Huize Halley-Barnes

Dat het nog niet geaccepteerd was, was volgens Willa een goed teken. Misschien konden er in die tijd wel meer mensen overtuigd worden dat het geen goed idee was. Jill met die jongen- Willa kon het zich absoluut niet voor stellen. Ze liet Iwani voor nu met rust toen Henry verwoed heen en weer begon te lopen. Ze leunde bezorgd tegen het hok en volgde hem met haar ogen. Haar frons werd enkel dieper bij zijn ernstige woorden. Verward ademde ze diep in. 'Henry, wat bedoel je precies?' De adem verliet haar mond weer. Had ze hem goed begrepen? Voorzichtig duwde ze zich van het hok af en zette ze een stap naar hem toe. 'Wat je nu zegt, het is verraad. Ze kunnen je hier voor ophangen.'

Henry keek Willa doordringend aan en kon niets anders dan zijn schouders op halen. 'Het maakt mij allemaal niets meer uit. Het verbaast mij sowieso al dat ik nog steeds leef, terwijl ik recht heb op zoveel titels.' Hij zette enkele stappen naar haar toe en pakte voorzichtig haar armen vast. 'Willa, als mijn vader eenmaal dood is, dan trommel ik een leger op en val ik William aan. Ik verstoot hem van de troon en neem de positie zelf. Ik weet dat het verraad is, maar... ik leef temidden van alleen maar verraad. Ik hoor de troon van of het Westen of het Noorden te hebben en geen van beiden heb ik ooit gekregen. Ik weet dat ik blij moet zijn met wat ik heb, maar-' Hij zuchtte en liet haar armen los. 'Maar ik kan gewoon niet met het idee leven dat mijn kinderen dezelfde status zullen hebben als ik. En de generatie erna. En daarna!'

Willa was geschrokken van deze plotselinge plannen van Henry. Ze keek hem met een onderzoekende blik aan. Zijn houding, zijn ogen, zijn woorden toonden hoe serieus hij het nam. Bijtend op haar lip sloeg ze haar ogen neer en wreef langs haar armen die Henry zojuist vast had gehouden. Willa moest toegeven dat ze het aan had zien komen. Al zo vaak had hij met haar en Nathan, met Ren en wie nog meer gepraat over al het onrecht in dit land. Hij had er op gewezen hoe stompzinnig het was dat Willa en Nathan niet gezien werden als volbloed adel, dat Ren erkenning moest krijgen ook al had hij het bloed niet en dat hij zelf nog veel meer onrecht was aan gedaan. Alsnog begreep ze niet dat hij dit wilde. 'Dus je verplicht ze maar om van adel te zijn? Om jou op te volgen? Om ze al die verantwoordelijkheden te geven? Om ze meteen maar in gevaar te brengen?' Haar donkere ogen richtte zich op die van Henry.

'Ik wil dat mijn kinderen ergens bij horen, Willa! Ik zoek mijn hele leven al naar mijn identiteit, wie ik ben, wie mijn familie is. Ik ben alleen zeker over wie mijn moeder is, verder is niets duidelijk. Ben ik een Halley, Storm of Rabbion? Wat is mijn positie? Wat is mijn status? Aan welke tafel moet ik tijdens banketten zitten? De helft van de adel zijn mijn half broers- en zusters en elk van hen weet wie ze zijn en welke positie ze hebben. Ik weet níéts, omdat er altijd wel iemand is die iets anders zegt. En ik wil dat niet mijn kinderen aan doen,' raasde hij, terwijl hij zijn trillende handen in bedwang probeerde te houden door er vuisten van te maken.

