De vertrekken van Edmund en Iwone

Iwone stond geschrokken op en legde zacht haar hand op Leona's arm. 'Lieverd, blijf alsjeblieft nog even. Ik wil zo graag meer horen over je avontuur. Heb je veel vrienden en vriendinnen gemaakt? Zijn er nog spannende dingen gebeurd?' Ze glimlachte naar haar dochter en probeerde haar weer te laten zitten in de stoel. 'Ik wil ook graag dat we het samen met je vader kunnen uitpraten. Hij was boos en hij meende niet wat hij zei. Geef hem alsjeblieft een kans om hem goed te maken.' Ze keek haar dochter hoopvol aan en zuchtte diep. 'Want je weet nooit wanneer het over is.' Haar eigen moeder was plotseling overleden en ze was te laat geweest om nog afscheid te kunnen nemen. Het was iets waar ze nog vaak over droomde.

Leona liet zich terug in de stoel zetten en dacht na over de vragen die haar moeder haar stelde. 'We zijn vooral veel bezig geweest in het Oosten, met wederopbouw enzo. Ik heb een groep van vrouwelijke soldaten onder me, waar ik wat vriendschappen heb gesloten. En er is een vrouwelijke dokter waar ik zo nu en dan mee praat.' Ze wist niet of ze haar moeder wilde vertellen van haar relatie met Nathan. Ze zou het niet erg vinden als haar moeder er vanaf wist, maar ze wilde niet dat meteen heel de adel er vanaf zou weten. 'En ik ben goede vrienden met Nathan.' zei ze uiteindelijk, terwijl ze naar de grond keek. Op de woorden over haar vader ging ze niet in, ze wist niet of ze hem wel onder ogen wilde komen.

Iwone vond het een hele goede les voor Leona om eens te zorgen voor een groep soldaten en rechtvaardig te leiden. Daarnaast vond ze het een geruststellende gedachte dat ze vrienden in het leger had, waarmee ze overweg kon. 'Ik ben blij om te horen dat je het zo naar je zin hebt, Leona,' glimlachte ze. 'En dat je met iedereen goed overweg kan. Je begint al erg zelfstandig te worden.' Iwone moest lachen en klopte liefdevol op Leona's rug. 'Ik verveel je toch alleen maar, ga je broers en zuster maar opzoeken. Ze hebben je allemaal erg gemist. En je zal Tobias echt geweldig vinden, het is zo'n lief kind.'

Leona glimlachte kort en knikte. 'Ze zullen vast blij zijn om me weer even te zien.' Ze was benieuwd hoe het met Jill en Evan ging. Ze had Ren vanochtend kort in de hal gesproken, maar hij vertrok net naar Constance en Anthony op het platteland. Ze had ook geen idee waar Henry uithing, waarschijnlijk was hij met Tobias. 'Doe pap de groeten van me.' zei ze uiteindelijk, waarna ze opstond en haar moeder een knuffel gaf. 'We zullen sowieso nog tot na de bruiloft in het Zuiden zijn, dus ik ben er nog wel eventjes.' deelde ze mee en liep naar de uitgang van het vertrek. 'En als jullie het geen probleem vinden, zou ik vanavond graag met jullie mee-eten.' Ze kon wel wat tijd met haar familie gebruiken na alles. Met deze woorden verliet ze het vertrek.

[NEW]
Iwone kwam haar vertrekken binnenlopen, nadat ze een wandeling had gemaakt met haar dochters door de tuinen heen. Het was eindelijk weer eens goed weer, na een tijdlang hevige stormen te hebben gehad, en het zou dus niet lang duren voordat de families weer naar huis gingen. Dat zou dus ook betekenen dat haar twee dochters weg zouden gaan. Nadat ze haar mantel had opgehangen en haar klemmende schoenen uit had gedaan, liep ze meteen naar het werkvertrek van haar man toe. Hij stond met zijn rug naar haar toe, dus liep ze zachtjes naar hem toe en sloeg ze vervolgens haar armen van achteren om hem heen. Zacht drukte ze een kus op zijn nek, net boven de rand van zijn blouse, en glimlachte ze. 'Hoe gaat het? Fijn gewerkt?'

