Het bruiloftsfeest

Henry's glimlach was aanstekelijk en haar lippen krulden als vanzelf nog verder op bij zijn woorden. Ze had zelf ook niet veel meer nodig behalve Tobias en Henry. Er was natuurlijk altijd haar familie, maar ze begreep heel goed hoe belangrijk haar eigen gezin nu werd. Nieuwsgierig keek Willa naar hem op toen hij over iets nieuws begon, iets waar ze nog niet eerder wat over gehoord had. Ze glimlachte geraakt maar droevig en stopte hun gedans. Ze streek met een hand langs zijn arm en zuchtte. 'Het klinkt erg fijn, maar-' Willa probeerde onder woorden te brengen hoe ze over dit voorstel voelde, wat zelfs nog maar een half voorstel was. Wilde hij dat ze er gingen wonen? Of kon ze er heen als ze even de muren en al het gedoe beu was? Wat bedoelde hij precies? 'Maar jij werkt hier, hoe vaak zien we je dan? Als je nu tot laat werkt kom je tenminste nog wel naar me toe.' Ze moest vooruit denken en Willa dacht dat Henry het alleen nog maar drukker en drukker zou gaan krijgen.

Henry beet twijfelachtig op zijn lip na Willa's vragen over zijn plan. Hij had eigenlijk nog helemaal niet zo ver over het plan nagedacht. 'Het is niet zo ver van het kasteel vandaan. Het huisje is vanuit Evans raam goed te zien. En- en jullie zullen mij heel vaak zien, zelfs als ik 's avonds moet werken. Dan kom ik natuurlijk naar jullie toe.' Hij was ook gestopt met dansen en leidde haar naar de rand van de dansvloer toe, zodat ze niemand in de weg zouden staan. 'En daarbij, misschien kunnen we er deels wonen. In de winter zal het er waarschijnlijk te koud zijn, vooral als Tobias nog zo klein is, maar tijdens warmere tijden zal het een hele fijne plek voor Tobias zijn om op te groeien. En het is daarbij veilig.' Hij legde zijn hand op haar wang en glimlachte. 'Maar we hoeven nog niet te beslissen. Ik heb recht op het huis gekocht, maar dat kan ik altijd nog verkopen.'

Adelaide wachtte geduldig het antwoord van haar dochter af. Ze zag het al wel gebeuren wat ze allemaal niet als weerwoord kon geven. Dat ze meer van de wereld wilde zien, dat ze de tradities niets vond. Het verzoek van Cordelia leek dan ook erg bescheiden in vergelijking met wat ze verwacht had. ' Zelf uit zoeken?' Bedenkelijk gleed ze over de blonde haren van haar dochter. 'Het zou mijn taak als moeder moeten zijn om te weten wat het beste voor je is, denk je ook niet?' Het amuseerde haar dat Cordelia dit naar haar gebracht had. Ze wist dat haar kinderen dachten dat hun vader makkelijker was met dit soort zaken, maar voor Adelaide was het heerlijk dat ze zo hun eigen wil hadden op zijn tijd. Zo was ze zelf ook geweest, dat vertelde Alistair haar nog maar al te vaak. ' Je vader en ik zullen het nog altijd goed moeten keuren. Je kunt best zelf iemand vinden en het hele proces ondernemen, maar wij moeten er mee instemmen. Je bent niet zomaar iemand van adel, lieverd.'

Willa was erg aangedaan door de zorg die Henry op zich had genomen en waarmee hij dit plan onder handrn had genomen om overduidelijk haar gerust te stellen. 'Laten we er dan nog over na denken. ik zou het graag willen zien voor we een beslissing makrn en wellicht kunnen we vader meenemen, hij neemt vast al te graag een project zoals dit aan.' Haar schouders zakten. Als ze daar zou wonen wilde ze haar vader bij zich hebben om eeen oogje in het zeil te kunnen houden. Hij werd met de dag ouder. 'Is er een stal?' vroeg ze in plaats van over haar vader te beginnen. Ze wilde haar zorgen niet uit spreken, bang dat ze uit zouden komen. Willa ging wat dichter tegen Henry aan staan en wond haar armen om zijn middel.

‘Misschien besluit Pippa om het huwelijk wel uit te stellen als de baby er net is. Ik weet zeker dat ze je graag helpt, als je dat ook wilt natuurlijk.’ Vroeger kon Pippa nooit over kinderen ophouden en het zou hem niets verbazen als ze nog steeds graag kinderen wilden. Met een glimlach liep hij naar zijn zuster toe en omhelsde haar stevig, nadat Estella haar had gefeliciteerd. Bij het zien van haar blik, glimlachte hij geruststellend. ‘Het komt wel goed.’ zei hij zacht tegen haar en drukte eveneens een kus op haar wang. ‘Ook jij gefeliciteerd, Evan.’ zei hij en schudde hem de hand. ‘Dat jullie een mooi huwelijk mogen krijgen.’ Hij sloeg zijn arm wederom om zijn vrouw heen en drukte een kus op haar slaap.

‘Ah, het is niet zo moeilijk. Als ik het kan leren, kan jij het zeker.’ verzekerde hij haar met een glimlach en legde haar handen op de goede positie, waarna hij zijn eigen handen positioneerde. ‘Eerst met dit been naar achteren.’ vertelde hij, terwijl hij wenkte naar haar rechter been, terwijl hij zelf met zijn linkerbeen juist naar voren stapte. De dansen van de adel waren niet zo snel, dus het was niet moeilijk om de passen op de pikken. ‘En nu een rondje.’ lachte hij, terwijl hij haar in de rondte draaide. ‘En nu begin je met rechts naar achteren.' Ren was zo jong geweest toen hij het had geleerd, dat het nu bijna automatisch ging. 'Hier, het valt best wel mee toch. Stiekem kan niemand van de adel dansen, dus ze maken het maar zo gemakkelijk mogelijk.' lachte hij.

