Vertrekken van Evan

Pippa had al een tijdje in de deuropening gestaan van de vertrekken van Evan. Hij zat met zijn rug naar haar toe, dus had ze even staan kijken. Na alles wat er gebeurd was, was het contact tussen haar en Evan nog steeds niet zoals ze had gehoopt, maar ze gaf nog niet op. Ze hoopte nog steeds dat er iets zou komen dat hen dichter bij elkaar zou brengen. Toen Evan opstond en naar het raam liep, klopte ze zacht op de kouten deur en zette ze een paar stappen naar binnen. 'Hé,' zei ze, terwijl ze naar hem toe liep en naast hem voor het raam ging staan. Het uitzicht over de bossen was rustgevend, alsof er helemaal niets aan de hand was. 'hoe gaat het? Ik hoorde van je moeder dat ik je hier kon vinden.'

Evan draaide zich geschrokken om toen hij het geklop hoorde, maar glimlachte al snel toen hij zag dat het Pippa was. Hij volgde haar toen ze door het vertrek liep en naast hem kwam staan. Hij wist niet wat hij moest antwoorden op de eerste vraag en had geen reactie op het tweede. Op veel andere plekken was hij momenteel niet te vinden. Het kasteel kwam hij amper uit. Waar moest hij dan heen? Wat als hij mensen tegenkwam die hem zouden herkennen als de zoon van de landheer? Het was lang niet meer zo veilig om herkend te worden als iemand van adel. Bovendien was er nog iemand die Eva erg graag vermeed. De stad deed hem alleen maar meer aan die herinneringen denken. Zijn eigen vertrekken deden dat al. 'Ik heb weer een brief van Henry. Ze gaan binnenkort dichter naar Evenfall trekken. Nathan's leger volgt hen.' Hij liet zijn blik nu pas van Pippa weg glijden en legde zijn handen op de vensterbank. 'Heb je al meer gehoord van je ouders?' Het huwelijk van Evan en Pippa was plotseling controversieel geworden nu Martin Estella steunde en bijna het hele Noorden erbij betrokken had.

Het was goed om te horen dat het leger van Nathan Henry toch zou volgen. Dat betekende dat als er iets zou gebeuren, ze toch wat extra steun zouden hebben. De laatste tijd had Pippa veel tijd gehad om na te denken. Toen ze in het Westen waren had ze helemaal niet nagedacht over de mogelijke consequenties als ze mee zou gaan naar het Zuiden. Ze had enkel aan het huwelijk gedacht, niet aan haar broer die getrouwd was met Estella en de moeilijke positie die ze haar ouders zou opleggen toen ze indirect haar steun bij Henry neerlegde. 'Nee, ik heb niets van ze gehoord.' zei ze zachtjes, en keek hem zijdelings aan. 'En geef ze eens ongelijk.'

Evan durfde Pippa niet aan te kijken. Hij had er zelf ook amper bij stil gestaan hoe dit allemaal uit zou pakken. Hij had dus ook absoluut niet voorzien dat Pippa in een lastig parket zou geraken. 'Je zou moeder eens moeten vragen of ze nog een reactie heeft gehad op haar brieven. Ze heeft me verteld dat ze jouw vader nog heeft proberen te schrijven.' Evan vond het een moeilijk onderwerp, omdat hij wist dat hij dit echt aan had moeten zien komen, zeker als toekomstig landheer. Zijn vader had meteen het probleem gezien toen ze vertrokken waren. Dat was het eerste waar ze over gesproken hadden toen ook hij terug in het Zuiden was geraakt.

Pippa knikte. 'Bedankt, ik zal het haar eens vragen.' Ze wilde haar toekomstige schoonmoeder liever niet opzadelen met haar problemen, Iwone had zelf vast genoeg aan haar hoofd nu praktisch al haar kinderen van huis waren. Alleen Evan was hier nog, de rest was allemaal aan de andere kant van het land. 'Heb je het er nog met je vader over gehad wat er gaat gebeuren als hij zelf ook naar het Westen trekt?' vroeg ze nieuwsgierig en liep naar de schaaktafel waar Evan eerder aan had gezeten, om daar zelf plaats te nemen en een schaakstuk vast te houden. 'Heb je er zelf al over nagedacht?'

