De Vertrekken van Adelaide en David

-

Adelaide

Adelaide stond tegen de balustrade van het balkon en keek over stad en zee. Het was erg winderig die dag waardoor de verschrikkelijk vislucht uit de haven zo naar het kasteel dreef. Ze had nooit iets met het Noorden gehad. Ze verkoos zelfs het Zuiden boven dit zoute en ziltige deel van Tarth. Haar huid werd er droog van en haar humeur werd niet veel beter. Moeizaam wreef ze over haar stijve nek en ging vervolgens naar binnen om de lucht te ontsnappen. Na de deuren gesloten te hebben ging ze op een van de stoelen in de ontvangstruimte zitten. Het was de enige ruimte in de vertrekken die Adelaide en David deelden. Daarom zat ze er nu al een tijdje in de hoop dat ze haar echtgenoot zou kunnen onderscheppen.

David 

Zelfs als David niet in het Westen was, had hij het druk. Niet lang voordat ze vertrokken waren naar het Noorden, had Anthony zijn ontslag aangekondigd. Hij zou blijven tot na de grote bruiloft van Jill en William. David was er niet erg over te spreken, maar hij kon zijn adviseur geen ongelijk geven en had zijn ontslag dan ook keurig ondertekend. Hij was net terugkomen uit een overleg en was weer terug op weg naar zijn eigen vertrekken. Met enige verbazing trof hij Adelaide in het gezamenlijke deel van hun vertrekken. Het was een plek waar ze niet veel tijd samen doorbrachten. 'Hé.' mompelde hij kort, terwijl hij linea recta naar de wijnkast liep en een mok voor zichzelf inschonk.

Adelaide

Adelaide las kort door toen David binnen kwam, maar sloot haar boek toen hij op de wijnkast af ging. 'Zou je voor mij ook een glas in willen schenken?' vroeg ze hem terwijl ze het boek aan de kant legde en hem kort bekeek. Ze had altijd het idee gehad dat David zichzelf maar druk bezig hield om minder confrontaties met haar of met anderen te hebben. Als hij ooit nou in had gestemd om haar meer zeggenschap te geven, dan had hij het nu ook niet meer zo druk gehad. 'Heb je tijd om te praten?' vroeg Adelaide hem op een toon die zei dat het haar eigenlijk niet kon schelen of hij iets te doen had of niet. Hij moest maar tijd maken.

Nadat David ook een glas voor haar had ingeschonken, zette bij beide glazen op de bijzettafel en nam zelf plaats in een fauteuil die schuin tegenover die van Adelaide stond. 'Ik heb de tijd.' Het liefste zou hij iets voor zichzelf doen, maar hij was een volwassen man en zag ook in dat hij - of hij het nou wilde of niet - dingen moest bespreken met zijn vrouw. Zeker nu de twee bruiloften van zijn kinderen eraan zaten te komen. 'Waar wilde je het over hebben?' vroeg hij, toch enigszins nieuwsgierig naar wat Adelaide hem te melden had.

Adelaide

'Over huwelijken, uiteraard.' Adelaide boog voorover om haar wijn erbij te pakken en er zo nu en dan aan te nippen. Dat was één van de weinige dingen waar David en zij het over eens waren; ze konden beide goede wijn waarderen en wonder boven wonder hadden ze dezelfde smaak in wijnen. 'Ik wilde graag nog iets met Estella doen voor we terug naar Evenfall gaan. En ik vroeg me af of je na hebt gedacht over een geschenk dat we haar kunnen geven als een aandenken aan haar thuis.' Ze sloeg haar benen over elkaar en streek langs de rode stof van haar jurk. 'Bovendien moeten we een datum plannen voor William's bruiloft zodat ze dat nog persoonlijk met de Rabbions kunnen overleggen.' Ze keek haar man aan en glimlachte voorzichtig. Ze had het er moeilijk mee om haar kinderen uit te huwelijken, moeilijker dan ze had verwacht.

