De vertrekken van Thomas en Gytha

-

Mart stond al enkele minuten voor de vertrekken van zijn ouders te ijsberen. Iedere keer als hij naar binnen wilde gaan, bedacht hij zich weer en begon hij weer zenuwachtig heen en weer te draven. Er waren een aantal dingen die hij met zijn vader wilde bespreken over het aankomende banket. Het duurde niet lang meer en dan zou hij Estella zien: dat zou de eerste keer zijn sinds de verloving publiekelijk bekend was gemaakt. Het laatste wat hij wilde doen was zichzelf voor schut zetten, dus hoopte hij dat zijn vader hem zou kunnen helpen bij dit probleem. Hij wilde niet dat de oudste dochter van de koning al meteen afknapte op zijn stunteligheid. Toch waagde hij het er uiteindelijk op en klopte hij op de grote, houten deur, wachtend op antwoord.

Thomas Senior

Met een zucht las Thomas de brief die hij voor zich had liggen. Het ging over een handelsroute die zijn schepen vaak gebruikten die voor de zoveelste keer gedwarsboomd was. Niemand begreep bij wie de mannen hoorden die nu al voor de tweede maal alle schepen tegen hield. Dit soort dingen kreeg hij steeds vaker te horen sinds het bekend was gemaakt dat Tarth uitgebreid werd met een Wilden regio. Een hoop mensen waren het er niet mee eens. Toen hij net zijn handtekening had gezet onder zijn antwoord op de brief die hij met zijn adviseurs had opgesteld hoorde hij dat er iemand aan klopte. Met een glimlach opende hij de deuren en vond er tot zijn verbazing zijn oudste zoon. 'Martin, kom gewoon binnen jongen, laat dat kloppen maar achterwege.' Thom spoorde zijn zoon aan verder te lopen en vroeg de bediende die bij de deur stond meteen wat wijn en eten langs te brengen.

Mart glimlachte kort naar zijn vader en stapte het vertrek in. Zelf kon hij niet goed plaatsen waar de zenuwen vandaan kwamen, wellicht omdat hij zich schaamde dat hij dit op deze leeftijd nog aan zijn vader moest vragen, maar dat deed hij liever dan dat hij voor paal stond voor alle adellijke families. 'Hoe gaat het? De laatste tijd nog bijzonder nieuws binnen gekregen?' vroeg hij zo nonchalant mogelijk en ging op één van de fauteuils in de kamer zitten. Hij vond de inrichting van de kamer van zijn ouders altijd al prachtig, als klein jongetje waren dit dan ook zijn favoriete vertrekken van het hele kasteel, op de tuin na. 'En hoe gaat het met moeder?'

Thomas vouwde de brief terug op zodat hij weer in de envelop kon en pakte zijn zegel er bij om het geheel te sluiten. 'Niet veel onverwachts. De handelsroute is weer bezet door dezelfde bende, je tante heeft een brief gestuurd over het voorgestelde huwelijk tussen Jillian en William en er is een brief van Adelaide over jouw verbintenis.' Sinds het moment dat het huwelijk aangekondigd was had de koningin de touwtjes in handen genomen en zat ze boven op de zaken. Ze onderhandelde over de datum, over de gasten, over alles. Thom had nog niet eens tijd gehad om het allemaal met zijn vrouw en zoon te over leggen. 'Goed, ze is nu met je zussen de jurken passen voor het banket.' Nadat hij de envelop had weggestopt ging hij tegenover Mart zitten en glimlachte bemoedigend. 'Was er iets waar je het met me over wilde hebben?'