Lachend liep ze achter hem aan de zaal uit en kuste hem verlangend toen ze buiten het zicht van de adel waren. ‘Niet mijn vertrekken nee.’ lachte ze. Het was zo gênant geweest dat haar grootvader binnen was gekomen én Evan ook - al hoorde ze hem er gelukkig niet over. Het zou haar niets verbazen als hij zich meer had geschaamd als Nathan en zijzelf samen. ‘Jou vertrekken klinken me als muziek in de oren.’ grinnikte ze en pakte zijn hand beet, om hem mee de trap op te trekken. Ze was al die adellijke herrie alweer helemaal zat. Leona kon niet wachten tot ze weer op reis zouden gaan, voordat ze weer nieuwe plekken zou kunnen ontdekken en mensen kunnen helpen.

‘Ach, kom op, niet zo zeuren. Iedere boer kan leren dansen en zeker die belachelijke dansjes van de adel.’ lachte ze en trok hem omhoog. ‘En ik draag zelfs een jurk voor deze gelegenheid, wat zeldzaam is. Dus nu moet ik er wel gebruik van maken natuurlijk.’ Daarbij wilde ze met niemand anders dansen. Ze had geen enkele interesse in al die adellijke mannen die er stonden. De enigste reden dat zij met haar om gingen, was omdat ze een Halley was en ze had een hekel aan dat soort mensen. ‘Nou, kom, waar wacht je nog op? Ik kan het je leren!’ lachte ze, terwijl ze overeind kwam en haar jurk goed streek. Ze droeg amper jurken, dus ze moest er nog steeds aan wennen, zelfs na al die jaren.

Evan had vele en lange tellen nodig om weer terug in zijn hoofd en de balzaal te geraken. Knipperend keek hij naar Pippa en wilde hij haar gerust stellen dat er niets was, maar nog voor dat kon kwamen Estella en Martin op hen af. Hij glimlachte omwille van de felicitaties en knikte naar Martin, maar kon verder niet veel uit brengen. 'Jullie gefeliciteerd met de zwangerschap,' wist hij uiteindelijk te zeggen. Toen hrt echtpaar dicht tegen elkaar ging staan en wat aanrakingen uitwisselden vouwde Evan ongemakkelijk zijn handen samen. Hij jaren moeten wennen voor hij aan zoveel affectie zou wennen. Hopelijk had Pippa door waar ze aan begon.

Eileen luisterde aandachtig naar de aanwijzingen en deed alles wat Ren haar vertelde en al snel had ze het onder de knie. Ze giechelde en kneep zacht in zijn arm. 'Oudere mensen dansen zo, op feesten, tenminste in het Noorden onder het volk.' Ze hield haar rok met één hand tegen toen hij haar rond draaide en kwam met een glimlach weer terug bij hem aan. 'Het valt vooral mee omdat je me helpt,' beaamde ze. Als iemand haar ten dans had gevraagd voor haar verwisselde kleding en identiteit had ze nooit de schijn op kunnen houden dat ze van de dans af wist. 'Ga je me nog steeds mee nemen de volgende dag van de zon?' vroeg Eileen voorzichtig. Zijn boze blik stond nog vers in het geheugen.

Ren keek haar aan en grijnsde kort naar haar. Soms vervloekte hij zichzelf ervoor dat hij nooit lang boos kon blijven. Hij had het één keer een week volgehouden om boos te zijn op Edmund. Hij was nog maar jong geweest en de reden was hij allang weer vergeten, maar het feit dat hij zo lang boos was geweest, kon hij zich nog goed herinneren. 'Natuurlijk neem ik je mee, ik had het immers beloofd toch? En ik kom mijn beloftes altijd na.' Hij was nou eenmaal een man van zijn woord en dat brak hij niet graag. 'Tenzij je natuurlijk niet meer wilt.' lachte hij en danste nog een rondje met haar. 'Ik kan je ook meenemen naar het paleis als je dat leuker vindt?' stelde hij voor en keek haar aan. 'Dan kan ik je alles laten zien.'

Eileen lachte haar tanden bloot bij zijn antwoord en er kwam meteen een extra huppeltje in haar dansen. 'Nee, nee, ik wil heel graag, doe niet zo gek, alsof ik niet meer zou willen,' lachte ze hem toe. 'Hier?' Bedenkelijk keek ze naar hem op. 'Ik- Nou.' Ze zou hrt erg leuk vinden te zien hoe zijn thuis in elkaar zat, maar ze voelde zich bijna als een schooier om een aanbod zoals dat aan te nemen. Een arm meisje uit de stad dat een.rondleiding.kreeg door het paleis van één van de bewoners. 'Jij mag kiezen. Hrt lijkt me beiden leuk.' Dat leek haar wel het veiligste antwoord.

Nathan moest lachen, maar grimaste bij de herinnering aan die avond. Haar grootvader schoot hem nog steeds erg dreigende blikken. Hij liet zich mee trekken de trappen op en de gangen door, tot ze voor zijn vertrekken stond. Haastig maakte hij zijn vertrekken open, waarna hij haar naar binnen trok en de deur achter zich dicht schopte. Al snel hadden zijn handen zich in haar haren verwikkeld en drukte hij passioneel zijn lippen op de hare. Na dat geval in haar kamer waren ze beiden zo geschrokken geweest, dat ze even geen vertrekken meer hadden gedeeld. Ondanks dat het hem eerder was overkomen, was dit vele malen erger. Hij was dan ook nooit zo serieus met iemand anders geweest als met Leona.