Huize Halley-Barnes

'Snap je nou niet dat ik jullie probeer te helpen, Willa! Maak niet van mij de boeman, bij de Goden,' mopperde Henry, terwijl hij door bleef ijsberen. Pas toen Willa voor hem stond en hem tegen hield, stopte hij met lopen, maar hij ontmoette haar blik niet. Hij had niet om een baby gevraagd, eerder had hij nog niet eens kinderen gewild, en nu was hij plotseling vader geworden. Hij wilde alles in goede banen leiden, zoals een vader zou doen, maar als niemand mee werkte, dan bleef er voor hem ook niets anders op dan dwingen. Pas na een tijdje keek hij haar weer aan en legde hij vervolgens zijn voorhoofd op haar schouder. 'Kunnen we hier over stoppen? We hebben genoeg tijd om dit te bespreken en om eerlijk te zijn, ben ik nogal moe door dit alles.'

Willa wist dat hij gelijk had en dat zijn intenties oprecht waren en voor het grotere goed, maar bij de Goden het was moeilijk om het zo te zien. Ze legde een arm om zijn middel en legde een andere hand op zijn achterhoofd. 'Ja, laten we dat doen.' Zuchtend tilde ze zijn hoofd op en keek hem kort aan om hem vervolgens te kussen. 'Henry, het spijt me, echt,' vertelde ze hem nogmaals. Ze had voor zoveel ophef gezorgd. Haar ogen gleden naar Tobias in zijn bedje waar hij tevreden in het rond keek. Het jongetje verlichtte sommige pijn, maar maakte anderen dingen zoveel ingewikkelder. Toch zou ze niet meer terug willen. Het had haar maar een dag gekost om verzot te raken op haar zoon en het idee dat ze een moeder was. 'Zou je even op hem kunnen letten? Ik was met het eten bezig.' Willa had langzaam de taken van haar moeder en van haar tantes overgenomen in het huis. Schoon maken, koken, de paarden, voor Tobias zorgen, ze had het allemaal pas net geleerd maar snel zou het niet meer nodig zijn.

Henry keek Willa zuchtend aan en sloeg ook zijn armen om haar heen, om haar kus teder te beantwoorden. 'Je hoeft te niet te verontschuldigen, ik snap het.' Liefdevol streek hij met zijn handen door haar haren, terwijl hij knikte en over zijn schouder naar Tobias keek. 'Ik zal even op hem letten, ga jij maar koken.' Zorgvuldig en voorzichtig haalde hij zijn zoon uit het kribbetje en hield hij hem weer in zijn armen. Hij kon kenmerken van hemzelf en van Willa terugzien in zijn gezichtje. Daarnaast herkende hij ook veel uit de gezichten van Tobias' grootouders. Hij hoopte echter dat hij niet teveel trekken van de Halleys over zou nemen en meer op Iwone of op Dorian zou gaan lijken. Henry had dat geluk vroeger niet gehad. 'Ik ga hem proberen de hele middag wakker te houden,' riep Henry hoopvol en lachend naar Willa, 'zodat ie vannacht slaapt en wij andere dingen kunnen doen!'

Willa keek met een glimlach toe hoe Henry zijn taak meteen serieus nam. Ze nam vervolgens in de keuken haar plek weer in, maar kon vanaf daar gelukkig Henry en hun zoon nog zien als ze een stap opzij zette. Ze lachte terwijl ze een pan met water opzette. 'Henry, ik voed Tobias ook 's nachts. Het is normaal dat een pasgeboren kind wakker wordt voor voeding. Sommige baby's hebben alleen een vaster patroon dan die zoon van jou.' Ze vulde de pan die ze zojuist op had gezet met aardappels en begon toen aan de afwas die er nog stond van die ochtend. In het begin had ze niet kunnen vatten dat een wezen zo klein als Tobias zo vaak op een dag naar melk snakte. Maar ze liet haar dag al snel bepalen door de verlangens van haar zoon.