Evan keek kort vanuit zijn ooghoeken naar Pippa, maar keek al snel weer schuchter naar de toppen van de bomen en bergen. 'Heb je Mart al proberen te schrijven? Het is nou niet dat contact met hem verboden is. Je kunt alleen niet alles zeggen,' probeerde hij voorzichtig. Evan had geen idee of het een goed voorstel was. Hij gokte maar op een wellicht goed advies. Hij zuchtte bij haar vraag en schudde zijn hoofd. 'Vader is nog te druk geweest. Hij heeft één van zijn adviseurs met me laten praten over een aantal praktische zaken, maar verder niets.' Hij draaide zich om en zag dat Pippa aan zijn schaakspel was gaan zitten. Nadat hij tegenover plaats had genomen gaf hij pas antwoord op de laatste vraag. 'Nee, niet echt.'

'Ik zou niet weten wat ik hem zou moeten schrijven.' Daarnaast wist ze ook niet of hij überhaupt wel van haar wilde horen. Misschien had Evan wel gelijk en moest ze hem gewoon een keer schrijven. 'Als je wilt kunnen we er samen eens naar kijken.' stelde ze voor. 'Misschien kan ik je helpen en- nou ja wellicht is het makkelijker als er twee mensen zijn toch?' Ze wilde hem graag helpen en op die manier voelde ze zich ook nog een beetje nuttig in dit kasteel. Dag in dag uit zat ze enkel alleen in dat kasteel. Ze had het idee dat ze alle boeken die hier stonden al drie keer gelezen had en ze was wel eens uit op iets nieuws.

Evan hield nauwgezet in de gaten wat Pippa op het speelbord deed en luisterde zo halfslachtig naar wat ze zei. Hij was ernstig afgeleid en wreef bedenkelijk zijn handen over elkaar. Pas toen hij een zet op zijn beurt had gedaan keek hij Pippa weer aan. 'Je wilt helpen?' vroeg hij verward. Zijn moeder had het hem al zo veel keer gezegd dat hij haar moest vragen of ze misschien mee wilde denken over bepaalde zaken. Evan had het echter steeds niet gedaan omdat hij bang was dat het Pippa niet tevreden zou stellen. Nu hij haar beloofd had in zee te gaan met het huwelijk, was hij zoveel banger om iets fout te doen. Hij wilde alles behalve Pippa ongelukkig zien. Zeker nu ze net zoals hij hier ook maar vast zat. 'Je moet hem gewoon schrijven wat er in je opkomt,' zei hij nog met een kleine glimlach. 'Dat doe ik ook altijd met Jill en Leona. Ze schrijven me dan altijd terug. Ook al gaat het nergens over.'

Pippa maakte eveneens een zet nadat ze kort had nagedacht en knikte. 'Natuurlijk wil ik je helpen.' zei ze met een kleine glimlach en bestudeerde zijn gezicht kort. Ze vond het altijd fijn om te zien hoe hij helemaal in iets opging zoals schaken. Het waren de kleine dingetjes die ze altijd erg kon waarderen aan Evan. 'Misschien heb je ook wel gelijk en moet ik hem gewoon schrijven... ook al gaat het nergens over.' lachte ze en beet zachtjes op de binnenkant van haar lip. 'Bedankt Evan.' zei ze gemeend en glimlachte naar hem.

Evan was blij dat te horen van Pippa. Hij zou het misschien niet toe willen geven, maar hij had de hulp nodig en dat was ook één van de redenen waarom hij graag Pippa hier had. Ze was slim en zou vast kunnen helpen, op welke manier ze dan ook wilde. 'Oh- Je hoeft niet- Geen dank,' wuifde hij ongemakkelijk haar bedankje weg. Hij wilde verder gaan, maar zag toen plots welke zet ze had gemaakt. Fronsend staarde hij naar het schaakspel en bewoog met zijn hand net boven de stukken tot hij boven één stopte en deze verschoof. 'Ik wilde trouwens vragen of je misschien mee het bos in wilde gaan als de sneeuw op houdt in de komende dagen? De voorspelling zegt dat het snel op gaat warmen.'

