De vertrekken van Estella

Estella was ontzettend blij de armen van haar echtgenoot te voelen. Het werd steeds moeilijker om op eigen houtje overeind te staan nu de moeheid en stress zich opstapelden en er een hoop emoties aan toe werden gevoegd. Ze legde haar voorhoofd tegen zijn schouder en sloeg haar armen om zijn middel. 'Dankje, Mart,' mompelde ze zacht waarna ze enkele minuten voorbij liet gaan door daar slechts met hem te staan. Het was goed hem en Celine en alles te hebben. Ze zette het echter ook allemaal op het spel. 'Mart, ik moet in het Westen blijven voor een tijd. Ik weet dat er taken op je wachten in het Noorden, maar- maar ik moet hier zijn.'

'Nee, natuurlijk, ik snap dat je tijd nodig hebt om dit alles te verwerken en dat je graag bij je familie bent.' In een situatie als deze zou hij ook graag bij zijn familie willen zijn en niet aan de andere kant van het land willen zitten. 'Ik kan hier vast ook nog een tijdje blijven als je me graag hier hebt. Mijn vader snapt het vast en zeker als we het uitleggen.' Daarnaast kon Mart ook veel van zijn werk hier doen als hij wilde, het duurde misschien allemaal iets langer, maar het was niet onmogelijk: of hij nou de brieven in het Noorden of het Westen schreef, dat maakte ook geen verschil. Daarnaast wilde hij graag bij zijn eigen gezin zijn.

Estella keek Mart aan en glimlachte triest. 'Ik-' Even twijfelde ze. Het zou zo makkelijk zijn om van het hele plan af te stappen. Om maar gewoon op te geven. Zou ze daar mensen blijer mee maken? Ze schudde de gedachte uit haar hoofd en legde voorzichtig een hand op de wang van haar echtgenoot. 'Dat is niet de enige reden dat ik wat langer wil blijven. Ik- Mijn moeder-' Nogmaals zuchtte ze. 'Laten we anders even in de zitkamer gaan zitten zodat we Celine niet wakker maken.' Ella nam Mart aan zijn hand mee naar de andere ruimte en ging daar op de sofa zitten. Ze wilde dit alles niet zomaar op hem laten storten. Ze had het geleidelijk willen doen, maar dat was nu erg moeilijk geworden. 'Mart, ik wil mijn vader opvolgen.'

Mart fronste zijn wenkbrauwen nieuwsgierig toen Ella hem vertelde dat rouwen niet de enigste reden was om hier te blijven. Hij zou niet weten wat ze verder hier wilde doen: ze hadden een aardig stabiel leven opgebouwd in het Noorden en hij was er vrijwel zeker van dat ze zich daar ook op haar plaats voelde. Nieuwsgierig liep hij met haar mee en nam tegenover haar plaats. Toen ze hem vertelde wat haar echte reden was om te blijven, was hij even stil. Het was wel het laatste wat hij had verwacht te horen. 'Waarom nu ineens?' vroeg hij voorzichtig, terwijl hij in zijn hoofd een mening probeerde te vormen over dit alles. Ze leek vrij zeker van haar zaak, dus waarom kwam ze er nu pas mee? Waarom had ze hem dit niet eerder verteld, wellicht had hij haar kunnen helpen.

Estella hield het gezicht van Mart nauw in de gaten om te zien hoe hij dacht over haar mededeling. Ze zag er eigenlijk vooral een hoop verwarring. 'Ik heb het plan nooit gehad. William is nou eenmaal altijd de erfgenaam geweest, maar moeder sprak me aan een tijdje geleden en vertelde me dat het al heel lang haar plan is mij als opvolger aan te wijzen. Het klonk niet meteen vreemd voor me en- en vader heeft zijn plan om Henry op de troon te zetten in werking gezet. Als William echt de koning niet wordt, waarom zou Henry dat dan moeten zijn? En-' Ella stopte zichzelf om Mart wat ruimte te geven dit te overdenken. Voorzichtig pakte ze zijn beide handen vast en kneep er zacht in. 'Ik heb er veel over na gedacht.'