'Alweer?' Ze hadden nog steeds geen idee wie de mensen waren die dit deden, maar Mart wist wel dat ze hen erg in de weg stonden. 'Ja gesproken over die laatste twee... Het huwelijk, het banket.' begon hij uiteindelijk en keek zijn vader aan. 'Ik heb geen idee hoe ik me moet gedragen bij Estella. Ik bedoel, het is nooit een probleem geweest, omdat we nooit meer waren dan de adel die elkaar weer zag. Maar- nu is ze mijn verloofde en ik wil mezelf niet belachelijk maken door iets verkeerds te zeggen of te doen. Ik bedoel, hoe heb jij dat gedaan met moeder?' Hij realiseerde zich aan het einde dat hij ontzettend aan het ratelen was. Sociaal gezien was hij nou eenmaal nogal onhandig en hij hoopte dat zijn vader hem daar vanaf kon helpen.

Thomas haalde hopeloos zijn schouders op. Die bende was hem een doorn in het oog. Zijn mannen begonnen te twijfelen aan de manier waarop Thom ze aan pakte en het volk werd zo angst aangejaagd. Hij kon dat nu niet gebruiken. Hij had de vreugde van het volk nodig voor de bruiloft. Zijn gedachten gingen echter uit naar zijn zoon toen deze over het huwelijk begon. Met een kleine glimlach keek hij Mart aan en luisterde geamuseerd naar de onzekere woorden. 'Ik weet niet of ik je voorbeeld moet zijn, Martin. Je moeder en ik waren geen speelmaatjes toen we jonger waren, dus kenden elkaar amper. Zeker omdat ik enkele jaren op zee was. Toen ik haar weer zag kostte het ons nog geen drie weken om verloofd te zijn. Maar het was onder zeer wrede omstandigheden dat het allemaal gegaan is.' Hij zuchtte en wees naar zijn zoon. 'Ik kan je alleen maar het advies geven haar met respect te behandelen.' Thom verwachtte echter dat zijn zoon dat wel met iedereen deed.

Respectvol was iets wat Mart altijd probeerde te zijn tegenover anderen, het was iets waar zijn ouders altijd veel waarde aan hadden gehecht in de opvoeding. 'Oké, respect dus? Dat moet wel lukken...' zei hij uiteindelijk en keek zijn vader aan. Hij wilde niet zeggen dat hij eigenlijk niet zoveel aan het advies had: dat hij respect moest hebben voor zijn toekomstige vrouw had hij zelf ook al uitgevogeld en hij wist nog steeds niet wat hij nou moest doen en zeggen in zijn aanwezigheid. Wat ongemakkelijk bleef hij in de kamer staan en schraapte uiteindelijk zijn keel. 'Dus dat was het? Alleen respect?' vroeg hij, om nog een poging te doen iets meer antwoorden uit zijn vader te krijgen. 'Moet ik iets voor haar meenemen? Een cadeau hier uit het Noorden?' Hij had dan wel geen idee waar ze van hield, maar het was altijd het proberen waard.

Thomas wist dat hij zijn zoon zo geen steek verder hielp. Eerlijk gezegd had hij ook nog steeds problemen met de omgang binnen het hof. Gelukkig hielp zijn vrouw hem altijd uit de brand. Misschien moest hij Martin langs zijn moeder sturen. Tegelijkertijd wist Thomas dat hij ook het advies moest kunnen geven. 'Nou, misschien is het een idee om haar niet plots geheel anders te behandelen. Ze is nog steeds Estella, je nicht, het meisje waar je mee speelde. Wees niet te geintimideerd.' Hij overdacht zijn eigen woorden en streek langs zijn armen. 'Ik denk dat ze dat een leuke verrassing zal vinden, maar ze zal al veel hebben. Estella komt niets te kort met David en Adelaide als ouders.' Hij keek zijn zoon aan en fronste toen. Hij wilde het Mart niet moeilijker maken en voegde al snel toe; 'Maar ze vindt het vast erg attent van je.'

