Het bruiloftsfeest

Eileen probeerde Rens blik te vermijden door met de mouwen van haar jurk te spelen, maar de woorden kwamen allen hard aan. Dat hij haar naïef noemde vond ze nog wel het vervelendste. Ze had dit goed uitgedacht met Wren en ze wisten wat het risico was. Maar niemand had hen tot nu toe vragen gesteld. Ze wist echter heel goed dat Ren gelijk had en dat ze absoluut niet moest proberen tegen hem in te gaan. Hij leek oprecht boos en het was moeilijk voor haar te begrijpen waarom. Zwijgend staarde ze naar de grond tot zijn vraag. 'Nee, Wren is mee. Dankjewel trouwens, dat je Evan hebt verteld voor Wren waar hij mij kon vinden.' Nerveus trok ze aan een paar krullen en keek ze uiteindelijk naar Ren op. 'Je wilt dat ik nu meteen ga, is het niet?' Eileens blik gleed over zijn voorkomen. Het was raar hem zo opgedoft te zien en de rijke stof op zijn kleding was net zo absurd als het fascinerend was. Even stak ze haar hand uit om met haar vingers over het rijke borduursel te gaan, maar ze trok haar vingers snel terug.

Evan deed echt zijn best voor Pippa, maar vandaag ging het dansen hem niet erg goed af. Hij glimlachte echter naar haar en schudde zijn hoofd. 'Het is prima nog even door te dansen.' Zolang ze aan het dansen waren hoefden hij namelijk ook nog geen andere dingen te doen, zoals aankondigingen over huwelijken. Met een frons op zijn gezicht danste hij verder en kreeg het uiteindelijk voor elkaar om tegen een ander paar op te botsen. Verontschuldigend hield hij Pippa vast en keek hij vluchtig naar de man en vrouw. De vrouw herkende hij als iemand die hem al vaak genoeg had uitgedaagd tot een dans, maar wie hij nooit geaccepteerd was. Het was echter de man die hem de adem ontnam en zwijgend staarde Evan naar de kok. Met een stalen gezicht pakte hij Pippa weer stevig bij zich en wilde verder dansen, hopende dat niemand dacht dat er iets aan de hand was.

Nathan moest lachen en schudde zijn hoofd ondertussen ongelovig. 'Mocht ik later kinderen krijgen, dan hoop ik niet dat ze jouw koppigheid hebben. Dat zou ik niet overleven als ouder.' Hij schonk opnieuw zijn glas in, nu met wat sterkers dan wijn, en bekeek zijn zuster van een afstandje. Hij twijfelde of hij haar moest aanspreken. Met een brede grijns keek hij vervolgens Leona aan en tikte hij met zijn glas de hare aan. 'Ik ben ook erg tevreden met mijn leven nu... met jou en het leger.' Hij nam een flinke slok en leunde ondertussen tegen de tafel aan, terwijl hij Leona opnieuw van top tot teen bekeek. Hij had het erg goed getroffen.

Cecilia draaide zich om bij zijn woorden en knikte glimlachend. ‘Dat lijkt me een heel goed plan.’ lachte ze en keek kort naar de hand die op haar arm lag. ‘Ik kijk er naar uit om de bossen te zien, meneer de boswachter.’ lachte ze en keek naar de balzaal. ‘Ik spreek je vast nog wel, Kay.’ Ze wilde niet al teveel aandacht trekken door ineens te verdwijnen. ‘En mocht je je vervelen, mijn vertrekken zijn op de tweede verdieping in de Westelijke vleugel.’ zei ze zoetjes, voordat ze zich omdraaide en zich weer tussen de rest van de mensen mengde.

Ren keek haar aan en zuchtte uit bij het zien van haar blik. ‘Het spijt me, dat ik zo fel reageer, maar ik wil gewoon niet dat je iets overkomt.’ Hij leefde hier praktisch zijn hele leven en hij wist hoe bruut de adel soms kon zijn. Zijn eigen ouders misschien niet, maar de koning en zijn vrouw hadden soms hele andere ideeën. Bij haar woorden over Evan en Wren fronste hij. ‘Dat is aan Evan-’ Dus daar was dat gesprek voor geweest. Hij had Evan’s plotselinge interesse in Eileen al niet gesnapt, maar nu viel alles op zijn plek. ‘Er is misschien een manier dat jullie kunnen blijven, maar niet in deze kleding.’ Hij wilde haar niet beledigen, maar ze zag er niet erg adellijk uit. Kleding die te klein was? Dat kwam in deze kringen niet voor. ‘Maar je moet wel iets anders aantrekken.’ lachte hij en keek naar haar jurk. Het verbaasde hem nog dat ze het zo lang vol hadden gehouden zonder dat iemand er achter was gekomen. ‘Als je wilt kun je je omkleden in mijn vertrekken, ik regel wel wat kleding voor je.’ stelde hij voor. Keukenmeisjes liepen er genoeg en er was niemand die ze allemaal kende, dat was in Ren’s ogen een stuk veiliger. ‘En hetzelfde geldt voor Wren, ik weet niet hoe hij erbij loopt, maar het is veel te gevaarlijk.’

