Huize Halley-Barnes

Willa liet Henry uit razen voor ze pas probeerde om op hem in te praten. 'Het verbaasde me zo toen ik er achter kwam dat ik het eerst niet eens met je kon delen. Ik had mijn maan thee gedronken en ik had er absoluut niet op gerekend. We hadden nog niets tegen je vader gezegd en ik wilde niet- Ik wilde niet dat je hoopvol zou zijn.' Niemand had haar wijs kunnen maken dat ze het zou redden. Niet nadat ze al een kind had verloren en sinds ze wist hoeveel moeite haar moeder had gehad met het baren van kinderen. Ergens moest het fout gaan, had ze gedacht, maar dat was niet gebeurd. Voorzichtig legde ze een hand op zijn been. 'Henry, ik wil dit heel graag samen met je doen, maar ik wil je geen verplichtingen op leggen. Ik ben maar hier in het Noorden, terwijl jij in het Zuiden je zaken hebt en stel- Ik wil je plannen niet in de weg zitten. Kun je alsjeblieft het proberen te begrijpen, ook al was het fout van me?'

Henry liet zich op zijn knieën zakken voor Willa en begroef zijn gezicht in haar schoot. Het was opeens zoveel om op te nemen. Het ene moment was hij gewoon op weg naar zijn vriendin en op het andere moment bleek hij opeens vader te zijn. En daarbij, zijn moeder had hetzelfde gedaan. Hij had dat nooit goed gekeurd, maar hij begreep in elk geval waarom iemand ervoor zou kiezen om het geheim te houden. Hij vond het daarbij een vreselijk idee dat ze het helemaal in haar eentje had moeten meemaken en vooral dat hij er niet voor haar was. 'Ik begrijp het,' zei hij zachtjes, terwijl hij zijn hoofd op hief en diep adem haalde. 'Ik- Het is nogal overweldigend.' Hij keek over haar schouder naar de voordeur en beet peinzend op zijn lip. 'Hebben we een zoon of dochter?'

Geraakt door de plotselinge emoties van Henry legde Willa haar handen op zijn hoofd en streek ze, haar eigen gevoelens weg slikkend, langs zijn haar. 'Het is me gelukt met de steun van mijn vader en mijn tantes, maar Henry, geloof me als ik zeg dat ik je bij ieder moment heb gemist.' Ze legde een hand op zijn wang en kon maar met moeite een antwoord op zijn vraag uit brengen. 'Een zoon, Tobias.' Vervolgens lachte ze door de tranen die zo snel op kwamen zaten heen. 'Tobias Halley-Barnes-Storm-Rabbion.' Haar nichten hadden er al vele grapjes over gemaakt, dat er ergens nog een Mattiries in het spel moest komen zodat hij het hele setje compleet zou hebben. 'Tenminste, als jij het er mee eens bent. Als je hem als jouw zoon wil erkennen.'

'Tobias?' herhaalde Henry langzaam, waarna hij al snel voelde hoe zijn ogen zich vulden met tranen. De tranen kwamen niet alleen voor zijn kind, maar ook voor Agathe. Hij kon zich niet voorstellen hoe Willa zich gevoeld moest hebben zonder haar moeder als steun. Zelf kon hij zich ook niet voorstellen hoe het zou zijn zonder zijn eigen moeder. Lachend veegde hij de tranen weg en boog hij zich naar voren om Willa teder te kussen. Ze had geen perfectere naam kunnen kiezen dan deze en hij kon niet wachten om het aan zijn moeder te vertellen. 'Natuurlijk wil ik hem als zoon erkennen! Willa, het is óns kind, onze zoon!' Hij trok Willa overeind en gebaarde naar het huis. 'Mag- mag ik hem zien? Bij de Goden, wat zal Adelaide ons op dit moment haten.' Nogmaals kuste hij haar kort en keek hij haar ongeduldig aan. Hij wilde zijn zoon zo graag zien.