'Dus ik hoef niets anders te doen? Gewoon doen wat ik altijd zo?' vroeg hij zich verbaast af en knikte. 'Oké, dat moet wel lukken denk ik.' Hij liet zichzelf in één van de stoelen zakken en knikte. 'Je hebt gelijk, ze heeft alles al. Wat zou ik haar nog moeten geven?' Sieraden had ze genoeg, net als alle andere dingen die hij in zijn gedachten had gehad om te geven. Nog steeds was hij niet zeker van zijn zaak, moest hij zich echt gedragen alsof er niets was veranderd? Hij nam zijn vaders woord er maar voor en besloot het los te laten. 'Zijn er nog aanzoeken gekomen voor Pip en Vera?' vroeg hij aan zijn vader en keek hem nieuwsgierig aan. Het was vanzelfsprekend dat hij als eerste zou trouwen, hij was tenslotte de oudste zoon, maar ook Pippa en Vera waren op leeftijd en dus goede huwelijkskandidaten.

Thomas knikte. 'Martin, je bent een goede man. Twijfel niet te veel aan hoe je je moet gedragen. Je mag zeker van jezelf zijn. Misschien klinkt het niet zo geloofwaardig als dit van je vader komt-' Hij lachte, maar keek Martin vervolgens bemoedigend aan. 'Ik denk dat je wel een presentje kan vinden voor haar. Denk niet te groots.' Als hij zijn moeder, dochters of vrouw wilde verrassen waren het altijd de kleine dingen waar ze het meest blij mee waren. Thom fronste licht, bij die gedachte dacht hij automatisch aan het Zuiden, aan zijn zuster. Ooit overlaadde hij Iwone met cadeau's. Nu was dat wel anders. Afwezig keek Thomas op en glimlachte. 'Genoeg. Onze Noordelijke heren huwen maar al te graag hun zoons aan jouw zusters uit, maar of het waardige verbintenissen zijn is maar de vraag.' Hij zuchtte en wreef over zijn kaak. 'En het is maar de vraag of Vera ooit een huwelijk wil.' Gelukkig was zijn oudste dochter nooit in de ban geraakt door de Zeven. De Storm familie had dochters nodig.

Mart knikte begrijpend. 'Daar twijfel ik inderdaad ook over.' Gelukkig waren zijn ouders er meer dan voorzicht mee en gaven ze hun dochters niet zomaar aan iedereen weg. 'Is ze er nog steeds zo mee bezig?' Hij had altijd gedacht dat het een fase was, haar geloof in de goden. Zelf geloofde hij ook, maar Vera leek af en toe wel doorgeslagen met al haar wijsheid. Het zou hem niets verbazen als ze besloot om dat ze niet wilde trouwen, dat ze maagd wilde blijven. 'Pip is er altijd nog, zij maakt er geen problemen van, van het trouwen bedoel ik. Of wel soms?' Voor zover hij wist had zijn zuster er geen problemen mee om te trouwen. De laatste tijd was hij met zoveel dingen bezig geweest, dat hij schandalig weinig contact had gehad met zijn jongere broers en zussen. Daar moest hij snel maar eens verandering in brengen. 'En de rest? Luuk en Thom?' vroeg hij zich nieuwsgierig af en probeerde zijn vader te pijlen. Hij kon niet geloven dat hij de enige was met een huwelijk in het vooruitzicht.

Thomas gaf met tegenzin een knik. 'Ze heeft je moeder toe vertrouwd dat ze misschien tot Septa opgeleid wil worden.' Hoewel het misschien prijzenswaardig was dat zijn dochter zo toegewijd aan iets waar haar hart in lag, had hij er nog altijd veel problemen mee. Als vader en als landheer. Maar wie was hij om het zijn dochter te verbieden? 'Ik wil junior evenveel tijd geven als jou en Pippa, hij is nog erg jong. Behalve als hij zelf wil trouwen, zal ik hem nu nog geen huwelijk aan bieden.' Hij steunde met zijn hoofd in zijn hand en keek naar het raam dat over de haven en zeeën uit keek. 'Lucas- Daar zijn je moeder en ik het nog niet over uit.' Zijn middelste zoon had hem iets gevraagd dat hij maar al te graag wilde geven, maar zijn moeder was iets minder bereid. Thomas keek naar Martin en besloot open te zijn tegenover hem, zoals hij eigenlijk altijd deed. 'Je broer wil graag de zee op, net zoals ik heb gedaan toen ik zijn leeftijd was.'

