Het bruiloftsfeest

'Silas?' glimlachte Ada met een frons. 'Wat moet je nou weer met die man?' Ze bestudeerde het gezicht van Zya en voelde toen hoe het kwartje viel. Met een quasi plagerige blik keek ze haar vriendin aan. 'Je hebt een oogje op hem, niet waar? Is dat waarom je vestigingsplaats afhangt van zijn keuze?' Ada voelde een steek in haar buik, maar wist dit goed te verhullen. Ze had dit scenario al zo vaak zien gebeuren dat ze precies wist wat ze moest doen, enkel was het met Zyanya erg moeilijk om het door te zetten. 'Het gaat inderdaad beter. Misschien wil Cordelia je wel meer leren?' Het was een subtiele hint dat Ada misschien niet de juiste persoon was om nu mee te dansen. Het bleek maar weer eens dat ze beide andere ideeën hierbij hadden.

William keek zijn zusje met een mond vol tanden aan. Had ze die woorden werkelijk gezegd? Al snel trok zijn gezicht samen en klemde hij hard zijn kaken op elkaar. Ze had geen idee waar ze het over had. Ze was een naïef prinsesje dat geen flauw idee had wat er zich afspeelde en ze zou het nooit begrijpen ook. Zo moest William het maar zien. 'Dus ze profiteert maar goed van jou, dan?' Hij had eerlijk gezegd niet veel zin om het over de vriendinnen van Cordelia te hebben. Hij keek om zich heen of hij Jillian ergens zag, maar spotte toen hoe zijn ouders stil aan de kant stonden. 'Ik denk dat we beter pap en mam maar eens gezelschap kunnen houden, in plaats van elkaar.' Kort keek hij zijn zusje aan en draaide zich toen om naar hun ouders.

Cordelia vernauwde haar ogen, toen William haar verliet en naar hun ouders toe liep. Hij raakte in gesprek met hun vader, dus ging Lia noodgedwongen bij haar moeder staan. Ze wist dat William het nieuws verder zou vertellen dat ze Tobias had opgezocht, dus besloot ze nu maar om het alvast zelf te melden. 'Moeder, ik moet je wat vertellen, voordat William het doet,' verzuchtte ze, terwijl ze toe keek hoe iedereen Evan en Pippa feliciteerde. 'Ik ben laatst naar Henry en Willa toegegaan om Tobias te bezoeken. En daarna ben ik nog tweemaal geweest.' Beschaamd liet ze haar hoofd zakken en staarde ze naar haar zilveren schoentjes. Ze wist niet wat haar ouders ervan zouden vinden, maar haar vader zou het vast meer accepteren dan haar moeder. 'En is het waar dat jullie mij heel snel gaan uithuwelijken?'

Zyanya zag verschillende dingen gebeuren op het gezicht van Ada, maar het was uiteindelijk het hare dat het meest expressief was. Ze keek naar hun voeten om haar rode wangen te verbergen en fronste diep. 'Mijn vestigingsplaats hangt niet van hem af, maar van mijn gezelschap, mijn vrienden en adviseurs.' Die insinuatie vond ze maar niets. Ze mocht misschien ingenomen zijn door Silas, maar ze zou haar leiderschap daardoor niet laten beïnvloeden. Gekwetst door het idee dat Ada dacht dat ze zo makkelijk te beïnvloeden was, stopte ze uiteindelijk met dansen. Bij het voorstel of Cordelia haar misschien niet meer wilde leren, begreep Zya heel goed dat haar aanwezigheid niet erg gewenst meer was. Tenminste, zo voelde het. Kort keek ze de vrouw aan en liet ze haar vervolgens los om de dansvloer te verlaten.