De reactie van Henry was meer dan Willa zich voor had kunnen stellen. Ze had de naam in het begin al in haar hoofd gehad, maar pas toen ze er verzekerd van was dat ze een jongetje kreeg kon ze zich geen andere naam meer in beelden. Ze kuste hem liefdevol terug en voelde hoe zijn woorden de laatste last van haar schouders veegde. Het was absurd geweest om te denken dat Henry zijn zoon niet zou erkennen, aangezien wat hem overkwam, maar alsnog was ze er ergens bang voor geweest. 'Ja, natuurlijk,' Ze nam hem aan zijn hand mee naar binnen en zag meteen hoe haar vader nieuwsgierig een blik op de twee wierp. Hij kon vast aan haar lach zien dat het goed was gelopen. Willa nam Tobias nogmaals uit zijn grootvaders armen en gebaarde Henry dat hij kon gaan zitten. Vervolgens legde ze teder het kindje in zijn vaders armen.

Henry liep achter Willa naar binnen toe, maar bleef staan bij het zien van zijn zoon. Nadat hij hem enkele seconden had bekeken en Willa hem had opgetild, liep hij eerst naar Dorian om hem hartelijk te begroeten en zich te verontschuldigen voor zijn gedrag. Vervolgens nam hij plaats op de stoel en hield hij Tobias voorzichtig vast in zijn grote handen. Hij had zijn broertje en zusjes vastgehouden als baby's, maar toen was hij zelf ook nog klein geweest. Sindsdien had hij nooit meer zoiets teers in zijn handen gehad. 'Hij is prachtig,' zei hij zachtjes, terwijl Tobias zijn duim vastpakte met zijn kleine handjes. 'Hoe- hoe was de bevalling? Ging alles goed? Weet Nathan al van Tobias?'

Willa ging op de armleuning van haar vaders stoel zitten en legde een arm om hem heen. Ze wist zeker dat hij net zo veel genoot van de aanblik van vader en zoon als zij deed. Zacht kneep ze in zijn schouder. Sinds het overlijden van haar moeder waren zij en haar vader zo op elkaar aangewezen geweest dat ze nu onafscheidelijk waren. Zodra Willa aan de slag ging in de stallen, dan was haar vader wel in de buurt. Ze had zelfs een tijdje bij haar vader in de kamer geslapen, toen Nathan weer weg was gegaan. 'Het is verbazend goed gegaan. Ik had al mijn tantes en nichten hier. Ze weten ondertussen erg goed hoe het moet.' Haar blik verstrakte toen Nathan genoemd werd. In geen maanden hadden ze iets van hem vernomen. De laatste brief meldde dat hij ver weg zou zijn en dat was het. 'Ik heb hem een brief gestuurd, maar Marcus heeft hem geantwoord en me verteld dat hij Nathan zo snel mogelijk in zou lichten.'

Henry keek gefascineerd naar het gezichtje van Tobias en probeerde te bedenken van wie hij bepaalde uiterlijkheden had. Edmund was er altijd al goed in geweest: na de geboorte van Evan had hij meteen al gezien dat hij erg op hemzelf zou gaan lijken. 'Weten verder mensen het al?' vroeg Henry benieuwd, terwijl hij Tobias bleef aan kijken. Hij kon zijn ogen niet van hem af houden. Pas toen hij plotseling ging huilen, keek hij Willa onzeker en nerveus aan. 'Hoe is Tobias? Huilt hij veel of is hij juist stil? Slaapt ie in de nacht? Wordt hij vaak wakker?' Hij baalde ervan dat hij dit allemaal niet wist van zijn zoon en dat ze er niet samen achter hadden kunnen komen. Geruststellend legde Henry zijn hand op Willa's been. 'Hij draait wel bij, dat weet ik zeker. Nathan zal vast snel naar huis komen als hij het nieuws hoort. Ik-' Henry zuchtte en probeerde door over Henry's buikje te wrijven hem te laten stoppen met huilen. 'Ik hoop dat het goed met hem en Leona gaat. Ik mis mijn zusje ook erg.'