'Ik weet nog goed dat mijn moeder vertelde dat Tobias altijd diegene was die 's nachts opstond als ik aan het huilen was,' glimlachte Henry, terwijl hij zachtjes in Henry's buikje prikte, zodat hij moest lachen. 'Ik had ook totaal geen patroon toen ik klein was. Ik deed wat ik wil, werd wakker wanneer ik wil, net zoals deze jongen hier.' Henry liep met Tobias naar de keuken toe en liet hem al het eten zien. Hij leek echter te schrikken van plots al die indrukken en begon weer te huilen. Sussend hield Henry hem tegen zijn borst aan en liep hij weer naar de woonkamer toe. Uiteindelijk nam hij maar plaats in een stoel en sloot hij zijn eigen ogen, toen hij voelde dat een moeheid hem overviel.

Willa keek met een glimlach toe hoe Henry Tobias de keuken liet zien en moest zich om hen heen bewegen om bij al haar potten en pannen en de snijplank te kunnen. Ze keek ze na toen Henry terug naar de woonkamer liep, maar ze zorgde eerst dat het eten op stond voor ze terug liep en voorzichtig een stoel naast die van hem zette. Ze probeerde noch haar zoon, noch Henry te storen en zakte stilletjes op de kussens. Vervolgens legde ze haar hoofd tegen zijn schouder en zuchtte ze moeizaam waarna ze haar ogen sloot. Ze moesten de aankomende dagen maar extra hun rust nemen om dit allemaal te laten bezinken. En Willa zou erg proberen te genieten van de enige dagen die gevuld zouden zijn met dingen waar ze haar hele leven mee wilde vullen, in haar huis.

Toen Willa tegen hem aan ging zitten, legde hij zijn vrije arm om haar schouders heen en trok hij haar tegen hem aan. 'Het komt allemaal wel goed,' beloofde hij, terwijl hij haar zijdelings bekeek. Ze zag er erg moe uit, ondanks dat ze dat niet wou toegeven. Hij zuchtte zacht en wreef zachtjes met zijn hand over het ruggetje van Tobias. Zijn voornemen om Tobias wakker te houden, was nu al niet meer gelukt. Zijn zoon lag namelijk erg vredig te slapen. 'We vinden wel iets in het Zuiden. En daarbij kunnen we vaak terug naar het Noorden gaan om je familie te bezoeken.' Hij wreef ook over haar rug en vervolgens over haar haren. 'Ik zal het nieuws zo snel mogelijk aan mijn vader vertellen. Misschien heeft hij nog wel wat opties.'

Willa knikte. Het zou wel goed komen. Ze hield van Henry en van Tobias en Henry hield ook van hen. Dat was iets waar ze van uit kon gaan. Het zou makkelijker zijn als ze man en vrouw waren. Het zou makkelijker zijn geweest als haar moeder hier was of haar broer, maar ze zou het ook alleen met haar vader aan kunnen. Ze luisterde naar al zijn geruststellende woorden, maar ze reageerde er amper op. Ze glimlachte juist om Tobias die het voor elkaar had gekregen om weer in slaap te vallen. 'We praten er later wel weer over. Laten we nu gewoon onze rust nemen voor het niet meer kan.' Ze volgde het voorbeeld van haar zoon en sloot haar ogen om al snel comfortabel in Henry's armen in te dutten.

