Het Gouden Zeepaard

Evan knikte hevig, zeker van zijn zaak. 'De bediende vertelde me dat we de visschotel hier uit moesten proberen.' Hij had inderdaad iemand gevraagd naar de taverne, omdat hij toen hij terug in het paleis was geraakt nog altijd niet wist waar hij precies was geweest. Maar na even rond te vragen had iemand hem al snel verteld dat het Het Gouden Zeepaard moest zijn geweest. 'Wijn klinkt goed.' Evan dronk er nooit te veel van, omdat het zijn gesteldheid nou niet bepaald hielp, maar één mok maakte hem altijd wat rustiger. 'En visschotel?' voegde hij nog toe, om extra nadruk er op te leggen dat hij die toch echt wilde proberen. 'Het is jammer dat we Leona niet konden vinden. Ze had dit vast wat gevonden,' kletste hij verder.

Ren hield één van de serveersters aan en bestelde twee mokken Zomerwijn en twee maal de visschotel. 'Ja, ik heb geen idee waar ze de laatste tijd allemaal uithangt. Ze is echt overal en nergens. Als je d'r een beetje nodig hebt is ze onvindbaar.' grinnikte hij. Toen hij nog wat jonger was, deed hij ook altijd wat hij zelf wilde. Leona leek nu een beetje in die fase te zitten. 'Maar waarom wilde je hier eigenlijk naartoe? Voor een visschotel hadden we ook in het paleis kunnen blijven.' Hij snapte niet helemaal waarom Evan zo gedreven was om perse hier naartoe te gaan. Normaal vermeed hij plekken als deze juist actief.

Wie weet wat Leona aan het doen was in al die tijd dat ze niet te vinden was. Evan wist maar al te goed dat zijn zusje nogal avontuurlijk was. Hij had die buien ook gehad, maar dan op een compleet andere manier. En hij had lang niet altijd zo goed voor zichzelf kunnen zorgen zoals anderen. Zijn ouders verloren hem dan ook maar zelden uit het oog toen hij jong was. Het kon gevaarlijk zijn voor hemzelf en voor anderen als er geen begeleiding in de buurt was. Evan keek Ren aan en klemde het zout potje tussen zijn handen. 'Ik moet er toch een keer op uit? Iedereen zegt dat altijd,' maakte hij er maar snel van. 'En ik dacht dat je het wel leuk zou vinden. Er zijn genoeg mooie vrouwen hier. Die serveersters of de gasten.' Hij wees naar wat mensen maar liet zijn hand al snel zakken toen hij vuile blikken kreeg.

Ren moest lachen bij zijn woorden. 'Dat zeggen ze inderdaad altijd, ik had alleen niet verwacht dat je een plek zou kiezen die zo vol was. Maar je hebt gelijk.' verzekerde hij zijn broer met een grijns en keek op toen de wijn al geserveerd werd. 'En die serveerster is zeker niet verkeerd nee.' Hij liet zijn ogen vallen op het blonde meisje dat zojuist de wijn had gebracht. 'Evan, mensen houden er meestal niet van als je naar ze wijst.' merkte hij op, terwijl hij zijn lach moest onderdrukken. Soms kon hij ontzettend lachen om Evan, als hij niet door had wat zijn acties precies deden met andere mensen. Hij waarschuwde hem echter wel altijd als hij doorkreeg dat Evan misschien een lijn over zou gaan, dat wilde hij zijn broer besparen.

Evan slikte toen Ren hem er op aansprak dat het misschien niet zo een goed idee was te wijzen. En vooral niet in een overvolle taverne. Hij klemde zijn handen maar snel om de mok wijn en lachte schamper met Ren mee. Hij had al erg snel geleerd om soms maar gewoon mee te doen met de mensen om hem heen. Ook al begreep hij het niet altijd. Bovendien kon hij er op vertrouwen dat Ren of Henry of zijn zussen hem nooit voor de gek zouden houden. Andere mensen keken daar soms anders tegenaan. Wat was er leuker dan iemand voor aap zetten terwijl hij het zelf niet door had? Fronsend nam hij een grote slok van zijn wijn en bekeek de blonde serveerster. Hij kwam er niet aan uit of ze er nou heel jong uit zag, of ouder. 'Ren, waarom trouw jij niet?' vroeg Evan wat afwezig terwijl de visschotel ook voor hun neus verscheen en hij een hap nam.