'Thom denkt nog niet na over trouwen, hij is veel te veel bezig met het jong zijn en gelijk geef ik hem.' Als oudste zoon had hij altijd de verplichting gevoeld om volwassen te worden, om voor zijn andere broers en zussen te zorgen en uit te kijken voor hen. 'En Vera als Septa. Tja, als haar hart daar echt ligt... ik bedoel, je weet hoe koppig ze soms kan zijn.' Als Vera haar zinnen op iets had gezet, zou ze er ook voor gaan. Toen zijn vader over Lucas begon keek hij weer op. 'Luuk wil de zee op?' herhaalde hij verbaast. Eigenlijk was er niets om verbaast over te zijn, ze woonde bij de zee en de Storms hadden er op één of andere manier altijd een connectie mee gehad. 'Moeder zal wel niet al te blij zijn met zijn idee..' Iedereen wist wat er met Leo gebeurd was, maar niemand sprak erover. Mart ook niet, maar hij wist dat dit wel een reden zou zijn dat zijn moeder er niet mee in zou stemmen. Het water was voor haar nog altijd iets wat haar herinnerde aan de dood van haar eerste zoon. De kapingen van de schepen die de afgelopen tijd plaatsvonden hielpen ook niet echt.

Thomas hoorde dat Martin goed op de hoogte was van zijn broers en zussen. Het deed hem altijd goed om te zien hoe zijn gezin erg hecht was. Ze deelden misschien niet alles, maar iedereen had altijd wel een idee wat er gaande was in de levens van de anderen. Toch vond Thomas nog altijd dat hij meer tijd moest nemen voor zijn kinderen. Het werd nogal eens opgeslokt door zaken. Hij zou met Junior moeten praten over zijn plannen voor de toekomst, met Vera over haar relatie met het geloof en met Lucas over zijn avontuurlijke wens. 'Het kwam voor mij ook uit het niets. Ik had Lucas nooit ingeschat als iemand die zoiets aan wilde gaan, maar hij leek er erg overtuigd van. En je moeder-' Thomas zuchtte. 'Ze is gewoon erg bezorgd. Over jullie allemaal. Ik heb haar al vele malen gerust moeten stellen dat de verloving met jouw instemming is volbracht.' Aandachtig peilde hij Martin.

Vroeger had hij er ook vaak over nagedacht hoe het zou zijn om de zee op te gaan. Hij was enkele keren mee geweest, op kleine tochten en al snel kwam hij tot de conclusie dat hij het niet lang volhield op een schip. Het duurde nooit lang voordat alles begon te draaien en de misselijkheid op kwam zetten. De zee was niet voor Mart weggelegd, tot grote opluchting van zijn moeder. Zwijgend luisterde hij naar zijn vader en knikte. 'Wellicht kan ik haar overtuigen? Misschien luistert ze beter naar mij en misschien moet Luuk gewoon zelf met haar gaan praten.' Op de woorden van de verloving ging hij verder niet in. Hij had inderdaad mee ingestemd, maar of het ook echt uit liefde was? Nee dat kon hij niet zeggen. Hij wist echter wel dat het huwelijk het Noorden goed zou doen, dus dat was dan ook een grote reden geweest voor hem om ja te zeggen.

