Nathans legerkamp

Nathan keek haar aan en gleed ondertussen met zijn hand over haar arm heen. Hij was de leider van het leger, het werd van hem verwacht dat hij naar het feest zou gaan. Per slot van rekening had híj besloten om te vieren dat ze weer terug waren in het basiskamp. 'Kom op, ik beloof je dat het leuk wordt!' glimlachte hij, terwijl hij boven haar ging hangen en een kus op haar wang drukte. Het was zijn manier om alles weer goed te maken. Met woorden was hij nooit erg goed geweest. 'Daarbij blijven we hier nog wel een tijdje, dus dan heb je alle tijd om bij te slapen. En ik weet hoeveel je van dansen houdt...' Daarbij nam hij zichzelf voor om eens géén drank te drinken en de hele avond nuchter bij Leona te blijven. Uit ervaring wist hij dat hij nuchter het best te tolereren was.

Leona zuchtte bij zijn woorden en sloeg haar armen over elkaar. 'Daar gaat het niet om, ik weet dat het vast en zeker gezellig wordt.' Ze had geen zin om de hele avond te doen alsof ze vrolijk en blij was, terwijl ze dat absoluut niet was. 'Ik denk er nog wel even over na, oké? Maar ik ga niets beloven, Nathan. Dit hele gedoe met Henry valt jou een stuk lichter dan mij.' Ze wilde misschien niet toegeven hoe hoog het bij haar zat dat hij zijn steun niet gaf aan Henry, maar het maalde enkel en alleen maar door haar hoofd sinds hij het had gezegd. In haar ogen betekende het enkel en alleen maar dat Henry een kleinere kans had om zijn doel te bereiken en wellicht ook zijn leven te behouden.

Nathan liet zijn hoofd met een zucht hangen en klom weer van Leona af, om zo op de rand van het bed te zitten. 'Ik heb een idee,' begon hij, terwijl hij haar hand in de zijne pakte. 'Ik wil niet dat mijn mannen mee strijden, maar misschien dat we wel aan de zijlijn kunnen blijven en in kunnen grijpen, mocht het fout gaan. En daarbij kunnen we dan ook helpen met de gewonden, helpen met opbouwen, noem maar op. Lijkt je dat wat? Ik kan vanavond nog een brief naar Henry sturen.' Het was niet dat hij zijn schoonbroer én vriend niet wilde helpen, maar hij kon niet zijn mannen voor zo'n doel laten strijden. Dan zou hij een slechte leider zijn. 'En weet je wat, ik blijf vanavond wel bij je. Ik heb ook niet zo'n zin in een feest.' Hij gebaarde dat ze op moest schuiven in bed en zo ging hij naast haar liggen, zonder haar aan te raken. Na hun ruzie wilde hij haar niet dwingen tot dingen waar ze geen zin in had.

Leona keek hem aan bij zijn woorden en een kleine glimlach verscheen rond haar mond. 'Zou je dat willen doen?' Dat zou veel voor haar betekenen: dan waren ze in ieder geval in de buurt en als het dan echt nodig was konden ze altijd nog ingrijpen. 'Dat zou ik heel fijn vinden.' Ze drukte haar lippen zachtjes op die van hem en pakte zijn beide handen beet. 'Er is nog iets wat ik je moet vertellen, Nathan. Ik wilde het vanmiddag al doen, maar toen- nou ja- kwam dit er allemaal tussen.' Het was haar voor een moment ontglipt door alle nieuwe informatie die op haar af was gekomen, maar ze moest het hem vertellen. 'Ik heb al twee maanden niet meer gebloed- gisteren ben ik langs Neavia gegaan en ze denkt dat ik een kindje draag.' Ze hoopte vurig dat Nathan goed op het nieuws zou reageren, maar ze had zo haar twijfels.

Nathan ging overeind zitten en glimlachte naar haar, terwijl hij ook een kus op haar lippen drukte. 'Het blijft mijn schoonbroer en vriend,' gaf hij met een klein glimlachje toe, waarna hij voelde hoe ze zijn handen pakte en de nerveuze blik op haar gezicht opmerkte. Na haar woorden viel zijn gezicht en werd hij doodstil, terwijl zijn hersenen op volle toeren draaiden. Ze was zwanger?! Hij durfde te zweren dat ze altijd maanthee dronk, maar misschien was ze er doorheen gebroken of was ze het eens vergeten... Met een diepe zucht drukte hij een kus op haar voorhoofd en liet hij vervolgens haar handen los, zodat hij kon opstaan van het bed en ging ijsberen in de tent. 'Hoe zeker weet Naevia het?' begon hij als eerst. Het kon nog steeds zijn dat Leona helemaal niet zwanger was en door iets anders niet meer bloedde. Nerveus pakte hij spullen van de tafel op, legde ze weer neer en liep hij van de ene kant naar de andere kant van de tent. 'Je weet dat ik geen goede vader ga worden, Leo, ik-'

