Het bruiloftsfeest

Er was tenminste iets dat er op het moment goed ging en dat was het huwelijk van Jillian. Ze leek oprecht gelukkig en Willa kon niet blijer voor haar zijn. Hoewel het nog altijd raar was Jill te zien trouwen met de kroonprins, denkende dat ze koningin ging worden. 'Henry en Ren?' Grinnikend schudde ze haar hoofd. En die twee broers, dat ging natuurlijk ook nog altijd goed. Willa streek geruststellend met een hand over Jill's arm. 'Je hoeft me niet te bedanken. En beloof me dat als je je niet fijn voelt met wat ij doet je hem vertelt dat hij moet stoppen. Denk niet dat je door moet gaan omdat hij het niet door heeft dat hij iets fout doet.' Ze had zelf William nog niet gezien, maar ze geloofde graag dat hij nogal wat gedronken had. Ze wilde echter haar vriendin niet bang maken. 'Maar maak je geen zorgen. Hij heeft je aardige wat verliefde blikken toegeworpen vandaag. Hij zal voorzichtig met je zijn.'

Sceptisch keek Eileen naar haar vriend. Ze wist niet precies wat er aan de hand was, maar hij zag er absoluut niet goed uit en dat deed haar ook niets goed. Ze wist echter beter dan rond hem te blijven hangen. Als Wren zei dat ze moest gaan, dan vond hij het oké dat ze ook echt ging. 'Beloof me dan dat als je weg wilt je het me eerst laat weten? Ik ga met je mee, hoor.' Ze hield een vinger naar hem op en trok vervolgens haar jurk op voor ze diep adem haalde en op Ren af stapte. Ze keek nog even achterom naar Wren maar richtte zich toen op de twee mannen. Ze pakte twee puntjes van haar jurk vast en zakte wankelend door haar knieen voor ze naar Ren op keek. Met een kleine glimlach schoot haar blik kort naar de andere man, maar vestigde ze haar ogen op Ren. 'Excuses, meneer, dat ik dit gesprek onderbreek, maar ik zag u zojuist dansen en ik zou erg graag uw danskunsten zelf uit willen testen. Als uw partner daar geen problemen mee heeft.' Eileen kon het niet laten zacht te giechelen om haar eigen poging formeel te klinken.

Jill hield nerveus de stof van haar rokken tussen haar handen en luisterde ondertussen gespannen naar de woorden van Willa. Gelukkig kon haar beste vriendin haar wel geruststellen over de avond die zou komen. 'Ik- ik zal dan eerlijk tegen hem zijn. Als het bijvoorbeeld pijn doet.' Ze was ervan overtuigd dat William haar nooit opzettelijk pijn zou doen, maar dat hij in zijn gedronken staat wel dingen kon doen waar hij niet helemaal bij nadacht. Over Willa's schouder heen zag ze dat Henry naar hen toe kwam lopen en met een glimlach omhelsde ze haar vriendin nogmaals. 'Ik ga met mijn vader dansen. Ik spreek je vanavond nog wel.' Ze groette ook nog kort Henry en liep vervolgens naar haar vader toe, om met hem te dansen.

Wren moest lachen en gaf haar een zacht duwtje richting Ren. 'Ga nou maar! Ik red mezelf wel. Misschien moet ik toch maar een vrouw aan spreken om de dekmantel wat beter te maken. Evan danst daarbij ook met een vrouw, dus waarom zou ik dat niet doen?' Tevreden keek hij toe hoe ze uiteindelijk weg liep en zelf liep hij weer naar de tafels vol voedsel toe, waar hij een beter uitzicht op Evan had. Zonder Eileen kwamen er al snel wat dames op hem af en vroeg de brutaalste hem al snel om met haar te dansen. Wren besefte dat hij niet anders kon dan accepteren - vooral niet met al het publiek om hen heen - en liep dus met haar de dansvloer op. Ongemakkelijk zette hij de eerste stappen en probeerde hij zijn hoofd constant af te wanden van Evan. Hij danste angstvallig dichtbij zijn vriend.