NEW

Pippa had in de tuinen gezeten, toen er een dienstbode naar haar toe was gekomen met de mededeling dat haar vader haar verzocht te komen. Ze had al een flauw vermoeden waar dit gesprek over zou gaan, dus eigenlijk had ze er nu al geen zin in. Nu Mart uitgehuwelijkt was aan Estella en ook de oudste dochter van de Rabbion's waarschijnlijk een echtgenoot zou vinden in de kroonprins, was Pippa waarschijnlijk de volgende die aan de beurt was. Toen probeerde ze zo stralend mogelijk het vertrek van haar vader binnen te stappen. 'Ik hoorde dat je me nodig had?' vroeg ze met een glimlach, terwijl ze binnen gelaten werd door een wachter. Onder haar arm had ze het boek dat ze eerder in de tuinen aan het lezen was. Het was het boek dat Mart voor haar had gekocht op de markt in Evenfall, ze kon het niet wegleggen!

Thomas Senior

Thomas had met een diepe frons voor het raam gestaan. Het deed hem altijd goed om de zee te kunnen zien, meer dan de felle kleuren en geuren van de bloementuin, het uitzicht dat hij aan de de andere kant had. Hij keek op toen hij zijn dochter hoorde en glimlachte breed naar haar. 'Hallo, Pippa. Sorry dat ik je zo heb laten roepen.' Hij vond het nooit fijn zijn kinderen te moeten onderbreken in hun dagelijkse bezigheden. 'Ik wilde alleen even met je praten, als het uitkomt?' Hij wees naar de stoelen die op het balkon klaar gezet waren en ging zelf op één van de twee zitten. 'Was je aan het lezen?' vroeg hij meer om interesse te tonen dan om het antwoord. Natuurlijk was zijn oudste dochter aan het lezen geweest, dat deed ze het liefste.

Pippa glimlachte toen ze haar vader zag. 'Natuurlijk heb ik tijd.' Het hele paleis was in rep en roer door het Havenfeest en de bruiloft die zou volgen, maar Pippa had juist de tijd genomen om nog even te kunnen ontspannen voordat alle drukte weer zou beginnen. Ze had de laatste tijd haar talenkennis aardig wat bijgespijkerd, dus als de nieuwe leiders zouden komen, hoopte ze hen aan te kunnen spreken in hun eigen taal. Ze vond het wel zo gepast om te laten zien dat er ook mensen waren die zich graag aan wilde passen aan hen, in plaats van andersom. 'Ja, het boek dat Martin had meegenomen van de markt in Evenfall.' vertelde ze enthousiast, terwijl ze het exemplaar aan haar vader liet zien. 'Maar je hebt me vast niet geroepen om te praten over boeken, dus brand los.'

Thomas Senior

Thomas sloeg zijn armen over elkaar en glimlachte omwille van de woorden van zijn dochter. Martin was altijd wel zo aardig om cadeautjes uit te zoeken voor zijn zusters. Hij was altijd blij te horen dat het goed ging bij zijn kinderen onderling. 'Het ziet er uit als een prachtig boek.' Het leek precies iets voor Pippa te zijn. Het ging over verre culturen en hun doen en laten. Daarin had ze iets van de nieuwsgierigheid van haar vader geërfd. Hoewel hij nooit een boek erover zou lezen. 'Wel, ik heb het nog eens met je moeder gehad over jou. We weten dat Martin snel een vrouw zal hebben en hij leert meer en meer over zijn toekomstige taken. Vera bereid zich voor op haar intrede tot septa en we weten dat Lucas zo ook zijn plannen heeft.' Zijn jongste zoon noemde hij niet. Junior had nog een paar jaar tot er echte verwachtingen waren voor hem. 'Nu waren je moeder en ik benieuwd hoe jij er voor staat?'