Leona had gehoopt iets meer vreugde te zien, maar zijn reactie was positiever dan ze had verwacht. 'Ik weet het niet, vrij zeker, denk ik.' Ze beet zachtjes op de binnenkant van haar lip en volgde hem door de tent heen met haar ogen. 'Nathan, kom eens zitten.' Ze wilde niet dat hij dacht dat hij een slechte vader zou worden, in tegendeel zelfs. Ze wist dat hij het kon, ze had hem gezien met Tobias. 'Natuurlijk wordt je wel een goede vader Nathan, ik weet hoe gek je bent op Toby en je vind het altijd leuk als hij er is, waarom zou het anders worden voor ons kindje?' Het deed haar pijn om te moeten horen dat hij zo over zichzelf dacht, ze had alle vertrouwen in hem.

Nathan beet op de nagel van zijn duim - iets wat hij enkel deed als hij extreem nerveus was - en draaide zijn rug naar Leona toe. Hij wist niet wat hij moest zeggen, denken en doen. Het enige wat hij kon doen, was de woorden van Leona opvolgen en dus naast haar zitten. 'We zijn nog niet eens getrouwd,' mompelde hij, terwijl hij voelde hoe een rode kleur naar zijn wangen trok. Ondanks dat hij niets met de adel te maken wou hebben, was hij wel gevoelig voor hun etiquettes. Het hoorde niet dat een vrouw een kind zou krijgen, voordat ze getrouwd was met haar man. Hij wist nog goed hoe vaak zijn moeder hem gewaarschuwd had dat hij geen vrouwen zou bezwangeren waarvan hij niet zeker wist dat ze samen zouden blijven. 'Ik weet het niet, Leo, ik- Het kamp is geen plaats voor baby's.' Hij had inmiddels zijn arm om haar heen geslagen en zijn voorhoofd op haar schouder gelegd. 'Het kan niet, het- Je bent nog zo jong.'

Leona liet haar vingers door zijn haar glijden en zuchtte uit. 'Het kamp is inderdaad geen plek voor een baby.' gaf ze eerlijk toe en keek hem aan. 'Maar daar kunnen we altijd nog wat op verzinnen, niet waar?' Ze had altijd het zuiden nog waar ze naar toe kon gaan als er echt geen andere opties waren. Ze wist zeker dat haar ouders haar met alle liefde zouden ontvangen en haar moeder zou vast door het dolle zijn als ze hoorde dat Leona in verwachting was. 'We hebben nog tijd, ik bedoel- het is er nog niet, nog lang niet.' Ze hoopte vurig dat Nathan uiteindelijk ook blij zou zijn met dit nieuws. Hoewel Leona nooit had verwacht dat het zo snel zou gebeuren, was ze wel blij. 'Ik- als je het echt niet wilt kan ik ook maanthee drinken...' zei ze zachtjes en keek naar de dekens van het bed waar ze op zat. Dat zou betekenen dat ze zwangerschap beëindigd zou worden, iets wat ze niet wilde, maar aan de andere kant wilde ze dit kindje alleen als Nathan het ook wilde.

Nathan voelde hoe hij rustiger werd door de zachte aanraking van Leona en sloeg hierbij zijn armen om haar middel heen, zodat zijn hand kon rusten op haar buik. 'Nee- nee, geen maan thee,' zei hij al snel, terwijl hij een kus op haar schouder drukte. Misschien zag hij zichzelf niet als vader en had hij gehoopt dat dit pas later in hun relatie zou gebeuren, hij zou nooit een ongeboren baby doden. Niet een kind van hem en Leona. Langzaam hief hij zijn hoofd op en durfde hij haar pas in de ogen aan te kijken. 'Je hebt gelijk, we hebben nog de tijd. Bij de Goden, Henry en Ren gaan me vermoorden, laat staan Willa.' Hij kuste zacht haar wang, kaak en lippen en liet als laatst zijn voorhoofd steunen tegen de hare. 'Ik weet dat je dit niet wilt horen, maar doe de komende tijd wat rustiger aan, oké? Ik weet dat je graag helpt in het kamp, maar overdrijf het niet. Ik- ik wil niet dat er iets gebeurt. Dit is ook allemaal nieuw voor mij,' zei hij met een verlegen blik.