Pippa knikte als antwoord op zijn vraag. ‘Natuurlijk, we laten Jill en William even hun moment nemen.’ De eerste dans was altijd erg bijzonder en eigenlijk een soort afsluiter voor alle plechtigheden. Daarna volgde er vooral veel gedans en gepraat. Toen Pippa zijn strompelende danspassen opmerkte, hield ze haar lach in. ‘Als je wilt stoppen met dansen vind ik dat geen probleem hoor.’ Ze wilde hem niet ongemakkelijk laten voelen tussen alle adel en daarbij waren er nog genoeg anderen waar ze mee zou kunnen dansen. Haar broer en haar vader wilde vast nog wel een dans met haar.

Leona moest lachen en knikte. ‘Vast wel, volgens mij durft de rest er niets van te zeggen, zeker niet nu ze hier in het Zuiden zijn. Ze weten hoe mijn ouders over hun attitude richting Henry en Ren denken. Nu maken ze het er ook zelf wel een beetje naar.’ Henry en Ren daagde de adel uit met hun acties, maar Leona kon het wel waarderen. ‘Ik denk niet dat Jill op dit moment aan mij denkt, volgens mij alleen aan zichzelf en haar bruidegom.’ grinnikte ze en keek naar het stel. ‘Eerder het feest verlaten? En je denkt dat niemand dat hier doorheeft? Mijn ouders hebben overal oren en ogen en als zij er niet achterkomen, vindt iemand anders het wel uit.’ lachte ze hoofdschuddend. ‘Maar wat maakt het uit, alles beter dan een saai bruidsfeest.’

‘Jill redt zichzelf wel in het Westen. Volgens mij zit ze ergens met haar hoofd in een roze wolk en ik zie het niet snel gebeuren dat ze daar weer uitkomt.’ merkte Ren op en dronk wat van de wijn die hij van het dienblad af had gepakt. ‘En Leo, ach, Leo is Leo die komt altijd wel weer ergens terecht.’ lachte hij en keek naar Leona en Nathan die samen aan het dansen waren. ‘Will moet gewoon wennen Henry. Ze heeft heel haar rustige leventje op moeten geven om hier naartoe te komen, dat is niet iets wat in een weekje went.’ vertelde hij en zette zijn wijn aan de kant, om Henry bij beide schouders beet te pakken. ‘Het komt wel goed met haar, neem haar mee uit dansen, heb een leuke avond samen. Ik wil best op Tobias passen vannacht.’ stelde hij voor en draaide zich om bij het horen van een stem. Hij had in eerste instantie niet door wie er voor hem stond, puur omdat hij haar hier niet had verwacht. Toen hij doorkreeg wat er gaande was, draaide hij zich om naar Henry. ‘Ga met Willa dansen, echt dat zal haar goed doen.’ zei hij nog, voordat hij Eileen bij haar pols beetpakte en haar meenam naar de gangen buiten de danszaal. ‘Ben je gek geworden?! Wat doe je hier?!’

Henry luisterde gespannen naar de woorden van Ren en haalde vervolgens diep adem. Hij nam de woorden van Ren altijd erg serieus en daarnaast had het ook altijd een geruststellend effect op Henry. Toch vond Henry dat Ren het allemaal wel heel erg licht nam en had hij zelf veel meer zorgen over zijn zusjes. Hij vond het maar niets dat de ene in een leger zat en de ander in Evenfall. 'Laat ik dat inderdaad maar doen,' reageerde Henry, toen hij plotseling een stem naast zich hoorde. Al snel bleek dat de vrouw tegen Ren sprak en met een vragende blik keek hij zijn broer aan. Toen hij aan gaf dat Henry beter naar Willa kon lopen, legde hij kort zijn hand op zijn schouder en knikte hij naar de vrouw. Ren wist dat hij naar Henry toe kon als er iets aan de hand was. 'Dat zal ik doen. Veel plezier,' zei hij nog, voordat hij naar Willa en Jill toe liep. Hij begroette beiden en zag toen Jill weg lopen. 'Wil je dansen?' vroeg hij met een glimlach aan Willa. 'Ging Tobias trouwens snel slapen?'

