De vertrekken van Estella

Zojuist had Estella nog tranen in haar ogen gehad van blijdschap over het nieuws van haar zuster. De hormonen maakte zelfs zo een boodschap moeilijk te verdragen zonder tranen. Nu werden deze tranen al snel gestuurd door een andere emotie. 'Naar het Oosten?' vroeg ze onbegrijpelijk. Ella hervatte zich echter al snel en glimlachte zwakjes. Ze had net zich voorgenomen om Cecilia's keuzes te begrijpen. 'Natuurlijk, de laatste tijd is het hier ook niet erg fijn geweest. Geen thuis om blij van te worden.' Ze kon zich ook niet voorstellen hoe het was in de tijd dat zij op haar roze wolk in het Noorden had gezeten. 'Cecilia, Mart en ik helpen jou en Kay graag met alle voorbereidingen. We zijn nu wat druk, maar zodra dit over is dan kunnen we oom Alistair misschien vragen of hij ergens niet wat land beschikbaar weet?'

Cecilia keek haar zuster aan en knikte. 'Kay kent wat mensen daar en hij zei dat we daar makkelijker een plek kunnen vinden dan hier in het Westen of het Noorden.' Het Zuiden was voor Cecilia nooit een optie geweest met al die kou. 'We vertrekken morgen..' zei ze zachtjes en durfde haar zuster niet eens aan te kijken bij deze woorden. Ergens voelde het voor haar alsof ze Ella te kort schoot met deze beslissing, maar ze had er goed over nagedacht en ze wilde weg zijn uit het Westen voordat de gevechten zouden beginnen. 'Ik- het spijt me, maar ik moet dit doen Ella..'

'Het Oosten is ook erg mooi. Ik herinner me nog wel de bezoeken die we aan oom Alistair hebben gebracht. Het is er zo kalm en er is geweldige natuur.' Het was absoluut niet iets voor Estella, maar ze kon begrijpen dat als haar zuster precies het tegenovergestelde wilde van wat haar leven hier was, het Oosten de beste plek was. Sprakeloos keek ze Cecilia aan toen ze vertelde dat ze morgen al zouden vertrekken. Estella had het zich al voor gesteld dat haar zuster pas na de bevalling zou vertrekken. Dan konden ze samen genieten van de zwangerschap en van hun kindjes, dan kon ze Kay leren kennen- Ze klemde haar kaken op elkaar en wendde abrupt haar blik af. Ze had weg willen lopen. Helaas ging dat niet in haar staat. Die verdomde buik ook! 'Hoe denk je de stad uit te gaan terwijl Henry's leger alle poorten heeft bezet?' vroeg ze met trillende stem. In haar hoofd was er geen enkele reden te bedenken die dit goed kon praten.

'Ik weet zeker dat Henry ons vrije doorgang zal geven, zeker als hij weet dat ik zwanger ben.' zei ze en keek gepijnigd naar de reactie van Estella. Zelf voelde ze ook hoe de tranen in haar ogen stonden. 'Het spijt me...' fluisterde ze, terwijl ze de tranen van haar wangen af veegde. 'Hoe moet het als je niet wint?' Ze wilde dat risico niet nemen, daarbij was ze deze stad ook meer dan zat en verlangde ze naar haar leven wat ze zou hebben met Kay. 'Ik wil net zo gelukkig worden als jij en Mart, maar dat kan ik niet hier, niet onder deze omstandigheden.' zei ze, terwijl ze probeerde Estella's blik te vangen.

'Je denkt dat ik ga verliezen,' fluisterde Estella ongelovig. Er ging zoveel door haar hoofd dat Ella maar met moeite vast kon grijpen aan de dingen die er echt toe deden. 'Je vertrekt voor Henry's ogen.' Plots stond ze toch op en moest zich voorover gebogen vasthouden aan en stoel zodat ze haar balans niet verloor. Pas in een tweede stap stond ze echt rechtop en liep van de sofa vandaan. Dit was het ergste wat haar zuster haar aan had kunnen doen. Als ze het haar zuster niet gunde omdat dit het moment suprême voor haarzelf was, dan zou ze een egoïst zijn en stond ze het toe dan zou ze een idiote koningin zijn. Wie liet er voor het oog van de vijand haar vertrouwelingen ontsnappen. Was er een betere manier om te laten zien dat mensen het vertrouwen in je verloren waren? 'Ik- Henry-' Trillend liep ze naar het raam en staarde ze naar het uitzicht over honderden militairen.

