De Vertrekken van de Rabbions

William keek Jillian enkele tellen na toen ze weg schoot. Met een grijns schudde hij zijn hoofd, keek over zijn schouders naar de wachters of bedienden, het was maar hoe je ze wilde zien, voor hij achter haar aan snelde. Het kostte hem even wat tijd om haar in te halen, maar uiteindelijk reed William naast Jill. Blijkbaar had hij haar toch wat onderschat. 'Hé, je weet nog niet waar we heen gaan.' Hij wees voor hen uit. 'We volgen de zon tot we het meer bereiken. Dan moeten we er bijna zijn.' William dacht dat het maar een goed idee was om haar in te lichten. 'Ga je in het Zuiden vaak uit rijden? Of de bergen in? Het lijkt me redelijk gevaarlijk daar.'

Jill keek opzij, toen William haar uiteindelijk weer had ingehaald, en veegde de plukken haar uit haar gezicht. Haar vlecht was half losgeraakt door de wind, maar ze negeerde het en legde de boog nog wat beter op haar rug. 'Ik ga best vaak uit rijden. Mijn hele familie houdt erg van rijden, dus gaan we vaak samen erop uit. En op veel plekken is het inderdaad gevaarlijk om te rijden, maar we weten inmiddels waar het veilig is.' Ze volgde zijn vinger en legde haar hand boven haar ogen, zodat ze tegen de zon in kon kijken. 'Ga jij er vaak op uit met je familie?'

William bekeek haar kort vanuit zijn ooghoeken en luisterde met een glimlach naar haar verhaal. Als ze er woonden was het vanzelfsprekend dat ze wisten waar het gevaarlijk was of hoe ze met het gevaar om moesten gaan. William wist ook precies welke plekken in het bos hij moest vermijden. En dat kwam vooral omdat hij nogal eens wat aanvaringen had gehad met beesten hier. 'Zo nu en dan. We hebben een aantal jaarlijkse dingen die we altijd doen. Mijn moeder's picknick, op jacht met mijn vader, dat soort dingen.' Het kwam maar zelden voor dat ze iets met de héle familie deden. William wist heel goed waarom.

'Dat klinkt leuk,' zei ze - meer als formaliteit - en reed zwijgend het laatste stuk verder. Toen ze op het meer stuitte, keek ze om haar heen en stapte ze van haar paard af. 'Ik denk dat we er bijna zijn, niet waar?' Ze aaide haar paard over zijn manen en liep daarna met de boog nog op haar rug naar het meer toe. Ze waste haar handen in het water en keek daarna weer William aan. 'Mijn moeder heeft weleens verteld over dit meer. Ze ging vaak met jouw vader hiernaartoe op stap, tot-' Ze zuchtte en zweeg vervolgens. Ze liep weer naar haar paard toe en pakte de teugels vast. 'We lopen het laatste stuk, niet waar?'

William knikte instemmend. Het waren altijd fijne momenten in zijn herinneringen. 'Klopt.' Hij steeg van de merrie af en knoopte de buidels, één met versnaperingen en één met benodigdheden voor de jacht, los. William volgde Jillian en hurkte bij het meer om zijn handen in het koude water te wassen. Hij keek op toen ze over hun ouders begon en kort fronste hij. 'Kwamen ze hier?' Hij had die verhalen nooit gehoord. 'Ja, we laten de paarden hier. Eén van de bedienden zal wel op ze letten en ze vinden het altijd prima bij het meer te blijven.' Een stalknecht stapte al naar voren om de teugels van de paarden van hen over te nemen.

Jill knikte en keek naar het meer. 'Maar mijn moeder wil er nooit veel over vertellen,' verzuchtte ze. 'Ze vertelt sowieso nooit veel over haar tijd samen met jouw vader.' Over haar schouder zag ze dat de bedienden de paarden vast pakte en zelf pakte ze de boog weer op. Ondanks dat het geen zwaar exemplaar was, kreeg ze wel last van haar arm onder de last. Ze was echter te koppig om William te vragen. 'Dus we gaan enkel met zijn tweeën op stap?' merkte ze plotseling op. Eerder waren ze steeds omringd geweest met bedienden en stalknechten.

William bekeek Jill's silhouet toen ze over hun ouders sprak. Het enige wat hij ooit hoorde over dat korte huwelijk waren de roddels en de negatieve opmerkingen over de koning, zijn vader. Er gingen absurde speculaties rond. Een zoon, een erfgenaam. Hij bleef er ongemakkelijk over zwijgen en draaide zich om naar de bedienden. 'Nou, twee wachters zullen in de buurt blijven, maar ik heb gevraagd of ze ons tenminste wat privé tijd willen geven. Tenminste, als je het aandurft alleen te zijn met deze jongen hier.' Grijnzend sloeg William op zijn borst en trok zijn wenkbrauwen op naar Jillian.

