Het Gouden Zeepaard

'Wren, weet je hoe hij hier aan gekomen is? Weet je waar dat wapen voor staat? Ik geloof je dat je hem vertrouwt, maar dit moet gestolen zijn. Misschien hij het gekocht maar dan heeft die verkoper het zeker gestolen.' Eileen had het zakhorloge weg gelegd en durfde.het niet eens meer aan te raken. Ze wilde er niets mee te maken hebben als dit uitgevonden werd door wie dan ook. Ze boog zich voorover naar Wren. 'Het is een Rabbion stuk, ik herken het wapen, mijn moeder droeg er altijd een gravure van mee,' fluisterde ze hem toe.

Wren pakte het zakhorloge op en bekeek hem van alle kanten. Hij had het wapen niet eens herkend, laat staan er ook maar een betekenis achter gezocht. 'Wat dan nog, Eileen! Misschien werken ze wel voor de Rabbions,' fluisterde hij terug, echter deze keer op een meer onzekere toon. 'Of heeft hij het een keer op een rommelmarkt gekocht of in zo'n stoffige boekwinkel gevonden.' Hij stopte het zakhorloge weer in zijn zak en sloeg zijn armen over elkaar heen, terwijl hij onzeker weg keek. Iwan zou hem toch geen illegaal spul gegeven hebben? 'En ze komen uit het Zuiden, dus-' Hij haalde zijn schouders op en dronk weer van zijn wijn. 'Hun verhalen kloppen sowieso al niet. Laten we daar eens mee beginnen.'

Eileen was verbaasd dat Wren de man zo verdedigde. Zij vertrouwde hem absoluut niet als ze naar dit horloge keek. Ze nipte afwezig van haar wijn. Natuurlijk vond ze het geen probleem als mensen liever hun echte leven verborgen hielden, maar als het een gevaarlijk leven was.. Eileen keek naar Wren. Eerlijk gezegd was ze er niet zeker van of ze wilde weten wat er precies in het leven van Ren om ging. Hij had er vast een reden voor om niet alles te vertellen. 'Wat had je van hem dat je ruilde voor het horloge? Dat moet wel veel waard geweest zijn als hij het horloge er voor wilde geven?'

Wren voelde zich ongemakkelijk om zo achter Iwans rug over hem te praten. Hij wist zeker dat Iwan diegene was die de waarheid sprak en dat Ren zich misschien schaamde om zijn zaken in boeken en daarom gelogen had. 'Ik had een boek van hem gevonden... er stonden rijmpjes in. Het was blijkbaar erg belangrijk voor hem. Oh, en Iwan heeft het zakhorloge van zijn vader gekregen!' herinnerde hij zich plots, terwijl hij nadacht over hun eerdere gesprekken. Hij bekeek Eileen nauwlettend en tikte met zijn vinger op de bar. 'Ik kan me ook herinneren dat de naam Ren er ook in stond... in dat boekje!'

'Een boek met rijmpjes?' Eileen had geen idee wat ze zich daarbij moest voorstellen, maar geïnteresseerd trok ze een wenkbrauw op. 'Wat stond er nog meer in dat boekje? Had hij dat ook van zijn vader? Of schreef hij dat zelf?' Het was interessant dat die partner van Ren het zakhorloge van zijn vader had gekregen. Nu vroeg Eileen zich dus af hoe die vader aan het zakhorloge was gekomen. Het kon natuurlijk zo zijn dat het van vader op zoon al een lange tijd werd door gegeven als een soort erfstuk, maar eerlijk gezegd vond Eileen niet dat het er oud uit had gezien. 'Wren, waarom zouden ze liegen?' vroeg ze uiteindelijk. Nadat ze haar elleboog op de bar had gezet steunde ze met haar kind op haar hand. Ze probeerde zichzelf te vertellen dat die vraag haar niet bezig hield, maar dat was niet waar.

Wren knikte en probeerde de woorden voor zich te halen. 'Hij schrijft ze zelf, maar de meeste rijmpjes begreep ik niet. Maar ik herkende wel wat Noordelijke namen... Iwone, Henry en ook Ren werd genoemd!' Wren zuchtte om Eileens vraag en haalde zijn schouders op. 'Je liegt alleen als je niet wilt dat mensen achter een bepaald geheim komen. Zij willen blijkbaar niet dat we weten wie ze écht zijn. Maar- Iwan loog niet. Hij houdt echt van boeken, ik heb hem in een boekenwinkel gevonden met stapels vol boeken die hij mee nam naar huis. Ik vraag me wel af hoe hij dat helemaal naar het Zuiden mee gaat nemen op zijn paard.'

