De Vertrekken van Adelaide en David

Cecilia glimlachte bij het compliment van haar moeder en nam plaats in één van de stoelen. 'Heeft iemand een idee waar Estella blijft?' Normaal was Estella niet het type om te laat te komen voor dit soort gelegenheden. Cecilia miste nu al de aanwezigheid van haar oudere zus. Het grootste deel van de tijd waren ze altijd samen geweest en als er iets gebeurde had ze altijd iemand om op terug te vallen. Als ze weer naar het Westen zouden gaan, zou ze haar oudere zuster en beste vriendin ineens moeten missen. Gelukkig had ze Cordelia nog. Ondanks dat ze een aantal jaren jonger was en qua karakter meer weg had van hun vader, kon ze nog altijd goed opschieten met haar zusje.

'Net zo lelijk als dat jij bent? Dan mag ik wel heel veel gaan eten,' wierp ze met samengeknepen ogen terug. 'Jij-' Ze snoerde zichzelf al snel de mond en keek met over elkaar geslagen armen naar het balkon, waar de zee te zien was. Haar moeder vond het nooit goed als ze schold, haar vader trouwens ook niet. Het was iets dat enkel bedienden en het volk deden. Haar gezicht lichtte op bij het voorstel en knikkend stond ze op. 'Dat ga ik hem morgen meteen vragen!' Ze ging naast Cecilia zitten en keek ongeduldig naar de deur. 'Zouden jullie ook op mij gewacht hebben?' vroeg ze uiteindelijk bijdehand. 'Jullie dérde dochter?'

William lachte schamper om de opmerking van zijn zusje. 'Nou, de enige jongen die je aardig vindt vlucht er ook vandoor op zijn schip, dus ik denk toch echt dat ik de knappere van ons twee ben aangezien ik verloofd ben.' Hij sloeg triomfantelijk zijn armen over elkaar en zag vervolgens de blik van zijn moeder. Hij liet zijn armen met een zucht naast zijn lichaam glijden en mompelde een verontschuldiging naar Cordelia. Vervolgens keek hij gefrustreerd naar zijn vader. 'Grootvader liet je nooit iets doen. Ik dacht dat je wel aardiger voor mij zou zijn.' Hij rolde met zijn ogen toen Lia om aandacht vroeg en zakte onderuit in de sofa. Eerlijk gezegd zag hij erg op tegen dit diner. Hij besteedde zijn tijd liever aan zijn trainingen of hij ging liever bij Jillian langs. Hij wilde tijd met haar spenderen zodat ze absoluut niet van gedachte zou veranderen.

David keek van zijn zoon naar zijn dochter en rolde met zijn ogen. 'Cordelia en William, ik dacht dat jullie inmiddels volwassen waren.' verzuchtte hij en richtte zich weer op zijn zoon. 'Het feit dat je je al zo naar je zuster toe gedraagt is voor mij al een goede reden om je niet nog meer verantwoordelijkheden te geven. Ik moest het echt niet in mijn hoofd halen om me zo te gedragen op mijn leeftijd voor mijn ouders.' Af en toe wilde hij William een draai om zijn oren verkopen, maar hij probeerde zich bij dit soort gelegenheden altijd in te houden. 'Natuurlijk zouden we ook op jou wachten, ik weet niet waar je het vandaan haalt dat we dat niet zouden doen.' Blijkbaar hadden zijn kinderen niet echt zin in een gezellige avond met het gezin, of anders lieten ze het niet blijken.

Adelaide wreef vermoeid over haar voorhoofd terwijl de twee jongste tegen elkaar kibbelden. Ze liet David de twee maar een standje geven, zodat ze zich er niet in hoefde te mengen. Ze hield echt van haar kinderen, maar soms was het moeilijk die liefde in te beelden als ze zich zo misdroegen. 'Laten we anders vast aan tafel gaan zitten. Estella had wel op tijd mogen zijn, maar ze zal vast zo arriveren.' Ze stond op en ging aan het ene eind van de tafel zitten. 'Cordelia, ben je niet langs Zyanya geweest deze week? Vertel er eens over.' Ze wilde maar al te graag dat er een onderwerp bereikt werd waar iedereen het met elkaar over eens kon zijn. Dit was geen avond waarop ze nog meer discussie aan kon. Het hoorde misschien zo er aan toe te gaan in gezinnen, maar voor Adelaide was het allemaal nieuw. Zo was het nooit gegaan tussen haar en haar twee broers. Hoewel ze flink wat ruzie kon maken met Alistair. Arutha en zij gingen echter altijd door één deur.