Mart knikte kort bij haar woorden en ging alles in zijn hoofd nog eens goed na. Ergens frustreerde het hem dat dit het moment was dat hij het voor het eerste hoorde, maar aan de andere kant wat hij blij dat hij überhaupt van het plan af wist nu. 'Als je het echt zeker weet- als je zeker weet dat dit is wat je wilt dan... Dan sta ik achter je beslissing.' Het verbaasde hem niets dat David zijn zoon Henry op de troon wilde zien en in zijn achterhoofd realiseerde hij zich dat dit nog wel eens tot een nare zaak uit kon lopen: hij wist dat Henry veel aanhanger zou hebben, sowieso het Zuiden, maar Estella zou het Noorden achter zich hebben, daar zou hij persoonlijk voor zorgen. Mart was nooit een man van veel woorden geweest, dus boog hij naar haar toe en drukte hij zijn lippen kort op die van haar.

Estella voelde hoe de kus van Mart een hoop van de spanning die ze had opgebouwd weg nam. Natuurlijk deed zijn mening er heel erg toe. Ze kon dit niet doen zonder hem. Uberhaupt was zijn steun erg cruciaal in het grote geheel, maar vooral persoonlijk voor haar was het heel belangrijk. 'De veiligheid van ons gezin gaat natuurlijk voor alles. Ik zou niet weten wat ik zou doen zou er Celine iets overkomen en-' Plots lachte Ella en kuste ze Mart nogmaals. 'Er is nog iets anders dat me te binnen is geschoten om je te vertellen.' Ze veegde de spontaan op gekomen tranen van haar wangen en droogde haar handen aan haar donkere jurk. 'Sorry, sorry dat ik je nu mee neem in zo'n storm van zaken. Bij de Goden het komt nu pas echt binnen,' zei ze zacht terwijl ze tegen Mart leunde en diep adem haalde.

'Wat er ook gebeurd, ik zal er altijd voor zorgen dat jullie veilig zijn.' zei hij en wreef met zijn duim over haar hand heen. Mart raakte lichtelijk in de war van haar storm van emoties. 'Nog iets wat je me moet vertellen?' vroeg hij verbaast, maar glimlachte toch. Schijnbaar was het nieuws een stuk positiever: de tranen waren gestopt en waren ingewisseld voor haar prachtige glimlach. Het duurde vast nog even voor hij alles had verwerkt wat hij zojuist had gehoord, het was namelijk niet niks en daarbij had hij nog niet eens nagedacht over de moeilijkheden die het met zich mee zou brengen.

'Ik ben weer zwanger,' biechtte Estella zachtjes op. 'Het is nog in een vroeg stadium, dus de geneesheren waren niet honderd procent zeker, maar al hun onderzoeken hadden een positieve uitslag.' Ze glimlachte voorzichtig, van geluk, maar ook van droefheid. Het zou nu niet meer iets zijn wat ze met zijn tweetjes konden delen. Een heel land zou deel uit gaan maken van hun privé leven. Natuurlijk hoefde niet alles op straat te komen te liggen, maar het zou een geheel andere situatie worden. 'Het gaat vast geen probleem zijn zolang dit alles niet te lang duurt. En anders weet ik dat er vast velen zijn die hulp bieden als het even niet lukt.' Ze dacht aan Cecilia op wie ze zoals altijd kon vertrouwen, maar ook aan de steunende familie van Mart aan wie ze zo gehecht was geraakt.

Het duurde even voor de woorden tot Mart doordrongen, maar toen alles binnen kwam, veranderde zijn blik in een gigantische glimlach. 'Maar- maar dat is geweldig!' zei hij enthousiast, terwijl hij haar kuste en haar stevig omhelsde. 'Natuurlijk zijn er mensen die ons willen helpen. Je zusters, mijn ouders-' Hij was dolblij met dit nieuws, zelfs zo dat hij alles wat ervoor was gezegd eigenlijk compleet vergeten was. 'Celine wordt een grote zus.' lachte hij en kuste haar nogmaals. 'Ik weet zeker dat alles goed gaat komen, Ella.'