Hoe kon het ook anders? Heel het land stond in het teken van de huwelijken en zijn familie natuurlijk in het bijzonder. 'Ik weet zeker dat Estella het erg fijn zal vinden als we nog eens iets met het hele gezin zouden gaan doen.' Hij wilde iedereen tevreden houden met het uitstapje, al vond hij het belangrijker dat Estella het naar haar zin zou hebben. 'Ik zal aan Thomas en Gytha vragen of zij nog leuke uitstapjes weten en anders kunnen we het altijd dichtbij het paleis houden.' David draaide de wijn in zijn mok rond en nam er een slok van. 'Ik heb nog geen tijd gehad om na te denken over een geschenk, als jij nog ideeën hebt hoor ik het graag.' Adelaide was altijd closer geweest met Estella, wellicht had zij betere ideeën over wat zijn oudste dochter zou willen hebben. 'En een datum, ja daar heb ik vanochtend nog met Edmund over gehad. We zaten er beiden aan te denken om het in de zomer te doen, als het weer goed is. Ik wil niet dat de bruiloft wegspoelt, zoals het toernooi.' merkte hij zuur op. Het had een groots spektakel moeten worden, maar het was geëindigd in een blubber bad.

'We kunnen ze straks vragen of ze zelf in iets specifieks zin hebben. Ik heb ze uitgenodigd om hier te dineren. Hopelijk vind je dat geen probleem.' Adelaide had niet de moeite genomen om David in te lichten. Als hij echt geen tijd had, dan at ze wel alleen met haar kinderen. Misschien zou dat sfeer wel bevorderen ook. Ze had het vervelendste onderwerp namelijk nog niet aangesneden. 'Er is op het moment een houtsnijder aan het werk voor Gytha en ik heb gehoord dat hij erg kundig is in het maken van miniatuur portretten.' Het leek haar ideaal om Estella iets te geven wat ze bij zich kon dragen. De gezichten van haar ouders en broer en zus aan een armband was tot nu toe het beste idee waar ze op gekomen was. 'De zomer lijkt me een prima idee. Evenfal is vreselijk in de winter en herfst, dus laten we dat vooral vermijden.' Ze konden niet van de gasten verwachten dat ze door de modder en de sneeuw naar de hoofdstad kwamen. 'Het zal goed zijn voor William om een vrouw te hebben.'

'Ik heb de avond vrijaf genomen.' mompelde hij als antwoord op haar mededeling dat hun kinderen vanavond mee zouden eten. David knikte hij haar woorden. 'Dat is wellicht een goed idee. Het hoeft niet iets groots te zijn, als het maar iets is waarmee ze ons kan herinneren.' stelde hij en zette zijn wijn aan de kant. 'Het is zeker goed voor William. Het zal hem leren om verantwoordelijk te zijn en dat hij niet zomaar alles kan doen en laten wat hij wil.' Bij een huwelijk hoorde verplichtingen en het zou William goed doen om die eens mee te maken. In het kasteel waren er natuurlijk ook verplichtingen, maar omdat hij de kroonprins was, kwam hij er altijd vrij gemakkelijk onderuit. Behalve bij David dan. Hij wilde zijn zoon goed opgevoeden. 'Had ik al verteld dat Anthony zijn baan op heeft gezegd? Hij vertrekt na de bruiloft van William en Jill naar het Zuiden.'

Adelaide glimlachte tevreden. Morgen zou ze langs gaan bij de houtsnijder en hem vragen de portretten te maken. Ze knikte instemmend bij zijn woorden over William. Over hun zoon zaten ze over het algemeen op één lijn. 'Anthony stopt er mee?' Ze was verrast dit te horen. Ze mocht de adviseur erg graag en maakte zo nu en dan wel eens een praatje met hem. 'Dat wordt een hele klus om een vervanger te zoeken.' Adelaide zou er voor zorgen dat ze jnspraak had in wie de opvolger werd. Makkelijk manipuleerbaar zou op de voorwaarden lijst komen te staan. 'Ik wilde je trouwens nog wat voorstellen, voor een nieuw huwelijk, nog niet voor Cecilia en Cordelia, maar voor Henry.' Ze gooide het er maar in en wachtte kort op David's reactie, maar ging verder voor hij een reactie kon geven. 'Karina Renoir zou een goede partner voor hem zijn. Ze is erfgenaam van een stuk land in het Westen en komt graag hier aan het hof.'

