Huize Halley-Barnes

'Ik weet niet of het makkelijker is, hoor.' Zacht lachend zette ze haar handen naast zijn hoofd en keek zo op Henry neer. Ze streek haar krullen naar één kant en boog toen naar voren om Henry eerst op zijn mond, maar vervolgens in zijn nek te kussen. Teder gleed ze met haar lippen langs zijn hals om zijn schouder te bereiken. Haar hand gleed lichtelijk over het litteken en zijn borst voor hij op de band van zijn broek bleef hangen. 'Hoe erg heb je me gemist, Henry?' fluisterde ze met pretoogjes. Zelf voelde ze maar al te goed dat haar lichaam naar het zijne snakte.

Henry voelde hoe hij rilde van verlangen, terwijl Willa met haar lippen en handen langs zijn lichaam gleed. Met dezelfde blik die zij droeg keek hij haar aan, waarna hij hun in een gemakkelijke beweging om had gedraaid. Terwijl haar handen bij zijn broek hingen, liet hij zijn eigen hand afdwalen naar de rand van haar rok, die hij langzaam omhoog duwde. 'Ik kan jou hetzelfde vragen, Willa,' plaagde hij met een diepe, verlangende stem. Zijn opwinding zat hoog en dat was aan zijn lichaam te merken. Opnieuw kuste hij haar lippen en duwde zacht zijn lichaam tegen de hare.

Willa liet zich gewillig door Henry omdraaien en keek smachtend naar hem op toen ze voelde dat hij haar rok omhoog hees. Vol genot sloot ze haar ogen toen ze weer zijn mond op de hare voelde. 'Henry-' murmelde ze zacht terwijl ze een hand in zijn haar vervlocht en de andere over zijn bovenbeen liet strijken. Na een tijdje kwam ze wat overeind en duwde Henry voorzichtig naar achteren zodat ze haar blouse los kon knopen. Met een uitdagende glimlach nam ze haar tijd om de blouse uit haar rok te trekken en te openen. Willa ontweek expres zijn blik en zijn lippen terwijl ze dat deed.

Henry liet zich naar achteren duwen en volgde nauwlettend de handelingen van Willa. Telkens weer zocht hij haar blik, maar ze vermeed hem en hij richtte ze uiteindelijk dus maar op de blouse en de huid die ze beetje bij beetje toonde. Henry trok nerveus aan zijn broek, om de spanning die daar was ontstaan wat te verlichtten, en toen de blouse eindelijk open was, boog hij zich weer naar haar lippen toe. Zijn hand omvatte haar zachte huid en teder liet hij zijn lippen naar haar nek glijden. 'Willa, ik-' Hij wilde langzaam gaan, maar hij verlangde zo erg naar haar.

Willa liet de blouse van haar schouders zakken en trok hem uiteindelijk helemaal uit. Een gelukzalige zucht verliet haar mond toen Henry met zijn lippen haar nek volgde. Ze klemde haar hand om zijn schouder, maar keek hem vervolgens aan toen hij wat wilde zeggen. Ze legde haar voorhoofd tegen dat van hem en glimlachte. Het zweet begon zich langzaam op haar rug te vormen vanwege de opwinding. 'Bij de Goden, ik kan me niet veel langer inhouden, Henry.' Ze merkte dat ze het beiden probeerden te vertragen, maar dat er tegelijkertijd te veel spanning was. Het waren maanden die ze in moesten halen.

Henry zuchtte opgelucht toen bleek dat Willa er hetzelfde over nadacht. Ze hadden nog vele avonden om rustig aan te doen, maar nu konden ze beiden niet meer wachten. Hij drukte een kus op haar voorhoofd en maakte vervolgens zijn broek los, om deze vluchtig uit te doen. Daarna ging hij met een plagerige glimlach bij haar voeten zitten en trok hij haar rok over haar heupen uit. Liefdevol boog hij zich vervolgens naar voren en kuste hij haar lippen, terwijl hij zich positioneerde tussen haar benen. 'Als ik de komende dagen trouwens wat maan thee voor je moet halen, dan hoef je enkel te roepen,' murmelde hij, terwijl hij zacht met zijn hand door haar haren streelde.

Willa kon het niet laten om te lachen toen ze de opluchting van zijn gezicht kon lezen. Ze trappelde met haar voeten toen hij haar rok uittrok en kuste hem vervolgens glimlachend terug. 'Laten we het nu niet over maan thee hebben,' verzuchtte ze. Als ze te lang aan dat vreselijke goedje dacht verloor ze spontaan haar zin. Met beide handen trok ze Henry naar zich toe en legde haar handen op zijn rug. Ze drukte haar vingers in zijn huid en glimlachte naar hem voor een zachte kreun haar mond verliet. Het was goed dat deze zolder er was, want Willa was absoluut niet van plan om haar genot voor zich te houden. Daar voor had ze te lang moeten wachten.

