Vertrekken van David

Adelaide knikte. Ze wist niet wat ze er van moest denken dat Cordelia niets achter liet en niet gevonden werd. De envelop legde ze aan de kant en geïnteresseerd zette ze haar vingers tegen elkaar op het bureau. 'Je vertrek?' Het koste haar enkele momenten om dit tot haar door te laten dringen. 'Wat bedoel je met je vertrek?' Ze kon zich redenen bedenken waarom ze het hier plots over had. Had Estella haar gevraagd ergens heen te gaan? Waar ging ze heen? Bedoelde ze de stad in of naar de andere kant van het land? Ongeduldig wachtte ze op een antwoord.

'Ik ga weg uit Evenfall...' zei ze en probeerde haar moeder te peilen. 'Ik heb iemand ontmoet, iemand waarmee ik een leven wil opbouwen. Maar niet in een kasteel, onder de regels van anderen.' Cecilia had haar kamermeisjes al aan het werk gezet om haar belangrijkste spullen in te pakken. Er was een hoop dat ze zou achterlaten, aan al die jurken had ze niets als ze in een klein dorpje zou gaan wonen. Ze had zichzelf beloofd dat ze één mooie jurk mee mocht nemen. 'Ik hoop dat je mijn keuze kan waarderen, we zullen naar het Oosten gaan.'

Adelaide probeerde haar dochter geen blijk te geven van de plotselinge vloed aan gevoelens die door haar heen gingen. 'Je vertrekt nu? Je vond het nu een goed moment om tegen de plannen van je ouders in te gaan en je eigen gang te gaan?' vroeg Adelaide onbegrijpelijk maar nog altijd op beheerste toon. Ze snapte niet hoe Cecilia om haar respect kon vragen. Ze had niet eens begrip voor deze keuze. Tenminste, de beslissing was geheel aan haar dochter, maar dit moment- Abrupt stond ze op en draaide haar rug naar haar dochter toe. De afgelopen tijd had ze veel frustrerende berichten gehad. De steun die Silas en zijn leger bood aan Henry, haar zoon die geen hulp wilde zijn en zich afsloot van de wereld, haar jongste dochter die was verdwenen en nu dit. 'Dit kun je niet maken, Cecilia.'

'Ik wil weg zijn voordat de grote gevechten beginnen.' Ze probeerde uit te leggen waarom ze dit nu wilde doen en niet wilde wachten tot later. Cecilia wist de fijne details niet van de plannen van haar moeder en zus, maar ze had de aantallen gezien die rond Evenfall stonden. Ze had geruchten gehoord in de stad en daar werd ze niet positiever van. 'Het is mijn leven, moeder... En ik ben oud genoeg om mijn eigen keuzes te maken. Wees blij dat ik het tenminste nog aankondig, ik had ook uit het niets kunnen vertrekken, net zoals Cordelia!' Ze merkte hoe ze haar stem begon te verheffen, maar herstelde zich al snel. Ze wilde niet aan haar moeder laten zien dat dit haar ook moeite koste. 'Ik vertrek over twee dagen.'

Adelaide bleef met haar rug naar haar dochter staan. De aanblik zou haar humeur er niet beter op maken. Stug staarde ze naar de boekenkast en liep ze uiteindelijk verder naar het raam. Ze kon niet geloven dat het moment dat David overleed, dat het punt was waarop haar gezin uit elkaar viel. Was het echt haar echtgenoot geweest die alles bij elkaar had gehouden? Ze schudde langzaam haar hoofd. 'Ik kan dit niet geloven, Cecilia. Dat jij, van iedereen uit dit gezin, weg gaat op het moment dat je zus je het hardste nodig heeft. Je knijpt er maar mooi tussen uit, is het niet? Heb je je vertrouwen in haar verloren?' Adelaide draaide zich om en keek haar dochter aan. 'Heb je het haar uberhaupt al verteld?' vroeg bekritiserend.