Eileen keek beschaamd naar haar jurk. Het mocht misschien niet opleven naar de standaarden van de adel, maar dit was het mooiste kledingstuk dat ze ooit gedragen had. Het paste alleen niet en er zat ergens een gat die ze bedekt had met een lint om haar middel. Met rode wangen keek ze naar Ren op en haalde ze uiteindelijk haar schouders op. 'Stop je me dan in bediende kleding? Dan kan ik nog niet met je dansen,' zei ze teleurgesteld. 'En wat als mensen zien dat ik ineens iets anders aan heb? Of Wren? Heel veel vrouwen gaven hem een blik, misschien danst hij nu wel met iemand.' Langzaam begon haar enthousiasme te verdwijnen. Misschien was het maar beter als ze ging. Daar zou ze vast Ren ook blijer mee maken. Ze hield hem nu bij zijn familie weg en bij het feest en straks zouden ze de verduistering missen.

'Ik weet dat je teleurgesteld bent, ik kan het aan je zien, maar-' Ren pakte haar beiden handen beet en glimlachte kort. 'Ik probeer je alleen maar te beschermen.' Hij wilde niet dat haar iets overkwam, maar hij wilde ook niet dat ze boos op hem was. 'Dan kan je niet met me dansen? Ik heb net gedanst met mijn broer, ze zullen het maar moeten accepteren dat ik dans met een meisje die eruit ziet als één van de bedienden.' lachte hij en glimlachte kort. 'Wren redt zich vast wel.' zei hij uiteindelijk, Wren was niet zijn prioriteit, hij kende de man niet. Hij vond het erger als Eileen iets over kwam. 'Kom, dan kan ik je meteen een deel van het paleis laten zien, oké?'

Eileen voelde zijn handen om die van haar en keek toen pas naar Ren op. Uiteindelijk vond ze haar glimlach ook weer en giechelde ze zacht. Ze was te nieuwsgierig om het aanbod van een tour door het paleis af te slaan. 'Dus dat was wel je broer?' Ze had zich heel de tijd afgevraagd wie Ren kende van de mensen die ze in de zaal had gezien. Wie zijn familie was en wie zijn vrienden waren. Het voelde vreemd om zo in zijn wereld ondergedompeld te zijn, maar ze wilde er ook erg graag meer over weten. 'En de bruid, dat is je zus, toch? Ze ziet er erg mooi uit.' De prinses zag er mooier dan mooi uit. Ze was beeldschoon, maar ze gaf niet graag aan Ren toe hoe geïmponeerd ze was door alle schoonheid. 'Het spijt me, trouwens, dat ik zomaar voor je neus stond. Ik had het je gewoon moeten vragen.' Kort keek Eileen naar Ren op maar haar ogen gleden snel weer naar de vloer. Ze voelde zich schuldig dat hij zich zo druk had gemaakt om haar.

Ren moest lachen bij haar woorden, terwijl hij haar de gang inleidde, weg van het lawaai. 'Dat was mijn oudste broer, Henry.' vertelde hij. 'En de prinses in de prachtige jurk is inderdaad mijn zusje Jill. Ik heb nog een zusje Leona en Evan, waar ik mee in de taverne was.' grinnikte hij en sloeg de hoek om. 'Als we hier de gang uitlopen komen we bij de keukens, maar daar is het nu nog veel te druk om naartoe te gaan, dus we gaan de andere kant op.' Hij liep de andere hal in en een trap op. 'In deze vleugel zijn onze vertellen, de andere vleugel aan de andere kant van het paleis zijn de gastvertrekken.' Zijn eigen vertrek lag vrij achterin het paleis, maar dat vond hij geen probleem. Hij vond het wel lekker om door al die gangen heen te lopen. 'Laten we eerst wat andere kleding voor je zoeken, dan zal ik je de rest laten zien.' Dat Ren samen met een keukenmeisje rondliep was niet iets wat veel vragen opriep bij mensen: het gebeurde wel vaker. 'Het maakt niet uit, maar de volgende keer zou ik wel graag een waarschuwing willen.' lachte hij.