David knikte bij haar woorden. Het zou inderdaad moeilijk zijn om een vervanger te vinden, maar gelukkig had Anthony voorgesteld om zelf met een goede vervanger te komen. David vertrouwde het oordeel van zijn goede vriend. 'Anthony had zelf al wat mensen in gedachten om hem op te volgen. Ik vertrouw hem op zijn keuzes.' Toen Adelaide over Henry begon, verslikte David zich bijna in zijn wijn. 'Henry? De laatste keer dat we het over Henry hadden, liep het gesprek niet erg goed af. En nu wil je hem ineens gaan uithuwelijken aan één of andere meid van adel?' Hij wist niet wat Adelaide's plannen waren en waarom ze zich erin had verdiept, maar veel vertrouwen had hij er niet in. 'Het spijt me dat ik dit zeg Adelaide, maar jij hebt niets met de zaken van Henry te maken. Daar beslissen Iwone en ik wel over. Maak jij je maar druk om Cecilia en Cordelia.' De relatie tussen Henry en Adelaide was nooit al te best geweest, zeker niet toen ze erachter was gekomen dat Henry zijn zoon was.

Adelaide vetrouwde er eveneens op dat Anthony een goede opvolger aan zou dragen dus wachtte ze dat maar af tot ze zich er in ging mengen. Met een frons keek ze David aan toen hij beaamde dat het niet haar zaken waren. 'Het is mijn zaak geworsen sinds je het jarenlang voor je hebt gehouden dat er een man is die zogenaamd voor al mijn kinderen gaat. En als het mijn kinderen aan gaat dan is het zeker iets waar ik me druk over mag maken, David.' Ze hield haar stem rustig en kalm, maar dat was voor Adelaide juist het teken dat ze niet kalm was. David zou zijn best moeten doen als hij dit niet weer tot een ruzie uit wilde laten lopen.

Geïrriteerd stond David op van de stoel en liep hij naar de andere kant van de kamer, om daar voor de ramen te gaan staan. De zee had op één of andere manier altijd een kalmerend effect op hem. De ritmische bewegingen van de golven en het geruis van het water. 'Ik heb nooit gezegd dat Henry voor onze kinderen gaat! Dat is iets wat je jezelf hebt aangepraat!' riep hij verwoed - en ook een beetje hopeloos - uit. Hij snapte dat hij een fout had gemaakt door het niet te vertellen aan Adelaide, maar ze maakte het zichzelf zoveel moeilijker. 'Ik weet verdomme alweer waar dit op uit gaat draaien. Jij ziet Henry als een bedreiging, dus hoop je maar uithuwelijk aan één of andere meid, zodat hij vrijwel niets meer betekend voor ons in de adel. Ik ken je kunstjes inmiddels wel Adelaide en ik begin ze een beetje beu te worden. Dus voor de laatste keer, Henry is jou zorg niet. Hij is mijn zorg en die van Iwone en Edmund. Als Iwone wil dat ik me ga bemoeien met de toekomst van Henry, hoor ik dat vanzelf wel.'