Nieuw

Met een afwezige glimlach zat Willa op één van de stoelen buiten op de veranda en keek ze tevreden naar het tafereel van de spelende kinderen. Toen ze die ochtend aan waren gekomen had ze het bijna niet droog kunnen houden. De aanblik van haar ouderlijk huis deed haar nog altijd veel. Gelukkig had Leona haar en de jongens op gevangen en door het enthousiasme van haar zoons om op de boerderij te zijn was ze haar eigen droefheid al snel vergeten. In het begin had het haar zelfs pijn gedaan om te weten dat haar broer met Leona in het huis was gaan wonen en zelfs haar vader gedag had moeten zeggen toen hij Evenfall verliet om zijn laatste beetje tijd in het Noorden te spenderen. Ze was zo ontzettend jaloers geweest en het was zo moeilijk geweest te accepteren dat haar broer het leven leidde wat zij had willen hebben. Nu was het slechts een verademing dat iemand van hen het huis over had kunnen nemen en de banden met hun dorp, hun jeugd en hun familie nog goed onderhield. En zelf kon ze er nu dus ook van genieten als ze haar broer bezocht, wat nu eindelijk kon. Het speet haar dat Henry er niet bij was, maar het uitstapje had nooit zo onbezorgd kunnen zijn met hem er bij. Dat speet haar nog het meeste.

Nathan had van verre al de groepen met wachters gezien. Hij twijfelde er niet aan dat Henry zijn vrouw en zoons niet onbeschermd weg zou sturen. Waar hij wel aan twijfelde, was of zijn zuster wel door had dat er zoveel wachters achter haar aan waren gekomen. Met Brayden voor zich zat hij op zijn paard en haastte hij zich naar zijn huis toe. Leona had hem erop uit gestuurd om brood en wat lekkernijen te halen voor Willa's bezoek. Ze waren met zoveel monden thuis dat ze elke dag wel nieuw eten konden kopen. Vluchtig stapte hij van zijn paard af en tilde hij ook zijn zoon eraf. Met een brede grijns liep hij op zijn tweelingzuster af en wikkelde hij haar in een stevige omhelzing. 'Heb je onze koning eindelijk kunnen overtuigen?' grinnikte hij, waarna hij een kus op haar wang drukte en vervolgens al het gekochte eten op de tafel uit stalde. Vervolgens gaf hij zijn vrouw ook een kus en klopte hij op de hoofden van Willa's zoons. 'Bij de Goden, wat eten jullie? Laat eens die spieren zien, mannen!'

Willa had al snel door gehad dat haar broer er aan kwam. Haar zoons renden het erf over om hun oom te begroeten en liepen zo met hem mee terug naar het huis, waar Willa Nathan met een glimlach op wachtte. Ze zuchtte en knikte. 'Eindelijk inderdaad. Ik hield het niet meer uit in het paleis.' Tevreden keek ze toe hoe haar zoons als hun armen in de lucht staken om hun spieren te laten zien en enthousiast praatten ze met Brayden. Al snel waren ze weer op pad en zag ze ze de stallen in verdwijnen. Er waren vast een stel nieuwe paarden. Ze zou straks ook nog wel gaan kijken. 'Ik heb Leona gezegd dat ik vanavond wel kook. Maar alleen als jij weer graag mam's stoof wilt eten?' vroeg ze met een glimlach. In Evenfall kookte ze zelden. Eens had ze geprobeerd de kok te overtuigen haar het eten voor haar gezin te maken, maar met twintig ogen op je gericht was er geen beginnen aan. Ze gaf het nu maar uit handen, zoals ze eigenlijk met zoveel al had gedaan. 'Hoeveel man heb je gezien toen je hier kwam?' vroeg ze nors terwijl ze weer ging zitten.

Nathan nam ook plaats op één van de stoelen en keek bedachtzaam over zijn schouder. 'Lastig te schatten, maar zeker toch een stuk van twintig, verdeeld in verschillende groepen, zodat ze elke kant van het huis beschermen.' Hij ging gemakkelijk zitten en legde zijn voeten op een andere stoel, waarna hij lachte. 'Ik heb me nog nooit zo veilig gevoeld als op dit moment. Ach, kom op Will, niet zo nors. We zien ze toch niet. Als de jongens het maar niet door hebben, niet waar?' Hij wilde ook niet dat zijn eigen kinderen zouden zien dat ze bewaakt werden. Ze mochten best weten dat de zoons van Willa erg belangrijk waren en dus niet gewond mochten raken, maar hij wilde eerder dat ze dan zelf sterker zouden worden dan dat ze afhankelijk raakten van wachters. 'Bij de Goden, Willa, ik heb dat al zo lang niet gegeten. Ik zal je wel helpen, dan leer ik eindelijk eens hoe het gemaakt wordt. De kids zullen er vast dol op zijn.' Bedachtzaam bekeek hij zijn zuster. 'Hoe gaat het?'

