Het bruiloftsfeest

Pippa keek hem enigszins verbaast aan bij de plotselinge verandering van gedachten. Ze wist niet wat hij gezien had, maar het had hem nerveus gemaakt, dat was duidelijk te zien. ‘Weet je het zeker? We kunnen ook gewoon nog even wachten… Het hoeft niet allemaal zo haastig, toch?’ Zelf was ze ook blij als het hoge woord er eindelijk uit was, maar ze wilde het niet te haastig doen. Pippa pakte zijn beide handen beet en vond zijn blik met haar ogen. ‘Ik ga niet voor de menigte staan voordat je rustiger bent, Evan. Ik weet niet wat je hebt gezien, maar- probeer eerst te kalmeren, oké?’ Het zou het enkel nog moeilijker maken als hij zo paniekerig was.

William moest lachen om het enthousiasme van zijn zusje. Als er iets was dat zeker was dan was het wel dat Cordelia overal enthousiast over te krijgen was en dat was deze keer voordelig voor hem. 'Jill vindt het vast heel leuk als je haar zo helpt. Ik heb ook niet alle tijd, dus spreek gerust met haar af.' Hij trok vervolgens een wenkbrauw op. 'En je denkt niet dat ze voor jou ook niet hard bezig zijn een geschikte man te zoeken? Jij gaat sneller getrouwd zijn dan je denkt, hoor.' Het uithuwelijken was niet alleen voor de oudsten dochters bewaard. Vroeger of later zou Lia ook een man krijgen of ze er nou zin in had of niet. En als zijn ouders niets voor haar zochten dan zou William dat wel doen.

Nathan moest lachen en schudde hevig zijn hoofd. 'Ik ben niet koppig, dat verzin je maar,' grinnikte hij, waarna hij haar zacht terug kuste. Hij wou net voor stellen om nogmaals te dansen, toen ze plotseling met een ander voorstel kwam. Zwijgend bekeek hij ook zijn tweelingzus en zuchtte hij diep. Misschien was dit wel een goed moment om wat van hun oude band te herstellen. 'Ik ben zo terug,' mompelde hij, waarna hij haar nogmaals een kus gaf op haar wang en vervolgens naar zijn zuster liep. Hij stopte enkele keren, met als excuus dat hij wat dronk of iemand aan sprak, maar eindigde toch bij zijn zuster. 'Hé, Will,' glimlachte hij, waarna hij naar de dansvloer wees. 'Wil- zin om te dansen?' Hij struikelde over zijn woorden en keek haar zo overtuigend mogelijk aan.

Eileen was geen centimeter verplaatst toen Ren al rerug kwam. In de tijd dat hij weg was geweest had ze de martk gevonden en ze dacht haar huis te hebben gevonden. Ze had zo'n hoogtevrees en toch vond ze een uitzicht zoals dit geweldig en helemaal niet angstaanjagend. Ze stond op een paar stevige muren. Met een glimlach pakte ze het uniform aan em verdween achter het scherm. In vergelijking met het blauwe gewaad zat deze kleding absoluut als gegoten. 'Het is- Het is nogal overweldigend,' gaf Eileen toe. 'En een beetje stijfjes,' giechelde ze vervolgens terwijl ze de laatste knoopjes nog dicht mkend tevoorschijn kwam. Sceptisch keek ze naar het bij behorende kapje, maar verborg ze er uiteindelijk haar blonde krullen toch maar mee. 'Buk eens,' vroeg Eileen met een glimlach terwijl ze naar Ren liep.

Willa had Henry verteld dat Tobias al sliep voor hij zijn wiegje bereikte, maar vervolgens had ze hem verteld met zijn moeder te gaan dansen die ze al even in de gaten had. Iwone had waarschijnlijk Henry nog niet op willen eisen omdat zij nog niet met hem gedanst had, maar ze zou haar dans wel krijgen. Toen ze naar moeder en zoon keek, werd ze echter niet lang met rust gelaten en kort keek ze naar Nathan. Als er iets was dat ze niet wilde dan was het wel dat de adel door zou hebben en zou gaan roddelen over haar en haar broer. Ze knikte en pakte hem snel aan zijn hand mee de dansvloer op.