Pippa moest lachen door de reactie van Evan op haar bedankje. 'Je moet het niet zo wegwuiven, je hebt het toch verdiend?' lachte ze en keek naar het schaakbord. Het was fijn om te spelen tegen een waardig tegenstander. Haar dienstmeisjes in het noorden waren nooit zo goed en ze verdacht de Measter die het haar leerde ervan dat hij haar altijd liet winnen. Nadat ze zelf wederom een zet had gezet, begon Evan weer te praten. 'Ja, dat klinkt goed!' Ze kwam bijna nooit meer buiten de kasteelmuren, dus het zou fijn zijn als ze weer eens ergens heen kon waar ze niet al twintig keer was geweest de afgelopen maanden. Daarnaast was het altijd fijn om samen met Evan erop uit te trekken.

Evan mompelde wat onverstaanbaars en verstopte zich maar achter het feit dat hij diep in het schaakspel zat. Hij glimlachte echter opgelucht toen ze er mee instemde om een uitstapje naar het bos te maken. Ze zaten beiden als het ware opgesloten in het kasteel. Evan kon zich daar wel in vinden, maar het was begrijpelijk dat iemand anders daar niet erg blij van werd. 'Misschien kunnen we dan ook eens nadenken over- over de toekomst,' begon hij onzeker. Evan wist niet precies hoe hij het moest noemen waar hij het met Pippa over wilde hebben. 'Ons' klonk vreemd voor hem en de toekomst was zo iets abstracts. Maar ze moesten over het huwelijk na gaan denken. Het kon nu misschien nog niet gebeuren, maar zodra Henry zijn slag had geslagen dan zou het aan hen de beurt zijn om het verbond echt aan te gaan.

Pippa knikte bij zijn woorden. 'Dat lijkt me inderdaad een goed idee.' Ze hadden het er tot nu toe niet veel over gehad, ondanks dat Pippa het soms voorzichtig op had gebracht. Ze was blij dat hij er zelf nu mee kwam, dat betekende dat hij er tenminste wel over nadacht. Na Evan's zet moest Pippa lachen. De enigste zetten die ze nu nog kon maken resulteerde erin dat Evan zou winnen. 'Goed gespeeld.' zei ze, nadat ze haar zet had gemaakt. 'Eindelijk eens een waardige tegenstander. We zouden het eens wat vaker moeten doen, als je dat leuk vind natuurlijk.'

Evan keek tevreden naar het schaakbord en zette zijn stuk schaakmat. 'Jij ook.' Zijn vader had de laatste tijd vanzelfsprekend maar weinig momenten gehad waarop hij een spel met zijn zoon aan kon gaan. Het was dan ook fijn nu met Pippa te kunnen spelen. Hij had net wel gezien dat ze goede zetten had gemaakt. 'Ja, graag.' Evan begon de stukken weer terug op hun plek te zetten totdat alles weer in de beginstand stond. 'Wil je nu nog een potje? Of heb je iets anders?' Hij begreep het heel goed als Pippa nu weer weg wilde.

Pippa keek glimlachend toe hoe hij alle schaakstukken weer op de juiste plek terug zette. 'Ik denk dat ik maar eens ga beginnen aan die brief aan Mart.' zei ze, terwijl ze opstond van de stoel en naar hem toe liep. 'Ik kijk uit naar ons uitstapje naar het bos.' zei ze oprecht en keek hem kort aan. 'En als je me daarbuiten wilt zien of spreken kan dat natuurlijk ook altijd.' Ze probeerde hem altijd een beetje aan te sporen tot wat contact zonder hem in verlegenheid te brengen of hem het gevoel te geven dat hij iets moest van haar. 'Ik zie je snel weer.' Met deze woorden verliet ze het vertrek.