Adelaide

Adelaide had het matig naar haar zin tijdens de festiviteiten. De plechtigheden waren voorspoedig verlopen, maar het was het feest dat hier en daar foutjes had. Het was de reden geweest dat ze het niet in het Zuiden had wille doen. In Evenfall had zij het allemaal kunnen regelen en was het vast perfect gelopen, maar dat was helaas nu niet zo. Maar ze glimlachte natuurlijk naar iedereen en het aanblik van twee verliefde jonge mensen was natuurlijk nooit onplezierig te noemen, zeker niet als het je eigen zoon was. Ze zag toe hoe haar twee jongste kinderen de kant van haar en haar man op kwamen en met een glimlach streek ze wat blond haar terug op zijn plek toen Cordelia voor haar stond. Ze was wat overrompeld door de plotselinge biecht en vraag en ze legde een arm rond Cordelia's schouders. 'Het is familie, dus dat is niet erg raar, toch? Ik heb gehoord dat hij je vaders ogen heeft.' Ze hield haar gezicht in de plooi en keek over de dansende paren uit. 'Het hangt er vanaf hoe snel er een gepaste kandidaat je pad op komt, Cordelia.'

Nathan
'Ik ga het de komende dagen proberen te realiseren. Dan kunnen we binnenkort weer eens naar huis toe gaan,' beloofde Nathan met een geruststellende blik, waarna hij zag dat Henry hun kant op kwam lopen. Nathan rolde lachend met zijn ogen bij het zien van Willa's blik en sloeg zijn armen om haar heen. 'Ik ga maar weer eens naar haar toe, dan kan jij met Henry dansen. Ik spreek je nog.' Hij drukte een kus op haar wang en liep weer naar Leona toe.

Henry
Henry zag hoe Nathan weg liep en sloeg vervolgens zijn armen vanachter om Willa heen. 'Wil je dansen?' vroeg hij onmiddellijk, waarna hij niet op haar antwoord wachtte en haar alvast met een brede glimlach naar de dansvloer leidde. Ze hadden al dagen gesproken over dit moment, dat ze eindelijk als een stel konden dansen. Vooral Henry had erg naar het vooruitzicht uitgekeken. 'Ik zag trouwens op jullie beide gezichten een erg brede glimlach. Is het weer goed tussen jullie?' vroeg Henry benieuwd.

Cordelia keek haar moeder aan en legde uiteindelijk ook haar armen om haar moeders middel heen. Ze had nooit de lengte van haar moeder bereikt en ze kon zich dus nog steeds in de rokken van haar moeders jurk verstoppen, zoals ze vroeger ook altijd had gedaan. 'Heb ik ook vaders ogen?' vroeg ze hoopvol, waarna ze verward fronste. 'Maar heeft u Tobias dan nog niet gezien? We kunnen een keer samen gaan, moeder! Ik weet de weg!' Met een brede glimlach keek ze haar moeder aan, maar die verdween al snel na de laatste woorden. Soms had ze weleens overwegen om hetzelfde te doen als Leona en ook weg te lopen van huis. Misschien dat haar ouders dan ook zouden accepteren dat ze niet dít leven wilde. Maar ze had nooit de moed gevonden om het ook echt te doen. 'Ik hoop dat dat nog héél lang duurt,' reageerde Cordelia uiteindelijk koppig. 'Ik wil namelijk niet trouwen.'

'Dat klinkt als een geweldig plan.' Dankbaar glimlachte Willa naar haar broer en gaf ze hem nog een aai over zijn bol voor hij verdween en haar verloofde bij haar stond. Ze liet zich gewillig door Henry de dansvloer op leiden en pakte hem daar bij zijn schouder en één hand vast. 'Het is nooit slecht tussen ons, ik was alleen boos op hem,' stelde ze, niet bereid om toe te geven dat ze inderdaad een slechte periode met haar tweelingbroer achter de rug had gehad. Tweelingen hoorden het altijd goed te vinden, en dat zag ze liever ook zo. 'Zou je het oké vinden als ik binnenkort met vader en Nathan een bezoek breng aan het Noorden? Het zal niet lang zijn, ik kan Tobias niet meenemen en ik zou hem niet lang kunnen missen en nu hij van mijn melk af is-' Vragend keek ze Henry aan. Wie weet zag hij toch niet in dat dit plan geen enkel gevaar met zich mee bracht. 'Misschien na de bruiloft? Als dat ooit gebeurt tenminste, aangezien je nog steeds dat aanzoek niet hebt gedaan,' probeerde ze met een lach.