Estella zag tevreden die typische glimlach van Martin op zijn gezicht verschijnen. Ze kuste hem zacht terug en leunde zichtbaar opgelucht tegen hem aan. Ze had niet gedacht dat hij niet blij zou zijn met een tweede kindje op komst, maar ze had wel verwacht dat hij meteen haar plannen zou verwerpen nu ze zwanger was. 'Ze wordt een grote zus,' herhaalde ze glimlachend terwijl ze één van haar handen met die van Mart vervlocht. 'Dank de Goden voor je vertrouwen, Mart.' De laatste dagen hadden erg zwaar op Ella's schouders gelegen en zelfs het nieuws van een tweede kind had haar niet opgebeurd. Nu zag ze echter een paar lichtpuntjes in de toekomst. 'Mart, ik houd van je. Er gaat nog zo veel gebeuren, maar ik houd van je. Heel veel.' Ze veegde de laatste resten van haar tranen weg en legde toen glimlachend een hand op de wang van haar man.

'Natuurlijk, daar zijn we man en vrouw voor, toch?' Martin had altijd van zijn ouders geleerd dat vertrouwen een essentieel onderdeel was van een relatie, dus als Estella geloofde dat ze het zelf aan zou kunnen, zou Mart haar daarin vertrouwen. Met zijn duim veegde hij een traan van haar wang af en kuste haar zachtjes. 'En ik hou van jou, altijd. Wat er ook gebeurd, ik zal achter je staan.' Hij vertrouwde haar erop dat ze de goede keuzes zou maken en ook al zou het een moeilijke tijd worden, vooral een hele zware tijd, Mart zou altijd proberen om Estella bij te staan waar hij kon.

Ella knikte, maar ze wist heel goed dat het niet zo vanzelfsprekend was als dat. Haar ouders waren het ultieme voorbeeld. Ze vond het dan ook erg moeilijk om nu met haar moeder samen moeten te gaan werken, ook al wist ze heel goed dat ze het alleen maar goed voor had met haar dochter. De woorden van Martin brachten een gelukkige glimlach op haar lippen en zacht streelde ze haar haar vinger toppen over zijn kaak. 'Laten we maar gaan slapen. Ik denk dat we dat goed kunnen gebruiken voor de aankomende dagen en wie weet hoe vroeg Celine ons weer wakker zal maken.' Ze stond op en streek de kreukels uit haar jurk. Vanaf morgen zou ze rouw kleding moeten gaan dragen en dat lag haar zwaar. Daar kon ze echter niet te lang over na denken.

Mart knikte bij haar woorden en voelde nu pas hoe moe hij eigenlijk was. Het was een enerverende dag geweest en dat begon zijn lichaam nu te merken. Hij opende de deur richting de slaapvertrekken en glimlachte toen hij Celine vredig zag slapen in haar wiegje. Ze lag er zo zorgeloos bij dat hij er soms jaloers op was. Nadat hij zich had omgekleed in zijn slaap kleding, sloeg hij de dekens van het bed open en ging hij liggen. Estella had gelijk, het zouden lange dagen worden de aankomende paar dagen.

Estella nam haar tijd om haar jurk uit te trekken en alle gouden pinnen uit haar haren te trekken. Ze waste haar handen en gezicht en toen ze echt helemaal klaar was liep ze het vertrek in. Daar bleef ze enkele tellen bij het wiegje staan en nam de ademhaling van Celine in zich op. Ze was een prachtig kindje en ze geloofde goed dat ze nog mooier zou zijn als ze ouder werd. Hopelijk zou ze een jeugd hebben zoals Ella zelf, zorgeloos en veilig. Tenminste, zo had ze het altijd gezien. Ella boog nog voorover om een zachte kus op het voorhoofd van haar dochter te drukken en kroop toen snel bij haar man in bed. Ze ging dicht tegen Mart aan liggen en warmde haar voeten aan de zijnen. 'Slaap zacht,' fluisterde ze voor ze zelf al snel weg doezelde.