Nathan zag over Leona's schouder dat Willa weer op het feest aanwezig was. Nog steeds hadden ze maar nauwelijks met elkaar gesproken en ook Tobias had hij nog niet van dichtbij kunnen zien. Gelukkig konden zijn vader, Henry en Leona hem vele verhalen over zijn neefje vertellen. 'Laten we in elk geval wat drinken en eten. Dan kunnen we altijd nog het feest verlaten en daarna eventueel weer komen opdagen.' Hij pakte haar hand vast en nam haar zo mee de dansvloer af. Hij hield best van dansen, maar het ging hem ook snel vervelen. Eenmaal bij de tafel schonk hij twee glazen wijn in en hield hij een stuk fruit voor Leona's mond. 'Jouw ouders verwachten trouwens dat je ook ooit zo'n bruiloft gaat krijgen,' grinnikte hij, terwijl hij ook wat eten in zijn mond stopte.

Pas in de avond konden de andere bedienden Kay overhalen om toch naar het feest te gaan. Hij had eerder ongelofelijk getwijfeld of hij wel zou gaan, ondanks dat alle bedienden waren uitgenodigd, en dat kwam mede door zijn ongepaste kleding en rommelige haar. Pas toen de keukenmeisjes hem hadden overtuigd dat hij niet als zwerver binnen zou lopen, betrad hij de feestzaal en ging hij meteen naar een groepje bedienden toe. Het gaf hem een gevoel van veiligheid en daarbij hoopte hij ook dat hij Celine misschien zou treffen. Benieuwd keek hij om zich heen, terwijl hij al wat bekende gezichten zag van de adel, maar nog geen Celine. Daarnaast zag hij de vele dansende mensen op de dansvloer en tevens de koning.

Eileen hield haar adem in rerwijl ze Rens reactie af wachtte. Het leek eeuwen te duren voor hij door had wie er voor haar stond. Ze keek de broer na toen hij vertrok en schrok toen ze plost meegetrokken werd. Eenmaal in de gang trok ze haar pols los en wreef pijnlijk over de huid. 'Je hoefde me niet mee te sleuren,' zei ze zacht en geraakt. Bij zijn harde woorden liet Eileen haar hoofd hangen en zuchtte ze. Als ze zijn gezicht zo zag snapte ze niet dat ze ooit gedacht had dat Ren het leuk zou vinden haar hier te hebben. 'Ik weet dat ik hier niet thuis hoor, dat hoef je me niet te vertelleb, maar ik-' Nog een zucht verliet haar mond terwijl ze haar armen om haar middel heen sloeg. 'Ik wilde je een leuke avond geven. Omdat je zei dat heT niet echt vermakelijk is.'

Cecilia lachte breed toen ze de dans met haar vader afrondde. Het was een mooie dag geweest, het weer was koud geweest, maar gelukkig had het niet geregend. Ze had niet verwacht dat het Zuiden zo mooi kon zijn, maar ze moest toegeven dat de Zuiderlingen zichzelf overtroffen hadden. Toen de nieuwe dans begon, stapte ze de dansvloer af en pakte ze een glas wijn van een dienblad af. Ze nipte eraan en glimlachte naar wat mensen die voorbij liepen. Ze genoot van de avond en William leek het ook erg naar zijn zin te hebben met zijn kersverse bruid. Wellicht dat ze hem eens ten dans zou vragen zometeen.

