Het Gouden Zeepaard

Eileen probeer de spullen die Maire van hun plek gooide op te vangen. Ze moest met wanhoop aanzien hoe haar kamer, zo zorgvuldig samengesteld uit de spullen die ze op markten had gevonden, geheel over hoop werd gehaald door Maire en haar woede. Haar verzamelingen linten en beeldjes en andere prullaria belandden allen op de grond. Het ergste was dat het nu niet eens meer uitmaakte. Waar ging Eileen al die spullen mee naar toe nemen? Het was waardeloos om te verkopen, hoe veel het ook voor háár mocht betekenen. 'Ik zou nooit- Ik zou nooit de taverne een slechte naam willen bezorgen, maar ik moest het geld- voor mijn ouders.' Happend naar woorden en naar lucht pakte ze Maire's hand vast zodat ze haar spullen, haar kamer, haar plekje met rust zou laten. Het was vreselijk om te zien hoe het zo hardhandig neer gehaald werd. 'Zet me alsjeblieft niet op straat,' smeekte ze door haar tranen heen.

'Verdomme Eileen, je bent blijkbaar niet alleen een hoer, maar ook nog doof!' riep Maire gefrustreerd uit, terwijl ze haar hand lostrok uit de greep van het meisje. 'Het interesseert me niet waar je het geld voor nodig had, het interesseert me niet waar je nu naartoe moet en het interesseert me al helemaal niet dat je nu ligt te huilen als een klein kind. Het enige wat voor mij belangrijk is, is mijn taverne. De taverne die ik op heb gebouwd uit het niets en ik ga niet staan toekijken hoe jij mijn hele zaak weer terug de grond instampt, omdat je zonodig geld nodig had voor wat dan ook! Dus dit is de laatste keer dat ik het vriendelijk vraag, of ik pleur je zonder probleem van die trap af en dan kun je het uitzoeken. Ga je spullen pakken en vertrek.'

Eileen sloot haar ogen geschrokken toen het woord 'hoer' voorbij kwam. Ze trok haar handen terug en hield ze voor haar mond terwijl ze de razernij van Maire in zich op nam. Met tranen in haar ogen knikte ze uiteindelijk naar Maire, maar in plaats van aan de slag te gaan met het pakken van haar spullen zakte ze tegen haar bed op de grond en probeerde ze haar trillende ledematen onder controle te krijgen. Ze was zo voorzichtig geweest! Haar klanten hielden hun mond, daar zorgde ze wel voor en toch was Maire er achter gekomen. Omdat ze het nooit eerder iemand verteld had, was ze nooit beschaamd geweest. Enkel de klanten die er van genoten en haar aanspoorde het meer te doen wisten wat ze deed, maar nu ze zag wat Maire er van dacht- 'Wie- Hoe ben je er achter gekomen?'

Er was in de keuken een pan omgevallen, dus was Wren al een tijdje bezig om de troep op te ruimen. Zijn hoofd zat bij hele andere dingen dan koken. Pas toen hij de trap op liep om naar zijn kamer te gaan, hoorde hij wat voor consternatie boven aan de hand was. Met twee treden tegelijk rende hij de trap op en zag hij Maire in de slaapkamer van Eileen staan. Hij nam de tijd om de twee vrouwen te bekijken en fronste toen diep. 'Wat is er aan de hand?' Hij liep de slaapkamer in en hurkte naast Eileen, waarna hij een arm om haar schouders heen sloeg. 'Wat is er gebeurd? Maire?'

'Ik zet je op straat en het enigste waar jij je druk over maakt is over hoe ik erachter ben gekomen?' vroeg ze, enigszins spottend, en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Iemand heeft het me verteld, een klant. Een vrouw, ik ken haar naam verder niet.' zei ze uiteindelijk en keek om toen Wren binnen kwam. 'Ik denk dat onze lieve hoer hier dat zelf beter kan uitleggen, niet waar Eileen?' Ze mocht zelf vertellen wat er aan de hand was, wat zij al die tijd achter hun rug om had gedaan. Dat zooitje ging Maire zeker niet voor haar opknappen, ze mocht zelf de consequenties van haar daden inzien. Zelf stond Maire nog steeds in de opening van de deur. 'En ik zou maar beginnen met inpakken, de klok tikt verder.' Ze wilde haar niet langer meer in dit pand zien.