Willa hield haar armen om haar eigen lichaam geslagen terwijl ze het geraas van Henry in zich op nam. Het deed pijn hem zo getergd te zien, maar ze wist niet of hij nu wel het juiste antwoord aan het zoeken was op zijn probleem. Ze slikte de prop in haar keel door en probeerde zijn blik te vangen. 'Maar is dit dan de oplossing? Om je nog dieper onder te dompelen in het systeem dat je verafschuwt?' Langzaam voelde ze dat zijn woede haar ook aan tastte. 'Kun je er niet gewoon afstand van doen? Er is leven buiten het hof, Henry. Je kunt wonen zoals mijn ouders. Je leven leiden zonder je druk te maken over wat er aan het hof aan toe gaat. Een simpel leven.' Ze lachte bitter en wees naar de paarden in de stal, háár paarden. 'Is leven zoals dit niet genoeg?'

Henry luisterde gespannen naar haar woorden, maar het waren niet de woorden die hij zo graag had willen horen. Het waren wel woorden die redelijk en uitvoerbaar waren, waardoor hij al snel op een hooibaal ging zitten en zijn gezicht verstopte in zijn handen. 'Ik weet het gewoon niet, Willa. Ik kan er ook geen afstand van doen, want ondanks dat ze mij als uitschot behandelen tijdens zulke banketten, willen ze toch dat ik wél aanwezig ben. Ik weet dat mijn vader het goed bedoelt, maar het liefst doe ik of helemaal afstand van de adel, of ik wil mijn rechten hebben erin. En dat eerste zal ik toch niet kunnen, Willa... Het is mijn familie.' Hij keek Willa onzeker aan en staarde daarna naar Iwani. Tobias was het levende voorbeeld dat je niet tussen de adel en het gewone volk kon staan. En dat was precies waar Henry stond.

Willa knipperde het nat in haar ogen weg en streek haar haren ongemakkelijk achter haar oren toen ze Henry in één zag zitten op het hooi. Aarzelend liep ze naar hem toe en knielde uiteindelijk bij hem neer om zijn handen weg te kunnen halen van zijn gezicht. 'En je familie houdt van je, Henry. Ze waarderen het zo dat je er bent. Evan heeft veel van je geleerd, hij kijkt naar je op. En Leona en Jill ook.' Ze vond het moeilijk hem dit te vertellen, terwijl ze een heel ander alternatief voor wilde stellen. Willa wreef over haar gezicht en ging met haar rug tegen de hooibaal zitten waar Henry op zat. 'Je hebt andere mogelijkheden. Je hoeft je niet aan het hof te blijven verbinden. Je kunt een nieuwe familie maken. Dat betekent niet dat je je moeder plots de rug toe keert. Het betekent gewoon dat je een andere weg in slaat.' Ze verborg haar gezicht achter haar krullen en keek naar buiten. 'Ik ben best bereid dat pad met je te volgen.'

Henry voelde hoe ze naast hem kwam zitten en keek na enkele seconden op. Al snel kwam er weer een glimlach op zijn gezicht en veegde hij wat van haar krullen aan de kant, zodat hij haar gezicht kon zien. 'Dorian doet mij nog iets aan als ik je in mijn gekke plannen mee trek,' zei hij zachtjes, waarna hij haar woorden over dacht. Het was inderdaad een mooi alternatief, maar ergens diep van binnen vrat zijn eerdere idee hem op. Het leek alsof hij per dag meer ingenomen werd door zijn plan. 'Maar zou je William op de troon willen zien zitten?' vroeg hij na een tijdje met een walgend gezicht. 'Er zijn zoveel dingen in Tarth waar we iets aan kunnen doen! Denk maar niet dat dat kind er iets aan gaat doen. En ik kan toch niet zomaar mijn zus mijn rug toe keren? Ik weet dat ik met gemak mijn rug naar de adel kan draaien, maar zij niet, ondanks dat ze dat zou willen.' Hij keek naar Willa en glimlachte opnieuw zwakjes. 'Al zou ik met liefde je aanbod aan nemen, het kan gewoon niet.'