'Maar dat zijn ook Zuidelijke namen. De Noordelijke prinses Iwone is getrouwd met de landheer in het Zuiden, Edmund Rabbion, maar ze had Henry al en heeft hem meegenomen naar het Zuiden. Toen kregen ze Evan, Jillian en- en Leona.' Eileen was goed op de hoogte van de Zuidelijke en Noordelijke familie. Over het Westen wist ze niet zo veel, omdat het zo ver weg leek, maar de verhalen die haar ouders altijd vertelden waren goed blijven hangen. Eileen keek naar Wren en haalde haar schouders op. 'Mensen kunnen goede leugenaars zijn.' Zij had altijd gedacht dat ze een goed oog en oor voor leugens had, maar dat bleek ook niet waar. Ze had gedacht dat Ren erg eerlijk met haar was geweest, maar nu twijfelde ze daar aan. Het was echter de vraag of ze hem wilde ontmaskeren of liever in onwetendheid verder wilde gaan. 'Zou je het iemand kwalijk nemen als ze iets voor zichzelf zouden houden?' vroeg ze zacht aan Wren.

Wren zweeg en sloeg zijn armen ontstemd over elkaar heen. Hij vond het maar niets dat Iwan mogelijk tegen hem had gelogen, net toen hij dacht dat ze vrienden waren. Toen ze plotseling allerlei namen op noemde, keek hij verrast op en knikte hij hevig. 'Die namen- hij noemde ze allemaal in zijn rijmpjes.' Hij wist niet precies wat het betekende, maar de namen én het Rabbion teken op zijn zakhorloge wezen allemaal naar de Rabbions. Misschien werkten ze wel speciaal voor de familie? 'Ik zou het iemand kwalijk nemen,' zei Wren eerlijk. 'Vrienden horen altijd eerlijk tegen elkaar te zijn, anders is het geen vriendschap.'

Eileen moest bekennen dat ze maar niet begreep waarom er op dat horloge het wapen van de Rabbions stond. Waarom hij al die namen gebruikte. Dat was niet gebruikelijk. Misschien vond een familie het leuk om de namen van de koninklijke familie aan hun kinderen te geven, maar alsnog was dat ver gezocht. Haar wil om dit mysterie op te lossen verdween echter bij Wren's antwoord. Kort keek ze hem met grote ogen aan, maar ze richtte zich al snel op haar wijn en nam een grote slok zodat ze haar rode gezicht achter de beker kon verhullen. 'Het zou moeilijk te vergeven zijn,' stemde ze onzeker in. 'Vertel eens meer over je vriend, Wren,' probeerde ze om het onderwerp iet wat in een andere richting te sturen.

Wren glimlachte en dacht over Iwan na. 'Iwan is ongeveer van mijn leeftijd en hij komt uit het Zuiden. Hij zei dat hij in boeken handelde, maar dat is misschien dus niet waar. Daarnaast is hij heel erg slim en weet hij enorm veel. En-' Hij beet op zijn lip en haalde zijn schouders op. 'Hij kan soms wel een beetje apart zijn, maar dat is niet erg. Ik heb hem gevraagd of hij nog paar dagen langer in het Zuiden wil blijven. Ik heb hem aangeboden dat ie wel in mijn kamer kan slapen. Dan ga ik hem nog wat boekenwinkels laten zien.' Hij dronk zijn wijn op en glimlachte breed. 'En Ren dan?'

Eileen luisterde aandachtig naar Wren. Hij leek erg onder de indruk te zijn van Iwan. Hij sprak vol lof over de man. 'Wat bedoel je met apart?' vroeg ze met een lach. Het klonk alsof hij bedoelde dat Iwan soms spontaan op zijn handen ging lopen of een extra teen had. Ze kon het niet helpen dat ze dat beeld nu plots voor zich had. 'Als je naar het Zuiden reist heb je dus iemand om op te zoeken?' Het klonk alsof ze snel vrienden waren geworden. 'Ren is-' Eileen giechelde als ze aan de avond dacht die ze samen gespendeerd hadden. 'Hij is erg charmant en heeft zo zijn praatjes. Maar hij bedoelt het goed. Niet zoals zoveel jongens en mannen het doen om maar voor even bij een vrouw in de smaak te vallen.' Ze nam nog een slok wijn en keek Wren vervolgens vragend aan. 'Hoe was zijn naam geschreven in het boekje. Net zoals jouw naam? Het is nogal verwarrend als jullie precies dezelfde naam hebben.'

