Huize Halley-Barnes

Henry staarde ook voor zich uit en zuchtte diep. 'Er is niets eerlijk in het adellijke leven. Het draait enkel om macht, geld en invloed. Ik dacht dat mijn oom en tante er boven stonden, maar toch huwelijken ze Martin uit. Van Adelaide had ik niets anders verwacht. Godzijdank denken mijn moeder en Edmund er anders over en heeft Jill nog een kans om niet met William te belanden.' Hij leunde achterover op zijn ellebogen en keek naar de lucht. 'Pas over twee weken ongeveer. Eerst blijf ik hier nog paar dagen, daarna bezoek ik mijn familie in Tyrosh en daarna ga ik weer naar het Zuiden toe.' Onderzoekend bekeek hij haar gezicht. 'Wil je mee reizen?'

'Ik hoop dat ze het in ieder geval overlegd hebben.' Willa had altijd het idee gehad dat haar oom en tante in het Noorden een hele andere kijk hadden op het adellijke leven dan Henry's familie in het Zuiden. Maar dan hadden de twee families ook een heel ander verleden. Hoewel Henry in beide een rol speelde. 'Jill verdient dit niet,' verzuchtte ze waarna ze zijn voorbeeld volgde en opkeek naar de hemel. Aan de horizon was nog een streep oranje van de zon te zien, verder was het al een heldere maar donkere nacht aan het worden. 'Ja, ik bezorg moeder een hartverzakking als ik besluit alleen te reizen.' Misschien was Nathan bereid mee te gaan, maar ze wilde niet dat hij zijn groep mannen hier langer achter moest laten dan de halve maan die voor het banket gepland stond. 'En ik wil Jill zien voor het banket, dus het komt uit dat je nu hier bent. Bovendien ben ik al zo lang niet meer in het Zuiden geweest, ik wil het graag weer eens zien.' Meestal kwam iedereen hen hier opzoeken in plaats van andersom. 'Maar alleen als je het niet erg vindt, natuurlijk?' Afwachtend keek Willa Henry aan.

'Ik heb een tijdlang gehoopt dat Jill aan Martin uitgehuwelijkt zou worden. Het is een goede gozer en ik weet zeker dat het meer had kunnen worden dan enkel een afgesproken huwelijk. Maar Adelaide is zo uitgekiend dat ze overal tussen weet te komen en ook precies op het juiste moment. Evan zal haar volgende slachtoffer zijn en ze zal vast ook al haar ogen op de nieuwe familie gericht hebben,' mompelde Henry. Vroeger was Adelaide altijd erg vriendelijk tegen hem geweest, maar toen ze eenmaal erachter was gekomen dat David zijn vader was, was dat compleet verdwenen. 'Natuurlijk vind ik het niet erg,' verzekerde hij haar, waarna hij zijn ogen van de hemel weg trok en naar Willa keek. 'En ik zal beloven dat ik deze keer wel wat rustpauzes neem. Ik ken wel paar herbergen waar we kunnen overnachten. Dan ga ik eerst naar mijn familie toe en dan op de terug weg naar het Zuiden neem ik jou mee.'

Willa hoorde Henry aan en legde geruststellend een hand op zijn knie. 'Ze kan niet alles manipuleren,' stelde ze. 'Ze heeft jou nooit kunnen manipuleren.' Er gingen zoveel verhalen rond over de koningin dat Willa het moeilijk vond te bepalen welke ze moest geloven. Zelf sprak ze amper met Adelaide, ook al was het haar tante. Eerlijk gezegd dacht ze dat de koningin haar afstand hield van haar familie. Toch wist ze dat de vrouw niet enkel en alleen slecht was. Een manipuleerder? Ja. Had ze het slecht voor met Tarth? Willa wist het niet. Glimlachend keek ze Henry ook aan, maar grinnikte vervolgens. 'Je 'neemt' me niet mee, Henry, let op je woorden. Ik ben gewoon een reisgezel.' Ondertussen besloot ze zo snel mogelijk Jill te antwoorden en haar te vertellen dat ze langs zou komen. Hopelijk fleurde dat haar vriendin wat op.

Henry staarde naar het gezicht van Willa en dacht aan zijn vader. Hij snapte niet hoe hij het ooit met die vrouw had kunnen uit houden en zijn moeder daarentegen weg had kunnen sturen. 'Mij niet gelukkig,' stemde hij met haar woorden in. Eigenlijk verschilde hij niet eens zoveel met Adelaide: beiden wilden opeisen wat zij dachten dat van hun was. Henry vond dat de troon van hem was, terwijl Adelaide ervan overtuigd was dat William op de troon hoorde. Het was maar hoe je er tegenaan keek. 'Excuses, Willa,' plaagde hij haar na haar standje, terwijl hij haar zacht met zijn elleboog porde. 'Jill gaat je zo dankbaar zijn dat je naar haar toe komt. Ze drukte me nog op het hart dat ik je tegen moest houden als je wou komen, maar uiteraard ga ik daar niet naar luisteren.'

