Het legerkamp

Stilletjes keek Eileen haar vriendin aan. Ze had er erg tegenop gezien om dit te moeten delen met haar. In het begin had ze het er eerst met Marcus over gehad en hij had ook getwijfeld of ze het wel meteen aan Naevia moest zeggen. Het was namelijk helemaal niet zeker geweest of ze het werk wel zou mogen doen. 'Ik-' Eileen keek zwijgend naar haar handen en pulkte wat vuil onder de nagels weg. De laatste woorden kwamen hard aan en ze stond abrupt op om Naevia de rug toe te keren. 'Ik heb er nooit echt over durven nadenken om iets anders te gaan proberen. Het kamp is mijn thuis, het werk dat ben ik nu zo gewend en ik ben er goed in en het doet me ook plezier maar-' Zuchtend wreef ze door haar krullen. 'Dit is nooit mijn droom geweest, Naevia. Misschien heb ik er wel geschikte handen voor en het is voldoend om mensen zo te kunnen helpen, maar- maar ik kan er niet van slapen. Ik word er zo moe van, van die spanning als ik een operatie uit moeten voeren en die dunne, zo dunne lijn tussen leven en dood. Ik wil niet meer de bepalende factor zijn of iemand sterft ik- Iedere nacht als ik mijn ogen sluit zie ik jou nog, Naevia. Jou en Henry en al die anderen daarna. Het achtervolgt me, laat me niet met rust. Ik wil gewoon wat rust vinden en met Erin zijn en-' Ze haalde uiteindelijk haar schouders op. Ze dacht hier al héél lang over na, dat was de waarheid. Er was alleen nooit iets op haar pad gekomen dat haar dat laatste stapje deed zetten. De herberg was nu het laatste duwtje geweest.

'Dus als ik het goed begrijp ga je iets anders doen, precies als we dokters, geneesheren, verplegers, noem het maar op, nodig hebben!' riep Naevia ongelovig uit. Haar vuisten waren gebald en de woorden van Eileen riep geen enkel greintje medelijden bij haar op. Ze kon niet geloven dat iemand vrijwillig met het beroep zou stoppen. En het op zou geven voor één of andere verdomde herberg! 'Ik heb jóú opgeleid! Om te helpen in het kamp, om mensen te redden. Jou, en niet iemand anders! En nu ga je vertellen dat je er mee stopt? Hoe dacht je dat ik zou reageren, Eileen!' Ze knarste met haar tanden door de woorden over haar dromen en rolde vervolgens geërgerd met haar ogen. 'Ga vooral je rust zoeken in die herberg. Vlucht voor alle dingen die je bang maken, die je onzeker maken, whatever. Je kan het ten minste los laten!' spuugde ze vol woede naar haar toe. 'Geef maar op! Loop maar weg! Wij gaan het wel oplossen, zoals altijd, niet waar? Zo heb je je hele leven al kunnen leiden, altijd maar de beste opties voor jezelf vinden!'

Eileen keek Naevia ontzet aan en voelde de energie uit haar lichaam weg glijden. Het was een hele tegenslag inderdaad een negatieve reactie te krijgen van haar vriendin en ze wist niet of ze genoeg moeite kon doen om haar te overtuigen. Eileen had echter in de afgelopen jaren meer van Naevia geleerd behalve de taken van een dokter. Ze had ook geleerd van zich af te bijten en voor zichzelf op te komen, ook tegen Naevia. De laatste woorden slikte ze daarom niet zomaar weg. 'Nee, nee, dat is het helemaal niet. Ik ga iets anders doen op het moment ík het nodig heb om iets anders te gaan doen en juist nú kwam er iets op mijn pad, dáárom doe ik het nu.' Eileen keek naar haar vriendin en schudde hevig haar hoofd zodat haar krullen in het rond sprongen. 'Ik kies inderdaad voor mezelf en voor Erin. Ik kan geen moeder zijn als ik me niet op haar kan richten omdat ik iedere dag al mijn energie verlies door het werk!' Ze had er zo bewust voor gekozen om het kindje te houden toen ze er achter was gekomen dat ze zwanger was, dat het erg krom was dat ze nu nog niet zoveel aandacht aan Erin kon besteden als ze zou willen. 'Naevia, ik leid mijn eigen leven en niet dat wat jij had willen leven was het anders gegaan,' zei ze hard.