Henry pakte Willa ook vast en begon ze te dansen, toen een nieuw muziekstuk begon. Verbaasd trok hij zijn wenkbrauwen op bij haar woorden, maar knikte hij ook al snel. 'Ja- ja, natuurlijk. Dat zal jou en je vader goed doen, dat weet ik zeker.' Hij glimlachte naar haar en grinnikte vervolgens. 'Ren zal vast wel interim-moeder willen spelen als je weg bent. Wie weet trekt hij zelfs tijdelijk in ons vertrek in.' Daarbij wist hij zeker dat zijn moeder hem zou helpen als hij even niet meer wist wat hij moest doen. Hij hoopte echter dat Tobias niet zou merken dat zijn moeder weg was. 'Dat moet inderdaad nog gebeuren,' gaf Henry met een schaapachtige grijns toe. 'Maar ik wacht op het perfecte moment, geloof me. Het komt snel.'

Willa glimlachte opgelucht en drukte een kus op zijn lippen. Ze lachte om zijn woorden over Ren. 'Waarschuw hem trouwens maar dat er nog een ik-wil-de-beste-oom-zijn oom in beeld komt.' Ze wist zeker dat Tobias in goede handen achter zou blijven, hoewel ze erg oncomfortabel was bij het idee om haar kindje voor ook maar een dag achter te laten. Het zou moeilijk zijn. Ook als ze haar familie bezocht en ze hen geen bezoek van Tobias zelf kon gunnen. Ze hadden haar nog zo geholpen met de zwangerschap en bevalling. Een rode blos streek neer op haar wangen bij het idee van een aanzoek, ook al wist ze nu al een hele tijd dat zij en Henry gingen trouwen. Glimlachend kneep Willa zacht in zijn hand. 'Over Ren gesproken,' ging ze nieuwsgierig verder. 'Wie was dat meisje dat hij de zaal mee uit nam?' Ze had raar staan kijken toen hij een voor haar onbekend gezicht met zich mee trok.

Henry moest lachen en schudde ongelovig zijn hoofd bij het idee van de competerende ooms. 'Breng maar niet meer mensen op het idee. Straks gaan Evan, Leona en Jill ook nog meedoen. Of Cordelia, die komt de laatste tijd ook vaak langs.' Toen ze begon over Eileen, beet hij peinzend op zijn lip en besloot hij uiteindelijk dat hij het wel kon vertellen. 'Dat is een meisje die hij heeft ontmoet in het Noorden. Nadat er iets in het Noorden is gebeurd, is ze hem nagereisd naar het Zuiden toe en hebben ze elkaar weer ontmoet.' Henry wist niet goed wat hij ervan moest denken: aan de ene kant was hij erg blij dat Ren zo'n goede relatie met haar had, maar aan de andere kant vertrouwde hij haar niet voor de volle honderd procent. 'En blijkbaar is ze naar binnen geslopen.'

Willa grinnikte en haalde haar schouders op. 'Wacht maar tot mijn nichtjes Tobias weer zien, zij gaan hun slag wel slaan,' waarschuwde ze hem. De gedachte maakte haar echter somber. Ze wist niet wanneer ze de snel groeiende Tobias naar het Noorden kon brengen. Met een frons luisterde ze naar de woorden van Henry over Ren. Het klonk niet erg gewoon voor hem en zijn relaties. Ze snapte heel goed dat het ook raar was dat het meisje hier aanwezig was. Ze was echter te moe om na te denken over het ernstige en met een kleine glimlach gleed ze langs Henry's baard. 'Je bent jaloers, is het niet?' lachte ze zacht. 'Zeg niet dat het niet zo is en maak je trouwens geen zorgen, Ren kijkt soms zo ook naar mij.' Willa had het altijd heel bijzonder gevonden hoe close Ren en Henry waren, bijna zoals zij en Nathan, maar alsnog op een andere manier. Het was echter moeilijk onder woorden te brengen hoe beide relaties precies in elkaar zaten. Haar rol zou misschien ook invloed hebben op hoe de twee broers met elkaar om konden gaan.