Willa had spijt dat ze het gevraagd had. Ze wreef langs haar gezicht en schudde haar hoofd ongelovig. Natuurlijk had ze verwacht dan Henry dit zou doen, maar ze haatte het dat hij het deed ook al zei hij dat de vier man die Willa meenam om hen tijdens de reis te begeleiden goed genoeg waren. Ze keek naar haar broer en glimlachte uiteindelijk zwakjes. Ze moest het ook niet groter en erger maken dan het was. Henry wilde gewoon dat ze veilig waren en dat moest helaas te kosten gaan van een gewoon leven en ook dat van iedereen om hen heen. Ze vond het vervelend dat Nathan en zijn gezin nu ook opgescheept zaten met die bewakers. Ze glimlachte nu breder. 'Des te beter, ik heb het ook al zo lang niet gemaakt. De jongens vinden het heerlijk, dus jouw rakkers vinden het vast ook wel te eten.' Willa wist het recept uit haar hoofd, zo vaak had ze het haar moeder zien maken en vervolgens zelf ook op tafel gezet. Hun vader was er nog het meest dol op geweest. Ze ontweek haar broeder's blik toen hij vroeg hoe het ging en haalde onverschillig haar schouders op. 'Zijn gangetje. Hoe staat het hier? Het ziet er allemaal erg goed uit. De stal is weer gemaakt zag ik?'

Hij legde zijn arm om Willa's schouders heen en kneep zo zacht in haar arm. Het was duidelijk dat ze geen behoefte had om haar zelf te praten, dus besloot hij niet door te vragen. Als ze erover wou praten, dan zou ze wel vanzelf naar hem toe komen. 'Ja, de stal heb ik extra stevig gemaakt én groter, zodat we meer paarden kunnen houden.' Leona en hij waren ermee begonnen om mensen die nergens een baan konden vinden werk aan te bieden. Zo had hij in een hele korte tijd de stallen kunnen bouwen en hij had nog vele andere ideeën om alles uit te breiden. 'En verder gaat alles goed, met mij, Leona en de kids. Niets om op aan te merken.' Hun vader was enkele jaren geleden vredig in zijn slaap overleden. Vanaf dat moment had Nathan het op zich genomen om echt werk te maken van de boerderij. 'Wil je de stallen zien?' vroeg hij benieuwd. 'Misschien kunnen we wel even een rit maken?'

Willa gebruikte het bezoek aan haar broer en de boerderij als een ultieme manier om haar werkelijkheid in het paleis voor even te ontsnappen. Ze dacht dan ook liever niet te veel na over de problemen die ze daar had. Tenminste, ze wilde het er niet meteen over hebben. 'Wat fijn om te horen.' Glimlachend keek ze naar Nathan en knikte vervolgens. 'Ja, graag. Het ziet er goed uit van ver, maar dichterbij kan ik je werk pas echt beoordelen,' grapte ze. Dat Nathan de klus-neigingen van hun vader had overgenomen vond ze geweldig, maar ze had haar broer er voornamelijk alleen maar mee geplaagd. 'Laten we de rit voor morgen bewaren, ik heb nu beloofd het eten te koken en als we gaan rijden wil ik niet meer eventjes weg zijn.' Bovendien wilde Willa niet meteen Leona met alle kinderen tegelijkertijd opschepen. 'En hoe staat het in het kamp? Je bent vast nog langs geweest?' Ze liep de veranda al af in de richting van de stallen.