Wren dacht na en beet bedachtzaam op zijn lip. 'Hij kan niet zo goed overweg met lawaai en grote massa's. En hij houdt er niet van om aangeraakt te worden. Het laat zijn hoofd op hol slaan,' legde Wren uit. 'Dat- dat is ten minste hoe hij het uit legde. Dan wordt hij helemaal gek en moet hij in zijn eentje tot rust komen.' Hij wist nog goed hoe Iwan hem uit evenwicht had geduwd en hoe hij met zijn hoofd tussen zijn benen had gezeten. Wren glimlachte door haar gegiechel en draaide een krul om zijn vinger heen. 'Zo te horen is het een goede vent.' Vervolgens pakte Wren haar hand vast en legde hij zijn vinger op de huid, zodat hij kon schrijven. 'Een R, een E en vervolgens een N. Dus niet met een W.'

Eileen knikte toen de kok Ren een goede vent noemde. Dat was precies wat ze nodig had gehad de afgelopen weken en ze had het in Ren gevonden. Met de verhoging van de huur, het extra werk in de taverne, de nieuwe klanten in haar kamer en de beloftes aan Naevia had ze zich aardig onder druk gevoeld. 'Oh, ik dacht dat het zijn accent was, dat zijn naam daarom anders klonk, maar als je het zo schrijft dan-' Eileen staarde naar haar hand en greep toen naar Wren's vinger. Ze zei in eerste instantie niets en herhaalde in haar hoofd wat Wren haar allemaal vertelde. Haar plotselinge verdenking was te gek voor woorden, maar het viel op zijn plek als ze er goed over na dacht. Het wapen, de namen, de leugens. 'Wren, weet je zeker dat Iwan zijn echte naam is? Kan het iets anders zijn? Bijvoorbeeld Evan?'

Wren keek toe hoe Eileens gezichtsuitdrukking constant veranderde en hoe het leek alsof ze diep in gedachte was. Zelf had hij totaal nog niet door wat er aan de hand was en wachtte hij dus geduldig af tot Eileen iets zou zeggen. 'Hij heeft gezegd dat hij Iwan heet. Ik heb nog nooit van een Evan gehoord,' zei Wren eerlijk. 'In zijn rijmpjes kwam alleen nooit een Iwan voor en ook nooit een Evan. Verder kwamen alle namen er wel in voor, net zoals die van Ren.' Toen hij het boek in handen had gehad, had hij de volle nacht erin gelezen. Hij was zo gefascineerd geweest door het taalgebruik en de rare schrijfstijl. 'Wat denk je dat er aan de hand is?'

Eileen beet op haar lip en krabde aan haar krullen terwijl ze de puzzelstukjes in elkaar paste. 'Er gaan al sinds mijn ouders vertrokken uit het Zuiden verhalen rond dat de oudste zoon van de landheer anders is. Sommige mensen noemen hem zelfs gek. Dat is Evan Rabbion. Maar mijn vader zei altijd dat het maar geruchten waren. En mijn moeder vertelde me over de broers van Evan. Henry was Iwone's zoon, maar werd als een zoon van het Zuiden beschouwd en- en er was nog een jongen die niet in de familie hoorde, hij kwam ergens anders vandaan dan Tarth, maar hij werd onder de hoede genomen door Constance Rabbion en de landheer en landvrouw. Dus er werd vaak gesproken over de Drie Gekke Broers, omdat het allemaal niet klopt. Maar ik wist de naam niet van de derde broer. Het kan Ren zijn, ik weet alleen dat het begon met een 'r'.' Ze keek op naar haar vriend en lachte toen om haar eigen woorden. 'Het is een krankzinnig idee. Het kan toch niet dat we vrienden zijn geworden met twee Rabbions?'

De woorden van Eileen klonken zo absurd dat Wren in lachen uit barstte. Iwan kon makkelijk een prins zijn, maar dan zou hij gelogen hebben en- 'Er zit niets anders op dan ze ermee te confronteren. Ze willen vast spontaan geen vrienden meer met ons zijn, omdat we zulke rare ideeën in ons hoofd halen, maar het is het proberen waard. En daarbij, Iwan is niet gek. Iedereen kan wel zeggen wat ze willen, maar-' Zuchtend nam hij weer plaats op de kruk en pakte hij Eileens glas wijn vast, om deze zelf op te drinken. 'Als ze al niet weg zijn. Iwan vertelde dat hij en zijn partner na de bruiloft weer weg zouden gaan. Ik denk namelijk niet dat hij mijn aanbod gaat aannemen. Hij kan soms nog weleens een beetje verlegen zijn.'