'Mijn familie weet het natuurlijk en zo'n beetje het hele dorp is al langs geweest,' grinnikte Willa. Na het afscheid van haar moeder was het dorp al erg steunend geweest door haar familie van eten te voorzien en van massa's bloemen. Toen ze bevallen was waren ze niet minder betrokken geweest. 'En Iwone,' voegde ze zacht toe. 'Je moeder vertelde me dat ik zwanger was, toen ik dacht dat ik misschien ziek aan het worden was in Tyrosh.' Ze had haar een brief gestuurd toen ze wist dat Henry langs zou komen met de mededeling dat ze een kleinzoon had en dat ze het Henry zou vertellen. Ze had nog geen reactie gehad, maar ze verwachtte snel antwoord. 'Zijn slaappatroon is verschrikkelijk,' verzuchtte Willa. 'Of beter gezegd het gebrek aan een patroon.' Het had zijn tol geëist dat ze iedere nacht op verschillende uren uit bed moest komen, maar ze had hulp van haar vader en zo nu en dan haar tantes. Willa glimlachte voorzichtig. 'Nathan sprak zo- zo zorgelijk over haar dat ik niet denk dat hij haar iets laat overkomen. Ik hoop dat ze voor elkaar uitkijken.' Ze keek naar de kleine Tobias en streek langs zijn donkere haar. 'Sorry, ik moet hem zo voeden, daarom is hij zo onrustig.'

Henry fronste diep en keek Willa verrast aan. 'Mijn moeder wist het al die tijd?' Hij kon zich nog goed herinneren dat ze de laatste tijd wat anders had gereageerd als hij Willa noemde, maar hij had er nooit verder over nagedacht. Daarbij was zijn moeder natuurlijk de enige persoon die zo'n geheim samen met Willa kon houden. 'Kunnen we hem niet een bepaald patroon aan leren? Hem wakker houden de hele middag, zodat hij 's nachts slaapt? De eerste keren zal hij het niet leuk vinden, maar Tobias zal er vast aan gaan wennen.' Hij boog voorover en drukte een zachte kus op zijn donkere haren. Hij zou vast de krullen van zijn moeder krijgen. 'Oh, ja, natuurlijk.' Hij gaf Tobias weer over aan Willa en keek om zich heen. 'Kan ik je ergens mee helpen?' Hij wist niets over ouderschap en had dan ook geen idee wat er allemaal bij kijken viel.

Willa knikte en glimlachte terwijl ze dacht aan alle bezorgde brieven die Iwone gestuurd had. 'Als het goed is heeft ze nu mijn brief ontvangen en weet ze dat ze grootmoeder is geworden.' Ze lachte zacht om Henry's voorstellen en ging op de stoel naast hem zitten. 'Ik houd je niet tegen om het te proberen, maar hij slaapt toch wel. Dat is wat baby's doen.' Ze nam Tobias van Henry over en plaatste een kussen onder haar arm, zodat deze niet moe zou worden. Met haar vrije hand knoopte ze haar blouse los en hielp ze haar zoon zijn melk vinden. In het begin had ze erg veel moeite mee gehad om Tobias van de borst melk te laten drinken. Ze wist niet hoe ze hem vast moest houden, hoe ze hem aan het drinken kon houden, maar nu zat er een systeem in. 'Nou, je mag me vermaken terwijl Tobias zich hier vol drinkt,' zei ze met een glimlach.

Terwijl Willa Tobias te drinken gaf, keerde Henry zich naar Dorian en vroeg hij hoe het met hem ging. Gelukkig ging het al beter, vooral door de komst van Tobias, en al helemaal door de aanwezigheid van Willa. Met een trotse blik keek hij zijn vriendin aan en drukte hij zacht zijn lippen op haar wang. Hij wilde het ergens met haar over hebben, maar niet onder het toeziend oog van Dorian. Ze moesten van alles bespreken: de komst van Tobias veranderde alles. Hij keek toe hoe zijn zoon gulzig dronk en legde voorzichtig zijn hand op zijn hoofdje. Het was een hele verademing dat hij gezond was. 'Vannacht zal ik wakker worden. De komende dagen zal ik elke nacht wakker worden voor Tobias. Dan kan je weer eens goed slapen.'