Nathan glimlachte trots en kwam tegelijkertijd overeind. 'Zo secuur als vader ben ik nog geweest en zal ik waarschijnlijk ook niet worden,' lachte hij, waarna hij zijn arm om Willa's schouders heen sloeg en haar zo mee nam naar de stallen. 'In het kamp gaat het prima. Marcus verwacht een hoop nieuwe leden, dus zijn ze hard bezig om uit te breiden. Ik was er laatst nog, maar toen was hij weg om leden te rekruteren. Hij ontving gisteren zijn brief met het goede nieuws.' Nathan opende de deur van de stallen en zag al snel alle jongens om de paarden heen staan, elk met een borstel in zijn hand. Zo te zien had Flynn het paard al binnen gezet waarmee ze op stap waren geweest en met een wijds gebaar ging hij voor de paarden staan. 'Zijn het geen prachtbeesten? Leona heeft er werkelijk een neus voor. Ze kan altijd en overal de beste dieren vinden.' Nathan nam de jongste van Willa op zijn nek en keek zijn zuster afwachtend aan.

Willa grinnikte en liep zij aan zij met haar tweelingbroer mee. Het was nog altijd moeilijk van hem gescheiden te zijn en het was een heel andere gevoel dan niet samen te zijn met bijvoorbeeld Jillian. 'Dat klinkt veelbelovend.' Henry zou vast op de hoogte blijven wat betreft het kamp, maar ze had het zelden met hem over zaken. Ooit probeerde ze hem advies te geven wanneer hij daar om vroeg, maar dat gebeurde de laatste tijd zelden. Het was een opluchting en tegelijkertijd miste ze het dat ze door Henry niet betrokken werd bij wat hij deed. Waarom was ze anders koningin? Glimlachend zag ze dat de kinderen in de stallen druk in de weer waren en bewonderend bekeek ze de dieren. 'Ze is er inderdaad erg goed in.' Leona had het werk dat haar moeder ooit begonnen was en dat Willa voor een lange tijd had uitgevoerd, uitstekend over genomen. Ze was haar er erg dankbaar voor, maar zag het ook nog altijd aan met een hopeloos verlangen. Met een kleine triomfantelijke lach keek ze Nathan aan. 'Ik heb de stallenmeester zo ver gekregen dat hij voortaan rechtstreeks aan mij bericht over nieuwe aankopen en andere zaken.'

Nathan trok verbaasd een wenkbrauw op en moest vervolgens lachen. 'Ik ben onder de indruk, Will. De paarden zullen er daardoor vast op vooruit gaan. Wist je nog dat je ooit dat ene witte paard had gevonden? Op de markt? Niemand, behalve jij, zag er de waarde van in. Ik weet nog hoe vaak mam op dat beest heeft gereden.' Met een brede glimlach voelde hij hoe de kleine jongen aan zijn haren trok en nog steeds met hem op zijn schouders liep hij de stallen uit. Hij wilde niet dat zo'n jong kind in zijn eentje rond zou lopen in de stallen. Hij had er erg goed van geleerd dat hij zelf als kleine jongen ooit in zijn buik was geschopt door één van de paarden, toen hij achter het beest stond. Toen ze wat verder van het huis waren gelopen, nam Nathan plaats in het gras en nam hij Adrian op zijn schoot. 'Oké, Will, vertel nou eens even. Hoe gaat het in het Westen? Met jou, Henry en de jongens?'

Willa moest lachen om het verhaal dat Nathan aan haalde. Ze was dat zelf al weer vergeten, maar werd er graag aan herinnerd. Het was een prachtige witte merrie geweest die erg veel kracht in haar had, maar gewoon nooit de juiste behandeling had gehad. Ze was er altijd al goed in geweest om met paarden om te gaan en hun sterkste punten te leren kennen. Het voelde daarom ook goed dat ze het weer op had gepakt in Evenfall. Het was één van de weinige dingen waar ze kennis over bezat terwijl ze wat betreft andere activiteiten in het paleis zich vaak erg gebrekkig voelde. Ze wist niet hoe ze diners moest organiseren als er gasten waren of hoe ze beslissingen moest maken over de bedienden of wat ze Henry moest adviseren te schrijven als hij brieven ontving van ontevreden handelaren. Ze volgde Nathan de stallen weer uit en keek tevreden toe hoe haar jongste zoon giebelend op zijn oom's schouders zat. Ze ging naast ze zitten in het gras en glimlachte zwak toen haar broer vroeg naar de stand van zaken. 'Het is zwaar. Als het doorgaat zoals het nu is, dan houd ik het niet vol,' gaf ze toe.