Pippa excuseerde zich met rode wangen aan het koppel waar ze tegenaan waren gebotst. 'Is er iets? Weet je zeker dat je wel door wilt dansen?' vroeg ze, enigszins verward toen ze zijn blik zag. Ze leidde hen in de dans richting de buitenste ring van de dansende koppels en stopte. 'Wil je misschien wat te drinken? Frisse lucht?' Het waren vast de zenuwen over de aankondiging die hem zo dwars zaten. Zelf was ze ook nerveus, maar ze was blij als het hoge woord eruit zou zijn. Ze liep er al zo lang mee rond en nu kon ze het eindelijk delen met de rest van de adel. Haar familie en die van Evan wisten er natuurlijk al vanaf, maar de Halley's en kleinere adel nog niet. 'Misschien moeten we het nu maar gewoon vertellen, dan zijn we er vanaf.'

Eileen sloeg al de informatie die Ren haar gaf goed op. Ze deed erg haar best de namen te onthouden en de gezichten erbij te plaatsen. Geïnteresseerd keek ze in de richting van de keukens, maar zag toen al snel dat hij door liep en vlug haalde ze hem in. Ze nam de treden met twee tegelijkertijd om maar Ren bij te kunnen houden. 'Verdwaal je hier wel eens?' vroeg ze onder de indruk door alle deuren en gangen die ze voorbij liepen. Soms bleef ze even hangen om een wandtapijt of een harnas te bewonderen dat uitgestald stond, maar Eileen zorgde dat ze Ren iedere keer snel weer in haalde. 'Hoe ga je aan die kleding komen? Ik geloof niet dat je ze zelf maakt,' lachte ze. Zo nu en dan dacht ze nog wel eens aan hem als kleermaker. Het was makkelijker dan hem te zien als iemand van adel. 'Geen verrassingen meer,' beloofde Eileen.

Wren had moeite met ademen toen hij plots oog in oog stond met Evan. Hij had constant zijn danspartner weg proberen te leiden van het koppel, maar op een gegeven moment waren ze toch gebotst. Zijn blik was moeilijk af te lezen, maar het was duidelijk dat hij het maar niets vond dat Wren voor hem stond. Waarschijnlijk vond hij dat hij er belachelijk uit zag. Beschaamd keek Wren van hem weg en werd hij zelf weggeleid door zijn danspartner. Toen hij over zijn schouder keek, zag hij dat de vrouw waar Evan mee danste hem ook al weer had meegenomen. 'Sorry, ik moet- ik-' Wren liet de vrouw los en liep al snel weg, op zoek naar Eileen. Hij wou zo snel mogelijk weg van het feest, maar hij kon haar niet alleen laten.

Ada had voor de verandering weer eens een jurk aangetrokken en stond nu verveeld aan de zijkant van de dansvloer. Ze hield er niet van als de Halleys in het middelpunt stonden en al helemaal niet als alles weer eens om William ging. Gelukkig vond ze op dat moment precies de persoon naar wie ze al een tijdje had gezocht. Met een vastberaden blik liep ze naar Zyanya toe en ging ze naast de vrouw staan, terwijl ze haar van top tot teen bekeek. 'Kijk je ook uit naar het verduistering?' vroeg ze enthousiast. Als er nog een pluspunt aan deze avond zat, dan was het het natuurverschijnsel wel. Er stonden paar bedienden constant bij het balkon, zodat iedereen op tijd zich naar buiten kon verplaatsen en zo de verduistering kon zien. 'Je ziet er trouwens erg mooi uit.'

Cordelia was tot haar grote vreugde door enkele mannen gevraagd om te dansen. Echter hadden ze haar allemaal al na één dans weer aan de kant gezet en vervolgens andere vrouwen gevraagd om met hen te dansen. Nu stond Cordelia dus alleen bij haar ouders, nadat ze ook een dans had gedaan met haar vader, en wachtte ze tot iemand haar weer zou benaderen. Gelukkig had William het goed gevonden dat ze zou zingen en had ze net haar lied gezongen. Ze was vooral erg blij en trots geweest het met applaus dat ze van Zyanya kreeg en ook van haar vader.

