Huize Halley-Barnes

Nathan hielp haar naar het bankje toe en schoof een luik uit, zodat ze in de schaduw zat. Zijn vader had overal van die handige dingen gemaakt, allemaal om het comfort voor zijn vrouw te verbeteren. Hij herinnerde zich nog goed hoe graag ze op dit bankje in de schaduw zat. 'Ik haal wel wat te drinken voor je, zodat je kan afkoelen,' zei hij teder, terwijl hij met zijn vinger even over haar rode, verhitte wang streek. Toen ze de kinderen noemde, keek hij stiekem even het huis in en knikte hij vervolgens. 'Ze hebben zich prima gedragen,' loog hij met een klein glimlachje. Als hij Leona buiten kon houden, dan kon hij zelf kijken of de ze troep al hadden opgeruimd. Hij vreesde echter dat het alleen maar erger was geworden. 'Ik ben zo terug, blijf hier zitten.' Hij liep snel het huis in en opende de deur naar de kinderkamer. Met een zucht sloot hij deze weer en leunde hij met zijn voorhoofd tegen de deur aan. 'Waarom heb ik ooit ingestemd met kinderen?' verzuchtte hij, waarna hij een mok met wat koel drinken vulde en deze naar buiten bracht.

Toen Nathan de deur opende hoorde Leona al een hoop gegil, gekir en gegiechel het huis uitkomen, stond stond ze lachend op en baande ze zich een weg naar binnen toe. 'Je bent een schat.' zei ze, terwijl ze het glas aanpakte en er flinke teugen van dronk. 'Nou, waar zijn die donderstralen van me en wat hebben ze nu weer uitgehaald?' Ze kende haar kinderen maar al te goed en ze wist dan ook zeker dat ze weer kattenkwaad hadden uitgehaald. Vooral Flynn was een dondersteen, maar als ze met zijn allen waren konden ze er allemaal heel wat van. Met een lach opende ze de deur naar de kamer waar ze haar kinderen hoorde en keek met grote ogen naar de ravage die ze hadden achtergelaten. 'Ze hebben zich in ieder geval vermaakt...' lachte Leona hoofdschuddend, terwijl Nadine al op haar af kwam rennen en Brayden haar met grote, schuldbewuste ogen aankeek. 'Wat moet de nieuwe baby nu wel niet van jullie denken jongens!' lachte ze, terwijl ze Nadine optilde en een kus op haar wang drukte. 'Ik zou het maar snel opruimen als ik jullie was, anders eet ik alle gebakjes die ik voor jullie heb meegenomen zelf op! Kom hup hup!' Ze zette Nadine weer op de grond en draaide zich om naar Nathan. 'Ze hadden zich prima gedragen?' lachte ze, terwijl ze de deur sloot en zijn hand beetnam.

'Oh, nee, geloof me, daar wil je niet naar bi-' Nerveus keek hij toe hoe zijn vrouw naar binnen liep en de troep in de kamer zag. Al snel zag hij Levi's hoofd uit de deur steken en stak hij zijn tong uit naar zijn zoon. Al snel kreeg hij die blik terug en rende Levi weer de kamer in. Flynn hoorde hij luid protesteren en uitleggen waarom ze de troep hadden gemaakt en met een zucht leunde Nathan tegen het aanrecht aan. Hij hoopte dat hun vijfde kind een rustige zou zijn. Toen Leona weer naar hem toe kwam, sloeg hij zijn arm om haar heen en drukte hij met een glimlach zijn lippen op haar kaak. 'Een leugentje voor eigen bestwil,' lachte hij, waarna hij haar mee nam naar de bank en haar benen op de zijne legde. Zo deed hij zorgvuldig haar schoenen uit en masseerde hij zacht haar enkels en voeten. Hij wist nog van de vorige zwangerschappen dat ze erg veel last van haar rug en benen kreeg. 'Ik zat er aan te denken om binnenkort weer eens langs te gaan in het legerkamp.'

Leona waardeerde de zorg die Nathan haar gaf. De voorgaande zwangerschappen waren niet de makkelijkste geweest, al ging het tot nu toe prima. Ze had soms wat last van haar rug en voeten als ze lange dagen maakte, maar zolang ze het rustig aan deed was er geen probleem. Bij zijn woorden keek ze op en knikte ze. 'Marcus vindt het vast fijn om je weer eens te zien en de soldaten vast ook.' Ze wist dat Nathan nooit honderd procent afscheid had kunnen nemen van het leger en dat had ze geaccepteerd. Zelf had ze het ook niet helemaal achter zich kunnen laten. Ze vond het geweldig hier op de boerderij, met haar kinderen en Nathan en ze hield van het werk dat ze verrichte, maar er zou altijd iets in haar blijven dat verlangde naar de mobiliteit en eenheid van het legerkamp. 'En het doet jou ook vast goed om er weer eens heen te gaan. Als je niet al te lang van plan bent te blijven, kan je Brayden en Levi misschien meenemen. Ze vinden het altijd heerlijk om daar rond te rennen en ze vinden het vast leuk om wat tijd te spenderen met Hakeem.'