Haar laatste woorden waren als een klap in haar gezicht en met een harde blik keek ze haar vriendin aan. Enkele jaren geleden had ze zichzelf geopend aan haar vriendin, maar eens in de zoveel tijd liet ze Eileen niet binnen. Dan sloot ze haar net zo erg uit als ze voor het ongeluk had gedaan. 'Je zou willen dat je ooit zo goed wordt als ik ooit was,' siste ze, waarna ze overeind probeerde te komen, maar dat niet lukte. Ze deed net alsof het de bedoeling was dat ze bleef zitten en sloeg haar handen voor haar gezicht. Het was pure jaloezie dat haar liet spreken en diep van binnen was ze dolgelukkig voor haar vriendin, maar de zenuwen en zorgen namen het nu over. 'Hoe moet het dan met Hakeem en Esra?' vroeg ze uiteindelijk, terwijl ze naar buiten wees. 'Wie neemt ze nu mee op lange wandelingen en wie rent er naar ze toe en wie stoeit met ze en wie-' Er stonden tranen in haar ogen en wanhopig sloeg ze met haar vuisten op de grond. 'Ik dacht dat we dit samen zouden doen, Eileen! Wie let er nu nog op mij? Als Marcus weg gaat, wat gaat er dan met ons gebeuren?'

Eileen had meteen spijt van haar woord keuze en de toon die ze aan had geslagen en geschrokken beet ze op haar lip. 'Naevia, alsjeblieft, ik-' Ze sloeg haar armen om haar middel heen en liet haar blik afdwalen. Het deed haar pijn om een ruzie te hebben met haar vriendin, maar ze kon ook niet zomaar ingeven. Ze wilde goede keuzes voor zichzelf maken. 'Hakeem en Esra-' Ze kon maar niet tussen Naevia in komen. Ze bleef doorgaan en moeizaam slikte Eileen de prop in haar keel weg. Ze gaf heel veel om de twee jongens van Marcus en Naevia en voelde zich ook erg verantwoordelijk voor hen. 'Luister alsjeblieft even naar me. Ik ga niet ver weg. Het is nog geen half uur lopen. Ik heb met de herbergier gepraat en ze vindt het ook prima als ik de kinderen mee neem, zolang ik mijn werk maar doe.' Ze slaakte een diepe zucht en zakte op één van de krukjes aan tafel neer. 'Ik weet niet wat ik verder nog moet zeggen.' Zwijgend staarde Eileen naar het hout van de tafel en gleed ze met haar vingers over enkele nerven.

Naevia keek haar vriendin moeizaam aan en bewoog zich vervolgens voorzichtig over de grond naar Eileen toe. Ze was emotioneel vermoeid en dat was ook goed aan haar lichaam te merken. 'Kom eens hier,' verzuchtte ze, waarna ze haar vriendin neer beneden trok en vervolgens haar armen om haar heen sloeg. Zonder de hulp van Eileen had ze haar kinderen niet kunnen verzorgen, laat staan haar zelf. In de manen na haar ongeluk kon ze nauwelijks haar bed uit komen. 'Ondanks wat ik zeg, ben ik heel erg blij voor je,' zei ze zacht, terwijl ze haar gezicht in haar krullen begroef. Ze herinnerde zich nog goed wat Eileen haar had verteld, die keer dat ze het bed hadden gedeeld. Naevia had haar toen aangespoord om haar dromen te volgen en dat zou ze nu dus ook doen. 'Ik kan geen half uur lopen,' vertelde ze met een trieste glimlach, 'dus ik denk dat ik Marcus maar weer eens ga vragen of hij mij kan helpen met paard rijden. Dan kan ik langs komen.'