William had zoals het hoorde een hele tijd met zijn moeder gedanst. Het was nu echter tijd om andere danspartners op te zoeken, maar het was echter wat ongepast om nu hij net getrouwd was alle jonge en vooral mooie meisjes langs te gaan en hun een dans te gunnen zoals hij gewoonlijk deed. William had daarom besloten op zijn zusters af te stappen, maar Estella danste maar weinig en met haar man en Cecilia kon hij nergens zien. Uiteindelijk stapte William met een zucht maar op zijn jongste zusje af. 'Lia, dansen?' Hij stak een hand naar haar uit, maar wachtte echter niet tot ze er mee in zou stemmen. Meteen trok hij haar de dansvloer op. 'Dat zong je best goed net. Geen wonder dat al die mannen langs komen. Maar ze blijven nu maar even wachten, hoor.' Grijnzend draaide William zijn zusje in het rond.

Verbaasd keek ze toe hoe William plotseling voor haar neus stond en haar vervolgens mee trok de dansvloer op. Ze had enkele tellen om zichzelf weer te herstellen en danste uiteindelijk met hem in de maat. 'Bedankt dat ik mocht zingen,' glimlachte Cordelia. Haar moeder had haar er nog vaak op gewezen dat ze erg aardig voor William moest zijn op zijn trouwdag, dus deed ze dat maar. 'Hoe voelt het nou om getrouwd te zijn? En eindelijk aan één vrouw vast te zitten. Kan je dat wel?' Ze proestte zachtjes, maar probeerde verder haar gezicht in de plooi te houden. Ze draaide in het rond en voelde hoe haar rokken lichtelijk omhoog bewogen door de wind. Ze hoopte niet dat de mannen enkel om haar stem met haar wilden dansen.

'Hé, je moet mij niet bedanken. Jillian was er enthousiast over en stond er op dat ik het toe liet.' William zou niet snel toegeven dat hij Cordelia een plezier had gedaan door haar in het drukke schema te proppen tussen alle andere muzikanten en zijn moeder had er op gestaan dat ze een plekje kreeg tijdens de ceremonie. 'Nou, ik zit nu ook aan jou vast. Dus ook al ben ik getrouwd er zijn altijd andere vrouwen die zich met je bemoeien,' lachtte William om Lia's opmerking tegen te zitten. Hij snapte heus wel waar ze op gedoeld had, maar dat maakte niet uit. Vandaag kon niet meer verpest worden door wat dan ook. Normaal zou hij wellicht zijn gaan bekvechten met Cordelia, maar niet vandaag. 'Aangezien jij en Cecilia nog de enige twee zussen aan het hof zijn verwacht ik overigens dat jullie aardig zullen zijn voor mijn vrouw en haar helpen te laten passen in Evenfall?' Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij haar aan.

Cordelia rolde met haar ogen en zuchtte diep. Hoeveel makkelijker zou alles zijn als William en zij gewoon normaal tegen elkaar konden doen en zich niet gedroegen als kleine kinderen onder de twintig lentes. 'Natuurlijk zal ik aardig zijn tegen Jill!' riep ze ontstemd uit. 'Ik weet zeker dat we hele goede vriendinnen worden. Ik zal haar meteen de tuinen laten zien en ik zal alle bedienden aan haar voorstellen.' Cordelia's gezicht lichtte meteen op bij het idee van een nieuwe vriendin. Ze vond het altijd leuk om alle geheimen en mooie plekjes van het kasteel te laten zien. 'En Cecilia zal vast en zeker ook aardig zijn, al denk ik dat ze niet meer zo lang bij ons woont. Mam en pap zijn druk bezig met huwelijksplannen.'

Zyanya had waarschijnlijk het hardste van.iedereen geklapt voor Cordelia toen ze nog een nummer had mogen zingen tijdens het feest. Ze had op haar vriendin af willen stappen, maar had gezien hoe ze door haar broer werd opgeeist en dus bleef ze op haar plek. Nienand.vroeg haar ten dans sinds Evenfall. Even had ze overwogen om Silas te vragen, maar ze wist niet goed hoe ze hem kon benaderen als het niet om zaken ging. Gelukkig zag ze toen dat een bekende haar kant op kwam en glimlachend begroette ze Ada met een knikje van haar hoofd. 'Heel erg, het is ontzettend bijzonder dat het gebeurt. En jij?' Nieuwsgierig bekeek ze de vrouw voor zich en streek ze zelf bewust langs haar jurk. Ze had weer een van de traditionele gewaden aan, maar bedekt met een vossenhuid tegen de koud. 'Jij ook, hoor.' Ze hoopte dat het oké was om hrt terug te zeggen.