Jill perste haar lippen strak op elkaar bij zijn woorden en zijn gebaren en beantwoordde zijn blik niet. 'Dat durf ik nog wel aan,' zei ze uiteindelijk, waarna ze naar hem toe liep en haar hand in de ronding van zijn arm legde. De aanwezigheid van de twee wachters stelde haar nog enigszins gerust, al wist ze waar hun loyaliteit lag. Het was nog niet eens zo zeer dat ze bang was voor gevaren buiten hun kleine gezelschap. 'Leid de weg, William.' Kort, maar oprecht glimlachte ze naar hem en kneep even in zijn arm. Ondanks haar gedachten kon ze niets anders zeggen dat William zich redelijk gedroeg. Ze moest zelfs toegeven dat ze het best naar haar zin had.

William's grijns werd alleen maar groter toen Jill beaamde dat ze het wel aan kon. 'Maar al te graag.' Hij stak zijn arm naar haar uit en liep zo van het meer weg richting de open plek waar hij normaal fazanten schoot. 'Dus, heb je nog meer plannen terwijl je hier bent? Ga je naar het toernooi kijken misschien?' Nieuwsgierig keek hij haar aan. Als William wist bij welke onderdelen ze kwam kijken, kon hij extra energie en aandacht aan die onderdelen besteden. Hij was nog altijd onder de veronderstelling dat hij haar hart of op z'n minst haar overweging kon winnen.

Jill haalde haar schouders op en glimlachte zwakjes. 'Ik heb een stapel boeken mee die ik voor mijn studie moet lezen, maar verder heb ik geen plannen.' Ze dacht na over het toernooi en knikte vervolgens. 'Mijn broers doen mee, dus ik ga ze zeker aanmoedigen. En ehm-' Bescheiden keek ze weg, terwijl ze haar boog anders vast pakte. 'Misschien kan ik ook wel bij jou komen kijken? Als je dat niet vervelend vindt?' Ze wist nog wel hoe vervelend haar broers het vroeger hadden gevonden als de hele familie naar hun wedstrijden kwamen kijken. Gelukkig waren ze daarover heen gegroeid, maar ze wist niet of dat ook het geval was bij William.

William snapte niet dat iemand zich een hele week met boeken bezig zou kunnen houden, maar hij zou er wel voor zorgen dat Jill zich niet zou vervelen. 'Weet je aan welke onderdelen ze mee doen?' vroeg hij met enige nieuwsgierigheid. Hij had zijn oom gevraagd of hij de lijsten mocht zien van de inschrijvingen, maar dat ging tegen de regels in. Pas op de dag zelf zou je weten tegen wie je op moest en dat ergerde William mateloos. 'Oh, nee, natuurlijk kan je komen kijken. Het zal wel ontzettend druk zijn. Veel mensen zien de kroonprins graag in actie, maar als je wil zorg ik dat er een plekje voor je is. Moeder kan vast iets regelen.' Hij vergat hierbij dat er natuurlijk voor alle families altijd plekken gereserveerd werden.

'Ik geloof dat Henry mee doet aan een heleboel onderdelen... zwaardvechten, paard rijden, speer werpen, noem het maar op! Evan doet mee aan boogschieten en Ren kijkt deze keer met ons mee.' Ze was erg trots op haar broers en hoopte dan ook van harte dat ze in een onderdeel zouden winnen. Ze vond het ook altijd leuk om met Ren op de tribune te zitten, omdat hij op de een of andere manier altijd van alles wist over de kandidaten en over de wapens. Jill glimlachte naar William en knikte. 'Dat zou erg fijn zijn,' lachte ze, ondanks dat ze wist dat er standaard plaatsen waren voor de families. Ze legde haar hand nog wat beter in de ronding van zijn arm en ging dichter tegen hem aan lopen. 'Dus, heb je geen stiekeme vriendin waar je eigenlijk veel liever mee zou willen trouwen?' vroeg ze zo onverschillig mogelijk, terwijl ze hem nieuwsgierig aan keek.