Henry had zichzelf al snel in haar geduwd en ook uit zijn mond kwam een kreun. Het was hem niet vaak voorgekomen dat hij zoveel maanden lang geen seks had gehad, dus probeerde hij hier extra van te genieten, wat niet veel moeite kostte. Zijn vrije hand gleed naar haar borst toe en met zijn lippen kuste hij haar verlangend. Haar opmerking over de maan thee was hij alweer vergeten en hij maakte zich er dus ook niet druk om. Willa was verstandig genoeg om dat zelf te regelen, blijkbaar. 'Ik hou van je, Will,' murmelde hij tegen haar lippen.

Door het ongeduld van hen beiden was het er wat onhandig aan toe gegaan en nu Willa na hijgend naast Henry lag plukte ze hier en daar wat hooi van haar huid en uit haar haar. Ze rolde op haar buik en steunde op haar onder armen terwijl ze Henry met een glimlach aan keek. 'Het zit overal,' lachte ze terwijl ze ook uit Henry's haar wat goudgeel spul haalde. Toen ze klaar was legde ze haar kin op zijn borst en bestudeerde aandachtig zijn gezicht. 'Ik houd ook van jou,' zei ze na een tijdje zacht, zich herinnerend dat ze hem niet geantwoord had in de inspanning.

Henry lag op zijn rug nog na te hijgen en veegde wat kriebelend hooi van zijn buik en borst af. 'Zit het zelfs daar?' lachte hij, terwijl hij kort door zijn haren woelde en daarna ook Willa's haar onder handen nam. Hij glimlachte, toen ze zei dat ze van hem hield, en liefdevol wreef hij met zijn hand over haar rug heen. Zijn andere arm legde hij onder zijn hoofd en zo bekeek hij zijn vriendin. 'Wanneer zullen we het bekend gaan maken?' vroeg hij zacht. Hij vond dat stiekeme gedoe helemaal niets. 'Ik dacht dat het havenfeest een goed moment zou zijn. Of de bruiloft?'

Willa trommelde met haar vingers op Henry's borst en liet hem zijn gang gaan met haar haar. Door het vocht en de hitte sprongen haar krullen altijd alle kanten uit. Ze kwam wat overeind bij zijn vraag en fronste kort. 'Wat- Wat wil je precies bekend maken? En tegen wie?' Voor haar hoefde al dat officiële gedoe allemaal niet. Zij had geen verantwoordelijkheden tegenover het hof, maar Henry daarentegen, dat was heel anders. Ze zuchtte en knikte vervolgens. 'Ik wilde vragen of ik de vertrekken kon delen aangezien mijn ouders niet komen en Nathan in het kamp blijft. Zou dat het niet duidelijk genoeg maken?'

Henry zuchtte en keek naar het plafond. Die reactie had ze hem al zo vaak gegeven als hij het over bekend maken had gehad. Als antwoord op haar vraag knikte hij en drukte hij een kus op haar voorhoofd. 'Dat is prima. En misschien is dat wel genoeg om het bekend te maken. Ik- Kijk, ik wil gewoon niet dat we in de problemen komen. Mijn vader houdt er niet van om voorgelogen te worden, al zou hij vast al wel een vermoeden hebben. Adelaide is er vast al achtergekomen.' Hij snoof ontstemd en veegde nog wat hooi van zijn lichaam af.

Willa zuchtte toen Adelaide genoemd werd in het gesprek, maar ze kon het niet laten om vervolgens plagend een kus op zijn wang te drukken. 'Ik kan je bespringen recht voor hun neus,' grapte ze. 'Of per ongeluk mijn liefdesbrieven naar je vader laten sturen in plaats van naar jou.' Ze beet op haar lip om haar gelach tegen te houden. Henry nam dit natuurlijk een stuk serieuzer dan zij deed en ze wilde hem niet treiteren met haar geklets. 'Wat was je van plan?' ging Willa uiteindelijk toch verder toen ze haar lach weg had kunnen moffelen. Ze wilde het wel overwegen als Henry daar blij mee maakte en eerlijk gezegd dacht ze dat haar ouders het ook wel fijn zouden vinden.