Willa glimlachte terwijl haar vader sprak. Hij gaf haar meer credit dan ze verdiende. Het zou echter voor een paar dagen weer moeilijk worden om de situatie gepast te benaderen. Nu Henry hier was, kon Willa niet haar vader in slaap zien vallen of ieder moment van de dag voor hem uit kijken. Het zou weer anders worden en ze hoopte dat haar vader de veranderingen goed aan kon pakken. Willa glimlachte naar Henry en streek met haar hand over zijn arm. Het was een verademing om hem aan haar zijde te hebben voor de opvoeding van hun zoon. Ze vertelde hem nu maar niet dat ze toch wel wakker zou worden, dat ze toch wel uit bed kwam voor Tobias, maar het was fijn te horen dat hij haar zo graag wilde helpen. Toen ze haar vader iets wilde vragen, zag ze dat hij er snel tussen uit geknepen was. 'Vader heeft het nog zo moeilijk,' verzuchtte ze.

Henry keek toe hoe Dorian de kamer verliet en glimlachte vervolgens door de aanraking van Willa. 'Dat begrijp ik,' verzuchtte Henry, terwijl hij zijn arm om haar schouders sloeg en Tobias bekeek. 'Hij haalt vast veel steun uit jou.' Peinzend beet hij op zijn lip en streek hij zacht met zijn vingers over de achterkant van haar nek. 'Er zijn- We moeten paar dingen bespreken, Willa. Over paar dagen moet ik weer naar huis en dan? Ik kan jou en Tobias en Dorian hier niet achter laten. En daarbij, we hebben een kind, we zijn verplicht om te trouwen.' Hij wist dat ze hier liever niet over sprak, maar het waren serieuze zaak die ze samen moesten uit zoeken. 'En we moeten niet vergeten dat Tobias een-' Henry slikte moeizaam en dacht diep na. 'Een speciale positie heeft. Ik ben en blijf de oudste zoon van de koning, die nu ook nog eens een zoon heeft gekregen. Dat maakt álles anders en daarbij gevaarlijker.'

Willa bekeek haar zoon en hoe hij tevreden in het rond keek terwijl hij dronk. Hij had Henry's ogen. dat had haar vader vanaf dag één al gezegd. Zwijgend staarde ze naar Tobias toen Henry zijn zorgen uit had gesproken. Ze had hier ook al over na gedacht en over gespeculeerd, maar alleen. Ze had het nooit met iemand anders kunnen bespreken. 'Henry, ik zou altijd je geliefde willen zijn, de moeder van je kinderen, je vrouw en je steun in wat je ook doet, maar ik weet niet of ik meer kan zijn.' Willa keek naar hem op en pakte zijn hand vast. 'En voor Tobias- Met die speciale positie leggen we zijn toekomst vast, niet? En het gevaar, inderdaad.' Zuchtend keek ze naar het kleine bolletje en zag ze toe hoe hij langzaam weg leek te dutten.

Henry wist dat hij Willa ongerust had gemaakt met het vertellen van zijn plannen en bezorgd streek hij dus ook over zijn baard. Hij vreesde dat er ooit een onmogelijke keuze zou komen. 'Het is sowieso al een wonder dat ik nog leef,' verzuchtte Henry. Gelukkig was er enkel ooit een doodspoging gedaan toen hij net zestien was geworden en daarna hadden ze hem met rust gelaten. Met zijn uiterlijk zag iedereen dat hij de zoon van David en Iwone was. Die positie maakte hem gevaarlijk en zijn zoon ook. Voorzichtig pakte Henry Tobias van Willa over en nam hij hem beschermend in zijn armen, terwijl hij Willa weer aan keek. 'Maar laten we eerst maar eens paar dagen ons enkel zorgen maken over dit kleine mannetje en dan komen die andere zorgen wel later. Ik had er niet zo snel over moeten beginnen.'

