De vertrekken van Leona

Nathan keek naar de twee mannen en vervolgens naar Leona. 'Het is niet erg, ik zie je later wel weer, oké?' mompelde hij en hij wou net zijn spullen gaan pakken, toen ze plotseling zijn hand vastpakte. Gespannen wachtte hij op de reactie van Donovan en kneep hij zacht in haar hand. 'Het- het gebeurde gewoon. Leona zat op dat moment al een tijd in het leger en enkel haar eigen motivatie om meer te doen dan enkel adel te spelen heeft haar naar mijn leger getrokken.' Hij slikte nerveus en was zich erg bewust van de stok die Donovan in zijn hand had. 'Ik weet dat mijn verleden niet heel imposant is, maar ik hou van Leona, heel erg zelfs. Ze heeft me na de dood van mijn moeder weer overeind getrokken.'

'Werkelijk waar wat er is er zo geweldig aan die Barnes familie,' mompelde Donovan boos terwijl hij over zijn schouder naar Evan keek. 'Geloof jij je zuster? Geloof jij hem? Dat ze van elkaar 'houden'?' Don lachte en keek zijn kleindochter toen weer aan. Hij herkende heel goed de glinstering in haar ogen, die blik was typisch Rabbion. 'Nathan, het kan me niet zo veel schelen wat jij zegt. Het gaat hier om mijn kleindochter en niet om jou.' Zijn ogen schoten kort naar de man, maar richtten zich al snel weer op Leona. 'Je ouders weten hier dus niets van? Waarom heb je het ze niet verteld?' Hij keek nogmaals om naar zijn kleinzoon. 'Wist jij hier van?' Evan schudde op zijn beurt zijn hoofd en legde voorzichtig een hand op zijn grootvader's schouder. 'Leo weet altijd wat ze doet, laat het haar uitleggen?'

Leona had er nooit goed tegen gekund als ze werd aangesproken op haar gedrag door haar grootvader. Er was iets aan die man dat haar een stuk kleiner liet voelen dan normaal. Dankbaar keek ze Evan aan toen hij zei dat haar grootvader het haar moest laten uitleggen. 'Ik heb het ze niet verteld omdat ik vader niet boos wilde maken. Niet na wat hij allemaal heeft gezegd in het Noorden. Dit zou enkel nog een reden zijn om boos te worden en dat wilde ik niet. Ik was net zo blij dat ik iedereen weer kon zien en ik wilde het niet meteen verpesten.' zei ze zacht en streek wat haren weg uit haar gezicht. Ze ontweek de blik van iedereen in de ruimte en keek maar naar de tegels die op de vloer lagen. 'Ik ben nooit weggegaan omdat ik bij Nathan wilde zijn, ik ben weggegaan omdat ik het idee had dat ik hier niet meer welkom was, niet na dat gesprek met vader. Dus ja, ik ben meegegaan en Nathan was er voor me op het moment dat ik het gevoel had dat er niemand anders voor me was. En daar heb ik geen spijt van. Ik heb veel geleerd, ik heb mensen ontmoet en geholpen die ik anders nooit zou hebben gezien. Ik heb ervaringen opgedaan en die kan niemand me meer afpakken.'

Nathan zuchtte bij de woorden van Donovan en schudde zijn hoofd naar Leona. 'Ik ga mijn spullen pakken,' mompelde hij, waarna hij zijn uitrusting weer aan deed en in zijn schoenen stapte. Hij had geen zin om deel uit te maken van een familie ruzie en daarbij niets in te mogen brengen. Dan kon hij beter gaan en vooral niet in de weg staan. Hij drukte een kus op Leona's wang en keek haar geruststellend aan, waarna hij zich naar Donovan draaide en langs hem heen liep zonder iets te zeggen. Zijn boodschap van eerder was duidelijk overgekomen. 'Bedankt Evan,' fluisterde hij tegen Leona's broer, waarna hij naar de deur liep.