Toen Naevia naar haar toe kwam, gaf ze al snel in en knielde Eileen naast haar vriendin neer. Ze sloeg haar armen om haar heen en legde haar kin op Naevia's hoofd. 'Naevia, ik zou nooit iets doen zonder na te denken over de jongens en over jou en over Marcus. Ik zou hier nooit zomaar weggaan. Je hebt me een vak geleerd. Sterker nog: je hebt me een plek, een thuis gegeven.' Stevig hield ze Naevia vast. Ze had geen idee wat ze nu gedaan zou hebben had ze niet al die jaren geleden Naevia geforceerd haar lessen te geven. Waarschijnlijk had ze dan nog altijd op de markt in Lorath gestaan zonder Wren en Naevia en Marcus en wie weet net zoals nu ook zonder Ren en al helemaal geen Erin. 'We gaan er wel iets op verzinnen. Ik ben niet meteen weg en ik ga natuurlijk nog heel veel hier te vinden zijn. En lijkt het je ook niet wat om eens niet in een tent te slapen maar in een huis? Je mag komen logeren bij mij en Erin,' vertelde ze haar vriendin met een glimlach. Met iedere dag voelde ze meer en meer dat toe was aan deze verandering.

Naevia hield Eileen iets losser in haar armen en kon haar daardoor recht aan kijken. Bij haar woorden kwam er al snel een voorzichtige glimlach op haar gezicht. 'Het lijkt me een uitdaging om weer eens een echt huis te trotseren,' lachte ze zacht, waarna ze haar weer steviger vast hield. Als Marcus weg was, dan sliepen Eileen en Naevia nauwelijks alleen. Het was gezelliger en praktischer om samen te zijn. Naevia kon niet snel uit bed komen, dus als er wat gebeurde, dan kon Eileen snel ingrijpen. 'Ik denk dat je een geweldige aanwinst zal zijn voor de herberg,' zei ze oprecht, waarna ze lachend haar vriendin een zachte stoot in haar zij gaf. 'En ik heb gemerkt dat je ook goed van je af kan bijten. Van wie heb je dat nou geleerd?' Ze moest lachen en schudde vervolgens haar hoofd, terwijl ze met haar ogen rolde. 'Je bent mij niets verschuldigd. Je hebt mijn leven gered, Eileen. Daar zal ik je nooit dankbaar genoeg voor kunnen zijn.' Bij de gedachte liepen er rillingen over haar rug en ze veranderde dus maar van onderwerp. 'Hoe reageerde Marcus erop?'

Eileen glimlachte en gaf Naevia een por terug. 'Ach, ik begin maar als manusje van alles. Perinne is oud en kan niet alles meer even vlug dus wilde ze graag een helper. Waarschijnlijk moet ik beginnen met alle rot klusjes. Net zoals hier eigenlijk,' giechelde ze. In het begin was het echt geen pretje geweest om al het vuile werk te moeten doen, maar ze wist niet beter toen ze ooit op straat had geleefd. Het leek nu zo ver weg, een ander leven, en daar was ze onder andere Naevia heel dankbaar voor. 'Ik heb een goede leermeester gehad.' Eileen had een arm om Naevia's schouder heen geslagen en zat zo zij aan zij met haar. Ze wist nog altijd niet wat te zeggen als haar vriendin haar bedankte voor het redden van haar leven. 'Hij vond het oké. We dachten alleen beiden aan jou. Maar Marcus heeft me geholpen en Ren-' Ze herinnerde zich plots de brief die Marcus haar had gegeven en haalde hem uit haar schort. Nerveus keek ze naar Naevia en weer naar de brief.

Naevia legde haar hoofd tegen Eileens schouder aan en glimlachte zwakjes. 'Van rot klusjes leer je een hoop,' verdedigde ze zichzelf, terwijl ze buiten de stemmen van de kinderen hoorde. Marcus was vast met ze aan het stoeien, want ze waren aan het gillen en lachen. 'Natuurlijk zou Marcus er mee in stemmen,' zei ze zacht. Als iemand voor de volle honderd procent achter Eileens keuzes zou staan, dan was het wel haar vriend. Ze schaamde zich ervoor dat zij juist weer diegene was die erdoor van slag raakte. Én vooral dat ze het eerst samen hadden besproken en daarbij al wisten dat ze zo zou reageren. Met grote ogen keek ze naar de brief in Eileens handen, die ze opeens tevoorschijn haalde. Ze had geen idee was erin zou staan. 'Maak het open!' drong ze aan. Ze wilde niet dat Eileen in haar eentje de inhoud moest lezen en er door van slag zou raken.