'Nee dat zeg ik niet! Ik zeg alleen wat als-' Ze had een ongelofelijke fout gemaakt door hier te komen, door dit op te brengen. Ze had gewoon moeten vertrekken, ze had gewoon moeten gaan, net zoals Cordelia. Dan had ze al deze ellende niet gehad. Cecilia keek hoe Estella opstond en van haar wegliep. 'Ik verwacht niet dat je het begrijpt, Ella-' Ze kreeg inmiddels wel door dat haar zuster haar beslissing nooit zou begrijpen, maar dat veranderde haar plan niet. Ze deed dit niet om mensen dwars te liggen, of om anderen ongelukkig te maken. Ze deed het voor zichzelf, omdat zij dit wilde. 'Als je wint kan ik niet gaan- als je verliest kan ik ook niet gaan, ik-' Cecilia wist dat ze dit in geen enkele mogelijkheid goed kon praten, maar toch probeerde ze het.

Estella schudde haar hoofd. Ze kon zich niet veroorloven om in wat als te denken. Daar zou ze alleen maar van gaan wanhopen. 'Natuurlijk kan ik het niet begrijpen! En je zou helemaal niets van me moeten verwachten op dit punt!' Langzaam verhief ze haar stem en voelde ze het bloed naar haar hoofd stromen. 'Je kon gaan als ik won, waarom niet? En dan had ik je veiligheid kunnen verzekeren! Nu- Henry mag misschien goedgezind zijn, maar niet iedereen die aan zijn kant staat zal zo vriendelijk zijn als ze je vinden en weten wie je bent. Cecilia, het is óórlog!' Estella wreef verwoed door haar haar en bleef haar hoofd maar schudden. Ze kon het niet geloven. 'Het is niet eerlijk. Henry- Henry heeft iedereen achter zich staan. Zijn vrienden, zijn familie, Silas is zijn bondgenoot. Hoe ziet dat er uit denk je?'

Dit alles gaf Cecilia een dubbelgevoel. Ze stond hier te ruziën met haar zuster, die altijd haar beste vriendin was geweest omdat ze een keuze had gemaakt waar ze zelf gelukkig van zou worden, dat hoopte ze tenminste. 'Dat is ook waarom ik hier weg moet! Bij de goden Estella, ik doe eindelijk eens iets voor mezelf en- en wij staan hier enkel en alleen maar te ruziën! Niet alles draait om jou! Hoe jij je voelt en wat jij denkt en wilt!' riep ze verwoed. 'Heeft iemand mij ooit gevraagd hoe het voor mij voelde, of heeft iemand William ooit gevraagd hoe hij zich voelt?! Nee, het gaat altijd over Estella!' Gefrustreerd keek Cecilia haar aan en ze sloeg haar armen over elkaar heen. 'Ik heb deze keuze gemaakt voor mezelf en je kan me steunen of niet, maar ik ga.'

Woedend keek Estella naar haar zuster. 'Houd op! Waag het niet om te zeggen dat het slechts om mij gaat, waag het niet! Ik probeer mezelf verantwoordelijkheid te stellen voor de problemen van een heel land. Ik kan niet met mijn man en dochter samen zijn en ik kan niet voor dit kind zorgen, omdat ik een heel leger moet gaan afweren om de mensen hier in de stad veilig te houden! Durf jezelf niet belangrijker te maken dan alle mensen in dit paleis en in de stad! Maak van mij geen egoïst omdat ik er voor heb gekozen niet jou als mijn prioriteit te zien, maar een heel land!' Was zij de enige van haar broer en zusters die op het moment begreep dat hun keuzes in het leven invloed konden hebben op de hele bevolking? William had zich verdomme opgesloten en Cordelia en Cecilia knepen er nu beiden tussenuit. Was zij de enige met een verantwoordelijkheidsgevoel?

Cecilia keek haar zuster zwijgend aan bij haar woorden en verroerde zich niet. Haar lichaam voelde op één of andere vreemde manier rustig, alsof de woorden van Estella helemaal niets met haar deden. Misschien was het maar goed ook, want ze zou zichzelf nooit kunnen vergeven als ze alle woorden van Estella tot zich had genomen. 'Het ga je goed Estella.' zei ze stijfjes, wierp haar nog één laatste blik toe en draaide zich toen om, om naar de deur toe te benen. Ze had niets meer te zeggen en ze wilde al helemaal niets meer horen. Haar tassen waren als het goed is gepakt, dus ze zou vanavond nog naar Kay vertrekken en dit alles achter zich laten.

Met tranen in haar ogen en compleet uitgeput keek Estella haar zuster na. Ze liet zichzelf op de sofa neerzakken en wreef sussend over haar buik. Het kindje leek ernstig van slag en Elle begreep goed waarom. Het zou allemaal wel goed komen, vertelde ze haar kindje. Het zou zo voorbij zijn en dan bleek alles vast niet zo ernstig als het nu was. Mart zou er zijn en Celine en haar moeder. Ze had mensen van wie ze hield die haar níet in de steek zouden laten. Tenminste, nu het vertrek van Cecilia een feit was, twijfelde ze aan alles. Als haar zuster, haar beste vriendin, en zij zo konden scheiden, dan kon alles gebeuren.