Ren had net een slok wijn in zijn mond genomen, toen hij het haast weer terug spuugde door Evan's ontzettend willekeurige vraag. 'Eh... tja als ik daar eens het antwoord op wist had ik het je gegeven.' merkte hij op. Hij was niet het type om te trouwen, in ieder geval nu nog niet. Hij genoot nog veel te veel van zijn vrije leventje. Daarnaast had hij nooit kans om te trouwen met iemand van de adel, niet dat hij dat een probleem vond: hij vond zijn liefde veel liever bij iemand die met hem wilde trouwen om hem als persoon, niet omdat hij van adellijke afkomst zou zijn. 'Ik kan die vraag ook aan jou stellen, Evan. Heb je al enig idee of je ouders al iets hebben besloten voor een huwelijk?' Hij was de oudste "officiële" Rabbion zoon. Het verbaasde Ren sowieso al dat er nog geen huwelijk voor hem besloten was.

Evan keek Ren verward aan. Het was toch niet zo'n rare vraag? 'Jillian gaat bijna met William trouwen en wat Henry van plan is weten we nu ook wel, toch?' Het had hem de laatste dagen enigszins bezig gehouden. Al die voorbereidingen die uitgevoerd werden voor het huwelijk van Estella en Martin maakten hem lichtelijk nerveus. Hij schudde zijn hoofd als antwoord. 'Ze praten er nooit met me over. Ik denk niet dat ze het van plan zijn. Wie biedt zich voor mij aan?' Onverschillig haalde hij zijn schouders op en bekeek de visschotel toen eens goed voor hij verder at. 'Vind je ook niet dat het veel te zout is?' begon Evan plots met een zuur gezicht.

Ren glimlachte vriendelijk naar dezelfde jonge dame die hen ditmaal de visschotel kwam brengen. 'Iedereen weet wat Henry van plan is. Alleen weet hij zelf niet dat iedereen al weet wat hij van plan is.' lachte hij, terwijl hij een hap nam. Dit was veel beter dan al dat chique eten wat hij aan de tafel van de adel kreeg. Hoewel, in het Zuiden konden ze ook heerlijk koken. 'Nee, het is overheerlijk! Evan, ik weet niet wat er mis is met jou smaakpapillen, maar het is echt niet zout.' merkte hij op en nam vluchtig nog een hap. Wie dit ook had gemaakt, het was overheerlijk. Het debat over het huwelijk was hij haast alweer vergeten.

Evan had stiekem gehoopt dat het eten echt niet van goede kwaliteit zou zijn, maar hij moest ook bekennen dat het zeer smakelijk was. Stug hield hij zijn frons echter vol en wenkte naar de serveerster die er al snel aan kwam. 'Dit smaakt nergens naar.' Hij zag het meisje al verontschuldigend naar zijn bord reiken, maar hij hield haar tegen. 'Kan ik niet zelf met de kok spreken? Dan zal ik hem wel eens wat tips geven. Ongelooflijk dat je dit- deze- brei voorschotelt!' Evan zag het meisje naar woorden zoeken en stond in dat moment op. 'Waar is de keuken?' Enkele andere gasten hadden zich omgedraaid om naar de commotie te kijken en luisteren en met een schichtige blik bleef hij de blondine aankijken tot ze naar een deur wees en hij langs haar heen snelde voor ze nog iets kon zeggen of doen.

Eileen was het zo niet gewend om klachten te krijgen over het eten dat ze maar weinig tegen de man in kon brengen. Ze zocht de taverne af naar Maire of Hava of iemand, maar zag niemand en zuchtte. 'Ik kan vragen of onze kok een nieuw bord voor je maakt. Misschien is er iets mis gegaan met dit bord.' De man leek haar echter niet te horen en toen ze naar de keuken wees om te zeggen dat ze met Wren zou gaan praten, stoof hij langs haar heen. Knipperend keek ze hem na en richtte zich toen op zijn metgezel. 'Hoe is dat bord? Het spijt me heel erg als het niet naar de verwachtingen opleeft.' Ze schoof het bord van de ander op haar dienblad. 'Ik zal kijken hoe het daar gaat. Kan ik misschien je wijn bijvullen? Op het huis natuurlijk,' bood ze met een glimlach aan.