‘Natuurlijk wel! Wat denk je dat er gebeurd als ze erachter komen dat je hier niet hoort?’ siste hij en haalde een hand door zijn korte haren heen. ‘De adel is er niet van dat buitenstaanders hun feesten binnen vallen. Ze hebben al genoeg huwelijken gehad die niet goed afliepen hierdoor.’ Sindsdien was de beveiliging op dagen als deze sterker geworden, maar blijkbaar niet sterk genoeg. ‘Verdomme Eileen, hoe naïef kun je zijn?! Als ze je vinden en je hebt geluk sluiten ze je op, maar ze laten je net zo gemakkelijk ophangen!’ Bij haar woorden keek Ren haar aan en zuchtte hij uit. ‘Het was een leuke gedachten, maar licht mij de volgende keer in, alsjeblieft. Het lijkt allemaal leuk, maar ze zijn een stuk strenger dan je misschien zult denken. Sinds die aanslagen hebben ze het niet zo op buitenstaanders.’ Misschien reageer hij wat te overdreven, maar hij wilde niet dat haar iets overkwam. ‘Ben je alleen?’

Ook Leona pakte wat te eten en te drinken en glimlachte. ‘Mijn ouders kunnen verwachten wat ze willen, maar hopelijk realiseren ze zich ook wel dat een bruiloft als dit niets voor mij is. Ze mogen Jill en Evan de bruiloften geven die ze willen, maar bij mij niet.’ Leona wist niet of ze überhaupt wel wilde trouwen. Haar tantes waren ook niet getrouwd en daar had ook niemand problemen mee. ‘Ik vind mijn leventje zo eigenlijk wel prima, ik hoef al die poespas niet hoor.’ grinnikte en nam een slok wijn. ‘Al is de wijn wel altijd erg lekker op bruiloften.’ lachte ze. Ze wist niet precies wat voor een wijn het was, maar het was heerlijk.

Kay was zo overrompeld door het zien van de koning dat hij nauwelijks door had met wie hij precies danste. Op dat moment liet de vrouw hem los en zag hij dat de vrouw Celine was. Verward en met een diepe frons bekeek Kay haar van top tot teen. De jurk die ze droeg was prachtig en hij had nog nooit een dienstmeisje in een jurk gezien die ook maar iets op die van Celine leek. Al snel excuseerde hij zich van de groep en liep hij dichter naar Celine toe. Ze bewoog zich zo gemakkelijk door de menigte heen en iedereen leek voor haar te wijken. Geschrokken hield hij zijn adem in, toen plotseling alle puzzelstukjes bij elkaar kwamen. Celine was niet het dienstmeisje van een van de prinsessen, maar ze wás een prinses. En het zou hem niet verbazen als ze ook nog eens Cecilia was. Nog steeds verbijsterd lette hij niet op en stootte iemand hem per ongeluk aan, waardoor Kay zijn glas liet vallen. Beschaamd en met een rood hoofd probeerde hij de scherven in zijn handen te verzamelen en vooral niet naar Celine te kijken.

Cecilia keek om toen ze achter zich iets op de grond hoorde vallen. Verbaast keek ze naar de rug van een jonge man die op de grond voorover zat gebogen, ze kon enkel niet zien wat hij deed. Nieuwsgierig als ze was liep ze naar hem toe en toen ze iemand wilde seinen om hem te komen helpen, zag ze pas wie het was. Ze was te laat om weg te lopen, want dat zou vreemd zijn, dus bleef ze staan en glimlachte ze zo overtuigend mogelijk. 'Kai, wat een verassing om je hier te zien.' zei ze uiteindelijk, terwijl ze één van de dienstbodes wenkte om hem te helpen. Ze had niet verwacht dat hij ook op dit feest zou zijn, ze wist niet eens dat hij was uitgenodigd.