Edmund zat diep fronsend over zijn werk heen gebogen. De stormen van de afgelopen tijd hadden veel schade veroorzaakt door het hele Zuiden heen. Boerderijen die schade hadden opgelopen, dieren die het niet overleefd hadden, het was kort gezegd een ramp. Toen hij Iwone binnen hoorde komen werkte hij de laatste brief af die er lag en glimlachte hij toen hij haar armen voelde. 'Het was druk, chaotisch. De stormen hebben veel schade toegebracht in het land.' vertelde hij haar en draaide zich om zodat hij haar een kus kon geven. 'Heb je genoten van de buitenlucht?' vroeg hij met een glimlach en stond op om naar de andere kant van de vertrekken te lopen. Na zo'n lange dag was hij zijn werkkamer helemaal zat. 'Hoe gaat het met Jill? Kijkt ze er al naar uit om naar het Westen te gaan?' Leona was nog altijd een gevoelig onderwerp voor Edmund.

Iwone nam zijn kus met een liefdevolle glimlach aan en volgde hem door hun vertrekken heen, tot ze in hun zitkamer waren. Het was een ruimte waar ze vaak gasten ontvingen. 'Het was buiten heerlijk met de meiden,' vertelde ze, nadat ze plaats had genomen en haar benen over de bank heen had uitgestrekt. 'En het gaat gelukkig goed met Jill. De dagen na de bruiloft zijn haar erg goed bevallen en William is erg hartelijk tegenover haar. Na dit gesprek laat ik haar ook met een geruster hart naar Evenfall vertrekken. Ze is veel wijzer dan mijzelf destijds.' Ze zuchtte en schonk ondertussen een glas wijn in. 'Leona laat ik echter niet met een gerust hart vertrekken. Ik vertrouw Nathan en het leger, maar...' Ze haalde haar schouders op en liet haar hoofd peinzend tegen de leuning van de bank zakken. 'Ze is soms zo impulsief en roekeloos. Het zou me niet verbazen als ze vooraan loopt als het leger eens in strijd komt.'

Edmund was blij dat het huwelijk tot nu toe goed liep. Ergens had hij in zijn achterhoofd gehouden dat de match misschien niet de beste was, maar gelukkig bleek niets minder waar. Hij was blij dat zijn oudste dochter er naar uitkeek om naar Evenfall te vertrekken. Hij zou haar ontzettend gaan missen, maar hij gunde haar ook een leven in de hoofdstad. Ze zou zich er vast vermaken. Toen het onderwerp veranderde naar Leona kuchte Edmund kort en knikte. 'Leona is een verstandige meid, maar ze is roekeloos.' Leona leek veel meer op zijn zusters dan op hemzelf of Iwone. Ze was een echte Rabbion in hart en nieren. 'Ik denk dat we haar maar eens langs moeten sturen bij Constance voordat ze weer vertrekt.' Wellicht kon zijn zuster beter op haar in praten dan hijzelf.

Iwone kroop op de bank tegen Edmund aan en bestudeerde bedachtzaam zijn gezicht. 'Wat vind jij trouwens van Nathan?' vroeg ze benieuwd. Leona leek hopeloos verliefd op de jongen en zelf was ze ook gek op de kinderen van Agathe, maar ze wist niet precies wat voor invloed hij op haar dochter zou hebben. 'En laten we Evan niet vergeten. Ik heb hem aangespoord om Pippa eindelijk eens mee te nemen om iets leuks te doen nu ze nog in het Zuiden is. Hij-' Ze zuchtte en dacht na over Evans bekentenis over Wren. Ze had Evan beloofd dat ze Edmund niets zou zeggen, dus hield ze er voorlopig haar mond over. 'Hij is er minder blij mee dan ik had verwacht. Ik hoop echt dat het net zo goed zal gaan als William en Jill.'