Ren keek zijn broer na en keek vervolgens naar de serveerster. Weer de serveerster met haar prachtige blonde krullen. 'Oh, nee mijn eten smaakt prima. Vergeef me voor het gedrag van mijn broer. Hij is af en toe nogal... gevoelig.' Hij had geen idee hoe hij het anders moest beschrijven. 'Maar tegen die gratis wijn zeg ik zeker geen nee.' lachte hij, terwijl hij zijn mok omhoog hield. 'Trek het je vooral niet teveel aan wat hij zegt.' verzekerde hij haar nog. 'Over vijf minuten is hij waarschijnlijk weer helemaal bijgetrokken.'

'Dus ik hoef me geen zorgen te maken om onze kok?' Eileen keek over haar schouder naar de deur die naar de keuken leidde. Als de man hardhandig was, dan wist Wren zich wel te redden, besloot ze uiteindelijk. Zij moest maar zorgen dat ze hier de sfeer er in hield. Glimlachend keek ze naar zijn mok en bedankte ze hem met haar glinsterende ogen voor zijn geruststellende woorden. 'Die wijn komt er zo aan.' Ze hief het dienblad op boven haar hoofd en baande zich een weg naar de bar. Onder weg pikte ze nog wat lege borden, kommen en mokken op die ze behendig op haar blad stapelde en in haar armen hield. Voor de terugweg nam ze slechts een kruik wijn mee. Eileen vulde wat andere mokken, maar ze zorgde dat ze genoeg zou hebben voor de man en zijn vriend. 'Extra zomerwijn voor meneer,' zei ze met een knipoog.

'Je hoeft je zeker geen zorgen te maken om jullie kok. Evan is niet hardhandig, in tegendeel zelfs. Hij doet geen vlieg kwaad.' Ren keek hoe ze zich met gemak door de drukke taverne heen baande en weer terug kwam met een kruik zomerwijn. 'Dankjewel mevrouw.' zei hij met een charmante glimlach en hief zijn eigen glas op voordat hij er een slok uit nam. 'Jullie hebben het goed voor elkaar hoor, die taverne hier.' mompelde hij, tussen de happen van zijn eten door. Hij kon er werkelijk niet genoeg van krijgen en hij kon ook niet geloven dat Evan het niet lekker had gevonden.

Eileen hoorde met een glimlach aan hoe hij haar 'mevrouw' noemde en nam het compliment met nog een grotere lach aan. 'Bedankt. We zijn er zelf ook erg trots op.' Het amuseerde haar te zien hoe hij Wren's visschotel smakelijk naar binnen werkte. Het eten van haar vriend werd altijd goed ontvangen. Daarom was ze nog steeds van haar stuk dat de jongeman net zo verontwaardigd was geweest. Ze had door dat ze nogal bleef hangen bij de tafel toen ze geroepen werd door enkele mannen en glimlachend pakte ze haar kruik weer op. 'Mocht ik nog iets kunnen doen, dan roep je maar. Of zoek me bij de bar op als je vriend niet terug komt.' Eileen ging weer aan het werk en nadat ze de meeste mokken gevuld had, zocht ze haar plek achter de bar weer op om vast met het afwassen te beginnen.

Ren had al snel zijn kom met visschotel leeg en vond zichzelf alleen aan de tafel. Hij had geen idee wat Evan aan het uitvoeren was daarachter, maar hij was oud en wijs genoeg om zichzelf te redden. Daarbij praatte hij veel liever met de schone dame achter de bar, dan dat hij Evan achterna ging om te kijken of wat hij aan het doen was. Met een grijns rond zijn lippen nam hij plaats aan de bar en schoof zijn mok naar voren toe. 'Je wil hem vast nog wel een keertje bijvullen voor een dorstige gast als ikzelf.' grinnikte hij, terwijl hij haar zonder gene bekeek.