Evan knikte begrijpelijk. Het was goed dat ze nu aan die brief begon. Dan kreeg haar broer hem vast snel en hopelijk zouden ze dingen kunnen bespreken. Hij hoopte echt dat Pippa gewoon met haar broer kon praten en dat hun ouders ook weer contact op zouden nemen. Evan kwam snel overeind toen Pippa voor hem stond. 'Ik ook,' gaf hij met een glimlach toe en knikte vervolgens. 'Oke-' Hij had haar nog een hand willen geven, een omhelzing of wat dan ook, maar voor hij zijn gedachten op een rijtje had kunnen zetten en een beslissing had kunnen maken liep Pippa het vertrek al uit. 'Tot snel,' zei hij nog maar voor hij aan een nieuw schaakspel tegen zichzelf begon.

NEW 

Pippa was onderweg geweest naar Evan's vertrekken, toen ze een dienstbode tegen het lijf was gelopen die een brief voor hem had. Ze had geopperd om deze naar hem toe te brengen en stond nu dan ook met de brief in haar handen voor de deuren van Evan's vertrek. De brief kwam van het kamp vandaan, dat kon ze zien aan de onverbroken zegel die de brief opgerold hield. Ze was benieuwd wat het nieuws bracht. Zij en Evan zaten hier in het Zuiden, terwijl er zoveel gebeurde aan de andere kant van het land, maar iemand moest de boel hier in de gaten houden. Kort klopte Pippa op de deur en wachtte tot er open werd gedaan.

Evan had een paar dagen tevoren enkele berichten van langere tijd geleden tegelijkertijd gekregen. Het bericht dat zijn moeder was aangekomen, dat hij nog een neefje erbij had gekregen, dat Henry bij Evenfall was gearriveerd en dat de strijd was begonnen, waren allemaal op hetzelfde moment binnen gekomen. Het had hem niet erg gerustgesteld. Eerder werd hij iedere ochtend nu nerveus wakker, bang om meer nieuws te krijgen uit het Westen. Toen er aan geklopt werd, nam Evan de moeite om zelf de deur te openen en met een glimlach zag hij dat het Pippa was. Nu ze zo'n beetje de enigen in het paleis waren, hadden ze veel tijd samen gespendeerd en Evan was erg gewend geraakt aan haar aanwezigheid. 'Goedemorgen, kom je voor een potje schaak?' vroeg hij enthousiast.

'Onder andere.' lachte ze en stapte het vertrek binnen. De omgang tussen haar en Evan was de afgelopen weken een stuk makkelijker geworden, ze moesten wel: veel meer mensen waren er niet meer aanwezig in het Zuidelijke paleis. 'En ik heb een brief.' zei ze, terwijl ze de brief aan hem gaf en zelf plek nam op één van de fauteuils in het vertrek. 'Ik liep één van de dienstbodes tegen het lijf en aangezien ik toch hier naartoe onderweg was, dacht ik, ik neem hem wel mee.' vertelde Pippa en draaide zich nieuwsgierig om naar hem. 'En wat staat er in? Nieuws over Henry?' Op haar brief naar haar broer had ze nog steeds geen antwoord gekregen. Ze vroeg zich af of hij wel aan was gekomen, of wellicht had hij hem wel gelezen, maar gewoon niet beantwoord.

Evan hechtte veel waarde aan de routine die hij en Pippa langzaam op hadden gebouwd. Juist door eht regelmatige voelde hij zich op zijn gemak en wist hij wat er hem te wachten stond. Het schaken gebeurde dus vaak op hetzelfde tijdstip. Ook nu verraste Pippa hem niet, maar was het de brief die hem nerveus maakte. Hij pakte hem van haar aan, sloot de deur achter haar en ging vervolgens tegenover haar zitten terwijl hij de brief al open had. 'Het is moeder,' leidde hij al van het handschrift af en begon toen te lezen. 'Henry heeft gewonnen. Hij is wel ernstig gewond, maar ze denkt dat hij het wel redt, alleen zijn oog-' Evan's ogen schoten over de regels tot hij onderaan de brief was en compleet in de war las hij het nog eens en nog eens. Pas na die verscheidene keren herlezen drong het echt tot Evan door dat zijn moeder geschreven had dat zijn vader een slachtoffer van de strijd was geworden. De brief dwarrelde naar de grond terwijl zijn handen in zijn haar schoten en hij diep voorovergebogen zijn tranen voelde vloeien.