De teleurstelling kwam harder aan dan Willa verwacht had. Stug bleef ze naar de grond staren. Ze had altijd gezworen dat ze niets te maken wilde hebben met het adellijke leven. Ze vond het prima de enkele verplichting te blijven behouden en om haar nichten en neven, oom en tantes en grootmoeder regelmatig te zien. Verder wilde ze niet dieper in die wereld terecht komen. Met een zucht stond ze op en klopte ze het hooi dat aan haar broek was blijven hangen er af. 'Nee, ik geef toe dat ik William niet graag op de troon zie.' Ze liep terug naar Henry's merrie en bood haar enkele suikerklontjes aan voor ze het hok sloot. Ze ruimde de borstels op en zweeg terwijl ze zo heen en weer ging. Uiteindelijk stond ze voor haar oude vriend stil. 'Beloof me alleen dat je niet zoals al die andere koningen wordt.' Ze hief een hand op en zette de andere in haar zij. 'En dat je niet vergeet om hier zo nu en dan langs te komen.'

Henry klopte ook het hooi van zijn kleding af en stond daarna op. Terwijl Willa in de weer was, klopte hij zorgzaam op de nek van zijn paard en dacht hij ondertussen aan Ren. Hij zou het ook voor hem doen, voor alle mensen in Tarth die zich buitenbeentjes voelde en buiten de maatschappij stonden. Daarna liep hij achter haar aan het hok uit en stond hij voor haar stil. Met een geruststellende glimlach legde hij zijn hand op haar schouder en knipoogde hij. 'Ik zou nooit lang bij jou uit de buurt kunnen blijven.' Een wat ongemakkelijke stilte volgde en hij kuchte om de stilte te verbreken. 'Heeft Dorian nog zitten klussen rondom het huis?' Elke keer als hij kwam, had hij weer wat nieuws verzonnen.

Willa keek naar Henry op toen hij zo voor haar stond en schuifelde bijna verlegen onder zijn blik en grip. Ze mompelde een onverstaanbare reactie en was maar al te blij toen hij op een ander onderwerp over ging. 'Oh, ja, natuurlijk. Hij kan het niet laten,' glimlachte ze. 'Benieuwd?' Met een kleine grijns liep ze de stal uit en verwachtte ze dat Henry haar wel zou volgen. Buiten voelde ze dat ze beter adem kon halen. De frisse lucht deed haar goed. 'Vader haalde het in zijn hoofd om achter het huis een veranda aan te leggen zodat moeder makkelijk buiten kan zitten.' Het huis had in middels aardig wat aanpassingen gekregen zodat het al lang niet meer leek op het huis waar Willa als klein meisje in had gewoond. Tenminste, de blauw geverfde kozijnen waren er nog steeds en de bloemen gordijntjes en de tegeltjes aan de muur, maar de rest was erg veranderd.

Henry knikte instemmend op haar vraag en volgde haar naar de veranda toe. 'Het is wel goed bedacht, altijd maar in het gras zitten is ook niets,' merkte hij op, terwijl hij de veranda bekeek. Vanuit binnen voelde hij de nieuwsgierige blik van Nathan brandden, dus hij keerde zich al snel weer naar Willa toe. 'Is het oké als ik mijn spullen alvast in mijn kamer zet? Ik hoorde dat er vandaag markt is, misschien kunnen we er wel even naar toe?' Hij voelde dat hij allemaal smoesjes begon te bedenken om langer van haar gezelschap te genieten. Hij wist echter niet of hij dat uit vriendschap deed of uit iets meer...

'Ja,' zei Willa zacht terwijl ze de veranda bekeek. Het was niet alleen een goed teken dat dat ding er stond. Haar moeder was langzaam weer met haar gezondheid aan het sukkelen en ze had niet altijd de kracht om helemaal naar buiten te komen. Nu kon ze tenminste buiten zitten. 'Oh, sorry, ik houd je op,' verontschuldigde ze zich. Aarzelend keek ze echter naar hem op toen hij verder ging. 'Ik- Ik heb Nathan beloofd dat ik Nero de hoefijzers er op zou zetten en ik kan zo niet mee. Ik weet niet eens of ik dat vuil er wel af krijg.' Wijzend naar haar modderige voorkomen lachte ze naar hem, maar liet die niet lang klinken. Ze wilde graag met hem mee, misschien iets te graag. Wat hij haar zojuist had verteld, dat hield haar echter tegen.