Cordelia balde haar kleine vuisten woedend en was net van plan om een opmerking terug te kaatsen naar haar broer, toen haar vader tussenbeiden kwam. Beschaamd liet ze haar hoofd hangen en liep ze zo naar de tafel toe, waar ze zo ver mogelijk van William af ging zitten. Natuurlijk nam ze wel plaats naast haar vader. Ze had willen reageren op zijn woorden, maar ze wist dat ze het toch erger zou maken. Dus reageerde ze op haar moeder: 'Ja, ik ben langs geweest! Ze was erg aardig, maar ook een beetje raar. Ik ga haar helpen met onze taal, en dan gaat zij mij leren b-' Ze slikte haar woorden in en glimlachte breed om haar fout te maskeren. 'Dan leert zij mij haar eigen taal. U zegt toch altijd dat ik ergens interesse in moet tonen, moeder?'

Cecilia had het gekibbel tussen William en Cordelia aangehoord, maar zei er verder niets over. Ze wist wel beter dan die twee te onderbreken in hun eindelijk geruzie. Ze hadden altijd wel iets op te merken tegen elkaar. Toen haar moeder verkondigde dat ze aan tafel zouden gaan, nam ze schuin tegenover haar moeder plaats. Haar vader ging tegenover haar zitten en Cordelia daarnaast. 'Oh, wat leuk! Ik wist helemaal niet dat je haar had gesproken. Ik hoorde van meer mensen dat ze aparte manieren had, maar ik heb haar verder nooit gesproken.' vertelde ze Cordelia. 'En die andere leiders, hoe heette ze ook alweer? Silas en Kahu, hoe staat het daarmee?' De vraag was niet specifiek aan iemand gericht. Ze had met Kahu moeten dansen tijdens het banket. Ze had zich nog nooit zo geschaamd als toen. Wat had de adel wel niet van haar moeten denken? Cordelia had geluk gehad, zij had mogen dansen met Silas, die kon tenminste fatsoenlijke danspassen maken.

'Dat heb je mooi geregeld, Cordelia. Het is vast fijn om les te hebben van een gelijke in plaats van de septa's die je altijd zo saai vindt.' Adelaide glimlachte naar haar dochter en keek vervolgens naar haar twee andere kinderen. 'We willen graag dat de nieuwe leiders onze vrienden blijven, dus bezoek ze absoluut als jullie wat tijd over hebben.' Haar blik bleef hierbij voornamelijk op Cecilia hangen. Nu het huwelijk van haar oudste dochter bijna afgehandeld was en William's bruiloft geregeld werd, kon ze na gaan denken over een goede verbintenis voor haar andere twee dochters. Daar had ze het misschien zojuist met David over moeten hebben in plaats van over Henry te beginnen.

Met ongenoegen nam William het standje van zijn vader aan en stampte toen ontevreden naar de tafel toe waar hij aan het andere uiteinde tegenover zijn moeder ging zitten. Hij wist maar al te goed dat hij niet moest proberen om nu tegenover zijn zusje te gaan zitten. Dat zou uitlopen tot een kibbel- en voedselgevecht. Hij grinnikte bij het voorstel van zijn moeder en tikte Cecilia met zijn voet aan. 'Wel, Ceci, misschien moet je Kahu nog maar eens ten dans vragen.' Hij was zijn eigen vernederende moment al vergeten, maar dat van zijn zus herinnerde hij zich nog goed. Toen hij een deur open hoorde gaan, slaakte William een opgeluchte zucht. 'Daar is het bruidje dan eindelijk, hoor.' William stierf van de honger en hij was al het geklets beu. Hij wilde gewoon eten.