Willa bekeek Henry glimlachend en wreef over haar zij. Ze kon het zich al voorstellen dat Jill zoiets zei. Ze was te koppig, dat had ze duidelijk van haar moeder. Maar Willa voelde zich verantwoordelijk voor haar vriendin's gesteldheid. 'Ik ben blij dat je deze keer niet naar haar luistert, maar normaal zou je dat wel moeten doen.' Ze knipoogde en leunde toen naar achteren zodat ze op haar rug naar de sterren kon kijken. Het hout kraakte onder hen, maar het was een vertrouwd gevoel. Haar gedachten gingen veelal uit naar Jill, maar ze kon het niet helpen dat haar hoofd tevens afdwaalde naar Henry en zijn plannen. 'Het is fijn dat je weer eens hier bent. Het doet mijn ouders erg goed dat je steeds weer komt.' Agathe en Dorian hadden het vaak genoeg over hoe geweldig Henry wel niet was en dat hij tijd vrij maakte om bij hén langs te komen. Willa moest er altijd om lachen. Hij was voor haar gewoon goede, oude Henry. Geen prins, geen koning.

'Ik ben meestal wel een goede broer,' glimlachte hij, terwijl hij ook op zijn rug ging liggen. Hij kon het met al zijn broers en zusters in het Zuiden goed vinden en gelukkig kon ook Ren met iedereen goed over weg. Hij dacht aan Nathan en hun ouders en wat ze wel niet dachten dat ze aan het doen waren. Ondertussen gingen ook zijn gedachten naar het bezoek aan Tyrosh. Hij twijfelde of hij zijn oom over zijn plannen moest vertellen, vooral nu Martin uitgehuwelijkt werd aan Estella. 'Ik vind het hier veel te gezellig om jullie minder vaak te bezoeken. Daarnaast kan ik ook niet te lang zonder het voedsel van Agathe,' vertelde hij glimlachend. 'En ik wil natuurlijk mijn lievelingsnicht en -neef vaak zien.' Hij keek haar van opzij aan en keek naar het hoefijzer in haar oorlel. 'Maar Dorian en Agathe denken er dus nog niet over na om je uit te huwelijken of iets in die richting?' vroeg hij vervolgens voorzichtig en onzeker.

Willa hoorde tevreden het compliment op haar moeder's kookkunsten aan. Ze wist dat het haar moeder wat moeite had gekost om zo te kunnen koken. Het was niet iets dat haar geleerd werd als prinses, maar wat ze pas ontdekte toen ze met Dorian hier kwam wonen. Willa hield van de verhalen van haar moeder's bevrijding van het adellijke leven. Hoewel er ook een hoop leed in de verhalen zat; de dood van haar grootvader, de rebellen en wat nog meer. Willa schudde haar hoofd. 'Onze ouders hebben gezworen dat ze ons dat nooit aan zullen doen. Ik kan niet beschrijven hoe dankbaar ik ze daar voor ben.' Ze keek glimlachend op zij. 'Zie je mij al trouwen?' lachte ze. In het dorp hoorde ze wel eens vrouwen speculeren dat ze toch maar eens moest trouwen. Ze had 28 lentes achter de rug, dat was al te lang om ongehuwd te zijn en zelfs zonder kinderen. Maar Willa had andere dingen die haar bezig hielden.

Henry keek haar aan en haalde zijn schouders op. 'Mensen zeggen altijd dat ze geen types zijn om te trouwen, maar...' Hij fronste en veegde wat haren van zijn voorhoofd af, terwijl hij weer naar de hemel keek en de sterren die er te zien waren. 'Ik denk dat als je echt een partner vindt waar je de rest van je leven mee verder wilt, dat het dan helemaal niet zo verkeerd is om te trouwen. Ik weet het, het kan fout uit pakken of goed, mijn moeder is er het levende voorbeeld van, maar je hebt elkaar wel je woord gegeven dat je voor elkaar zult zorgen en-' Hij moest lachen en besefte dat hij raaskalde. 'Ik vind het idee gewoon mooi. Daarom vind ik het zo erg dat het hele idee misbruikt wordt door die uithuwelijkingen.' Hij kwam weer omhoog en sloeg de deken wat beter om haar heen. 'Laten we anders maar weer naar binnen gaan, ik wil niet dat je koud vat. En ik wil het zelf ook niet.'