'Ik vind het ook fijn om Marcus weer eens te zien. Ik wil wel eens zien hoe het er nu aan toe gaat.' Het was ongeveer vijf jaar geleden dat hij zijn functie als leider had opgegeven, maar daarna had het nog wel even geduurd voordat ze echt hun intrek namen in Nathans ouderlijk huis. Daarbij had hij erg veel last gehad van zijn aanvallen en hadden ze daardoor nog enkele maanden in het kamp gewoond. 'En ik zal dan Levi en Brayden mee nemen. Ze zullen het vast prachtig vinden en al helemaal om hun vriend weer te zien.' Hij trok zijn vrouw dichter naar hem toe en nam haar zo stevig in zijn armen. Nog steeds was hij gek op Leona en hij kon niets anders zeggen dat ze er erg aantrekkelijk uit zag als ze zwanger was. Zacht drukte hij enkele kussen in haar nek en gleed hij met zijn hand over haar been heen. 'Ik zal niet te lang weg blijven. Ik kan je namelijk niet te lang missen,' grinnikte hij, waarna hij weer een kus op haar lippen drukte.

'Mm, daar hou ik je aan.' lachte Leona. Nathan bleef altijd langer weg dan hij in eerste instantie zei. Ze gaf hem echter geen ongelijk, het was altijd moeilijk om weer afscheid te nemen van het kamp en dat alles weer achter te laten. Het was toch iets dat Nathan vanaf de grond had opgebouwd. 'Ik denk dat het een meisje wordt.' zei Leona uit het niets en glimlachte. 'Ik weet niet precies waarom, maar de zwangerschap voelt anders als toen met Brayden en Flynn.' Ze had de vrouwen in het dorp wel eens horen zeggen dat je het kon aanvoelen wat het zou worden. Bij Brayden had ze geen flauw idee gehad, maar bij Flynn had ze na enkele maanden het gevoel gehad dat het wederom een jongetje zou worden. Ze hoopte dat het een meisje zou zijn, drie jongens en twee meiden zou leuk zijn, maar als het een jongetje zou worden, had ze daar ook geen problemen mee. 'Wat denk jij?'

Nathan was weer begonnen met het kussen van Leona's kaak en nek, tot zijn aandacht plots werd getrokken door haar woorden. Met een nieuwsgierige blik bekeek hij haar gezicht en vervolgens haar buik. 'Voelt het echt anders?' vroeg hij benieuwd, waarna hij zijn hand op haar buik legde en zwijgend probeerde of hij hun baby kon voelen schoppen. 'Ik zou het prachtig vinden als we een dochter zouden hebben. Hopelijk is ze een stuk rustiger dan haar broer.' Grinnikend keek hij toe hoe de kinderen hun kamer uit kwamen rennen en zich in de woonkamer stalden met hun speelgoed. Ze hielden allemaal weer van hele andere dingen. 'Ik zou het zelf niet weten, maar ik hoop eigenlijk wel dat het een meisje is. Dat zou leuk zijn voor Nadine.' Hij liet zijn vrouw weer los en ging tussen de kinderen zitten. Zelf tilde hij Flynn op en liet hij hem als een vogel boven hem hangen met zijn armen gespreid. 'Ik weet zeker dat hij ooit de wereld in gaat trekken,' glimlachte Nathan.

Leona knikte lachend. 'Ik weet ook niet wat het precies is, maar- ja het voelt anders.' Ze kon er haar vinger niet opleggen. Misschien beeldde ze het zichzelf wel in omdat ze graag een meisje wilde, maar ze zouden het pas echt weten als het kindje geboren was. 'We mogen wel weer gaan uitbouwen nu de vijfde eraan komt.' lachte ze. 'Als ze later groot zijn willen ze vast allemaal hun eigen kamer, dan nemen ze er geen genoegen meer mee dat ze moeten delen.' Zelf was ze vroeger ook met veel broers en zussen opgegroeid en ze was altijd erg blij als ze zichzelf kon terugtrekken in haar eigen wereldje zonder broers en zus. 'Flynn, onze kleine wereldreiziger.' Het was leuk om te zien hoe alle verschillende karakters van hun kinderen op zo'n jonge leeftijd al naar voren kwamen. Brayden was bijvoorbeeld een stuk rustiger dan Flynn. Natuurlijk hield hij er ook van om te ravotten met zijn broers en zus, maar hij kon ook rustig de hele middag op de bank zitten met een boek, of in de tuin zitten om tekeningen te maken van de bloemen. Flynn was weer heel anders, die leek qua karakter veel meer op Nathan.

Nathan keek zijn vrouw serieus aan en liet Flynn weer op de grond zitten, zodat hij verder kon spelen. 'Het is inderdaad tijd om uit te bouwen. De kleine die eraan komt kan nog in het wiegje, maar als het daar te groot voor wordt... Dat gaat niet passen in de kinderkamer.' Daarbij werden ze allemaal ook weer ouder en ouder en zouden ze op een gegeven moment niet meer bij elkaar op de kamer willen. Hij wou sowieso de meiden en de jongens aparte kamers geven. Hij wist nog dat zijn zuster daar op een gegeven moment ook behoefte aan had. 'Ik zal binnenkort eens wat tekeningen gaan maken en daarna wat mannen in het dorp zoeken die mij willen gaan helpen. Maar laten we het bouwen rustig aan doen. Ik wil niet dat je dag en nacht in herrie zit, vooral niet tijdens de zwangerschap en de periode er na.' Hij tilde Nadine op en zette haar naast haar moeder, zodat ze tegen haar aan kon kruipen. Vervolgens tilde hij Levi op zijn nek en ging hij stoeien met de jongens. 'Misschien moeten jullie eens aan je moeder vragen waar die taartjes zijn gebleven.'