Evan probeerde op één ding te focussen, maar zijn blik en gedachten schoten alle kanten op. Hij dacht de laatste tijd vaak aan Wren als hij moest kalmeren, maar dat hielp hem nu absoluut niet. Daarom probeerde hij het andere trucje door zijn mentqle boekenkast tevoorschijn te halen, maar ook dat deed hem aandingen denken waar hij niet aan moest denken nu. Uiteindelijk staarde Evan Pippa aan en deed hij het laatste dat hem misschien tot rust kon brengen. Hij boog naar voren en drukte zijn lippen op de hare. Zo bleef hij staan, hopend dat de onrust zou verdwijnen.

Nathan liet zich door Willa de dansvloer op leiden en pakte haar vervolgens vast, zodat ze aan de dans konden beginnen. Het verontrustte hem dat ze niets zei, maar daarbij had hij eigenlijk ook niets anders verwacht. Hij vond het al heel wat dat ze met hem wou dansen. 'Ik zag net dat vader met wat vrienden uit Evenfall aan het praten was,' begon hij hun gesprek. 'Het zag er naar uit dat hij het erg naar zijn zin had.' Hij manoeuvreerde hen tussen de stelletjes door, maar zorgde er daarbij ook voor dat ze genoeg afstand hielden en dat niemand met hen mee kon luisteren. Het was nog niet bekend dat Willa en hij nauwelijks meer contact hadden. 'Heb jij het naar je zin?'

Cordelia keek hem verward aan en miste hierdoor enkele stappen. Gelukkig kon ze zich aan haar broer vast houden en had ze al snel het ritme weer gevonden. 'Wat bedoel je? Mam en pap zijn nog niet voor mij op zoek. Daar hebben ze het nog nooit over gehad.' Daarbij kreeg ze nauwelijks aandacht van mannen, dus als haar ouders op zoek waren, dan zou het nog lastig worden om een geschikte man te zoeken. Toch glimlachte ze al snel weer bij het noemen van Williams vrouw. 'Ik ga haar meteen opzoeken en álles laten zien. Misschien houdt ze ook wel van zingen!' Ze vond het een erg leuk vooruitzicht dat ze nóg een zus zou krijgen, naast Cecilia en Estella. 'En als Jill ook snel zwanger wordt, dan krijg ik twee neefjes of nichtjes of beiden,' giechelde Cordelia. Ze was dol op kinderen en het leek haar dan ook enig om op haar nichtje of neefje te moeten passen.

Willa had er nog niet werkelijk over na gedacht wat ze tegen haar broer ging zeggen, maar ze moesten het ergens over hebben. Anders zag iedereen zo dat ze elkaar niet lekker lagen op het moment. 'Dat is inderdaad fijn. Hij lijkt zich aardig te vermaken.' Tijdens de ceremonie had ze haar vader voornamelijk afgeleid door hem Tobias vast te laten houden, maar tijdens het feest kon ze dat niet doen. Gelukkig hadden oude vrienden hem dus opgezocht. Willa danste netjes op de maat en glimlachte zwakjes naar Nathan. 'Ja, hoor. Jillian ziet er erg gelukkig uit. Dat is fijn om te zien.' Verder had ze niet veel om naar uit te kijken tijdens het feest, behalve een dans met Henry. De verduistering kon haar niet erg interesseren. 'Hoe gaat het met Leona?' vroeg ze op haar beurt om het gesprek gaande te houden.

Nathan zuchtte opgelucht toen Willa uiteindelijk toch sprak. Het was vast meer noodzaak dan wil, maar ergens moest een begin zijn. 'Met Leona gaat het goed. Bij de Goden, Willa, ik had gisteren toch iets vreselijks. Leona en ik waren net van plan om te- je weet wel, en toen kwam haar grootvader binnen. Ik probeer hem al de hele avond te vermijden en ik-' Hij stopte abrupt en grijnsde schaapachtig toen hij besefte dat hij tegen haar sprak zoals hij altijd gedaan zou hebben. Willa was de enige aan wie hij al zijn avonturen vertelde. 'Maar het gaat heel erg goed. Vader kan het ook erg goed met haar vinden, gelukkig.' Hij draaide haar in de rondte en zweeg vervolgens. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen. 'En hoe gaat het met jou en Henry?'