Henry lachte onzeker en probeerde zijn teleurstelling te verhullen door te doen alsof er een vuiltje op zijn mouw zat. 'Oh, dan zal ik je niet verder op houden,' reageerde hij al snel, waarna hij naar hun huis gebaarde. 'Ik- ik vraag anders Nathan wel mee. Ik wou wat cadeautjes voor mijn Noordelijke en Zuidelijke familie mee nemen. Gytha, mijn oma en mijn moeder zijn alle drie gek op die ene koekjes hier uit de buurt, dus ik zal maar weer eens wat voor ze mee nemen.' Hij merkte dat hij ratelde, dus hield hij al snel zijn mond en hij glimlachte schaapachtig. 'En ik wou wat voor mijn halfzussen mee nemen uit het Noorden voor bij het banket,' gaf hij na enkele seconden toe. Hoopvol keek hij haar vervolgens nog snel aan. 'Wanneer denk je klaar te zijn met de hoefijzers?'

Willa volgde zijn blik naar het huis en glimlachte bemoedigend terwijl ze geduldig naar zijn geratel luisterde. 'Dat is erg attent van je. Ik weet zeker dat je weer in de smaak zal vallen. Maar eerlijk gezegd, wanneer val jij ooit uit de smaak?' grinnikte ze. Het hielp haar om Henry te plagen. Het deed haar haar eigen gene vergeten. Met een goedbedoelde lach haalde ze haar schouders op. 'Als Nero niet te veel tegen werkt ben ik zo klaar.' Zelfbewust haalde ze een hand door haar haar en keek naar de stallen. 'Als jij naar de markt gaat en Nathan hier uit de buurt houdt zodat hij mij niet lastig valt, zorg ik dat ik klaar ben als jullie terug komen,' stelde Willa voor.

'Ik val altijd in de smaak, omdat ik altijd voor iedereen cadeaus mee neem. Wist je dan nog niet dat ik aan om kopen doe?' grapte hij, waarna hij iets uit zijn zak haalde. Hij overhandigde het aan haar en stak daarna onzeker zijn handen in zijn zakken. 'Het is een miniatuur hoefijzer. Ze zeggen dat het geluk brengt als je het bij je draagt,' legde hij uit. De laatste tijd waren zulke geluksaandenkens erg populair geworden in het Zuiden. Zelf nam hij het met een korrel zout, maar het waren leuke cadeaus om weg te geven. 'Dat is een deal. En ik denk dat ik het ook niet aan kan om veel meer te doen vandaag, ik ben kapot,' zuchtte hij overdreven, waarna hij weer knipoogde en haar afwachtend aan keek.

Willa wilde Henry een speelse duw geven toen hij over omkopen grapte, maar ze hield zich in toen ze zijn uitgestrekte hand zag. Nieuwsgierig nam ze het aan en draaide ze het kleine ding tussen haar vingers rond. Glimlachend legde ze een hand op Henry's arm en schudde ze ongelovig haar hoofd. 'Dat had je niet hoeven doen, Henry.' Ze koesterde het hoefijzer echter en zocht naar iets waar ze het  veilig op kon bergen. Uiteindelijk vouwde het in een zakdoek en stopte het in de buidel rond haar nek voor ze zich weer op Henry richtte. 'Dat is je eigen schuld, idioot, je had je nachtrust moeten nemen,' lachte ze opnieuw. Haar hand gleed onbewust naar het zakje rond haar nek terwijl ze over haar schouder naar de stal keek. 'We moeten maar eens aan de slag, anders zijn we voor het eten nog niet klaar en dan hebben we vader achter ons aan.' Willa glimlachte naar hem op. 'Tot straks en bedankt!' zei ze nog voor ze terug naar de stallen liep.