'Zo gaat het nu altijd!' riep ze gefrustreerd uit. 'Het gaat altijd over Estella. Estella dit, waarom denk je niet aan Estella dat! Je bent zo gefixeerd op haar dat je niet eens door hebt gehad hoe ongelukkig Cordelia was! Waarschijnlijk heb je niet eens door gehad dat ik de afgelopen dagen niet eens hier in het paleis ben geweest!' Alle woede van de afgelopen dagen kwam nu boven in Cecilia en ze gooide alles eruit. 'En William?! Wat heeft William nog na wat jij hebt veroorzaakt?!' Het leek wel of Estella het enigste kind was dat belangrijk was voor haar moeder en dat frustreerde haar meer dan ze in woorden kon uitdrukken.

Adelaide trok verrast haar wenkbrauwen op toen haar dochter plots uit barstte. 'Je weet dat dat niet waar is,' zei ze meteen, maar haar woorden werden overstemd door Cecilia's frustratie. Haar laatste opmerking liet Adelaide echter niet zomaar aan haar voorbij gaan. 'Wat ík heb veroorzaakt? Waag het niet om dat op mijn schouders te schuiven, Cecilia. Jouw vader, de man die jullie alle vier zo geïdoliseerd hebben, hij is degene die Henry praktisch al op de troon had zitten nog voor hij stierf en zijn zoon er nooit van op de hoogte heeft gesteld. Hij was degene die Henry heeft erkend als zijn oudste zoon, als een opvolger nadat hij mij als vrouw en koningin en toekomstige moeder van de volgende koning had gemaakt. En ik mocht het aan William verkondigen.' Er zat veel venijn in haar woorden, maar ze zou haar stem niet verheffen. Ze zou niet gaan schreeuwen. Waarom, bij de Goden, dacht iedereen toch altijd dat alles haar fout was?

Cecilia was opgestaan en sloeg haar armen over elkaar heen. 'En in plaats van dat jij William hebt geholpen, heb je hem nog verder van de troon afgeduwd door Estella in zijn plaats aan te wijzen!' riep ze terug. 'Je kan me niet vertellen dat je je ook maar één minuut zorgen hebt gemaakt over Cordelia, William of mijzelf! Het gaat altijd over Estella, elke conversatie die we hebben en ik ben het zat! Bij de goden, ik vertel je net dat ik iemand heb ontmoet, iemand waarmee ik gelukkig ben en je toont geen eens interesse! Vind je het gek dat Cordelia weg is gelopen?!' De frustraties werden alleen maar erger en erger nu haar moeder alles aan het ontkennen was. 'Ik zeg ook niet dat vader perfect was, dat zal je mij nooit horen zeggen, maar doe ook niet alsof jij hier helemaal niets mee te maken hebt, want jij bent net zo erg! Estella ziet dat misschien niet, maar ik wel!'

'Bij de Goden, Cecilia, dénk na. Denk je dat iemand William nog had gesteund nadat zijn vader een voorkeur had voor zijn andere zoon? Niemand vertrouwde je broer!' Adelaide wist dat het een vreselijke fout van zowel haar als David was geweest om zich niet volledig te richten op hun zoon en eigenlijk kroonprins, maar het was nu eenmaal zo gebeurd. 'Cecilia!' Ze kon het niet meer aan horen hoe haar van alles kwalijk werd genomen. 'Weet je waar ik met mijn gedachten zit? Bij een land dat in een burgeroorlog zit en op het punt staat duizendtallen mannen te verliezen, bij de stad waar wellicht over enkele dagen bijna niets meer van over is! Wil je het echt horen? Wil je het echt weten?' Adelaide had haar handen op het bureau gezet en keek haar dochter doordringend aan. 'Ik wilde nooit moeder zijn. Ik wilde nooit vrouw zijn. Ik wilde dé regeerder van dit land zijn, om alle macht beschikbaar te grijpen en in mijn handen te houden tot ik mijn laatste adem uitblaas. En helaas was het allemaal ingewikkelder dan dat. Het ging niet meer alleen om mij.'