'Wat ik mezelf aan praat?' herhaalde Adelaide met een schampere lach. 'Waar is het bewijs dat het niet zo is? Je houdt jezelf in het midden. Je spreekt je nooit uit over het feit dat de hele adel Henry naar zijn aparte tafel stuurt, je hebt je nooit publiekelijk uitgesproken over zijn positie.' Geagiteerd draaide ze de ring om haar vinger in het rond en pufte ze ontzet. 'Ik kan er niet tegen dat je geen beslissing maakt. Ik weet niet wat ik moet verwachten als hij plots de troon op gaat eisen. David, als je jouw echtelijke kinderen op de troon wil zien, dan zul je je daar over uit moeten spreken. Wat ik beu ben, is dat je je er niet in mengt. Zeker nu hij- Zeker nu hij met een Halley in de weer is. Ik ben het er niet mee eens en dat zou jij ook niet moeten zijn. Wie wil je eigenlijk op de troon zien?' Ze was opgestaan en naar David om gedraaid zodat ze hem aan kon kijken terwijl ze sprak. Ze haatte het als mensen haar blik ontweken, als ze zich af wendden.

David rolde met zijn ogen bij haar woorden. 'Ik wil William op de troon zien, dat weet je best. William is mijn zoon, hij is een officiële Halley. Klaar. Ben je nu tevreden?!' riep hij gefrustreerd en keek haar aan. 'Ik heb me inderdaad nooit publiekelijk uitgesproken over zijn positie. Hij heeft een goed leven, hij woont in het Zuiden bij Iwone en Edmund. Heb ik ooit een reden gehad om het er nog eens in te wrijven dat hij geen koning wordt? Heeft hij ooit iets gedaan waardoor jij je bedreigd voelt? Ik geloof het niet. Daarbij heb ik Iwone bij zijn geboorte al meer dan duidelijk gemaakt dat Henry nooit op de troon zal komen, Adelaide. Ik weet dat je me niet vertrouwd en ik weet dat ons huwelijk niet perfect is, maar ik hou van mijn kinderen. Stuk voor stuk, ja ook van Henry, maar dat betekend niet dat ik William niet gun wat van hem is.' Zuchtend liep hij terug naar de fauteuil waar hij eerder in had gezeten. 'En wat dan nog? Willa heeft geen ambitie om zich te mengen in het adellijke leven. Henry is een volwassen man, hij kan prima voor zichzelf kiezen.'

Adelaide volgde hem met haar ogen en overwoog ieder woord dat hij sprak. Ze vond het inderdaad heel moeilijk om David te vertrouwen. Ze had de loyaliteit van Iwone gehoord en ze had geen idee of het wederzijds was. Het beangstigde haar nog steeds dat ze David niet altijd kon lezen. Ze deed vaak alsof ze geheel capabel was om haar echtgenoot in te schatten, maar haar ambities verblindden haar soms. Het kon haar zelfs paranoïde maken. Ze zuchtte eveneens toen hij ging zitten en sloot haar ogen kort voor ze David weer aan keek en aan sprak. 'Oké, het spijt me.' Adelaide wist heel goed dat ze beiden veel om hun kinderen gaven, daar waren ze het over eens en dat moest ze zich vaak herinneren om niet compleet uit te vallen tegen David. Ze streek een krul terug op haar plek en ging eveneens terug zitten. 'Alsnog is er een probleem als jij sterft, áls er een onstabiel moment in Tarth ontstaat. Je wilt me waarschijnlijk niet geloven als ik je vertel dat je Henry tevreden moet houden of hij grijpt naar meer.' Dat was nu eenmaal hoe het ging in de politiek. Degene die niet genoeg hadden, gingen voor alles en meer.

David keek op toen ze haar excuses aanbood en knikte kort. 'Hoe wil je dat ik heb tevreden hou? Waar zal hij tevreden mee zijn? Willa zal er nooit voor kiezen om in Evenfall te komen wonen. Als ik Henry een plek aanbied op het hof of in het leger, zal hij Willa achter moeten laten. Dat zie ik al niet gebeuren. Volgens mij heeft hij het prima naar zijn zin waar hij nu zit. Als hij iets van me wilt laat hij het vast en zeker weten.' Wat er na zijn dood gebeurde wist hij natuurlijk niet en als het eenmaal zover was, kon hij er ook niets meer aan veranderen. Hij wilde William niet met al te veel problemen opzadelen na zijn dood, dus hoopte hij dat Tarth stabiel zou blijven. 'Als jij suggesties hebt, hoor ik het wel, maar tot die tijd denk ik dat ik me beter niet al te veel met het leven van Henry moet bemoeien.' zei hij tenslotte. 'Hoe laat komen de kinderen?'