Nieuw

Estella liep onrustig door de vertrekken. Iedere keer dat ze ging zitten voelde ze dat het precies niet de goede positie was en het maakte niet uit waar, waarop of hoe ze plaats nam. Het frustreerde haar mateloos en dus bleef ze maar op de been. Mart had die ochtend Celine mee op een uitstapje door het paleis genomen, omdat Ella haar rust hard nodig had. De geneesheren bleven het maar benadrukken dat ze al veel en veel te veel stress had dan gezond was voor een zwangere vrouw. Estella noemde ze egoïsten, omdat ze dat nooit tegen een man konden zeggen. Wrijvend over haar buik liep ze van slaapkamer naar woonkamer en weer terug. Aan de ene kant kon ze niet wachten tot ze beviel van haar tweede kindje, aan de andere kant wist ze heel goed dat ze het met alle macht uit moest proberen te stellen. Ze kon niet op bed liggen tijdens de strijd, ze kon niet afgeleid raken.

Cecilia had haar vertrek gisteren aan haar moeder aangekondigd. Ze wilde daarna direct naar haar zuster gaan, maar het gesprek met haar moeder viel haar zwaarder dan ze had verwacht. Ze had de ontmoeting met haar zuster dan ook uitgesteld tot vandaag en met een tegenzin stond ze voor de deur. Tegen dit gesprek zag ze een stuk meer. Zuchtend klopte ze op de deur, die werd opengedaan door een bediende. 'Ik wil graag mijn zuster spreken, is ze er?' Ze hoopte dat Estella er was, anders wist ze niet of ze het kon opbrengen om nog een keer te komen. Nu had ze zich er op voorbereid, op het gesprek en op de mogelijke emoties.

Toen Estella hoorde dat er iemand aan de deur stond wilde ze in eerste instantie doorgeven dat ze die persoon maar weg moesten sturen. Ze moesten er maar begrip voor hebben dat ze niet altijd te woord kon staan. Dat het haar zuster was veranderde echter de zaak. Ella kwam zelf aan de deur en pakte haar zuster's handen vast. Een omhelzing ging op het moment moeilijk. 'Cecilia, bij de Goden wat ben ik blij je te zien. Waar was je de afgelopen dagen?' Ze nam haar zus de vertrekken mee in. Het was een opluchting haar hier te hebben. Ze kon haar zorgen nog altijd het beste bij Cecilia kwijt.

Toen haar zuster verscheen, ontstond er een kleine glimlach op Cecilia's gezicht. 'Ik ben overal en nergens geweest.' antwoordde ze op de vraag van haar zus en nam Estella in haar armen. 'Hoe gaat het met je?' Estella zag er moe uit, misschien zelfs wel uitgeput en dat baarde Cecilia zorgen. 'Gaat alles wel goed?' vroeg ze er nog achteraan en nam plaats op de sofa die in de kamer stond. Het liefst wilde ze alles er meteen uitgooien, maar dat kon ze niet maken. Echter, hoe langer ze het uitstelde, hoe moeilijker het zou worden.

Estella glimlachte en knikte zo overtuigend mogelijk. 'Het gaat prima.' Moeizaam nam ze naast haar zuster plaats. Ze streek wat strengen haar uit haar gezicht en hoopte er niet al te verwaarloosd uit te zien. Ze mocht dan graag haar zorgen uitspreken tegen haar zuster, ze wilde haar niet onnodig zorgen laten maken. 'En met jou? Je ziet er goed uit. Prachtig zoals altijd,' vleide ze haar zuster plagend, maar ook serieus. Ze wist heel goed dat ze er zelf niet uit zag als haarzelf en dat kwam niet alleen door de geboorte. Haar haar was onhandelbaar, haar huid zat onder de vlekken en haar nagels blaken steeds maar af. Gelukkig kon ze het nog verbergen onder prachtige gewaden in diep rode kleuren en bezet met goud. 'Cordelia is nog steeds niet terecht,' verzuchtte ze. 'Maar ik heb gehoord dat William haar nu ook aan het zoeken is.'