Eileen moest nog een paar keer op en neer tussen de bar en de rest van de taverne, maar de meeste gasten hadden hun mokken tot het randje gevuld gekregen en het eten van velen was al een tijd op. Zo na de middag spits en voor de taverne voor de avond vol liep, kon Eileen alles weer wat op orde maken achter de bar. En ze kon zelf ook even wat rust nemen. Ze genoot net van haar kommetje champignonsoep toen ze de man van eerder aan de bar zag verschijnen. Met een glimlach kwam ze overeind en vulde ze zijn mok bij. 'Dat is waar ik goed in ben,' vertelde Eileen hem giechelend terwijl ze zijn ogen op haar voelde. Voor ze haar zogenaamde bijbaan was begonnen was ze altijd erg ongemakkelijk geweest onder een man's blik, maar nu wist ze heel goed hoe er mee om te gaan. 'Je accent, het is niets Noordelijks,' merkte ze op terwijl ze haar soep er weer bij pakte en verder at.

Ren keek tevreden toe hoe zijn mok werd bijgevuld en schudde zijn hoofd bij haar opmerking. 'Ik kom hier ook niet vandaan. Vandaar dat ik sta te kijken van jullie fantastische wijn en geweldige visschotels.' grapte hij, terwijl hij zijn wijn in zijn mok rond liet draaien. 'Ik kom uit het Zuiden.' zei hij uiteindelijk. 'Waar alles grauwer is dan hier. Zelfs de vrouwen.' grapte hij en stak zijn hand uit. 'Ren, aangenaam.' Iwone en Edmund hadden hem wel eens gewaarschuwd dat hij moest opletten in de stad, maar niemand zou de naam Ren herkennen als iemand die uit een adellijke familie kwam. Hij stond niet eens officieel in de boeken vermeld. Waarschijnlijk wist meer dan de helft van Tarth niet eens dat hij bestond. 'En met welke prachtige dame heb ik het ware genoegen om kennis mee te maken?' Zijn praatjes had hij altijd bij zich.

'Het Zuiden?' vroeg Eileen geheel onder de indruk. Rond deze tijd van het jaar kwamen mensen van heinde en verre. Ze vond het heerlijk die diversiteit in de taverne te zien. De vreemde talen, de rare kleding, ze vond het zeer plezierig. Maar voor het Zuiden had ze een bijzondere interesse. 'Aangenaam, Ren.' Ze pakte zijn hand vast en schudde hem giechelend. 'Eileen of Elsie, het is maar wat je wil gebruiken.' Kort twijfelde ze, maar voegde uiteindelijk toch toe: 'Mijn familie kwam uit het Zuiden. Al heel lang geleden. Maar ik ben hier geboren, hoor, op en top en ontzettend trots op het Noorden.' Eileen lachte haar tanden bloot en liet Ren's hand weer gaan om een doek op te pakken en de bar af te boenen.

Ren besloot om zijn familiegeschiedenis achterwege te laten. Het was niet van belang voor haar om te weten dat hij eigenlijk niet uit het Zuiden kwam, maar dat hij er naartoe was gebracht toen hij nog maar een kind was. 'Aangenaam, Elsie.' zei hij met dezelfde brede lach rond zijn mond. Ren nam wederom een slok van zijn wijn en zette de mok neer op de bar. 'Dus, Elsie, vertel eens. Werk je hier allang?' Hij begon altijd met wat babbeltjes hier en wat vragen daar. Het kon nooit kwaad om veel over iemand te weten te komen. Zelf verzon hij altijd wel weer iets anders. Hij was een handelaar uit het Zuiden, of een soldaat. Toen hij laatst in het Westen in de stad liep, had hij zichzelf voorgesteld als schoenmaker. Mensen leken hem altijd te geloven.

Eileen haalde haar schouders op terwijl ze flink tekeer ging op een plek die een vorige klant had achter gelaten. 'Wat is lang?' vroeg ze hardop af. Ze gaf hem uiteindelijk toch een duidelijker antwoord. 'Net een jaar.' Ze was begonnen als schrobber van de vloeren na sluitingstijd en geleidelijk mocht ze meer helpen in de taverne toen ze had leren lezen en schrijven van Wren. Eileen wenkte hem dat hij zijn wijn en armen op moest tillen zodat ze dat deel van de bar ook schoon kon vegen. 'En vertel jij eens, Ren, wat voor iets doe je?' Soms had ze aardig opdringerige mannen aan de bar, maar ze vond het fijn de manier waarop deze klant zo eerst een praatje probeerde te maken.