Cordelia probeerde haar haren wat te fatsoeneren voordat ze de vertrekken van haar ouders zou betreden, maar ze wist dat ze het zonder spiegel enkel erger zou maken en ging dus maar gewoon naar binnen toe. 'De kinderen komen nu, pap!' giechelde Cordelia, waarna ze al snel naar haar vader toe liep en hem een stevige knuffel gaf. Ze was altijd al een vaderskindje geweest, ondanks dat ze ook erg van haar moeder hield. Ze gaf haar vader een kus en drukte vervolgens ook haar lippen op haar moeders wang. Ondertussen zag ze in de spiegel dat ze paar vieze vegen aarde op haar wangen had, maar ze haalde enkel haar schouders op en keek om haar heen. 'Waar zijn de anderen?'

Adelaide hoorde de woorden van David enigszins sceptisch aan. Ze geloofde dat David er van overtuigd was dat het zo in elkaar zat, maar ze was er niet geheel zeker van of Henry en Willa er hetzelfde over dachten. Tenminste, ze zag de dochter van Agathe niet echt haar simpele leventje achter laten, maar wie weet wat er kon gebeuren. 'Prima,' zei ze kort en wilde vervolgens zeggen dat hun dochters en zoon ieder moment konden arriveren toen Cordelia binnen stapte. Adelaide glimlachte naar haar dochter, maar trok haar met een frons naar zich toe toen ze haar smerige gezicht zag. 'Lieverd, wat heb je nu weer gedaan?' verzuchtte ze terwijl ze een zakdoek nat maakte en haar best deed haar dochter's gezicht schoon te krijgen.

David had gehoopt dat hij nog even de tijd had gehad om een frisse neus te halen op het balkon, maar Cordelia kwam het vertrek al binnen. Met een brede glimlach omhelsde hij haar. Hij snapte niet dat Adelaide altijd zo moeilijk deed over dat Cordelia zich wat vrijer gedroeg dan haar zusters. Ze was gewoon wat nieuwsgieriger, ze was liever buiten en volgens David was daar niets mis mee. 'Ben je naar de tuinen geweest, Lia?' vroeg hij nieuwsgierig en glimlachte naar haar. Hij had altijd een betere band gehad met zijn jongste dochter, dan met de andere twee. Wellicht omdat ze meer op hem leek dan Estella en Cecilia, hij kon dan ook altijd meer van haar verdragen.

Cecilia werd al snel het vertrek van haar ouders binnengelaten en kwam tot de conclusie dat ze niet de eerste was. Cordelia was er ook al en zo te zien was haar moeder weer eens niet blij met het voortkomen van haar jongste dochter. Cecilia had al besloten om daar verder geen aandacht aan te besteden: Cordelia kreeg het altijd voor elkaar om smerig aan de eettafel te verschijnen. 'Vader, moeder.' Vanuit haar ooghoeken zag ze dat de eettafel al gedekt was. Het was een tijd geleden dat ze als gezin hadden gedineerd en ergens keek Cecilia er wel naar uit, hoewel ze ook wist dat het uit kon lopen in gigantische ruzie tussen haar ouders. Ze hoopte echter dat ze dat vandaag niet zouden doen: Estella zou hier achterblijven als zij terug zouden gaan naar het Westen en ze wilde niet dat - wellicht hun laatste diner als gezin - verpest zou worden door de vete tussen hun ouders.