Kay bevroor toen hij plots de stem van Celine naast zich hoorde en keek langzaam op. Hij voelde zich beschaamd en als een klein kind. Was het voor haar een spel geweest om hem aan een lijntje te houden en te liegen over wie ze was? 'Insgelijks, Celine. Of moet ik prinses zeggen?' Een van de dienstboden had hem een bakje gegeven waar hij de scherven in kon leggen en ruw werkte hij verder, zodat al snel wat kleine sneden in zijn handen ontstonden door de kleinere scherven. Toen hij klaar was, gaf hij de bak aan de dienstbode en veegde hij ongemakkelijk zijn handen af aan zijn broek. 'Heb je het naar je zin? Oh, kan je me soms nog voorstellen aan prinses Cecilia? Ze zal hier vast ergens rond lopen, niet waar?' Hij sprak bitser dan hij wou en durfde haar niet aan te kijken.

Cecilia keek hem aan en zuchtte bij zijn woorden. 'Het spijt me dat ik gelogen heb.' zei ze uiteindelijk en keek hem aan. 'Wil je me alsjeblieft een kans geven om het uit te leggen?' Ze keek om zich heen om te zien of ze niemands aandacht hadden getrokken. Ze zou niet willen dat Kai zich ongemakkelijk zou voelen als iemand van adel hen zou aanspreken. 'Kunnen we niet ergens gaan zitten? Ergens waar het rustiger is?' Ze wilde hem vertellen waarom ze had gelogen tegen hem. Het was destijds allemaal veel makkelijker geweest om tegen hem te liegen, om hem te laten denken dat ze niets meer was dan een simpel dienstmeisje. Het maakte de omgang zoveel makkelijker, maar ze had altijd geweten dat hij er op een dag achter zou komen en dat ze het hem moest uitleggen.

Hij keek haar enkele seconde in stilte aan, maar knikte vervolgens. Hij had per slot van rekening eerst ook tegen haar gelogen, enkel was hij veel eerder betrapt. Hij gebaarde naar de andere kant van de zaal en begon alvast te lopen. De ene kant bevatte de dansvloer en daar waren dan ook de meeste mensen te vinden. Aan de andere kant waren er stoelen en tafels te vinden en zat meestel de oudere adel. Hij ging aan de tafel het meest in de hoek zitten, zodat het een donkere plek was, en wachtte geduldig op de komst van Cecilia. Het was geen goed idee als ze er samen naartoe waren gelopen. Nog steeds was hij overrompeld door het feit van Celine - Cecilia - een echte prinses was. De dochter van de kóning.

Cecilia wachtte enkele tellen voordat ze dezelfde kant uit liep als Kay. Onderweg pakte ze twee volle glazen wijn voor hen beiden. Nadat ze zichzelf in de stoel had laten zakken en ze haar rokken opnieuw gearrangeerd had, keek ze hem aan. 'Het spijt me dat ik tegen je gelogen hebt.' begon ze en keek hem aan. 'Het was gewoon makkelijker, ik-' Ze dacht na over hoe ze de volgende zin zou formuleren en begon toen weer langzaam te praten. 'Mensen reageren altijd anders als ze weten dat je van adel bent, en zeker als ze er achterkomen dat je een Halley bent. Ik spreek haast nooit met mensen buiten het paleis, dus toen je geen idee had wie ik precies was, wilde ik gewoon met je om kunnen gaan. Gewoon zoals jij met ieder ander omgaat.' Dat was iets wat in haar leven zelden gebeurde, de enige mensen waar ze "normaal" mee om kon gaan was haar familie. Zelfs haar dienstmeisjes behandelde haar anders, wat ook niet meer dan logisch was. 'Ik wilde me gewoon normaal voelen en niet alsof ik bijzonder of belangrijk ben.' zei ze uiteindelijk nog en keek hem aan. 'Dus het spijt me dat ik tegen je gelogen hebt.'