Nathan keek zijn zuster stilletjes aan bij haar eerlijke woorden en zuchtte vervolgens diep. Hij had zoiets al verwacht. Hij kende zijn dus door en door en kon bij elk bezoek zien dat ze niet goed in haar vel zat. 'In welke zin is het zwaar?' vroeg hij door. 'En heb je er al iets aan gedaan? Met Henry gesproken? Moet ik met hem praten?' Hij wist niet waar de schuld lag en het was voor hem erg makkelijk om Henry aan te wijzen. Daarbij vond hij dat de koning al een tijdje niet compleet zichzelf was. 'Je weet dat je zo lang als je wilt hier mag blijven. Om weer even tot jezelf te komen, oké?' Hijzelf voelde zich ook rustiger als zijn zuster er was. Zijn aanvallen waren nog steeds niet weg en kwamen zo nu en dan terug in stressvolle situaties.

Willa zuchtte en plukte enkele grassprietjes. 'Dat is het probleem. Er valt niet te praten met hem.' Ze glimlachte bij het voorstel van Nathan. 'Dat is heel attent en ik blijf graag zo lang ik kan, maar-' Willa kan zo snel niet op een 'maar' komen en met een afwezig blik staarde ze het bos in. Ze voelde echter al snel haar zoon die zijn armpjes om haar nek sloeg en zich in haar schoot nestelde. Teder drukte ze een kus op de blonde krullen en hield ze hem stevig vast. Op de één of andere manier leek haar zoontje altijd haar humeur te kunnen peilen en leek hij maar al te graag zijn moeder te willen troosten. 'Het ging zo goed tijdens de zwangerschap en na de geboorte van Adrian. Henry bracht veel tijd met Toby en de tweeling door toen ik dat niet kon omdat ik zo zwak was. Iedere keer als ik ze zag vertelde ze zo enthousiast over wat ze dan weer niet gedaan hadden met hun papa. Maar nu Adrian ouder is, neem ik ze graag weer mee op uitstapjes en- en dat bevalt hem gewoon niet.' Willa kreeg een harde blik in haar ogen. 'Ik weiger toestemming te moeten vragen aan mijn man om iets te kunnen doen met mijn kinderen. Dat is toch te absurd?'

Nathan beet gefrustreerd op de binnenkant van zijn wang en keek om te kalmeren maar naar zijn kleine neefje. Het deed hem erg veel om te horen dat zijn zuster niet gelukkig was. 'Je zou ook geen toestemming van hem hoeven te vragen,' stemde hij met zijn zuster in. 'Het zijn ook jóúw kinderen. Je bent een geweldige moeder, Willa, je weet wat je wel en niet met ze kan doen. Je zal het Henry op de een of andere manier moeten laten zien en hem weer overtuigen dat je weet wat je doet. En als hij dat niet accepteert... dan doe je toch gewoon je eigen ding? Hij is overdag toch bezig met zijn werk.' Nathan leunde achterover op zijn armen en staarde ook naar het bos. Zijn vader hakte er vroeger hout voor de haard. 'Die Henry zit vast nog wel in hem, Will. Waarom is hij er plotseling zo op tegen? Is hij bezorgder dan vroeger? Hebben jullie dreigingen of iets dergelijks gehad?'