Cordelia ging met een zucht naast haar moeder zitten en liet gewillig toe dat ze haar gezicht schoon maakte. Ze wou namelijk niet dat William er vervelende opmerkingen over zou gaan maken. Met een stralende glimlach keek ze naar haar vader en knikte ze. 'Er was weer eens niemand om mee te spelen, maar dat maakte niet uit, want ik vermaak mezelf ook wel. Ik ben al wel de hele dag aan het niezen!' lachte ze. Zij en David waren allebei allergisch voor bloemen en als ze eens wat samen deden, dan gingen ze zeker niet naar de tuinen toe. Cordelia glimlachte toen Cecilia binnen kwam en keek vervolgens ongeduldig naar de deur. 'Kunnen we niet alvast gaan eten? Ik bulk van de honger!' Ze had die uitspraak van één van de bedienden gehoord en ze vond het zo leuk, dat ze had besloten om het zelf ook te zeggen.

'Cordelia, lieverd, zit voor een paar tellen stil en wees eens geduldig. Je broer en zus zullen er zo zijn en dan kunnen we aan het eten beginnen.' Adelaide poetste de laatste veeg weg, maar voor ze haar jongste dochter liet gaan probeerde ze tevergeefs enkele uitstekende plukken haar terug op hun plek te stoppen. Ze keek haar echtgenoot ongelovig aan toen hij vroeg of ze naar buiten was geweest. Ze vond het verschrikkelijk dat David haar aanspoorde om zo uitbundig en kinderlijk te zijn. Cordelia mocht een voorbeeld nemen aan haar oudere zusters. Ze waren voortreffelijke jonge vrouwen geworden. Adelaide glimlachte naar Cecilia toen ze haar andere dochter had laten gaan. 'Je ziet er prachtig uit, Cecilia. Die kleur doet je huid stralen.'

'Pas maar op hoor, Cordelia. Als je te veel eet wordt je misschien dik en lelijk en welke dienstbode gaat dan nog met je het bos in.' Grijnzend stapte William het vertrek in en na zijn moeder een kus op haar wang te hebben gegeven plofte hij op één van de sofa's. Hij was verbaasd dat hij niet de laatste was om aan te komen in het vertrek. Hij was niet erg van de stiptheid als hij afspraken maakte met zijn familie. Van zijn vader had hij vaak genoeg gehoord dat het iets was dat iedere koning niet met een korreltje zout moest nemen, maar hij was nog geen koning, dus William maakte zich geen zorgen. Hij glimlachte naar zijn vader en gaf hem een rol papier. 'Ik kwam Anthony tegen en hij heeft me een lijst mee gegeven met namen, mogelijke opvolgers of zoiets. Toen bedacht ik me dat het alleen maar logisch is als ik mee help met het maken van een keuze. Ik zit straks opgezadeld met die adviseur als ik de kroon over neem.' Het was eerlijk gezegd een suggestie van Anthony geweest, maar William presenteerde het liever alsof hij zelf op het idee was gekomen.

David glimlachte naar zijn dochter. 'Waarom vraag je niet aan Lucas of hij voor zijn vertrek nog eens met je naar de bossen wil gaan? Ik weet zeker dat hij dat wel zou willen, dan neem je twee paarden mee. Dat deed ik vroeger toen ik jong was altijd met Thomas Storm en Gregoire.' Hij vond het niet erg dat zijn dochter een wilde bras was en eigelijk vond hij het wel vermakelijk om te zien hoe Adelaide zich eraan ergerde. Toen zijn zoon binnenkwam, pakte hij de rol perkament over en bekeek de namen nauwkeurig. Er stonden wat namen tussen die hij kende, anderen had hij nog nooit voorbij zien komen. 'Denk je dat mijn vader mij zou laten kiezen als Anthony in zijn tijd op was gestapt? Ik dacht het niet jongen, als jij koning wordt, mag je je eigenlijk adviseurs kiezen. Natuurlijk kan je me helpen, maar ik maak de beslissing jongen.' Hij hield van zijn zoon en uiteindelijk zou William klaar zijn voor het koningsschap, maar David wilde zijn laatste jaren als koning niet doorbrengen met één of andere adviseur die William had uitgekozen.