Eileen moest lachen toen Naevia zichzelf verdedigde. Toen had ze er nooit eens over na durven denken om Naevia tegen te spreken als ze weer eens schoonmaak klusjes kreeg of de bed linnen op moest vouwen. Ergens had dat haar ook voldoening gegeven, dat ze alles wat Naevia aan haar vroeg kon uitvoeren. Gespannen keek Eileen naar haar naam dat overduidelijk in Ren's handschrift op de brief geschreven was. Iedere keer als ze iets van hem ontving was ze bang dat er dingen in zouden staan die ze niet wilde weten. Ze was bang dat hij zou zeggen Erin niet meer te willen zien, dat hij haar niet meer wilde zien of dat hij juist vond dat Erin iets beters verdiende dat het simpele leven met haar moeder en maar naar het paleis moest komen. Ze kon zich eerlijk gezegd niets ergers voorstellen dan dat ze haar dochter zou verliezen, maar ze twijfelde wel degelijk of Ren haar geen beter leven kon bieden. Na een diepe zucht genomen te hebben scheurde ze de envelop open en deed toen haar best zo snel mogelijk, voor haar doen, de brief te lezen. Beduusd staarde ze naar het papier. 'Ren vraagt of Erin en ik hem in Evenfall op komen zoeken.'

Naevia keek ongeduldig toe hoe ze de brief opende en vervolgens de woorden las. Ze probeerde over Eileens schouders stiekem mee te lezen, maar het was zo klein geschreven, dat ze er enkel paar woorden uit kon halen. Ze bleef dus naast Eileen zitten en bekeek bestuderend haar gezicht, in de hoop dat ze daaruit iets kon op maken over de brief. Toen ze eindelijk op keek, graaide Naevia de brief uit haar handen en las ze het vluchtig door. 'Dat is goed nieuws... toch?' vroeg Naevia voorzichtig, waarna ze haar hand legde op Eileens knie. Bedachtzaam keek ze naar haar eigen hand, waarna ze al snel weer Eileens blik kruiste. 'Je wilt vast weten hoe ik erover denk,' begon ze uiteindelijk en sprak voorzichtig, 'ik denk zeker dat je het moet doen. Maar is Erin niet nog een beetje jong om te reizen? En stond er in voor hoe lang? Waarom?' Ze had zo snel gelezen dat ze de belangrijkste feiten er niet uit had kunnen halen.

Langzaam knikte Eileen. Ze was inderdaad benieuwd wat Naevia had te zeggen aangezien ze zelf geen idee had hoe ze zich hier over moest voelen. 'Ik- ik weet het niet,' gaf Eileen als antwoord op eigenlijk alle vragen van Naevia. Ze las nog eens langzaam de brief opnieuw over en stopte hem toen terug in de envelop. Ze deelde veel met haar vriendin, maar brieven vond ze iets ontzettend persoonlijks. Bovendien schreef ze ze niet zelf. Het was alsof je een geheim van iemand anders deelde. 'Hij wil ons- hij wil Erin graag weer zien.' Ze verbeterde zichzelf maar snel. Het zou niet slim zijn zichzelf dingen in haar hoofd te halen. Ze wist inmiddels wel beter dan dat. 'En hij zegt haar graag het paleis te willen laten zien en dat Henry en Willa haar leren kennen en zo.' Stilletjes vouwde Eileen haar handen samen en keek ze zenuwachtig naar Naevia. 'Wat als Erin het daar beter zou hebben?' vroeg ze al snel zacht, haar ergste zorg uitsprekend.

Naevia keek haar vriendin geruststellend aan en pakte haar hand stevig vast. 'Waarom zou Erin het daar beter hebben? Met haar vader die ze nauwelijks kent of tussen al die muren met wachters, terwijl ze nauwelijks buiten komt? Eileen, ze heeft het hier heerlijk en ze zal het geweldig vinden in de herberg. Ze is daar niet beter af.' De kinderen kwamen op hetzelfde moment de tent weer ingelopen en vielen allemaal vermoeid neer op het tapijt. Het was duidelijk dat Marcus een hoop energie uit ze had kunnen trekken. Dat was maar mooi ook, want het werd al later en later op de dag en het ging dus ook richting bed tijd. Daarbij wilde ze de avond doorbrengen met haar vriend zonder dat de kinderen steeds aandacht moesten hebben. 'Slaap er een nacht over, Eileen, dan zal je morgen ook beseffen hoe goed Erin het hier heeft. Met haar moeder.' Ze glimlachte geruststellend, drukte nogmaals een kus op haar haren en ging vervolgens de kinderen in bed leggen.