Zyanya fronste diep bij Ada's woorden. 'Maar de bliksem is heel anders, die hoort onvoorspelbaar te zijn en plots te komen. De zon en maan zijn er echter altijd en als ze dan ineens verdwijnen, dat is bijzonder. We hebben verhalen over dit verschijnsel van eeuwen geleden. Sommigen verloren door het verdwijnen van de maan de weg en kwamen nooit meer terug.' Al die verhalen hadden haar als kind wakker gehouden. Je thuis kwijt raken leek haar ongelooflijk. Met een glimlach nam Zyanya het compliment van Ada aan. Het was heel wat dat ze zei dat ze ook zoiets zou willen dragen. 'Het is alleen wel fris. Ik moet er vachten bij dragen.' Verrast keek ze naar de vrouw en gleed onzeker langs haar vlecht. 'Weet je het zeker? De vorige keer vonden mensen het niet gepast.'

Willa kon het niet helpen en maakte een proestend geluid toen ze hoorde wat Nathan overkomen was. Ze maskeerde het al snel met een kuch en liet haar blik naar de vloer glijden. 'Dat is fijn,' zei ze kort terwijl ze verder danste. In eerste instantie was ze niet van plan te antwoorden op zijn vraag over haar en Henry, maar ze deed het uiteindelijk toch. 'Het gaat beter,' vertelde ze eerlijk. De rit had hen erg goed gedaan hoewel ze voelde dat ze nog niet alle kinken uit de kabel hadden gehaald. Dat ging niet van de ene op de andere dag, maar ze deed haar best. Zwijgend ging ze verder. Ze wist niet wat ze hem verder kon zeggen zonder meer vrij te geven dan ze wilde over Tobias, over haar bruiloft.

Nathan glimlachte breed toen hij toch een reactie had kunnen opwekken bij Willa. 'Ik ben blij dat het beter gaat.' Hij had nog weleens gesproken met Henry en hij had verteld hoe veel moeite Willa er mee had dat ze haar huis moest verlaten. Over hun relatie had hij echter niet uitgeweid. 'Will... Wil je nou werkelijk eeuwig boos op mij blijven? Ik heb een fout gemaakt en ik heb mijn lesje geleerd. Geef me dus alsjeblieft een kans om dingen goed te maken.' Met een smekende blik keek hij haar aan en wachtte hij op haar antwoord. 'Laat me alsjeblieft ook Tobias leren kennen. Ik respecteer het als jij geen contact meer met mij wil hebben, maar Henry blijft mijn vriend en het is ook zíjn zoon. Ik- ik wil mijn neefje leren kennen, alsjeblieft.'

Pippa stond verbouwereerd stil toen hij naar voren boog en haar lippen kuste. Ze was zo verbaast dat ze even niet meer wist hoe ze moest reageren. Voorzichtig kuste ze hem terug en maakte hun lippen weer los van elkaar. 'Evan, ik...' Over iets onverwachts gesproken. Uiteindelijk kuchte ze en keek om zich heen of er mensen naar hen stonden te kijken, maar dat leek niet het geval te zijn. 'Eh- zullen we dan maar?' Ze zei uiteindelijk en keek hem aan. 'Denk je dat je er klaar voor bent? Of wil je dat ik het zeg?' Ze had er zelf geen problemen mee om de aankondiging te doen en als Evan zich daar meer mee op zijn gemak voelde, deed ze het graag.

'Als je dit al stijfjes vind, mag je blij zijn dat je niet bij de plechtigheden bent geweest, man daar val je pas in slaap.' grinnikte hij schaapachtig. Het was dat hem altijd op het hart werd gedrukt om zich te gedragen bij de plechtigheden, maar het liefst had hij juist daar grappen uitgehaald. Toen hij en Henry nog klein waren, was dat ook enkele malen gebeurd en dat hadden ze geweten ook. Ze hadden naderhand flink op hun donder gekregen van Iwone en Edmund en daarna hadden ze zich dan ook voorbeeldig gedragen. Toen Eileen achter het scherm vandaan kwam, keek hij naar haar kleding. Het zat haar als gegoten, hij had goed gegokt. 'Buk eens?' herhaalde hij enigszins vragend en deed uiteindelijk toch maar wat ze zei, en bukte.