'Wat ik van Nathan vind?' herhaalde hij verbaast en dacht even na over zijn antwoord. Agathe en Dorian hadden hun kinderen goed opgevoed, dat was één ding dat zeker was, maar de jongen had ideeën waar Edmund het niet mee eens was. 'Het is een goede jongen, maar ik heb zo mijn twijfels over de invloed die hij op Leona heeft.' Als het aan hem lag, gaf Nathan Leona veel te veel vrijheid. Hij wist hoe zijn dochter kon zijn, hoe koppig ze kon zijn en het verbaasde hem ook niet dat Nathan geen nee tegen haar kon zeggen: ze had haar eigen ideeën en die zou ze volgen ook. 'Maar we zullen het wel zien, misschien haal ik me enkel dingen in mijn hoofd.' Hij zag de twee niet vaak samen, dus wat dat betreft kon hij er ook geen goed oordeel over geven. 'Evan, bij de goden- ik vraag me af of Evan wel doorheeft wat het betekend dat hij gaat trouwen. De verantwoordelijkheid die hij krijgt.' Hij had het zijn zoon al meerdere malen uitgelegd, maar het leek alsof de woorden steeds maar langs hem heen gingen. Edmund had zich er maar bij neergelegd dat zijn zoon misschien niet de geschikte man was om te trouwen, maar hij had geen andere keuze. 'Misschien komt het nog- misschien moet hij enkel wennen aan het idee.'

Iwone moest zacht lachen en wreef met haar hand over zijn arm heen. 'Ik weet nog wel dat jij ook heel erg moest wennen aan het verloofde én getrouwde leven. Dus het zal bij Evan ook vast nog wel komen. Maar ik geef het toe, hij is een stuk minder sociaal dan dat jij was.' Peinzend beet Iwone op haar lip en wachtte geduldig tot alle bedienden de kamer uit waren, nadat ze wijn hadden ingeschonken voor Edmund en Iwone. 'Ik- ik ben het meest bang dat Pippa misschien gaat klagen. Ik vind het een schat van een meid en ik acht de kans ook zeer klein, maar- er is een kans dat als Evan niet goed genoeg zijn best doet, dat mijn broer en Gytha Pippa zullen uithuwelijken aan iemand anders.' Iwone besefte zich dat Evan daar misschien wel juist tevreden mee zou zijn. 'Maar ik heb er vertrouwen in dat hij nu wel zijn best gaat doen.'

De gedachten die Iwone uitsprak over het feit dat Thomas en Gytha het huwelijk zouden intrekken, was ook meerdere malen door Edmund's hoofd heen gegaan. Hij had er echter vertrouwen in dat als het zover zou komen, ze tot één of andere overeenkomst konden komen. Natuurlijk hoopte hij dat het moment nooit zou aanbreken en dat alles uiteindelijk toch goed zou komen, maar hij wist ook dat er een kans bestond dat het niet zo afliep als hij hoopte. 'Ik zal binnenkort nog wel eens met hem gaan praten.' Na al die jaren wist Edmund hoe hij het beste met zijn zoon kon praten, hoe hij dat het beste aan kon pakken. Het was een kwestie van een hele hoop geduld hebben en ergens herkende Edmund zichzelf in zijn zoon. 'Ik hoop gewoon dat hij inziet hoe belangrijk het voor ons is om de banden met het Noorden te behouden.'

Iwone's gezicht vertrok na de woorden van Edmund en ze schoof wat van hem weg, zodat er ruimte tussen hen was. Ze vond het verschrikkelijk als hij sprak over banden en overeenkomsten. Ondanks dat Iwone wist dat ze er zelf aan mee deed door haar kinderen uit te huwelijk probeerde ze zichzelf ervan te overtuigen dat ze het ook deed uit liefde. Ze had dan ook al vele nachten wakker gelegen om het probleem van Evan en Wren. Ze wist dat ze haar zoon pijn deed door het huwelijk te laten bestaan, maar toch wilde ze dat hij met Pippa zou gaan trouwen. 'Ik denk dat Evan het erg fijn zal vinden om met je erover te praten, Ed,' verzuchtte Iwone uiteindelijk, waarna ze een glas wijn oppakte en er voorzichtig aan nipte. Misschien dat Evan dan wel over Wren zou vertellen. 'Wat vind jij ervan- als mensen van hetzelfde geslacht op elkaar vallen?' begon ze plotseling luchtig, terwijl ze zijn blik vermeed.