Henry keek haar aan en zuchtte diep. Zou hij echt jaloers zijn? Dat zou erg egoïstisch van hem zijn, gezien hij zelf een verloofde had én ook nog eens een kind. Ren moest Henry met twee andere personen delen, en Henry werd al jaloers als hij Ren met één persoon extra moest delen. 'Het maakt niets uit of ik jaloers ben of niet. Ren moet zelf zijn keuzes maken en daar heb ik niets mee te maken,' zei Henry uiteindelijk met een glimlach, waarna hij een kus op haar wang drukte en haar wat dichter naar hem toe trok tijdens de dans. 'Waren jij en je broer dan nooit jaloers op jullie vrienden en vriendinnen?' vroeg hij benieuwd. Hij had de relatie tussen Willa en Nathan altijd geweldig gevonden en hij had dan ook altijd geprobeerd om net zo'n sterke band met zijn eigen broers en zusters te hebben.

‘Ja, het is al een tijdje bekend binnen de familie, maar ze brengen het vandaag naar buiten toe. Ze wilden alle families bij elkaar hebben voor de aankondiging.’ vertelde hij haar en keek haar aan. ‘Hoezo?’ Wat maakte het haar uit dat Evan en Pippa verloofd waren? Ze kende ze niet eens, ze had Evan één keer gezien in de taverne, maar toch. ‘Nee, god ik snap nog steeds niet dat je hem over hebt kunnen halen om mee te gaan…’ merkte hij op en schudde zijn hoofd lachend. ‘Waar heb je hem voor het laatst gezien?’ Wren zou vast niet zo dom zijn om door het paleis heen te gaan dwalen, dan viel hij alleen maar meer op, zeker als hij ook van die belachelijke kleding aan had, net als Eileen. ‘We vinden hem wel, maar laten we eerst gaan dansen.’ grinnikte hij en trok haar mee naar de dansvloer.

‘Wauw en dat heb je al die tijd geloofd?’ vroeg ze lachend. ‘Dienstmeisjes dragen niet van die mooie jurken hoor.’ grinnikte ze nog, maar haar gezicht betrok bij zijn volgende woorden. ‘Wacht maar tot je haar echt leert kennen, zo lief is ze niet.’ mompelde ze nors en sloeg haar armen over elkaar heen. ‘Naar het bos te gaan? Cecilia gilt al als er een worm ziet…’ Wat moest zij nou weer in het bos? Die drie kwamen nooit buiten de tuinen, behalve misschien de jongste, die hield nog wel van een beetje avontuur. ‘Ach, ik heb het niet zo op die feesten, maar het kan ermee door.’ Huwelijken waren niet aan haar besteed, net zoals alle andere adellijke feesten, zoals de banketten. Het enigste waar ze naar uitkeek was de zonsverduistering. ‘Waarom heb je niet gezegd dat je ook zou komen? Dan had ik tenminste iemand gehad om me gezelschap te houden. Ada is alleen maar bezig met die leidster uit de Wilde Landen en moeder heeft al helemaal niets met deze gelegenheden- vader is aan het praten met oude vrienden en ik blijf over.’ lachte ze. ‘Zin om te dansen?’ Ze zou er ooit aan moeten geloven en dan liever met Kay, dan met één of andere adellijke pruim.

Leona had net de dans met haar vader afgerond, toen ze Nathan weer haar kant op zag lopen. ‘En, hebben jullie kunnen praten?’ vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze Nathan’s hand vastpakte en richting het de lounge van de balzaal liep. Ze had wel weer even genoeg gedanst voor nu, ze kon wel wat rust gebruiken. ‘Aan je blik te zien is het in ieder geval goed gegaan.’ zei ze met een glimlach. Ze was blij dat hij met haar had gepraat, ze snapte hoe hij zich voelde, zo had ze zich ook gevoeld nadat ze was weggegaan uit het Zuiden en ze was blij dat hij eindelijk de stap had gezet om het weer goed te maken met Willa. Die twee konden niet zonder elkaar, dus het werd hoog tijd. ‘Wil je nog wat wijn, of zullen we…’ lachend wenkte ze naar de deur en kuste hem kort.