Henry glimlachte om de woorden, maar die verdween ook alweer snel. Hij wist dat Willa het goed bedoelde, maar hij had hier al die maanden over nagedacht. 'Ik dacht dat ik misschien tijdens een feest je hand kan vast pakken of je kan kussen, terwijl de andere adel erbij is. Een duidelijke boodschap in een klein gebaar.' Hij duwde zichzelf wat omhoog en trok Willa daarmee ook overeind. Hij zocht zijn kleding weer bij elkaar en gaf Willa haar eigen kledingstukken. 'Laten we zometeen maar naar je ouders toe gaan.'

Willa bekeek het ernstige gezicht van Henry terwijl ze haar kleding van hem aan pakte. Ze wilde niet dat Henry dacht dat hij te veel van haar vroeg. Het was niet gek om dit aan te pakken als iets waar ze over na moesten denken als iets dat ze echt serieus mochten nemen. Dit was geen vlammende relatie tussen twee jongeren meer. Toen ze haar blouse over haar hoofd had getrokken en zich in haar rok had gewurmd pakte ze Henry's handen vast en kneep ze er zacht in. 'Misschien is het een idee om eerst naar je vader te gaan voordat we het open en bloot maken voor het hof. Dan heb je meteen iets om met hem over te praten.'

Henry trok ook zijn kleding weer aan en probeerde het plekje weer achter te laten, zoals ze het hadden gevonden. Ondanks dat Dorian en Agathe vast wel wisten wat Willa en Henry uitvoerden, wilde hij het ook weer niet onder hun neus drukken. Toen Agathe zijn handen pakte, zuchtte hij en keek hij haar instemmend aan. 'Misschien moet ik het inderdaad met mijn vader bespreken, al heb ik zo'n idee dat hij niet blij zal zijn met dit nieuws,' mompelde hij, waarna hij haar mee nam de trap af en richting het huis.

[new]

Na een lange tijd weg te zijn geweest, arriveerde hij eindelijk in het Noorden. Het waren een paar lange maanden geweest, waarbij hij Willa niet had gezien. Hij was zelf een tijdlang ziek geweest en Willa had het thuis ook moeilijk gehad met haar vader. En vooral omdat Nathan maar nooit langs kwam en ze zelf de zorg voor hem moest opnemen. Dat was dan ook de grootste reden geweest waarom ze nog niet samen woorden, want hij had natuurlijk zijn eigen plichten in het Zuiden. Met een glimlach reed hij het terrein op van hun huis en stapte hij van Iwani af. 'Willa?' riep hij, terwijl hij zijn paard in de stal zette en richting de voordeur liep.

De laatste paar weken had Willa in een waas geleefd. Na de zware maanden die de dood van haar moeder gevolgd hadden, was er een eindelijk een licht punt gekomen. Het was erg moeilijk geweest om zowel de zwangerschap als de zorg van haar vader te dragen terwijl ze zelf amper het verdriet kon verwerken. Ze had het echter vol gehouden, zelfs zonder haar tweeling broer en zonder Henry aan haar zijde, en dat maakte de weken na haar bevalling licht en gelukkig. Haar vader had ze weer zien op bloeien bij het aanzicht van zijn kleinzoon. Hij had zelfs weer zijn hamer opgepakt om een wiegje te maken. Nu het thuis beter ging, moest ze echter het volgende probleem aan gaan pakken. Het was bagger koud de afgelopen weken zo aan het begin van de winter, maar Willa had zich warm gevoeld. Ze keep op van het keukenblad toen ze buiten iemand hoorde. Na vluchtig haar handen af geveegd te hebben snelde ze naar buiten voor Henry het huis in kon komen en wachtte op hem voor de veranda. 'Henry,' begroette ze hem met een grootse glimlach.

Henry zag Willa al naar buiten toe lopen en met een brede glimlach liep hij naar haar toe. Eenmaal bij haar sloeg hij zijn armen om haar heen en draaide hij haar lachend rond. 'Ik heb je gemist, Will,' verzuchtte hij, waarna hij haar kort kuste en vervolgens omhelsde. 'Hoe gaat het met je? En met je vader? Je had geschreven dat hij sinds kort weer aan het klussen is?' Hij zette haar weer neer en keek om zich heen, op zoek naar Dorian. De reis had hij deze keer wel zorgvuldig gepland en hij had dan ook genoeg rust genomen, zodat hij en Iwani niet bekaf aan kwamen bij de familie.