Eileen lachte zacht. Ze zou niet eens iets willen dragen wat hij gemaakt had na zijn verzonnen leven van kleermaker ontmaskert te hebben. Ze wierp nog een blik achter zich de gang door en snapte heel goed dat hij als kleine jongen vast verdwaald moest zijn geraakt. Ze had nu al geen idee meer waar ze precies vandaan waren gekomen. Nieuwsgierig keek ze om de deur en zette ze pas een stap naar binnen toen Ren dat ook had gedaan. Het eerste dat haar opviel was de grootte, niet eens de rommel. 'Oh, nee, dankje, ik heb genoeg op op het feest,' zei ze terwijl ze gefascineerd door liep en in het midden van de ruimte rond draaide. Vervolgens ging ze verder naar het raam en leunde ze met haar ellebogen op het venster terwijl ze met grote ogen het uitzicht in zich op nam.

Evan had al snel door dat hij niet door kon gaan alsof er niets gebeurd was en gewillig liet hij zich door Pippa de vloer af leiden. Hij knikte afwezig als antwoord op haar voorstellen en liep toen al zelf naar een uiterste hoek van een zaal om handenwrijvend terug op adem te komen. Daar kon hij pas weer redelijk nadenken en besloot hij dat het Wren.niet geweest kon zijn. Die zou hier nooit naar binnen gaan tussen al die adel, als hij al werd toe gelaten door de bewakers. Kort zocht hij naar zijn broer om te vragen of hij er meer over wist, maar dan zou hij erkennen dat hrt echt waar was. Nog in de war keek Evan naar Pippa op en pakte haar hand vast. 'Laten we het snel aam kondigen. Dan zijn we er sneller vanaf. Ik wil dat iedereen het gewoon weet nu,' stelde hij haastig voor. Het was vast een waanbeeld geweest, ook al begreep Evan amper waarom hij Wren zo in ijn hoofd had.

Ada keek Zya verrast aan bij haar woorden. 'Ik had stiekem gedacht dat je helemaal niet onder de indruk zou zijn van de verduistering, gezien wat er allemaal rond jouw volk gebeurt... Maar zelf ben ik ook erg benieuwd ernaar. Het liefst had ik het vanaf een ander punt gezien, zonder alle drukte om mij heen, maar dit is ook prima.' Zya had haar verteld over de bliksem en de omstandigheden waarin haar volk leefde. Zelfbewust bekeek ze haar jurk na het complimentje en streek ze ook over de stof heen. Het was uiteraard rood en daarbij erg mooi. 'Ik zou erg graag eens zo'n jurk als de jouwe willen passen. Het is zo zacht.' Voorzichtig raakte ze met haar vingers kort de stof aan en bekeek ze Zyanya vervolgens. 'Wil je zometeen met mij dansen?' vroeg ze met een glimlach en opgetrokken wenkbrauw.

'In dat geval zou ik zeggen, doe alsof je thuis bent. Ik ben zo terug.' Nadat hij haar in zijn vertrekken had achtergelaten, snelde hij zich naar de keukens toe, waar hij één van de dienstmeisjes aansprak. Hij kende haar al een tijdje en ze stond nog bij hem in het krijt. Toen hij de kleding geregeld had, hopelijk in de goede maat, snelde hij weer terug naar zijn vertrekken. 'Ik hoop dat ze passen, volgens mij is het de goede maat.' zei hij lachend, terwijl hij de kleding omhoog hield. 'Je kan je daar achter het kamerscherm omkleden als je wilt.' Hij wees naar de andere kamer, waar een groot kamerscherm stond. 'Vond je het wat, het feest?' vroeg hij nieuwsgierig aan haar en keek haar aan.

‘Oh, geloof me, die koppigheid zullen ze wel overnemen.’ lachte Leona en gaf hem een zacht duwtje. ‘Als ze het niet van mij krijgen, krijgen ze het wel van jou. Jij kan er ook aardig wat van.’ Nathan kon wel zeggen dat zij koppig was, maar hij was zelf ook niet de makkelijkste. ‘Gelukkig maar.’ Zacht drukte ze haar lippen op die van hem en glimlachte. ‘Moet je niet eens met Willa gaan dansen? Ze staat daar maar zo alleen.’ Ze wenkte naar zijn tweelingzuster. ‘Ik ga wel even met mijn vader dansen.’ lachte ze en wierp een blik op haar vader die met wat andere mannen zat te praten. Hij wilde vast wel een dans met haar doen en anders zocht ze Henry of Ren wel op.