Estella had zich gehaast naar de vertrekken van haar ouders, maar wist dat ze toch wel te laat zou zijn. Voor de deur nam ze kort de moeite om haar haar te fatsoeneren en haar jurk - ze droeg blauw om te oefenen - glad te strijken. 'Vader, moeder, het spijt me dat ik zo laat ben. Ik was-' Ze giechelde en ging tussen haar moeder en Cecilia in zitten. 'Ik ga jullie niet vertellen wat ik aan het doen was, omdat het een verrassing moet blijven.' Ze was al een paar dagen in de weer met het bedenken van presentjes voor haar familie. Ze wilde absoluut niet dat ze vergeten werd in het Westen. Glimlachend keek ze haar familie aan. 'Wat heb ik gemist?' Onder tafel pakte ze haar zusters hand vast en gaf er een vriendelijk kneepje in. Ella miste haar zuster nu al als ze aan de periode na de bruiloft dacht.

Cecilia rolde met haar ogen bij de woorden van William. 'Zal ik doen.' antwoordde ze liefelijk. 'En dan zal ik hem meteen vragen of hij je nog zo'n stomp kan verkopen, alleen dit keer tegen je hoofd. Misschien slaat hij er dan eindelijk eens wat verstand in.' Haar toon was nog steeds kalm. Als ze uit wilde halen naar iemand, kon ze dat zeker, al probeerde ze het grootste deel van de tijd niet toe te geven aan het kinderachtige gedoe van William. 'Hé Ell!' Cecilia glimlachte toen haar zuster haar een kneepje in haar hand gaf. 'Je hebt niets gemist, op het normale na.' Estella wist hoe het er aan de tafel aan toe ging, dus ze stond er vast niet van te kijken dat William en Lia weer aan het kibbelen waren. 'Ah, kijk, daar is het eten al!' zei ze enthousiast, terwijl de bedienden aan kwamen lopen met de borden voor de eerste gang.

'Het is fijn om eindelijk een vriendin te hebben,' fluisterde ze zachtjes, terwijl ze naar haar bord keek. Ze kon niet meedoen met de vrolijkheid en het enthousiasme van haar familie, niet nu ze zo slecht in haar vel zat. Zyanya was gelukkig een lichtpuntje geweest en ze dacht dan ook nog vaak aan de gesprekken die ze hadden gehad. Het was fijn om eindelijk iemand te hebben waar ze gewoon haarzelf kon zijn, net zoals met Lucas. Ze kon dan ook niet beschrijven hoe moeilijk ze het ermee had dat hij weg zou gaan, maar niemand vroeg haar er dan ook ooit iets over. Alle ogen waren altijd gericht op haar andere zusters en broer. Ze keek hoe haar bord werd opgeschept en ze prikte er afwezig met haar vork in.

David keek tevreden op toen het eten eraan kwam en glimlachte naar zijn jongste dochter. 'Zyanya lijkt me erg vriendelijk, misschien moeten jullie eens samen iets gaan doen. Ik weet zeker dat ze het erg zal waarderen als je haar wat van het land laat zien.' stelde hij voor. Hij vond het belangrijk dat zijn kinderen omgingen met de nieuwe leiders, dat ze ook eens leerde dat niet iedereen leefde zoals zij deden. In andere culturen hadden leiders hele andere posities en ook dat waardeerde David erg. De woordenwisseling tussen Cecilia en William negeerde hij, voor de zoveelste keer. Hij nam niet eens meer de moeite om hen de mond te snoeren. 'Ah, Estella. Je hebt niet veel gemist, ga zitten, dan kunnen we beginnen.' zei hij met een glimlach.

William schoof ongemakkelijk op zijn stool toen zijn zuster hem herinnerde aan zijn eigen niet zeer charmante moment, maar lachte het schamper weg. Hij pakte zijn bestek op toen het eten gebracht werd, maar wachtte ongeduldig tot iedereen zijn bord had en Estella op haar plek zat voor hij aan viel. Hij had die hele dag getraind, dus kon een flinke maaltijd goed gebruiken. Helaas merkte hij al snel dat de maaltijd aangepast was op wat zijn zuster lekker vond. Geen stukken vlees, maar een lichte maaltijd met fruit en groenten en gewoon te veel groen. 'Als ze een beetje apart is, zal ze vast goed bij jou passen, Lia.' Hij nam een grote hap van zijn eten en trok grijnzend een wenkbrauw op. 'Je moet haar eens vragen wat ze van Ada vindt. Ik dacht dat die twee elkaar ook wel mochten, zo aan die dans te zien.'

