Naevia's tent

'Ik heb nooit geweten wie mijn vader is. Ik ging er altijd maar vanuit dat hij was overleden en daarbij was ik zo jong dat ik er eigenlijk ook nooit vragen over had. Het interesseerde mij gewoonweg niet. Tot mijn moeder ziek werd en ze het uiteindelijk vertelde.' Naevia slikte moeizaam en keek van Marcus weg. 'Donovan Rabbion is blijkbaar mijn vader.' Met de komst van Leona was dit allemaal een stuk moeilijker geworden. Ze was er erg bang voor dat iedereen haar als een leugenaar zou zien en zouden denken dat ze enkel op geld uit was. Het gebeurde zo vaak dat mensen claimden dat ze bastaarden waren van belangrijke adelleden. Vooral de koning was daar een groot slachtoffer van. 'En het probleem is dat we over een week alweer weggaan en ik- ik wil íets doen. Daarbij heb ik gehoord dat hij ziek is. Misschien is dit wel de laatste kans om hem ooit te zien of te spreken.'

Marcus luisterde met een frons en begon zich steeds meer af te vragen of hij dit wel wilde horen. Verbaasd keek hij haar aan bij de onthulling. Donovan Rabbion als vader- Dat was nogal wat. Hij was echter erg sceptisch en trok een wenkbrauw op. 'Hoe zeker ben je van je zaak? En wat ga je doen als je hem ziet?' Zijn scepsis was waarschijnlijk niet wat Naevia wilde horen en met een zucht legde hij een paar vingers onder haar kin. 'Ik kan voor je met Leona en Nathan praten. Of als je dat liever niet wilt ga ik zelf naar Donovan toe.' Hij had de man al meerdere malen gesproken omdat hij nog altijd druk in de weer was op het zakelijke gebied en nog veel te zeggen had over het leger van het Zuiden. Misschien kon hij de man wel om een afspraak vragen onder het mom van iets zakelijks en Naevia in zijn plaats sturen. Het klonk als gekkenwerk, maar als dat was wat Naevia wilde, dan zou hij het proberen.

Naevia zuchtte en haalde een schouder op. 'Natuurlijk ben ik niet heel zeker van mijn zaak, maar mijn moeder... Ze zou nóóit tegen mij liegen. Ik geloof haar met heel mijn hart.' Ze keek hem zelfverzekerd aan en kneep nog wat harder in zijn hand. Ze snapte dat hij het met een hoop scepsis aan nam en ze was dus blij met zijn vragen. 'Ik- ik denk dat ik hem gewoon ga vertellen dat ik zijn dochter ben. Dat hij weet dat ik besta. En verder hoef ik niet zoveel.' Naevia voelde hoe een stroom vol hoop door haar lichaam trok bij de woorden van Marcus. Het was heel wat om te beseffen dat ze er niet alleen voor stond. 'Ik ben bang dat Leona denkt dat ik het alleen maar voor geld doe, of voor macht. Misschien is het beter om rechtstreeks Donovan te benaderen.' Ze streek met haar vingers over zijn wang heen en kuste hem vervolgens kort op zijn lippen. 'Bedankt. Duizendmaal dank. Als ik het alleen had kunnen doen, dan had ik dat zeker gedaan, maar-' Zelfbewust haalde ze haar schouders op en keek ze van hem weg.

Marcus begreep haar sentiment erg goed. Zijn moeder, noch zijn vader, zouden ooit tegen hem liegen. Zeker niets over zoiets ingrijpends. Je loog niet tegen je eigen bloed over wie haar vader was. Toch was er de mogelijkheid dat de moeder van Naevia niet beter wist en dacht dat het zo was. Marcus zou Naevia echter niet beledigen door dat te opperen. 'Dat klinkt schadeloos.' Het was nou niet dat de oude landheer Naevia's moeder had bevrucht toen toen de vrouwe Rabbion nog leefde. Er was niet per se te spreken over een schande. 'Leona zou dat niet denken, daar staat ze wel boven, maar ik denk dat ze momenteel even niet te veel druk op haar grootvader wil leggen vanuit haar handen,' grinnikte hij. Het verhaal van Nathan was nog even hilarisch. Zacht kuste Marcus haar terug. 'Maar dat maakt niet uit. Ik help je nu.'

Naevia streek zacht met haar vingers langs de stoppels op zijn kaak en glimlachte dankbaar. 'Wat zou ik toch zonder je moeten?' plaagde ze hem, waarna ze hem opnieuw kuste. 'Gelukkig is er niets mis met die mond van jou.' Ze moest lachen en stond op, om een hoop medische spullen in haar tas te stoppen. Vervolgens pakte ze ook wat kleding en zette de spullen uiteindelijk op de grond. 'Wat wil je liever, hier nog even blijven of terug naar jouw tent? Want er is één ding zeker, ik wil nu dat je gaat rusten. Straks gaat je wond nog open.' Ze knielde naast hem neer en bekeek opnieuw de gehechte wond. Ze wou hem nog uitgebreid wassen, zodat er geen infecties konden ontstaan. 'En daarbij weet ik nog wel wat manieren om je te laten ontspannen.' Ze keek hem plagerig aan en streek over zijn been.