Cecilia keek haar moeder sprakeloos aan. 'Wauw...' Haar stem was gevuld met ongeloof en haar blik ging naar het bureau. 'Ik ben blij te horen dat je eindelijk realiseert dat niet alles in dit leven om jou draait.' merkte ze op. 'En dat je nooit een moeder wilde zijn en alleen met vader bent getrouwd omdat je de macht wilde hebben over Tarth.' Een schamper lachje ontsnapte haar en ze liet zichzelf terugzakken in de stoel waar ze eerder in had gezeten. 'Dus wat is het idee? Omdat jij jaren geleden je zin niet hebt gekregen, gebruik je Estella maar om je vervlogen droom te vervullen? En de rest, wij zijn niet interessant genoeg? Niet belangrijk genoeg? Leg het me uit. Leg het me uit waarom wij niet belangrijk genoeg waren voor jou aandacht moeder, want dat is hoe het voelt.' Plots werd ze overspoeld met emoties en voelde ze tranen in haar ogen komen, die ze verwoed weg knipperde.

Adelaide liet haar schouders hangen en haar ogen gleden langzaam naar de vloer. Hoe kon ze dit nu verantwoorden bij haar dochter? Was het überhaupt nodig dat ze zich tegen haar verantwoordde? Adelaide ging zelf ook weer zitten in haar stoel en wreef met haar vingertoppen over haar slaap. 'Dit- Celia, ik-' Ooit had ze geredeneerd dat haar falen in het opvoeden van haar kinderen had gelegen aan haar eigen opvoeding die nooit lang had geduurd. Haar ouders hadden niet lang geleefd, van haar moeder herinnerde ze zich maar weinig. Maar ze had zelf toch echt beter dan dat kunnen zijn. OP z'n minst beter dan een afwezige moeder. 'Het spijt me. Het was gewoon niet zoals hoe ik het bedacht had. Jij en Ella en Lia en Will, daar had ik niet op gerekend. Laat staan je vader en hoe we met elkaar om gingen. Maar dat is allemaal zoveel kleiner dan wat er nu gaande is in Tarth. Ik kan het me niet veroorloven daar nu over na te denken, begrijp dat alsjeblieft.'

'Je kan je niet veroorloven om aan je kinderen te denken. Ik denk dat ik genoeg heb gehoord.' Haar gezicht was strak in een plooi getrokken. De gevoelens die op dit moment door haar heen gingen kon ze niet eens plaatsen. Het was woede, verdriet en verslagenheid door elkaar en ze wist niet welke de overhand had op dit moment. 'Het is me nu in ieder geval duidelijk waar je prioriteiten liggen en die liggen niet bij mij.' zei ze, terwijl ze haar stoel naar achteren schoof en opstond. 'Oh, mocht het je nog interesseren. Ik ben zwanger.' mompelde ze, terwijl ze naar de deur toe liep.

'Nee, zo bedoelde ik het niet, ik-' Adelaide slikte de woorden in. Ze geloofde niet dat ze nu nog veel goed kon maken. Het was waar dat ze haar kinderen, of een deel daarvan, de afgelopen tijd ernstig links had laten liggen. Zelfs bij de dood van David had ze niet gedacht aan hoe het voor hen moest zijn. Ze was ingenomen geweest door haar eigen gevoelens en gedachten en plannen. Ergens had ze gehoopt dat wat ze voor hen betekend had in hun jeugd de relatie zou redden, maar dat bleek absoluut niet waar. Verrast nam ze haar - blijkbaar - zwangere dochter in zich op. 'Dat is prachtig, Cecilia. Ik wens je niets dan geluk.' Het deed haar ontzettend zeer dat ze haar kind nu weg zag gaan met een wrok tussen hen in. Vernederd dat deze hele scene zich af had gespeeld kwam ze achter haar bureau vandaan. 'Vertrek alsjeblieft niet zonder je zuster gedag te zeggen. Laat je wrok tegen mij niet tussen jullie in komen.'

Cecilia keek haar aan. 'Dankje.' zei ze kortaf. 'Ik zal nooit weggaan zonder Estella gedag te zeggen, geloof me.' Dat zou ze zichzelf nooit vergeven en dat wilde ze Estella ook niet aandoen. Ze gaf veel te veel om haar zuster om haar achter te laten zonder iets te zeggen en daarbij wilde ze haar ook meer dan graag mededelen dat ze in verwachting was. 'Succes met alles.' zei ze nog, voordat ze de deur van de vertrekken opende en deze verliet om naar haar eigen vertrekken te gaan. Ze zou later vandaag nog naar Estella gaan en morgen zou ze vertrekken en dit alles achter zich laten.