Williams gezicht vertrok toen hij hoorde in welke onderdelen hij competitie zou vinden. Tevens vroeg hij zich af waarom hij niet aan speerwerpen mee deed. Misschien moest hij dat toch ook maar proberen. Hij kon niet achter blijven. Hij klemde zijn hand steviger om de boog. 'Een stiekeme vriendin?' Bulderend van het lachen schudde hij zijn hoofd. 'Stiekeme relaties, dat is meer iets voor mijn zusters. Tot spijt van alle vrouwen in het paleis, natuurlijk. Ik zie ze altijd wel ogen maken naar me.' Zijn grijns bleef nog lang op zijn lippen hangen.

Jill kon niets anders dan opgelucht adem halen bij zijn bekentenis. Als ze met hem zou trouwen, dan wilde ze in elk geval niet dat hij ergens iemand had waar hij elke nacht naartoe zou gaan. Hij kon misschien wel van haar leren houden, net zoals zij van hem. 'Kroonprinsen zijn natuurlijk erg interessant,' glimlachte ze, waarna ze met haar hand langs zijn arm gleed en weer dicht tegen hem aan ging lopen. 'En je bent nooit op hun avances in gegaan, William?' Ze kende de reputatie van zijn vader en het zou haar niets verbazen als hij ook zo was.

William haalde zijn schouders onverschillig op. Hij had altijd de houding gehad dat hij er niets aan kon doen dat hij kroonprins was, maar dat hij zeer zeker gebruik maakte van de aandacht die hij kreeg. Zijn ogen volgden haar hand, maar schoten al snel terug naar haar gezicht. 'Nou, nee, niet echt.' William wreef door zijn haar en keek om zich heen. 'Ik denk dat we hier wel een goede plek hebben om de fazanten op te wachten.' Hij stopte haar en liet de buidels van zijn schouders op de grond zakken. Uit één pakte hij een kleed dat hij uitspreidde over het gras. 'Hopelijk wordt zo je jurk niet vies.'

Jill liet zich stil staan door William en keek om haar heen. Het was een mooie plek waar ze waren gestopt en hij kon er vast en zeker goed jagen. Ze nam twee punten van het kleed in haar handen en hielp hem met het uitspreiden ervan. Vervolgens verzamelde ze haar rokken bij elkaar en nam ze plaats, terwijl ze haar boog naast haar legde. 'Dus, nu is het gewoon wachten op fazanten en dan hopen dat ze lang genoeg blijven rondvliegen, zodat we ze neer kunnen schieten?' Ze bibberde bij de woorden: ze vond niet niets om onschuldige dieren neer te halen. 'Neem ook plaats William!'

'Daar komt het wel op neer.' William nam de omgeving nog even goed in zich op voor hij naast Jillian plaats nam en de boog voor zich legde. 'Als je je verveelt zit er eten in de buidel. Anders hoop ik je te kunnen entertainen.' Hij grinnikte en pakte zijn pijlen er weer bij om ze te inspecteren. Hij testte de pluimen en het gewicht en probeerde vervolgens een idee van de sterkte van de wind te krijgen. 'Het is een ideale dag voor de fazanten om uit hun schuilplaats te komen, maar ze zullen nu nog verontrust zijn door ons gepraat. Als we stiller zijn komen ze wel tevoorschijn, dan raken ze gewend aan de stemmen.' Hij draaide een pijl tussen zijn vingers rond en keek Jill vervolgens aan. 'Mag ik je iets persoonlijks vragen?'

Jill legde haar rokken netjes over haar benen en schoot heen en keek daarna om haar heen, om te kijken of ze al enkele fazanten kon zien. Vroeger ging ze vaak samen met haar broers en vader op pad om dieren in de Zuidelijke bossen te bekijken. Haar tantes hadden hen ook weleens meegenomen, maar die waren altijd zo druk, dat ze nooit beesten zagen. Dit integenstelling tot met haar vader, die altijd kalm was. Jill keek William weer aan bij zijn vraag en een tikkeltje verontrust knikte ze. 'Dat mag, William,' zei ze zacht, terwijl ze afwachtend naar hem keek.

William plukte aan de pluim van zijn pijl en haalde diep adem voor hij de vraag stelde. Zijn moeder had al zo vaak gezegd dat hij juist dit nooit zou moeten vragen aan Jillian. 'Waarom heb je het aanbod nog niet aangenomen?' Zijn ogen hingen op de grond en verlieten het gras niet. Het zat hem natuurlijk dwars dat iemand weigerde met hem te trouwen. Het was een inbreuk op zijn ego en op zijn status als kroonprins. 'Ik bedoel niets beledigend hiermee, maar ik ben gewoon benieuwd. Het lijkt me dat je een prima koningin maakt. Dus-' Afwachtend keek William haar toch aan.