Cecilia glimlachte kort bij haar woorden. 'Het gaat goed.' zei ze uiteindelijk. Het was niet gelogen, het ging ook werkelijk goed met haar, maar nog steeds voelde het dubbel om het te zeggen. 'Ik weet het, ik heb geen idee waar ze naar toe is gegaan. Ik hoop alleen dat ze veilig is en dat er niets gebeurd is met haar..' Wie weet zat Cordelia wel gewoon ergens in de stad, maar ze kon net zo goed aan de andere kant van Tarth zitten, ze had werkelijk geen idee. Cecilia liet een korte stilte vallen en keek haar zus aan. 'Er zijn wat dingen die ik je wil vertellen Ella, en-' Ze staakte haar zin, zuchtte een keer diep uit en sprak weer verder. 'En ik hoop dat je mijn beslissingen kan begrijpen en waarderen.'

Estella knikte instemmend. Ze maakte zich zorgen om haar jongste zusje en hoopte dat ze niet in de handen van hun tegenstanders was gevallen. Ze was alleen niet bij Henry, daar was Ella zeker van. Hij zou iets gezegd hebben bij hun ontmoeting, hij zou iets hebben laten vallen, dat zou logisch zijn. Er was echter geen woord over vuil gemaakt, dus dat was positief had ze geredeneerd. De rest van de ontmoeting was echter niet zo positief. Geïnteresseerd keek Estella Cecilia aan. 'Natuurlijk, wat is het?' Ze streek over haar buik en voelde het onrustige kindje flink rond trappelen. Celine was een engeltjes geweest in vergelijking met dit kindje. Het was soms nogal een afleiding. 'Gaat dit over je vriend?' vroeg Estella met een glimlach. Cecilia had er wel eens wat over verteld, maar nooit veel. Toch wist ze dat er iets gaande was in het leven van haar zuster.

'Onder andere.' biechtte ze op en zuchtte. 'Maar eerst iets anders- iets leuks.' lachte ze. 'Celine gaat een nichtje of neefje krijgen.' Haar glimlach kon niet breder worden als dat het nu was. Het was nog vroeg in de zwangerschap en de geneesheren hadden gezegd dat ze nog even moest afwachten voordat ze het zou delen, omdat er nog veel mis kon gaan, maar Cecilia kon het niet laten. Daarbij wist ze niet wanneer ze haar zuster weer zou zien, dus misschien was dit wel haar enigste kans om het haar in persoon te vertellen. 'Het is allemaal nog heel pril, maar toch.' lachte ze en pakte beide handen van haar zus vast.

Verrast keek Estella haar zus aan en vouwde ze enthousiast haar handen samen. 'Cecilia, dat is geweldig. Zie je wel! Je straalt het uit, het staat je nu al prachtig. Gefeliciteerd,' lachte ze. Ze leunde naar haar zus en drukte een zoen op haar wang. 'Wat mooi,' verzuchtte ze en kneep stevig in haar handen. 'En hoe vind de vader het?' Ze vond het ontzettend jammer dat ze de man in Cecilia's leven nog nooit had ontmoet, maar ze begreep heel goed dat het twee verschillende werelden waren en dat hij er vast niet naar uit keek haar te zien zoals het andersom was. 'Wat fijn dat het nu is. Na mijn bevalling kan ik je met alles helpen. Dan is dit vast en zeker ook voorbij en dan ga ik je niet met rust laten!'

Cecilia moest lachen door haar enthousiasme en voelde alsof iemand haar stak omdat ze wist dat ze Estella's enthousiasme de kop in zou drukken met haar volgende mededeling. 'Kay en ik gaan naar het Oosten.' zei ze uiteindelijk en keek naar de grond. 'Ik kan dit niet meer, ik- ik wil mijn kinderen hier niet opvoeden. Ik heb iemand gevonden waarmee ik gelukkig ben en als ik hier blijf kan ik niet samen blijven met hem en-' Haar gedachten waren nog steeds een wirwar, ze wilde zoveel argumenten geven waarom dit de goede keuze is en tegelijkertijd wilde ze uitleggen wat ze voelde, waardoor ze niet uit haar woorden kwam. 'Ik wil gewoon een simpel leven, niet eentje waarbij ik moet voldoen aan de regels van anderen. Waarin iedereen iets anders van me verwacht-'