Stil keek Willa haar broer aan en wilde ze een paar keer een antwoord geven. Uiteindelijk zuchtte ze en nam ze hem mee van de dansvloer af. 'Wil je weten hoe graag ik voor eeuwig boos op je zou willen blijven? Echt waar, als ik het kon zou ik het doen!' kort welde de boosheid weer in haar op, maar ze verloor het even snel weer. Steeds als ze Ren bezig had gezien met Tobias had ze aan haar eigen broer gehad. Ze had Nathan altijd als peetoom willen vragen. Ren was natuurlijk Henry's eerste keuze, maar Nathan was de hare. Ze liet hem los en streek ongemakkelijk over haar grijze jurk. 'Ik wil heel graag dat je bij mijn bruiloft bent, met Leona, als dat al kan, maar ik wil nog veel liever dat je Tobias ziet.' Haar stem was zacht geworden en voorzichtig keek ze naar Nathan op.

'Ren!' giechelde Eileen. 'Ben je in slaap gevallen bij de bruiloft van je zus?' vroeg ze ongelovig en lichtelijk verwijtend. Misschien grapte hij maar gewoon. Ze knikte met een lach toen hij haar vraag herhaalde. 'Je bent te lang, anders kan ik je niet bedanken.' Eileen drukte een zoen op zijn wang en keek hem glimlachend aan. 'Bedankt, Ren, voor dit-' Ze plukte aan de donkere stof. 'En voor alle andere aardige dingen die je voor me hebt gedaan.' Ze vouwde haar handen samen en keek nog eens om zich heen. 'Ik wou dat ik iets voor jou kon doen, maar het komt er iedere keer op neer dat jij mij helpt,' verzuchtte ze terwijl ze een boek op pakte dat op wen tafeltje.naast hen lag. Eileen bekeek het kort en legde het terug en wachtte zo Rens reactie af.

Evan keek Pippa lang en compleet in de war aan toen ze de kus verbroken had. Hij had gehoopt dat her hem gerust zou stellen, net zoals dat het deed mer Wren, en anders had hij gedacht dat het Pippa zich misschien minder zorgen zou laten maken. Het leek er echter op dat geen van beiden er echt van waren opgeknapt. 'Ja, laten we het nu maar snel doen.' Besluiteloos schuifelde hij heen en weer en schudde uiteindelijk zijn hoofd. 'Ik kan het zeggen, geloof ik, maar spring maar in als ik iets fout doe.' Ze zou er vast op voorbereid zijn om bij te springen. Bloedzenuwachtig liep hij terug de dansvloer op richting het plateau van hrt bruidspaar waarvandaan ze iedereen aan zouden kunnen spreken. Hij wuifde naar de dirigent om hem om een muzikale pauze te vragen en keek toen Pippa aan.

Nathan schrok bij haar woorden en wreef nerveus met zijn hand door zijn haren heen. Hij wist dat Willa erg standvastig kon zijn en ook koppig als de pest, net zoals Leona. Gewillig liet hij zich van de dansvloer af trekken en keek hij haar afwachtend. Hij was echter verbaasd na haar laatste woorden. 'N-natuurlijk kom ik naar je bruiloft toe, heel graag zelfs! En-' Hij slikte bij het horen dat hij Tobias eindelijk mocht ontmoeten. Hij had hem vaak uit de verte gezien, maar nog nooit in zijn armen mogen houden. Hij was benieuwd of hij trekken van zijn ouders in hem kon vinden. Daarbij had hij altijd een steek van jaloezie gevoeld als hij hoorde dat Ren op zijn neefje paste. 'Heel graag, Willa. Echt heel graag.' Zonder na te denken sloeg hij zijn armen om haar heen en hield hij haar stevig vast.

Estella had haar armen om Martins nek liggen en danste rustig met hem in de buitenste rand van de dansvloer. Martin was niet het meest comfortabel met dansen, dus vond ze het prima om in de minder drukke delen te dansen op een rustiger tempo. Geschrokken keek ze plots op naar haar echtgenoot en trok ze haar hand naar haar buik. 'Voel je dat?' vroeg ze enthousiast. 'Voel je dat?' Met een hoge stem herhaalde ze haar woorden nog opgewekter. Ze was al een eindje op weg in de zwangerschap, maar ze merkte er eigenlijk tot nu toe vrij weinig van. Ze kon nog alles doen, ze had weinig stemmingswisselingen, had nooit last gehad van ochtend misselijkheid en ga zo maar door. Maar dit was iets nieuws.