'En verlangt een jonge, prachtige vrouw zoals jijzelf niet naar iets meer dan werken in een taverne? Begrijp me niet verkeerd, je doet je baan geweldig en het zal vast leuk zijn, maar er is zoveel meer te ontdekken op de wereld!' Zelf zou hij nooit iemand kunnen zijn met een vaste baan. Nu mocht hij zichzelf gelukkig stellen dat hij dat ook niet hoefde. Het voordeel van zijn familie was dat ze het hele land overgingen, weliswaar naar evenementen die Ren niet zoveel konden interesseren, maar hij zag nog eens wat van de wereld. 'Oh, je kent het wel. Iedereen moet het Havenfeest eens mee hebben gemaakt, niet waar? Maar in het Zuiden verdien ik mijn brood als kleermaker.' loog hij en glimlachte, terwijl hij naar zijn overhemd en jasje wees.

'Helaas heb je geld nodig om de wereld over te kunnen en deze taverne komt de hele wereld naar mij.' Eileen had ooit willen reizen, maar nu was ze al blij genoeg als ze haar plekje kon behouden in de taverne. Ze wilde niet op de straat geraken omdat ze te bang was daar nooit meer vanaf te komen. Sommige mensen mochten het misschien romantiseren, maar er was niets aan op straat leven. Eileen had het zelf ervaren. Ze klopte haar doek uit boven de bak met etensresten en verruilde hem toen voor een borstel om een stel borden af te soppen. 'Dat is nog eens een nuttig vak,' bewonderend keek ze naar de kleding en wees toen giechelend op een plek van zijn overhemd. 'Hoewel meneer de kleermaker dat toch zou moeten herstellen.' Ze kon op dat stuk dwars door de stof heen kijken.

'Daar heb je zeker gelijk in.' gaf hij toe, toen ze het over geld had. Gelukkig had hij het geld om te kunnen doen wat hij wilde. Of nou ja, zijn familie had het geld ervoor. Ren maakte af en toe gretig gebruik van zijn privileges. Hij werd dan misschien niet geaccepteerd door alle andere edelen, maar dat betekende niet dat hij niet zelf van dat leventje kon genieten. Toen Eileen naar zijn overhemd wees, volgende hij haar blik en begon eveneens te lachen. 'Ik heb nooit gezegd dat ik erg goed ben in mijn vak.' lachte hij, terwijl hij geen moeite deed om het overhemd te verbergen. 'Dus, wanneer ben je vrij?' vroeg hij, terwijl hij het laatste beetje wijn op dronk en haar afwachtend aankeek.

Eileen kon het niet laten met hem mee te lachen. Zijn lach was aanstekelijk en zorgeloos, iets waar ze graag aan mee deed. Hoofdschuddend doopte ze wat mokken onder in het water, maar stopte bij zijn vraag. Ze zette haar grote glimlach op en steunde met haar ellebogen op de bar. 'Dat hangt er van af, Ren.' Het was altijd tegen haar principes in gegaan om mensen uit de taverne op te pikken. Bovendien wist ze niet of ze deze jongeman als klant moest benaderen of als- als een plezierige bijkomstigheid. 'Wat ben je van plan met me te doen? Waar neem je me mee naar toe?' Ze kantelde haar hoofd en wachtte nieuwsgierig op zijn antwoord af.

Ren bestudeerde haar kort voordat hij antwoord gaf. 'Dat is de grote vraag natuurlijk.' lachte hij, terwijl hij zijn schouders ophaalde. 'Maar dat ga ik natuurlijk niet vertellen, dat haalt de verassing eraf.' Uitdagend keek hij haar aan en moest uiteindelijk lachen. 'Maar ik heb wel iets leuks in gedachten, ik ben nog de hele dag in de stad. Als je met me mee wilt vanavond, sta ik hier voor de deur, na zonsondergang als de grote klok in de stad 11 slaat.' vertelde hij haar. Hij zou wel aan Mart vragen welke plekken in de stad leuk waren om een meisje mee naartoe te nemen en wellicht kon Henry hem ook op wat ideeën brengen. 'Als je voor wat avontuur in bent zie ik je vanavond graag en anders is het ook geen enkel probleem. Ik zal me niet beledigd voelen.' grinnikte hij.