Edmund keek zijn vrouw fronsend aan bij de vraag die ze stelde. 'Ik-' Hij wist dat het onder het volk vaak gebeurde en daar had hij geen enkel probleem mee. 'Ik zie niet goed in waarom dit iets heeft te maken met de huwelijksovereenkomsten van onze kinderen?' Soms snapte hij nog steeds niets van Iwone. Na al die jaren kon hij haar soms nog steeds niet doorgronden en af en toe vroeg hij zich af of hij dat wel wilde. ' Ik weet niet goed wat ik ervan moet vinden, ik bedoel-' Hij probeerde zijn zinnen zo goed mogelijk te formuleren. 'Het gebeurd veel onder het volk en daar heb ik niets op tegen.' zei hij uiteindelijk en keek haar aan. Hij wist niet goed wat ze van hem verwachte, wat ze van hem wilde horen. 'Hoezo?'

Evan had enkele boeken gevonden in de bibliotheek en ging dan vaak bij zijn vader langs om ze daar in zijn werk vertrekken te lezen. Het was al laat, maar hij dacht dat zijn moeder op deze avond altijd met vriendinnen afsprak en pas later de vertrekken opzocht. Zijn vader werkte dan echter altijd nog door. Hij liep daarom ook gewoon maar naar binnen in plaats van zichzelf aan te kondigen en vond zijn vader verbazingwekkend genoeg niet in zijn werkkamer maar in de ontvangstruimte. Bovendien was zijn moeder ook aanwezig en leek het alsof ze een ernstig gesprek voerden. 'Ik stoor,' zei hij beschaamd en liet zijn schouders toen al hangen. Hij keek er altijd erg naar uit in complete rust bij zijn vader te lezen. Tevens had hij hem iets willen vertellen. Nu stond hij besluiteloos voor zijn ouders.

Iwone leunde achterover en plaatste haar vingers van beide handen tegen elkaar aan. Ze wou net op hem reageren, toen ze plotseling de deur open hoorde gaan. Het verbaasde haar echter niet toen haar zoon binnen kwam lopen. 'Jij stoort nooit, Evan,' glimlachte Iwone, waarna ze op stond en haar zoon naar de bank begeleidde. 'Neem wat te drinken.' Ze schonk wat wijn voor hem in en nam vervolgens weer plaats naast haar man. Ze merkte de boeken op in zijn armen, maar maakte zelf geen aanstalten om de twee mannen alleen te laten. Vooral niet door de vraag die ze eerder aan Edmund had gesteld. 'Heb je al iets leuks met Pippa gedaan, Evan? Waar we het eerder over hadden gehad?'

Edmund keek op toen de deur openzwaaide en Evan binnen kwam stappen. Evan kwam geregeld naar zijn werkvertrekken toe om de rust op te zoeken. Meestal las hij, of speelde ze een spel schaken. 'Evan, je bent van harte welkom.' zei hij terwijl hij toekeek hoe Iwone hem naar de bank begeleidde. Ergens was hij blij dat zijn zoon zomaar binnen was komen vallen. Hij had het misschien niet toegegeven, maar de vraag van Iwone had hem een tamelijk ongemakkelijk gevoel gegeven: hij wist namelijk niet waarom ze het had gevraagd en dat beangstigde hem enigszins. 'Ja, Evan, je moeder en ik hadden het er net over. Het wordt maar eens hoog tijd dat je haar het Zuiden laat zien, aangezien dit haar toekomstige thuis zal worden.'

Evan wilde weg gaan, maar zijn moeder hield dat tegen. Hij liet zich dus maar op de bank zetten en keek toen op naar zijn beide ouders. 'N- nee, ik heb Pippa nog niet gezien.' Zijn ogen gleden naar de vloer en bleven daar hangen. Hij had nog steeds niet de moed bij elkaar geschraapt om naar haar toe te gaan. Het was veel moeilijker dan hij had gedacht, maar Evan begreep niet precies waarom. 'Ik zal haar vanavond een uitnodiging sturen,' zei hij en keek verlangend naar zijn stapel boeken. Dat had hij hier willen doen, niet nadenken over de moeilijkheden die hij op het moment had. Voorzichtig ging hij verzitten en hield de boeken stevig op zijn schoot. Zo goed hij met zijn ouders afzonderlijk kon praten, zo moeilijk was het om ze beiden tegelijkertijd aan te spreken. Evan was meer berust met een op een contact, meer was veel voor hem.