Eileen hoorde met een grote opgeluchte zucht aan dat Wren er om moest lachen. Even had ze gevreesd dat haar absurde theorie waar zou zijn. Dan wist ze zeker dat ze Ren nooit meer zou zien. Waarom zou een lid van de adel tijd met haar doorbrengen? 'Ik denk ook niet dat het waar is. Het zou te raar zijn.' Ze glimlachte nu met meer overtuiging en sloeg haar armen over elkaar toen Wren haar wijn op dronk. 'Hé,' zei ze verontwaardigd voor ze hem in zijn zij prikte. 'Misschien als ik Ren ook voorstel langer te blijven dat ze dan elkaar kunnen overtuigen hier te blijven.' Langzaam kwam haar enthousiasme terug. 'Maar ik denk niet dat Maire het toe laat dat ik een niet betalende gast in mijn kamer laat slapen, laat staan als het een man is.' Ze kon zelf amper de huur betalen en kreeg korting als ze maar genoeg werkte in de taverne. Waarom zou de eigenaar van de taverne dan willen dat ze nog meer gasten had zonder extra inkomen. 'Weet jij eigenlijk waar ze nu slapen? Ik wilde Ren een bericht sturen dat ik een vrije dag heb, maar ik weet niet waar naartoe.'

Wren haalde zijn schouders op en prikte vervolgens ook glimlachend in haar zij. 'Dan kunnen we toch gewoon op één kamer slapen en de twee mannen bij elkaar? Maire komt er echt niet achter, Eileen. Hoe vaak zijn we nou al naar elkaar toe geglipt?' Wren stond op en pakte de zwieper, om de restjes wijn die hij had laten vallen op te vegen. 'Ik heb geen idee, ik heb Iwan er niet naar gevraagd. Misschien wel in het paleis?' grapte hij, waarna hij de zwieper weer op de grond gooide en plaats nam. 'Laten we zometeen trouwens maar eens gaan genieten van onze vrije avond. Ik heb geen zin om nog langer te speculeren over iets wat we gewoon aan hen kunnen vragen.'

Eileen luisterde naar het voorstel van Wren, maar kreeg al snel door dat het nooit zou werken. Haar kamer moest ze kunnen gebruiken voor andere dingen. Nog een paar weken en ze zou het geld bij elkaar hebben, dan kon ze gaan stoppen. Maar dat betekende dat ze nu nog even vol moest houden. Ze glimlachte naar Wren en wipte van haar kruk om de mokken die ze hadden gebruikt schoon te poetsen en op te ruimen. 'Ik denk dat ik maar vroeg naar bed ga. Ik kan wel eens een goede slaap gebruiken,' loog ze tegen Wren. 'Dus, chef, je zult de avond in je eentje op moeten vullen. Want ik wil mooi blijven en heb mijn schoonheidsslaap nodig.' Het was altijd makkelijker om te liegen in de vorm van grappen en grollen. Met een glimlach sloeg ze haar armen om Wren heen en drukte een kus op zijn wang. 'Misschien dromen we wel over onze prinsen.' Ze giechelde opgewekt, maar ze zag op tegen de nacht die ze deze keer met John door zou brengen. Hopelijk had hij niet te veel gedronken.

Wren trok een pruillip, maar nam de kus van Eileen toch met een glimlach aan. 'En ik dacht nog dat we de avond samen zouden doorbrengen,' lachte hij. 'Maar dat schoonheidsslaapje heb je zeker over, jij monster!' Hij lachte en drukte een kus op haar kruin. Misschien kon hij wel Maire mee uit vragen en dus iets leuks gaan doen. Dat was misschien wel goed voor hun relatie. 'Prinsen?' herhaalde Wren geschrokken, waarna hij schaapachtig lachte. Hij had Iwan altijd als vriend gezien en wist dus niet precies hoe hij erop moest reageren. 'Slaap lekker.' Hij kuste haar nogmaals op haar wang en liep vervolgens naar boven toe.

NEW

Woedend als Maire was, stormde ze de trap op die naar de kamer van Eileen toe leidde. Het was net na sluitingstijd en één van de klanten had haar getipt over Eileen en de praktijken die ze 's nachts uitvoerde in haar kamer. Ze kon niet geloven dat Eileen dit achter haar rug om deed, dat ze zich achter haar rug om, zichzelf aanbood als hoer in de kamer die ze van haar huurde. Maire hield er niet van als er dingen achter werden gehouden voor haar en al helemaal niet als het neerkwam op haar personeel. Zonder aankondiging slingerde ze de deur open. Het maakte haar niet uit waar Eileen mee bezig was, zolang ze dit pand maar per direct zou verlaten. 'Eruit. Nu. Ik zweer het als je ik je hier nog één keer zie, ik doe je wat!' Ze greep het meisje bij haar blonde krullen beet en sleurde haar praktisch de kamer uit. 'Het interesseert me niet wat je me nog te zeggen hebt. Je hebt tegen me gelogen en je hebt praktijken uitgevoerd die het daglicht niet kunnen verdragen in mijn kamers, Eileen. En zeg niet dat het niet zo is!' Maire voelde hoe haar wangen rood aan waren gelopen van de woede die ze nu in haar lijf voelde.