Willa schudde haar hoofd en nadat ze haar blouse terug dicht had geknoopt legde ze haar hoofd tegen zijn schouder. 'We moeten het er over hebben. Vooral omdat ik er al zo lang over na heb kunnen denken en het bij jou waarschijnlijk nooit in je zou op gekomen zijn.' Bovendien wist ze dat de eerste keer dat ze weer aan het hof zou verschijnen er iets moest zijn dat ze de adel konden vertellen en bovenal David. 'Heb je trouwens door dat je me net het meest niet romantische huwelijksaanzoek in de geschiedenis van de Barnes familie hebt gedaan?' Ze kon het niet laten om te lachen. Het aanzoek van haar ouders was bijzonder geweest, wist Willa, en al haar tantes konden nooit ophouden over hun eigen momentjes van geluk. Ze wist dat het in het dorp bekend was dat als je een Barnes ten huwelijk wilde vragen, je het zorgvuldig moest doen.

Henry keek haar even onderzoekend aan, maar lachte vervolgens. Hij verlaagde echter al snel zijn volume en hoopte dat Tobias niet wakker was geworden. Liefdevol trok hij Willa's gezicht naar de zijne toe en kuste hij haar teder. 'Ik zal het minst en meest romantische huwelijksaanzoek in jullie geschiedenis doen, dat beloof ik,' glimlachte hij, terwijl hij zijn vingers verstrengelden met de hare. 'Anders ben ik veel te bang dat je nee gaat zeggen.' Hij trok Willa op zijn vrije knie en hield Tobias beschermend tegen zijn borst aan. Bedachtzaam beet hij op zijn lip en haalde hij diep adem. 'Willa, besef je dat als het eenmaal bekend wordt van Tobias dat jullie in het paleis moeten gaan wonen. Het wordt hier dan veel te onveilig.'

Willa kuste Henry glimlachend terug en beet op haar lip om haar gelach tegen te houden. Ze zou nooit 'nee' zeggen tegen hem. Het zei heel wat dat ze bijna een tweede lente in gingen waarin ze samen waren, terwijl ze elkaar nog niet eens de helft van de tijd hadden gezien. Ze legde een arm om zijn nek toen ze op zijn schoot werd getrokken en kuste hem liefdevol op zijn wang. Het was prachtig om hem met hun zoon te zien. Haar ogen schoten echter terug naar Henry en verontwaardigd hing haar mond open. 'Nee, Henry, ik ga hier niet weg. Denk je dat het veiliger is om Tobias in het zicht van al zijn tegenstanders te houden? Om het onder hun neus te wrijven? Hier is niemand tegen op een jongen, een zoon voor de Barnes familie. Niemand doet hem een vlieg kwaad.' Ze probeerde haar stem gedempt te houden.

Henry zuchtte diep en keek Willa serieus aan. Hij had kunnen raden dat ze zo zou reageren, maar gelukkig had hij zijn argumenten klaar. 'Hier is nóg niemand op hem tegen. Er zijn zat mensen die geld willen in ruil voor informatie. Jullie woonplaats kan zo worden doorgespeeld aan de eerste de beste gek die alle mannelijke Halleys dood wil hebben! Want ontken het of niet, we dragen beiden de naam Halley, dus hij loopt gevaar. Een gevaar dat veel kleiner is als hij in het paleis woont achter dikke muren en getrainde wachters. Hij is misschien een zoon voor de Barnes familie, maar is op de eerste plaats een zoon voor de Halley familie.' Tobias was ondertussen wakker geworden, maar begon niet te huilen Hij keek juist stilletjes en nieuwsgierig om zich heen en strekte onderzoekend zijn armpjes uit.

'Dus ik moet mijn zoon op laten groeien tussen een paar muren en constant omringd door-' Willa wreef over haar gezicht en was opgestaan. Ze had kunnen weten dat Henry dit van haar zou vragen. Het klonk natuurlijk ook logisch, maar ze had altijd zo ernstig verdrongen dat ze de Halley naam droeg dat ze maar met moeite kon accepteren dat haar kindje het over zou nemen. 'Dit is mijn thuis, Henry, ík ben hier opgegroeid tussen de bossen en met de paarden, een vrij en goed leven dat ik mijn zoon ook wil geven.' Ze knielde bij hem neer en keek met een ernstig gezicht naar Tobias. 'Ik had gehoopt dat we hier als familie konden wonen,' zei ze vervolgens zacht.

