als ze om middernacht klaar was. 'Ik ben wel voor wat avontuur in, maar mijn bazin denkt daar heel anders over.' Eerlijk gezegd snakte ze naar een avond om van de havenfeesten te kunnen genieten en níet te werken. Ze had de hele afgelopen week nog geen moment gehad waarop ze niet geld aan het verdienen was. Ze begon in de ochtend met het poetsen van de taverne, sloot 's nachts af en ging dan naar boven om dan weer de serveerster uit te hangen. Eileen besloot dat ze Hava en Wren maar om hulp moest vragen. Ze konden wel een smoes voor haar verzinnen. Plotseling ziek zijn wilde misschien nog wel werken. Morgen zou ze Maire's woede wel afhandelen als ze er niet in geloofd had. 'Maak het een half uur later en verschijn bij de achteringang, dan ga ik met je mee.'

Ren's enthousiasme verdween enigszins toen ze zei dat haar bazin haar waarschijnlijk niet zou laten gaan, maar al snel verscheen zijn jongensachtige grijns weer toen ze toch op zijn aanbod inging. 'Deal, half twaalf bij de achteringang.' Iedereen was waarschijnlijk de hele nacht in de stad, dus ze zouden Ren ook niet missen en als ze dat wel deden: ze wisten dat hij altijd weer heelhuids terug kwam in het paleis. Het ging een stuk makkelijker dan hij had verwacht, hij had zijn praatjes wel, maar hij liep ook vaak genoeg een blauwtje bij meiden die niet op dat gebabbel zaten te wachten. Gelukkig zou hij zijn avond - of beter gezegd - nacht, kunnen doorbrengen met deze prachtige blondine aan zijn zijde. 'Ik kijk uit naar onze afspraak vanavond. Hoeveel ben ik jullie verschuldigd voor de wijn en de visschotels?' vroeg hij, terwijl hij zijn portefeuille uit zijn zak toverde.

Eileen genoot van de grijns die ze veroorzaakt had op het gezicht van Ren door op zijn aanbod in te gaan. Ondertussen had ze haar borstel er weer bij gepakt en ging ze verder met de afwas. De glimlach kreeg ze in ieder geval niet meer van haar gezicht af vandaag. Ze wees naar het bord met de prijzen en tikte vervolgens met een giechel naar het fooien potje. Dat was het schatkistje van haar en Hava. Ze deed altijd goed haar best deze gevuld te krijgen. Achter Ren zag ze dat een aantal mannen om haar aandacht vroegen. Ze droogde haar handen af en pakte het dienblad weer eens op. 'Bedank je vriend maar dat hij je liet zitten, zodat je mij gezelschap kon houden.' Ze gunde hem nog een laatste glimlach voor ze weer aan het werk ging.

Ren legde het gepaste geld neer wat hij moest betalen voor het eten en de wijn, en stopte nog wat extra munten in het fooien potje dat ze aan had gewezen. 'Jij bedankt dat je zoveel tijd had voor een eenzame taverne bezoeker zoals ik.' lachte hij, waarna hij opstond van de bar en zijn portefeuille weer opborg. 'Niet vergeten, half twaalf vanavond. Oh en als je mijn vriend ziet, zeg hem maar dat ik buiten op hem wacht.' zei hij nog tegen haar, voordat hij de taverne uitstapte.

[new]

Naevia zat op haar standaard plek in de hoek van de taverne en was weer haar geld voor die dag aan het tellen. Het was een vast ritueel voor haar om werkdagen te eindigen in de taverne met de hoop natuurlijk dat iemand nog maan thee van haar wilde kopen. Ondanks dat Eileen haar beste klant was, had ze ook nog enkele andere dames die weleens wat kochten. In de week van de havenfeesten was ze echter niet langsgegaan en dit was pas de eerste dag dat de drukte weer wat minder was. Ze zag dus ook voor de eerste keer de nieuwe troubadour en gefascineerd luisterde ze naar zijn muziek.

Gabe had al een tijdje in de taverne gezeten en de mensen die binnen kwamen geobserveerd. Hij was al een tijdje in Tyrosh en zaken gingen goed, maar niet zo goed als hij had gehoopt. Hij had een hoop toeristen wat prut aan kunnen smeren voor een aardige som geld, maar hij had nog geen échte grote verkopen gedaan. Niemand in deze taverne zag eruit alsof ze ook maar een cent te makken hadden, dus maakte hij zijn handen daar niet eens aan vuil. Toen pas viel zijn oog op een jonge dame in de hoek van de taverne. Dat ze geld had was overduidelijk en wellicht kon Gabe haar iets aanbieden waar ze interesse in had. 'Kan ik je wat te drinken aanbieden?' vroeg hij met een glimlach toen hij haar tafeltje benaderde.