‘Ik ben benieuwd, ze zullen vast twee uiterst geschikte partners voor hen vinden.’ zei Mart met een glimlach en drukte nog zacht een kus op haar lippen. ‘Pippa kan niet lang weg zijn uit het Noorden, ze komt ons vast vaak opzoeken.’ Hij wist dat Pippa het Noorden zou gaan missen en het zou hem niets verbazen als ze heen en weer zou reizen. Het was een verre reis, Lorath en Tyrosh lagen beiden in de uiterste punten van Tarth, maar dat hield haar waarschijnlijk niet eens tegen. ‘Daarbij blijft ze nog bij ons tot het huwelijk, er is nog geen datum bekend, dus wie weet duurt het nog wel even.’ Hij was blij dat Estella vriendinnen had gemaakt in het Noorden, dat deed haar zeker goed. Ook als hij druk was had ze mensen om zich heen. ‘Laten we dat maar doen.’ Met deze woorden liep hij richting het stel.

Willa moest de neiging om met haar ogen te rollen weerstaan. Henry kon dat wel zeggen, dat het niet uit maakte of er jaloezie speelde, maar zij eist heel goed hoe het voelde. Ze lachte bij zijn volgende vraag. 'Natuurlijk, bij de goden, Nathan's eerstr vriendin heb ik weg gestaard zo boos was ik dat hij niet met míj kon spelen.' Willa was als jong meisje nooit aardig geweest voor alle vriendinnetjes die over de vloer kwamen. Ze herinnerde zich nog heel goed dat haar moeder haar een keer had gevraagd om alsjeblieft de meisjes iets vriendelijker te behandelen. Maar natuurlijk was ze daar te koppig voor geweest. 'Het is niet erg om jaloers te zijn,' ging ze verder terwijl ze haar ene arm om zijn middel wond maar nog door danste. 'Maar denk maar zo, jij hebt mij.' Willa maakte de zin af met een kus.

Eileen oogde Ren verward, tot ze begreep dat hij geen flauw benul had van wat er gaande was tussen zijn broer en haar vriend. Even opende ze haar mond, maar ze sloot hem al snel en keek over haar schouder. Het probleem was dat ze Wren niet zou kunnen vinden als hij weg was gegaan
gegaan. Ze kon hem niet in de taverne op zoeken. En dat zou het vast zijn, als hij dit gehoord had dan was hij gevlucht, maar wat kon ze er nu aan doen? Ze werd uit haar bezorgde gedachten getrokken door Ren en stond al snel tegenover hem op de dansvloer. 'Oké, en nu?' Ongemakkelijk en erg bewust van haar voorkomen hield Eileen haar ogen op haar danspartner gericht om starende blikken te vermijden. 'Ik kan heel goed op de volkse manier dansrn, maar dit-' verteldr ze hem zacht.

Estella was er al snel achter gekomen dat Martin, net zoals zij zelf, meestal optimistisch ingesteld was. De zaak van haar zusjes maakte haar echter bezorgd, vooral als het ging om Cecilia. Ze hoopte haar ouders op de een of andere manier te kunnen beinvloeden en haar zus dicht bij Tyrosh te kunnen krijgen met een man zo bekwaam als Mart. 'Dat is fijn, dan zal ik druk zijn met de baby als ze trouwt, dat is een troost.' Estella kon niet wachten tot het kindje kwam. Haar ouders zouden het vast ook geweldig vinden hun kleinkind vast te kunnen houden. Met een glimlach liep ze aan Mart's arm naar Pippa en Evan rn was geheel naïef voor de gespannen sfeer. 'Nogmaals gefeliciteerd, Pippa,' vertelde ze haar schoonzus waarna ze een kus op haar wang drukte. 'De kop is er nu af.'

Kay zuchtte diep en wreef met zijn hand door zijn haren heen. Misschien was het naïef van hem geweest om Estella te geloven, maar hij had daarvoor nog nooit iemand van adel gezien, met uitzondering van Ivy! Hoe had hij moeten weten dat dienstmeisjes niet zulke jurken droegen? 'Ik heb pas op het laatste moment besloten om te gaan. De keukenmeisjes hebben mij overgehaald,' legde hij met een kleine glimlach uit. Onzeker keek hij vervolgens naar de dansvloer en weer naar Ivy. 'Ik- ik heb nog nooit gedanst. Ik zou niet eens weten hoe het moet. Misschien kan je beter iemand anders vragen?' probeerde hij onzeker. Hij wilde haar niet voor gek zetten door slecht te dansen of op haar voeten te staan.