Henry sloot zijn ogen en haalde hulpeloos een hand door zijn haren heen, terwijl hij nog steeds Tobias tegen zijn borst liet liggen. Het jongetje leek het geen probleem te vinden en stak zijn handje uit naar de versiersels op Henry's tuniek. 'Ik wil ook niets liever dan hier samen met jou en Tobias wonen, maar het kán niet. Dit is ook de beste opvoeding voor een kind, maar je hebt geen kind meer om op te voeden, als het gedood wordt!' Alsof Tobias zijn woorden begreep, begon hij te huilen en legde Henry vermoeid zijn hand op zijn eigen voorhoofd. Misschien ging hij te ver met zijn woorden, maar Willa moest de ernst van de zaak begrijpen. Anders was het onmogelijk om met haar hierover te praten. 'Kijk, de Zuidelijke bossen zijn goed beveiligd. Ik kan altijd kijken of we daar een huis kunnen laten bouwen voor ons.'

De woorden van Henry kwamen ongelooflijk hard aan. Ze had dit niet met hem willen delen zodat ze weg gerukt zou worden van haar thuis, haar dorp, van haar leven. Ze beet op haar lip om te stoppen met trillen en speelde nerveus met de oorbel die ze nog altijd droeg. 'Dat- Henry je kunt geen thuis zomaar bouwen met wat geld en in een paar dagen.' Zuchtend stopte ze haar pink in Tobias' mondje en zag ze aan hoe hij langzaam weer rustig werd. Ze richtte haar blik op haar zoon, zodat ze niet het huis hoefde te zien. Alles hier deed haar denken aan iets, een herinnering. Ieder meubelstuk, iedere vloer of muur had zijn verhaal. En er was nergens waar ze zich meer thuis voelde dan in haar eigen kamer of in de stallen tussen haar paarden. Maar waar ze nu naar keek, Tobias, was waar ze het voor op zou geven. 'Ik ga hier niet weg zonder mijn vader. Ik kan hem niet achter laten. Als je hem overtuigd, dan ga ik mee.'

Henry legde zijn hand op Willa's wang en keek haar doordringend aan. 'Ik zou je nooit van je vader wegrukken. Hij zal op den duur moeten beseffen dat het hier te gevaarlijk is voor Tobias om te blijven wonen.' Het deed hem pijn om Willa en haar vader uit hun geliefde huis te dwingen, maar het kon niet anders. Hij wist nog goed wat voor plannen zijn eigen moeder had gehad om ook op het platteland te gaan wonen. Daar was ze al snel vanaf gepraat door al haar familieleden, met dezelfde boodschap dat het te gevaarlijk voor Henry was om zo open en bloot te leven. 'Ik probeer gewoon alternatieven te vinden, Willa.' Hij gaf hun zoon over aan Willa en stond zelf op, om te ijsberen in de woonkamer.

'Pas als je hem overtuigt en hij vrijwillig mee gaat, dan ga ik ook mee. En ik ga niet degene zijn om hem te overtuigen, om hem te vragen alles wat hij heeft opgebouwd achter te laten.' Willa wilde niet Henry alle schuld geven van de situatie waar ze in zaten, maar het voelde zo erg alsof hij de boosdoener was. Ze pakte Tobias aan en keek toen met veel moeite toe hoe Henry heen en weer liep. Ze wist wel dat het zijn schuld niet was en als ze hem de zwangerschap had mee laten maken was het misschien anders gegaan, geleidelijk. Maar nu moest het gewoon allemaal in één keer gebeuren. 'Dat weet ik, sorry,' verzuchtte ze toen ze opstond om Tobias in zijn kribbetje te leggen en Henry met haar handen op zijn schouders tegen te houden.