Henry keeWilla luisterde aandachtig naar wat Henry te zeggen had. Zijn woorden raakten haar meer dan hij waarschijnlijk dacht. Ze beet op haar lip en kwam tevens omhoog. 'Het is inderdaad een mooi idee zolang je de juiste persoon maar vindt en je dezelfde verwachtingen hebt van elkaar en van het leven.' Ze liet hem de deken dichter om haar heen slaan, maar schudde met een kleine glimlach haar hoofd op zijn voorstel. 'Vind je het goed als we nog heel even blijven zitten?' Ze had een moment nodig om haar gedachten te ordenen voor ze haar familie weer onder ogen kwam. En ze hield van de avond stilte. Nog aarzelend, maar met overtuiging leunde ze tegen Henry en legde ze haar hoofd op zijn schouder. Ze stak haar arm door die van hem en voelde meteen hoe ze warm werd van de nabijheid van zijn lichaam. Zwijgend sloot Willa haar ogen.

Henry liet het toe met een verraste blik toe dat Willa tegen hem aan leunde en hem vast pakte. Zelf ging hij wat rechter zitten, zodat ze beter tegen hem aan kon leunen, en hij pakte de hand vast van de arm die ze door de zijne had gehaakt. 'Het spijt me trouwens als ik je overweldigd heb met mijn woorden van vanmiddag in de stal... Ik weet dat ik niet eens hoef te vragen of het tussen ons blijft, maar-' Hij zuchtte en keek naar hun vervlochten vingers. 'Echt niemand mag het weten. Alleen jij en Ren weten het tot nu toe.' Evan wilde hij ook vertrouwen, maar hij was zo bang dat het op de een of andere manier uit zou lekken naar zijn moeder en Edmund. Hij wist dat hij ze pijn zou doen met het plan, dat hij niet genoegen nam met de liefde en de aandacht die ze hem gaven. Maar het ging om zoveel meer dan dat! Hij geloofde dat hij echt een verandering kon maken in Tarth.

Zacht kneep Willa in Henry's hand. 'Maak je niet druk. Ik kan het wel aan en natuurlijk blijft het tussen ons.' Eerlijk gezegd was ze verrast dat hij het niet met andere mensen had gedeeld als hij het haar had verteld. 'Weet Nathan het niet?' vroeg ze. Ze hield niet graag dingen achter voor haar broer. Natuurlijk kon ze het wel, maar tegelijkertijd wist ze dat ze daar mee zou zitten. 'Wat ga je nu doen, Henry? Wacht je nog of-' Willa probeerde een beeld te krijgen van zijn grootse plannen, maar ze had er geen flauw benul van hoe je zoiets aan moest pakken. Bovendien was David nog steeds koning, dus Henry zou daar op wachten toch? Maar tegelijkertijd als hij een leger op wilde trommelen, mensen wilde uitzoeken die hem steunden en die hij kon vertrouwen- Ze beet bezorgd op haar lip toen ze daar aan dacht. Hij liep ontzettend veel gevaar.

Henry keek bij het noemen van de naam van zijn neef naar binnen en schudde zijn hoofd. 'Ik heb nog niet de kans gehad om hem te spreken, maar ik ga het deze dagen wel doen.' Hij hoopte de steun van zijn neef en zijn leger te krijgen. Zijn neef had in de wijde omtrekken veel hoge ogen getrokken en als hij eenmaal zijn steun had, was hij er zeker van dat een hoop mensen bij hen aan zouden sluiten. 'Ik wacht op de dood van mijn vader. Omdat-' Hij zuchtte en draaide zich naar Willa om, terwijl hij haar hand vast bleef houden. 'Stiekem blijf ik hopen dat mijn vader mij uiteindelijk toch de kroon geeft. En zo niet, dan ga ik ten aanval.' Hij slikte moeizaam en keek weer naar de hemel. Het had een rustgevend effect. 'Ik ben van plan om over paar manen met Ren door Tarth te trekken en te stoken in de verschillende volkeren. Ze tegen William op te zetten.'

Voor Willa was het een opluchting dat ze met Nathan over dit alles zou kunnen praten. Ze vertrouwden elkaar alles toe en dit had nog al eens tussen hen in kunnen staan. Ze keek hem aan toen hij over haar oom sprak. Met haar vrije hand trok ze de deken strakker over haar schouders. 'Heb je geprobeerd met je vader te praten? Of zelfs met William? Hij is maar een jongen.' De laatste keer dat ze de troonopvolger had gezien gedroeg hij zich nog als een kind. Het beangstigde vast velen dat hij koning zou moeten worden. Willa zuchtte en liet zijn hand gaan om op te staan. Ze zag het nut van het geweld niet in en ze hoopte dat Henry het zonder die maatregel op kon lossen. Maar misschien maakte dat haar slechts naïef. Ze leunde tegen de balustrade en staarde naar het de lichten in de verte die van het dorp kwamen. 'Misschien zou je met je moeder kunnen overleggen. Wie weet kan zij David overtuigen. En ik kan moeder vragen met hem te praten.'

