Vertrekken van de Rabbions

Willa had veel aan de steunende handen van Iwone en zat al snel terug op de stoel. Ze probeerde haar ademhaling onder controle te houden en had haar handen in haar jurk geklemd om ze niet te laten trillen. De woorden kwamen hard aan en met een trillende lip keek ze naar haar schoonmoeder. Ze wilde deze informatie helemaal niet met iemand anders dan haar moeder delen. Het was altijd hun geheim geweest en dat had het zoveel makkelijker gemaakt om het te vergeten. 'Ik- Ik was zwanger, nogal wat lentes geleden. In de tweede maan ging het fout.' Misschien had ze daarom de tekenen nu niet herkend, omdat het de vorige keer niet ging zoals het hoorde. 'Je kunt het Henry niet vertellen, alsjeblieft, vertel het hem niet,' smekend keek Willa haar aan.

Iwone keek haar geruststellend aan en knikte. 'Alles wat je nu vertelt, blijft tussen ons tweeën. Dat beloof ik, Willa. Familiebanden vallen hier helemaal buiten.' Ondanks dat ze het niet liet zien, was ze toch geschrokken door de openbaring van Willa. Na Agathe's miskraam was het nog goed gekomen, maar dat betekende natuurlijk niet dat dat bij Willa ook het geval zou zijn. Ze had veel vrouwen geholpen die miskraam na miskraam kregen. 'Laten we het anders gewoon afwachten, lijkt je dat wat? Dan gaan we nu geen conclusies trekken. Behalve...' Ze zuchtte en pakte opnieuw Willa's hand vast. 'Stel dat je zwanger bent... wil je de baby dan houden?'

Willa knikte berust toen Iwone beloofde dat Henry hier niets van zou weten. Ooit zou ze het hem moeten vertellen, of misschien wel helemaal niet, daar was ze nog niet aan uit. 'Ja, denk je- denk je dat er een grote kans is dat het weer fout gaat?' Ze wilde niet terug denken aan die maand waarin ze een mogelijke toekomst had verloren toen de man opstapte toen het kind haar lichaam verliet. Bij de volgende vraag kneep ze in Iwone's hand en wreef ze met haar vrije hand langs haar gezicht. De tranen waren plots gekomen en met natte wangen knikte ze. 'Ja, het is Henry's baby, ik zou daar nooit afstand van kunnen doen. Ik houd van hem en ik zou nooit-' Huilend boog ze naar Iwone en verborg ze haar gezicht tegen haar schoonmoeders schouder.

Iwone haalde in een eerlijk gebaar haar schouders op. 'Ik weet het niet, Willa. Bij jouw moeder is het goed gegaan en dat geeft jou ook een grote kans op een succesvolle zwangerschap, maar in het leven weet je nooit iets zeker. Ik heb vier kinderen gekregen, maar na Evan heb ik ook een keer een miskraam gehad. En ondanks dat ik dacht dat dat het einde was - want ik voelde me zo ziek en beroerd -, kreeg ik nog twee dochters.' Ze kneep zachtjes terug in Willa's hand en streek met haar vrije hand over haar schoondochters wangen, om zo de tranen op te vangen. Het deed haar veel om Willa zo te zien en ze liet haar dus kalm uit huilen. 'Als je voor jullie kind gaat, dan zal je Henry toch ooit de waarheid moeten vertellen. En leer alsjeblieft van mijn fouten dat je het hem op tijd vertelt.'

Willa nam de woorden in zich op. Het was niet gedoemd te falen en dat maakte haar zorgen al een stuk minder groot. 'Ik kan het hem nu nog niet vertellen, het is nog zo vroeg.' Ze zou het advies van Iwone ter harte nemen en af wachten. Als het niet goed afliep, dan zou het nooit een probleem worden voor Henry. Dan kon ze het alleen afhandelen, maar als het echt door ging, dan moest ze het wel met hem delen. Maar wat zou dat betekenen? Ze had nog altijd problemen met het idee dat ze een man zou trouwen wie zijn recht op het land wilde opeisen. Nu zou ze haar kind ook aan zo een leven verbinden. 'Het spijt me dat ik je hier mee op zadel, maar nu moeder niet hier is wist ik niet naar wie ik toe moest gaan.' Misschien had ze wel geweten wat er echt aan de hand was en had ze daarom iemand benadert die nog wel het dichtste bij haar moeder in de buurt kwam.

Iwone glimlachte naar Willa en legde een hand op haar wang. 'Ik ben heel erg blij dat je mij genoeg vertrouwt om zoiets groots te vertellen, Willa. Je mag altijd naar mij toe komen met problemen, dat vind ik echt niet erg.' Ze wreef over Willa's arm en stond vervolgens op, om twee glazen met sap in te schenken. Ze wilde niet dat Willa wijn zou drinken tijdens haar mogelijke zwangerschap. Nog steeds was ze erg enthousiast over de relatie tussen Willa en Henry en stiekem hoopte ze dat schoondochter haar zoon van zijn gevaarlijke plannen af kon laten zien. Henry had haar er nooit iets over verteld, maar ze had zo haar verdenkingen. En dan ook nog eens de woorden van Adelaide... 'Morgenavond gaan we met de hele familie dineren op het strand. Heb je zin om ook te komen?' vroeg Iwone hartelijk.

Willa nam de woorden, de steun en het sap allen dankbaar aan van Iwone. Het liet haar haar moeder zeer missen nu ze zo getroost werd door Iwone, maar het voelde ook als een opluchting te weten dat haar schoonmoeder zo open voor haar stond. Ze dronk van het sap en vond zo weer wat rust. Met de mouw van haar jurk veegde ze haar tranen weg en keek vervolgens verrast op. 'Oh, dat zou heel fijn zijn. Is het geen probleem, toch? Ik ben niet echt familie,' stelde ze aarzelend. Willa nam dit aanbod maar al te graag aan. Het klonk beerlijk en voelde vertrouwd. Ze miste haar familie en kon goed een alternatief gebruiken.