Henry en Willa's vertrekken

Willa klemde zich aan Henry vast en schudde haar hoofd als antwoord op zijn vraag. Het koste haar echter even tot ze weer in staat was om hele zinnen te vormen. 'Vader had een brief gestuurd. Nathan en ik vertrekken vanavond nog zodat we morgenvroeg aan komen.' Ze haalde diep adem en legde haar trillende handen op zijn wangen. 'Ik dacht dat ik haar nog zou zien als we terug gingen. Ik zou nooit weg zijn gegaan als ik wist dat- En vader- Wie weet of hij niet alleen met haar was toen het gebeurde.' Ze legde haar voorhoofd tegen dat van Henry en klemde haar tanden op elkaar om haar gesnik te stoppen. 'Ik wilde je laten weten dat we naar huis gaan en dat we het nog niemand anders willen vertellen vanwege de bruiloft.' Ze keek hem doordringend aan. 'Henry, vertel het echt nog niemand. Ook niet Jillian of je moeder of wie dan ook. Ik denk- Ik denk dat mijn broer en mijn vader en ik eerst tijd nodig hebben. En mijn familie- Ze moeten afscheid kunnen nemen voordat de adel dat doet.' Het klonk wellicht hard, maar ze voelde dat de aanwezigheid van haar andere familie de rust en mogelijkheid tot afscheid ernstig zou verstoren.

Hij streelde met zijn duim over de handen die op zijn wangen lagen en knikte uiteindelijk. 'Niemand zal het te weten komen. Ik zal wel iets bedenken dat een reden geeft waarom jullie plotseling naar huis moeten.' Hij trok haar gezicht naar de zijne toe en drukte liefdevol zijn lippen op haar wang, waarna hij haar nogmaals omhelsde en omhoog trok. 'Kom, dan gaan we je klaar maken voor de reis. Als jij een broek aan trekt en tot rust komt, dan pak ik wat andere kleding voor je in.' Hij gleed soepel door de kamer heen en gooide wat kleding in haar tas. Vervolgens pakte hij ook wat eten in en vond hij haar mantel onder het bed verstopt. Toen de tas ingepakt was, ging hij naast haar op bed zitten en sloeg hij zijn arm om haar heen. 'Kom eens hier, Will.'

Willa knikte maar en liet zichzelf omhoog helpen. Ze was blij dat Henry zo steunend was en dat hij haar liet gaan. Het was even door haar hoofd geschoten dat hij misschien geëist zou hebben om mee te gaan. Haar moeder was ook dierbaar voor hem. Maar de ruimte die hij haar gaf, nam ze erg dankbaar aan. Ze kreeg het eindelijk voor elkaar zich aan te kleden en om haar haar vast te binden. Ze reeg haar rijlaarzen aan en toen ze klaar was bleef ze besluiteloos naar de grond staren tot Henry haar weer in zijn armen nam. Willa had het daar er bijna uit gegooid, dat ze zwanger was en dat haar mama nooit haar kindje zou ontmoeten. Ze hield het echter binnen en keek Henry met lege ogen aan. 'Henry, ik houd van je. Het spijt me als ik de aankomende tijd- Als ik mezelf niet ben. Ik denk dat ik even tijd nodig heb om dit te bevatten.' Haar stem was zacht en schor en bovenal onzeker.

Henry streek wat plukken uit haar gezicht en droogde de laatste tranen op haar wangen. Als ze met rode ogen het vertrek zou verlaten, dan wist iedereen meteen dat er iets aan de hand was en dat was het laatste wat ze wilden bereiken. 'Ik hou ook van je, Willa,' zei hij geruststellend. 'En dat is prima. Neem alle tijd die je nodig hebt. Je was er ook altijd voor mij als ik problemen had met mijn eigen vader en nu ben ik er voor jou.' Hij drukte nogmaals zijn voorhoofd tegen de hare en sloot zijn ogen. Het was nog steeds niet te bevatten dat Agathe was overleden. Hij voelde onmiddellijk hoe zijn keel weer begon te branden door het tegenhouden van de tranen en serieus keek hij haar aan. 'Maar Willa, beloof me, bij de Goden, doe alsjeblieft voorzichtig vannacht. Zou je een bode of brief terug kunnen sturen om te laten weten of het goed gaat?' Hij kuste haar vervolgens teder en begeleidde haar naar de deur. 'Geef je broer en vader sterktewensen van mij.'

Willa liet Henry zijn gang gaan en haar natte wangen af drogen zodat ze er tenminste niet compleet van slag uit zag. Ze hoopte dat ze Jillian niet tegen zou komen als ze het kasteel uit ging. Ze wist niet of ze dan in staat was om te liegen. 'Dat beloof ik je en ik zal een bode terug sturen zodra we aangekomen zijn.' Er was vast wel iemand in het dorp die dat voor haar wilde doen. Ze glimlachte zwak na de kus en streek liefdevol langs Henry's baard. Ze zag dat hij evenzeer geraakt was door het bericht. 'Vertel Ren wat er gebeurd is. Ik wil niet dat je hier alleen mee rond loopt.' Ze wist dat Henry er steun aan zou hebben het met zijn broer te kunnen delen. Willa drukte nog een kus op zijn lippen en hing toen de mantel op haar schouders voor ze het vertrek verliet en het kasteel door snelde.