Naevia wou net wat bestellen, toen er plotseling een man aan haar tafel stond. Ze nam de tijd om hem schaamteloos van top tot teen te bekijken en knikte vervolgens. 'Graag,' glimlachte ze charmant, terwijl ze naar de plaats tegenover haar gebaarde. 'Neem vooral plaats.' Tegen knappe mannen zei ze nooit nee. Zo onopvallend mogelijk verborg ze haar geld en duwde ze haar tas nog wat dichter tegen haarzelf aan. Ook hadden knappe mannen vaak een dubbele agenda. Naevia wist dat ze er zelf ook goed uit zag, maar ze wist niet of dat de échte reden was voor de man om haar aan te spreken.

Gabe bestelde twee mokken zomerwijn en keek haar kort aan. 'Sorry, het is niet erg netjes dat ik me niet eerst heb voorgesteld. Gabriel, aangenaam.' Hij stak zijn hand naar haar uit om deze te schudden. Eerst moest hij erachter zien te komen waar haar interesses lagen, wellicht dat hij nog iets bij had wat ze graag zou willen hebben. Gisteren had hij nog een "verjongingsmasker" geruild met een oudere vrouw voor een paar prachtige boeken. Wat ze niet had geweten, was dat het gewoon modder was die hij in een pot had gestopt, maar niet al zijn cliënten hoefde de waarheid te weten: als ze er zelf maar in geloofde. 'En met wie heb ik het genoegen?'

Naevia stak haar hand uit en schudde die van hem. 'Naevia, aangenaam,' stelde ze zichzelf voor, terwijl ze hem opnieuw peilend bekeek. In zichzelf zuchtte ze diep: misschien was ze wel té achterdochtig en was dat de reden waarom ze de laatste tijd zo weinig actie had tussen de lakens. Ze liet gewoon niemand haar echt leren kennen. Ze keek toe hoe er twee mokken zomerwijn neer werden gezet en glimlachend nam ze er een slok van. 'Dus, wat doe jij hier alleen in een taverne?'

'Aangenaam kennis te maken, Naevia.' stelde hij met een glimlach en hief zijn mok op voordat hij er een slok uitnam. 'Ach, wat kan ik zeggen. Een eenzame man moet ergens toevlucht vinden, toch?' grapte hij. 'De betere vraag is, wat doet een vrouw zoals jij alleen in een taverne vol met dronken mannen, in een hoekje?' Gabe keek haar nieuwsgierig aan en probeerde haar reactie te peilen. Hoe sneller hij erachter kwam wie ze was en wat ze deed, hoe sneller hij iets zou vinden wat hij haar wellicht kon verkopen.

Naevia haalde haar schouders op en dronk onverschillig van haar wijn. 'Een vrouw heeft ook weleens wat plezier nodig. Daarnaast kan ik niet koken en hier hoef ik enkel wat geld op tafel te leggen voor een goed bord eten na een dag werken,' legde ze met een kleine glimlach uit. 'En dit hoekje is míjn vaste stek. Dat heb ik nog wel in die dronken gasten kunnen dreunen. Daarbij is het afgeschermd en kijkt niet iedereen op je neus.' Naevia hield van privacy en rust en in dit hoekje kon ze dat vinden in de overvolle taverne. 'Dus je zoekt je toevlucht maar bij eenzame vrouwen in hoekjes?'

'Altijd.' lachte Gabe bij haar laatste vraag. 'Eenzame vrouwen in hoekjes zijn nou eenmaal mijn type.' grijnsde hij en liet zijn wijn in zijn mok ronddraaien. 'Wat doe je overdag? Aangezien je 's avonds hier zit?' vroeg hij nieuwsgierig, terwijl hij met zijn vingers een ritme op de tafel tikte. Het was het ritme wat de troubadour speelde, een bekend duintje voor Gabe, waar hij het precies van kende wist hij echter niet. 'Gezien het geld zo makkelijk kan rollen, heb je vast een goede baan.' veronderstelde hij, toen hij naar de tas gebaarde die ze nog steeds stevig vasthield.

Naevia werd wantrouwig toen hij wel heel erg op haar baan en geld in ging. Zocht hij soms iemand om te bestelen? Of een nacht mee door te brengen en dán te bestelen? 'Ik ben chirurgijn,' mompelde ze, terwijl ze haar vingers aan hem liet zien. Onder de nagels zaten nog bloedresten. 'En jij dan?' Natuurlijk wierp ze de vraag terug, want nu was ze ook benieuwd geworden wat hij dan precies deed. 'En zo geweldig is mijn baan niet, hoor, dat mocht ik wensen. Deze taverne is gewoon erg goed betaalbaar, vandaar dat ik hier altijd kom. Je zou de visschotel eens moeten proberen, erg lekker,' mompelde ze, terwijl ze weer van haar wijn dronk.