'Hé!' riep Donovan Nathan na. 'Bij nader inzien blijf je hier, meneertje.' Hij wees met de stok over zijn schouder naar de Barnes zoon en keek zijn kleindochter doordringend aan. 'Heb je niet door dat het je niet echt goed af gaat door dingen voor je ouders te verbergen? Ik dacht dat je wel geleerd zou hebben van die laatste keer. Dus je gaat het ze nu vertellen. Het kan me niet schelen of je tot een beter moment gaat wachten, want als jij het ze nú niet vertelt, dan doe ik het. Ik wil niet dat ze je nog eens verbannen en dat gaat ook niet gebeuren als je ze meteen in licht. Dus kleed je om en neem dat vriendje van je mee zodat je ouders hun woede ook op hem kunnen richten en niet alleen op jou. Dat verdien je niet.' Hij keek naar zijn kleinzoon. 'Evan, ga alsjeblieft ergens anders heen. Ik kan zelf wel terug naar mijn vertrekken.' Hij wuifde Evan weg en zag hoe de jongen langzaam afdroop met een laatste blik op zijn zuster en de legeraanvoerder. 'Nou, Leona, schiet eens op.'

Leona keek haar grootvader met grote ogen aan. Het laatste wat ze wilde was dat haar ouders erachter kwam door iemand anders. Haar grootvader kennende zou hij het ook niet erg subtiel brengen, dus de beste optie die ze had was door het haar ouders zelf te vertellen. 'Ik zal een dienstmeisje sturen met het bericht dat we eraan komen.' zei ze zachtjes tegen haar grootvader en liep naar haar kledingkast toe om er een jurk uit te halen. Ze verdween achter het kamerscherm en verruilde haar broek en blouse voor de jurk. Met de touwtjes voor, trok ze hem aan en ze liet haar lange, donkere haren over haar schouder heen vallen. 'Voordat u gaat wil ik nog zeggen dat ik heel goed weet wat ik doe en wat ik heb gedaan. Het waren achteraf gezien misschien niet de beste keuzes die ik had kunnen maken, maar ik ben ergens gekomen. Ik heb iets bereikt en daar ben ik trots op. Het is maar da u het weet.' zei ze, terwijl ze haar hand in die van Nathan liet glijden.

Donovan besloot om zelf dat dienstmeisje alvast te sturen terwijl Leona zich omkleedde. En bleef toen ongeduldig op zijn kleindochter staan wachten. Hij was niet van plan met haar naar haar ouders te gaan, maar hij wilde er eerst zeker van zijn dat ze echt ging. Hij zuchtte luid bij haar woorden en wreef door zijn baard. 'Ik ben ook trots op je, Leona. Maar je had het inderdaad iets anders aan kunnen pakken, maar ook jouw ouders hebben nogal een fout begaan en ik wil niet dat jij of zij dat nog eens doen, dus alsjeblieft vertel ze gewoon wat je aan het doen bent zodat ze niet nog een reden verzinnen om je buiten het kasteel te houden.' Don had de afgelopen maanden maar weinig met zijn zoon gepraat. Zelfs Iwone had hij lang niet aan gekeken. Ze wisten beiden heel goed wat er met Ayira was gebeurd door zijn fout om haar de familie uit te zetten en wat er verder had kunnen gebeuren als ze niet dat beetje geluk had gehad. Het mocht misschien nu goed lopen in zijn familie, maar dat had heel anders uit kunnen pakken. 'Nou, hup, lopen, ik ga pas weg als je voor je ouders deur staat.'

Leona rolde haar ogen bij de woorden van haar grootvader. 'Ja, ja ik ben al weg. Doe niet zo ongeduldig.' mopperde ze, terwijl ze zichzelf bekeek in de spiegel. Ze pakte een haarklem van het dressoir af en deed deze in haar haren, zodat deze niet voor haar ogen vlogen. De vertrekken van haar ouders waren dichtbij, ze hoefde enkel de hoek om. Haar ouders zaten vast en zeker al te wachten op haar, dus nu moest ze wel gaan en ze wist dat haar grootvader geen grapje maakte als hij zei dat hij anders zelf naar haar ouders zou stappen. 'Ik zie je zo weer, Nathan.' Ze drukte haar lippen kort op die van haar, wierp nog één blik op haar grootvader en verdween toen de gang in, op weg naar de vertellen van haar ouders.