'Je weet dat je je vader's ogen hebt. Ze zijn niet blauw zoals die van mij,' verzuchtte Adelaide. Ze had geen idee waar deze plotselinge bui van Cordelia vandaan kwam. Ze streek over haar dochter's arm en schudde vervolgens haar hoofd. 'Ik heb niets te maken met jouw neefje of met je halfbroer. Dat zijn je vader's zaken.' Cordelia wist vast wel dat Adelaide nooit erg open was geweest voor Henry dus het verbaasde haar dat ze het zelfs voorstelde om bij het kind te gaan kijken. Ze moest beter weten dan dat. Fronsend keek ze op Lia neer. 'En wat wil je dan doen, lieverd?' De bui van Cordelia werd steeds onvoorspelbaar. Het zou waarschijnlijk niet veel helpen als Adelaide haar nu tegen ging spreken in een volle balzaal. Dit waren onderwerpen voor achter gesloten deuren. Het was echter geen verrassing dat ze tegenstand boodt. Als er iemand van haar dochters was die moeilijk zou doen over het feit dat ze uitgehuwelijkt zou worden, dan was het de jongste wel. Natuurlijk kon ze het haar niet echt kwalijk nemen, als moeder, maar als koningin had ze hier niets aan.

Henry beantwoordde haar kus liefdevol en keek haar vervolgens met een glimlach aan. 'Jou en Tobias. Dat is genoeg,' zei hij oprecht, terwijl hij haar liet ronddraaien en vervolgens weer in zijn armen nam. Er was een onderwerp waar hij al eerder over had willen beginnen, maar hun koude gedrag tegenover elkaar had het steeds uitgesteld. 'Will... In het bos, dichtbij het kasteel, is er een huis leeg gekomen. Er woonde een oude bosopzichter, maar hij is laatst overleden. Het staat nu leeg. Het is niet groot, er moet nog hard aan gewerkt worden, maar.. dan zit je niet gevangen in de kasteelmuren. Zie je dat misschien zitten?' vroeg hij zacht en voorzichtig. Het was een gevoelig onderwerp, maar hij wou dit genoemd hebben. Als ze het niet zag zitten, dan zou hij het er nooit meer over hebben.

Nathan drukte een kus op Leona's wang als begroeting en knikte vervolgens enthousiast. 'Het is inderdaad goed gegaan en als het goed is, dan is alles nu uitgepraat. Ik- ik had deze behandeling ook verdiend. Ik ben de laatste tijd de slechtste broer geweest die iemand maar kan hebben.' Hij nam naast Leona plaats en bekeek vanaf die plek hoe Henry en Willa aan het dansen waren. 'Misschien mogen we nu wel een keer oppassen,' grinnikte hij, waarna hij de kus met een brutale glimlach aan nam en vervolgens haar overeind trok. 'Laten we gaan. En nee, níét naar jouw kamer!' Met een brede glimlach trok hij haar mee de zaal uit en dus de gangen op. 'Zullen we naar mijn vertrekken toe gaan? Daar komt niemand.'

Cordelia hoorde een bekende toon in haar moeders stem en stopte abrupt met verder praten. 'Excuses moeder,' zei ze zacht, terwijl ze diep zuchtte. Ze wist dat haar moeder weinig te maken had met Henry en Tobias en daar waarschijnlijk nog blij over was ook. 'Wat ik dan wil gaan doen?' herhaalde ze verbaasd, terwijl ze haar moeder onderzoekend aan keek. Eigenlijk had ze daar nog niet over nagedacht. Het enige wat ze wist, was dat ze niet wou trouwen met een onbekende man. 'Ik wil mijn eigen man uit zoeken,' zei ze op onzekere toon, terwijl ze naar haar voeten keek. De enige mannen die ze ooit tegen kwam, waren de bedienden in haar kasteel en adellijke mannen op feestjes. In beide categorieën had ze nog niemand gevonden. 'Ik wil gewoon inspraak. Jullie weten niet wat het beste voor mij is. Dat weet alleen ik.'