Nieuw

Neuriënd gleed Eileen met de zwabber over de vloer van de taverne en sopte ze hem zo nu en dan terug in de emmer om de vloer vervolgens nat en glanzend te maken. Het was een drukke dag geweest. Op een gegeven moment kon ze zelfs bijna niet meer door alle mensen heen komen. Maar de dag was nu voorbij en Maire had verteld dat ze allemaal een dag vrij zouden krijgen binnenkort. Ze hoopte dat Ren snel langs zou komen zodat ze het hem kon vertellen. Met een glimlach op haar lippen draaide ze een rondje met de zwabber in haar handen als haar danspartner en dook onder wat tafels door zodat ze ieder hoekje mee pakte.

Wren had de laatste restjes van het eten weggegooid en had de keuken schoon gemaakt met een brede glimlach, iets wat niet vaak gebeurde. Hij was erg blij om het nieuws van de vrije dag en probeerde alles dan ook nét wat schoner te maken, om Maire te plezieren. Toen dat was gelukt, sloot hij de keuken af en liep hij de taverne zelf in, waar hij Maire met de zwabber rond zag lopen. Hij bekeek haar stilletjes, tot hij in lachen uitbarstte. 'Als je iemand wilt om mee te dansen, dan hoef je enkel te roepen,' grinnikte hij. 'En het is ook nog eens je geluksdag: voor eens ruik ik niet naar vis!' Hij onderschepte haar tijdens het schoonmaken en trok haar in een omhelzing. 'Moest je soms achter de bar staan? Ik heb je vandaag nauwelijks in de keuken gezien!'

Eileen keek op toen ze plots Wren hoorde en giechelend verruilde ze de zwabber voor Wren. Ze drukte een kus op zijn wang en snifte toen kort aan zijn kleding. 'Je hebt gelijk, je stank is vandaag wel te harden, chef.' Ze knikte en zuchtte vervolgens. 'Het was zo druk dat ik niet meer tussen de tafels door kon lopen, dus vertelde Maire me maar bij de bar te blijven en de wijn te laten komen terwijl Hava zichzelf door de massa heen duwde om het eten te brengen.' Het was een waar gekkenhuis geweest. Eileen had Wren's hadden vast gepakte en draaide met een grote glimlach een rondje. 'Kan je het geloven dat Maire ons een vrije dag heeft gegeven?'

Wren luisterde naar de woorden van Eileen en moest lachen. Het was altijd mooi om te horen hoe Maire het binnen de taverne regelde en hoe ze met het personeel om ging. Hij had gelukkig altijd maar één opdracht en dat was gewoon koken. 'Ik kan het nauwelijks geloven,' glimlachte hij oprecht, terwijl hij Eileen liet ronddraaien, om vervolgens door de taverne te dansen. 'Ik vraag me af wat we daarvoor in ruil moeten doen.' Wren knipoogde en liet Eileen weer los, om aan de bar te zitten. 'Wat heb jij de afgelopen tijd gedaan?'

Eileen liet zich leiden door Wren en danste met hem rond de taverne. 'Denk je dat ze verwachte dat we nu iets extra gaan doen op een andere dag?' vroeg ze verbaasd. Ze had zelf begrepen dat deze dag vrij zonder bijkomstigheden gegeven was. Gewoon omdat het goed liep me de taverne. Maar je wist het nooit met Maire. Toen Wren aan de bar ging zitten, pakte ze haar zwabber weer op en maakte het laatste stukje vloer schoon. 'Gewerkt, heel veel gewerkt, maar dat wist je al,' grinnikte Eileen naar Wren. 'Ik ben uit geweest,' vertrouwde ze hem vervolgens met een glimlach toe. 'Weet je nog toen ik ziek was?' Ze stond al een paar dagen te trappelen om haar vriend te vertellen over haar uitstapje.

Wren glimlachte mysterieus en liet Eileen om zich heen draaien. 'Als ik Maire zo ken, dan weet ik dat ze ons niet zomaar een vrije dag geeft. Maar wie weet, misschien heb ik me over haar vergist,' kletste hij onverschillig. Maire en Hava wisten niet van de affaire van hem en Maire af en dat wou hij ook houden zo. Wat onverschillig gepraat over Maire hielp meestal dan ook wel. 'Je bent uit geweest?' herhaalde Wren samenzweerderig, waarna hij haar op de kruk naast hem tilde. 'Dat weet ik nog! Vertel! Wie was het?' Zelf wou hij ook heel graag vertellen over zijn vriendschap met Iwan, maar hij wou eerst horen over de vlam van Eileen.