Het was al heel wat voor Mart om de hele avond op de dansvloer door te brengen, maar voor Estella deed hij het graag. Het was nog steeds een apart idee om nu een getrouwde man te zijn, al vond hij het geweldig dat Estella in het Noorden bij hen woonden en al helemaal nu hun eerste kindje opkomst was. Toen ze zijn hand greep, keek hij haar in eerste instantie niets begrijpend aan. Pas toen hij de beweging vanuit haar buik voelde, kreeg hij net zo'n grote glimlach op zijn gezicht als zij had. 'Hij- hij trapt!' zei Mart enthousiast en drukte zijn lippen kort op die van haar. Hij wist zeker dat ze een jongetje bij zich droeg, hij voelde het gewoon!

Pippa knikte en liep met hem mee richting het podium. Haar hart bonkte als een bezetene in haar keel, maar ze slikte de nervositeit weg en in plaats daarvan, toverde ze een glimlach op haar gezicht. Ze zag haar ouders staan en haar moeder bemoedigend knikken. Ze moesten het ooit zeggen, dus ze konden het maar beter nu doen. Toen ze Evan naar zich zag kijken, knikte ze kort en glimlachte ze met dezelfde bemoedigende glimlach als haar moeder had, naar haar toekomstige echtgenoot. Alles zou goed komen, het huwelijk, haar leven, alles. Haar moeder had het haar nogmaals verzekerd voordat ze de balzaal in waren gestapt, ze wist hoe zenuwachtig Pippa voor dit alles was, dat had ze haar moeder meerdere malen vertelt. Pippa was jaloers op het huwelijk van haar ouders, op hoe dat alles tot stand was gekomen. Ze wilde ook trouwen uit liefde, niet omdat het moest. Nu kon ze het goed moet Evan vinden, dat was al een groot voordeel, maar of ze ook een relatie kon bouwen die zou uitbloeien op liefde? Dat betwijfelde ze.

Willa nam Nathans blik goed in haar op. Zijn gezicht sprak boek delen en liet zien dat hij wel degelijk had geleden onder de straf die Willa hem op had gelegd door hem het recht te ontzien om Tobias te ontmoeten. Al snel voelde ze zijn armen om haar heen en leunde ze zelf ook tegen zijn lichaam. Ze wond haar armen om zijn middel terwijl ze de prop in haar keel weg probeerde te slikken. 'Ik kan het niet zonder je, Nael. Wil je me alsjeblieft helpen?' Willa dacht niet dat ze zo vaak in een korte periode om hulp had gevraagd. Henry, nu Nathan, dat was wel weer even genoeg. 'Tobias gaat je vast een geweldige oom vinden,' zei ze zacht terwijl ze Nathan even liet gaan om hem recht aan te kunnen kijken en een kus op zijn wang te drukken. Willa had haar broer erg gemist, hoe boos ze ook geweest was.

Estella lachte verrukt om haar eigen enthousiasme en dat van haar echtgenoot. Martin was nog altijd de voortreffelijke man. De afgelopen maanden was ze dan ook erg goed doorgekomen en het was zeer begrijpelijk dat het eerste kindje al onderweg was. Helaas had ze niet het eerstr kind van de nieuwe generatie, aangezien Henry en Willa die eer al haddgestolenen, maar haar zoon - of dochter, dat sloot Ella nog niet uit - was de eerste echte nieuwe Halley. Met vochtige ogen keek ze Martin aan en kuste hem zacht terug. Ze had er alle vertrouwen in dat hij vast ook een geweldige vader ging zijn en dat vertelde ze hem ook vaak genoeg. 'Kijk je er al naar uit papa te worden?' vroeg Ella hem. Even zocht ze naar haar zuster om te zien of ze haar blijdschap met haar kon delen, maar haar ogen vielen uiteindelijj op haar schoonzus, Pippa en Evan.

Evan pakte met beide handen één van Pippa vast en hield deze stevig vast zodat hij niet op het handenwrijven over zou gaan. Met zijn blik op een punt achterin op de muur gericht riep hij om de aandacht van de menigte. 'Excuses dat ik de avond even onderbreek. Er- er is een aankondiging vanuit mij en Pippa, Pippa en mij-' Hij kon niet besluiten welke volgorde hij aan moest houden en bracht Zichzelf er mee van stuk. 'Er zal nog een bruiloft komen tussen mij en Pippa, Pippa en mij.' Toen hij dat gezegd had liet hij besluiteloos zijn blik zakken. HiJ had geen idee of er verder nog iets gezegd moest worden. Het was een erg duidelijke mededeling geweest, maar misschien hoorde er wel meer achter.