Pippa legde het boek naast zich neer en haalde haar schouders op bij haar vaders woorden. 'Ik weet wat er van me verwacht gaat worden in de nabije toekomst. Zeker nu Vera heeft besloten om Septa te worden. Ik ben de enige dochter die nog verbonden kan worden aan één van de andere families.' Pippa leek vaak wel in haar eigen wereld te zitten, maar ze wist dondersgoed wat er om haar heen gebeurde. Ze was zeker niet dom en ze realiseerde zich dan ook maar al te goed dat ze zelf binnenkort aan de beurt was. 'Hebben jullie al aanzoeken ontvangen?' vroeg ze zich nieuwsgierig af en frutselde wat met haar jurk. Het liefste zou ze willen trouwen wanneer zij iemand had gevonden, maar dat plan had ze al een hele lange tijd geleden uit haar hoofd gezet. Ze was tenslotte de oudste dochter en haar ouders hadden haar al meer dan genoeg tijd gegeven om te doen en laten wat ze wilde.

Thomas Senior

Nadat zijn dochter uitgepraat was liet Thomas zijn hoofd zakken en wreef hij over zijn kaak. Natuurlijk wist Pippa heel goed wat er haar te wachten stond. Hij had het graag anders gezien dat hij en Gytha meer keuzes aan konden bieden aan hun oudste dochter, maar nu Vera zo haar plannen had, zat het er niet in. Thom boog naar voren en pakte de handen van zijn dochter vast. 'Er zijn altijd aanzoeken, maar ik wil niet de beslissing voor je maken, noch je moeder.' De meeste aanzoeken die ze tot nu toe gehad hadden kwamen van kleine en vrijwel onbelangrijke families. Dat soort aanbod was er altijd wel. Iedere familie wilde hun zoon of dochter getrouwd zien met één van de grote huizen. Hij klopte op haar hand en glimlachte. 'Maar het is ons niet ontgaan om te zien dat je nog altijd goed op kan schieten met Evan.'

Het deed Pippa goed om te horen dat haar ouders nog geen beslissing voor haar hadden gemaakt. Ze had in ieder geval nog enige zeggenschap in dit hele verhaal. Kort glimlachte ze, waarna ze weer naar haar vader keek. 'Evan en ik zijn gewoon vrienden.' verzekerde ze hem. Ze konden het inderdaad goed met elkaar vinden, maar als meer dan dat zag Pippa het niet. Toen ze jonger waren geweest, misschien pas veertien lentes, hadden ze ooit eens iets gehad... als je het al zo kon noemen. Zij had hem wel zien zitten en andersom leek dat ook het geval te zijn. Het had echter niet lang geduurd en daarna hadden ze hun band enkel als vriendschappelijk doorgezet. 'Heeft Heer Edmund een verzoek gestuurd?' vroeg ze uiteindelijk. 'Voor Evan en mij?'

Thomas Senior

Het voorstel om Martin en Estella te laten trouwen had al zo lang in vooruitzicht gelegen, dat Mart maar weinig keuze had gehad in het hele gebeuren. Thomas had gelukkig gezien dat zijn zoon er geen groot probleem van maakte. Hij had hetzelfde verantwoordelijkheidsgevoel als hijzelf. Voor Pippa hadden ze echter bewust nog geen plannen gemaakt. 'Het is al heel wat als je als vrienden kan beginnen,' stelde Thomas voorzichtig aan zijn dochter voor. Vervolgens schudde zijn hoofd en ging met een zucht verzitten. 'Je weet dat je tante en ik lang slecht contact hebben gehad, maar ik ben blij te zeggen dat dat nu verbetert. Misschien is dat voor jou ook wel voordelig.' Thom probeerde het zo goed mogelijk te brengen, maar in zijn oren klonk nog alles wat hij zei dubieus.

Pippa sloeg haar armen over elkaar heen. 'Is het jullie plan om mij aan Evan uit te huwelijken? Ik heb geen verklaring nodig, vader... Enkel een ja of een nee.' Evan was in ieder geval al een beter vooruitzicht dan het uitzicht dat Jill had. Pippa moest er niet aan denken om te moeten trouwen met de kroonprins. Hij had dan wellicht de titel, maar niet het karakter. 'Welke andere... kandidaten, zijn er?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze wilde alle mogelijke opties afwegen die er waren voordat ze zou beslissen.