Eileen hoopte dat er geen consequenties vast zaten aan de vrije dag. Ze kon dat soort dingen erg goed gebruiken. Nu ze haar dagen en nachten over gaf aan het verdienen van geld, kon ze die rust moment goed gebruiken. Ze had expres voor de komende dagen ook geen afspraken staan met klanten. Eileen had geen idee hoe ze de drukke dagen in de taverne zou overleven als ze niet eens een goede nachtrust kon krijgen. Giechelend knikte Eileen en stopte de zwabber toen ze klaar was in de emmer om vervolgens op de kruk gezet te worden. 'Oké, weet je nog toen die man de keuken in kwam om te klagen over de visschotel een paar dagen terug? Zijn vriend kwam met me praten en vroeg me uit voor die avond. We zijn gaan dansen en naar het strand geweest. De volgende keer neemt hij me mee buiten de stad.' Glunderend wachtte ze Wren's reactie af en herinnerde zich toen plots meer over die dag in de taverne. 'Zijn partner was trouwens wel erg lang bij je in de keuken. Heb je hem kunnen overtuigen dat je visschotel heerlijk is?'

Wren leunde met zijn arm op de bar en luisterde geboeid naar de woorden van Eileen. Hij was altijd al iemand geweest die meer interesse had in andermans verhalen dan in zijn eigen ervaringen. Hij fronste echter toen plotseling de partner van Iwan werd genoemd en hoe Eileen met hem de stad in was geweest. Langzaam knikte hij, terwijl hij terug dacht aan die zekere dag. 'Ik ken hem al langer. Het- Hij gebruikte het enkel als excuus om bij mij in de keuken te komen. Ik heb hem eerder in de steeg ontmoet.' Wren voelde hoe hij langzaamaan weer ontspande en glimlachte. 'Dus, heeft hij je nog kunnen omkopen met boeken? Hij en Iwan doen zaken in boeken. Is die man van jou ook zo ontzettend rijk? Het is echt ongelofelijk.'

'Je kende hem al?' vroeg Eileen verward terwijl ze voor zich probeerde te halen hoe die dag gegaan was. Ze snapte niet waarom hij dan niet gewoon had gevraagd om Wren te zien. Dat zou geen probleem zijn geweest. Haar frons werd enkel dieper toen hij over boeken begon. 'Nee, hij is een kleermaker en Ik denk niet dat je daar rijk van wordt-' Ze schoof heen en weer op de kruk. 'Misschien bedoelde hij een andere partner, maar niet Wren?' Eileen had er een bijna lege fles wijn bij gepakt en schonk een bodem in twee glazen tot de fles leeg was.

Wren knikte en moest lachen om het verwarde gezicht van Eileen. 'Ik weet het, hij heeft soms wat aparte en moeilijkere manieren om dingen te bereiken dan wij.' Hij had het zakhorloge al bijna gepakt om te laten zien, toen Eileen plotseling met iets anders kwam. Fronsend keek hij zijn vriendin aan en schudde hij zijn hoofd. 'Iwan was er vrij duidelijk over dat de man waarmee hij in de taverne zat zijn zakenpartner was. En geloof me, ze zijn écht rijk. Of nou ja, Iwan in elk geval.' Hij pakte uiteindelijk toch maar het zakhorloge uit zijn zak en legde het op de bar neer, waarna hij dankbaar het glas wijn aan pakte. 'Dit mocht ik van hem hebben,' loog hij ongemakkelijk. Hij wou liever niet de werkelijke manier vertellen hoe hij het zakhorloge voor zichzelf had gekregen.

Eileen moest bekennen dat ze het nou niet echt over rijkdom had gehad met Ren, maar ze had hem niet in geschat als iemand met bergen goud. Maar ze snapte niet waarom hij zou verzinnen dat hij lleermaker was terwijl hij eigenlijk boeken verkocht. Eileen keek verrast naar hetzak horloge en pakte het overdreven voorzichtig op. Zo was ze altijd in de buurt van dure dingen. 'Je kreeg dit zo-' Ze stopte en keek met grote ogen naar het wapen op de achterkant. 'Wren, je moet hier vanaf zien te komen. Het verkopen, maar niet in het zicht. En laat het aan niemand anders zien.'

Wren haalde zijn schouders op en besloot toch maar de waarheid te zeggen. 'Hij was iets in mijn keuken vergeten en die dag kwam hij het terug vragen. Ik heb toen gezegd dat hij het enkel terug zou krijgen als ik iets in ruil kreeg. En toen gaf hij mij het zakhorloge. Kijk, er staan sterren op,' glimlachte hij, waarna hij op het glas tikte en Eileen afwachtend aan keek. Hij was dan ook verrast dat ze zo geschrokken deed over het zakhorloge. 'Maar- huh, waarom? Wat is er mee aan de hand? Kijk, misschien vertrouw je Ren niet, maar ik vertrouw Iwan wel. Hij zou me nooit iets gevaarlijks geven.' Wren glimlachte overtuigend en keek Eileen ondertussen afwachtend aan. 'Wat is er dan mis mee?'