'Cecilia, alsjeblieft, ga niet mee in het kinderlijke gedrag van je broer.' Adelaide verwachtte meer van haar oudere dochters dan dat ze mee deden met de twee jongste. Van William en Cordelia kon ze het nog erg goed verdragen dat ze bekvechtend de dag door gingen. Ze waren nog altijd haar kleine jongen en kleine meisje, maar Cecilia en Estella waren onafhankelijke vrouwen. Of zo hoorde ze zich in ieder geval te gedragen. Ze glimlachte toen Estella binnenkwam en legde kort een hand op de hare. 'Je hebt inderdaad niets gemist, maar wees de volgende keer stipter. Een getrouwde vrouw kan niet zomaar te laat zijn.' Ze sprak haar oudste dochter er zacht op aan, iets wat niet de hele tafel hoefde te horen. Toen het eten voor hun neus stond begon ze er netjes aan.

'Op het normale na,' herhaalde Estella met een kleine glimlach. Ze wist heel goed wat ze gemist had en daar had ze absoluut geen problemen mee. Hopelijk kon haar familie zich nog iets gedragen deze avond en de komende dagen. Ze bleef niet graag achter met een bittere smaak in haar mond wat betreft haar familie. Ze wilde ze zich herinneren als een lieve familie, een hechte familie en niets was minder waar, maar ze kon doen alsof. Gelukkig had ze Ceci. Ze genoot van het typisch Westerlijke maal en luisterde naar de woorden die William Cordelia toe wierp en onderbrak het snel met een glimlach. 'Ik wilde jullie overigens iets vragen, een verzoek,' zei ze zich op haar zusters richtend. 'Ik wil net zoals een volks huwelijk bruidsmeisjes tijdens mijn bruiloft. Ik heb Pippa gevraagd en ze heeft 'ja' gezegd, maar ik zou ook erg graag mijn eigen zusters bij me willen hebben.' Afwachtend glimlachte ze en wierp kort een blik op haar ouders om hun reactie te peilen. 'En Cordelia, als je liever wat actievers doet, mag je de bloemen strooien, voor ik de sept in loop?'

Cecilia keek op bij het standje van haar moeder, maar ging er verder niet op in. Ze rechtte enkel haar rug en keek glimlachend naar Estella. 'Dat lijkt me super, Ella!' zei ze enthousiast toen haar oudere zus vertelde dat ze bruidsmeisjes bij de bruiloft wilde. 'Wat leuk dat Pippa ook mee in heeft gestemd.' Ze kende Pippa niet erg goed, maar ze wist dat het een vriendelijk meisje was, rustig, maar goed opgevoed.  Rustig at ze verder en nam tussendoor af en toe een slokje wijn. 'Cordelia, weet je al welk nummer je wilt zingen op de bruiloft?' vroeg ze nieuwsgierig aan haar jongste zusje en glimlachte bemoedigend. Ze had gehoord dat Estella ermee had ingestemd dat Lia een nummer zou zingen en ze was erg benieuwd welk nummer ze had uitgekozen. 'En William, weet je al wanneer jullie het huwelijk openbaar gaan maken? Na de bruiloft van Ella neem ik aan?' Cecilia was altijd goed geweest in gesprekken starten, vaak gingen ze over de meest nutteloze dingen, maar er vielen in ieder geval geen ongemakkelijke stiltes.

Cordelia wou net tevreden een hap nemen van haar eten, toen William plotseling weer naar haar uit haalde. 'Zyanya en ik zijn helemaal niet raar!' wierp ze geraakt terug, terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg. 'En zo wel, dan hoef ik me daar niet voor te schamen. Het is niet erg om anders te zijn, dat zei oma altijd.' Ze pakte haar vork weer op en keek vervolgens Estella verrast aan. Hevig knikte ze haar hoofd. 'Ik wil heel, heel erg graag bruidsmeisje zijn! En ik ga natuurlijk een liefdeslied zingen!' Cordelia stond op van tafel om haar oudste zuster een kus op haar wang te geven en liep vervolgens weer snel naar haar plaats aan de tafel. 'Oh, vader, Zyanya wou mij mee nemen naar het strand! Mag dat?' Hoopvol keek ze haar ouders aan, terwijl ze terug dacht aan de fijne middag met de leidster.