Willa gooide haar armen om zijn nek en voelde lachend hoe haar voeten de grond verlieten. 'Ik jou ook, Henry, het heeft te lang geduurd.' En te kort, als je het haar vroeg. Ze was nog altijd niet klaar om het hem te vertellen, maar het was maar de vraag of ze dat ooit zou zijn. Bovendien wilde ze het niet langer voor hem verbergen. 'Het gaat goed, erg goed zelfs. Vader is ook aan het op knappen nu hij aan het klussen is geslagen.' Ze zag dat Dorian maar al te graag het huis in ging en hield hem daarom met een hand op zijn arm tegen. 'Er is- Er is iets waardoor het hier wat opgeklaard is in huis. Iets dat ik je al veel eerder had moeten vertellen.' Op dat moment hoorde ze haar vader vanuit het huis roepen om haar hulp en niet veel later hoorde ze het gehuil.

Henry glimlachte bij het horen dat alles goed ging en bekeek Willa van top tot teen. Hij merkte dat ze op paar plekken wat ronder was geworden, maar besloot er niets over te zeggen. Daarentegen stond het haar gezond en kon ze het erg goed hebben. Toen hij het huis in wou lopen, werd hij plotseling staande gehouden door Willa en luisterde hij twijfelachtig naar haar woorden. 'Wat is er dan?' vroeg hij met een glimlach, waarna hij plotseling het onmiskenbare geluid van een huilende baby hoorde. Nerveus wreef Henry met zijn hand over zijn baard en lachte hij zijn zorgen weg. 'Heeft een van je tantes of nichten een kind gekregen?'

'Oh, mijn tantes en nichten hebben zeker nog kinderen gekregen,' vertelde Willa nerveus om maar haar openbaring uit te kunnen stellen. Ze beet op haar lip en klopte voorzichtig op zijn borst. 'Ik denk dat ik het je beter kan laten zien, maar beloof me dat je het me daarna uit laat leggen.' Nog twijfelend liep ze achteruit naar de deur en ging toen het huis in naar de zitkamer waar haar vader met zijn kleinzoon op schoot zat en hem heen en weer wiegend probeerde te sussen. Ze lachte om het hopeloze gezicht van haar vader en nam Tobias van hem over. Hij klaagde al dagen dat Tobias lang niet zo makkelijk was als Willa en Nathan blijkbaar waren geweest. Met zachte woorden probeerde ze het huilen van haar kind te stoppen en draaide ze zich uiteindelijk om naar Henry.

Henry had zo'n onderbuik gevoel dat hij wist wat er aan de hand was. Hij knikte als antwoord op haar vraag en liep achter haar aan het huis in. In de zitkamer zag hij uiteindelijk Dorian zitten en toen hij goed keek, zag hij dat hij een kleine baby in zijn armen hield. Zijn ogen waren op het kleine knulletje gericht en als verdoofd keek hij vervolgens Willa aan. Ondanks dat Henry had beloofd dat hij zou luisteren naar haar uitleg draaide hij zich om en liep hij met grote stappen het huis uit. Eenmaal buiten nam hij plaats op het trappetje en begroef hij zijn gezicht in zijn handen. De tijd klopte precies en het verklaarde alles. Dat jongetje was hoogstwaarschijnlijk zíjn zoon.

Willa kon niets aflezen van het gezicht van Henry. Ze betwijfelde zelfs of hij het wel helemaal vatte. Gefrustreerd beet ze op haar lip en sloot ze haar ogen toen hij het huis uit liep. Ze had zich zo in de nesten gewerkt door het hem niet te vertellen. Iwone had haar bijna gesmeekt om het aan Henry te vertellen toen ze maanden geleden langs waren geweest, maar Willa had getwijfeld. Ze waren er toen nog niet geheel zeker van geweest of het kind het zou redden. Toen haar zoon eenmaal gesust was, legde ze hem terug in haar vaders armen en volgde Henry toen naar buiten. 'Henry, het spijt me zo,' begon Willa terwijl ze naast hem ging zitten. Ze zette haar handen in haar haar en zuchtte diep. Ze wist niet waar ze moest beginnen, dus wachtte op de woorden van Henry om daar op te reagere en die te beantwoorden.

Henry keek niet op, toen Willa naast hem kwam zitten, en staarde naar zijn handen. Na haar woorden stond hij op en keek hij haar gefrustreerd aan. 'Ik snap er werkelijk níéts van, Willa!' riep hij uit, terwijl hij zijn handen in zijn haren zette. 'Al die tijd hebben we contact gehad, fysiek contact, brieven, bodes. Je hebt zoveel kansen gehad om het me te vertellen en toch heb je het voor je gehouden?' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en schudde ongelovig zijn hoofd, terwijl hij voelde er een teleurstelling door hem heen ging. 'Willa, ik had er bij willen zijn. Ik had dit samen met jou willen beleven, je willen steunen, samen ons kind voor het eerst willen vast houden. Waarom wou je dat niet samen met mij doen?'