Jill keek hem verbaasd aan na zijn vraag en zocht ondertussen geduldig naar de juiste woorden. Ondanks dat ze haar redenen al talloze keren had onderbouwd, wist ze dat ze nu niet zomaar allerlei dingen uit kon gaan roepen. 'Allereerst omdat het als een erg grote verrassing kwam,' begon ze eerlijk, terwijl ze hem probeerde aan te kijken. 'We hadden nog nooit echt met elkaar gesproken en ik was bang dat we misschien niet bij elkaar zouden passen. Ik wil niet een huwelijk aan gaan, om daarna na enkele maanden al te scheiden. Ik wil niet onze ouders achterna gaan.' Ze volgde met haar vinger de ronding van haar boog en bloosde ondertussen. 'Ik wil een écht huwelijk. Ik wil van iemand kunnen houden en ik wil ook dat iemand van mij houdt.'

William was verbaasd door het oprechte antwoord van Jill. Ze sprak met gevoel over dit onderwerp, iets wat William absoluut niet gewend was. 'Maar- Maar het is best logisch, toch? Jij bent de oudste vrouwelijke Rabbion en ik de enige zoon. Over Estella en Martin werd al heel lang gesproken-' Op dit moment struikelde hij nogal over zijn woorden. Hij herhaalde slechts wat hem verteld was en wat hij zo vaak gehoord had van de adviseurs. Nerveus keek hij haar aan en wreef door zijn haar om zijn houding terug te vinden. Hij glimlachte uiteindelijk en klopte op Jillians hand. 'Dat kunnen we wel proberen, toch?'

Jillian schrok van de aanraking, maar liet haar hand wel liggen, waarna ze nerveus naar hem glimlachte. Hij reageerde veel redelijker op haar woorden dan dat ze ooit had durven dromen of hopen. Misschien kon dit inderdaad wel iets worden. 'Maar- maar dat zijn dus de redenen waarom ik het aanbod nog niet heb aangenomen, William. Ik wilde gewoon eerst eens zien hoe het tussen ons gaat, of we wel bij elkaar passen...' Ze haalde bescheiden haar schouders op en wendde haar blik weer af, terwijl ze met haar vrije hand door het gras gleed. 'Ik ben gewoon niet zo'n voorstander van uithuwelijking.'

'En dat is alles?' William keek Jillian aan en trok afwachtend zijn wenkbrauw op. Hij had gedacht dat hij haar op hele andere manieren moest gaan overtuigen. 'Oke,' zei hij slechts terwijl hij met beide handen weer in de weer ging om zijn boog gereed te maken. Hij zette een pijl klaar. 'Ik vind het eerlijk gezegd allemaal niet zo een probleem. Vooral niet nu ze ons samen voor hebben gesteld. Niet ieder voorgesteld huwelijk is ideaal, maar dit kan ik nog wel aan.' Hij grinnikte naar Jillian en wees toen naar de buidel. 'Vergeet niet om wat te eten, we kunnen hier nog wel even zitten als de fazanten zich niet laten zien.'

Jillian wou tegen zijn woorden in gaan, maar op hetzelfde moment zag ze hoe er iemand aan kwam gereden en een boodschap aan de soldaten gaven. Die kwamen al snel naar William en haar toe lopen met de mededeling dat William werd verwacht in het paleis. Teleurgesteld keek ze naar William, waarna ze op stond. 'Dan denk ik dat we maar terug moeten gaan.' Ze had hem nog zoveel meer willen vragen en beter willen leren kennen, maar dat kon vast ook wel later in de week. 'Denk je dat je vader om je vraagt?' vroeg ze benieuwd.

William was intens gefocust op het landschap voor zich. Bij de minste beweging hief hij zijn boog op. Verrast keek hij om toen één van de soldaten hem aan sprak. Met een zucht borg hij de pijl weer op i de koker en keek hij Jillian verontschuldigend aan. 'Geen idee.' Hij had geen van zijn ouders verteld dat hij nu op stap was met Jill. Misschien had hij dat toch moeten doen. Hij stond eveneens op en wapperde naar de wachter met het bevel dat hij de spullen die ze mee hadden genomen maar op moesten ruimen. Dat hij zo weggeroepen werd ergerde hem zeer. Alsof hij een hond was! 'Wil je al mee naar het paleis? Ik kan de wachters vragen of ze nog even met je rond lopen. Het meer is prachtig en perfect om rondom te lopen.' Eén van de wachters had zelfs hun paarden al gehaald en bood de teugels nu aan William aan, die hij ruw over pakte.