'Volgens mij zou je het prima doen zonder me, maar ik hoop dat je toch net wat meer plezier mét mijn hebt,' grinnikte Marcus. Hij nam de kus gretig aan en streek door haar lange haar. Haar opmerking maakte zijn grijns enkel breder. 'Laten we maar naar mijn tent gaan. Ik moet Nathan nog laten zien dat ik ongeveer heelhuids terug ben gekomen.' Marcus nam de mogelijkheid om haar gezicht te aanschouwen terwijl ze nog eens naar zijn wond keek. 'Ik weet niet of dat me zo zeer doet ontspannen,' lachte hij en pakte vervolgens haar hand vast om deze zacht te kussen. 'Bedankt, Naevia, dat je je zo'n zorgen maakt.' Langzaam gleed hij van het bed, ging rechtop staan en pakte zijn mantel op om die over zijn schouders te hangen.

Naevia liet haar voorhoofd tegen zijn knie rusten en moest lachen. 'Er zullen vast een hoop bezorgde mannen rond lopen, die allemaal naar je op zoek zijn. Misschien moet je die inderdaad maar eens gaan gerust stellen.' Nadat hij haar hand had gekust, gleed ze nog even teder met haar vingers langs zijn wang en stond ze vervolgens op. Ze slingerde haar tas met medische spullen over haar schouder heen en kroop vervolgens onder Marcus' arm, zodat hij op haar kon steunen. Misschien had hij het zelf niet door, maar hij stond erg wankel op zijn benen. 'Waren er nog andere mannen gewond geraakt?' vroeg ze vervolgens bezorgd. 'Want ik weet dat de andere dokter de stad in is gegaan en pas laat zou terug komen. Was hij er al toen jullie aan kwamen?' Ondanks dat ze het niet snel zou toegeven, begon ze de soldaten echt als familie te zien. Het kamp was haar thuis met de tent van Marcus als middelpunt. Ondanks dat ze er nog steeds niet aan gewend was dat iedereen maar in en uit liep, had ze het de laatste dagen toch erg gemist.

Marcus steunde dankbaar op Naevia en liep zo met haar de tent uit. Die mannen zouden snel op hen af stappen nu hij in het zicht was, maar het was hem goed opgevallen - nog voor Naevia uit zijn tent verhuisd was - dat mensen hem met rust lieten zodra ze zagen dat Naevia bij hem was. Hij wist niet zeker of dat kwam omdat de mannen nogal geïntimideerd waren door de dokter of dat ze een idee hadden van wat er tussen de twee speelde. 'Hij was al terug, maar er was niets ernstigs.' Ondanks dat zijn wond het ergst was, had hij zijn mannen eerst laten behandelen en was zelf naar Naevia gegaan. Marcus nam de moeite te glimlachen naar enkele mannen die ze tegenkwamen, maar het was laat en dus rustig in het kamp.

Naevia zuchtte opgelucht, terwijl ze voelde hoe Marcus steeds zwaarder op haar begon te leunen. Ze had niet eens door dat er mensen om hen heen waren, ze was enkel gericht op de tent en het snel bereiken van die plaats. Eenmaal binnen liet ze hem op bed zakken en legde ze vervolgens haar eigen tas op de grond. Met een lach keek ze om haar heen en zette ze haar handen in haar zij. 'Ik zie dat je mijn nette gewoontes hebt overgenomen.' Het zag er bijna nog zo net uit als toen ze weg was gegaan. Ze nam weer naast hem plaats en legde haar hand teder op zijn wang. 'Ik wil dat je zometeen gaat proberen te slapen, oké? Ik ga eerst nog even bij het kampvuur wat water opwarmen en eten regelen, zodat je niet nog eerder ziek wordt door gebrek aan eten in plaats van je wond.' Ze drukte een zachte kus op zijn schouder en glimlachte vervolgend geruststellend naar hem. 'Ik zal Nathan ook wel inlichten.'

Marcus lachte en haalde zijn schouders op. 'Ik dacht je niet terug te kunnen lokken als ik mijn tent weer volledig bezaaid met mijn zooi had.' Hij had het inderdaad schoon gehouden met de gedacht dat ze vroeger of later terug zou zijn en hij had haar niet een reden willen geven om weg te blijven. Marcus leunde achterover op zijn bed en sloot zijn ogen met een zucht. Hij merkte nu al dat zijn lichaam alle energie gebruikte om de wond te herstellen, zodat er weinig over bleef voor andere dingen. Na de kus op zijn schouder pakte hij haar met zjn goede arm vast en kuste haar teder. 'Bedankt en ik denk niet dat ik veel hoef te proberen om in slaap te komen.' Zijn ogen bleven nu al amper open. 'Het is fijn dat je hier weer bent,' zei hij zacht en liet haar toen gaan om weer comfortabel op de kussens te gaan liggen. 'Blijf niet te lang weg.'

Naevia nam de kus teder aan en hielp hem vervolgens om comfortabel in de kussens te liggen. Ze bleef nog even op de rand van het bed zitten en keek ondertussen rond door de tent. Ze was ook erg blij om weer terug te zijn. 'Ik kom zo snel mogelijk terug,' beloofde ze hem, waarna ze op stond en glimlachte. 'Misschien krijg ik Nathan wel zo ver om op ziekenbezoek te komen.' Ze pakte een ketel op met water erin en keek in de deuropening nogmaals achterom, om te zien dat hij nog bleef liggen. Toen ze er zeker van was dat hij in slaap was gevallen, verliet ze de tent en liep ze naar het kampvuur toe, om het water te verwarmen en wat voedsel bij elkaar te sprokkelen.