Eileen's gezicht trok wit weg toen ze Wren in deuropening zag verschijnen. De woorden over wie Maire over haar praktijken had verteld hoorden ze niet eens meer echt. Met bange ogen keek ze naar Wren op en kroop ze van hem weg toen hij zijn arm om haar heen wilde slaan. Ze kon het hem absoluut niet vertellen. De woede van Maire kon ze wel aan, maar niet die van de kok. Niet Wren. Eileen stond op en haalde vanonder haar bed een zak waar ze stil en met nog altijd een stroom van tranen kleding in begon te proppen. Het was zo onwerkelijk dat haar geheim nu op straat lag en ze er zelf niet veel later achteraan gegooid zou worden. De straat- Het idee bracht een rilling teweeg die van top tot teen over haar rug kroop.

Wren keek fronsend naar de twee vrouwen en stond op, toen Eileen van hem weg kroop. Het woord hoer had hij meerdere keren op de trap gehoord en hij besefte dat hij dat misschien letterlijker moest nemen dan enkel aannemen dat het als scheldwoord werd gebruikt. Toch wou hij niets aannemen, zonder het letterlijk uit de mond van Eileen of Maire gehoord te hebben. 'Je kan haar niet zomaar op straat gooien, Maire. Ze heeft nergens om naar toe te gaan en met de winter op komst wordt het nog haar dood. Ik heb genoeg plek in mijn kamer, ze kan daar blijven tot dit is opgelost, oké?' Hij begreep er niets van dat Eileen en Maire zo over hun toeren waren en het maakte hem erg zenuwachtig. 'Vertel nou alsjeblieft wat er gebeurd is, verdomme?!'

'Oh, let jij maar eens op wat ik wel of niet kan doen Wren.' Maire keek toe hoe Eileen stilletjes haar tassen begon in te pakken. 'Mevrouw hier dacht dat het wel oké was om haar eigen lichaam aan te bieden aan wie er dan ook voor wilde betalen. Achter mijn rug om, in één van mijn kamers. Er valt hier helemaal niets op te lossen, ze kan vertrekken. Ze heeft een lange tijd geleden haar keuze gemaakt en nu maak ik mijn keuze!' riep ze verwoed uit en keek de twee aan. Het kon Maire een hoop geld kosten als men erachter kwam. Het zou de reputatie van de taverne schaden en Maire zou zelf ook een slechte naam krijgen en dat kon ze echt niet gebruiken.

Eileen probeerde de stem van Maore uit te schakelen terwijl ze in haar woorden en vanzelfsprekend erg direct uitlegde wat ze gedaan had. Langzaamaan droogde de tranen op en voelde ze zich enkel stom en voor schut gezet. Hoe had ze kunnen denken dat ze dit voor zichzelf kon houdem? Dat Maire er niet achter zou komen? Eileen trok een lade open en viste naar onderkleding en meer, maar ze besefte al snel dat niet zoveel mee kon nemen. Iemand zou het van haar stelen of hrt werd smerig. Ze zou niet kunnen wassen behalve in de zilte zee. Gefrustreerd gooide ze de helft van haar spullen weer uit haar tas. Al die tijd probeerde ze de blikken van Maire en Wren zo goed als te vermijden.