Willa's hoofd stond er niet naar, maar ze glimlachte toch toen ze de woorden van haar tweelingbroer hoorde. Ze wilde niet graag toegeven dat ze het nodig had om dat te horen. Ondanks dat ze de koningin voor moest stellen, hechtte ze enkele waarde aan de titel van moeder en het was niet fijn steeds te voelen alsof haar man in twijfel trok of ze wel het juiste deed wat betreft hun zoons. 'Ik weet niet wat er verandert is. Maar plots had ik hem woedend tegenover me staan omdat ik naar het bos was gereden met de jongens. Het is-' Ze zuchtte nogmaals. Het voelde bijna als verraad om zo slecht over haar man te spreken. Ondanks al het gedoe hield ze zielsveel van hem en daarom was het juist zo pijnlijk dit door te moeten maken. 'Het is natuurlijk niet alleen hem. Ik voel me ook minder op mijn gemak nu er steeds meer gasten aan het hof komen en ik de koningin uit moet gaan hangen. Dan zijn de momenten met mijn zoons gewoon de tijd die ik voor mezelf neem, voor het niet koningin zijn, maar gewoon Willa.' Ze had Adrian weer laten gaan zodat hij nieuwsgierig de bloemen en de rondzoemende insecten kon bekijken. 'Daarom is het zo fijn hier te zijn.' Ze legde met een glimlach een hand op Nathan's arm en kneep er stevig in. 'Dan kan ik ook even een oogje in het zeil houden of het met jou wel goed gaat.'

[new]
Nathan stond in de kinderkamer en keek naar de ravage die de kinderen hadden aangericht. Al het speelgoed lag op de grond, de bedden waren overhoop gegooid, er was op de muren gekrast en vier paar ogen keken hem onschuldig aan. Hij had inmiddels zijn armen over elkaar heen geslagen en keek de vier kinderen streng aan. ‘Het is hier net zo rommelig als in de paardenstal,’ zei hij, waarna de kinderen al snel in lachen uit barstte. Met een zucht moest hij toch lachen en schudde hij ongelovig zijn hoofd. ‘Ik wil dat dit allemaal opgeruimd wordt, zodat mama het niet te zien krijgt. Straks vertelt ze het aan de nieuwe baby en dan weet hij of zij wat voor sloddervossen jullie kunnen zijn.’ Leona zou zo terug komen van haar wandeling en hij wist niet hoe ze erop zou reageren als ze zou zien wat voor zooitje hij er van had gemaakt. Hij zou op de kinderen passen, maar hij had gezegd dat ze zichzelf mochten vermaken in de slaapkamer en had niets van het geklier meegekregen. Elke keer als hij in zijn eentje moest oppassen gebeurde er wel iets. Vanuit het raam zag hij Leona aan komen lopen en met een glimlach liep hij naar buiten toe. ‘Hoe was het op de markt?’ vroeg hij benieuwd, waarna hij haar een kus gaf en teder met zijn hand langs haar buik gleed.

Leona was samen met één van de vrouwen die bij hen op de boerderij werkte naar de markt gegaan om wat spullen te kopen en verkopen. Het was een warme middag geweest en ze waren dus ook meerdere malen gestopt, omdat Leo bang was oververhit te raken. Zeker met nog een kleine opkomst. Ze kon nog steeds niet geloven dat ze al vier kinderen thuis had zitten en dat de vijfde nu in haar buik groeide. Als klein meisje had ze altijd al moeder willen worden, maar dit was wel het laatste wat ze had verwacht. Toen ze Nathan de boerderij uit zag komen, glimlachte ze. Voordat ze hem antwoord gaf, liet ze zichzelf op het houten bankje voor hen huis stond zakken en legde ze haar armen op haar buik. 'Het was erg heet.' lachte ze en keek hem aan. 'Maar we hebben aardig wat kunnen verkopen en ik heb voor de kinderen- en natuurlijk ook stiekem voor ons- wat zoetigheid meegenomen.' Ze kon het nooit laten om iets lekkers mee te nemen voor haar kinderen. 'Hoe is het hier gegaan? Zijn ze een beetje lief voor je geweest?' lachte ze en pakte zijn hand beet. Ze had voor geen beter leven kunnen wensen dan hier met Nathan en hun kinderen.