Na de woorden over Pippa keek Iwone haar man veelbetekenend aan en schoof ze vervolgens naar Evan op, om kalm haar hand op zijn rug te leggen. 'Dat is een goed idee. Ze zal vast de zee missen, dus misschien kan je haar mee nemen naar het meer?' stelde Iwone voor. Dat was voor haar ook één van haar favoriete plekken geweest, nadat ze hier was komen wonen. Edmund had haar er dan ook vaak mee naartoe genomen. Peinzend beet Iwone op haar lip, terwijl ze van haar zoon naar haar man keek en weer terug. Het was lastig om een geheim over haar eigen zoon te houden tegenover haar man. Hij hield er nooit van als Iwone geheimen voor hem hield.

Edmund knikte eveneens toen Evan voorstelde om haar een uitnodiging te sturen. 'Dat lijkt me een goed idee Evan.' stemde hij in. 'En misschien kan je haar daarna meenemen naar de stad. Je had het laatst toch over die taverne waar je graag kwam? Die waar die vriend van je werkte?' stelde hij voor en glimlachte bemoedigend. Het deed hem goed om te horen dat hij iemand had gevonden waar hij mee overweg kon, iemand die niet zijn familie was. Evan had nooit veel vrienden gehad, behalve Ren en Henry, maar dat waren zijn broers. Degene die nog het meeste in de buurt kwam van een vriendin van Pippa, maar hij twijfelde of die vriendschap nu nog steeds zo sterk was.

Evan was blij dat zijn moeder de tip gaf om Pippa mee te nemen naar het meer. Hij had zelf maar weinig ideeën wat ze konden bezoeken samen, behalve de boekenwinkels in de stad natuurlijk, aangezien hij haar dat ook beloofd had. Zijn vader's advies kwam echter uit het niets en overrompelde Evan zo dat hij stamelend naar zijn moeder bleef kijken. Hij had niet gedacht dat zijn vader de taverne zou herinneren of dat hij daar een vriend had. Handenwrijvend en met zijn ogen knipperend schoof hij naar het puntje van de bank. 'Dat- dat kan. Ik weet alleen niet- Hij-' Uiteindelijk gaf Evan het op en hoopte hij dat zijn moeder hem uit deze situatie kon redden óf dat zijn vader er maar overheen praatte.

Iwone voelde dat er heel wat kleur uit haar gezicht trok door de woorden van Edmund. Toch probeerde ze kalm te blijven en vooral geruststellend naar Evan te kijken. Het was nu dé kans om het aan zijn vader te vertellen, maar als hij dat niet uit zichzelf zou doen, dan zou Iwone hem ook niet dwingen. 'Ik denk dat het meer beter zal zijn,' begon ze rustig, terwijl ze in Edmunds hand kneep en glimlachte. 'In de taverne zal het vast wel erg druk zijn, niet waar Evan? Misschien dat je daar wel een keer op een rustig moment naartoe kan gaan. Dan kan je elkaar in elk geval horen.' Iwone moest lachen en probeerde zo de ijzige spanning wat te verminderen.

De vreemde reactie van zowel Iwone als Evan was hem niet ontgaan. Hij snapte niet wat het probleem was, had hij iets verkeerds gezegd? 'Ik zie niet in waarom ze niet naar de taverne kunnen gaan nádat ze bij het meer zijn geweest. Is het juist niet fijn om samen even buiten het kasteel te eten?' Zo'n slecht idee was het toch niet? 'Je hoeft niet te gaan, als je dat niet wilt natuurlijk, maar neem haar dan in ieder geval mee de stad in, nadat jullie naar het meer zijn gegaan. Laat haar de boekenwinkels zien, koop iets lekkers voor haar op de markt.'