Wren luisterde stil naar de woorden van Maire en slikte moeizaam. Al die tijd dat hij 's avonds niet langs mocht komen, omdat ze te moe was of omdat ze iets voor zichzelf wou doen, lag er waarschijnlijk iemand bij haar in bed. Hij had vaker wat dingen gehoord als hij voor haar deur stond, maar hij dacht dat ze gewoon een stiekem vriendje of vriendinnetje had gehad. Ze had tegen hem gelogen... Toch draaide hij zich naar Maire om en gebaarde hij naar Eileen. 'Ik wil eerst zeker weten dat ze een plek heeft om te slapen, zodat ze niet op straat ligt. Anders dan slaapt ze bij mij tot ik een plaats voor haar heb gevonden. Hoe rottig dit allemaal ook is, Eileen heeft trouw voor je gewerkt en is daarbij ook mijn vriendin. Ik laat haar niet op straat weg rotten, net zoals ik jou ga helpen om dit alles geheim te houden.'

Maire keek bitter naar Wren en schudde haar hoofd. 'Je helpt haar? Wauw, Wren, ik had toch wel verwacht dat je slimmer was dan dat.' merkte ze op. 'Je hebt niets verkeerds gedaan, Wren, dus ik wil je ook niet benadelen. Maar je hebt een keuze hier, zij gaat, jij blijft. Je helpt haar en jullie staan beiden op straat.' Blijkbaar snapte ze beiden niet dat bepaalde daden consequenties hadden, Eileen had zichzelf in de nesten gewerkt, dus kon ze het zelf ook uitzoeken. Maire had alles behalve medelijden met haar op dit moment. Het was haar eigen schuld geweest, dus zou ze ook maar moeten accepteren wat de uitkomsten ervan waren.

Eileen's mond viel bijna open toen ze doorkreeg wat Wren probeerde, maar de reactie van Maire maakte haar vooral van stuur. Dat zij gestraft werd voor wat ze had gedaan was logisch, daar moest ze maar mee leren te leven, maar als Wren het nu voor haar ging proberen op te lossen. 'Ik- Ik heb een bed. Ik kan wel ergens heen. Een vriend van me-' Ze probeerde zo overtuigend mogelijk over te komen. 'Wren,' probeerde ze zacht. 'Dankje, maar ik vind wel een oplossing.' Haar blik gleed voorzichtig naar de waardin. Ze kon Wren niet ontslaan. Met haar hand wreef ze ruw de laatste tranen weg. Ze maakte het voor zichzelf niet beter door dit huilend te doen. Bovendien was de eerste schok voorbij en het besef ontnuchterde haar. Eileen zou gewoon weer op straat komen. Ze had het eerder gedaan, ze kon het nu vast ook. Zolang niemand maar wist wat ze gedaan had. Als bekend werd dat de serveerster de taverne uit was gezet om die redenen, wist ze maar al te goed dat ze bezoekjes zou krijgen. En die zouden niet plezierig zijn.

Wren draaide zich om en wees boos naar Eileen. 'Houd je kop en houd je er buiten!' Al snel vestigde hij zijn ogen weer op Maire en sloeg hij ontstemd zijn armen over elkaar heen. Hij wist toch wel dat het niet waar was wat Eileen zei, ze had helemaal geen plek om naartoe te gaan.  'Als je dit doet, dan ben je net zo erg als de adel, misschien wel erger. En daarbij zullen slechte beslissingen je áltijd achtervolgen. Kom op, Maire, niemand zal merken dat ze bij mij slaapt. Ze blijft gewoon binnen en ik zoek in mijn vrije uren een slaapplaats voor haar.' Het gesprek met Evan had hem zelfvertrouwen gegeven en hij herinnerde nog goed hoe zijn moeder altijd vertelde dat hij goede vrienden moest koesteren. Wie weet wanneer ze iets voor je terug zouden doen. 'En ik dacht dat je slimmer was dan je twee beste medewerkers voor zoiets kleins en oplosbaars op straat zou zetten.'