Eileen had tegenover John op het bed gezeten terwijl ze hem met een glimlach bezig hield door haar jurk langzaam van haar schouders te laten glijden. Hij was in de taverne blijven hangen tot sluitingstijd om vervolgens haar naar haar kamer te volgen en een avond met haar op te eisen. Ze had hem niet durven weigeren toen ze de alcohol op zijn adem had geroken. Normaal had ze nooit zo vroeg op de dag klanten, maar ze zou hem niet weg sturen zolang hij maar betaalde. Eileen had het gestommel op de trap niet eens gehoord, maar draaide wel degelijk om toen ze haar deur open hoorde klappen en ze het volgende moment aan haar haar het bed afgesleurd werd. Niet in staat om te gillen, maar doodsbenauwd probeerde ze zich aan de deurpost vast te grijpen. Ze kon maar half horen wat Maire tegen haar schreeuwde, maar ze wist heel goed waar het over ging. 'Ik kan het uitleggen, Maire, alsjeblieft!'

Maire lachte schamper bij de woorden van Eileen. 'Je kan het uitleggen? Jij hoeft me helemaal niets meer uit te leggen, meid. Het enigste wat jij hoeft te doen is je spullen te pakken en te vertrekken, heb je dat begrepen?' Ze wiep een blik op de man die half naakt op het bed lag. Ze walgde van dit soort praktijken en ze had ook nooit verwacht dat één van haar eigen medewerksters, die ze met heel haar hart had vertrouwd, zoiets zou doen. De man op het bed herkende ze als één van de gasten uit de taverne, John. 'Verdomme John, sta op en vertrek!' Ze pakte zijn broek van de grond af en duwde hem half naakt de deur uit. 'Als ik je nog eens zie, ik weet je vrouw te vinden!' riep ze hem nog na, waarna ze zich weer tot Eileen wendde. 'Ik wil je over een uur uit deze kamer hebben en geen minuut later!'

Eileen gleed met haar handen door haar haar toen Maire haar los had gelaten en trok er als vanzelf een losse pluk uit. Ze kromp ineen bij ieder bevel dat Maire uitschreeuwde. John ging er vandoor zonder zich naar haar om te draaien en moeizaam krabbelde ze overeind. 'Maire- Maire, alsjeblieft,' snikte ze terwijl ze haar blouse terug dicht knoopte en de waardin hopeloos aan keek. 'Ik kan niet terug de straat op. Ik wil alles voor je doen. Je mag mijn kamer onder verhuren, dan slaap ik wel in de berging of- of niet. Ik werk, doe de rotklusjes, alles-' Steeds als ze aan de woede van Maire dacht zodra ze achter haar praktijken zou komen had ze zich voorgesteld dat het ernstig zou zijn. Het gezicht wat ze voor zich zag was echter erger. Ze had ergens een vergeving verwacht, maar dat kon ze nu absoluut nergens vinden. 'Ik stop er mee, meteen, ik heb het geld dat ik nodig had. Het was maar tijdelijk en- en ik was voorzichtig.'

'Dat had je moeten bedenken voordat je besloot om achter mijn rug om met je eigen praktijken bezig te gaan.' Maire trok de spullen die ze zag uit de kast en gooide ze op een hoop voor de deur. Het interesseerde haar vrij weinig wat ze in haar handen had, zolang deze kamer maar leeg was. 'Denk je dat het me werkelijk kan interesseren of je voorzichtig deed? Je hebt verdomme tegen me gelogen, Eileen!' riep ze gefrustreerd uit en liep op haar af. 'Ik waarschuw je nog één keer. Je kunt je spullen inpakken en binnen een uur weg zijn, of ik gooi je nu per direct op straat! Mij kan het niet interesseren wat er hierna met je gebeurd, ik hoef je hier niet meer te zien.' Snapte Eileen dan niet dat ze dit er echt niet bij kon gebruiken? Het was al erg genoeg dat dit in de stad gebeurde, dat vrouwen zichzelf aanboden als lustobject voor geld. Als dit ooit naar buiten toe zou komen, zou het de reputatie van haar taverne niets goeds bezorgen en dat wilde ze voorkomen.