{eveninggg}
Henry zat voor het haardvuur in de woonkamer van de familie Halley-Barnes en was met Nathan aan het praten over de laatste zaken in alle windstreken. Het ging vooral over de komst van de nieuwe familie en welke consequenties dat met zich mee zou brengen. Agathe kwam steeds langs om wat lekkers te brengen en het verontrustte Henry dat ze er zo wit uit zag. Van zijn moeder had hij het een en ander over ziektes geleerd en hij wist dat ze er erg zwak uit zag. Hij besloot om zijn moeder zo snel mogelijk een brief te schrijven en vervolgde daarna weer het gesprek Nathan. Toch kon Henry er niet compleet zijn hoofd bij houden en keek hij steeds naar de deur of Willa binnen zou komen.

Willa was veel langer bezig geweest dan ze van plan was. Ze was zo in haar eigen wereld geweest dat ze de hele stal ook nog eens uit had gekamd toen ze klaar was met de hoefijzers. Ondertussen was de zon al onder toen ze eindelijk uit de wasruimte kwam. Haar vader had er buiten één gemaakt zodat niet de wasruimte binnen helemaal dicht zou slibben door de modder die zij en Nathan en Dorian dagelijks mee naar binnen brachten. Schoon gepoetst en met een fris ruikende japon stapte ze eindelijk naar binnen en vond ze haar familie voor de haard. Glimlachend streek ze haar natte haar naar achteren. 'Sorry, ik ben wat laat, ik-' Ze lachte schamper terwijl ze probeerde een goede reden te verzinnen. 'Sorry,' besloot ze uiteindelijk maar gewoon. Er werd haar meteen eten aangeboden dat ze dankbaar aan nam.

Henry moest geamuseerd lachen om de verhalen van Nathan over Dorian en hoe hij altijd maar in de weer was. Gelukkig lachten Agathe en Dorian hartelijk mee en brachten ze ook de nodige verhalen over Nathan naar buiten, hoe hij altijd maar achter vrouwen aan zat. Zelf had hij gelukkig ook wat dingen te vertellen, wat ook niet gek was, omdat hij zo ongeveer drie families had waarbinnen altijd van alles gebeurde. Plotseling hoorde hij Willa binnen komen en vond hij haar al snel in de kamer. Zijn ogen volgden haar voorkomen, tot ze tegenover hem kwam zitten en hij gegeneerd zijn ogen neersloeg. 'Oh, trouwens, ik wou je laten zien wat ik had gekocht.' Hij leegde zijn zakken en liet de sieraden zien die hij voor zijn halfzussen had gekocht. 'Denk je dat ze het mooi zullen vinden?' Verder had hij nog voor Leona een riem gekocht waar ze eventueel messen aan kon hangen en voor Jill en Evan paar boeken. Ren kreeg uiteraard wat speciaals.

Willa knielde bij haar familie neer op het tapijt en pakte een geweven kleed van haar moeder aan om die om haar lichaam heen te slaan. Ze luisterde met een half oor naar de bezorgde woorden van haar moeder die zei dat ze niet zo schaars gekleed en nog nat van het wassen buiten rond moest lopen, dat ze bovendien niet zo lang aan het werk moest blijven. Ze was blij toen Henry haar aandacht trok en geïnteresseerd keek ze naar zijn aanwinsten. 'Eerlijk gezegd ben ik hier niet zo goed in.' Voorzichtig pakte ze een armband op. 'Maar ze vinden het vast mooi.' Glimlachend streek ze haar haar naar achteren en liet ze Henry haar oorlel zien waar het hoefijzer nu aan hing. Het was haar gelukt om er een klein pinnetje aan vast te maken dat ze door haar oor kon steken. 'Nu raak ik m tenminste niet kwijt.'