'Voor zoiets kleins?!' riep Maire verontwaardigd uit. 'Ik weet niet of je bekend bent met de regels van deze stad. Maar het is illegaal om jezelf aan te bieden als prostituee buiten de bordelen om. Als de handhaving er achterkomt dat dat Eileen hier zichzelf heeft aangeboden én ze komen erachter dat ze hier nog steeds verblijft, raak ík alles kwijt. Mijn taverne, mijn kamers. Met andere woorden, mijn hele bestaan. En ik weiger het op te geven omdat mevrouw hier meer geld nodig had én omdat jij weer het heilige boontje wilt uithangen! Daarbij raak ik niet alles kwijt, maar jij en Hava ook. Jullie zullen ook op straat komen te staan, door het egoïsme van één meisje!' Als Maire eerst al boos was geweest, was ze nu woedend. Hoe konden ze zo naïef zijn en hoe kon Wren in vredesnaam voor Eileen kiezen?! 'Dan ben ik maar erger dan de adel, Wren. Zo is het dan maar, maar ik bescherm hetgeen waarvoor ik heb gewerkt en daar ga ik geen spijt van krijgen.'

Eileen wendde zich geschrokken af van Wren, zijn beschuldigende vinger en zijn luide stem. Met hangende schouders knielde ze bij haar nachtkastje en haalde daar haar geld, haar waardevolle spullen uit om ze zorgvuldig dicht bij haar lichaam weg te stoppen. Langzaamaan begonnen haar handelingen ruwer te worden en sloeg ze uiteindelijk de la dicht. Ze sloeg haar mantel om haar schouders, zette haar hoed op en keek toen kort naar het gekibbel van Maire en Wren voor ze de trap af stommelde met maar een fractie van haar spullen. Misschien zou Hava haar andere spullen een tijdje op willen bergen tot ze weer een plek had waar ze er iets aan had. Maar kon ze Hava vragen om haar spullen maandenlang te bewaren?

'Bij de Goden, Maire, ik begrijp waarom je kwaad bent. Maar we kunnen toch desnoods een slaapplaats voor haar vinden, hoe klein het ook is? Vanaf daar kan ze naar ander werk gaan zoeken en een betere slaapplek regelen. Ik weiger haar zomaar op straat te gooien!' Hij had zich zo op Maire gericht dat hij niet eens door had dat Eileen langs hem heen glipte naar beneden toe. Hij wierp Maire nog een blik en rende toen snel de trap af, achter Eileen heen. 'Eileen, doe nou niet zo koppig, en neem mijn hulp aan! Daar zijn vrienden voor!' Hij hijgde en steunde met zijn handen op zijn knieën, terwijl hij over zijn schouder keek om zeker te weten dat Maire er nog niet was. 'Ik heb geld gekregen van Evan. Samen met mijn eigen gespaarde geld is het genoeg om met zijn tweeën naar het Zuiden te gaan. Wat vind je ervan?'

Eileen hoorde met veel tegenzin dat Wren achter haar aan gekomen was. Ze kon het niet hebben dat hij het op deze manier voor haar op nam, met het risico om zelf benadeeld te worden door de situatie. Toen ze onderaan de trap was draaide ze zich naar hem om en schudde haar hoofd. 'Nee, Wren, ik neem je hulp niet aan. Er is maar één regel op de straat en dat is dat je voor jezelf moet zorgen. Ik wilde niemands leven verpesten en als jij nu mee gaat dan verpest ik het jouwe. Ik wilde gewoon-' Ze zuchtte en keek toen verward naar Wren op. Ze hadden nog helemaal niet kunnen praten over Evan en Ren, maar het verbaasde haar te horen dat er geld tussen de twee was rond gegaan. Voor een moment had ze zijn aanbod aan willen nemen, maar schudde nogmaals haar hoofd. 'Wat gaan we daar doen Wren? Onze vriendjes opzoeken? En dan? Ik kan je geld niet aannemen, maakt niet uit hoe je er aan gekomen bent. Ik- Ik deed dit alles zodat ik niet van anderman's geld hoefde te leven en eigenlijk ging het prima!' Haar stem schoot langzaam de hoogte in.