Met elk woord dat Willa en hij zelf zeiden, voelde hij hoe fout het plan eigenlijk was. William was inderdaad nog een jongen, maar 22 lentes oud, en door de opvoeding van Adelaide wist hij niet beter dan te kijken binnen de muren van het paleis. 'Misschien moet ik maar eens met mijn vader praten. Het- het is niet per se dat ik de troon wil. Ik wil gewoon een positie waar ik recht op heb. Dat ik eindelijk eens weet wie ik ben, waar ik bij hoor en wat mijn positie is. Dat ik niet meer hoef te liegen over mijn afkomst...' Hi begroef kort zijn gezicht in zijn handen en zuchtte diep uit. Hij wist het niet meer. Hij vreesde dat hij veel te veel dacht met zijn emoties en te weinig met zijn ratio. 'Ik weet zeker dat mijn moeder mijn plan helemaal niets vindt. Het is niet uitvoerbaar en dat lijk ik maar niet te beseffen.'

Toen Willa zich terug omdraaide naar Henry zag ze hem in één gedoken zitten. Alles wat ze kon doen vanuit haar positie was hem te vertellen wat zij dacht. Ook al deden haar woorden hem twijfelen, ze wilde eerlijk tegen hem zijn en hem zijn plannen nog vaak genoeg doen overdenken. Wat als hij dit te gehaast zou besluiten? Bovendien begreep Willa maar al te goed dat ze iets zou verliezen als Henry met dit plan door ging. 'Praat nou eerst met Nathan en met Ren en vooral met David, geef jezelf de tijd Henry. Gelukkig is je vader kerngezond en staat hij de troon niet zomaar af.' Ze stak haar hand naar hem uit en glimlachte bemoedigend. 'Je hoeft je hier nog geen zorgen te maken,' beaamde Willa. Voor haar eigen gevoel was niets minder waar, maar Henry wilde ze geen zorgen aan praten.

Henry keek naar haar uitgestoken hand en nam hem dankbaar aan. Zo stond hij op en ademde diep uit, voordat hij zich weer naar haar toe draaide. 'Je hebt gelijk, ik moet dit beter uit denken,' gaf hij toe, waarna hij een kneepje in haar hand gaf en deze vervolgens los liet. Hij glimlachte naar haar en legde zijn hand onzeker op haar arm. 'Bedankt voor je eerlijke woorden,' vertelde hij haar dankbaar, waarna hij naar het huis gebaarde. 'Laten we maar weer naar binnen gaan. Ik wil niet dat Nathan ons de oren van ons hoofd gaat vragen.'

Willa streek haar haar naar achteren en speelde met haar oorbel terwijl ze zo tegenover Henry stond. Ze glimlachte en haalde haar schouders op. 'Je hoeft me niet te bedanken. Ik help je graag en je kunt mijn steun verwachten, wat je ook beslist.' Voorzichtig gleed ze met haar vingers over de hand die op haar arm lag en Willa volgde vervolgens zijn gebaar naar het huis. 'Ja, laten we dat maar doen. En ik geloof dat Nathan ons sowieso overvalt met vragen,' lachte ze. Enkele seconde bleef ze Henry nog aan kijken, maar ze verbrak de blik even snel weer, hield de deur voor hem open en ging na hem zelf ook naar binnen. Daar nam Willa plaats naast haar broer en warde grinnikend door zijn haar voor hij ook maar iets kon vragen. Ze vertelde dat ze overlegd had met Henry dat het een goed idee was om naar het Zuiden te gaan voor Jill. Al het andere bleef tussen haar en Henry.

Henry's ogen schoten opnieuw naar haar oorbel toe en met een glimlach stelde hij dat het een goede koop was geweest. 'Dat is fijn om te horen,' zei Henry oprecht, waarna hij rilde bij de kleine streling van haar vingers. 'Gelijk heeft hij. Dit is waarschijnlijk het spannendste wat hem deze dagen is overkomen. Ik hoorde van zijn paard.' Henry moest lachen en streek zijn haren uit zijn gezicht. Voor enkele seconde had hij nog haar blik vast, maar liep daarna met een frons naar binnen toe, waarna hij plaats nam naast Agathe. Met een hernieuwde glimlach kneep hij zacht en geruststellend in haar arm, terwijl hij het gesprek en de handelingen tussen hem en Willa overdacht. 'Ik ga eerst naar mijn familie in Tyrosh toe en daarna kom ik weer terug hier heen. Dan zijn we in drie dagen ongeveer in het Zuiden.'