'Ik ook niet, dus ik hoopte dat jij er iets van wist,' lachte hij, 'al is het gelukkig al wel door Agathe goed gekeurd. En anders weten de meiden vast wel een manier om doen alsof ze ze wél mooi vinden.' Hij stopte de sieraden weer in de zak van zijn broek en keek toen geïnteresseerd naar Willa op. Voorzichtig legde hij zijn hand op haar wang, zodat hij haar gezicht een tikkeltje kon kantelen en daardoor de oorbel beter kon zien. 'Ik zal er de volgende keer nog één voor je andere oor mee nemen,' glimlachte hij, waarna hij haar los liet en glimlachte. 'Het staat erg mooi. Oh, ik besefte me net ook opeens dat ik nog een brief van Jill aan je moest geven.' Hij overhandigde de brief en stal op hetzelfde moment een hapje van haar bord af.

Willa deed haar best niet te schrikken van de aanraking van Henry en hield haar adem in. Haar hand schoot naar haar wang toen hij los liet en gleed snel verder naar het sieraad waar ze nerveus mee speelde. Ze ontweek de blik van haar ouders, haar broer en Henry en lachte haar rode wangen weg. 'Ik vind het wel wat hebben, zo asymmetrisch.' Ze liet het hoefijzer weer met rust en durfde toen pas weer iemand aan te kijken. 'En daar denk je nu pas aan?' beschuldigde ze hem goedgezind waarna ze de brief aan pakte. Hoofdschuddend schoof ze het bord dichter naar Henry toe. 'Tast toe, moeder heeft vast meer, je kunt het gewoon vragen.' Haar aandacht werd vervolgens echter opgeëist door de brief. Ze stond op en klemde het kleed goed om haar lichaam. Ze las brieven graag alleen, niet met al die verwachtingsvolle blikken. 'Ik ben zo terug.' Willa wist dathaar ouders het vreselijk vonden als ze niet gewoon kon wachten tot na het eten, maar ze moest weten of Jill over het huwelijk schreef. Ze ging buiten op de trap van de veranda zitten en beet op haar nagel terwijl ze de brief las.

Henry negeerde de veelzeggende blik van Nathan en besloot om maar het eten op te eten wat Willa hem had toegeschoven. Het voelde goed om weer eens bij zijn tante en oom te zijn en even te verdwijnen uit het adellijke leven. Hij wist van zijn moeder dat ze hier ook graag kwam en ook Edmund hield er van om soms met het hele gezin paar dagen ergens naartoe te gaan en van al zijn taken verlost te zijn. 'Ik zag hem opeens tussen al mijn spullen liggen. Jill is de laatste tijd nogal teneergeslagen, dus ze had me weinig concrete bevelen gegeven.' Hij was nog niet eens klaar met praten, of ze was al weggelopen met de brief. Ook hij was benieuwd wat erin stond en het was de perfecte smoes om even achter haar aan te gaan. 'Ik ben zo terug.' Hij liep ook naar buiten en ging ongevraagd naast haar zitten. 'Ze heeft het zwaar met het verzoek. Aan de ene kant wil ze natuurlijk niet met William trouwen, maar aan de andere kant wil ze ook niet dwars liggen. Ik- ik denk dat ze op dit moment even een goede vriendin nodig heeft. Ik hoorde dat het niet zo goed tussen haar en Leona ging.'

Willa was bijna door de brief heen toen Henry naast haar kwam zitten. Pas toen ze drie maal de laatste zin over had gelezen vouwde ze de brief weer dicht en staarde ze voor zich uit. 'Het is niet eerlijk,' mompelde ze na een korte stilte terwijl ze de brief terug in de envelop stopte en hem zorgvuldig terug dicht vouwde. Ze voelde alleen door het lezen van de brief al hoe erg Jill er mee zat, ook al had ze niet precies verwoord dat het zo ernstig was. Het was duidelijk dat Jill niet wilde dat Willa zich te veel zorgen zou maken, maar dat deed ze toch wel. Met een frons trok ze weer onbewust aan haar oorlel. 'Wanneer ga je terug naar het Zuiden?' Wellicht kon ze de buurvrouw vragen of ze langer op de paarden kon passen. Voor de reis die ze voor het banket moesten maken had ze haar hulp ook al ingeschakeld, misschien kon dat nu ook wel.