Kay luisterde stilletjes naar haar woorden en dronk pas van zijn wijn toen ze uitgesproken was. Hij kon haar inderdaad niet beoordelen om haar leugens, gezien hij ook hetzelfde had gedaan. Hij kon best begrijpen dat Cecilia eindelijk eens incognito met mensen om wilde gaan en Kay was zo naïef dat hij niet eens door had dat ze een prinses was. 'Het is niet erg,' zei hij uiteindelijk, waarna hij zuchtte en zijn glas wijn neer zette. 'Maar ik vrees dat ik niet meer met je om kan gaan. Als je vader erachter komt...' Hij keek nerveus de kant van de koning op en merkte gelukkig op dat David hen nog niet had gezien. Prinsessen hoorden niet met hun bedienden om te gaan. 'Ik- ik vond het wel altijd leuk om met je om te gaan. Je bent erg vriendelijk en hartelijk en-' Peinzend beet hij op zijn lip, terwijl hij haar blik ontweek. Nu hij wist dat ze een prinses was, vond hij het plotseling een stuk lastiger om tegen haar te praten.

Cecilia fronste haar wenkbrauwen bij zijn woorden. 'Laat mijn vader er maar achter komen!' riep ze gefrustreerd uit en keek hem aan. Dit was precies de reden waarom ze het voorheen nooit verteld had, precies dit! 'Luister, mijn vader mag misschien de koning zijn, maar ik ben een volwassen vrouw en ik kan zelf bepalen met wie ik omga.' Over haar vader maakte ze zich niet eens zoveel zorgen, het was vooral haar moeder die het waarschijnlijk niet zou accepteren dat ze met iemand uit het gewone volk omging. 'Ik zou het jammer vinden als we elkaar niet meer kunnen spreken, ik-' Ze wendde har blik af en haalde een hand door de krullen die over haar schouders vielen. 'Zolang niemand erachter komt is het geen probleem toch?'

Kay zuchtte en keek haar met een serieuze blik aan. 'Kijk, ik vind het hartstikke leuk om met je om te gaan, maar als iemand erachter komt, dan ben ík de schuldige. En geloof me, ik wil echt niet in de problemen komen, hoe leuk ik je-' Hij hield abrupt zijn mond en keek met rode wangen van haar weg. Ze zag er nog mooier uit dan hij zich kon herinneren. 'Misschien- als je echt, écht zeker er van bent dat niemand ons zal zien, dan wil ik best met je afspreken om te kletsen.' Hij dronk zijn wijn op en keek haar vervolgens vragend aan. Het werd hem echt veel te riskant als ze zomaar ergens zouden afspreken. Toch besefte hij zich opeens dat hij met dit gesprek al een heleboel risico's nam en onmiddellijk zakte hij wat in, zodat ze hem minder goed zouden kunnen zien.

Cecilia keek hem kort aan en cirkelde met haar vinger over de rand van haar glas. 'Ik kan niets beloven.' Ze zou willen dat ze hem kon beloven dat niemand erachter zou komen, maar dat kon ze niet. Ze wist dat haar ouders overal oren en ogen hadden en ze had geen idee welke personeelsleden ze kon vertrouwen en wie niet. 'Ik wil je baan niet in gevaar brengen, je positie, dus misschien is het beter zo.' zei ze zachtjes, hopend dat ze nog boven het lawaai van de zaal uitkwam. 'Het spijt me dat ik je in deze positie heb gebracht.' Ze stond op van de stoel en streek haar rokken goed.

Kay keek met tegenzin toe hoe ze op stond en weg wou lopen. Haastig legde hij zijn hand op haar arm en voelde hoe zijn gezicht in een hoopvolle blik ging staan. 'Misschien- ik weet wel paar plekken waar we kunnen afspreken. Desnoods zeggen we dat ik je de bossen laat zien.' Snel trok hij zijn hand weer terug, toen hij besefte wat hij had gedaan, maar zijn blik bleef hetzelfde. 'We verzinnen wel iets. De vorige keren zijn ook goed gegaan, dus waarom zou het later opeens niet meer zo gaan?' probeerde hij optimistisch, terwijl hij zwakjes glimlachte. Daarbij, misschien als Cecilia zou zeggen tegen haar ouders dat ze tegen hem had gelogen en hij er niets aan kon doen, dat ze beiden niet in de problemen zouden komen.