[NEW]

Henry kwam met grote snelheid aangereden in het dorp waar de familie Barnes woonde en hij vervolgde zijn weg vluchtig naar de heuvel toe, waar hun huis stond. Eenmaal aangekomen sprong hij van Iwani af en zette hij haar in de stal. Normaal zou Willa hem opgewacht hebben, maar hij was eerder aangekomen dan dat hij had geschreven in zijn brief. In het Zuiden had hij niets meer te doen en hij kon niet meer wachten op het moment dat hij naar het Noorden zou gaan. Haastig liep hij de stal uit en ging naar de deur toe, waar hij hard op klopte.

Willa was die ochtend gaan rijden. Ze had één van de jongere paarden meegenomen en moest dus op tijd terug om het jonge dier niet uit te putten. Het was een mooie dag en met de teugels van het paard in haar handen was ze op weg naar huis. Het ging goed met haar moeder, maar ze wist dat ze niet naar het havenfeest zou gaan. Daar hadden ze het eerder over gehad en iedereen vond het een goed besluit om haar daar niet mee naar toe te nemen. Haar vader ging vanzelfsprekend ook niet meer mee. Willa had zelfs getwijfeld of ze wel moest gaan, maar er was één goede reden om naar Tyrosh te reizen. En die zag ze op de veranda staan toen ze aan kwam lopen. 'Henry?'

Er was al snel iemand naar de deur gekomen en dat was Dorian geweest. Hij had verrast verteld dat Willa op een paard weg was gegaan om een tocht rond het dorp te maken. Henry had zijn aanbod om wat te eten aangeboden en was daarna op de veranda gaan zitten, om de aankomst van Willa af te wachten. Toen hij haar in de verte aan zag komen en hoorde hoe ze zijn naam riep, stond hij op en liep hij op haar af. 'Willa!' Eenmaal tegenover haar nam hij haar in zijn armen en tilde hij haar met een brede glimlach op. 'Ik had geen taken meer in het Zuiden, dus ben ik wat eerder gekomen. Kom ik gelegen?' vroeg hij met een brede grijns.

Willa knoopte de merrie vast aan een boom en liep Henry met een immense glimlach tegemoet. Ze had hem helemaal nog niet verwacht vandaag. In zijn brief had hij gezegd pas over twee dagen hier te zijn. Ze sloeg haar armen om zijn nek toen hij haar optilde en lachte om zijn woorden. 'Bij de Goden, alsof je ooit ongelegen kan komen.' Willa kuste hem kort en streek vervolgens langs zijn haar. 'Je haar, het is lang.' Nogmaals vond ze Henry's lippen en fronste met een grijns. 'En je baard.' Het waren tekenen dat ze elkaar al een tijd niet gezien hadden.

Henry grijnsde breed en kuste haar liefdevol terug. Het keek er altijd tegenop om haar zo lang niet te kunnen zien, maar dat maakte zulke momenten des te mooier. En de komende tijd zouden ze elkaar erg vaak zien, doordat ze beiden naar het havenfeest zouden gaan. 'Ik weet het... Mijn moeder was ook al aan het klagen, maar mijn tantes vonden het wel iets hebben,' glimlachte hij. 'Kan jij het anders deze dagen een keer knippen?' Vooral zijn baard begon te lang te worden. Hij wilde er nog niet zoals Donovan uit zien. Nogmaals kuste hij haar en begroef hij zijn gezicht in haar nek. 'Ik heb je gemist, Will.'

Willa streek het haar uit Henry's gezicht en glimlachte. 'Natuurlijk, als je dat graag wil.' Ze moest bekennen dat ze het met zijn tante's eens was. Het was ongelooflijk aantrekkelijk, maar ze schaamde zich nogal om dat zo overduidelijk toe te geven. Ze legde haar armen om Henry's lichaam en nam zijn warmte en geur goed in zich op. 'Ik jou ook, Henry. Het waren een paar lange maanden,' verzuchtte ze. Ze hadden contact gehad via brieven, maar hoe was dat ooit te vergelijken met het fysieke en mentale contact dat ze hadden als ze samen waren? Gelukkig hadden ze de aankomende tijd genoeg momenten om samen te zijn en dan zouden ze weer kunnen beslissen wat er daarna gebeurde.