Leona moest lachen om zijn woorden. 'Ik bescherm je wel tegen mijn kwaadaardige broers.' grinnikte ze. Ze was meer dan blij dat hij het idee van maanthee meteen afwees. Er was dus wel iets in hem dat dit wilde en dat was voor haar al meer dan genoeg. Zachtjes kuste ze zijn lippen en glimlachte kort. 'Ik zal je inhouden, beloofd, maar je kan niet verwachten dat ik maanden lang stil ga zitten in een tent.' Ze hoopte dat hij haar daar inmiddels wel goed genoeg voor kende. 'We komen er samen wel uit. En anders weet ik zeker dat er genoeg mensen zijn die willen helpen, zoals Willa en mijn moeder.' Ze wist zeker dat alles goed zou komen. Nogmaals drukte ze haar lippen op die van hem en glimlachte. 'Ik hou van je Nathan.'

Nathan moest lachen en begroef zijn gezicht in haar nek, terwijl hij haar op zijn schoot trok. 'Ik ken je goed genoeg om te weten dat je niet stil gaat zitten,' grinnikte hij, terwijl hij met zijn hand onder haar shirt langs haar rug gleed. 'Bereid je er alvast maar op dat ik je niet uit mijn oog verlies. Ik ken mezelf ook erg goed en weet dat ik zo ben.' Hij kuste zacht haar lippen en gleed met zijn hand door haar lange haar heen. Hij hoopte dat hun kinderen op haar zouden gaan lijken. 'Maar kan je me ook beschermen tegen mijn zuster?' lachte hij, terwijl hij zijn eigen blouse opende. Hij had toch geen zin meer om naar het feest te gaan. Hij bleef veel liever bij Leona. 'Ik vrees namelijk van niet. Misschien kunnen we het beste het nieuws via een brief versturen.'

'Ik ben zwanger Nathan, niet gemaakt van glas.' grapte ze en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. 'Waarom ben je zo bang voor de reactie van Willa? Het is niet alsof we net bij elkaar zijn en daarbij- Willa heeft Tobias ook gekregen voordat ze getrouwd was met Henry.' merkte ze op en keek haar aan. 'Ik zie geen reden waarom ze boos zou zijn en daarnaast, het is ons leven en niet dat van haar.' Willa, Henry en Ren hadden daar niets over te zeggen en als ze dat wel deden, kregen ze met Leona te maken. Ze mocht dan misschien hun kleine zusje zijn, maar dat betekende niet dat ze haar eigen leven niet kon leiden en dit, dit leven wilde ze.

Nathan haalde zijn schouders op en keek nerveus naar de grond. 'We hebben het natuurlijk niet gepland en- en misschien dat ze denkt dat jij het ook niet wil en-' Hij wist niet precies wat zijn zus zou denken. Hij wist dat ze uiteindelijk erg blij zou zijn, maar voor de eerste reactie vreesde hij toch wel. Langzaam gleed hij met zijn hand over haar rug en kuste zacht haar haren. 'Ik hou ook van jou, Leo,' reageerde hij op haar eerdere woorden, waarna hij zich van haar los maakte en zich uitkleedde voor de nacht. 'Ik denk dat ik het feest maar oversla. Ik blijf veel liever bij een zeker persoon,' glimlachte hij, waarna hij glimlachte en in bed kroop. De ruzie van eerder en het geluk van daarna had hem zeker erg moe gemaakt. Daarbij was de reis ook lang geweest en verdienden ze wel wat rust.

'Maak je nou maar geen zorgen om Willa, ik weet zeker dat ze blij zal zijn voor ons en anders vertel ik haar dat dit iets is wat we allebei willen.' Als Willa werkelijk zou denken dat ze iets tegen haar wil in zou doen, was ze gek. Leona was misschien wat jonger, maar ze was niet naïef, niet na alles wat ze had gezien de laatste jaren. 'Weet je het zeker? Je mag wel gaan als je graag wilt, ik wil je niet hier houden.' Toen ze echter zag dat hij in bed ging liggen, verwisselde ze ook haar kleding voor haar nachtkleding en kroop naast hem. 'Als ik nu in het paleis was, zou ik een heerlijk warm bad nemen.' Soms waren er nog wel dingen die ze miste aan haar oude leven. Soms was het een stuk zorgelozer en makkelijker dan het leven dat ze hier had, maar toch zou ze niet zomaar teruggaan. Ze hield veel te veel van de mensen hier en van de dingen die ze deden voor de gemeenschap.

'Ik weet het zeker,' glimlachte Nathan liefdevol, terwijl hij een zachte kus op haar lippen drukte en zijn arm om haar middel heen sloeg. 'Feesten komt nog wel als de kleine is geboren.' Hij drukte zacht haar lichaam tegen de zijne aan en sloot alvast zijn ogen in een moe gebaar. Hij was werkelijk afgepeigerd en dat merkte hij nu pas. En daarbij zette hij zichzelf alvast schrap voor de dag erna, want hij had erg goed door dat dan pas het hele nieuws goed bij hem door zou dringen. 'Ik kan wel een bad voor je regelen,' merkte hij slaperig op, 'geef me- geef me paar dagen...' Al snel was hij in een rustige slaap gevallen. [end]