Leona glimlachte. 'Die uitbouw komt wel goed.' Nathan had zijn talent voor klussen overgenomen van zijn vader. Het was leuk om te zien hoe hij er zo van kon genieten en het was ontzettend handig. Als er iets kapot ging of als ze iets nodig hadden, kon Nathan het maken. Toen Nadine naast haar op de bank werd gezet, glimlachte ze en trok ze haar dochter op haar schoot. Gefascineerd legde het kleine meisje haar handen op de bolle buik van Leona. 'Zit daar nu de baby in?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze Leona met grote vragende ogen aankeek. Leona moest lachen en knikte. 'Ja, daar zit de baby in.' lachte ze en drukte een kus op Nadine's zwarte haren. Ze was nog altijd dankbaar dat ze Nadine en Levi in hun leven hadden. 'De taartjes? Eerst maar eens kijken of jullie de boel wel netjes hebben opgeruimd.' Bij haar woorden stond ze op en liep ze naar de slaapkamer toe. Ze hadden zeker hun best gedaan en het zag er weer min of meer uit zoals ze het had achter gelaten toen ze vanochtend richting de markt ging. 'Ga opa Dorian maar halen en zeggen dat we gebakjes hebben.' Zelf liep ze naar de keuken toe, waar de gebakjes nog in de mand zaten.

Nathan stoeide verder met zijn zoons en moest lachen toen ze met zijn drieën op hem sprongen. Hij viel achterover en bleef nog even lachend op de grond liggen, voordat hij achter zijn vrouw aan ging naar hun slaapkamer toe. 'Ze hebben het netjes gedaan, vind je ook niet?' gaf hij toe, waarna hij zijn armen om haar middel heen sloeg en met een glimlach een kus op haar wang drukte. Vervolgens werd zijn gezicht ernstiger en liet hij haar los. 'Mijn vader heeft vandaag niet zo'n goede dag. Ik zal hem wel even halen en helpen met lopen.' Zijn vader werd met de dag zwakker en wist dat zelf maar al te goed. Hij probeerde zo min mogelijk in de weg te zitten en bleef daardoor de hele dag in zijn kamer. Nathan stapte zijn kamer binnen en zag hem op een stoel zitten. 'Pap! We hebben taartjes, kom maar mee. Je moet je niet de hele dag zo opsluiten.' Hij hielp hem overeind en liep zo met hem mee naar de woonkamer toe. Toen hij eenmaal zat, kwamen alle kinderen om hem heen zitten en keek Nathan er met een glimlach naar. 'Waar hebben we dit aan verdiend, Leo?'

'Ze hebben het zeker netjes gedaan.' zei ze met een tevreden glimlach. Ze vond het belangrijk om haar kinderen te leren dat ze ook verantwoordelijkheden hadden. Vooral Brayden leek zich hier erg bewust van te worden, maar dat was ook niet raar, gezien hij de oudste van het stel was. Eenmaal in de keuken, pakte ze een groot bord uit de kast en zette ze alle taartjes erop. Ze had vooral veel taartjes met vers fruit. De heerlijke druiven, sappige perziken en vuurrode aardbeien maakte de taartjes helemaal af. Met het bord liep ze terug naar de kamer waar iedereen zat en zette het bord hier neer. 'Ik mag jullie toch wel eens verwennen?' zei ze met een lach, waarna ze naast Dorian op de bank ging zitten. Hun kinderen vonden het altijd heerlijk om bij hun opa te zijn. 'Ik vind dat opa Dorian als eerst een gebakje mag kiezen, vinden jullie ook niet?'

Nathan nam op het kleed voor de bank plaats en nam Flynn en Levi op zijn schoot. Brayden en Nadine zaten bij hun opa, die bedachtzaam naar de taartjes keek. Toen hij er eentje had uitgekozen, was het de beurt aan de kinderen en als laatste pakte Nathan er een. Terwijl hij er van at, keek hij zijn vrouw bedachtzaam aan en glimlachte hij toen hun blikken kruisden. Het zou een drukke periode worden als de kleine geboren zou worden, maar ook een hele gelukkige periode. Ze hadden afgesproken dat het voor de komende tijd hun laatste kindje zou zijn. Ze wisten niet wat de toekomst hun nog zou brengen, maar voor de komende jaren hadden ze al handen genoeg aan de kinderen die ze nu hadden. Ze moesten dus volop genieten van de periode dat hun kindje nog baby was. Toen ze klaar waren, vertelde hij zijn vrouw dat hij de post zou halen uit het dorp en verliet het huis op zijn paard.